++ วิหารจันทรา ++ ----16

tanya · โพสต์ 2012-6-18 10:37:44

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไม่ใช่หรอกแม่ คนที่ให้ผมมาน่ะเป็นคนที่ช่วยผมไว้ แล้วดูแลผมมาตลอด แล้วยังส่งผมกลับมาด้วย”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ แม่อยากจะขอบคุณเค้าซะหน่อย”
“คงไม่ได้พบเค้าอีกแล้วหล่ะแม่ ไม่ได้พบอีกตลอดไป” ชายหนุ่มก้มหน้าลงพูดเสียงเบา ผู้เป็นแม่จึงไม่เห็นแววตาที่เศร้าสลดของเขา
“แม่ไปทำงานก่อนนะลูก เดี๋ยวจะสาย” พูดแล้วแม่เขาก็เก็บของออกไปจากห้องพยาบาล
รพีพันธ์ ถอนหายใจยาว หันหน้ามองออกไปภายนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย และหยาดน้ำตาที่เริ่มรื้อ คลอหน่วยอยู่ในเบ้าตา
“จันทริ ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้”
๓๕
๓ ปี คงไม่ใช่ระยะเวลาที่ยาวนานนัก แต่มันคงจะยาวนานเกินไป สำหรับการรอคอยคนรักที่หายสาบสูญ หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเขาเพียง ๑ ปี จันทิรา หญิงคนรักของเขาได้ตัดสินใจแต่งงานกับเพื่อนชายในกลุ่มเดียวกัน ซึ่งหลงรักเธออยู่
... ถ้าผมอยากมีลูกจะทำยังไงดีล่ะ ...
... ท่านก็แต่งงานกับสตรีที่ท่านรัก ท่านจักมีบุตรดังที่ท่านต้องการ ... จันทริ ตอบด้วยรอยยิ้ม
... คุณยอมเหรอ ...
จันทริ ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
... เป็นเรื่องธรรมดา ภายภาคหน้า ท่านย่อมได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักของท่าน และสตรีนั้นก็รักท่านเยี่ยงชีวิต ท่านจะมีบุตร
มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขมากยิ่งกว่าอยู่กับข้าเพียงลำพัง ณ ที่นี้ ...
รพีพันธ์ ยังจดจำคำสนทนาระหว่างเขาและ จันทริ ได้ แต่ตอนนี้ มันคงไม่มีความหมายเสียแล้ว เขาสูญเสียสตรีที่เขาเคยคิดจะร่วมชีวิตด้วย และตอนนี้เขาอยู่ตามลำพัง ... โดยไม่มี จันทริ
“จันทร์ ขอโทษนะ ตอนนั้น จันทร์ คิดว่า ทิตย์ตายไปแล้ว” จันทิรา พูดกับเขาในวันที่เจอกันในคอฟฟี่ชอปของโรงแรมแห่งหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอก ผมไม่คิดจะโทษคุณ เป็นใครก็คงตัดสินใจแบบนั้น” รพีพันธ์ ตอบยิ้มๆ
“คุณมีความสุขมั๊ย”
“อื้อ” หญิงสาวยิ้มไปทั้งใบหน้าและดวงตา
“ฝากทักทายมันด้วยแล้วกัน แล้วว่างๆค่อยนัดมาเจอกันให้ครบทีมเหมือนเมื่อก่อน” รพีพันธ์ พูดแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืน
“ผมไปก่อนนะ แล้วไว้เจอกัน”
ชายหนุ่มนิ่งคิด พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นมาจิบ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะหันหลังให้กับทางเข้าร้านอาหาร บรรยากาศร่มรื่นของเรือนแพที่ทำเป็นร้านอาหาร ในบริเวณเขื่อนกิ่วลม ไม่ได้ทำให้จิตใจของเขาเย็นชื่นขึ้นเลย หรือเขาตัดสินใจผิด ที่เดินทางมาที่นี่อีกครั้ง สถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่าง สองปีที่ผ่านมาเขานับว่าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน และใช้ชีวิตที่ค่อนข้างมีความสุขกับบิดาและมารดา แต่หัวใจเขายังโหยหาสิ่งหนึ่งอยู่อย่างมิเสื่อมคลาย ชายหนุ่มลูบคลำสายสร้อยสีแดงที่อยู่ในมือ แล้วเลื่อนนิ้วไปลูบไล้ตัวจี้สีน้ำเงินเข้มเบาๆ
แล้วความเงียบสงบของยามบ่าย ก็ถูกเสียงฝีเท้าหนักๆของคนหลายคนทำลายลง ตามด้วยเสียงลากเก้าอี้ไม้ ในบริเวณโต๊ะที่ไม่ห่างจากโต๊ะที่เขานั่งอยู่นัก
“ไอ้ม๋ากะทิ เอ็งมานั่งให้ดีๆก่อน วิวน่ะไว้ดูที่หลัง” เสียงห้าวๆของเด็กหนุ่มหนุ่มดังขึ้นมา รพีพันธ์ขมวดคิ้ว เพราะรู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้
“ไอ้อัศ เอ็งเรียกให้มันดีๆหน่อยสิวะ เรียก กะทิ กะทิ เดี๋ยวคนเค้าก็นึกว่าเป็นหมาขี้เรื้อน” เสียงห้าวๆของเด็กหนุ่มอีกคนดังแว่วมา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ และเสียงเลื่อนเก้าอี้เบาๆ
“พี่อัศ ทิหิวจังเลย ทิขอกินไอศรีมราดน้ำผึ้งนะ” เสียงเด็กหนุ่มที่ฟังดูแผ่วเบา และอ่อนโยน ผิดกับสองคนแรก แต่เป็นเสียงที่เขาคุ้นหูเสียเหลือเกิน เป็นเสียงที่เขาไม่เคยลืมเลือน และปรารถนาที่จะได้ยินเสียงนั้นอีกสักครั้ง จึงอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปดู
เด็กหนุ่มสี่คน คงจะเรียนอยู่ในระดับอุดมศึกษา เด็กหนุ่มสองคนที่หันหน้ามาทางเขา มีรูปร่างสูงโปร่งคล้ายนักกีฬา ส่วนคนที่นั่งหันหลังให้เขานั้น คนที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือรูปร่างสูงใหญ่ คงจะสูงกว่าเขาเสียอีก และดูบึกบึนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ตรงข้ามกับคนที่นั่งข้างๆ ซึ่งดูแล้วยิ่งบอบบางลงไปอีก เมื่อนั่งอยู่ด้วยกันกับเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่นั้น
“กินข้าวก่อนสิ ขืนกินไอศครีมตอนนี้ เดี๋ยวก็กินข้าวไม่ลงหรอก” เสียงของเด็กหนุ่มตัวใหญ่เหมือนจะดุ
“งั้น ทิ ขอกินน้ำผี้งนิดนึงนะ เพราะกว่าข้าวจะมา หิวจนปวดท้องพอดี” เสียงนุ่มๆออดอ้อน พูดขึ้นมาเบาๆ
“นิดเดียวพอนะ งั้นเดี๋ยวพี่สั่งให้เค้ายกมาให้ก่อน” พูดแล้วก็หันหน้าหาคนข้างๆ พลางยกมือขึ้นลูบเรือนผมเส้นบางซึ่งตัดแต่งทรงให้ยาวระต้นคอ ด้วยความเอ็นดู
“อัสสะ” รพีพันธ์ อุทานขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างใหญ่ทางด้านข้าง
เสียงนั้นดังพอจะทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นหันหน้ามามอง รพีพันธ์ ด้วยใบหน้าแสดงความสงสัย แล้วหันกลับไป
... ใช่แน่ๆ นั่นคือ อัสสะ ถ้าอย่างนั้นอีกคนหนึ่งล่ะ คนที่เรียกตัวเองว่า ทิ ... รพีพันธ์ คิดพลางรู้สึกว่าปลายนิ้วมือเย็นเฉียบ
รพีพันธ์ คิดว่าความคิดของเขาคงเป็นไปไม่ได้ คงไม่มีอะไรบังเอิญขนาดนั้น ชายหนุ่มหันหน้ากลับ พลางยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว เรียกพนักงานของร้านมาเก็บเงินค่าเครื่องดื่ม เสร็จแล้วก็เก็บสายสร้อยเส้นที่เขาหวงแหนลงไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วลุกขึ้นเพื่อจะเดินออกไปจากร้าน แต่ด้วยทางเดินที่ค่อนข้างคับแคบ ชายหนุ่มจึงต้องเดินเฉียดเข้าไปใกล้โต๊ะของเด็กหนุ่มกลุ่มนั้น อย่างเลี่ยงไม่ได้ ในใจเขาคิดอยากจะมองดูหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางนั้นสักครั้ง แต่คิดดูแล้วคงไม่เหมาะสมนัก กับการที่จะหันหลังก้มมองดูหน้าคนอื่นเมื่อเดินผ่านแบบนั้น
ระหว่างที่เขาเดินผ่านโต๊ะของเด็กหนุ่มทั้งสี่นั้นเอง อย่างที่ไม่คาดคิด สายสร้อยในกระเป๋าเสื้อที่สายของมันโผล่พ้นขอบกระเป๋าออกมา ก็เลื่อนหล่นลงไปบนตักของเด็กหนุ่มร่างบางอย่างพอเหมาะ โดยที่ รพีพันธ์ ไม่รู้สึกตัวเลย เด็กหนุ่มก้มลงจ้องมองสายสร้อยที่ถักจากเชือกสีแดงสด ร้อยไว้ด้วยเปลือกหอยมุกที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปจันทร์เสี้ยว แล้วหยิบขี้นมาดู ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสดใสของเด็กหนุ่ม เต็มไปด้วยความประหลาดใจ และยินดีอย่างที่เจ้าตัวเองก็บอกไม่ถูก ... ว่าทำไม
เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าคนที่เป็นเจ้าของนั้นเดินหายลับไปเสียแล้ว
๓ ปี คงไม่ใช่ระยะเวลาที่ยาวนานนัก แต่ รพีพันธ์ ไม่แน่ใจว่ามันยาวนานเกินไปหรือไม่ สำหรับการรอคอยคนรักที่หายสาบสูญ
รพีพันธ์ ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ลังเลที่จะกดกริ่งหน้าประตู จนกระทั่งรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด พลางบีบแตรเสียงดัง จน รพีพันธ์ ตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มหันไปมองรถคันนั้น ทันใดประตูด้านคนขับก็ถูกเปิดออก พร้อมกับวงหน้าที่แสดงอาการตื่นแต้น และคิ้วขมวดด้วยความสงสัย รพีพันธ์ มองหน้าหล่อนยิ้มๆ
“ทิตย์” หญิงสาวอุทาน “ทิตย์ จริงๆเหรอ” หญิงสาวเรียกพลางค่อยๆเดินเข้าหาชายหนุ่ม
“จันทร์ ผมเอง ผมกลับมาแล้ว” รพีพันธ์ ตอบแล้วยิ้มกว้างให้หญิงสาว
น้ำตาของหญิงสาวรื้อขึ้นมาเอ่อเบ้าตา ผวาเข้าไปกอดร่างหนาของชายหนุ่มแนบแน่น
“ทิตย์ คุณกลับมาแล้วจริงๆ จันทร์ไม่เคยเชื่อเลยเวลาที่มีคนบอกว่าคุณตายไปแล้ว”
รพีพันธ์กอดร่างของหญิงสาวไว้แน่น จูบลงไปบนหน้าผาก
“ผมกลับมาแล้ว จันทิรา ผมกลับมาหาคุณ”
“ค่ะ จันทร์ รู้ ... จันทร์รู้ว่าวันนึง ทิตย์ ต้องกลับมา จันทร์รู้” จันทิราย้ำคำ
ติ๊ดๆ...ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะตรงหัวเตียงดังขึ้น รพีพันธ์รีบคว้าขึ้นมารับสายด้วยความตื่นเต้น
“ครับแม่ เป็นยังไงบ้างครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
“แกได้ลูกแฝด เพิ่งทำคลอดเสร็จตอนเที่ยงคืนพอดี๊ พอดี”
“จริงเหรอครับ” ชายหนุ่มดีใจ ยิ้มจนแก้มแทบปริ
“สงสัยจะแฝดไข่คนละใบนะตาทิตย์ ไม่เหมือนกันเลย เห็นปราดเดียวก็แยกออกเลยว่าใครเป็นตาเอก ใครเป็นตาทิ”
“ตาเอก ตาทิ” รพีพันธ์ ทวนคำ
“ก็ลูกแกไง ผู้ชายทั้งคู่ แม่เรียกอย่างนี้ไปก่อน ตาเอกคนโต เอกแปลว่าหนึ่ง ส่วนคนรองแม่เรียก ตาทิ แปลว่าสอง” แววตาของ รพีพันธ์ ยิ่งแวววาว “แม่เรียกชื่อนี้ไปก่อน ไว้แกกลับมาค่อยตั้งชื่อกันอีกที”
แม่ของเขายังคงพูดโน่นพูดนี่ต่อไปอีกพักใหญ่ จึงได้ยอมวางสายไป ชายหนุ่มเหลือมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบๆจะตีหนึ่ง จึงเดินไปปิดไฟ ล้มตัวลงนอนคิดอะไรเรื่อยเปี่อยไปเรื่อยๆ
ปลายปีที่เขากลับมานั้นเอง ที่เขาเข้าพิธีแต่งงานกับ จันทิรา ชีวิตคู่มีความสุข แต่ รพีพันธ์ ก็ไม่เคยลืม จันทริ ผ่านไป ๒ ปี จันทิราก็เริ่มตั้งครรภ์ในตอนต้นปี หน้าที่การงานในตำแหน่งผู้จัดการของเขาก็เป็นไปด้วยดี ช่วงนี้ซึ่งเป็นช่วงวันลอยกระทง เขาต้องเดินทางขึ้นมาประชุมกับบริษัทในเครือทางภาคเหนือ ซึ่งจัดขึ้นในจังหวัดเชียงใหม่ และยังจะต้องเดินทางไปประชุมกับบริษัทในเครืออีกหลายจังหวัด รวมแล้วเป็นเวลาอีกเกือบสัปดาห์ทีเดียว แรกๆเขาไม่อยากเดินทางมาเลย เพราะจันทิราอยู่ในช่วงใกล้กำหนดคลอด แล้วเมื่อสักครู่นี้เองที่ได้รับข่าวดีจากแม่ของเขา
รพีพันธ์ คิดถึงคำพูดของ จันทริ ขึ้นมา
... ถ้าผมอยากมีลูกจะทำยังไงดีล่ะ ...
... ท่านก็แต่งงานกับสตรีที่ท่านรัก ท่านจักมีบุตรดังที่ท่านต้องการ ... จันทริ ตอบด้วยรอยยิ้ม
... คุณยอมเหรอ ...
จันทริ ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
... เป็นเรื่องธรรมดา ภายภาคหน้า ท่านย่อมได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักของท่าน และสตรีนั้นก็รักท่านเยี่ยงชีวิต ท่านจะมีบุตร
มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขมากยิ่งกว่าอยู่กับข้าเพียงลำพัง ณ ที่นี้ ...
“ตาทิตย์ กลับมาไวจริงนะแก ไหนว่ากลับพรุ่งนี้” พ่อเขาที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ ทักขึ้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาในบ้าน ในเวลาเกือบสี่ทุ่ม
รพีพันธ์ หันไปบอกให้คนรับใช้นำกระเป๋าเดินทางใบเล็ก และกระเป๋าเอกสารไปเก็บ ก่อนจะหันไปทักทายบิดา
“พอดีหาตั๋วเปลี่ยนได้น่ะครับพ่อ แม่ล่ะครับ”
“อยู่กับหลานแน่ะ เห่อน่าดู แกรีบไปดูสิ”
“ตาทิตย์ กลับมาแล้วเหรอลูก” เสียงแม่ของเขาดังมา พร้อมๆกับตัวที่ค่อยๆเดินมาจากด้านในของบ้าน
“ครับแม่ ผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ”
“ย่ะ จะไปอาบน้ำหรือทำอะไรก็เร็วๆเข้า แล้วรีบลงมาล่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะครับ”
“แหมตาทิตย์นี่ หนู จันทร์ ไม่ได้อยู่ห้องข้างบนหรอ คนเพิ่งคลอดขึ้นลงบันไดมากๆไม่ดี แม่เลยจัดห้องพักแขกข้างล่างให้อยู่ไปก่อน”
“เหรอครับ งั้นผมไปหาจันทร์ กับลูกก่อนดีกว่า”
“ย่ะ รีบๆไปเหอะ ตาเอก กับ ตาทิ จะได้เห็นหน้าพ่อซะที”
“อ้อ แม่ครับ” รพีพันธ์ พูดเหมือนคิดขึ้นได้ “ชื่อเล่นลูกผมว่าชื่อนี้ก็ดีนะครับ ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ส่วนชื่อจริงค่อยคิดอีกที ยังพอมีเวลาใช่มั๊ยครับ” พูดจบ รพีพันธ์ ก็รีบเดินไปห้องนอนแขกที่อยู่ด้านในของบ้าน
รพีพันธ์ เคาะประตูก่อนที่จะค่อยๆเปิดเข้าไปอย่างเบามือ มองเห็นภรรยาของเขากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพี้น เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดก็หันมามอง
“ทิตย์ กลับมาแล้วเหรอคะ” จันทิรา ส่งเสียงทักทาย พลางลุกขึ้นเดินเข้าไปหา
“อื้อ ประชุมเสร็จก็รีบขึ้นเครื่องมาเลย” รพีพันธ์ กอด จันทิรา ไว้หลวมๆ แล้วหอมแก้มเบาๆ
“ไหนล่ะ ตาเอก ตาทิ”
จันทิรา จูงมือ รพีพันธ์ ไปนั่งลงข้างๆเบาะขนาดใหญ่ ร่างเล็กๆสองร่างนอนหลับไหลอยู่ แต่มือของทารกน้อยทั้งสอง จับกันไว้หลวมๆ
รพีพันธ์ มองดูร่างเล็กๆตรงหน้า ผิวสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าเหลี่ยม คิ้วหนา ปากหนา ดวงตาหลับไหล แล้วเมื่อมองไปยังร่างเล็กๆอีกร่างหนึ่ง รพีพันธ์ ถึงกับใจเต้นแรง จนแทบกระดอนออกมาจากอก
ใบหน้าน้อยๆรูปไข่ คิ้วเรียวบาง ปากนิดจมูกหน่อยอะไรก็ไม่สำคัญเท่า จันทร์เสี้ยวสีขาวเล็กๆบนหน้าผาก
มือของรพีพันธ์ สั่นเทา เอื้อมมือไปลูบไล้จันทร์เสี้ยวนั้นเบาๆแล้วก็ต้องคิดถึงคนอีกคนหนึ่งขึ้นมา จึงหันไปพิจารณาใบหน้าทารกอีกคนหนึ่งอีกครั้ง
“ปานน่ะค่ะ หมอบอกว่าโตขึ้นอีกหน่อยคงจะจางไปเองถึงจะไม่หายไปก็ไม่เป็นไรนะ จันทร์ ว่ามันสวยดีออก” จันทร์พูดยิ้มๆพลางมองหน้าทารกน้อย แต่สักพักก็รู้สึกผิดปรกติเพราะไม่มีเสียงตอบมาจากผู้เป็นสามีเลย

ืnneess · โพสต์ 2012-6-18 19:02:56

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-19 17:27:59

อ่านต่ออีกนะครับ

akeins · โพสต์ 2012-6-20 03:56:44

ขอบคุณครับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-6-27 00:32:54

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-9-11 22:35:15

ขอบคุณครับ

jibona · โพสต์ 2012-9-12 19:42:45

ขอบคุณครับ{:sm-11:}

snowprince1994 · โพสต์ 2013-1-10 12:16:27

ขอบคุณมากคับ

Klong · โพสต์ 2013-1-19 16:07:45

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 02:10:20

ขอบคุณครับ

hottha · โพสต์ 2013-8-22 20:37:43

ขอบคุณมากมายคัฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 14:45:08

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-20 23:15:57

ขอบคุนคราห

boonlam · โพสต์ 2013-12-25 01:56:54

ขอบคุนครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-14 21:26:28

อ่านละงงนะ ข้างบนบอกจันทืราแต่งงานแล้ว ข้างล่างบอกแต่งกับอาทิตย์

toochi001 · โพสต์ 2017-1-27 19:42:12

ขอบคุณมากๆครับ

kridty75 · โพสต์ 2017-1-28 14:04:54

ขอบคุณครับ

tazman · โพสต์ 2017-1-28 21:34:25

ขอบคุณคับ

krittamm · โพสต์ 2017-1-30 20:28:28

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ วิหารจันทรา ++ ----16

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร