++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 5

tanya · โพสต์ 2012-6-2 08:32:51

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“พี่ชายอย่าไปมีเรื่องกับใครเพราะ ตั้มนะ” ....นั่นไงอย่างที่เขาคิด... “ไม่ว่าใครเจ็บตัวตั้ม ก็เจ็บด้วยนะ” ...ตั้ม ห่วงคนอื่นเสมอ ทั้งพวกผมและเพื่อนคนอื่นๆ รวมทั้ง ‘พวกนั้น’ ที่ทำให้ตั้ม ‘เจ็บ’... ราญอดนับถือไม่ได้ในความมีน้ำใจต่อเพื่อนของ ตั้ม ถ้าเป็นเขา เขาจะทำได้แบบนี้หรือเปล่า
“อื้อ พี่ให้สัญญา พี่ไม่ไปมีเรื่องกับใครที่ไหนหรอก แล้วเรื่องนั้นด้วย เอาเป็นว่ามันเป็นความลับของพวกเราดีมั๊ย” ราญ พูดยิ้มๆแล้วก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็หันมามองหน้าผมนิดหนึ่ง ทำหน้ายิ้มกวนๆ แล้วพูดขึ้นมา
“รีบๆเข้าแล้วกัน มีคนรออยู่” พูดแล้ว ราญ ก็เอามือขยี้หัวผมเบาๆ แล้วก้มมากระซิบที่หูผม “ไอ้ลูกหมาน้อย” แล้ว ราญ ก็จูงมือผมพาวิ่งเหยาะๆไปยังโรงอาหาร
แต่เอ๊ะ...ทำไมผมรู้สึกว่าคำพูดพวกนี้มันคุ้นๆยังไงก็ไม่รู้สิ
๙ ปิดเทอมใหญ่ หัวใจร่าเริง
คงเป็นเพราะช่วงปิดเทอมใหญ่ ไม่มีอะไรมากวนใจผม สีสันของความร่าเริงและรอยยิ้มจึงได้กลับมาฉายอยู่บนใบหน้าของผมอีกครั้ง โดยที่ทางบ้านคิดว่าการที่ผมซึมๆไประยะหนึ่ง คงเป็นผลมาจากการไม่สบายจนต้องหยุดเรียนไปถึง ๓ วันในครั้งนั้น ทำให้ต้องคอยติดตามบทเรียน และทำงานที่ครูแต่ละท่านสั่งไว้ให้ครบ ประกอบกับเป็นช่วงใกล้สอบปลายภาค ผมก็เลยเพลียและเครียดจนทำให้ซึมไป
ปิดเทอมใหญ่คราวนี้ ผมขออนุญาตทางบ้านออกไปร้านเช่าหนังสือสัปดาห์ละ ๒ ครั้งในวันจันทร์และวันพฤหัสบดี บางวันผมก็จะแวะไปหา ตุ่ม หรือ เต่า ที่บ้าน บางครั้งก็อาจนัดเจอกันกับเพื่อนในกลุ่มพร้อมกันหลายๆคนที่โรงเรียน ซึ่งอาจติดตามมาด้วยการไปทัศนะศึกษานอกสถานที่เป็นครั้งคราว.....ไปเที่ยวตามห้างนั่นแหละครับ หุ หุ หุ.....และผมต้องบอกทางบ้านทุกครั้งว่าจะไปไหนกันบ้าง ปรกติผมก็จะออกจากบ้านตั้งแต่เช้าพร้อมพี่ๆ ถึงโรงเรียนประมาณ ๗ โมงเช้า แต่กว่าร้านหนังสือจะเปิดก็ประมาณ ๘ โมงครึ่ง ช่วงเวลาที่ว่างอยู่ ผมก็จะหาอะไรทานแถวๆโรงเรียนก่อน แล้วก็เข้าไปนั่งเล่นในโรงเรียนรอเวลาร้านหนังสือเปิด
เช้าวันพฤหัสบดีหนึ่งก่อนที่จะถึงเทศกาลสงกรานต์ หลังจากที่ผมทานโจ๊กเสร็จ ผมก็เข้าไปในโรงเรียนเพื่อไปนั่งรอเวลาเหมือนเดิม
“เฮ๊ย....ไอ้ ตั้ม มาทำอะไรแต่เช้าวะ” เสียงเรียกคุ้นๆหูดังมาจากโต๊ะใต้ตึกใกล้ๆประตูโรงเรียน ผมมองไปก็เจอ ชัย
“มานี่เลยมึง มาไวไวอย่าช้า” ชัย กวักมือเรียก ผมมองไปรอบๆเห็นลุงยามนั่งอยู่ที่ม้านั่งติดประตูใหญ่ ยังมีคนอยู่พอให้ใจชื้นหน่อย
“นั่งตรงนั้นทำไม” ผมกำลังจะนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ชัย
“มานั่งฝั่งนี้ ข้างๆกูนี่ ที่ยังมีอีกเยอะ” ผมเลยเดินไปนั่งอยู่ข้างๆ ชัย บนเก้าอี้ยาว
“หิ้วอะไรมาเยอะแยะ ไหนเอามาดูดิ๊” แล้ว ชัย ก็คว้าเอากระเป๋าสะพายผมไปเปิดดู
“กินไรมารึยัง เอ้า .... เอานี่ไปกิน”
ชัย ยื่นถุงถั่วตัดถุงใหญ่ให้ผม ผมมองอึ้งๆ คิดในใจว่าจะโดนหลอกให้กินอะไรประหลาดๆรึเปล่าเนี่ย
“น่ารำคาญมึงหว่ะ เฉยอยู่ได้ บอกให้กินก็กินดิ” แล้ว ชัย ก็หยิบถั่วตัดชิ้นหนึ่งยัดเข้ามาในปากผม
“อร่อยนะเว้ย เพิ่งออกจากเตาร้อนๆเมื่อเช้าเลย บ้านกูทำเอง”
โห.....อร่อยจริงๆด้วย ผมคิดในใจ ทั้งกรอบ ทั้งหวาน ทั้งมัน ทั้งหอมๆถั่วใหม่ ได้กินของอร่อยผมก็ยิ้มสิครับ
“อื้อ....อร่อยมากเลยอะ ชัย ปรกติที่ซื้อกินมันไม่เห็นอร่อยอย่างนี้เลย สงสัยเพราะเพิ่งทำเสร็จอะเน๊อะ นี่ยังอุ่นๆอยู่เลย ทั้งหอม ทั้งอร่อยเลย อะ บ้านชัยทำขายเหรอ มียี่ห้อพิมพ์ที่ถุงด้วย” ผมมองเห็นตรายี่ห้อกับชื่อร้านอยู่บนถุง “สงสัยขายดีน่าดูเน๊อะ ต้องทำตรากับยี่ห้อเป็นของตัวเอง” ผมพูดต่อแล้วหันไปยิ้มให้ ชัย พลางกัดถั่วตัดในมือเป็นคำเล็กๆเข้าปาก เคี้ยวให้มันมีเสียงกร๊อบๆ
“อร่อยก็กินเยอะๆ มีตั้งถุงเบ้อเร่อ แล้วนิยายพวกนี้มึงอ่านเองหรือคนฝากมาคืนร้าน” มีตราร้านเช่าประทับอยู่ที่หนังสือครับ
“เราเช่ามาอ่านน่ะ เดี๋ยวเอาไปคืนร้าน” ผมตอบหลังจากเคี้ยวถั่วตัดจนหมดคำ แล้วกัดถั่วตัดเข้าปากไปอีกคำ
“เล่มนี้ท่าทางสนุกหว่ะ เดี๋ยวกูไปร้านกับมึงด้วยดีกว่า พอมึงคืนแล้วกูจะได้เช่าต่อเลย” ชัย พูดขณะที่พลิกหนังสือในมืออ่านคร่าวๆ
“อ้าวแล้วไหนบอกว่าอร่อยไง กินแค่นั้นน่ะเหรอ กินอีกดิวะ” ชัย หันมาบอก เมื่อเห็นว่าเสียงเคี้ยวถั่วตัดของผมเงียบไป
“๒ ชิ้นพอแล้วอะ พอดีเราเพิ่งทานโจ๊กมา ยังอิ่มอยู่เลย ไม่งั้นนะจะทานให้หมดเลย อิ อิ” ผมหัวเราะหน้าบาน พลางหยิบหนังยางมามัดปากถุงถั่วตัด
“เออ มึงก็ต้องกินบ้าง ไม่ใช่อยู่บ้านไม่ได้ทำไรก็ไม่หิว ไม่กิน  กูอยากให้มึงอ้วนมีเนื้อมีหนังกว่านี้หน่อย เอาให้แก้มยุ้ยๆหน่อย” พูดแล้วมันก็เอามือแตะเบาๆที่แก้มผม ๒-๓ ที ผมกำลังอารมณ์ดี ก็เลยยิ้มให้มันไป สงสัยเพราะถั่วตัด เอ๊ย....ม่ายช่ายคงเป็นเพราะ ชัย พูดกับผมเป็นมิตรกว่าที่เคย ทำให้ลืมนึกไปว่า ชัย รู้ได้ไงว่าเวลาผมอยู่บ้านผมไม่ค่อยกินอะไรจริงๆ เพราะวันๆเอาแต่อ่านหนังสือ เลยไม่ค่อยรู้สึกหิว
ชัยมองหน้าผมนิ่งๆพักนึงก็เอามือมาจับมุมปากซ้ายผม ผมสะดุ้งตกใจนิดหน่อย กำลังคุยกันดีๆ ชัย จะแกล้งอะไรผมอีกรึเปล่า
“อยู่นิ่งๆ มึง .....กูไม่แกล้งไรมึงหรอก” ชัยพูดเหมือนรู้ แล้วก็ลูบมุมปากด้านซ้ายผมเบาๆ แล้วเลื่อนมาลูบที่แก้มสักครู่ก็ลูบผ่านหางตาไปที่หางคิ้วซ้าย แล้วก็ลูบเบาๆอยู่นาน ผมรู้สึกว่า สายตา ชัย ตอนนี้ เปลี่ยนไปมาบางทีก็เหมือนตอนที่ ราญ เอาน้ำแข็งปะคบมือผม บางทีก็เหมือน ปอ ตอนที่จับมือผมในห้องสมุดตอนนั้น
“กูกลับบ้านก่อนดีกว่า ถั่วตัดมึงเอาไว้กินแล้วกัน” พูดจบ ชัย ก็ผลุนผลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วก็เดินออกจากโรงเรียนไปด้วยความรวดเร็ว ปล่อยให้ผมนั่ง งง ว่าทำไม ชัย ถึงได้จากไปอย่างรีบร้อนนัก
เวลาผ่านไปนานพอสมควร เมื่อผมอ่านนิยายเล่นที่อ่านค้างอีก ๑๐ กว่าหน้าจนจบเล่ม ผมก็เก็บหนังสือลงกระเป๋าสะพายแล้วไปยังร้านหนังสือ ส่วนถุงถั่วตัดผมถือเอาไว้ เพราะกลัวว่าถ้าใส่กระเป๋าแล้ว ถั่วตัดจะแหลกเป็นชิ้นเล็กๆ หลังจากที่ทางร้านเซนต์ใบรับหนังสือให้ผมเรียบร้อย ผมก็เริ่มเลือกดูว่า มีหนังสือเล่มไหนที่ดูน่าอ่านสำหรับผมบ้าง
“ตั้ม.......ตั้มโว๊ย มานานรึยัง” เสียงเรียกดังมาจากทางหน้าร้าน ผมหันไปมอง ก็เห็นเต่าโบกมือให้ มี ตุ่ม กับ ราญ ยืนอยู่ด้วย ทั้ง ๓ คนเดินเข้ามาหาผมข้างในร้าน
“เพิ่งมาได้แป๊บนึงอะ แล้วนี่มากันได้งาย” ผมถามด้วยความสงสัย
“นัดกันมาให้นายเซอไพรส์เล่น” ตุ่ม บอก
“ไม่เห็นจะเซอไพรส์อะไรเลย” ผมกำลังจะพูดต่อ แต่.......
“เพราะว่าตอนเช้ามีอะไรให้เซอไพรส์มาแล้วเหรอไง ตอนนี้เลยเฉยๆ” ราญ พูดขัดขึ้นมา แล้วก็หัวเราะเบาๆ พลางเหลือบตามองถุงถั่วตัดในมือผม แล้วก่อนที่ผมจะถามอะไรออกไปตุ่ม ก็พูดขึ้นมาก่อน
“มาชวนไปกินไอติมกัน เดี๋ยวเราเลี้ยง วันนี้วันเกิดเราเอง นี่โทรฯไปชวนพรรคพวกตั้งแต่เมื่อคืน มากันได้แค่นี้เอง ที่เหลือไม่ว่าง”
“อ้าว วันเกิดนายเหรอ แย่ดิ ไม่ได้เตรียมของขวัญไว้ให้เลย”
“งั้นเดี๋ยวนายจ่ายค่าไอติมครึ่งนึงเป็นของขวัญให้เราแล้วกัน” ตุ่ม ยิ้มกวนๆ
“ม่ายอาว.........จากินฟรีอะ” ผมลากเสียงตอบไป แล้วพวกเราก็หัวเราะกัน
“แล้วถุงไรในมือนั่น” เต่ามองมาที่ถุงถั่วตัดในมือผม ผมก็เลยยื่นส่งให้ “ถั่วตัดนี่หว่า ขอหน่อยแล้วกันกำลังอยากหาอะไรเคี้ยวเล่น” เต่า รับไว้ แล้วทำท่าจะแก้หนังยางที่รัดปากถุงออก แต่ ราญ มาคว้าถุงถั่วตัดไปจากมือ เต่า
“เฮ๊ย ถ้าอยากกินเดี๋ยวออกไปซื้อตรงโน้นกัน ถุงนี้คืน ตั้ม มันไป อย่าไปยุ่งของมัน” ราญ ว่าแล้วส่งถุงถั่วตัดให้ผม
“อารายวะ แค่นี้ ตั้ม มันไม่หวงหรอก” เต่า ประท้วง
“ไม่หวงหรอก จะหวงทำไมอะ ถุงเบ้อเร่อ มาๆ กินด้วยกัน แบ่งกัน” ผมกำลังจะแก้หนังยางที่รัดปากถุงออก ราญ ก็ห้ามไว้อีก
“ไม่ต้อง ตั้ม ถุงนี้ ตั้ม เก็บไว้กินคนเดียว เดี๋ยวพวกเราไปซื้อขนมกันก่อน ป่ะ....ไปร้านขนมตรงโน้นกัน” แล้ว ราญ ก็คว้าข้อมืออีก ๒ คนให้เดินออกไปนอกร้าน
“ค่อยๆเลือกหนังสือ ไม่ต้องรีบนะตั้ม เดี๋ยวพวกเรามา” ราญ หันมาพูดก่อนที่จะพากันเดินตรงไปยังร้านขนมจันอับที่อยู่ไม่ไกลจากร้านหนังสือนัก
๑๐ เจอกันเมื่อตอนปิดเทอม
“เดี๋ยวนายนั่งรอก่อนนะ ขอคุยโทรศัพท์ก่อน” ราญ หันไปบอก ชัย ที่มาหาเขาถึงบ้าน ชัยจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ของชุดรับแขกกลางห้อง พักผ่อนซี่งอยู่บนชั้น ๒ ของบ้าน แล้วหยิบหนังสือพิมพ์บนโต๊ะมาพลิกๆดูอย่างไม่ค่อยสนใจนัก
“แล้ว ตั้ม มันจะออกมาแน่เหรอ” ราญ พูดกรอกไปในโทรศัพท์
“~~~~~~~~~~~” ทางโน้นคงพูดยาว
“เหรอ ก็ดีเหมือนกัน ตั้ม มันจะได้ไม่ต้องออกมาอีกวันหลัง บ้านมันไกล”
“~~~~~~~~~~~~~~”
“ฮ่าๆ ไปว่ามัน ถ้ามันได้ยินมันคงเถียงแบบเดิมๆ ว่าอยู่ๆภูเขาก็มาโผล่อยู่หน้าบ้านมันเอง ไม่ใช่ว่าบ้านมันอยู่หลังเขาซักหน่อย” ชัยได้ยินพลอยอมยิ้มไปด้วย นึกถึงเวลาที่ใครว่า ตั้ม ว่าบ้านอยู่หลังเขา
“~~~~~~~~~~~~~~”
“งั้นก็ตามนั้นแล้วกัน แค่นี้ก่อนนะ ชัย มันนั่งรออยู่ พรุ่งนี้เจอกัน” แล้ว ราญ ก็วางหูโทรศัพท์ เดินมานั่งที่เก้าอี้รับแขกฝั่งตรงข้าม ชัย
บ้านของ ราญ เป็นตึกแถว ๓ ห้อง ชั้นล่างเป็นร้านขายอุปกรณ์เครื่องใช้ไฟฟ้าร้านใหญ่ในย่านนั้น ส่วนบ้านของ ชัย ซึ่งอยู่ถัดไปอีกไม่กี่ห้องนั้น เป็นร้านขายขนมที่มีชื่อเสียงพอสมควร เพราะถั่วตัด และขนมเปี๊ยะใส้ต่างๆในร้าน สด ใหม่ทุกวัน จึงมีลูกค้ามากมายทั้งในย่านนั้น หรือลูกค้าที่นั่งรถมาซื้อจากย่านอื่น ราญ กับ ชัย จึงสนิทสนมกันพอสมควร
“วันนี้มีอะไรรึเปล่า มาหาเราเนี่ย” ราญ ถาม
“เซ็งๆหว่ะ เลยว่าจะมานั่งคุยอะไรเล่น” ชัย ตอบแล้วถามต่อ
“พรุ่งนี้ไปไหนกันเหรอไง” ชัยคิดว่า ราญ คงนัดกับเพื่อนในกลุ่มแน่ๆ
“อ๋อ พรุ่งนี้วันเกิด ตุ่ม ...มันเลยโทรฯมาชวนไปกินไอติม ไปมะ มีเรา ตุ่ม เต่า” ราญ เว้นระยะพูดนิดหนึ่ง
“แล้วก็ ตั้ม” .......นั่นไง สีหน้าเปลี่ยนเชียวนะ........ ราญ คิด ราญ ก็พอรู้อยู่บ้างว่าที่จริง ชัย ก็เอ็นดู ตั้ม อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน ทั้งๆที่แกล้งกันอยู่บ่อยๆก็เถอะ
“แล้วนัด ตั้ม มันไว้แล้วเหรอ นัดกันยังไง บ้านมันไม่มีโทรศัพท์” ชัยสงสัย
“ก็พรุ่งนี้วันพฤหัสบดี ปรกติ ตั้ม มันออกจากบ้านมาที่ร้านหนังสืออยู่แล้ว เดี๋ยวไปเจอมันที่ร้านเลย”
“อ้าว แล้วจะรู้เหรอว่ามันไปร้านตอนไหน” ชัยยังไม่หายสงสัย
“มันก็มาที่โรงเรียนตั้งแต่เช้าก่อน ซัก ๗ โมงมั้ง” .....อ้าวเผลอไป น่าจะบอกว่า ตี ๕ อยากรู้ชัยมันจะว่ายังไง...... ราญคิดในใจ
“มันอยู่ที่โรงเรียนนั่นแหละ จนเวลาร้านเปิด มันค่อยไปที่ร้าน เดี๋ยวพวกเราไปหา ตั้ม มันที่ร้านตอนซัก ๙ โมงก็เจอ มันอยู่ที่ร้านทีนึงเกินครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว” ราญ พูดต่อ นึกเสียดายไม่หาย น่าจะแกล้ง ชัย มันซะบ้าง แต่อย่าดีกว่า ให้ ตั้ม มันมีพี่ชายคนเดียวก็พอแล้ว มีเพิ่มอีก เดี๋ยวกลายเป็นลูกแหง่ไปมากกว่านี้ แล้วอีกอย่าง เรื่องอะไรจะยอมยกน้องตัวให้เป็นน้องคนอื่น ราญ นึกแล้วก็อมยิ้ม
“อะไรของมึงวะ อยู่ๆก็ยิ้มแปลกๆ” ชัย เริ่มไหวตัว
“เปล่า เรานึกอะไรขำๆขึ้นมาได้ ว่าแต่นาย พรุ่งนี้ไปด้วยกันรึเปล่า”
“คิดดูก่อน ถ้าไปก็เจอกัน”
...เราว่าเราคงได้เจอนายแน่...ราญ นึกอย่างขำๆ
แล้ว ชัย ก็ชวน ราญ คุยเรื่องสัพเพเหระไปเรื่อยๆ นานพอสมควรจึงได้ออกจากบ้าน ราญ กลับไปช่วยงานที่บ้านต่อ
“ไหนว่ามันมาตั้งแต่เช้าไงวะ  นี่ ๗ โมงครึ่งแล้ว ยังไม่เห็นโผล่เลย” ชัยบ่นเบาๆ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกใกล้ๆประตูโรงเรียนมาตั้งแต่เวลาเกือบๆ ๗ โมง ป่านนี้แล้วยังไม่เห็นใครซักคน  เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน นั่นใครเดินเข้าประตูมาวะ
ร่างบางๆในชุดเสื้อยืดคอกลมและกางเกงสามส่วนสีขาว สวมทับด้วยเสื้อแจคเกตแขนยาว เป็นผ้าตาสกอตเล็กๆสีน้ำเงินเข้ม สลับสีเขียวหัวเป็ด มีเส้นสีแดงกับเส้นสีขาวพาดเป็นลายเส้นบางๆ ด้านหลังของเสื้อ มีลวดลายเป็นรูปขบวนรถไฟ สวมรองเท้าผ้าใบขาว ใส่ถุงเท้าสีขาวไว้ครึ่งน่อง สะพายกระเป๋าสะพายสีเขียวหัวเป็ด ดูแล้วรับกันกับปกเสื้อและข้อมือของเสื้อแจคเกต ภาพที่เห็นราวกับหุ่นโชว์ชุดเด็กในห้างใหญ่ๆที่เขาเคยเห็น ผมที่ยาวจนปิดใบหูไปครึ่งหนึ่ง ทำให้ใบหน้าที่ดูเด็กอยู่แล้วนั้น ยิ่งมองดูเด็กลงไปอีก จนนึกว่าเป็นเด็กประถมตัวโตๆ มากกว่าเด็กวัยรุ่นที่กำลังจะขึ้นชั้นมัธยม ๓
...น่ารักขนาดนี้นี่เอง ราญมันถึงได้รักนักรักหนา น่าอิจฉามันหว่ะ ถ้ากูได้น้องน่ารักแบบนี้มั่งก็ดีสิวะ...ชัย นึกในใจ
“เฮ๊ย....ไอ้ ตั้ม มาทำอะไรแต่เช้าวะ” ผมตะโกนเรียกไปตั้ม หันมามองผม ดูสีหน้าตกใจไม่น้อย
“มานี่เลยมึง มาไวไวอย่าช้า” ผม กวักมือเรียกตั้ม มันเหลียวมองไปรอบๆ สักครู่ก็เดินมาหาผมที่โต๊ะ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-5 22:06:49

ขอบคุนนะครับ

aRmkung · โพสต์ 2012-6-12 01:44:56

ขอบคุณครับ

aRmkung · โพสต์ 2012-6-12 01:45:21

ขอบคุณ๕รับ

manza555 · โพสต์ 2012-6-12 19:22:36

เศร้าจัง เข้าใจตั้นเลย หัวอกเดียวกันT^T

dung · โพสต์ 2013-5-28 18:43:43

ขอบคุณมากๆครับ

Klong · โพสต์ 2013-6-2 17:59:39

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-6-3 18:12:14

ขอดูหน่อยน่ะ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 18:55:17

ขอบคุณมากนะ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 17:43:03

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 5

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร