++ วิหารจันทรา ++ ----17

tanya · โพสต์ 2012-6-18 11:10:22

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ใบหน้าน้อยๆรูปไข่ คิ้วเรียวบาง ปากนิดจมูกหน่อยอะไรก็ไม่สำคัญเท่า จันทร์เสี้ยวสีขาวเล็กๆบนหน้าผาก
มือของรพีพันธ์ สั่นเทา เอื้อมมือไปลูบไล้จันทร์เสี้ยวนั้นเบาๆแล้วก็ต้องคิดถึงคนอีกคนหนึ่งขึ้นมา จึงหันไปพิจารณาใบหน้าทารกอีกคนหนึ่งอีกครั้ง
“ปานน่ะค่ะ หมอบอกว่าโตขึ้นอีกหน่อยคงจะจางไปเองถึงจะไม่หายไปก็ไม่เป็นไรนะ จันทร์ ว่ามันสวยดีออก” จันทร์พูดยิ้มๆพลางมองหน้าทารกน้อย แต่สักพักก็รู้สึกผิดปรกติเพราะไม่มีเสียงตอบมาจากผู้เป็นสามีเลย
“ตายแล้ว ทิตย์ คุณร้องไห้ทำไม” หญิงสาวตกใจ เมื่อเห็นหยดน้ำตาของชายหนุ่มค่อยๆไหลริน
“เปล่าๆ” รพีพันธ์ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา
“ผมดีใจน่ะ ขอบคุณนะ จันทร์”
“คุณดูสิ” จันทิรา พูดพลางหันไปมองร่างน้อยๆทั้งสองอีกครั้ง
“ตาเอกนะ ถ้าจับแยกไม่ให้อยู่กับน้อง เป็นอาละวาด แล้วตอนนอนต้องจับมือน้องไว้อีก โตขึ้นต้องดูแลน้องได้ดีแน่ๆ”
“จันทร์” รพีพันธ์ กอด จันทิรา ไว้หลวมๆ
“ผมคิดชื่อลูกได้แล้ว”
“ชื่ออะไรคะ”
“อัสสะ... ตาเอกชื่อ อัสสะ ส่วน ตาทิ ชื่อจันทริ”
“อัสสะ ... จันทริ” จันทิรา ทวนคำ
“เพราะดีนะคะ” หญิงสาวยิ้ม ไม่แสดงออกว่าขัดข้อง
รพีพันธ์ คลายมือจากการกอดหญิงสาว เอื้อมมือไปจับมือน้อยๆของทารกทั้งสองไว้ แล้วลูบเบาๆ
“อัสสะ จันทริ” รพีพันธ์ ก้มหน้าลงไปหอมแก้มทารกน้อยเบาๆทีละคน
“ลูกรักของพ่อ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”
๓๖
“ไม่มีนะครับ ผมลองสอบถามดูแล้ว ไม่มีพนักงานคนไหนในร้าน เห็นสายสร้อยลักษณะที่คุณว่าเลยครับ” เสียงตอบกลับมาจากกระบอกหูโทรศัพท์ ภายในห้องพัก
“งั้นไม่เป็นไรครับ ผมคงทำตกที่อื่น ขอบคุณครับ” พูดจบ รพีพันธ์ ก็วางหูโทรศัพท์ไป
“โอ๊ย ... ทำไงดีวะ” ชายหนุ่มยกมือทั้งสองข้างขึ้นกุมหัว เมื่อคิดถึงสร้อยเส้นนั้น สายสร้อยที่เป็นเหมือนตัวแทนของคนที่เขาโหยหา
สายสร้อยสีแดงพร้อมจี้รูปจันทร์เสี้ยว ที่เขาเก็บไว้เป็นดุจดังเป็นตัวแทนของ จันทริ
พระอาทิตย์ตกดินแล้ว รพีพันธ์ เดินออกมาจากที่พักด้วยความหงุดหงิด เดินตรงไปยังร้านอาหารเพื่อทานอาหารเย็น คนในร้านบางตาเหมือนเมื่อช่วงกลางวัน เพราะไม่ใช่ช่วงที่เป็นวันหยุดตามปรกติ หรือช่วงฤดูการท่องเที่ยว เขาได้ยินเสียงพูดคุยดังมาแว่วๆ เมื่อมองไปก็เห็นว่าเป็นกลุ่มของเด็กหนุ่มทั้งสี่คน ที่เขาเห็นเมื่อตอนกลางวันนั่นเอง แต่ไม่ว่าจะมองยังไง เขาก็มองไม่เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างบางคนนั้นอยู่ดี เพราะร่างนั้นถูกบังไว้ด้วยร่างที่สูงหนา รพีพันธ์ถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะว่างตัวหนึ่ง แล้วสั่งอาหารกับพนักงานบริการ
“ขอโทษนะครับพี่” เสียงที่ฟังดูคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ เมื่อ รพีพันธ์ เงยหน้าจากจานอาหารขึ้นมอง ก็เห็นว่าเป็นเด็กหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั่นเอง
“อัสสะ” เขาเผลอเรียกชื่อนั้นออกไปโดยไม่รู้ตัว
“เอ๊ะ ...” เด็กหนุ่มขมวดคิ้ว
“เอ้อ ... ขอโทษครับ พอดีเห็นน้องแล้วพี่คิดถึงเพื่อนคนนึงขึ้นมา” รพีพันธ์ ยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตร “มีอะไรเหรอครับ นั่งก่อนสิ”
“คืองี้ครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางขยับตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง “น้องผมเก็บไอ้นี้ได้ เค้าบอกว่าคงเป็นของพี่ เพราะมันหล่นลงมาบนตักเค้า ตอนที่พี่เดินผ่าน”
พูดจบ เด็กหนุ่มก็ยื่นสายสร้อยสีแดงร้อยไว้ด้วยจี้รูปจันทร์เสี้ยว ให้ รพีพันธ์ ซึ่งรับไว้ด้วยสีหน้าที่ดีใจอย่างปิดไม่มิด
“จันทริ” รพีพันธ์ พูดเบาๆหลังจากรับสร้อยนั้นมาไว้ในมือ แล้วกำไว้แนบแน่น สีหน้าแดงกล่ำ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจ
“เอ๊ะ! พี่รู้ชื่อน้องผมได้ไง แล้วเมื่อตอนกลางวันเหมือนพี่จะเรียกชื่อผมด้วย” เด็กหนุ่มถามด้วยสีหน้าแสดงความสงสัย
“ว่าไงนะครับ” รพีพันธ์ ย้อนถามด้วยความประหลาดใจ
“ก็เมื่อกี้พี่เรียกชื่อน้องผม เค้าชื่อ จันทิรักษ์ ส่วนผมชื่อ อัศวิน เรียกผม อัศ เฉยๆก็ได้ครับ”
หัวใจของชายหนุ่มเต้นแรงขึ้น เมื่อได้ยินชื่อของคนทั้งสอง
อัศวิน ... อัสสะ
จันทิรักษ์ ... จันทริ
“พี่น้องกันเหรอครับ” รพีพันธ์ ถามพลางรอคำตอบ เพราะคำว่า พี่-น้อง สำหรับเด็กหนุ่มสมัยนี้ มีหลายความหมายนัก
“ฮ่าๆ ... ผมรู้นะว่าพี่คิดไร” อัศวิน อมยิ้ม
“พี่น้องกันแท้ๆครับ พ่อแม่เดียวกัน” เด็กหนุ่มพูดราวกับคุ้นเคยกับเขามาเป็นแรมปี
“งั้นก็ขอโทษด้วยนะครับ เพราะเมื่อกลางวันพี่เห็นท่าทางแล้ว มันชวนให้คิดได้หลายอย่าง พูดตรงๆแบบนี้คงไม่ว่านะครับ เพราะสมัยนี้มันธรรมดาซะแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับพี่ ทิ มันขี้อ้อน แล้วผมก็โอ๋น้องมากด้วย จนมันเสียนิสัย” พูดจบ ทั้งสองคนก็พากันหัวเราะเบาๆ
“เอ้อ งั้นพี่อยากจะขอบใจน้องเค้าซะหน่อย” รพีพันธ์ พูดด้วยสายตาแวววาว
“น้องผมเค้าขี้อายครับ” อัศวิน พูดแล้วหัวเราะ “ไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้า เดี๋ยวผมจะบอกให้ครับ แล้วนี่พี่มาคนเดียวเหรอครับ”
“อื้อ มาพักผ่อนน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว ถ้าไม่มีอะไรทำ พี่ไปนั่งคุยเล่นกับพวกผมสิครับ พวกผมพักอยู่ที่เรือน ๙” อัศวิน เอ่ยชวน ด้วยความรู้สึกเป็นมิตรกับคนตรงหน้า
“ได้ครับ งั้นเดี๋ยวสักพักพี่จะไปหานะ จะได้ไปขอบใจน้องเค้าด้วย”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ พี่อย่าลืมไปให้ได้นะครับ จะได้นั่งคุยเล่นกันให้สนุก”
พูดจบ อัศวิน ก็ลุกเดินไปหากลุ่มเพื่อนที่รออยู่ แล้วก็พากันเดินออกไปจากร้านอาหาร โดยมี รพีพันธ์ มองตามเงาหลังของเด็กหนุ่มร่างบางไป จนลับสายตา
รพีพันธ์ ยืนอยู่หน้าประตูของเรือน ๙ ซึ่งเป็นเรือนแพขนาดย่อม ข้างในเหมือนมีเสียงกีตาร์และเสียงเพลงแว่วออกมา หัวใจของชายหนุ่มเต้นระทึก สักพักจึงตัดสินใจ ยกมือขึ้นเคาะบนบานประตูไม้
ก๊อก ... ก๊อก ... ก๊อก
ไม่นานนักแต่สำหรับ รพีพันธ์ ราวกับว่าเวลาแทบจะหยุดนิ่งในระหว่างที่รอคอย แล้วประตูก็ถูกเปิดขึ้น หัวใจของ รพีพันธ์ แทบจะหยุดเต้น เมื่อมองเห็นใบหน้าของคนที่เปิดประตูอย่างชัดเจน
… ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากมน คิ้วบางที่โค้งเรียวยาวจรดหางตา ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ดูแวววาวแจ่มใส อยู่ใต้เปลือกตาสองชั้น จมูกโด่งเป็นสันเล็กน้อย ริมฝีปากบางที่แดงเรื่อ และเส้นผมที่เล็กละเอียดยาวปรกต้นคอ ผมด้านหน้าถูกหวียาวลงปิดบังหน้าผากเอาไว้ ...
๓๗
“จันทริ”
ชายหนุ่มเรียกด้วยเสียงเครือ พลางจ้องมองใบหน้านั้นแน่วนิ่ง สายตาบ่งบอกถึงความรักและความคิดถึงอย่างปิดไม่มิด คนที่ถูกเรียกชื่อมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ และก่อนที่ รพีพันธ์ จะคว้าร่างบางนั้นเข้ามากอด ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมา
“อ้อ พี่น่ะเอง เข้ามาข้างในสิครับ” อัศวิน นั่นเอง เดินเข้ามาโอบไหล่ จันทิรักษ์ ไว้
รพีพันธ์ หันไปยิ้มให้ แล้วเดินเข้าไปในเรือนพัก ที่เป็นห้องโถงใหญ่ มีเตียงขนาดใหญ่อยู่ด้านในสองเตียง เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งอยู่บนพี้น มีแก้วน้ำ และถุงขนมหลายถุงวางเรียงรายอยู่ หนึ่งในนั้นถือกีตาร็ไว้ในมือ อีกคนถือหนังสือเพลงเล่มใหญ่อยู่
“นั่งสิครับพี่” อัศวิน ชี้ไปที่เก้าอี้ รพีพันธ์ ก็นั่งลง
“นั่นเจ้าติก แล้วที่ถือกีตาร์นั่น เจ้าปอม แล้วนี่น้องผมเจ้ากะทิ ที่เก็บสร้อยของพี่ได้”
“ขอบใจมากนะครับ สร้อยเส้นนั้นเป็นของสำคัญสำหรับพี่มากเลย” รพีพันธ์ หันไปพูดกับ จันทิรักษ์ ด้วยประกายตาแวววาว
“เอ้อ ... ไม่เป็นไรครับ” เสียงนุ่มๆตอบมาเบาๆ
“ที่จริงผมควรจะคืนพี่ตั้งแต่ตอนเก็บได้ แต่มัวดูจนเพลิน เงยหน้ามาอีกที พี่ก็เดินหายไปแล้ว”
“เฮ้ย ไอ้ทิ พูดยาวๆกับคนแปลกหน้าเป็นด้วยหว่ะ” ปอม พูดขึ้น แล้วพากันหัวเราะร่วนไปกับ ติก
“ให้พี่เรียกว่า น้องทิ ได้มั๊ยครับ” รพีพันธ์ ไม่สนใจกับเสียงล้อเลียน แต่ถามด้วยแววตาอ่อนโยน
“พี่ชื่อ รพีพันธ์ เรียกพี่ว่า อาทิตย์ ก็ได้นะครับ”
“ครับ พี่อาทิตย์” เด็กหนุ่มตอบเบาๆ พลางยิ้มให้ชายหนุ่ม ด้วยแววตาและรอยยิ้มที่ รพีพันธ์ จดจำได้ไม่เคยลืม
เวลาที่ผ่านไป ทำให้ รพีพันธ์ ได้รู้จักเด็กหนุ่มกลุ่มนี้พอสมควร ทั้งสี่คนเป็นนักศึกษาปีที่ ๓ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ จึงพากันมาเที่ยวที่เขื่อนกิ่วลม และที่น่าแปลกใจคือ อัศวิน กับ จันทิรักษ์ นั้นไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกันธรรมดา แต่เป็นพี่น้อง
ฝาแฝดที่เกิดจากไข่คนละใบ และ จันทิรักษ์ เกิดในเวลาเที่ยงคืน ของคืนเพ็ญแรกในฤดูหนาวของปีนั้น
ชายหนุ่มเริ่มสนิทสนมจนลงมานั่งร้องเพลง กับกลุ่มที่นั่งอยู่กับพื้น สายตาของเขามักเหลือบมองไปยังร่างบางอยู่บ่อยครั้ง และเมื่อดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบเข้ากับตาเขา ดวงตาคู่นั้นก็จะเปี่ยมไปด้วยความเป็นมิตร กับรอยยิ้มอันอ่อนโยน และใบหน้านั้นก็เปลี่ยนเป็น
สีแดงเรื่อ เมื่อรู้สึกได้ถึงความรักและคิดถึงในแววตาของชายหนุ่ม
“พี่อัศ ... ทิ อยากออกไปดูพระจันทร์” ร่างบางนั้นหันไปหาพี่ชาย แล้วพูดขึ้นเบาๆ
“อะไรอ๊ะ กำลังสนุก” อัศวิน พูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั๊ยครับ พวก อัศ เค้าจะได้สนุกกันต่อ” รพีพันธ์ รีบเสนอตัว
“เอ้อ...” จันทิรักษ์ หันหน้าไปมองเหมือนจะให้คนเป็นพี่ตัดสินใจ
“ทิ ไปกับพี่เค้าแล้วกัน แล้วอย่าไปกวนพี่เค้ามากล่ะ” อัศวิน พูดแล้วหันไปยิ้มให้ รพีพันธ์
“พี่อย่าพากันไปไกลนักนะครับ”
รพีพันธ์ ยิ้มตอบพลางลุกขึ้น เดินนำไป โดยมี จันทิรักษ์ ลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ
“เฮ้ย จะดีเหรอวะ ไอ้อัศ” ติกเอียงหน้าเข้าไปพูดเบาๆกับ อัศวิน
“ทำไมวะ” อัศวินถามยิ้มๆ
“เดี๋ยว ไอ้ทิ ก็โดนแดร็กหรอก ไม่เห็นเหรอวะ พี่เค้ามองยังกับจะกลืนมันลงไปทั้งตัว”
“นั่นดิวะ” ปอม พูดขึ้นบ้าง เมื่อคนทั้งสองออกไปจากห้องพักแล้วปิดประตูลง
“กูเชื่อใจพี่เค้าหว่ะ” อัศวิน บอกเพื่อนๆพลางยิ้มพราย
“แล้วถ้า พี่ทิตย์ เค้าอยากได้ ไอ้ทิ จริงๆนะ กูยกให้” พูดแล้วก็หัวเราะด้วยความรื่นเริง
“ได้ไงวะ ทีกูขอ ... มึงทำยึกยัก อ้างมาได้ว่ามีคนจองน้องมึงไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว” ติก พูดเหมือนจะโมโห แต่ก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
“ก็นี่ไงวะ เจ้าของเค้ามาแล้ว ไม่ให้เห็นจะไม่ได้หว่ะ” อัศวินพูดพลางมองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นเงาของคนสองคนเดินไปยังริมน้ำ ไม่ห่างจากที่พักนัก
“คืนนี้พระจันทร์ สวยนะ”
รพีพันธ์ พูดพลางเงยหน้าขึ้นมองจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้า แล้วหันหน้ามองดูเด็กหนุ่ม ที่นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นหญ้าข้างๆเขา
จันทิรักษ์ หันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่นั่งยืดขาตามสบาย พลางเอามือยันไปด้านหลัง แล้วเงยหน้าขึ้นมองจันทร์เพ็ญที่ส่องสว่างอยู่กลางฟ้า พลางยกมือขึ้นเสยผมด้านหน้าที่ปรกหน้าผากอยู่
จันทร์เสี้ยวสีขาวจางๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของชายหนุ่ม รพีพันธ์ จ้องมองจันทร์เสี้ยวนั้นอย่างตกตะลึง
“จันทริ” ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ ตั้งตัวขึ้นนั่งตรง แล้วขยับเข้าไปจนชิดเด็กหนุ่ม
“จันทริ อย่าจากผมไปไหนอีกนะ” รพีพันธ์คว้ามือนุ่มมาเกาะกุม พลางจ้องมองด้วยสายตาอ้อนวอน
“ครับ” จันทิรักษ์ รับคำเบาๆอย่างงุนงง “ดึกขนาดนี้แล้ว รถก็ไม่มี ไปไหนไม่ได้หรอกครับ”พูดแล้วก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว
“ฮ่าๆ...” รพีพันธ์ หัวเราะเบาๆ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-18 19:09:48

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-19 17:37:43

อ่านต่อนะครับ

akeins · โพสต์ 2012-6-20 04:07:28

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-9-11 22:47:09

ขอบคุณครับ

jibona · โพสต์ 2012-9-12 19:42:07

{:6_184:}ขอบคุณครับ{:6_184:}

snowprince1994 · โพสต์ 2013-1-11 16:21:39

ขอบคุณมากคับผม

Klong · โพสต์ 2013-1-19 16:20:09

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 02:17:56

ขอบคุณครับ

hottha · โพสต์ 2013-8-22 20:40:29

ขอบคุฯมากมายคัฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 14:53:50

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-20 23:16:45

ขอบคุนคราฟ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-14 21:31:18

ลูกแฝดน่าจะอีกบ้านนึง

toochi001 · โพสต์ 2017-1-27 19:49:19

ขอบคุณมากๆครับ

kridty75 · โพสต์ 2017-1-28 14:09:59

ขอบคุณครับ

tazman · โพสต์ 2017-1-28 21:38:10

ขอบคุณคับ

krittamm · โพสต์ 2017-1-30 20:35:48

ขอบคุณครับ

theerapatpp · โพสต์ 2017-2-8 06:44:19

ขอบคุนนะคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ วิหารจันทรา ++ ----17

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร