++ วิหารจันทรา ++ ----18

tanya · โพสต์ 2012-6-18 11:31:03

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“จันทริ อย่าจากผมไปไหนอีกนะ” รพีพันธ์คว้ามือนุ่มมาเกาะกุม พลางจ้องมองด้วยสายตาอ้อนวอน
“ครับ” จันทิรักษ์ รับคำเบาๆอย่างงุนงง
“ดึกขนาดนี้แล้ว รถก็ไม่มี ไปไหนไม่ได้หรอกครับ”พูดแล้วก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว
“ฮ่าๆ...” รพีพันธ์ หัวเราะเบาๆ
“ขอโทษที น้องทิ ไม่ว่านะครับถ้าพี่พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องออกไป” ชายหนุ่มยิ้มเก้อๆ
จันทิรักษ์ อมยิ้มไม่ตอบคำ หันหน้าไปมองสายน้ำในทะเลสาบ ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายวาววับ และไม่มีมีท่าขัดขืนเมื่อ
รพีพันธ์ บีบมือเด็กหนุ่มเบาๆ และกุมมือนุ่มนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย จันทิรักษ์ กลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด เมื่อมือของตนถูกเกาะกุมไว้ด้วยมือใหญ่และแข็งแรงนั้น
ลมยามดึกเริ่มพัดเย็นขึ้น จันทิรักษ์สูดหายใจแรงๆเข้าปอด ยกมืออีกข้างลูบต้นแขนตัวเองเบาๆ
“น้องทิ หนาวเหรอครับ” รพีพันธ์ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็ ... เย็นๆนิดหน่อยครับ” จันทิรักษ์ ตอบพลางหันมายิ้มให้ชายหนุ่ม
รพีพันธ์ เลื่อนตัวไปนั่งซ้อนหลังร่างบาง ยกแขนขึ้นกอดเด็กหนุ่มไว้หลวมๆ
“อุ่นรึยังครับ” ชายหนุ่มชะโงกหน้าข้ามไหล่บอบบางไปถามเบาๆ ราวกระซิบ
เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ อมยิ้มไม่พูดอะไร เพราะรู้สึกว่าอบอุ่นไปถึงหัวใจ โดยที่เจ้าตัวเองก็ยังนึกแปลกใจ
“ดูดาวดวงนั้นสิครับ สว่างเชียว” รพีพันธ์ ชี้ชวนให้ จันทิรักษ์ ดูดวงดาวบนท้องฟ้า แล้วชวนคุยเรื่องต่างๆ
ทั้งสองคนสนทนากันเบาๆ เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้ตัว จนกระทั่งเสียงของคนในอ้อมกอดเงียบไป รพีพันธ์ ก้มหน้าลงไปก็พบว่า ร่างบางในอ้อมกอดนั้นหลับไปเสียแล้ว
สายสร้อยสีแดงร้อยไว้ด้วยจี้รูปจันทร์เสี้ยว ถูกถอดออกจากลำคอของ รพีพันธ์ ชายหนุ่มค่อยๆบรรจงสวมมันลงบนลำคอของคนที่หลับไหลอยู่แนบอก จันทิรักษ์ ขยับตัวเบาๆ แล้วเอียงศรีษะอิงแอบลงไปบนอกล่ำสัน ใบหน้ายามหลับยิ้มน้อยๆเหมือนกำลังมีความสุข ชายหนุ่มก้มหน้าฝังจมูกลงไปบนเรือนผมนุ่ม แล้วสูดดมกลิ่นหอมจางๆเข้าไปจนเต็มปอด จากนั้นก็แนบใบหน้าลงกับศรีษะบอบบาง พลางหลับตาลงแย้มยิ้มด้วยความสุข
... จันทริ ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง คราวนี้ผมจะไม่ยอมพรากจากคุณอีกแล้ว จันทริ ดวงใจของผม...
รอยยิ้มที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความสุข ฉายออกมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเรือนแพ เมื่อมองไปยังคนทั้งสอง ที่นั่งโอบกอดกันอยู่ไม่ไกลนั้น
... จันทริ ดวงใจของข้า หากการกำเนิดใหม่มีจริง ข้าจักขอติดตามไปกำเนิดพร้อมกับเจ้า ข้าจักขอดูแลปกป้องเจ้าให้มีความสุข ตราบจนข้าหมดสิ้นลมหายใจ ...
๓๘
“เป็นไงมั่งพี่ เจ้าทิ มันกวนพี่รึเปล่า” อัศวิน ถามแล้วนั่งลงข้างๆ รพีพันธ์ ดวงตาจับอยู่บนใบหน้าที่หลับใหลอย่างมีความสุข ก่อนจะเปลี่ยนไปยิ้มให้ชายหนุ่ม
“ไม่หรอกครับ” รพีพันธ์ ตอบพลางคลายวงแขนที่โอบกระชับร่างบางไว้ ให้คลายออก เป็นโอบกอดไว้อย่างหลวมๆ
“ดูสิ หลับไปแล้ว ปลุกดีกว่าครับ ให้เข้าไปนอนข้างใน ขืนอยู่ข้างนอก อากาศมันเย็น เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”
“อย่าปลุกเลยครับ กำลังหลับสบาย เดี๋ยวพี่อุ้มเข้าไปเอง”
รพีพันธ์ ค่อยๆขยับตัวอย่างแผ่วเบา ถึงแม้จะทุลักทุเลเล็กน้อย แต่ก็สามารถโอบอุ้ม จันทิรักษ์ ขึ้นมาได้ ชายหนุ่มเดินช้าๆ กลับไปยังเรือนพัก อัศวิน เปิดประตูให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปข้างใน  รพีพันธ์ ค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงที่ว่างอยู่อย่างแผ่วเบา เหลือบไปดูอีกเตียงหนึ่ง ซึ่ง ติก กับ ปอม นอนหลับใหลอย่างอบอุ่น อยู่ใต้ผ้าห่มหนานุ่ม
“สองคนนั่นมันกินง่าย นอนง่าย หัวถึงหมอนก็หลับแล้ว”
“พี่เลยทำให้ อัศ ต้องออกไปตาม ต้องขอโทษด้วยนะ” รพีพันธ์ มองดู อัศวิน ที่ค่อยๆบรรจงถอดรองเท้าให้น้องชายฝาแฝด จากนั้นก็คลี่ผ้าห่มคลุมร่างของ จันทิรักษ์ อย่างเบามือ
รพีพันธ์ มองกลับมาที่ใบหน้าที่หลับใหลอยู่ของ จันทิรักษ์ โน้มตัวเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากอยู่เบาๆ มองดูจันทร์เสี้ยวนั้นด้วยสายตาถวิลหา แวบหนึ่งในความทรงจำ เขาระลึกได้ว่า ไม่เคยเห็นใบหน้าในยามหลับของผู้ที่เขาถวิลหาเลย ทุกครั้งที่เขาตื่น คนคนนั้นจะมองดูเขาด้วยสายตาอ่อนโยน และอบอุ่น อยู่เสมอ จนกระทั่งถึงเวลาที่เขาเข้าสู่นิทรา
“จันทริ” ชายหนุ่มรำพึงเบาๆ พลางคิดในใจ ... ใบหน้าเวลาที่นอนหลับของคุณ จะมีความสุขแบบนี้มั๊ยนะ ...
อัศวิน จับจ้องกิริยาของ รพีพันธ์ แล้วต้องเผยอยิ้มที่มุมปาก ดวงตาฉายแววพึงพอใจ เมื่อได้ยินชื่อนั้น
“ดึกแล้ว พี่กลับไปพักเถอะครับ”
รพีพันธ์ ยืดตัวตรง หันหน้าไปมอง อัศวิน อย่างเก้อเขิน แล้วมองกลับไปมองใบหน้าที่หลับใหลอย่างเปี่ยมสุข อย่างอาวรณ์
“พวกเรายังอยู่กันอีกหลายวันน่ะพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ตื่นเช้าๆนะ จะได้ไปเดินสูดอากาศด้วยกัน รายนี้น่ะนะ...” อัศวินพยักเพยิดไปที่
จันทิรักษ์
“ชอบเดินสูดอากาศยามเช้า อยู่บ้านนะ ตื่นมารดน้ำต้นไม้แต่มืดทุกวันเลย”
“ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เจอกันครับ” พูดจบ รพีพันธ์ ก็ค่อยๆเดินออกจากห้องพักไปอย่าแผ่วเบา
อัศวิน เดินตามไปปิดประตู ใส่กลอนและลอคกุญแจห้อง ปิดไฟ แล้วเดินกลับมาซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม สอดแขนเข้าไปโอบศรีษะ
ของ จันทิรักษ์ เข้ามาอิงแอบกับอก
“พี่อัศ” เสียงเรียกอย่างแผ่วเบา จากคนที่อยู่ในอ้อมกอด
“หือ” เขาจะรู้อยู่แล้ว ว่า จันทิรักษ์ ตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่เขาห่มผ้าให้
“พรุ่งนี้ พี่อาทิตย์ เค้าจะมาหาพวกเราอีกมั๊ย”
อัศวิน เอื้อมมือไปจับแขนเล็กๆ ให้มากอดเอวเขาไว้  ก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผาก
“ทิ อยากให้มามั๊ยล่ะ”
“อื้อ ... ทิ รู้สึกสนิทสนมกับพี่เค้ายังไงก็ไม่รู้ เหมือนเคยเจอ เคยอยู่ด้วยกันมาก่อน”
“เนื้อคู่มั๊ง” พูดแล้ว อัศวิน ก็หัวเราะเบาๆอย่างอดไม่ได้
เงียบ ... ไม่มีเสียงตอบ แต่ อัศวิน รู้ว่าน้องของเขากำลังหน้าแดง
“เค้าต้องมาสิ นอนเถอะ เชื่อพี่นะ พรุ่งนี้ก็ได้เจอพี่เค้าอีก”
“อื้อ ... พี่อัศ ... ทิรักพี่จัง”
“เออ พี่ก็รักแก ไอ้ม๋ากะทิ” พูดจบก็หัวเราะเบาๆ
อัศวิน เอาคางแนบไว้กับหนาผากของ จันทิรักษ์ แล้วทั้งคู่ก็ค่อยๆผล็อยหลับไป
๓๙
ติก นั่งคุยอยู่กับ ปอม บนพื้นหญ้าริมน้ำ ใกล้ๆนั้น อัศวิน ยืนโอบไหล่ จันทิรักษ์ ไว้ ชี้ชวนดูโน่นดูนี่กันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รพีพันธ์ มองเห็นแล้ว ก็เดินตรงเข้าไปหา
“อรุณสวัสดิ์ครับ ทุกคน” รพีพันธ์ ส่งเสียงทักทาย
“ดีเพ่” ติก ส่งเสียงทักทายอย่างยียวน ส่วน ปอม ยิ้มทักทายชายหนุ่ม
“อรุณสวัสดิ์พี่ อากาศตอนเช้าที่นี่ดีจังนะครับ” อัศวิน หันมาทักทาย
“เอ้อ...” จันทิรักษ์ ยิ้มให้ชายหนุ่ม เหมือนมีอะไรจะพูด แต่ไม่กล้าพูด
“น้องทิ มีอะไรเหรอครับ” รพีพันธ์ ถามแล้วเดินเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม
“สร้อยคอของพี่น่ะครับ ทำไมมัน ...” มือของ จันทิรักษ์ จับไปที่หน้าอก ทำให้ รพีพันธ์ รู้ว่า เด็กหนุ่มสวมสร้อยเส้นนั้นไว้ อยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวหลวมโคร่งนั่นเอง
“อ๋อ ...” ชายหนุ่มรีบพูดตอบ
“พี่ใส่ให้เองครับ” รพีพันธ์ ยิ้มกว้างให้เด็กหนุ่ม ดวงตาฉายแววอ่อนโยน
“แต่มันเป็นของสำคัญของพี่ไม่ใช่เหรอครับ” คราวนี้ จันทิรักษ์ พูดด้วยความรวดเร็ว สีหน้าแสดงออกถึงความเกรงใจ
“ทำไม น้องทิ ทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่เป็นไรหรอก” เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่า ... สร้อยเส้นนี้เป็นของคุณไง จันทริ ... แต่ตอนนี้ เขาคงบอกได้แต่เพียงว่า
“น้องทิ บอกว่ามันสวยดีใช่มั๊ยครับ แล้วพี่ว่ามันดูเหมาะกับ น้องทิ มากๆเลย”
“แต่ ...” สีหน้าของ จันทิรักษ์ ยังแสดงความไม่สบายใจ หันหน้าไปหาพี่ชายคู่แฝด เหมือนจะขอความช่วยเหลือ
“พี่เค้าว่าแบบนั้น ก็ใส่ไว้ก่อนแล้วกัน แล้วพอพี่เค้าจะกลับ ค่อยถอดคืนพี่เค้า” พูดจบ อัศวิน ก็หันไปยิ้มให้ รพีพันธ์ ซึ่งก็ยิ้มแสดงความขอบใจให้เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่
“เฮ๊ย! กูหิวข้าวหว่ะ ไปกินข้าวเหอะ” ติก ตะโกน แล้วผลุนผลันลุกขึ้นเดินไปร้านอาหาร ปอม รีบลุกเดินตามไป
“เป็นอะไรของเอ็งวะ ไอ้เสือ จู่ๆทำเป็นอารมณ์เสีย” ปอม ถามงงๆ
“กูหมั่นไส้หว่ะ” ติก บอกเสียงขุ่นๆ
“หมั่นไส้เหรอ ... หมั่นไส้ใครวะ”
“ไอ้อัศ มันทำท่ายังกะจะเอา ไอ้ทิ ใส่พานถวาย ไอ้พี่อาทิตย์ อะไรนั่นน่ะ”
“อ้าวมึงนี่ ... พระจันทร์ ก็ต้องคู่กับ พระอาทิตย์ สิวะ” ปอม พูดแล้วก็หัวเราะชอบใจ
“เอ็งทำไมยังตัดใจไม่ได้อีกเหรอไงวะ ไหนว่าเคลียร์แล้วไง”
“เออ ... เคลียร์แล้ว” คราวนี้เสียงของ ติก เสดงออกถึงความน้อยใจ
“เอ็งคิดดูดิ๊ กูนะ ทั้งตาม ทั้งเทคแคร์ สารพัดจะทำ ตั้งปีกว่า ยังไม่สนใจกูเลย แล้วไอ้พี่นี่เพิ่งโผล่มาเมื่อวาน”
“ของอย่างนี้กูว่า มันพูดยากหว่ะ”
“กูว่ามันต้องมีอะไรซักอย่าง  มันเหมือนจะคุ้นๆอยู่ในหัวกูนี่แหละ แต่กูคิดไม่ออก” ติก เคาะขมับของตัวเอง แล้วส่ายหน้าเมื่อคิดไม่ออกว่า สิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจนั้น คืออะไร
“รู้มั๊ยครับ ว่าที่นี่มีตำนาน” รพีพันธ์ ชวนคุยระหว่างรับประทานอาหารเช้า
“ตำนานอะไรเหรอพี่” ปอม ถามอย่างสนใจ
“ตำนานของหมู่บ้านแห่งนึงน่ะครับ พี่เคยฟังมาจากการสัมมนาเมื่อหลายปีก่อน” รพีพันธ์ หันไปตอบยิ้มๆ
“หมู่บ้านเหรอพี่” อัศวินถามบ้าง
“ครับ ชื่อหมู่บ้านจันทรา เป็นหมู่บ้านที่นับถือจันทราเทพ เป็นเทพเจ้าของหมู่บ้าน”
“พี่อัศ ...” จันทิรักษ์ เรียกพี่ชายเบาๆ
อัศวิน หันไปยิ้มให้ แล้วหันไปพูดกับรพีพันธ์
“มันเป็นยังไงเหรอครับพี่ ตำนานของหมู่บ้านนี้”
รพีพันธ์ เริ่มเล่าเรื่องตำนานของหมู่บ้านจันทรา ตามที่เขาได้ยินมาจากการสัมมนา เมื่อหลายปีก่อน ระหว่างที่เล่าเรื่องนั้น ชายหนุ่มรู้สึกว่านอกจากใบหน้าที่แสดงความสนใจของ ปอม ท่าทีที่ไม่ค่อยสนใจนักของ ติก รอยยิ้มของอัศวิน ที่ไม่ชวนให้คิดอะไร ก็มีสีหน้าและท่าทางของ จันทิรักษ์ นี่แหละ ที่เขารู้สึกว่ามันผิดปรกติ เพราะสายตานั้นก้มมองแต่จานอาหาร ที่กำลังรับประทานอยู่ตรงหน้า บางทีก็เหลือบสายตาขึ้นมองชายหนุ่มด้วยแวตาประหลาด
๔๐
“ร่างทรงแห่งจันทราเทพ กับบุรุษแห่งสุริยะเทพ ... ฟังแล้วยังกับเทพนิยายหลอกเด็ก” ติก เบ้หน้า
“แล้วไอ้ที่สลักอยู่ในถ้ำมันอะไรกันแน่ ใช่อย่างที่เขาบอกเหรอพี่” ปอม ตั้งคำถามด้วยความสงสัย
“อักษรพวกนั้นมันไม่ใช่ความรู้ในเรื่องต่างๆ อย่างที่เข้าใจกันหรอกครับ มันเป็นเหมือนคำพยากรณ์ ของตัวแทนแห่งจันทราเทพกับ บุรุษแห่งสุริยะเทพ”

“แล้วไอ้ที่เรียกว่าร่างทรงแห่งจันทราเทพเนี่ยมันเหมือนพวกทรงเจ้าเข้าผีที่เห็นๆกันมั๊ยพี่” ปอมถามอีกคราวนี้ รพีพันธ์ หัวเราะเบาๆ
“ไม่เหมือนเลยครับ ที่เข้าใจว่าเป็นร่างทรงนี่ถ้าจะเปรียบคงคล้ายๆพระรามที่เป็นอวตารของพระนารายณ์ เป็นร่างที่แบ่งภาคมาเกิดเพียงแต่ร่างจันทรทาเทพที่ว่านี่ จะมีสองวิญญาณ สองสภาวะในตัวคนเดียวสภาวะของคนธรรมดา กับสภาวะของจันทราเทพที่มีพลังวิเศษแต่บางครั้งสองสภาวะก็ปะปนกันจนแยกไม่ออก”

ืnneess · โพสต์ 2012-6-18 19:15:40

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-19 17:46:45

อ่านต่อนะครับพี่

akeins · โพสต์ 2012-6-20 04:11:56

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-9-11 22:56:25

ขอบคุณครับ

jibona · โพสต์ 2012-9-12 19:41:06

ขอบคุณครับ

snowprince1994 · โพสต์ 2013-1-11 16:22:55

ขอบคุณมากคับ

Klong · โพสต์ 2013-1-19 16:31:23

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-8-19 02:26:20

ขอบคุณครับ

bluelove · โพสต์ 2013-8-22 20:50:39

ขอบคุณมากมายคัฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 15:01:46

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-20 23:17:36

ขอบคุนคราฟ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-14 21:36:02

พบกันแล้ว

toochi001 · โพสต์ 2017-1-27 19:55:49

ขอบคุณมากๆครับ

kridty75 · โพสต์ 2017-1-28 14:15:16

ขอบคุณครับ

tazman · โพสต์ 2017-1-28 21:42:20

ขอบคุณคับ

krittamm · โพสต์ 2017-1-30 20:42:34

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ วิหารจันทรา ++ ----18

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร