++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 3

tanya · โพสต์ 2012-6-2 08:24:21

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ห้ามลงไปกลิ้งตัวเล่นบนสนามหญ้า ( คือ ตอนย้ายบ้านใหม่ๆผมชอบลงไปนอนกลิ้งกับพื้นหญ้าครับ มันนุ่ม...) เพราะบางทีมีงู หรือ ตะขาบ แอบอยู่ตามต้นหญ้า อาจถึงตายได้..........
ห้ามปีนศาลาเล่น อันนี้ไม่ต้องห้ามผมก็ไม่ทำอยู่แล้วครับผมกลัวความสูง T-T สาเหตุเพราะเคยตกชิงช้าที่ไกวสูงๆแล้วก็ตกต้นไม้เมื่อตอนเล็กๆ เวลาอยู่บนที่สูงๆผมก็จะเวียนหัวครับ..........
ห้ามสอยชมพู่ หรือ มะม่วงเองตอนที่ไม่มีคนอยู่บ้าน แต่ปรกติ ตอนเย็นๆแม่ก็จะสอยเก็บไว้ให้อยู่แล้วครับ ไม่มีหมดมีแต่จะกินไม่ทันละมากกว่า..........
ห้ามจุดไฟต้มน้ำ ถ้าน้ำร้อนในกระติกหมด แล้วอยากชงอะไรทาน ให้ไปซื้อทานที่ร้าน ( อนุญาตให้ใช้จักรยานได้ ผมก็ซื้อบ่อยๆสิครับ แฮะๆ )..........และห้ามอะไรอีกหลายๆอย่าง ผมเข้าใจครับ เด็กอยู่บ้านคนเดียว อันตรายเยอะ
ว่างๆ........เบื่อๆ  ทำอะไรดีละครับทีนี้ เดินไปเดินมาทั่วบ้าน เจอแล้วครับ หนังสือนิยายของพี่สาวผมบนชั้นหนังสือ หยิบมาอ่านจนเพลิน  พอหลายวันผ่านไป หมดครับ อ่านหมดแล้ว ทำไรดี  -*-
ไม่นานผมก็คิดออกครับ เช่าหนังสือนิยายมาอ่านไง เคยไปกับพี่แถวบ้านเดิม เคยไปเช่า 2-3 หนตอนปิดเทอมช่วงเดือนตุลาคม เย็นวันนั้นพอทุกคนกลับถึงบ้านหมดแล้ว ผมก็เริ่มเลยครับ เข้าไปหาพ่อที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขกที่เรือนใหญ่
“พ่อค๊าบ..................พ่อค๊าบ” ผมเดินเข้าไปนั่งบนพื้นข้างๆเก้าอี้ที่พ่อนั่งอยู่ พลางเอามือเกาะแขนพ่อ
“อะไรไอ้ลูกหมาน้อย”พ่อหันมายิ้มให้ผม แล้วพูดเบาๆ ช้าๆ ตามแบบคนอารมณ์เย็น
“พรุ่งนี้ ตั้ม ขออนุญาตไปเช่าหนังสืออ่านที่ร้านแถวโรงเรียนนะค๊าบ หนังสือในบ้านตั้มอ่านหมดแล้วอะค๊าบ........”
“พจนานุกรม ๑๐ เล่มบนชั้นหนังสือของพ่อละลูก ตั้มอ่านจบแล้วเหรอ” ดูพ่อผมถาม -*-
“พจนานุกรม ตั้ม ขอผ่าน ค๊าบ กว่าจะอ่านหมด เดี๋ยว ตั้มฉลาดเกินไป เพื่อนๆเลิกคบหมดอะค๊าบ ” คำตอบของผมทำให้พ่อหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี พลางเอามือลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
“ไปขอแม่เค้าสิลูก ว่าแม่อนุญาตรึเปล่า” แปลว่าได้ครับ อิ อิ  ผมเองก็รู้อยู่แล้วว่าพ่อคงตอบแบบนี้  เพราะคนที่จะอนุมัติคำขอของผมว่าผ่านหรือไม่นั้น เป็นแม่ แต่ยังไงก็ต้องบอกพ่อก่อนแหละครับ ตามลำดับไหล่
“งั้น ตั้ม ไปหาแม่นะค๊าบ” แล้วผมก็ลุกขึ้นวิ่งตื๋อไปหาแม่ที่เรือนเล็ก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก.....ผมเคาะประตู เป็นการขออนุญาตเข้าไปในเรือนเล็ก พอเข้าไปก็เห็นแม่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ผมก็คลานเข่าเข้าไปนั่งพับเพียบเรียบแต้อยู่ข้างๆโซฟา นั่งเก็บมือเก็บเท้าเรียบร้อย
“มีอะไรรึเปล่าลูก” แม่พูดพลางวางไหมพรมที่กำลังถักอยู่ในมือลงบนตัก แล้วก็ถอดแว่นออกวางบนโต๊ะ
“แม่ค๊าบ.....พรุ่งนี้ ตั้ม ขออนุญาตออกไปเช่าหนังสือนิยายที่ร้านแถวโรงเรียนหน่อยนะค๊าบ” ผมบอกแม่สายตาอ้อนวอนสุดชีวิต
“ทำไมไปเช่าล่ะ ทำไมไม่ซื้อ ทุกทีเห็นซื้อการ์ตูนเยอะแยะ” แม่พูดเสียงเข้มขึ้นมานิดนึง เพราะช่วงนี้ผมซื้อการ์ตูนเยอะมาก ก็ปิดเทอมนี่ครับ ออกไปตลาดในเมืองสัปดาห์ละครั้ง ก็เลยซื้อเยอะ ความจริงก็เท่ากับที่ซื้อทุกวันเมื่อตอนเปิดเทอมนั่นแหละครับ แหะๆ
“หนังสือนิยายมันแพงนี่ค๊าบแม่ เช่าอ่านดีกว่าค๊าบ แล้วเล่มไหน ตั้ม ชอบมากๆ ค่อยเก็บตังส์ซื้อค๊าบ”
“แล้วบอกพ่อเค้าแล้วรึยัง” แม่ผมถามไปอย่างนั้น เพราะรู้ว่าถ้ามาขออนุญาตแบบนี้ แปลว่าบอกพ่อมาแล้ว
“พ่อบอกว่าให้มาถามว่าแม่อนุญาตรึเปล่าค๊าบ” พ่อผมให้เกียรติแม่เสมอ ถึงแม้จะใช้ชีวิตเหมือนคนที่แยกกันอยู่แล้วก็ตาม
“ออกไปพร้อมพี่ๆเค้าตอนเช้าแล้วกัน บอกพี่เค้าซะด้วย เค้าจะได้รู้ว่าเราจะไปด้วย กุญแจบ้านก็อย่าลืมล่ะเดี๋ยวจะเข้าบ้านไม่ได้ กลับถึงบ้านปิดประตูรั้วให้ดีด้วย” แม่กำชับเสร็จ ก็หยิบแว่นมาสวม แล้วหยิบไหมพรมบนตักมาถักต่อ ผมก็เลยคลานเข่าถอยออกมา แล้วก็ออกจากเรือนเล็กวิ่งตื๋อไปยังเรือนครัวหลังบ้าน
“พี่สาวค๊าบ..........” ผมเรียกพี่สาวที่อายุมากกว่าผม 15 ปี
“ค๊าบ ....... เรียกทำไมไอ้ตัวยุ่ง” พี่สาวผมตอบกลับมา มือก็ไม่ละจากผัดผักในกะทะบนเตาแก๊ส ส่วนพี่สะใภ้ผมกำลังปรุงแกงเผ็ดอยู่ที่เตาถ่านอีกมุมหนึ่งของครัว
“พรุ่งนี้เช้า ตั้ม ออกไปข้างนอกพร้อมพี่สาวกับพี่ชายนะค๊าบบบบ ตั้มจะไปเช่าหนังสือนิยายที่ร้านแถวโรงเรียนหน่อย”
“ซื้อการ์ตูนด้วยละสิท่า”พี่สาวดักคอ
“การ์ตูนไว้ซื้อวันที่ไปตลาดค๊าบบบบ” พูดจบผมก็เดินไปเก็บจานที่วางอยู่ในตะแกรงตรงบริเวณอ่างล้างชาม ลำเลียงเก็บเข้าตู้ ตามด้วยแก้วน้ำ ช้อนและช้อนส้อม รวมทั้งอุปกรณ์การครัวต่างๆ เก็บเข้าที่ของมันเหมือนอย่างที่ผมเคยทำทุกวัน
๕ เปิดเทอมใหม่ เพื่อนเก่า
แล้ววันเปิดภาคเรียนใหม่ก็มาถึง เทอมนี้ผมเป็นนักเรียน ม.๒ แล้วครับ ยังอยู่กลุ่มเดิม ลืมบอกไปครับ โรงเรียนผมจะแบ่งนักเรียนแต่ละชั้นออกเป็น กลุ่มตามลำดับอักษรภาษาอังกฤษ ใน ๑ ห้องเรียนจะมี ๒ กลุ่มย่อย ทุกคนในชั้นเรียนยังอยู่กันครบ ปิดเทอมใหญ่ไม่ได้เจอเพื่อนนาน ผมก็เลยจับกลุ่มคุยอยู่กับเพื่อนๆราวกับไม่ได้คุยกันมาสัก ๑๐ ปี
สักพักรู้สึกเหมือนมีมือใครมาขยุ้มต้นคอทางด้านหลังไว้ ผมหลับตาปี๋ร้องแง๊ว เป็นแมวโดนหิ้วคอเลยครับ แล้วก็มีมือมากอดเอวผมไว้แน่นๆ
“ไงวะ ไม่เจอกันนาน รอบเอวเพิ่มขี้นเท่าไรแล้ววะ” ผมดิ้นไม่ออกครับ เพราะยังโดนหิ้วคออยู่ นึกในใจ มันมากันแล้ว T-T
“เฮ๊ย ปิดเทอมไม่มีคนให้อาหารเหรอไงวะ ทำไมเนื้อหนังไม่เพิ่มขึ้นเลยฮึ ไอ้แห้ง” ศักดิ์ เข้ามาหยิกแก้มผม ส่วนแก้มอีกข้างกำลังโดนลูบด้วยมือ สมชาย
“โหย แก้มแม่งหยาบกว่า`สวย`กูอีกนะเมิง” หยาบแล้วจะลูบทำไมฟระ -*- ยังไม่ยอมหยุดอีก
หง่ะ มือกำลังโดนบีบ ไม่ต้องบอกก็รู้ฝีมือใคร ใช่แล้วครับ ปอ มาพร้อมกับเสียงเอฟเฟค
“ไมเมิงดำอย่างนี้วะ ไอ้เปียกปูน ปิดเทอมไปไถนามารึไง” อะนะ อย่างกับว่าตัวเอ็งขาวนักนี่ แต่จะว่าไปพวกนี้ขาวกว่าผมแน่นอนครับ เพราะเป็นกรรมพันธุ์มาจาก เล่ากง เล่าม่า ( หมายถึงทางปู่ย่า ตายาย ผมเรียกแบบนี้ไม่ทราบว่าถูกหรือเปล่า)
พอ ชัย คลายแขนที่รัดผมไว้ พร้อมกับปล่อยมือที่หิ้วคอผมอยู่ ผมก็สะบัดตัวออกมาจากวงแขน วิ่งข้ามฟากโต๊ะไปฝั่งตรงข้ามทันที พอมองกลับไป ก็เห็นพวกมันหัวเราะกันใหญ่ มองไปรอบๆ เพื่อนคนอื่นก็หัวเราะผสมโรงไปด้วยเป็นที่ครื้นเครง
“เออ จริงด้วยหว่ะ เพิ่งสังเกต ไอ้ตั้ม ไปทำไรมาวะ ก่อนปิดเทอมยังตัวขาวๆเนียนๆ เปิดเทอมมาตัวดำยังกะไปเที่ยวฮาวาย” เออนะ ต่อ พูดแล้วฟังดูดี ดำยังกะไปเที่ยวฮาวาย ฟังแล้วดูดีกว่า กำยังกับไปไถนามา
เฮ๊ย....เดี๋ยวก่อน......คิดแล้วแปลออกมา ได้ใจความประมาณว่า ปอ ว่าผมว่าควายนี่หว่า แล้วอะไรตะกี้ที่ ต่อ พูด อะไรขาวๆเนียนๆ เริ่มงง หน้าเลยออกเหว๋อๆ
“ว่าไง ตั้ม ปิดเทอมไปเที่ยวไหนมาเหรอ ดูคล้ำขึ้นนะ เหมือนไปตากแดดที่ไหนมาทั้งวัน” กร ถามช้าๆ เสียงนุ่มๆ สมกับมาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศ พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆที่ กร มีให้เพื่อนๆเสมอ
“อื้อ ก็ตากแดดมาแหละ แต่ไม่ได้ไปเที่ยวไหนหรอก ปิดเทอมอยู่บ้านเล่นกับหมา แล้วก็นั่งอ่านหนังสือที่ศาลาในสนามทั้งวัน เลยโดนไอแดดไอลมมากไป หน้าร้อนแดดมันแรงอะ เลยเกรียมไปหน่อย” พอมีคนพูดเพราะๆด้วย ผมอารมณ์ดีทันที นึกถึงหมา ๓ ตัวที่บ้านด้วย เลยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้โดนอะไรไปบ้าง
“ตลก ตั้ม ศาลาไร สนามไร บ้านเอ็งมีที่แค่นั้นอะนะ มีสนามมีศาลา แล้วเดี๋ยวนี้เลี้ยงหมาด้วยเหรอ เอาที่ที่ไหนให้มันวิ่งเล่นวะ” เต่า ไม่ค่อยเชื่อผมเท่าไร
“แล้วบ้านนาย ร่มรื่นออกขนาดนั้น จะโดนแดดจนเกรียมขนาดนี้ได้ยังไง” ตุ่ม สนับสนุน
เพื่อนๆในกลุ่มผม เคยไปเที่ยวบ้านเดิมของผม ที่เป็นบ้านไม้ ๒ ชั้นหลังกะทัดรัด อยู่ในรั้วบ้านที่มีเนื้อที่ว่างอยู่นิดหน่อย พอเดินวนได้รอบบ้าน หน้าบ้านเป็นระเบียงไม้เล็กๆ มีต้นเฟื่องฟ้าขนาดใหญ่ให้ร่มเงาแก่ระเบียง ทำให้อากาศตรงระเบียงร่มรื่นเย็นสบายอยู่ตลอดเวลา จนเป็นแหล่งรวมของแมวในละแวกนั้นในบางเวลา
“อ๋อ ลืมบอกไป เราย้ายบ้านแล้ว ไปอยู่แถว ..........................” ผมบอกสถานที่ไป แล้วก่อนที่จะคุยอะไรกันต่อ เสียงสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียนก็ดังขึ้น พวกเราจึงพากันหยิบเป้ของตัวเอง เตรียมตัวเดินไปยังห้องเรียนของคาบวิชาต่อไป มีเวลา 10 นาทีครับ ชั้น ๑ ของตึกใกล้ๆนี่เอง ไม่ต้องรีบร้อน ระหว่างที่เดินไป กลุ่มผมก็คุยกันว่า วันไหนมีเวลาว่างๆ จะพากันไปเที่ยวบ้านใหม่ของผมกัน
๖ อุบัติเหตุในห้องเรียน
ชีวิตนักเรียน ม.๒ ในภาคเรียนแรกของผมก็คล้ายๆกับตอนอยู่ ม.๑ นั่นแหละครับ วนเวียนอยู่กับโต๊ะกลุ่ม ห้องเรียน และห้องสมุด แต่ช่วงนี้ผมมักอยู่ที่ห้องสมุดคนเดียวบ่อยๆ เพราะ ตุ่ม กับ เต่า ไม่ได้มาอยู่ที่ห้องสมุดกับผมทุกวันเหมือนที่เคย ที่โต๊ะกลุ่มบ่อยครั้งที่ผมเห็น ตุ่ม เต่า นังคุยอะไรกันอยู่ กับ สมชาย ชัย ปอ ส่วน ราญ กับ กร ก็เหมือนติววิชาอะไรกันอยู่ กับ ศักดิ์ และ สิทธิ์ ผมเห็นสถานการณ์เรียบร้อยดี ก็เลยเข้าไปหา คิดว่าจะไปนั่งคุยหรือฟังที่ติวกันอยู่ด้วยคน แต่พอผมไปถึงโต๊ะ สภาพการณ์กลับกลายเป็นเหมือนเมืองที่ถูกสัตว์ประหลาดบุกโจมตี แล้วขบวนการยอดมนุษย์ผู้พิทักษ์ธรรม จะต้องทำการปกป้องเมืองเอาไว้ ด้วยการจัดการกับเจ้าสัตว์ประหลาดที่เข้ามาบุกรุก และแล้วผมก็โดนโจมตีจากขบวนมารเรนเจอร์เหมือนเดิมครับ
จากเหตุการณ์วันนั้น ผมก็เลยคิดว่า ห้องสมุดคงจะเป็นแหล่งกบดานที่ดีที่สุดของสัตว์ประหลาดอย่างผม
จากภาคเรียนที่ ๑ เข้าสู่ภาคเรียนที่ ๒ ผมยังคงโดนลอบโจมตีเป็นระยะๆ มากบ้างน้อยบ้างตามแต่โอกาสที่จะอำนวยให้ขบวนมารเรนเจอร์ทั้งหลาย แล้ววันหนึ่ง เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นในห้องเรียนหลังเลิกเรียนคาบสุดท้ายในตอนเย็นวันหนึ่ง
โครม..........ปัง.........โผล๊ะ..........ตุ๊บ...................
ผมสะดุดขาตัวเองล้มลงในขณะที่ดิ้นหนีจากการรุมโจมตีสัตว์ประหลาดของขบวนมารเรนเจอร์  โต๊ะเก้าอี้รอบๆตัวล้มระเนระนาด
“เฮ๊ย.......ตั้ม เป็นไรรึเปล่า” กร กับ จก เดินเข้ามาพยุงตัวผมที่ฟุบคว่ำนิ่งอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ที่ ต่อ ลากมาให้ผมนั่ง
“เฮ๊ย เลือด...............คิ้วแตกนี่หว่า ตั้ม” ตุ่มตกใจ เมื่อเห็นเลือดไหลออกมาตรงหางคิ้วซ้ายของผม
“ปากแตกด้วยนี่ เจ็บมากมั๊ย พาไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่า” ราญ หันไปบอก กร กับจก แล้วก็เดินไปเก็บสมุดและเครื่องเขียนบนโต๊ะใส่ลงไปในของเป้ของผม ยังไม่ทันที่ใครจะไปไหน ก็มีเสียงมาจากทางประตูห้อง
“เสียงอะไรโครมครามกันน่ะ นักเรียน” ครูผู้หญิงท่านหนึ่งเดินเข้ามา “แล้วนั่นเป็นอะไร ถึงได้เลือดออก” ครูเดินเข้ามาดูผม “คิ้วแตกปากแตกแบบนี้ ชกต่อยกันหรือไง ฮึ” ครูถามดุๆ
“หกล้มครับครู” ผมพูดออกไป ทั้งที่ยังเบลอๆอยู่
“หกล้มยังไงกัน โต๊ะเก้าอี้ถึงได้ล้มระเนระนาดขนาดนี้ พวกเธอพาเพื่อนไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อน” ครูหันไปพูดกับ กร
“แล้วเธอ” ครูหันหน้ากลับมาที่ผม
“ทำแผลเสร็จแล้วไปพบครูที่ห้องพักครูด้วย” พูดจบครูก็เดินออกไปจากห้อง
“พา ตั้ม ไปทำแผลกันก่อน มีอะไรเดี๋ยวค่อยว่ากัน” ราญ พูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนๆสีหน้าไม่ค่อยดี เพราะคิดว่า งานนี้ต้องมีคนโดนครูเล่นงานแน่ บางคนที่เห็นท่าไม่ดีก็หลบออกไปกันเงียบๆ ต่อ กับ กร จึงพาผมไปยังห้องพยาบาล มี ราญ จก ตุ่ม เต่า เดินตามกันมาด้วยความเป็นห่วง
ที่ห้องพยาบาล ราญ อีกนั่นแหละครับที่เป็นคนทำแผลให้ผม โดยที่มีเพื่อนๆคอยหยิบอุปกรณ์ต่างๆส่งให้ ผมได้แผลที่หางคิ้วซ้าย มุมปากซ้าย ที่แขนซ้ายมีรอยขีดจางๆ ตรงท้องแขน ๒-๓ รอย แล้วก็มีแผลเป็นรอยมีเลือดออกซิบๆที่โคนขาซ้ายลงมาเกือบถึงเข่า
ระหว่างที่ ราญ ทำแผลให้ผม ผมนั่งก้มหน้านิ่ง พึมพำอะไรเบาๆอยู่ในลำคอ พอทำแผลเสร็จผมก็ผลุนผลันลุกขึ้นหยิบเป้สะพายบ่า ค่อยๆเดินก้มหน้าออกจากห้องพยาบาล ไม่ได้เงยหน้ามองใครเลย ไม่แม้แต่จะพูดขอบใจในความหว่งใยและความช่วยเหลือที่เพื่อนๆให้แก่ผม ผมยังคงพึมพำประโยคเดิมอยู่ในลำคอไปเรื่อยๆ พอพ้นจากประตูห้องพยาบาล ก็เหมือนมีใครมายืนขวางทางผมไว้ ผมเลยเดินเลี่ยงไปข้างๆ คนๆนั้นก็ขยับตัวมาขวางผมไว้อีก ผมเลยเงยหน้าขึ้นมาดูว่าเป็นใคร เพราะผมเห็นแต่รองเท้า ปอ นั่นเอง
“เดี๋ยวไปพบครูแล้วพูดอะไรระวังด้วยล่ะ อย่าให้มีเรื่อง…….” ปอทำท่าเหมือนอะไรจะพูดต่อ แต่พอมองเห็นสีหน้าผมที่นิ่งสนิท พร้อมกับสายตาที่เหมือนคนเหม่อลอยของผม ทำให้ปอเงียบไป ปอ ยืนมองผมอยู่ครู่ใหญ่ๆ ส่วนผมสายตาผมเหมือนคนใจลอยเหมือนเดิม ยังคงขยับปากพึมพำประโยคเดิมซ้ำๆแผ่วเบาอยู่ในลำคอ
“อย่าเพิ่งเข้าใจเราผิดนะ เราหมายความว่า........” ปอ พูดต่อ แต่ผมไม่ได้ฟัง ก้มหน้ามองพื้น ก้าวขาออกเดินเพื่อไปยังห้องพักครู
“ตั้ม ฟังเราก่อนสิ” ปอทำท่าจะเดินตาม แต่ก็ต้องหยุดไว้เมื่อมีมือหนึ่งมาจับไว้ที่หัวไหล่ ทำให้ ปอ ต้องหยุดแล้วหันมามอง
“อย่าตามไปเลย ปอ ตอนนี้ ตั้ม มันไม่รับรู้อะไรแล้ว พูดอะไรไป มันไม่รู้เรื่องหรอก” ตุ่ม บอก พร้อมกับเอามือออกจากหัวไหล่ ปอ
“ตอนนี้ในหัว ตั้ม มันคิดอยู่ประโยคเดียว เห็นใช่มั๊ย ปอ ว่า ตั้ม มันพูดพึมพำอะไรอยู่” ราญ ถามพร้อมกับมองไปยัง ตั้ม ที่เดินห่างออกไป
“นั่นสิ มันเป็นอะไรของมัน” ปอหันกลับไปมองตามหลัง ตั้ม ด้วยความสงสัย “แล้วมันบ่นอะไรของมันวะ”ปอหันกลับมามอง ราญ ด้วยความสงสัย
“มันกำลัง บ่น ว่า .......อุบัติเหตุครับครู ผมขัดขาตัวเองล้มครับครู….. นี่แหละคำพูดที่มันกำลังวนไปวนมาอยู่ในหัวมันตอนนี้” ราญ พูดพลางมอง ปอ ด้วยสายตาดุๆ เน้นคำว่า บ่น เป็นพิเศษ “เรารู้เพราะตอนเราทำแผลให้ ตั้ม เราพยายามฟังว่า ตั้ม พูดอะไรอยู่”ราญ เว้นระยะสักครู่ แล้วจึงพูดต่อ “ตั้มมันรักเพื่อนทุกคน ถึงแม้เพื่อนบางคนจะทำมันเจ็บ มันเลือกที่จะเจ็บเองแต่มันจะไม่ยอมทำให้เพื่อนเจ็บเด็ดขาด  อีกอย่างนะ ตั้ม มันเกลียดใครไม่เป็นหรอก”

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-5 21:46:37

ขอบคุนนะครับ

aRmkung · โพสต์ 2012-6-12 00:58:06

ขอบคุณ๕รับ

manza555 · โพสต์ 2012-6-12 19:06:52

สนุกมากๆเลย

dung · โพสต์ 2013-5-28 18:34:02

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย dung เมื่อ 2013-5-28 18:34

ขอยคุณมากๆครับ

Klong · โพสต์ 2013-6-2 17:32:31

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-6-3 16:36:04

ขอดูหน่อยน่ะกร๊าบ

KillTi · โพสต์ 2013-6-3 16:36:04

ขอดูหน่อยน่ะกร๊าบ

KillTi · โพสต์ 2013-6-3 16:36:04

ขอดูหน่อยน่ะกร๊าบ

KillTi · โพสต์ 2013-6-3 16:36:04

ขอดูหน่อยน่ะกร๊าบ

harain15 · โพสต์ 2013-6-8 00:30:20

ขอบคึณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 16:20:25

ขอบคุณมากนะ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-18 18:08:38

คนดี....ที่น่าสงสาร

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 17:15:32

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 3

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร