++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...1

tanya · โพสต์ 2012-6-18 11:40:45

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ตอนที่ ๑
กริ้ง~~~~~
เสียงนาฬิกาปลุกที่วางไว้บนโต๊ะเล็กๆตรงหัวเตียงดังขึ้น เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปกดปุ่มให้เสียงเงียบลงร่างที่นอนคว่ำอยู่ขยับเล็กน้อย ศรีษะยังซบอยู่บนหมอน เพราะไม่อยากลุกออกจากที่นอนสักพักก็ควานหาผ้าแพรสีแดงเลือดหมูขึ้นมาคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าไว้ตามความเคยชิน พลางพลิกตัวนอนหงายจากนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง หันหน้ามองไปยังเตียงว่างเปล่าที่ตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องถอนหายใจยาว เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูบนราวเล็กๆมาพันร่างกายท่อนล่างไว้จากนั้นก็ส่องกระจกใบย่อมที่แขวนอยู่บนผนังดูว่ามีร่อยรอยอะไรผิดปรกติบนร่างกายหรือไม่ ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูอีกผืนมาคลุมไหล่ไว้

คิ้วเรียวเข้มของเด็กหนุ่มขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากบางเชิดขึ้นเล็กน้อย แววตาส่อแววสงสัย การรุกรานจากคนแปลกหน้า ที่มาเยือนในยามวิกาลเป็นครั้งที่สามเมื่อคืนนี้ ไม่ทิ้งร่อยรอยผิดปรกติอันใดไว้บนผิวสีน้ำตาลของเขาแม้แต่น้อย ไม่มีแม้แต่รอยคราบเปื้อน หรือกลิ่นแปลกปลอม จะมีก็แต่ความรู้สึกเจ็บปวดแปร๊บๆ อยู่ในบางส่วนของร่างกาย และปวดในกล้ามเนื้อบางที่เท่านั้น เด็กหนุ่มถอนหายใจยาวอีกครั้ง ก่อนที่จะหยิบแปรงสีฟันในแก้วน้ำบนโต๊ะปลายเตียงขึ้นมา พร้อมกับหยิบหลอดยาสีฟันขึ้นมาบีบยาสีฟันลงไป แล้วหันไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน ที่วางรวมอยู่กับถังน้ำและกาละมังข้างๆราวตากผ้า ไม่ลืมที่จะหันไปหยิบพวงกุญแจเล็กๆ ที่มีลูกกุญแจประตูร้อยอยู่กับลูกกุญแจตู้ จากนั้นก็เปิดประตูออกจากห้อง ตรงไปยังห้องอาบน้ำ เพื่อจะกลับเข้ามาแต่งตัวออกจากหอพักไปยังโรงอาหาร ก่อนจะไปเรียนในคาบวิชาแรกในตอนเช้า
“น้ำ ทางนี้” เสียงเรียกของเด็กสาวตัวเล็กๆ ทำให้ ธารา หรือ น้ำหยด ที่เพื่อนเรียกสั้นๆว่า น้ำ หันไปมองยังโต๊ะยาวที่นั่งไว้ด้วยหนุ่มสาว ๕-๖ คนในชุดนักศึกษา
“เดี๋ยวมานั่งนี่นะ”
เด็กหนุ่มหันไปโบกมือให้ เป็นสัญญาณรับรู้ แล้วเดินไปซื้อข้าวราดแกงจากร้านอาหาร จากนั้นก็เดินไปซื้อน้ำกระเจี๊ยบจากร้านเครื่องดื่ม แล้วเดินเข้าไปนั่งกับกลุ่มเพื่อน
“เป็นไง หลับสบายป่ะ” ไก่ ที่นั่งอยู่ข้างๆทักขึ้น
“อื้อ” น้ำหยด รับคำ พลางตักข้าวเข้าปาก
“แน่เหรอ แล้วทำไมเหมือนตาโหลๆ” นุชเด็กสาวร่างเล็ก ที่นั่งอยู่ตรงข้ามถามขึ้นบ้าง
“ก็ ...” เด็กหนุ่มอึกอัก “มันยังไม่คุ้นที่มั๊ง กว่าจะหลับได้เลยดึกไปหน่อย”
“โห จะสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่คุ้นอีกเหรอ” นุชถามด้วยความเป็นห่วง
“อื้อ บางทีตื่นมายังงงๆอยู่เลย ว่าห้องคราย”
น้ำหยดหัวเราะเบาๆแล้วก็ก้มตักข้าวเข้าปากอีก ในขณะที่เพื่อนๆต่างชวนกันคุยโน่นคุยนี่ไปเรื่อยๆ จนได้เวลาที่ควรจะไปยังห้องเรียน ก็พากันลุกขี้นเดินออกจากโรงอาหารไป
“นายก็ไม่กลับบ้านเหรอ”
เสียงถามมาจากคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆ ในขณะที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องพักผ่อน บริเวณชั้นหนึ่งทางด้านหน้าของตึกที่เป็นหอพัก เมื่อหันไปมองก็พบกับใบหน้าขาวๆ รูปหน้ายาวรี คิ้วหนาเข้ม ดวงตาใต้เปลือกตาชั้นเดียวไม่โตนัก แววตาสดใสกำลังมองมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“อื้อ ... พรุ่งนี้ที่คณะมีรับน้องพิเศษ แล้วก็จับฉลากพี่เทค” น้ำหยดหันไปบอกแล้วก็ยิ้มให้
“เหรอ เราได้พี่เทคตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ว่าแต่นายชื่ออะไร เราชื่อ หมู” เด็กหนุ่มแนะนำตัว
“เราชื่อน้ำหยด เรียกเรา น้ำ เฉยๆก็ได้นะ” พอบอกชื่อตัวเองแล้วก็ต้องหัวเราะ เมื่อเห็นใบหน้าที่แสดงความสงสัยของอีกฝ่าย
“ทำไมต้อง น้ำหยด ด้วย ทำไมไม่เป็น น้ำไหล น้ำตก น้ำขัง น้ำ...”
“พอๆ” น้ำหยด ขัดจังหวะ “ไม่ชื่อ น้ำคลำ ก็ดีแล้ว”
“แล้วชื่อนายมีความหมายพิเศษรึเปล่า” หมูส่งสายตาเป็นมิตรให้
“มี” น้ำหยดยิ้มตอบ ยกนิ้วชี้มาแตะริมฝีปาก เป็นสัญญาณเหมือนห้ามพูด “แต่พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดแล้วก็หัวเราะอีก พร้อมกับยิ้มจนตาหยี
“นายนี่ยิ้มง่ายเน๊อะ เห็นทีไร ต้องเห็นนายยิ้มทุกทีเลย แต่เราไม่ค่อยเห็นนายอยู่ที่หอเลย”
“เราชอบไปนั่งที่หอสมุดอะ บางทีก็ไปนั่งเล่นที่ห้องเพื่อน ไม่ก็ที่สวนหย่อม”
เขาหมายถึงบริเวณสนามหลายแห่งที่มีต้นไม้ร่มรื่น ในบริเวณด้านหลังของมหาวิทยาลัย ซึ่งมีสนามกีฬาอยู่หลายสนาม และเป็นทางเชื่อมต่อระหว่างตัวมหาวิทยาลัย กับบริเวณด้านหลังที่เป็นบ้านพักของคณาจารย์ และบุคลากรของมหาวิทยาลัย
“นายอยู่คณะอะไร เราอยู่วิทยาฯ” หมูถามเพราะวันพรุ่งนี้มีคณะที่จัดกิจกรรมอยู่ ๓ คณะคือ มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศึกษาศาสตร์
“น้ำ ... ไปกินขนมกันเร็ว” มีเสียงเรียกมาจากด้านหน้าของห้องนั่งเล่น ก่อนที่เด็กหนุ่มจะตอบคำถามเพื่อนใหม่ ทั้งสองคนมองออกไปด้านนอก ก็มองเห็นรถจักรยาน ๔ คัน จอดเป็นกลุ่มอยู่หน้าตึกกับคนอีก ๕-๖ คน ในแสงเลือนรางของหลอดไฟด้านข้างของตึก ที่อยู่ตรงประตูทางเข้าทางด้านข้างของห้องพักผ่อน
“เราไปก่อนนะ มาตามกันและ”
น้ำหยดหันไปบอกเพื่อนใหม่ แล้วหยิบรองเท้าแตะใต้เก้าอี้ลุกขึ้นจากเก้าอี้  กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปหาเพื่อนๆที่อยู่ด้านนอก เด็กสาวตัวเล็กเลื่อนตัวจากเบาะนั่ง ลงไปนั่งอยู่บนเบาะหลัง  น้ำหยดตรงเข้าไปนั่งลงบนเบาะของจักรยานคันนั้น แล้วกลุ่มรถจักรยานก็เคลื่อนขบวนออกไปจากหอชาย ๙
ตอนที่ ๒
น้ำหยดไม่ค่อยรู้จักใครในหอชาย ๙ นี้นัก ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือพวกปี ๒ ด้วยกัน ตามปรกติก็ไม่ค่อยได้ใช้เวลาอยู่ภายในหอพักมากนัก นอกจากเวลาค่ำ หอพักหลังนี้เป็นหอพักที่นักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ และคณะวิทยาศาสตร์ อยู่กันเป็นส่วนใหญ่ ส่วนนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์นั้น จะกระจายกันอยู่ภายในหอชาย ๕ และหอชาย ๖ มีอีกจำนวนหนึ่งที่พักอยู่ในหอชาย ๑๐ อีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้น้ำหยดไม่ค่อยรู้จักใครนัก คงเป็นเพราะเขาเพิ่งจะย้ายวิทยาเขตเข้ามาอยู่ในวิทยาเขตแห่งนี้ ยังโชคดีอยู่บ้าง ที่มีห้องว่างของหอพักภายในมหาวิทยาลัยเหลืออยู่สำหรับเขา แต่ก็น่าแปลกอยู่เหมือนกัน เพราะตามปรกติห้องพักหนึ่งห้อง จะมีนักศึกษาพักอยู่ได้ ๒ คน แต่เตียงนอนอีกเตียงหนึ่งภายในห้อง รวมทั้งตู้เสื้อผ้าอีกตู้ ยังคงว่างเปล่า ไร้วี่แววว่าจะมีใครเข้ามาพักร่วมเป็นรูมเมทกับเขา
ประตูห้องแบบมีลอคในตัว กุญแจห้องทั้ง ๓ ดอกนั้น ปรกติจะเก็บไว้กับ ‘อาจารย์หอ’ ตอนนี้ดอกหนึ่งอยู่กับเขา การจะเข้ามาภายในห้องที่ลอคจากด้านในได้ ต้องใช้ลูกกุญแจที่เหลืออีก ๒ ดอกนั้น ไขเข้ามาจากภายนอกเท่านั้น รูปร่างของคนที่เข้ามาในห้องทั้งสามครั้งที่ผ่านมา ไม่ใช่ ‘อาจารย์หอ’ อย่างแน่นอน เพราะรูปร่างของคนคนนั้น ตรงกันข้ามกับรูปร่างอ้วนเตี้ยของ ‘อาจารย์หอ’ อย่างสิ้นเชิง
“หรือว่าจะเป็นนายหมูคนนี้” น้ำหยดรำพึงกับตัวเองในความมืด เมื่อนึกไปถึงรูปร่างที่คงจะค่อนข้างสูง เมื่อคาดคะเนจากระดับความสูงที่นั่งอยู่ และค่อนข้างจะสมส่วนทีเดียว ถ้าจะมองจากต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมา และไหล่ดูกว้างผึ่งผายนั้น
“เฮ้อ...” น้ำหยดถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง แล้วหลับไปในที่สุด
“นายน้ำ ออกไปบูมด้วยเร็ว” รุ่นพี่ปี ๓ หันมาสั่ง
“หา...ไมอะพี่” น้ำหยดถามด้วยสีหน้างงๆ
“ไปเลย ไม่ต้องถาม ไม่จับรับน้องกับเค้าด้วยก็บุญแล้ว” รุ่นพี่อีกคนทำเสียงดุ
“ครับผม” น้ำหยดยืนตัวตรง ยกมือขึ้นทำท่าวันทยหัตถ์  แขนอีกข้างแนบลำตัว “รับทราบ ปฏิบัติ ครับพ้ม...”
พูดจบก็กำมือทั้งสองไว้ระดับหน้าอก วิ่งออกไปจากกลุ่ม แทรกตัวเข้าไปกอดคอกับรุ่นน้องปี ๑ ที่ล้อมวงเป็นวงอยู่หลายชั้น แล้วตะเบ็งเสียงออกมาอย่างเพร้อมเพรียงกันดังสนั่น
“เดี๋ยวกินข้าวกลางวันกันแล้ว มารวมกันอีกทีตอนบ่ายครึ่งนะ เข้าใจมั๊ย” ว๊ากเกอร์ปี ๒ พูดเสีงดัง น้องๆตอบรับกันเสียงดังไม่แพ้กัน
“อ้อ แล้วห้ามใช้รถจักรยานนะ ให้เดินไป อย่าให้เห็นเชียวนะ จะโดนซ่อมเดี่ยว นายน้ำด้วยนะ” ว๊ากเกอร์ หันไปบอกน้ำหยด เพื่อนๆพากันหัวเราะชอบใจ
“ครับพ้ม...” น้ำหยดตะโกนตอบไป พลางยิ้มจนตาหยี
ระยะทางจากตึกคณะไปยังโรงอาหาร กินระยะทางไม่กี่ร้อยเมตร แต่เมื่อรวมเข้ากับแสงแดดในยามเที่ยง มันไม่ใช่การเดินที่สบายเลย
แต่ยังดีอยู่ที่รุ่นพี่ยอมให้ใช้ทางลัด ที่ตัดผ่านไปทางตึกคณะวิทยาศาสตร์ ซึ่งร่มรื่นไปด้วยเงาของต้นหูกวาง แซมด้วยต้นมะพร้าวเป็นระยะ
“น้ำ...น้ำหยด...น้ำหยดติ๋งๆ” เสียงเรียกดังมาจากด้านในของตึกคณะวิทยาศาสตร์ ทำให้คนที่เดินอยู่หลายคนอมยิ้ม
น้ำหยดหันไปตามเสียงเรียก ก็เจอร่างสูงๆยืนอยู่ที่ระเบียงตึก
“อ้าว! หมูเองเหรอ ทำไรอยู่อะ”
“ยืนตะโกนอยู่” หมูตอบแล้วหัวเราะร่วน “จะไปไหนกัน เดินกันเป็นขบวน บอกได้ป่ะ หรือคราวนี้ พระท่านไม่ให้บอกอีก” หมูยักคิ้ว
สีหน้ายียวน
“บอกได้สิ งานนี้พระไม่เกี่ยว” น้ำหยดพูดกลั้วหัวเราะ
“แล้วจะยกพวกข้ามไปตีกับพวกศึกษาฯ ที่รับน้องกันอยู่เหรอ” หมูยื่นหน้าเข้าไปถามเบาๆ
“ฮึ่ย ตีเตออะไรกัน โดนต้อนไปกินข้าว” น้ำหยดเดินเข้าไปหาหมูแล้วพูดเสียงเบาลง “รุ่นพี่จอมโหดน่ะดิ ให้เดินไปโรงอาหาร แล้วเดี๋ยวให้เดินกลับด้วย เราไปก่อนนะ”
“อื้อ แล้วไว้เจอกันที่หอ”
เด็กหนุ่มใบหน้าบอกยี่ห้อว่ามีเชื้อสายจีนอยู่ในสายเลือด มองตามหลังเด็กหนุ่มตัวสูงได้มาตรฐานชายไทย รูปร่างพอๆกับเขา แล้วอมยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าสีน้ำตาล ดูอ่อนโยนแบบคนไทยใจดี ที่ยิ้มจนดวงตากลมโตนั้นหยีลงกว่าครึ่ง ริมฝีปากสีชมพูเข้มที่ฉีกกว้าง มองแล้วเหมือนหน้าของพระสังขจาย แล้วหมุนตัวเดินไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะหินใต้ต้นหูกวางข้างตึกคณะ
“ใครวะ” อ้วนถามเมื่อหมูนั่งลงบนเก้าอี้หิน
“เพื่อนที่หอ คงอยู่มนุษย์ เดินกันมาจากทางนั้นนี่” หมูตอบยิ้มๆ เปิดสมุดงานที่วางอยู่บนโต๊ะ เตรียมจะทำงานต่อ
“น่ารักดีนี่หว่า ชื่อไรวะ” ต้อยถามขึ้นบ้าง
“น้ำ ... น้ำหยด” หมูยิ้มนึกในใจว่า น้ำหยดน่ารักจริงๆอย่างที่ต้อยพูด แต่คิดอีกที ทำไมต้อยไม่ใช้คำว่า ... หล่อ?
“น้ำหยด” ต้อยทวนคำ เปลี่ยนสายตามองตามหลังเด็กหนุ่ม ที่เดินคุยกับกลุ่มคนที่เดินอยู่ด้วยกัน อย่างร่าเริง
“ชื่อประหลาดหว่ะ มีความหมายอะไรรึเปล่าวะ”
“เค้าบอกว่ามี”
“แล้วมันหมายความว่าอะไรวะ น้ำหยดเนี่ย” อ้วนถามบ้าง
หมูยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปาก ทำเสียงจุ๊ๆ
“พระท่านว่า ... บอกไม่ได้” พูดแล้วหมูก็หัวเราะด้วยความขบขัน แต่อ้วนกับต้อยมองหน้ากันด้วยความงุนงง
ตอนที่ ๓
คืนวันเสาร์ กว่าที่ธารา หรือน้ำหยด จะกลับถึงหอพัก ก็เป็นเวลา ๔ ทุ่มกว่าแล้ว เด็กหนุ่มอาบน้ำชำระกาย ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนสีน้ำเงินเข้ม เป็นกางเกงแพรขายาว และเสื้อเขนสั้นตัวหลวมกว้าง นั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือตรงปลายเตียง พลางคิดถึงวันแรกที่เข้ามาอยู่ภายในห้อง ๓๑๕  ของหอชาย ๙ แห่งนี้
หอพักชาย ๙ เป็นหอพักที่ตั้งอยู่ภายในวิทยาเขตแห่งนี้ ตัวอาคารสวยงาม เพราะทางมหาวิทยาลัยให้การดูแลรักษาเป็นอย่างดี ระหว่างหอพักที่เรียงรายกันอยู่ คั่นไว้ด้วยสนามหญ้าเขียวขจี มีต้นหูกวางปลูกเรียงรายอยู่ระหว่างทางเดิน ใต้ต้นหูกวางเหล่านั้น มีชุดโต๊ะเก้าอี้ หล่อจากซีเมนต์ที่มักเรียกกันว่าโต๊ะหินบ้าง เป็นชุดโต๊ะไม้โครงเหล็กบ้าง กระจายกันอยู่ทั่วไป จากสภาพที่เห็นภายนอก นับว่าร่มรื่นน่าอยู่มากทีเดียว เมื่อน้ำหยดเดินเข้าไปในหอ ก็เห็นพื้นกระเบื้องยางสีครีมสะอาดตา เพียงมองก็รู้ว่าได้รับการเช็ดถูอย่างดี ป้ายหน้าประตูมีตัวอักษรตัวใหญ่ทีเดียวว่า ‘กรุณาถอดรองเท้า’ ทำให้น้ำหยดอดยิ้มออกมาไม่ได้ น้ำหยดถอดรองเท้าผ้าใบ ถือรองเท้าและกระเป๋าใบย่อมเดินเข้าไปภายใน แล้วขึ้นบันไดไปยังห้อง ๒๐๑ ซึ่งเป็นห้องของ ‘อาจารย์หอ’ ผู้ดูแลหอพัก
เมื่อได้รับกุญแจมาแล้ว ก็ตรงไปยังห้องของตัวเอง ห้องขนาด ๔ คูณ ๔ เมตร มีตู้เสื้อผ้าแบบฝังอยู่ในผนังสองตู้ เตียงมีฟูกพร้อมหมอน และโต๊ะเก้าอี้สำหรับเขียนหนังสืออย่างละ ๒ ชุด ราวตากผ้าขนาดเล็ก ซึ่งด้านล่างสามารถใช้เป็นชั้นวางของเล็กๆน้อยๆได้ นับว่าเป็นห้องที่กว้างขวางมากทีเดียว สำหรับหอพักภายในมหาวิทยาลัย น้ำหยดวางกระเป๋าเดินทางใบย่อมลงกับพื้น เปิดตู้เสื้อผ้าออกดู ก็เห็นว่าภายในตู้นั้น ด้านหนึ่งแบ่งออกเป็นช่องเล็กๆ เพื่อใช้สำหรับจัดเก็บของให้เป็นระเบียบได้มากขึ้น กลิ่นอับเล็กน้อยที่กระจายออกมา ทำให้คิดว่า ควรเปิดทิ้งไว้สัก ๒-๓ วัน เพื่อให้หมดกลิ่นอับ แล้วค่อยหาไม้แขวนเสื้อมาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ ถ้าจะให้ดี ควรหาการบูรมาช่วยดับกลิ่น ก็คงจะดีไม่น้อย จัดของนิดหน่อยเสร็จแล้ว น้ำหยดก็เดินไปเบิกผ้าปูที่นอนและปลอกหมอน จากห้องของพ่อบ้านประจำหอพัก
“ห้อง ๓๑๕ ครับ” น้ำหยดบอกพ่อบ้านอายุราวๆ ๕๐ กว่าปี พลางยิ้มให้
พ่อบ้านมองเด็กหนุ่มด้วยความฉงน เหมือนกับสายตาของ ‘อาจารย์หอ’ ตอนที่เขาไปรายงานตัวและเบิกกุญแจห้อง แต่ก็ส่งเอกสารการเบิกของ ให้น้ำหยดลงลายมือชื่อ เมื่อเรียบร้อยแล้วก็ยื่นผ้าปูที่นอนพร้อมปลอกหมอนให้ ๒ ชุด น้ำหยดรับไว้พลางคิดว่า ดีเหมือนกัน
เขาจะเก็บไว้ให้คนที่จะมาเป็นรูมเมทด้วย จะได้ไม่เสียเวลามาเบิกอีกครั้ง แล้วน้ำหยดก็ออกไปซื้อของใช้จำเป็นบางอย่างที่สหกรณ์
ซึ่งอยู่ภายในบริเวณมหาวิทยาลัย เขาใช้เวลาเกือบทั้งวันกับการทำความสะอาดห้องพัก และจัดของให้เข้าที่ และใช้เวลาในช่วงเย็น
เดินเล่นไปจนถึงบริเวณสนามกีฬาทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย ที่มีสวนหย่อมและบึงน้ำ กระจายอยู่หลายแห่ง ตั้งแต่ภายในบริเวณตึกคณะต่างๆ ไปจนสุดเขตทางด้านหลังของมหาวิทยาลัยนี้เอง น้ำหยดชอบบึงน้ำที่มีต้นไม้ใหญ่อยู่รอบๆนี้มาก โดยเฉพาะบึงน้ำขนาดใหญ่ ที่มีต้นชมพูพันทิพย์ปลูกอยู่รายรอบในบริเวณนี้
ยังมีเวลาอีก ๒ วัน กว่ามหาวิทยาลัยจะเปิดภาคเรียนอย่างเป็นทางการ แต่ก็มีนักศึกษาเข้ามาอยู่ในหอพักกันบ้างแล้ว โดยเฉพาะนักศึกษาชั้นปี๑ เวลากลางคืนจึงคึกคักพอสมควร โดยเฉพาะห้องพักผ่อนของหอพัก มีคนนั่งดูรายการโทรทัศน์กันอยู่เต็มห้อง แต่น้ำหยดเลือกที่จะนั่งอ่านหนังสือ หรือฟังเพลงอยู่ภายในห้อง เพราะยังรู้สึกขัดเขินอยู่บ้าง ถ้าต้องไปอยู่ท่ามกลางคนที่ไม่รู้จักจำนวนมากแบบนี้
ดึกพอสมควร น้ำหยดเริ่มง่วงนอน เอาที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านค้างไว้ วางหนังสือลงบนโต๊ะ แล้วเดินไปปิดไฟ ลอคประตูห้อง
เดินไปล้มตัวนอนบนเตียง หยิบผ้าแพรสีแดงทับทิมผืนบาง ขึ้นมาคลุมหน้าอกไว้ด้วยความเคยชิน กว่าจะหลับลงได้ก็พลิกตัวกระสับกระส่ายอยู่นานพอดู ด้วยความแปลกที่ จนกระทั่งหลับไปในที่สุด
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ น้ำหยดตกใจตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกอึดอัด เหมือนร่างกายถูกของชิ้นใหญ่ทับไว้อะไรบางอย่างที่เปียกชื้นสัมผัสอยู่บนลำคอ แล้วเลื่อนสูงมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปาก
“อืม...” เสียงครางเบาๆดังขึ้นพร้อมกับริมฝีปากที่ถูกปิด สิ่งที่เปียกชื้นนั้น ล่วงล้ำเข้ามาในปากดันลิ้นของน้ำหยดด้วยสัมผัสแผ่วเบา แล้วค่อยๆรุกรุนแรกขึ้นนั่นเองน้ำหยดถึงได้รู้ว่า ตัวเองถูก ‘ลักหลับ’ เข้าเสียแล้ว

pop_up_cb · โพสต์ 2012-6-18 15:07:14

ขอบคุณคร๊าฟ

adkwrm · โพสต์ 2012-6-18 22:11:19

ขอบคุณนะครับ

akeins · โพสต์ 2012-6-20 04:37:03

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-20 13:38:25

ขออ่านอีกเรื่องนะครับป๋ม

ืnneess · โพสต์ 2012-6-20 16:59:36

ขอบคุณนะครับ

peemakung · โพสต์ 2012-6-20 20:51:04

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-21 19:26:19

ขอบคุณมากๆครับ

loessakkk · โพสต์ 2012-6-21 21:30:44

ขอบคุนมากคราฟ

manza555 · โพสต์ 2012-6-25 17:38:27

มาติดตามเรื่องเน้ๆๆๆ

arzugima · โพสต์ 2012-6-25 18:52:25

ขอบคุณครับผม

x_man19 · โพสต์ 2012-6-26 21:39:11

ขอบคุณมากคราฟ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-6-27 00:38:40

ขอบคุณครับ

aRmkung · โพสต์ 2012-6-28 09:33:33

ขอบคุณครับ

davil008za · โพสต์ 2012-7-1 20:08:10

ขอบคุณมากๆๆเลยครับ

imseng · โพสต์ 2012-7-9 20:25:20

ขอบคุณนะคับ

zadarm33 · โพสต์ 2012-7-22 18:19:36

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-10-5 19:37:15

ขอบคุณขร๊ ขออ่านหน่อนร๊{:sm-44:}

cokebundit · โพสต์ 2012-11-29 12:31:12

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย cokebundit เมื่อ 2012-11-29 12:31

ขอบคุณครับ

cokebundit · โพสต์ 2012-11-29 13:06:55

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...1

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร