++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 6

tanya · โพสต์ 2012-5-22 10:17:45

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เสียงแตรดังลั่นขึ้นอีกจากรถคันหลังตามด้วยเสียงเบรกรถของพาสุห์ทำให้ภิธารที่ก้มหน้านิ่งต้องเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มใจหวิวขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อเห็นพาสุห์ตัดสินใจออกรถพุ่งฉิวมาทางเขาเพื่อหลบหลีกเสียงแตรที่บีบลั่นเป็นระยะ
“เฮ้ย ไอ้นี่ มันบ้าหรือเปล่าวะ”วิวรรธน์เอ่ยลั่นขึ้นก่อนใครเมื่อเห็นแล้วว่ารถของเพื่อนเคยซี้ตรงมาทางกลุ่มที่เขายืนอยู่
เสียงกรี๊ดลั่นของผู้หญิงที่ยืนรวมอยู่ในกลุ่มดังระงม ก่อนต่างคนต่างจะวิ่งถอยกันจ้าละหวั่นด้วยกลัวว่ารถที่กำลังแล่นมาจะเสียหลักพุ่งเข้าหาจริงๆมีเพียงร่างของใครคนหนึ่งที่จำต้องนั่งอยู่ในรถเข็นอย่างเดิม เพราะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
“ภีม ไม่!”วิวรรธน์ร้องลั่นสุดเสียงเมื่อหันกลับมามองเห็นภิธารนั่งตัวแข็งทื่อสายตาจ้องเขม็งไปยังรถที่กำลังแล่นเข้ามา เด็กหนุ่มตัดสินใจวิ่งกลับเข้าไปเพื่อที่จะดึงรถเข็นออกให้พ้นทางรถคันที่เหมือนจะเสียหลักพุ่งมาทางคนตัวแข็งจริงๆ
..เอี๊ยด! เสียงเบรกรถดังกัมปนาทให้คนทั่วไปได้ยินและหันมาสนใจ ภาพที่หลายคนเห็นทำเอาต่างคนต่างตาค้างไปตามๆกัน
คนที่แขนขาพิการชั่วคราวกำลังนั่งเหงื่อตกหน้าซีดอยู่หน้ารถที่ห่างไปไม่ถึงก้าว ในขณะที่เด็กหนุ่มอีกคนที่พยามเข้าไปช่วยใช้มือแตะได้แค่ที่จับของรถเข็นเท่านั้น
พาสุห์เหงื่อซึมฟุบหน้าลงบนพวงมาลัยอย่างโล่งอกเมื่อควบคุมรถตัวเองเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด เขาไม่ได้ต้องการที่จะให้รถพุ่งมาทางนี้ แต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆอารมณ์หงุดหงิดและขุ่นมัวจากการมองเห็นคนที่หัวใจพร่ำบอกว่าชิงชังโดนห้อมล้อมจากคนมากมายจึงเกิดขึ้นจนทำให้ประสาทในส่วนของการควบคุมตัวเองหดหายไป
“ภีม!” สัญชาติญาณส่วนลึกสั่งให้เด็กหนุ่มเอ่ยชื่อๆนี้ออกมาอย่างตื่นตระหนกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองข้างหน้าอย่างฉับไว
เจ้าของชื่อที่เขาเรียกเมื่อครู่กำลังนั่งหน้าซีดเหงื่อตก และหายใจเข้าออกลึกๆอยู่แค่ปลายกระโปรงรถเขานั่นเอง เด็กหนุ่มเปิดประตูรถลงไปอย่างรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่ทันทีที่เท้าแตะพื้น ร่างทั้งร่างก็ต้องปลิวไถลกับกับพื้นจากแรงผลักที่พุ่งมาอย่างแรง
“มึงมันเลวมากพาสุห์ นี่มึงเกลียดภีมถึงขนาดคิดจะฆ่าเขาเลยหรือไง”วิวรรธน์นั่นเองที่เป็นคนผลักและเป็นเจ้าของประโยคเมื่อครู่
“กูเปล่านะไอ้วรรธน์ มึงฟังกูก่อนสิ”พาสุห์ยันกายขึ้นเอ่ย
“ฟังอะไรล่ะ หลายคนเขาก็เห็นทั้งนั้นว่ามึงพุ่งรถมาทางนี้”วิวรรธน์เอ่ยว่าสวน
“กูไม่ได้ตั้งใจ ถ้ามันเกิดขึ้นมันก็คงเป็นอุบัติเหตุ”คนโดนว่าอธิบายก่อนจะชะงักในคำพูดตัวเอง สายตาคมหันไปมองคนที่นั่งนิ่งอยู่บนรถเข็นอย่างอัตโนมัติ ในใจเกิดสะท้านเล็กๆจากคนๆนั้นที่มองจ้องเขาเหมือนกัน
“มันคงเป็นอุบัติเหตุจริงๆแหละวรรธน์ พาสุห์เขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก”ภิธารตัดสินใจเอ่ย เมื่อสู้สายตากับพาสุห์ได้ครู่หนึ่ง วิวรรธน์หันกลับมามองคนเอ่ย ก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าคนที่อ้างว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ตัวเองไม่ได้ตั้งใจ
พาสุห์ทำหน้าไม่ถูก ยิ่งเขามองเลยสายตาของวิวรรธน์ไปยังคนอื่นๆที่จ้องเขาเป็นตาเดียว เหมือนรอว่าเขาจะเอ่ยอะไรยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้ร้ายปากแข็งยังไงยังงั้น
“มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจ”เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาในที่สุดต่อหน้าทุกคนก่อนจะรีบเดินกลับไปขึ้นรถเมื่อรู้สึกใบหน้าชาไปทั้งแถบต่อสายตาที่มองเขาเป็นจุดเดียว
ประตูรถถูกเปิดออก คนสุดท้ายที่คนเปิดประตูเลือกมองก่อนจะหายเข้าไปในรถคู่ใจคือคนที่ออกตัวรับแทนเขาเมื่อครู่
ภิธารมองตามรถที่เคลื่อนตัวออกไปไกลร่างตัวเองด้วยความรู้สึกสับสน สายตาพาสุห์เมื่อครู่ที่มองมาทางเขาไม่ได้เจือด้วยแววของความเกลียดชังอย่างวันนั้นเลยซักนิด
พาสุห์ คุณคิดอะไรอยู่กันแน่
ความมืดเริ่มปกคลุมทั่วบริเวณที่แสงไฟสาดไปไม่ทั่วถึง อากาศเริ่มเย็นลงเมื่อฝนหลงฤดูที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่ช่วงบ่ายเริ่มทิ้งเม็ดปรอยๆ พาสุห์เร่งฝีเท้าตรงไปยังเก๋งที่จอดทิ้งไว้ด้วยนึกเกลียดชังหยดน้ำที่เริ่มร่วงเปาะแปะๆใส่ตัว
“ตกมาทำไมหน้าร้อนวะ”เด็กหนุ่มสบถเมื่อพาร่างตัวเองหลบหายเข้าไปในตัวรถได้สำเร็จ ภายใต้ร่างกายที่ดูแข็งแรงสมส่วนของเขาจะมีใครรู้บ้างว่าจริงๆแล้วมันอ่อนแอและแพ้ภัยกับสิ่งที่คนเหงาๆชอบนั่งมองนักมองหนา
ภายนอกรถ หยดน้ำที่ว่าร่วงเปาะแปะๆ บัดได้นี้กลายเป็นสายฝนที่สาดซัดมาพร้อมสายลมแรงดั่งพายุจนน่ากลัวว่ามันจะสงบลงยาก เสียงถอนหายใจดังลอดออกมาจากปากเรียวบางของคนที่นั่งอยู่ในรถ เด็กหนุ่มเอนเบาะลงนอนราบหลังจากสตาร์ทเครื่องยนต์ในส่วนที่ต้องการปั่นกระแสไฟ ด้วยไม่อยากเสี่ยงที่จะขับรถฝ่าพายุหลงฤดูแบบนี้ออกไปบนท้องถนน
กลิ่นน้ำหอมจางๆโชยมาพร้อมกับความเย็นหลังจากที่เครื่องปรับอากาศภายในรถทำงาน เสียงเพลงเบาๆจากวิทยุคลื่นโปรดที่เปิดทิ้งเอาไว้ตลอดเวลาดังคลอมาให้ร่างกายที่เอนราบไปกับเบาะแทบจะหลับด้วยความเหนื่อยล้าแต่ทว่าสายตาคนล้ากลับเพ่งมองออกไปนอกตัวรถด้วยความคิดที่พาลจะฟุ้งซ่านขึ้นมา
“คุณจะกลับมาที่นี่อีกมั๊ยภีม”ประโยคที่คล้ายละเมอเล็ดออกมาจากปาก ถ้ากลุ่มเพื่อนที่หายไปจากชีวิตเขาทั้งกลุ่มมาได้ยินประโยคนี้จากปากเขา พวกมันคงจะไม่เชื่อหูตัวเองกันสินะ ก็ขนาดเขาเองยังไม่เชื่อว่าเขาจะคิดถึงคนๆหนึ่งที่เขาเคยนึกไม่ชอบนิสัยได้ในวันนี้ แล้วใครจะเชื่อเขาล่ะ
ภิธารหายไปเดือนกว่าแล้ว ไม่ได้หายไปแค่เดือนเดียวอย่างที่เขาเคยได้ยินได้ฟังจากปากเพื่อนกลุ่มนั้น วันนี้ที่เขาต้องเพ้อถึงเจ้าตัวตอนนอนมองสายฝนแบบนี้ก็เพราะชีวิตเขาหลังจากวันที่เกือบจะฆ่าเจ้าตัวทางอ้อมมันช่างวุ่นวายจนน่าเวียนหัวอย่างเหลือเกิน ช่วงเวลาแบบนี้ดูเหมือนเขาจะต้องการกำลังใจเหนือกว่าสิ่งใด แต่ใครล่ะจะให้เข้าได้ถ้าไม่ใช่คนที่เขาเพิ่งจะเพ้อถึง ก็ในเมื่อ คนที่คิดว่าตนสนิทด้วยแล้วอย่างนิพิธก็ตีตัวออกห่างเขาดื้อๆด้วยเหตุผลว่าต้องดูแลเพื่อนที่ออกจากโรงพยาบาลจนไม่มีเวลาเหลือมาหาเขา เพื่อนเคยซี้อย่างวิวรรธน์หรือโอเล่ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง สองคนนี้ทำราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่บนพื้นดินของมหาวิทยาลัยทั้งๆที่เจอกันแทบจะทุกวัน หนำซ้ำตอนนี้ทางบ้านก็เล่นงานเขาอย่างหนักเกี่ยวกับพฤติกรรมที่เขาเข้าซ้อมดนตรีโดยสม่ำเสมอ เรื่องนี้ไปถึงหูคนที่บ้านเพราะทางมหาวิทยาลัยเป็นคนแจ้งไปเองไม่เกี่ยวกับที่วิวรรธน์ขู่เอาไว้ ทำให้เด็กหนุ่มนึกอยากจะเข้าไปปรับความเข้าใจกับคนเคยขู่ แต่ก็ได้แค่นึกเมื่อในใจรู้สึกละอายอยู่ลึกๆที่จะทำเช่นนั้น
ฝนซาเม็ดลงตอนไหนไม่รู้ คนในรถรู้แค่เพียงว่าตัวเองต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการเผลอหลับไปกับความคิดตัวเองเพราะเสียงร้องของฟ้าหลังฝนที่กึกก้องผ่านกระจกมาให้ได้ยิน
“เอาแล้วมั๊ยล่ะกู”เด็กหนุ่มลืมตางัวเงียปรับเบาะให้อยู่ในท่าปกติได้ก็สบถออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกมึนๆขึ้นมา เม็ดฝนเปาะเปาะไม่กี่เม็ดที่โดนตัวทำเอาร่างกายออกอาการครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นจนได้
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ดึกแล้ว แม้คืนนี้จะเป็นคืนในฤดูร้อนแต่อากาศในยามนี้ก็เย็นซะจนคนที่ค่อยๆเดินออกมามองดาวที่พราวเต็มท้องฟ้าอดยกมือกอดตัวเองไม่ได้
“คืนพรุ่งนี้เราก็ไม่เจอกันแล้วสิ”เด็กหนุ่มแหงนหน้าขึ้นพูดกับกลุ่มดาวที่แข่งกันพรายแสงอย่างงดงาม คืนนี้คงเป็นคืนสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้ออกมาทักทายบรรยากาศที่สวยงามเช่นนี้ แน่ล่ะ พรุ่งนี้เช้าเขาก็ต้องพาตัวเองกลับไปสู่เมืองใหญ่อีกครั้งหลังจากที่หันหลังจากมันมารักษากายและใจที่บ้านเกิดอยู่เดือนกว่า แม้สภาพร่างกายจะยังไม่เต็มร้อยดีนัก แต่ยังมีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขายังเคลียร์ไม่จบก่อนจากมาที่จึงทำให้เด็กหนุ่มไม่ฟังคำทัดทานจากคนรอบกายที่บอกรอให้ร่างกายเดินเหินได้ดีกว่านี้ซะก่อนแล้วค่อยกลับไปยังเมืองใหญ่ที่มีแต่เรื่องวุ่นวายในสายตาพวกเขา
“แต่ฉันไปไม่นานหรอก เดี๋ยวฉันก็มา”เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นอีก คราวนี้รอยยิ้มเหงาๆผุดแต้มใบหน้าขึ้นมาด้วยเมื่อนึกคิดไปว่าหลังจากที่ไปเคลียร์ปัญหาทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่พักในเมืองใหญ่คราวนี้จบลง เขาก็อาจจะกลับมาอยู่ที่นี่ยาวนานหลายเดือนจนกว่าจะเปิดเทอมหน้า จริงๆหัวใจไม่น่าเหงาเลยซักนิดถ้าไม่ติดที่ว่า มันกลัวจะห่างจากใครบางคนอย่างจริงๆจังๆ
“คุณจะทำอะไรอยู่นะพาสุห์”คำพูดลอยๆเผลอหลุดออกจากปาก แม้จะห่างจากคนๆนี้มานานก็ใช่ว่าใจเขาจะลืมเจ้าตัวได้สนิทเสียเมื่อไหร่ ยิ่งนึกถึงแววตาสุดท้ายที่เขาได้มองเห็นจากเจ้าตัวก่อนที่เขาจะมาที่นี่ หัวใจก็ยิ่งนึกถึง ไม่รู้ทำไม?
LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove LonelyLove
ถนนโล่งในตอนดึกๆ แต่รถคันหนึ่งกลับวิ่งชิดเลนซ้ายไปเนือยๆอย่างไม่เร่งรีบอะไรโดยปล่อยให้รถคันอื่นแซงไปคันแล้วคันเล่าอยู่อย่างนั้น คนขับใจสะท้านอย่างประหลาด เมื่อหวนคิดถึงเหตุการณ์และคำพูดที่เพิ่งผ่านมาเมื่อครู่
“พาสุห์ คุณชื่อพาสุห์เหรอครับ”บุรุษพยาบาลที่ทำหน้าที่นำพาไปห้องตรวจเอ่ยถามขึ้นระหว่างทางตอนที่เขาเข้าไปตรวจร่างกายหลังจากที่คิดว่าตัวเองคงโดนเม็ดฝนเล่นงานจนไม่สบาย
“ทำไมเหรอครับ”
“อ๋อ ปะ เปล่าครับ เห็นชื่อคุณคุ้นๆน่ะครับเลยถามดู”
“คุ้นยังไงเหรอครับ”
“อืม เมื่อเดือนก่อนผมได้ดูแลผู้ป่วยคนนึง เขาชอบเพ้อหาชื่อๆนี้น่ะครับ เพ้อจนผมจำได้”
“เหรอครับ ชื่อผมโหลขนาดนั้นเชียว”
“จริงชื่อคุณก็แปลกดีนะ ไม่น่าจะเป็นชื่อโหล”
“งั้นคุณก็กำลังสงสัยงั้นสิว่าผมเป็นคนที่คนป่วยคุณเพ้อถึง”
“แล้วคุณรู้จักคุณ ภิธาร หรือเปล่าล่ะครับ”
“ภีม....”
“ครับคุณภีม คุณรู้จักเขาเหรอครับ”
“ขะ ครับ”
“โอว์ ผมขอโทษ ผมไม่น่าพูดเรื่องนี้เลย”
“ ทำไมล่ะ พูดได้ ผมเองก็อยากรู้”
“ผมเองก็อยากรู้”เด็กหนุ่มทวนคำตัวเองในตอนปัจจุบันก่อนจะจอดรถชิดริมทางเมื่อขับต่อไปไม่ไหว
“ภีม ผมขอโทษ ผมขอโทษ”เสียงคร่ำควาญดังลอดออกมาเบาๆ ตลอดเวลาที่นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะผ่านมาเขาไม่อยากที่จะสะเทือนใจ แต่จู่ๆในใจมันกระตุกวูบและสั่นสะท้านจนยากที่จะควบคุม
“คุณภิธารเขาเพ้อถึงคุณทุกวันเลยนะครับเวลาที่เขาหลับ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเหตุการณ์ระหว่างคุณกับเขาเป็นมายังไง แต่สิ่งที่ผมเห็น ผมสงสารเขานะ เขาเคยกำชับผมไม่ให้บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นคุณ หรือใครก็ตามที่มาเยี่ยมเขา เขาบอกเขาไม่อยากให้ใครสมเพชเขา ผมเคยเห็นช่อดอกไม้ที่ลงชื่อคุณวางไว้ที่หัวเตียง ผมยังแซวเขาเลยว่าเห็นมั๊ยว่าสุดท้ายคุณก็มาเยี่ยมเขาจริงๆ วันนั้นดูเขามีความสุขเลยล่ะจนผมนี่อารมณ์ดีไปด้วย ไม่รู้สิ ผมว่าเขาน่ารักนะ อย่าเพิ่งตกใจนะที่ผมพูดแบบนี้ ก็เขานั่นแหละทำให้ผมผูกพันกับเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว พูดไปแล้วก็ตลก เขาชอบจับมือผมเพราะคิดว่าผมเป็นคุณอยู่เรื่อย เสียดายผมไม่ใช่ ผมว่าจะสวมรอยแล้ว แต่พอเขาตื่น เขาก็ไม่มีท่าทีแสดงว่าต้องการความเห็นใจใดๆซักที คนอะไรไม่รู้อ่อนแอได้เฉพาะตอนหลับ เนี่ยเสียดายตอนที่เขาออกจากโรงพยาบาลผมไม่ได้ลงไปส่งเขาที่รถเพราะผมออกเวรไปแล้ว ถ้าคุณเจอเขาบอกเขาด้วยนะว่าผมคิดถึง”
“ผมเองก็คิดถึงเขา”คนคร่ำควาญเอ่ยเบาๆเมื่อนึกถึงถ้อยคำสุดท้ายที่ได้ยินจากปากบุรุษพยาบาลเสร็จไป
คนไม่เคยยอมใคร ไม่เคยนึกถึงใจใครสักคน เธอต้องทนฉันมานาน
วันที่เสียเธอไป ไม่เคยไม่เสียใจเลยสักวัน กับสิ่งที่ฉันได้ทำไป
ฉันรู้ซึ้งแล้วฉันผิดฉันเสียใจ ฉันเสียทุกอย่างที่รักไป
อยากจะย้อนคืนวัน ให้ฉันไม่โง่งมอย่างนี้
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
คืนที่ไม่มีดาว ก็ยังไม่เหงาใจไม่ไหวหวั่น เท่ากับรักไม่มีเธอ
คนที่ไม่เหลือใคร ก็คงเหลือเพียงใจส่งถึงเธอ เผื่อว่าเธอไม่มีใคร
ฉันรู้ซึ้งแล้วฉันผิดฉันเสียใจ ฉันเสียทุกอย่างที่รักไป
อยากจะย้อนคืนวัน ให้ฉันไม่โง่งมอย่างนี้
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
บอกเธอได้ไหมใจนี้ยังมีเธอ บอกเธอได้ไหมยังคิดถึงเสมอ
จะบอกเธอได้ไหมว่าใจฉันยังดึงดันจะรักเธอ บอกตอนนี้ฉันรู้ดีว่าสายไป
บอกว่าใจที่มีจะยังคงมีให้เธอ
ภิธารกลับเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองใหญ่อีกครั้ง เด็กหนุ่มแวะเอาของฝากเล็กๆน้อยๆไปให้กรกฤษณ์(กอ-ระ-กิด)บุรุษพยาบาลที่แสนดีก่อนใครเพื่อนในทันทีที่เคลียร์เรื่องส่วนตัวเสร็จความผูกพันฉันเพื่อนกับคนๆนี้เกิดขึ้นเงียบๆตอนที่เขายังเป็นคนพิการและเข้ารักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลโดยที่มีบุรุษพยาบาลผู้นี้คอยดูแลจากวันแรกจนวันสุดท้ายแม้ภาระที่บุรุษพยาบาลผู้นี้ทำให้เขาประจำคนทั่วไปอาจจะมองว่าเป็นหน้าที่ แต่ลึกๆแล้วเด็กหนุ่มสัมผัสได้ว่าคนๆนี้ทำเกินหน้าที่เพื่อเขาอยู่หลายทีจึงไม่แปลกที่เขาจะหอบของฝากจากบ้านเกิดมาให้เจ้าตัว

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-23 17:40:40

ขอบคุณครับ

pongsakron01 · โพสต์ 2012-5-23 17:46:00

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-5-25 12:23:43

ขอบคุนนะครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-19 13:21:25

อยากอ่าน ขออ่านคับ ^^

Klong · โพสต์ 2013-3-9 13:41:28

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-3-17 02:06:04

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

peemakung · โพสต์ 2013-3-18 20:15:44

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-11-23 07:59:49

ขอบคุนคราบ

ton521 · โพสต์ 2013-11-26 01:46:56

ขอบคุนครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-22 09:42:52

ขอบคุนนะคราฟผม

minone · โพสต์ 2014-12-27 02:37:17

ขอบคุนคับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-21 11:57:04

จะกลับมาดีกันไหมนี่

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ Lonely Love หัวใจขอมีรัก แค่สักครั้ง ++ !!! 6

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร