เธอ
สายฝนโปรย..เธอโหยร้องกลางห้องมืดกอดความฝันขึ้นอืดไว้เต็มอ้อม
ปล่อยน้ำตาอารมณ์ให้สมยอม
กับความจริงจอมปลอมที่ล้อมราย
ความเป็นไปในห้องมืดที่ชืดอับ
แสงจันทร์พราวดาวระยับได้ดับหาย
เสียงลมลวงทวงถามถึงความตาย
หยดน้ำตาเธอพร่าสายสุดปลายตา
โลกใบนี้ที่เธอรักคงหนักอึ้ง
ใจบอบเบาถูกเขาตรึงจึงปวดปร่า
รอยยิ้มชื่นถูกกลืนผ่านกาลเวลา
โลกหมุนมาหยุดตรงซีกปีกพระจันทร์
มาเติมกำลังใจให้กันนะครับ ขอบคุณมากนะครับ
หน้า:
[1]