++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 7

tanya · โพสต์ 2012-6-2 08:46:30

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

ทานข้าวเสร็จ วินท์ ก็มานั่งอ่านในสมุดจดงาน ให้ผมจดตาม
“เราลอกเองก็ได้มังอะ วินท์” ผมบอกวินท์ด้วยความเกรงใจ
“เราว่าแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวอะไรที่เป็นตาราง ตั้ม ค่อยลอกจากสมุดเราจะได้ทวนไปด้วยในตัวไง” วินท์ ให้เหตุผล ผมก็จดๆๆไปตามที่วินท์ บอกจนเสร็จทั้ง ๓ วิชา ก็ได้เวลาเรียนในคาบบ่ายพอดี
๑๒ เพื่อนใหม่-เพื่อนเก่า
คาบวิชาเรียนในภาคบ่ายของวันนั้น เวลาที่ครูมีอะไรต้องขึ้นกระดาน ผมก็จะชะโงกหน้าไปดูที่สมุดจดงานของ วินท์ แทน วินท์ บอกว่า ไม่ต้องเกรงใจ ทำแบบนี้ง่ายกว่า ไม่ต้องเสียเวลามานั่งลอกที่หลัง หรือถ้าจดไม่ทันจริงๆ ก็ค่อยมานั่งลอกบางส่วนแทนที่จะต้องมานั่งลอกทั้งหมด วินท์ จดงานละเอียดยิบครับ ผมนึกไปถึงสมุดจดงานของ ราญ เลย แต่ ราญ ละเอียดกว่า เพราะถ้าเป็นสมุดจดงานของ ราญ คงมีคำว่า เป๊าะ......เสียงที่ครูทำชอกล์หักเมื่อสักครู่นี้อยู่ในสมุดจดงานของ ราญ ด้วยแน่ๆเลย  ^0^
แต่ลายมือของ วินท์ อ่านง่ายกว่าลายมือ ราญ มากครับ ตัวอักษรตัวโตๆ ป้อมๆ สวยงาม เรียนด้วยกันไปสักพัก ผมถึงได้รู้ว่า วินท์ มีฝีมือในการวาดรูปหรือการเขียนตัวอักษรแบบต่างๆ รูปสวยๆ หรือตัวอักษรที่งดงาม ที่อยู่บนบอร์ดข้างกระดานดำหน้าชั้น ส่วนใหญ่เป็นฝีมือวินท์ พูดง่ายๆว่า วินท์ เป็นฝ่ายศิลป์ของห้องเลยก็ว่าได้
หลังจากหมดคาบวิชาเรียนในวันแรกของเทอม เพื่อนๆในห้องก็ถามกันว่าบ้านผมอยู่แถวไหน รอรถกลับบ้านที่ป้ายไหน พอผมตอบไป มีเพื่อนบางคนชวนออกไปรอรถกลับบ้านพร้อมกัน ผมก็ปฏิเสธไปครับ โดยให้เหตุผลว่า ปรกติ ผมจะกลับบ้านเย็นกว่านี้ เพราะผมไม่ชอบขึ้นรถแน่นๆตอนช่วงโรงเรียนเพิ่งเลิกเรียน อีกอย่าง วันนี้ผมอยากเจอพรรคพวกกลุ่ม ม.๒ เดิมด้วย เพื่อนๆก็เข้าใจครับ บอกว่าตามสบาย ไว้วันหลังก็ให้กลับพร้อมกันกับพวกเขาบ้าง
พอเพื่อนๆห้อง ๖ แยกย้ายกันไป ผมก็วิ่งตื๋อ ตั้งใจจะไปหากลุ่มเพื่อนซี้ที่ย้ายไปอยู่ห้อง ๒ กะๆเอาว่าถึงแน่แล้ว ก็เกาะประตูชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้อง เห็นมีคนนั่งจับกลุ่มกันอยู่ ๒-๓ กลุ่ม ผมก็มองดูกลุ่มแรกก่อน......ไม่มี กลุ่มต่อไป....ไม่มี กลุ่มต่อไป........
จากที่ยิ้มๆมองหาเพื่อนอยู่ ผมหน้าสลดเลยเพราะไม่เจอใครสักคน ผมก้มหน้าคิดในใจ .....ไวจริง กลับกันไปหมดและ ไม่มีใครอยากเจอเราเลยเหรอ........
“หาใครอยู่จ๊ะน้อง” มีเสียงถามมาจากกลุ่มหนึ่งในห้อง ผมเงยหน้าขึ้น กำลังจะอ้าปากถามถึงเพื่อน
“ตั้ม.....อ่ายตั้มม๋า ผิดห้องแล้วเว๊ย พวกเราอยู่ห้องนี้ ฮ่าๆ” เสียงคุ้นๆหูดังมาจากประตูห้องข้างๆผมก็เห็น ตุ่ม กวักมือเรียกผมอยู่ มี ราญ ยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ ........อ้าว นี่ผมวิ่งเลยมาห้อง ๑ เหรอเนี่ย -*-
“โม่ๆ.....มานี่เร็ว ตั้ม” ราญ ดีดนี้วเรียกผม
“แฮ่ๆ” ผมวิ่งแลบลิ้นตรงไปกระโดดงับนิ้ว ราญ แต่ ราญ ก็เอานิ้วหลบจากฟันผมได้ทันท่วงที แล้วก็เอามือมาขยี้หัวผมเบาๆด้วยความเอ็นดูเหมือนที่เคยทำบ่อยๆ แล้วก็เอามือโอบไหล่ผมพาเดินเข้าไปหาพรรคพวกที่นั่งอยู่ในห้อง ๒ ผมเห็นเต่านั่งอยู่กับใครก็ไม่รู้อีก ๓ คน ผมกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง
“ไม่ต้องมองหาหรอก ๓ ตัวนั่นกลับไปแล้ว เห็นว่ารีบกลับ” ตุ่มพูด เพื่อนซี้ ย้อมรู้ใจกันดี เพราะที่ผมมองหาอยู่คือ จก ต่อ กร นั่นเอง
“นี่เพื่อนเราตั้งแต่เรียนประถม วา โชค เชียร เคยเจอกันหลายหนแล้วนี่” เต่า แนะนำให้ผมรู้จักกับ ๓ คนนั้น ผมหันไปมอง ....ตี๋ อีกแล้ว เป็นไงนะ โรงเรียนนี้ มีแต่ ตี๋ๆ เอ........แล้วผมเคยเจอ ๓ คนนี้ที่ไหนหว่า แต่ก็คุ้นหน้ากันอยู่ เพราะคงเคยเห็นกันบ้างตอนเรียน ม.๑-ม.๒
“ดี ดี เรา ตั้ม” ผมยิ้มให้เพื่อนใหม่ พูดแล้วผมก็นั่งลงไปบนเก้าอี้ที่ ราญ ลากมาให้ แล้ว ราญ ก็นั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวที่ลากมาพร้อมๆกัน
“รู้แล้ว นายตั้ม ศิลปี คนดัง” วา พูด แล้วหันไปหัวเราะกับ โชค เชียร
“...............................” งง ครับ.........คนดังอะไรอีกอะคราวนี้..............หน้าผมคงเหว๋ออีก เลยหัวเราะกันใหญ่เลย ผมมองเพื่อนใหม่ทั้ง ๓ คนอีกรอบ แล้วก็คิดในใจ ........ทำไม โชค กับ เชียร หน้าคล้ายๆกัน
“ไม....เราหล่อขนาดต้องมองขนาดเลยเหรอ” เชียร ยักคิ้วให้ผม
“เปล่าอะ เรากำลังมองว่า ทำไม พวกนายสองคนหน้าคล้ายๆกัน” ผมตอบ
“สองคนนี้พี่น้องกัน” ราญ บอกผม “แล้วห้องใหม่เพื่อนๆเป็นไงมั่ง” ราญถามต่อ
“ก็ดีอะ เพื่อนๆห้องนั้นนิสัยดีนะ เมื่อกี้ยังชวนกลับบ้านพร้อมกันเลย” ผมหันไปตอบราญ
“แล้วทำไมไม่ไป” ตุ่ม ถาม
“ก็โรงเรียนเพิ่งเลิก คนเยอะ ขี้เกียจกลับ” ผมตอบพร้อมกับยักคิ้วให้ ตุ่ม “เดี๋ยวคนน้อยๆแล้วค่อยกลับพร้อมพวกนายงายยยย”
“ทำเป็นอ้อนนะ” ราญ พูดยิ้มๆ
“ม่ายอ้อนพี่ แล้วจาให้น้องปายอ้อนคราย” ผมทำจมูกย่น ยื่นหน้าไปให้ ราญ
“โอ๊ย......จาหมูกหักแย้ว” ผมร้อง เพราะโดน ราญ บีบจมูกบิดไปบิดมา .....จริงๆร้องไปงั้นแหละ ไม่เจ็บหรอก อิ อิ......สักพักราญ ก็ปล่อยมือ พวกเราก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน
พวกเราพากันคุยรื่องเพื่อนใหม่ที่เพิ่งได้รู้จัก ให้แก่เพื่อนเก่าที่คุ้นเคยกันได้รับรู้ แล้วก็ต่อด้วยอีกสารพัดเรื่อง ตามแต่จะนึกออก จนเห็นว่าสมควรแก่เวลา จึงได้พากันออกจากโรงเรียนเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน
แล้วนับจากวันแรกของวันเปิดภาคเรียนในระดับชั้น ม.๓ ผมก็วิ่งเข้าวิ่งออกระหว่างห้อง ๖ ของผม กับห้อง ๒ เป็นว่าเล่น จนคนในห้อง ๒ แทบจะนึกว่าผมอยู่ห้อง ๒ ไปด้วยแล้ว ส่วนเพื่อนๆในห้อง ๖ ก็สนิทสนมเข้ากันกับผมได้เป็นอย่างดี การกลั่นแกล้งที่ผมเคยกลัวไม่เคยเกิดขึ้นเลย มีแต่การหยอกล้อกันเล็กๆน้อยๆ ความช่วยเหลือในเวลาที่ผมทำอะไรไม่ได้ และอีกหลายๆอย่างที่มีแต่ความประทับใจในวัยเรียน
เวลาผ่านไปเกือบ ๒ เดือน ในช่วงพักกลางวันวันหนึ่ง ขณะที่ผมกำลังให้ วินท์ สอนเรื่องการให้สีภาพต้นไม้อยู่ ก็มีเสียงเรียกมาจาก บัติ ที่คุยกันอยู่กับเพื่อนอีก ๓-๔ คนตรงประตูหน้าห้อง
“ตั้ม โว๊ย ตั้ม........มีหนุ่มหล่อมาหาอีกแล้วหว่ะ”  ตามด้วยเสียงเป่าปากวี๊ดวิ้วจากในกลุ่มนั้น
ผมนั่งวาดรูปต้นสนอยู่ที่โต๊ะ มีวินท์ยืนอยู่ข้างๆ มือหนึ่งวางไว้ที่พนักเก้าอี้ที่ผมนั่ง  อีกมือจับมือผมระบายสีไปตามต้นสนในกระดาษ พร้อมกับอธิบายถึงน้ำหนักของสีที่ควรเป็นให้ผมฟังไปด้วย
“เดี๋ยวค่อยมาต่อแล้วกัน ตั้ม ไปหาเพื่อนก่อนไป” วินท์ปล่อยมือผมแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
เออ.....หล่อกันหมดทั้งโรงเรียนนั่นแหละ ยกเว้นตู แล้วโรงเรียนชายล้วนคงมีสาวสวยมาหาหรอกเน๊อะ......ผมคิดในใจ แล้วก็ลุกจากโต๊ะไปดูว่าเป็นใคร โดยที่ไม่ได้ถอดแว่นสายตาออก และยังมีดินสอสีสีเขียวที่กำลังระบายใบของต้นสนถือค้างอยู่ในมือ
แต่พอเดินมาได้นิดหน่อย
......ทำไมพี้นมันเอียงๆหว่า...อ้อ ไม่ได้เปลี่ยนแว่น ช่างมัน เดี๋ยวคนที่มาหาจะรอ
ผมค่อยๆเดิน เอามือคอยจับโต๊ะประคองตัวไว้ไม่ให้ล้ม เพราะรู้สึกว่าพี้นมันเอียงลาดลง เหมือนทางลงเขา
๑๓ รอยแผลใหม่บนมือข้างเดิม
“ว่าไง ปอ” ผมยิ้มให้ เมื่อเห็นว่าคนที่มาหาผมคือ ปอ นั่นเอง จะว่าไปตั้งแต่เปิดเทอมมา ผมยังไม่ได้เจอกับ ปอ จังๆแบบนี้เลย จึงยังไม่ได้คุยกันสักครั้งตั้งแต่วันเปิดเทอม แล้วนี่ ปอ มาหาถึงห้อง มีธุระอะไรหรือเปล่า ผมสงสัยในใจ
“อ้อ.......ยังจำกูได้เหรอมึง......มานี่” ปอ มองหน้าผมนิ่งสักครู่ แล้วจึงคว้ามือขวาที่ถือดินสอสีของผมไว้ แล้วลากให้เดินไปที่รั้วเหล็กริมระเบียง พอผมรู้ว่าจะไปที่ไหน ผมก็ฝืนตัวไว้
“เป็นไร เห็นผู้ชายมาหาเลยทำเล่นตัวหรือมึง” ปอ ดุ เมื่อเห็นฝืนตัวไม่ยอมเดินไปด้วย รังสีอำมหิตเริ่มกระจายตัวออกมา
“ปอ เราไม่อยากไปยืนตรงนั้นอะ เรากลัวความสูง” ผมตอบ หน้าแหยๆ ปอ นิ่งไปสักครู่
“เออ กูลืมไป งั้นไปกับกูตรงโน้น” ทีแรกผมคิดว่า ปอ จะลากตัวผมไปหาพวกศักดิ์ แต่ก็เปล่า ปอ ลากผมให้เดินอย่างรวดเร็ว ผ่านห้อง ๒ไป แล้วมาหยุดที่ผนังตึกริมหน้าต่างด้านหน้าห้องน้ำชาย ซึ่งปรกติจะไม่ค่อยมีคน เพราะเป็นห้องน้ำบนชั้น ๔ ของตึก
......แว๊ดๆ......
ปอ พูดอะไรสักอย่าง ผมจับใจความไม่ค่อยได้ เพราะกำลังมึนหัวเนื่องจากแว่นที่ผมสวมอยู่เป็นแบบใส่สำหรับนั่งอ่านหนังสือ ถ้าใส่เดินผมจะเวียนหัว แล้วนี่ยังเดินมาอย่างเร็ว ผมจึงเกิดอาการ เมา  เล็กน้อย เนื่องจากการปรับระยะสายตาไม่ทัน แต่จับน้ำเสียงได้ว่า ปอ กำลังโกรธ ผมยังคงเอามือขยี้บริเวณหัวคิ้วเพื่อให้หายจากอาการเวียนหัว และอาการคลื่นไส้ที่กำลังเกิดขึ้น
“เดี๋ยวก่อน ปอ เมื่อกี้ว่าไรนะ เราไม่ทันฟัง” ผมคงใช้คำผิด..........ไม่ทันฟัง แทนที่จะบอกไปว่า ผมฟังไม่ทัน
“สาด.....ทำเป็นไม่ฟังที่กูพูดเหรอ” ท่าทาง ปอ เหมือนยิ่งโกรธหนักกว่าเดิม
“ปอ เดี๋ยวดิ ปอ โกรธอะไรเราอีกแล้วอะ” ผม งง ผมทำอะไรผิดให้ ปอ โกรธอีกแล้ว
“กูน่ะเหรอโกรธมึง กูมันไม่สำคัญอะไร กูพูดอะไรมึงถึงไม่ฟังกู แล้วกูจะมีสิทธิ์อะไรไปโกรธมึง” คำพูดกับการกระทำของ ปอ ขัดแย้งกันเห็นๆ เพราะดินสอสีในมือผมเริ่มทำให้ผมเจ็บมากขึ้นทุกที ตามแรงบีบที่มากขึ้นของ ปอ
“มึงนั่นแหละ โกรธอะไรกู” ปอพูดเสียงเขียว
“.....................................” ผมไม่ตอบ เพราะกำลัง งง หน้าเหว๋อเลยครับ ตอนนั้นลืมความเจ็บที่มือไปชั่วขณะ
“ไปหาคนอื่นถึงห้องมึงไปได้นะ กับกูไม่ไปให้เห็นหน้า หรือเพราะกลัวคนรู้ว่ามีเพื่อนอยู่ห้องบ๊วย มึงเลยไปไม่ได้”
“.....................................” ผมยังคง งง ก็ห้อง ปอ อยู่อีกตึกนึง ไกลไปคนละฟากของโรงเรียน แล้วคนอื่นที่ ปอ ว่าน่ะ พี่ชายกับเพื่อนสนิทผมเชียวนะ เพื่อนคนอื่นผมก็ไม่ได้ไปหาเหมือนกันนี่
“กูไปหามึงที่ห้องสมุด มึงก็เดินหนีกู กูเดินเฉียดมึง มึงก็ทำเป็นไม่เห็น เอาแต่จี๋จ๋ากับเพื่อนใหม่” ปอยังคงพูดต่อ ผมยังคงเงียบ กำลังนึกว่า ปอ พูดอะไร ผมไม่เคยเจอ ปอ ที่ห้องสมุดสักครั้งนอกจากครั้งนั้น แล้วผมก็ไม่เคยเห็น ปอ เดินเฉียดผ่านผมเลยสักครั้ง ผมเริ่มรู้สึกถึงความเจ็บที่มืออีกครั้ง เพราะน้ำหนักมือที่แรงขึ้นของ ปอ
แล้วสายตาผมก็มองไปเห็นคน ๓ คนยืนอยู่ข้างหลัง ปอ ห่างออกไปแค่ ๒-๓ ก้าว เรา ๒ คนไม่รู้เลยว่า มีคนเดินเข้ามาตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่
“มึงนะมึง มึงมันลืมเพื่อน ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่า” ปอ กัดฟันกรอดๆ มือผมถูกบีบแรงขึ้น แรงขึ้น ในขณะที่ผมตกใจในคำพูดประโยคนี้ของปอ.....มึงมันลืมเพื่อน คำนี้มันสะท้อนไปมาอยู่ในหัวผม จนผมลืมความเจ็บที่มือไปชั่วขณะ
.........เป๊าะ........
.........อุ๊บ/โอ๊ย เชี่ยเอ๊ย......... เสียงผมกับ ปอ ร้องขึ้นพร้อมกัน แล้วปอก็ปล่อยมือผม
....แต๊ก....แต๊ก... เสียงของดินสอสีสีเขียวที่เคยอยู่ในมือผมหลุดจากมือ หล่นไปกลิ้งอยู่บนพื้น ผมเห็นมันหักเป็น ๒ ท่อน ผมเจ็บเปร๊บๆ
ที่ง่ามนิ้วระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้มือขวา ผมยกมือขึ้นดู เห็นแผลที่ตรงนั้น เนื้อหลุดออกมาเป็นวง เลือดไหลซิบๆออกมาจากเนื้อแดงๆ
“ตั้ม เป็นอะไรรึเปล่า” ราญ เดินเข้ามาจับมือผมขึ้นดู ขณะที่ผมจะก้มลงไปเก็บดินสอสีที่กลิ้งอยู่กับพื้นไปทางที่ เต่า กับ วา ยืนอยู่ วา ก็เลยก้มตัวหยิบดินสอสีทั้ง ๒ ท่อนเข้ามายื่นให้ผม ผมก็รับไว้ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง โดยไม่ได้สังเกตุสีหน้าของ เต่า
“ถอดแว่นออกกก่อน แล้วไปทำแผลหน่อยดีกว่ามั๊ง ตั้ม แผลลึกเหมือนกันนะนี่” ราญ พูดแล้วถอดแว่นกลมของผมใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อของผม  แล้วหยิบกระดาษชำระออกมาเช็ดเลือดที่ซึมออกมาจากแผลออก แต่เลือดยังคงไหลซึมออกมาอีก
“ปอ มือโดนดินสอบาดรึเปล่า” ผมหันไปถาม ปอ ด้วยความเป็นห่วง เพราะมือผมยังเป็นแผลขนาดนี้ โดยที่ไม่ได้คิดว่าดินสอสีแท่งนั้นเป็นผมกำไว้ แล้ว ปอ ก็ กำมือผมไว้อีกทีหนึ่ง “ไปทำแผลด้วยกัน” ผมยังพูดต่อ แต่ ปอ นิ่ง
“วา กับ เต่า ช่วยพา ตั้ม ไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อนแล้วกัน เดี๋ยวเรากับ ปอ ตามไป” พอ ราญ พูดจบ วา ก็เอามือโอบไหล่ผมพาเดินออกไปพร้อมกับ เต่า เพื่อพาผมไปทำแผลที่ห้องพยาบาล หลังจากที่ทำแผลเสร็จ ผมยังคงนั่งรอ ราญ กับ ปอ อยู่ วา กับ เต่า ก็นั่งคุยกันอยู่หน้าห้องพยาบาล ผมรออยู่จนกระทั่งเสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนของคาบวิชาหลังพักเที่ยงดังขึ้น พวกเราจึงต้องรีบกลับไปยังห้องประจำชั้นของเต่ละคน เพื่อเช้าเรียนในคาบวิชาต่อไป เข้าเรียนแล้ว ผมก็ยังนั่งคิดอยู่ว่า ปอ เป็นอย่างไรบ้าง................มึงมันลืมเพื่อน ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่า..........
๑๔ เข้าใจผิด
“ปอ ทำไมนายทำแบบนี้” ราญ ถามเสียงเอาเรื่อง “ลาก ตั้ม มันมาแบบนั้น มันจะตายเอา”
ปอ หันมามอง ราญ ด้วยความงุนงง นั่นสินะ เขาเห็นอาการแปลกๆของ ตั้ม  ตอนที่มาถึงตรงนี้ แต่เขาไม่ได้สนใจ
“แล้วมันเป็นอะไร เห็นทำท่าเหมือนจะอ๊วก” ปอ ถามด้วยความสงสัย
“มัน เมา” ราญ บอก  ปอยิ่ง งง “เหมือนเมารถ เมาเรือ แบบนั้นแหละ” ราญ พูดต่อ ให้ ปอ เข้าใจเมื่อเห็น ปอ ทำหน้างุนงง
“ทำไมวะ เป็นได้ไงเมื่อก่อนเห็นมั่นวิ่งไปวิ่งมาไม่เห็นเป็นอะไรนี่” ปอยังไม่หายสงสัย
“ก็แว่นมันนั่นแหละ ที่มันใส่อยู่มันแว่นอ่านหนังสือ ไม่ใช่แว่นเดิน”ราญ เรียกแว่นทั้ง ๒ อันนั้นสั้นๆ
“อะไรของเอ็ง แว่นอะไรแล้วมันต่างกันยังไงวะ” ปอนึกถึงตอนที่เห็น ตั้ม เปลี่ยนแว่นที่ห้องสมุดเมื่อหลายวันก่อน

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-5 22:26:00

ขอบคุนนะครับ

aRmkung · โพสต์ 2012-6-12 02:21:44

ขอบคุณ๕รับ

manza555 · โพสต์ 2012-6-12 19:43:31

สนุกมากๆเลย

Klong · โพสต์ 2013-6-2 18:25:40

ขอบคุนครับ

Klong · โพสต์ 2013-6-2 18:26:08

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-6-3 18:38:08

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 19:19:18

ขอบคุณมากนะ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 18:24:26

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 7

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร