๒๖ ศตวรรษ ฉวีสศตพรรษสัมพุทธชยันตี
๒๖ ศตวรรษ ฉวีสศตพรรษสัมพุทธชยันตี
อเนกชาติสํสารํ สนฺธาวิสฺสํ อนิพฺพิสํ
คหการํ คเวสนฺโต ทุกฺขาชาติ ปุนัปฺปุนํ
คหการก ทิฏฺโฐสิ ปุน เคหํ น กาหสิ
สพฺพา เต ผาสุกา ภคฺคา คหกูฏํ วิสํขตํ
วิสํขารคตํ จิตฺตํ ตณฺหานํ ขยมชฺฌคา
เมื่อเรายังไม่พบญาณ ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารเป็นอเนกชาติ
แสวงหาอยู่ซึ่งนายช่างปลูกเรือนคือตัณหาผู้สร้างภพ การเกิดเป็นทุกข์
นายช่างผู้ปลูกเรือนเอ๋ย เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว เจ้าจะทำเรือนให้เราไม่ได้อีก
โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว
จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป คือถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา กล่าวคือ พระนิพพาน
(ปฐมพุทธภาสิตคาถา : ขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๖ ๔๕ ปีก่อนพุทธศักราช
สาธุครับ อนุโมทนาสาธุ
หน้า:
[1]