++ วิหารจันทรา ++ ----8

tanya · โพสต์ 2012-6-15 10:32:56

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไปนั่งก่อนเถิดข้าจะค่อยๆบอกเล่าให้ท่านฟัง” จันทริ มองหน้าชายหนุ่มด้วยแววตาอ่อนโยนแล้วพากันเดินไปนั่งที่โต๊ะหินอีกครั้ง
“ตัวอักษรบนผนังที่ท่านเห็น เป็นเรื่องของตัวแทนแห่งเทพที่จะมายังหมู่บ้านของเรา เมื่อจันทร์เพ็ญแรกแห่งฤดูหนาว เวียนครบ ๑๒ รอบเป็นครั้งที่ ๑๒” จันทริ เริ่มพูดขึ้น ... ๑๔๔ ปี... รพีพันธ์ คิดด้วยความรวดเร็ว
“เมื่อครบวาระ จะมีทารกผู้หนึ่งกำเนิดขึ้นมาในคืนเพ็ญแรกของฤดูหนาว ทารกผู้กำเนิดขึ้นมาพร้อมกับจันทร์เสี้ยวกลางหน้าผาก
ส่องประกายสีทอง ดังจะล้อกับดวงจันทร์เพ็ญกลางฟากฟ้า ทารกผู้มีร่างกายเพียงหนึ่ง แต่กำเนิดมาพร้อมกับดวงวิญญาณสองดวง
ดวงหนึ่งคือวิญญาณของทารกนั้น อีกดวงหนึ่งคือดวงวิญญาณที่มีพลังแห่งจันทราเทพ อันจะหลับใหลไปจนกว่าจะถึงเวลาที่ตื่นขึ้น เมื่อทารกนั้นมีอายุได้ ๑๒ หนาว”
“เดี๋ยวนะ  เหมือนผมจะคิดอะไรออก” รพีพันธ์ ขัดจังหวะ “ร่างทรงแห่งจันทราเทพ ผู้เกิดมาพร้อมกับรอยปานสีขาวรูปจันทร์เสี้ยวกลางหน้าผาก เด็กนั่นก็คือร่างทรงของจันทราเทพ”
“ร่างทรง” จันทริ ทวนคำด้วยความสงสัย
“ก็คือคนที่สามารถเชิญให้เทพเจ้ามาประทับ ... เอ้อ ... เข้ามาสิงอยู่ในร่างของตัวได้ชั่วขณะ แล้วตอนนั้นจะมีพลังเหนือธรรมชาติหลายๆอย่าง คุณพอจะเข้าใจที่ผมบอกมั๊ย”
“อาจจะคล้ายกับสิ่งนั้นในภาษาของถิ่นที่ท่านมา” จันทริ ตอบหลังจากที่คิดอยู่สักครู่
“แต่คงจะมิเหมือนกันทีเดียว เนื่องเพราะผู้เป็นตัวแทนแห่งจันทราเทพนั้น มีวิญญาณแห่งเทพสิงสถิตย์อยู่ด้วย นับตั้งแต่กำเนิดมา แต่จะหลับอยู่ในร่างนั้น และเมื่อถึงเวลา เมื่อดวงวิญญาณแห่งเทพตื่นขึ้น ก็จะใช้ร่างนั้นร่วมกับดวงวิญญาณอันแท้จริง”
“โห วุ่นวายตายเลย แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าตอนไหนเป็นใคร” รพีพันธ์ ถามด้วยสีหน้ายุ่งๆ จน จันทริ อดหัวเราะไม่ได้
“ดวงจันทราบนหน้าผาก” จันทริ ตอบ
“เมื่อใดที่ดวงวิญญาณอันศักดิ์สิทธิ์ใช้ร่างนั้นอยู่ ดวงจันทร์เสี้ยวจักปรากฏขึ้นกลางหน้าผากของคนผู้นั้น”
“จันทริ” รพีพันธ์ เรียกชื่อพลางมองหน้าคนที่นั่งอยู่ข่างๆแน่วนิ่ง
“ผมเคยเห็นแสงรูปจันทร์เสี้ยวบนหน้าผากคุณ หรือว่าคุณ...”
“อย่างที่ท่านคิด ข้าคือคนผู้นั้น”
“แต่ผมไม่เห็นว่าคุณจะแตกต่างจากคนอื่นตรงไหนเลย ผมหมายถึง คุณดูไม่เหมือนคนที่มีพลังอำนาจวิเศษอะไรเลย” รพีพันธ์ พูดพลางมอง จันทริ ไปทั่วทั้งตัว
“แล้วสุริยะเทพล่ะ เป็นผมเหรอ”
“ใช่ ... ท่านคือผู้เป็นตัวแทนของสุริยะเทพ บุรุษผู้มีสัญลักษณ์แห่งองค์เทพสถิตย์อยู่กลางหน้าอก”
“แต่ทำไมต้องเป็นผม คงไม่ใช่แค่ไอ้ปานบนหน้าอกผมหรอกนะ”
“เรื่องนี้ข้าก็ตอบท่านไม่ได้ ข้าทราบแต่เพียงว่า ในฤดูร้อนที่ผ่านมา สุริยาะเทพจักต้องส่งตัวแทนของพระองค์ มายังหมู่บ้านแห่งนี้ และท่านก็มาปรากฏตัวขึ้นที่นี่ พร้อมกับสัญลักษณ์ของพระองค์”
“เพื่ออะไร” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
“ประการแรก เพื่อการวิวาหะของตัวแทนแห่งเทพทั้งสอง”
“แค่นั้นเองน่ะเหรอ ถึงกับต้องลากผมมาถึงนี่” รพีพันธ์ พูดขัดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย ก่อนที่ จันทริ จะอธิบายต่อ
“มันคือสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว” จันทริ ตอบเบาๆ
“แล้วถ้าถึงเวลาแล้วคนที่มาไม่ใช่ผม หรือไม่มีคนถูกส่งมาล่ะ”
“ถ้ามิใช่ท่าน ข้าก็ต้องเข้าพิธีกับคนผู้นั้นเช่นกัน แต่ถ้าไม่มีผู้ใดถูกส่งมา” จันทริ หยุดพูดพลางถอนหายใจยาว
“ข้าจักต้องเข้าพิธีกับ อัสสะ”
“ถอนหายใจแบบนี้ เพราะคุณเสียใจล่ะสิ ที่เป็นผม ไม่ใช่อัสสะ” ชายหนุ่ม อารมณ์เสียมากขึ้น โดยที่หาสาเหตุให้ตัวเองไม่ได้
“สำหรับข้า เป็นผู้ใดก็ได้ที่องค์เทพส่งมา แต่ข้ามิต้องการให้เป็น อัสสะ”
“ใครก็ได้งั้นเหรอ” รพีพันธ์ พูดเสียงดังจนเกือบเป็นตวาด
“ข้ารู้ว่าท่านไม่พอใจ ที่ต้องมาที่นี่ และต้องมาเข้าพิธีวิวาหะกับข้า ท่านมิต้องใส่ใจกับเรื่องนี้ก็ได้ มันเป็นเพียงพิธีกรรมเท่านั้น”
“ใครว่าล่ะ ผม ... ผม ...”
รพีพันธ์ พูดไม่ออกเ ขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขากำลังอารมณ์เสียด้วยเรื่องอะไร แต่ไม่ใช่เพราะไม่พอใจในสิ่งที่เกิดขึ้นนี้แน่นอน และเขาก็รู้สึกไม่พอใจมากขึ้น เมื่อสายตาไปกระทบกับสิ่งหนึ่งบนลำคอของ จันทริ
สายสร้อยถักด้วยเชือกสีแดง ร้อยไว้ด้วยจี้รูปจันทร์เสี้ยวสีคราม ที่ทำมาจากเปลือกหอยมุก
๑๖
ปรกติ จันทริ ไม่ใช่คนพูดมากอยู่แล้ว ยิ่ง รพีพันธ์ เป็นฝ่ายนิ่งเงียบไม่ชวนคุยเหมือนที่ผ่านมา ก็ยิ่งไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากปาก จันทริ  แต่ก็ยังคงดูแลเรื่องต่างๆของชายหนุ่มเป็นอย่างดี ไม่ว่าเรื่องการเตรียมของใช้ต่างๆ อาหาร หรือแม้กระทั่งคลี่ผ้าห่มคลุมกายให้ ในเวลาที่ชายหนุ่มเข้านอน นับเป็นคืนที่ ๓ แล้วที่ จันทริ ออกไปนั่งอยู่กลางลานกว้างหน้าถ้ำตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มรู้ตั้งแต่คืนแรกที่ จันทริ ทำแบบนั้น เพราะเขาตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วเดินออกมาดูภายนอกถ้ำ เมื่อเห็นว่า จันทริ ไม่ได้นอนอยู่ข้างๆเหมือนเช่นเคย
คืนนี้ก็เช่นกัน ชายหนุ่มเดินออกมาที่ปากถ้ำ ยืนมอง จันทริ ที่นั่งชันเข่า หลังเหยียดตรง อยู่กลางลานแห่งนั้น เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“เฮ้อ ...” รพีพันธ์ ถอนหายใจยาว ตอนนี้เขาเริ่มเข้าใจตัวเองมากขึ้นแล้วว่า ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้อารมณ์เสีย จนถึงกับตวาด จันทริ ไป
ชายหนุ่มตัดสินใจเดินออกจากถ้ำไปหา จันทริ ที่นั่งอยู่ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเดินไปนั้น ก็สังเกตเห็นแสงเรืองๆสีแดงเล็กๆสองจุด อยู่ในหมู่ไม้ด้านหนึ่งของลานกว้าง และดูเหมือนว่ากำลังเคลื่อนตัวใกล้เข้ามา มันดูเล็กและมีระดับต่ำกว่าจะเป็นคบไฟ ขณะที่เขากำลังจะเดินไปถึงตัว จันทริ ก็ต้องหยุดนิ่งและตะลึงในสิ่งที่ปรากฏออกมาจากหมู่ไม้
“จันทริ” ชายหนุ่มเรียกด้วยเสียงแผ่วเบา จันทริ เงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วลุกขึ้นยืน
รพีพันธ์ รวบตัว จันทริ เข้ามากอดไว้ แล้วกระซิบเบาๆ
“อยู่นิ่งๆนะ ค่อยๆเดินมากับผม”
ชายหนุ่มพูดจบก็ค่อยๆเดินถอยหลัง สายตายังจ้องอยู่ที่สิ่งนั้น รู้สึกว่ามือทั้งสองของตนเองเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ แต่เมื่อเดินถอยหลังได้เพียงไม่กี่ก้าว จันทริ ก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามอีก
“จันทริ เดินสิ” รพีพันธ์ พูดเบาๆ รู้สึกว่ามีเหงื่อหยดลงมาจากหน้าผาก
จันทริ ยังฝืนตัวไว้ไม่ยอมเดิน แล้วยังค่อยๆแกะมือที่กอดรัดตนเองไว้ แต่รพีพันธ์ ไม่ยอมคลายวงแขนที่กอดรัดไว้แม้แต่น้อย
“รพีพันธ์ ... ดวงอาทิตย์ของข้า ท่านเป็นอะไร ทำไมท่านมีเหงื่อออกมากมายเช่นนี้” จันทริ ถามเบาๆ พลางขยับใบหน้าที่อยู่แนบกับไหล่ออกมามองหน้าชายหนุ่ม แต่ รพีพันธ์ ยังคงจ้องมองไปตรงจุดเดิมแน่วนิ่ง จันทริ จึงขยับตัวเพื่อจะหันหลังไปดูว่า ชายหนุ่มจ้องมองอะไรอยู่ไม่วางตา
“อย่าหันไปนะ ค่อยๆเดินตามผมมา” รพีพันธ์ พูดย้ำอีกครั้ง แต่ จันทริ ไม่ฟังขืนตัวหันหลังไปจนได้
แต่แทนที่จะตกใจ จันทริ กลับหันหน้ามายิ้มให้ชายหนุ่ม
“สหายของข้าเอง”
“อะไรนะ” รพีพันธ์ เบือนสายตามามองหน้า จันทริ ด้วยความแปลกใจ
“เสือเนี่ยนะ ... เพื่อนคุณ”
“มาสิ” จันทริ เอื้อมมือแกะมือที่กอดตัวเองไว้ แล้วจูงมือชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเสือตัวนั้น
เสือโคร่งตัวใหญ่ กะด้วยสายตามีความยาวของลำตัวมากกว่า ๒ เมตร ยืนนิงอยู่ไม่ไกลนัก รพีพันธ์ เดินตามแรงจูงของ จันทริ ไปอย่างไม่ค่อยมั่นใจนักในความปลอดภัย จนไปยืนอยู่เบื้องหน้าของเสือตัวนั้น ห่างเพียงแค่มือเอื้อมถึง ยิ่งกว่านั้น กลิ่นสาปสัตว์ของเสือตัวนั้นยังโชยมาเข้าจมูกเขาเสียด้วย
“มิต้องกังวลหรอก สหายข้าไม่ทำอะไรท่าน” จันทริ พูดพลางเอามืออีกข้างมาลูบมือ ที่ชื้นไปด้วยเหงื่อของชายหนุ่มเบาๆ
“ไม่กังวลได้ไงล่ะ เสือนะเนี่ย ไม่ใช่แมว” รพีพันธ์ เอียงตัวไปกระซิบ
เสือโคร่งตัวนั้นเปลี่ยนเป็นนั่งลง แล้วคำรามเบาในลำคอ ๒-๓ ครั้ง
“พยัคฆา ทักทายท่าน” จันทริ หันมายิ้มให้ชายหนุ่ม
“ง่า... หวัด..หวัดดี” รพีพันธ์ พูดออกไปตะกุกตะกักจน จันทริ อดหัวเราะเบาๆไม่ได้
คราวนี้เจ้าเสือโคร่งอ้าปากคำรามเบาๆ
“เหวอ....” ชายหนุ่มสะดุ้ง ยืนชิด จันทริ มากขึ้น
เสือโคร่งคำรามเบาๆอีก ๒-๓ ครั้ง ลุกขึ้นยืนแล้วหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในพุ่มไม้ แล้วก็เดินหายไป
“พยัคฆา อวยพรให้พวกเรา”
รพีพันธ์ ฟังแล้วก็หันมามองหน้า จันทริ ด้วยความแปลกใจ เขามองเห็นแสงเรืองๆสีขาวกลางหน้าผากของ จันทริ ค่อยๆหรี่จางลงแล้วหายไป
“คุณรู้ได้ไง ว่าเสือตัวนั้นบอกอะไร”
“จันทรา ให้ข้ายืมพลัง พลังนั้นทำให้ข้าฟังออก” จันทริ หันมายิ้มให้
“แล้วทำไมมันต้องอวยพรให้พวกเรา”
จันทริ ไม่ตอบได้แต่ยิ้มให้ รพีพันธ์ อย่างอ่อนโยนเช่นเคย
“ดึกมาแล้ว ท่านกลับเข้าไปพักผ่อนเถิด”
“อื้อ” รพีพันธ์ รับคำพลางหันตัวเดินกลับไปที่ถ้ำ แต่ก็ต้องหยุดชะงักไป เพราะ จันทริ ขืนตัวไว้เมื่อเขาจับมือให้เดินตามมาด้วย “คุณก็ควรพักผ่อนด้วย ผมรู้นะ ว่าคุณแทบไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว”
รพีพันธ์ ดึงมือให้ จันทริ เดินตามไปอีกครั้ง คราวนี้ จันทริ เดินตามมาอย่างว่าง่าย เมื่อเข้ามาถึงถ้ำ ที่มีแสงสว่างเลือนลางจากแสงจันทร์ ที่ส่องลอดโพรงด้านบน มากระทบผนังจนเป็นประกายอ่อนๆ ชายหนุ่มดึงตัว จันทริ ให้นั่งลงด้วยกันบนเตียงหิน
“คราวหลังคุณอย่าออกไปไหนตอนดึกๆ โดยที่ไม่บอกผมอีกนะ ผมเป็นห่วง”
จันทริ ก้มหน้า ไม่ตอบคำ
“นอนเถอะ”
รพีพันธ์ ถอดรองเท้า ขยับตัวเข้าไปนอนลงด้านใน จันทริ ก็ถอดรองเท้าออก เข้ามาคลี่ผ้าห่มคลุมร่างชายหนุ่มไว้ แล้วล้มตัวลงนอนอยู่ข้างชายหนุ่ม เหมือนที่เคยทำมาเป็นปรกติ
๑๗
รพีพันธ์ พลิกตัวไปมา ดึกแล้วเขายังคงลืมตาอยู่ คงเป็นเพราะเมื่อคืนนี้เขาตื่นเต้นกับ ‘สหาย’ ของ จันทริ จนนอนไม่หลับ แล้วมาใช้เวลาช่วงกลางวันนอนชดเชยไปเยอะ ชายหนุ่มนอนคิดเรื่อยเปี่อยถึงเรื่องต่างๆ ตอนนี้เพื่อนๆจะทำอะไรอยู่ พ่อแม่เป็นอย่างไรบ้าง แล้วแฟนสาวของเขาเล่า
คิดมาถึงตอนนี้ ความคิดเริ่มพลุ่งพล่านเพราะความรู้สึกบางอย่าง จนร่างกายบางส่วนเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ความต้องการตามธรรมชาติทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดเล็กน้อย เขาพลิกตัวนอนตะแคง มองคนที่นอนอยู่ข้างๆอย่างใช้ความคิด... งานแต่งงานของท่านกับข้า ...  คำพูดของ จันทริ ผ่านวูบเข้ามาอีก
ชายหนุ่มยันตัวขึ้น พลางขยับตัวเข้าไปใกล้คนที่กำลังนอนอยู่ข้างๆ แล้วค่อยๆก้มหน้าลงไป หมายจะ ... แต่แล้วก็ต้องชะงักลง ... สำหรับข้า เป็นผู้ใดก็ได้ที่องค์เทพส่งมา ... เขาคิดถึงคำพูดของ จันทริ ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
“เฮ๊อะ ...” รพีพันธ์ แค่นเสียงด้วยความไม่พอใจ แล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“ท่านไม่พอใจสิ่งใดหรือ” เสียงดังขึ้นข้างๆ จันทริ นั่นเองที่ลุกขึ้นมานั่งพูดกับเขา
“ผมข้องใจ วันก่อนนั้นที่คุยกับเรื่องแต่งงาน คุณบอกว่าคุณจะแต่งกับใครก็ได้” รพีพันธ์ พูดอย่างไม่พอใจ“ถูกต้อง ข้าต้องวิวาหะกับผู้ใดก็ตาม ที่สุริยะเทพส่งมาเป็นตัวแทนของพระองค์”
“ใครก็ได้ งั้นเหรอ” ชายหนุ่มหันหน้ามาถามอีกครั้งน้ำเสียงไม่พอใจมากกว่าเดิม
“ข้ามีสิทธิเลือกหรือ” จันทริ ถามกลับ
“ในเมื่อข้าเป็นตัวแทนของ จันทราเทพ ตามกฎของหมู่บ้านข้าก็ต้องวิวาหะกับผู้ใดก็ตาม ที่มีสัญลักษณ์ของสุริยะเทพ ... ข้าจะเลือกผู้ใดได้”

imanaji · โพสต์ 2012-6-16 16:27:59

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-18 16:50:39

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-19 16:13:59

ขอบคุนนะครับ

akeins · โพสต์ 2012-6-20 00:20:49

ขอบคุณครับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-6-26 23:30:07

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-9-11 21:24:49

ขอบคุณครับ

diablo2 · โพสต์ 2013-1-21 20:15:58

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 01:15:00

ขอบคุณครับ

hottha · โพสต์ 2013-8-21 21:10:53

ขอบคุณมากมายคัฟ

kamaji · โพสต์ 2013-9-18 07:27:23

ขอบคุนคราบ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 10:46:34

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-20 22:04:51

ขอบคุนคราฟ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-14 20:19:10

ซ้ำนี่

toochi001 · โพสต์ 2017-1-27 18:37:28

ขอบคุณมากๆครับ

krittamm · โพสต์ 2017-1-30 19:26:26

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ วิหารจันทรา ++ ----8

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร