++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 4(ภาคสอง)

tanya · โพสต์ 2012-6-13 09:11:24

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“รู้ได้ไง” ตั้มถามพลางหันมามองหน้า ภู อย่างสงสัย
“เอ้อ” ภู อ้ำอึ้ง ... อย่าเพิ่งบอกดีกว่าไว้ค่อยหาเวลาอธิบายวันหลัง ...
“เข้าห้องพักก่อนดีกว่านะ เพื่อนๆรอแล้ว” ภูพูดตัดบท พลางเปิดประตูรถออกไป ตั้มจึงต้องปลดสายเซฟตี้เบลท์แล้วเปิดประตูรถตามออกมา
๐๙
“ไหนวะลูกหมาของเอ็ง ไม่จูงลงมาด้วยล่ะวะ” นน ถามขึ้นเมื่อ ภู นั่งลงที่โต๊ะอาหาร
“โห ทำไมกับข้าวเยอะแบบนี้วะ” ภู มองดูกับข้าว ๗-๘ อย่างบนโต๊ะ
“เอ็งไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ไหนวะเด็กเอ็งอยู่ไหน” อาร์ท พูดพลางตักกุ้งเข้าปาก
“ผู้ใหญ่เว๊ย ไม่ใช่เด็ก อาบน้ำอยู่เดี๋ยวลงมา” ภู ตอบพลางเริ่มกินข้าว
“หิวหว่ะ ไม่ได้กินอะไรรองท้องมาเลยตั้งแต่สี่โมง”
“แล้วใจคอจะไม่รอเหรอวะ นี่จะอาบน้ำนานรึเปล่า” กิ่ง ถามพลางตักกับข้าวที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ ให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ไม่นานหรอก แค่ล้างเหงื่อ ทำงานมาตั้งแต่เช้า แล้วก็รู้ว่าพวกเรารออยู่ด้วย นั่นไง มาแล้ว” ภู หันไปโบกมือให้ ตั้ม ที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าทางเข้าห้องอาหาร
“ขอโทษนะ ที่มาช้า” ตั้ม ยิ้มทักทายคนบนโต๊ะ แล้วก็นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ ภู
“ผมไม่ได้หวีเหรอไง” ภู มองไปยังผมที่เปียกชื้น คงเพียงแค่เอามือปัดให้เป็นทรง เพราะมันดูยุ่งเหยิงพิกล
“ก็จะได้ลงมาเร็วๆไง เกรงใจอะ เห็นว่ารอกันนานแล้ว” ตั้ม ตอบพลางหันไปยิ้มให้
ภู อดไม่ได้ที่จะเอามือไปปัดผมที่ระอยู่ข้างแก้ม ให้เข้าที่เข้าทาง
“เฮ๊ย ลูกหมาน้อยของเอ็งนี่น่ารักดีหว่ะ ขนฟูกระเซิงมาเชียว” จูน พูดจบทุกคนก็พากันหัวเราะ ยกเว้นแต่ นน ที่ทำหน้าเจื่อนๆ
“กินข้าวก่อนสิ เดี่ยวกับข้าวหมดซะก่อน ไอ้พวกนี้น่ะปอบทั้งนั้น กินไม่ทันมันหรอก” ภู ชักชวนพลางตักกับข้าวให้ ตั้ม
“อ๊ะนี่ปูผัดผงกะหรี่ ของโปรดไง”
“รู้ได้ไง” ตั้ม หันหน้าไปถามด้วยความสงสัย
“เอ้อ... เราเดาเอาน่ะ ก็ตอนไปกินอาหารญี่ปุ่นด้วยกัน นายบอกเองนี่ว่าชอบแครี่ เราก็เลยคิดว่านายคงชอบปูผัดผงกะหรี่ด้วย”
ตั้ม ได้แต่แปลกใจ ถึง ภู จะคอยตักกับข้าวให้เขา แต่ทำไมถึงดูเหมือนจะรู้ไปหมดว่า ตั้ม ชอบอะไร ไม่กินอะไร ขนาดปลาราดพริก ก็ยังเขี่ยพริกออกตักน้ำราดมาจนชุ่มแบบที่ ตั้ม ชอบทำ อาหารเย็นผ่านไปด้วยความอิ่มหนำสำราญ ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มีเพียง ตั้ม ที่ยังรู้สึกไม่ค่อยคุ้นเคยกับคนอื่นนัก และ นน กลับคุยน้อยกว่าปรกติ และมีท่าทางกระอักกระอ่วนในบางครั้ง
“ยังหัวค่ำอยู่เลย ลงไปดูทะเลกันดีมะ” นพ แฟน ของ กิ่ง ชวนหลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จ
“เออ ดีเหมือนกัน เดินย่อยอาหารด้วย กูอิ่มจนจะกลิ้งได้อยู่แล้ว” อาร์ท พูดแล้วหัวเราะ
แล้วทุกคนก็ชักชวนกันลงไปยังชายหาด ที่อยู่เกือบจะติดกับโรงแรมที่พักอยู่ เพียงแต่เดินออกจากประตูอาคารที่พักไปไม่กี่เมตรเท่านั้น
“หนาวเหรอ” ภู ถามพลางโอบไหล่ ตั้ม ที่เอามือกอดอกไว้
“เปล่าอะ กำลังสบายเลย” ตั้ม ตอบพลางเดินให้เร็วขึ้น จนมือของ ภู หลุดออกไปจากไหล่ แต่เขาก็ไม่ได้เดินตาม ปล่อยให้ ตั้ม เดินไปยังชายหาดเพียงคนเดียว
ตั้ม เดินย่ำทรายชื้นๆลงไปจนถึงน้ำทะเล ที่เป็นคลื่นเล็กๆกระทบทรายอยู่เบาๆ  แล้วหยุดยืนให้น้ำทะเลสาดใส่เท้าพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“ไม่ตามลงไปเหรอวะ” จูน เดินเข้ามาถาม พลางทำหน้าทะเล้นใส่ ภู
“ไม่ดีกว่าหว่ะ ตอนนี้คงอยากอยู่คนเดียว” ภู ตอบโดยที่ตายังมองตาม ตั้ม ที่อยู่ไกลๆ
เขารู้ว่า ตั้ม ชอบที่จะเดินย่ำทรายที่มีคลื่นซัดมาเบาๆ มันทำให้ ตั้ม รู้สึกสบายใจและเป็นสุข และเวลาแบบนี้ ตั้ม ชอบที่จะอยู่คนเดียวสักครู่หนึ่ง เพื่อที่จะได้ดื่มด่ำกับความสุขแบบนี้เพียงลำพัง ... ทำไมเขารู้ได้นะ ... เขาเองก็ยังแปลกใจอยู่เหมือนกัน
... ไอ้นน มันเข้าไปทำไมวะ ... ภู ขมวดคิ้ว นน เดินไปหา ตั้ม ที่ยืนอยู่บนชายหาดด้านล่าง ท่าทางขัดเขินของ นน ทำให้เขารู้สึกเขม่น
สักพัก เขาเห็น ตั้ม เอามือแตะที่แก้ม นน แล้วท่าทางของทั้งสองคนก็เปลี่ยนไป เหมือนกับรู้จักกันมาเป็นสิบปี ภาพนั้นเหมือนทำให้เขามีโมโหขึ้นมาเล็กน้อย
“ระวังนะเอ็ง เดี่ยวลูกหมาน้อยจะถูกหมาใหญ่คาบไปแดก” อาร์ท พูดพลางเอามือมาจับไหล่ ภู
“ไม่มีทางหรอกมึง กูเฝ้าของกูมาตั้งหลายปี กูไม่ยอมพลาดอีกเป็นครั้งที่สองหรอก” พูดจบ ภู ก็เดินลงไปหาคนทั้งสอง
คำตอบของ ภู ทำให้ อาร์ท และ จูน มองหน้ากันด้วยความงุนงง
“มันพูดอะไรผิดรึเปล่าวะ ไหนว่าเพิ่งรู้จักกันไง” จู หันไปพูดกับอาร์ท
“ไม่ผิดหรอกหว่ะ เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานนี้เอง แต่ ภู มันรู้จัก ตั้ม มาหลายปีแล้ว” อาร์ท ตอบพลางมองตามหลัง ภู
“ไปรู้จักที่ไหนวะ” จูน ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“ในฝันหว่ะ  มันรู้จักกันในความฝัน” อาร์ท พูดพลางถอนหายใจ
๑๐
นน เองรู้สึกตกใจไม่น้อยเหมือนกัน เพราะเขายังล้อเลียน ภู อยู่ถึงคนที่เรียกว่า ... ไอ้ลูกหมาน้อย ...
แต่จู่ๆ ไอ้ลูกหมาน้อย ที่เขาหัวเราะอย่างขบขันในตอนแรก กลับกลายเป็นคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดี
“เอ้อ...” นน เอ่ยทัก พลางเอามือเกาท้ายทอย ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไงดี เพราะไม่รู้ว่าการที่ไม่ได้พบกันถึง ๓ ปี ครูจะยังจำเขาได้ไหม
“ว่าไงเหรอ” ตั้ม หันมายิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“คือ ผม ... ผม”
“ชะ-นะ-นะ” ตั้ม พูดยิ้มๆ
“ใช่รึเปล่า หรือว่าครูจะจำผิดน๊า...”
“ครูจำผมได้เหรอครับ” นน พูดอย่างดีใจ
“จำได้สิ” ตั้ม เอามือแตะแก้ม นน เบาๆ
“นายจอมซน ยังซนอยู่เหมือนเดิมรึเปล่าล่ะนี่”
“โห ครูอะเรียกผมอย่างนี้อีกแล้ว” นน ยิ้มอย่างเก้อเขิน พลางหัวเราะออกมา
“ครู สบายดีรึเปล่าครับ พอครูย้ายไป ผมคิดถึงน่าดูเลย”
“เหรอ ขอบใจนะ ครูก็คิดถึงพวกเราเหมือนกัน  ครูก็เหมือนๆเดิมแหละ แล้ว นน ล่ะเรียนหนังสือเป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดีครับครู นี่เพิ่งสอบปลายภาคเสร็จ เอ้อ ... ว่าแต่ครูไปรู้จักกับ ไอ้ภู มันได้ไงอะ” นน ถามด้วยความสงสัย
ก่อนที่ ตั้ม จะตอบ ก็มีเสียงเข้มๆดังขึ้น
“คุยไรกันอยู่เหรอ หัวเราะกันใหญ่เชียวนะ” ภู เดินเข้ามาพลางเอามือโอบไหล่ ตั้ม
“เรื่องเก่าๆน่ะ” ตั้ม หันไปยิ้มให้ ภู
“แปลว่าไร รู้จักกันมาก่อนเหรอไง” ภู ขมวดคิ้ว
“ก็ ชะ-นะ-นะ เคยเรียนกับเราอยู่พักนึง” ตั้ม ตอบแล้วหันหน้าไปยิ้มให้ นน
“ชะ-นะ-นะ” ภู พูดพลางขมวดคิ้ว “ใครวะ ชื่อประหลาด”
“กูเอง” นน ตอบ
“ก็จริงๆชื่อกูน่ะ อ่านว่า ชะ-นะ-นะ ตอนเด็กๆดันมีแต่คนอ่านว่า ชา-นน กูก็เลยเปลี่ยนชื่อไปโดยปริยาย มีครูตั้ม คนเดียวนี่แหละวะ
ที่อ่านชื่อกูถูก กูเลยปลื้ม” นน อธิบายพลางยิ้มหวานให้ ตั้ม
“จ๊า ครูก็ปลี้ม ต้องเรียกชื่อเต็มถึงจะหยุดซน” ตั้ม ยื่นหน้าเข้าไปหา นน
“ตอนนี้ผมไม่ซนแล้วครู แต่ขอซนกับครูเหมือนเดิมได้เปล่า” นน จ้องหน้า ตั้ม ด้วยแววตาที่ทำให้ ภู ไม่สบายใจนัก
“จ๊า” ตั้ม เอามือจับคาง นน เบาๆ
“พ่อจอมซน” แล้ว ตั้ม ก็หัวเราะเบาๆ
“กลับขึ้นข้างบนเหอะ มืดแล้ว” ภู พูดน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ ... อ้อนอะไรกันต่อหน้ากูวะ ...
“เรายังอยากอยู่ต่ออะ” ตั้ม หันมาพูดเสียงอ่อยๆ
“ยังอยู่อีกตั้ง ๒ วัน พรุ่งนี้ลงมาหัวค่ำหน่อยแล้วกัน จะได้อยู่นานๆ” ภู หันมามอง ตั้ม ด้วยสายตาอ่อนโยน
“นะ ลมเริ่มแรงแล้ว เสื้อแจคเกตก็ไม่มี เดี๋ยวไม่สบายหรอก แพ้อากาศอยู่ด้วยนี่นา”
ตั้ม มองหน้า ภู ด้วยความสงสัย เพราะเขาเองไม่เคยบอกเรื่องภูมิแพ้อากาศให้ ภู ฟังเลย เขาทำท่าจะถามออกไป แต่พอมองเห็นแววตา
ที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย จากดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ตั้ม ก็ต้องปล่อยให้ ภู เดินจูงมือกลับไปยังห้องพัก โดยไม่ได้ขัดขืน
มี นน เดินตามไปอีกคนหนึ่ง
“เฮ้ย กูว่าไอ้ภู มันเอาจริงหว่ะ” กิ่ง พูดกับ จูน ที่มองดูอยู่ไม่ไกลนัก
“นั่นดิ กูก็ว่างั้น” จูน เห็นด้วย พลางหันไปหา อาร์ท
“เฮ๊ย เพื่อนมึงกลายเป็นเกย์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เมื่อก่อนเห็นฟันแต่สาวๆ นางกอมาจีบตั้งหลายคน ยังไม่เห็นสนใจ”
“กูก็ว่าแปลกๆหว่ะ ที่เป็นเกย์น่ะ คงไม่ใช่ ไอ้ภู หรอก” อาร์ท ตอบเบาๆ พลางมองตามคนทั้งสอง ที่กำลังเดินกลับไปยังตัวอาคารโรงแรม
“ตั้ม น่ะ คงใช่แน่ๆหว่ะ” นพ พูดบ้าง
“ตอนมองกูกะ ไอ้กิ่ง นะ ตาหวานเชียว อย่างว่าแหละวะ กูมันออกจะหล่อ เท่ห์ ขนาดนี้”
เพี๊ย ....
“อุ๊บ ... กิ่ง ตีเค้าทำไมอะ” นพ หันไปโอดครวญกับ กิ่ง
“ชอบเหรอไง ชอบก็ไปหาเลย” กิ่ง พูดงอนๆ
“โอ๋ กิ่ง อะ เรารัก กิ่ง คนเดียวนะ” นพ พูดพลางวิ่งตาม กิ่ง ที่วิ่งตรงไปยังโรงแรมอีกคน
“เฮ้อ ... งอนกันอีกและ ไปเว๊ย กลับไปหาอะไรทำ ฆ่าเวลากันดีกว่าหว่ะ” จูน หันไปบอกอาร์ท พลางเดินนำ “แล้วตกลง ไอ้ภู มันจะเปลี่ยนไปชอบไม้ป่าเดียวกันเหรอวะ ถ้าเป็นจริง งานนี้พวกหนุ่มใจสาวทั้งหลายใน ม. ไม่ร้องไห้ ก็กรี๊ดกันสนั่นแหงหว่ะ ” จูนพูดพลางหัวเราะอย่างติดตลก เพราะจะอย่างไร มันก็ยังเป็น ไอ้ภู เพื่อนที่ดีของหล่อนคนเดิมนั่นแหละ
... ไอ้ภู น่ะกูไม่ค่อยแน่ใจซะแล้ว แต่กูว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้น อาจจะเป็นเกย์ก็ได้หว่ะ ... อาร์ท คิดในใจพลางเดินตามเพื่อนๆ กลับเข้าไปในโรงแรมอีกคน
๑๑
“ครู ทำไมมองสองคนนั้นแบบนั้น” นน เขยิบตัวเข้าไปนั่งใกล้ ตั้ม พลางถามเสียงเบาเหมือนกระซิบ
“หือ ยังไงเหรอ” แทนที่จะตอบ ตั้ม กลับถามด้วยเสียงไม่เบานัก
“เบาๆดิครู ก็ครูมอง นพ แบบนั้นอะ ไอ้กิ่ง มันเริ่มตาเขียวแล้ว” นน ยังคงกระซิบบอกเบาๆ ตั้ม หันมามองหน้า นน ด้วยสีหน้างุนงง
ภู ชวน ตั้ม มานั่งเล่นในห้องพักของ จูน กับ กิ่ง ที่มีประตูเชื่อมระหว่างห้องนี้ กับห้องที่เป็นที่พักของ อาร์ท นน และนพ ทุกคนกำลังผลัดกันเล่นกีตาร์และร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน มีเบียร์และขนมขบเคี้ยวต่างๆเป็นกับแกล้ม ตั้ม เองก็ถือแก้วเบียร์ ที่ ภู รินมาให้ไว้ในมือ แต่เครื่องดื่มในแก้วเหมือนจะพร่องไปเล็กน้อยเท่านั้น
“ไม่ได้มอง นพ มอง กิ่ง ด้วย” ตั้มบอกช้าๆ
“เค้าแฟนกันช่ายมะอะ ไม่เห็นเหรอ เค้าน่ารักกันออก ดูดิ ท่าทางรักกันน่าดูเลย” ตั้ม บอกยิ้มๆ
“อ้าว ครูไม่ได้สนใจ ไอ้นพ มันหรอกเหรอ” นน ยังคงถามเสียงกระซิบ
“ชะ-นะ-นะ ทำไมคิดแบบนั้น” ตั้ม เรียกอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทำเอา นน สะดุ้ง ...เสียงนิ่งๆแล้วเรียกซะเต็มยศแบบนี้ละก็ โกรธแหง ...
“นี่ดีนะมีกันแค่นี้ ถ้าคนอื่นได้ยินเข้า เค้าจะคิดยังไง” ตั้ม พูดเสียงอ่อนลง นน ได้แต่ยิ้มแหยๆ
“ตั้ม” ภู เรียกขัดจังหวะ พลางส่งกีตาร์ให้ “สักเพลงสิ”
ถึงจะรู้ว่า เป็นครูกับนักเรียนกันมาก่อน แต่เขาไม่ค่อยชอบเลย ที่ นน ทำท่าทางสนิทสนมกับ ตั้ม แบบนั้น
“เอ้อ ... เราไม่ได้เล่นกีตาร์มานานแล้วอะ” ตั้ม ทำท่าจะปฏิเสธ
“เล่นหน่อยน่าครู นะ ไม่ได้ฟังมานานแล้ว” นน คะยั้นคะยอ
ยังไม่ทันที่จะปฏิเสธกีตาร์โปร่งก็ถูกส่งมาอยู่ในมือเสียแล้ว ตั้ม จึงขยับตัวนั่งให้สบายขึ้นจากนั้นก็จับกีตาร์ให้ถนัดมือ ลองขยับนิ้วเป็นรูปคอร์ดต่างๆ พอเริ่มรู้สึกคุ้นมือก็เริ่มตีคอร์ดออกมาดังๆ พร้อมกับร้องเพลงออกมาเสียงดังลั่น
เพลงที่ร้องทำเอาทุกคนอ้าปากหวอ คำพูดที่พูดต่อจากเนื้อเพลง ทำเอาจูน ลงไปนอนกลิ้ง พลางหัวเราะด้วยความชอบใจ
“โห เพลงไรน่ะ ฮ่าๆ” นพ ถามพลางหัวเราะไม่หยุด

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-13 09:55:59

ยิ่งอ่านยิ่งชอบค๊าบบ

aRmkung · โพสต์ 2012-6-14 10:11:49

ขอบคุณ๕รับ

Klong · โพสต์ 2013-6-4 14:31:05

ขอบคุนครับ

KillTi · โพสต์ 2013-6-6 19:24:49

ขออ่านหน่อยน่ะ

sugaritc · โพสต์ 2013-6-16 09:31:07

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2014-3-13 07:37:44

ขอบคุณมากค่ะ

aon1997 · โพสต์ 2014-3-13 09:05:38

ขออ่านต่อละครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-20 12:01:23

น่ารักนะ

shinecaraff · โพสต์ 2017-3-11 03:15:23

เพลินสุดๆ อ่านได้เรื่อยๆเลยค๊าฟ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำทีหวนคืน ++ $ 4(ภาคสอง)

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร