++ วิหารจันทรา ++ ----2

tanya · โพสต์ 2012-6-15 09:44:14

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
บรรยากาศยามเช้าบนเรือนแพ ทำให้ รพีพันธ์รู้สึกสดชื่นมาก แสงแดดอ่อนๆที่กระจายลงมา สะท้อนอยู่บนริ้วคลื่นเล็กๆในกระแสน้ำส่องแสงระยิบระยับเป็นประกาย ตัดกับสีเขียวของทิวไม้ที่ทอดยาวอยู่ตามริมน้ำสายลมอ่อนๆยิ่งทำให้บรรยากาศสดชื่น เป็นบรรยากาศที่คงจะหาไม่ได้ในตัวเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ ที่เขาใช้ชีวิตอยู่ เมืองแห่งความสับสนวุ่นวายที่เขาปลีกตัวออกมาชั่วคราว เพื่อนๆพากันทยอยออกมายืนชมธรรมชาติกับเขาหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวกันเรียบร้อย เมื่อทุกคนพร้อมหน้าแล้วก็พากันไปยังห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า
“เฮ๊ย สองคนนั้นน่ะยืนชิดๆกันหน่อย” เจ้าแว่น เรียกพลางยกกล้องขึ้น เตรียมจะถ่ายรูป รพีพันธ์ ในชุดเสื้อโปโลสีแดงสด กางเกงขาสั้นสีเทา รองเท้าสาน ขยับตัวเข้าไปโอบไหล่แฟนสาวของเขา เพื่อให้เพื่อนของเขาถ่ายรูป เสร็จแล้วต่างก็ชี้ชมธรรมชาติริมฝั่งน้ำ ที่เรือแพกำลังล่องผ่านไปอย่างช้าๆ เพื่อนเขาบางคนใช้กล้องส่องทางไกล ส่องดูนกที่เกาะอยู่ตามกิ่งไม้ไกลๆ โดยที่เจ้าแว่นไล่ถ่ายรูปคนโน้นคนนี้ อย่างเพลิดเพลิน
“ทิตย์ นั่งแบบนั้นเดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” จันทิรา แฟนสาวของ รพีพันธ์ พูดอย่างเป็นห่วง เมื่อเขาดันตัวขึ้นไปนั่งบนราว ที่ทำกั้นไว้เพื่อป้องกันอุบัติเหตุ ที่อาจเกิดขึ้นบนเรือแพ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ทำไว้แข็งแรงดีออก” รพีพันธ์ พูดพลางขย่มตัวไปบนแผ่นไม้ที่นั่งอยู่ “เห็นมะ” เขาพูดย้ำ
แกร๊ก ... เสียงบางอย่างดังขึ้นเบาๆ
เป๊าะ .......................ตูม ..............
“ว๊าย” จันทิรา กรีดร้องเมื่อแผ่นไม้นั้นหักลง ร่างของ รพีพันธ์ หงายร่วงหล่นลงไปในน้ำ เสียงโวยวายจากบรรดาเพื่อนๆที่มาด้วยกัน ดังขึ้น เจ้าหน้าที่สองคนที่มากับเรือแพ พุ่งตัวลงไปในสายน้ำ แล้วดำน้ำลงไป สักครู่หนึ่งก็โผล่ตัวขึ้นมาหายใจ พลางมองไปรอบๆแล้วดำลงไปอีกครั้ง เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบ ท่ามกลางความวิตกกังวลของทุกคน
“ไม่เจอเลยครับ ไม่รู้โดนพัดไปทางไหน” เจ้าหน้าที่พูดอย่างอ่อนใจ หลังจากที่ดำลงไปค้นหาอยู่หลายรอบ
รพีพันธ์ รู้สึกตกใจอยู่เหมือนกัน ที่จู่ๆร่างของเขาก็ร่วงหล่นลงมาในน้ำ ยังดีที่เขาพอมีสติอยู่บ้าง จึงรีบกลั้นหายใจได้ทันท่วงที แต่ในขณะที่เขาพยายามถีบตัวขึ้นไปบนผิวน้ำ กลับรู้สึกว่ากระแสน้ำรอบตัวพัดตัวเขาให้หมุนวน จนไม่รู้ว่าทิศไหนเป็นทิศไหน แล้วก็ต้องตกใจมากขึ้น เพราะเขารู้สึกตัวว่า เขากำลังจะหมดความสามารถในการกลั้นหายใจไว้เสียแล้ว และมันก็เริ่มเป็นอย่างที่เขาวิตก เมื่อเขากลั้นหายใจไว้ไม่ได้ ปากและจมูกก็เริ่มทำงานโดยอัตโนมัติ แต่แทนที่จะเป็นอากาศ กลับเป็นน้ำที่ไหลเข้าไปตามปากและจมูก ทำให้เริ่มสำลักและเริ่มหมดสติ แต่แล้วเหมือนมีแสงสว่างลูกใหญ่ปรากฏขึ้น กลางแสงนั้นมีคนคนหนึ่ง คนคนนั้นว่ายน้ำเข้ามาใกล้แล้วรวบตัวเขาเข้าไว้ ก่อนที่สติของเขาจะดับวูบลงไป เขามองเห็นรอยปานสีขาวกลางหน้าผากของผู้ที่มาช่วยเหลือเขา
... รอยปานสีขาวรูปจันทร์เสี้ยว ...
๐๔
“อืม ...” รพีพันธ์ ส่งเสียงครางเบาๆ รู้สึกหนักไปทั่วทั้งตัว แม้แต่ตาก็ลืมไม่ขึ้น
“ท่านปลอดภัยแล้ว” เสียงนุ่มๆเปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน แว่วเข้ามาในหู
“หากรู้สึกไม่สบายก็หลับเสียก่อนเถิด” เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง รู้สึกว่ามือข้างหนึ่งของเขา ถูกกุมเอาไว้ด้วยมือที่อ่อนนุ่มและอบอุ่น
“หลับเถิดท่าน พักให้สบาย ข้าจักดูแลท่านเอง” สำนวนการพูดแปลกๆ แต่ก็ทำให้เขาหลับลงไปได้ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย
แล้วเขาก็รู้สึกเหมือนหลับๆตื่นๆอีกหลายครั้ง ทุกครั้งที่เขาส่งเสียงเหมือนรู้สึกตัว ก็จะมีเสียงนั้นคอยพูดปลอบโยน มือก็ได้รับการเกาะกุมด้วยมืออันอบอุ่นอยู่ตลอดเวลา บางครั้ง เหมือนมีของเหลวหวานๆป้อนให้กับเขา ตามด้วยน้ำอีกเล็กน้อย มือนุ่มๆนั้น ลูบใบหน้าเขาอย่างอ่อนโยน เป็นบางคราว
“หนาว”
รพีพันธ์ ส่งเสียงเมื่อรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้นอกจากอาการหนักตามร่างกายแล้ว เขายังรู้สึกหนาวคล้ายจับไข้ แล้วร่างกายท่อนบนของเขาก็ถูกยกขึ้น แล้ววางอิงไว้กับร่างกายที่อบอุ่น
“ดื่มสักหน่อย ยานี้จักช่วยให้อาการไข้ลดลง” เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้นอีกครั้ง แล้วเหมือนมีอะไรแข็งๆมากระทบกับริมฝีปาก เขาเผยอปากขึ้นเล็กน้อยตามสัญชาติญาณ ของเหลวหวานๆปนขมเล็กน้อย ก็ค่อยๆไหลรินเข้าปากทีละนิด เขาค่อยๆกลืนมันลงไป ความชุ่มชื้นรสหวานปนขมนั้น ทำให้ลำคอที่แห้งผากของเขาชุ่มชื่นขึ้น เมื่อหมดลง ก็ตามมาด้วยน้ำเปล่า แล้วร่างของเขาก็ถูกวางลงให้นอนหงายตามเดิม
“หนาว” รพีพันธ์ ร้องครางเบาๆอีกครั้ง
สักพักหนึ่ง ก็รู้สึกเหมือนผ้าห่มที่คลุมร่างเขาอยู่ถูกเลิกขึ้น มีคนเข้ามานอนข้างๆเขา แล้วห่มผ้าลงเช่นเดิม ศรีษะเขาถูกยกขึ้นเล็กน้อย แขนข้างหนึ่งก็สอดเข้ามาใต้ศรีษะ แล้วโอบเข้าไปซบลงกับไหล่ของใครบางคน ร่างกายถูกดึงให้นอนตะแคงก่ายแขนไปกับร่างนั้น
เขาโอบแขนกอดร่างนั้นเหมือนจะแสวงหาความอบอุ่น ในยามที่ร่างกายรู้สึกหนาว ขาของเขาก็ก่ายเกยร่างกายของคนคนนั้น จากสัมผัสที่แนบชิด ทำให้เขารู้ว่าร่างกายของเขา และร่างกายของคนคนนั้น เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ แขนอีกข้างหนึ่งของคนคนนั้นกอดเขาไว้ พลางลูบไหล่ของเขาเบาๆ
“หนาวเพราะพิษไข้ มิเป็นไรดอก ข้าจักทำให้ท่านอบอุ่น พักผ่อนเถิดหนา หลับให้สนิท ตื่นขึ้นมาจักได้หายไข้ จักได้สบายขึ้น”
เสียงนุ่มๆ สำนวนแปลกๆ ที่เริ่มจะคุ้นหู กระซิบอยู่ริมหู
รพีพันธ์ ซุกใบหน้าลงไปยังอ้อมอกที่อบอุ่น มือเขาก่ายกอดพลางลูบหลังของคนคนนั้นเบาๆ รู้สึกสบายใจและอบอุ่นที่มีคนอยู่ข้างๆในยามที่รู้สึกไม่สบาย และยังได้กลิ่นหอมอ่อนจาง คล้ายกลิ่นดอกไม้จากผิวนุ่มๆที่เขาได้สัมผัส เขารู้สึกเหมือนหายหนาวไปมาก แล้วเขาก็ค่อยๆหลับไหลไปอีกครั้ง
รพีพันธ์ เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ความรู้สึกแรกของเขาคือ ความแห้งผากของริมฝีปากและลำคอ
“น้ำ ... อืม ... ขอน้ำ” เราพูดเบาๆ
ร่างกายท่อนบนของเขาถูกยกขึ้น แล้วความอบอุ่นอันคุ้นเคยมาให้เขาพิงตัวไว้ มีบางอย่างที่แข็งและเย็นมาแตะริมฝีปากของเขา
“ดื่มน้ำเสีย จักได้สบายขึ้น” เสียงคุ้นหูดังขึ้นเบาๆทางด้านหลัง เขาอ้าปากขึ้นเล็กน้อย ความเย็นฉ่ำของน้ำก็ไหลรินเข้าสู่ปาก เขารีบกลืนอย่างกระหาย
“อย่าได้รีบร้อนนัก เดี๋ยวจักสำลักได้ ค่อยๆดื่มเถิดไ เขารู้สึกได้ถึงความห่วงใย ที่แฝงมากับกระแสเสียง
“ขออีก” เขาพูดสั้นๆ แล้วเขาก็ได้รับในสิ่งที่ต้องการ เหมือนกับเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว
“ขอบคุณ” เมื่อเขาดื่มน้ำหมด เขาก็หายใจแรงๆ ๒-๓ ที ก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจลง
“นอนพักอีกสักครู่เถิด ให้สบายขึ้นอีกนิด จึงค่อยลุกเดิน” เสียงนั้นดังขึ้นอีก แล้วก็รู้สึกว่าตัวเขาค่อยๆถูกวางให้นอนลงอย่างนุ่มนวล สักพักหนึ่งเมื่อเริ่มปรับสายตาได้แล้ว จึงค่อยๆมองไปรอบๆตัว หลังคาด้านบนมุงไว้ด้วยกิ่งไม้ ผนังทั้งสามด้านก็เช่นกัน ตัวเขานอนอยู่บนเตียงไม้ มีของนิ่มๆรองอยู่ใต้ร่าง ปูทับด้วยผ้าอีกทีหนึ่ง ส่วนตัวเขานั้นมีผ้าห่มค่อนข้างหนาคลุมอยู่ เมื่อหันไปมองอีกด้านหนึ่ง ก็เป็นว่าเป็นด้านที่เปิดกว้างไว้ ไม่มีฝาผนัง มองออกไปด้านนอก ก็เห็นคนรูปร่างสูง ในชุดผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้ม คล้ายชุดของชาวชนบททางเหนือ สวมรองเท้าที่คล้ายรองเท้าสานแบบรัดข้อ กำลังเดินไปนั่งที่หินใหญ่ริมต้นไม้ มีกรอบไม้ขนาดใหญ่ที่ขึงผ้าสีแดงสดขึงไว้ คนคนนั้นนั่งลงบนก้อนหิน แล้วทำอะไรสักอย่างกับผ้าที่ขึงไว้
“คนนี้มั๊งที่ช่วยเราไว้” รพีพันธ์ พึมพำเบาๆ แล้วมองไปที่คนคนนั้นอีกครั้ง พลางคิดถึงสัมผัสอันอ่อนนุ่ม และร่างกายที่อบอุ่น ที่เขาได้รับในตอนที่เขารู้สึกตัวอย่างเลือนราง แล้วเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาตอนนี้เปลือยเปล่าอยู่ รพีพันธ์ ตกใจนิดหน่อย แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆอีกครั้ง ก็มองเห็นเสื้อผ้าของเขาพับไว้อย่างเรียบร้อย วางไว้บนโต๊ะตัวเล็กๆที่อยู่ทางด้านปลายเตียง จึงค่อยๆลุกขึ้นไปหยิบมาสวมใส่ โดยที่ยังมีผ้าห่มพันร่างกายท่อนล่างเอาไว้
๐๕
“กินอาหารเสียหน่อย ท่านคงหิวแล้ว หากมีอะไรสักครู่ค่อยสนทนากัน”
รพีพันธ์ หันมาตามเสียงเรียกเมื่อเขาแต่งตัวเสร็จ ก็มองเห็นถาดไม้วางไว้บนเตียง ภายในถาดวางไว้ด้วยถ้วยหลายใบ พร้อมกับอ่างดินเผาใบเล็กๆวางอยู่นอกถาดอีกใบหนึ่ง ส่วนคนที่นำของเหล่านั้นมาวาง ก็เดินกลับไปนั่งที่ก้อนหินก้อนเดิม
รพีพันธ์ เดินเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าในถ้วยบนถาด บรรจุไว้ด้วยข้าวต้ม เนื้อสัตว์ฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ ไข่เค็ม ผักดอง กล้วยน้ำว้าสองผล ถ้วยบรรจุน้ำผึ้ง และถ้วยน้ำสะอาด ในอ่างใบเล็กก็เป็นน้ำเปล่า มีผ้าผืนเล็กๆพับพาดไว้ที่ขอบอ่าง เขาคิดว่าคงจะเป็นน้ำสำหรับล้างมือนั่นเอง พอเห็นแล้วเขาก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที
ข้าวต้มอุ่นๆ เนื้อที่เป็นเนื้อไก่ปรุงรสหวานๆเค็มๆ ผักดองรสเปรี้ยว แทรกไว้ด้วยความเผ็ดเล็กน้อย กับไข่เค็ม เขากลับรู้สึกเอร็ดอร่อยกับมันมาก ถึงแม้จะเป็นอาหารพื้นๆก็ตาม นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน เพราะปรกติอาหารเช้าของเขาอาจจะเป็นข้าวต้มเครื่องอย่างดี หรืออเมริกันเบรคฟราส ข้าวต้มกับเครื่องเคียงพื้นๆแบบนี้ ไม่เคยอยู่ในความคิดของเขาเลย เสร็จจากอาหารคาว ก็ตามด้วยผลไม้ เขาค่อยๆปอกเปลือกกล้วยน้ำว้า แล้วจุ่มกินกับน้ำผึ้ง
“อร่อยดีเหมือนกันนี่หว่า ถ้าเป็นกล้วยหอมทอดนะ .... เจ๋ง” เขาพึมพำกับตัวเอง
พอกินเสร็จเรียบร้อย ก็ล้างมือในอ่างน้ำใบเล็กนั้น แล้วใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดมือ
“พอดีอิ่มหรือไม่ หากไม่ ยังพอมีกล้วยน้ำว้าอีกหลายผล” เสียงนุ่มๆดังขึ้นอีกครั้ง แล้วร่างสูงโปร่งก็มายืนอยู่ข้างๆเขา พลางก้มตัวหยิบถาดอาหารและอ่างน้ำออกไป ตอนนั้นเองที รพีพันธ์ ได้มองเห็นคนผู้นั้นอย่างชัดเจน
เรือนร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้ารูปไข่ คิ้วเรียวบาง ดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย ริมฝีปากบางเบาเป็นสีแดงเรื่อ
มุมปากเหมือนจะมีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่เสมอ อายุคงจะน้อยกว่าเขาหลายปี
... ผู้ชาย ... รพีพันธ์ คิดขึ้นมา เมื่อมองสำรวจไปตามส่วนต่างๆของร่างกายคนคนนั้น ชายคนนั้นเดินออกไปนอกเพิง สักครู่ก็เดินกลับเข้ามา แล้วนั่งลงบนเตียง หันหน้ามาทาง รพีพันธ์
“ยังรู้สึกปวดหัวอยู่หรือไม่” เสียงนุ่มใส แฝงไว้ด้วยความห่วงใย
“ไม่แล้ว แต่เหมือนจะมีไข้เหลืออยู่หน่อย” รพีพันธ์ พูดพลางเอามือแตะไปตามลำคอของตัวเอง
“แต่ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณนะ”
รพีพันธ์ มองไปรอบๆอีกครั้ง เหมือนจะมองหาใครสักคน
“คนที่ช่วยผมไว้ล่ะ ผมอยากจะขอบคุณเค้าซะหน่อย”
“มิต้องขอบคุณดอก เป็นเรื่องที่ข้าต้องกระทำอยู่แล้ว”
“คุณน่ะเหรอที่เป็นคนช่วยผม” เขาถามออกไปอย่างสงสัย และยังสงสัยถึงสำนวนพูดแปลกๆ ของชายหนุ่มตรงหน้า
“ข้าเอง”
“แต่ผมจำได้นี่นา ว่าคนที่ช่วยผมไว้ ดูเหมือนจะมีปานสีขาวที่หน้าผาก ... ปานสีขาวรูปจันทร์เสี้ยว” ชายหนุ่มพูดพลางมองไปที่หน้าผากอันเนียนเรียบ ไร้รอยตำหนิใดๆของคนที่อยู่ตรงหน้า
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มให้ รพีพันธ์ อย่างอ่อนโยน ... เจือไปด้วยความอ่อนหวานในความรู้สึกของชายหนุ่ม
“คุณ ... เอ้อ ... คุณชื่ออะไร” รพีพันธ์ รู้สึกว่าหน้าเขาแดงขึ้น ด้วยความขัดเขินอย่างที่หาสาเหตุไม่ได้
“จันทริ คือนามของข้า ... ท่านเล่า”
“ผมชื่อ รพีพันธ์ เรียกผมว่า อาทิตย์ ก็ได้”
“รพีพันธ์” จันทริ ทวนคำ
“ผู้สืบสายจากองค์เทพแห่งสุริยะ”
ดวงตาของ จันทริ เป็นประกายแวววาว
“บุรุษแห่งสุริยะเทพ ข้าขอต้อนรับท่านสู่วิหารจันทรา”
“วิหารจันทรา” รพีพันธ์ ทวนคำ พลางทำท่าคิด เพราะเหมือนกับว่า เขาเคยได้ยินคำเหล่านี้มาก่อน
๐๖
รพีพันธ์ ค่อนข้างสับสน ตั้งแต่ก่อนจะเดินลงมาจากไหล่เขา ผ่านมาตามทางเดินค่อนข้างกว้าง ที่ได้รับการตัดถางอย่างดี สองฟากข้างมีทั้งต้นไม้ใหญ่ และพุ่มไม้เตี้ยๆ มองดูร่มรื่น ไม่นานนักก็ถึงตัวหมู่บ้าน ที่มีบ้านเรือนเรียงรายกันอยู่หลายสิบหลังคาเรือน ตัวบ้านมีลักษณะเป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูง คล้ายบ้านตามชนบทที่เขาเคยเห็น ใต้ถุนบ้านจัดวางด้วยเครื่องเรือนเครื่องใช้ต่างๆกันไป บางหลังมีคนทอผ้าอยู่ในบริเวณใต้ถุนบ้าน บ้างก็ทำงานจิปาถะกันอยู่ ส่วนใหญ่จะเป็นคนสูงอายุเสียเป็นส่วนมาก เสื้อโปโลแขนสั้นสีแดงสด กางเกงขาสั้นสีเทา รองเท้าสานอย่างดี ที่เขาสวมใส่ กลายเป็นการแต่งกายที่ค่อนข้างประหลาด เพราะคนที่เขาเห็นล้วนแต่งตัวด้วยเสื้อกางเกง
ตัดเย็บจากผ้าดิบย้อมสีน้ำเงินเข้ม หรือสีดำ รพีพันธ์สังเกตว่าหลายคนที่มองมายังเขานั้น มีสายตากึ่งยำเกรง กึ่งหวาดกลัวอยู่บ้าง
“คนไปไหนกันหมด” รพีพันธ์ ถามคนที่เดินนำอยู่ข้างหน้า
“คน...” จันทริ หยุดเดินหันตัวมามอง รพีพันธ์ แล้วมองไปรอบๆก่อนจะหันกลับมาพูดอีกครั้ง “แล้วที่ท่านเห็นอยู่นั่น มิใช่หรือไร”
... เออนะ พูดแบบนี้ กวนนี่หว่า ... รพีพันธ์ คิดในใจแต่เมื่อมองเห็นสีหน้าของ จันทริ ที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัย พลางขมวดคิ้วแนบแน่นเขาก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้

maimuang777 · โพสต์ 2012-6-15 10:34:00

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-16 15:13:51

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-18 16:10:42

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-18 16:18:23

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-18 21:57:56

อ่านต่อนะครับ

akeins · โพสต์ 2012-6-19 23:38:47

ขอบคุณครับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-6-26 21:33:16

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-9-11 20:20:19

ขอบคุณครับ

snowprince1994 · โพสต์ 2013-1-10 12:01:18

ขอบคุณมากนะคับ

Klong · โพสต์ 2013-1-19 12:51:14

ขอบคุนครับ

diablo2 · โพสต์ 2013-1-21 17:13:23

ขอบคุณครับ

manza555 · โพสต์ 2013-1-21 17:58:52

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 00:30:11

ขอบคุณครับ

game6969 · โพสต์ 2013-8-21 20:57:59

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji · โพสต์ 2013-9-18 03:58:06

ขอบคุนคราบ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 08:56:28

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-20 21:04:22

ขอบคุนคราฟ

sugaritc · โพสต์ 2013-12-20 21:22:28

ขอบคุณมากครับ

boonlam · โพสต์ 2013-12-24 17:46:49

ขอบคุนครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ วิหารจันทรา ++ ----2

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร