++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...13

tanya · โพสต์ 2012-6-20 10:05:36

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ดึกมากแล้ว น้ำกลับหอเถอะ” เสียงห้าวๆพูดขึ้นมา เมื่อผ่านไปครู่ใหญ่
“แล้ว ... เอ้อ...” น้ำหยดอึกอัก
“พี่จะกลับพร้อมผมมั๊ยครับ”
“ไม่หล่ะ คืนนี้พี่ต้องไปที่อื่นแล้วพี่คงไปหาไม่ได้สักพักนะ” มีเสียงถอนหายใจตามมา
“เดี๋ยวให้พี่ไปก่อน น้ำค่อยลืมตานะครับ แล้วก็กลับหอซะ แถวนี้มันก็เปลี่ยว ไม่รู้ว่าจะมีคนแบบไหนผ่านมา คราวหลังน้ำควรจะมีคนมาด้วย”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ
รู้สึกว่าตัวถูกจับให้ผละจากอ้อมอกที่อบอุ่น รู้สึกว่าคนคนนั้นลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เสียงฝีเท้าที่ย่ำไปบนพื้นหญ้าหายไปแล้ว น้ำหยดจึงลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ พบแต่ความว่างเปล่า
น้ำหยดถอนหายใจยาว แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เพราะบทสนทนาในวันนี้ มีมากกว่าทุกครั้ง และคำพูดประโยคสุดท้าย น้ำหยดรับรู้ได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ในคำพูด
ตอนที่ ๒๗
หมูมองผ่านหน้าต่างห้องพักผ่อน เห็นน้ำหยดขี่รถจักรยานเข้ามาจอดไว้ข้างหอ แล้ววิ่งเข้ามาในหอ ตอนนี้คงกำลังกลับไปที่ห้อง หยุดคิดอยู่พักใหญ่ๆ ก็ตัดสินใจลุกจากเก้าอี้เดินออกมาจากห้อง กำลังจะเดินขึ้นบันได ก็พอดีน้ำหยดวิ่งลงมา ผ่านเขาไปนั่งใส่รองเท้าผ้าใบ บนไหล่สะพายกระเป๋าเป้ ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอกอีกครั้ง
“น้ำ” หมูอดไม่ได้ เดินเข้าไปหาแล้วเรียก
“หือ” น้ำหยดผูกเชือกรองเท้าแล้วลุกขึ้นยืน หมูสังเกตเห็นว่าใบหน้าของน้ำหยดเหมือนคนที่พักผ่อนไม่พอ
“หลบหน้าเราทำไม ตั้งแต่วันจันทร์” หมูถามใบหน้าเฉยเมย เพราะรู้สึกโกรธ
“ไว้คุยกันที่หลังนะหมู เรากำลังรีบ” น้ำหยดกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถจักรยาน
“เดี๋ยว คุยกันก่อน” หมูวิ่งไปคว้าแขนน้ำหยดไว้ “จะหลบเราอีกเหรอไง มีอะไรไม่พอใจก็ว่ามาดีๆ ไม่ใช่หลบหน้ากันแบบนี้”
“หมู เราบอกว่าไว้คุยกันวันหลังได้มั๊ย เรารีบ” น้ำหยดขมวดคิ้ว เพราะแรงบีบของมือหมู
“รีบอะไรกัน นัดใครไว้ ดูหน้าสิ ยังกับอดหลับอดนอน ไปทำอะไรกับใครที่ไหนมา”
“นายหมายความว่าไง” น้ำหยดขมวดคิ้ว
“หมายความอย่างที่พูดนี่แหละ มิน่า” หมูเหยียดปาก
“จะรีบไปหาเจ้าของจักรยานเหรอไง”
“นุชน่ะเหรอ” น้ำหยดพูดงงๆ
“นุชเค้าเกี่ยวอะไรด้วย”
“นุช?” คราวนี้หมูทำหน้างงบ้าง “จักรยานคันนี้ของพี่นุชเหรอ”
“อื้อ ... นุชเค้าให้เรายืมไว้สักพักนึง เพราะเราต้องกลับบ้านทุกวัน”
“กลับบ้าน” คราวนี้หมูงงมากขึ้น
“แปลว่าที่นายหายไปนี่ นายกลับบ้านทุกวันเหรอ”
“อื้อ” น้ำหยดถอนหายใจ “ปล่อยแขนเราได้ยัง เรารีบนะ” ตาของน้ำหยดเริ่มแดง
“ที่บ้านน้ำมีเรื่องเหรอ ใครเป็นอะไร” คราวนี้หมูถามอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหยด
“ปีโป้มันไม่สบาย มันไม่ยอมกินข้าว ถ้าเราไม่กลับไป” คราวนี้น้ำหยดเสียงสั่น น้ำตาเริ่มไหล
“น้ำ ... น้ำอย่าร้อง” คราวนี้หมูมือไม้ปั่นป่วน ปล่อยมือที่จับแขนน้ำหยดไว้ ยกขึ้นป้ายน้ำตาของน้ำหยดเป็นพัลวัน
“แค่หมาเอง น้ำอย่าร้อง” หมูพยายามปลอบ
“แค่หมาอะไรเล่า” คราวนี้น้ำหยดพูดโกรธๆ “มันเป็นคนในครอบครัวเรานะ มันแก่มากแล้ว พอเรามาอยู่หอ แม่บอกว่ามันหงอยลง ตอนนี้มันไม่สบาย ... มันไม่สบายมากเลยนะ จะไม่ให้ห่วงมันได้ไง”
“แล้วนี่น้ำจะกลับบ้านอีกเหรอ พรุ่งนี้ก็มีเรียนนี่นา พรุ่งนี้วันศุกร์ เรียนเสร็จค่อยกลับสิ”
“ก็บอกแล้วไง ปีโป้มันไม่กินอะไร ถ้าเราไม่กลับบ้าน แล้วหมอบอกว่า มันแก่มากแล้ว คงอยู่ได้อีกไม่กี่วัน เราอยากกลับไปดูแลมัน”
“งั้นน้ำรอเราเดี๋ยวนะ” หมูตัดสินใจ
“อย่าเพิ่งไปนะ รอเราแป๊บนึง”
พูดจบหมูก็รีบวิ่งเข้าไปในหอ สักพักก็กลับออกมา เปลี่ยนเป็นกางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบ สะพายกระเป๋าเป้มาด้วย น้ำหยดมองด้วยสีหน้างุนงง เมื่อหมูเดินมาหยุดตรงหน้า
“เราไปด้วยนะ น้ำเหนื่อยมาหลายวันแล้ว เดี๋ยวเราจะเป็นสารถีขี่รถจักรยานให้เอง” หมูพูดยิ้มๆ
หมาพันทางขนาดย่อม ขนเป็นสีน้ำตาลเข้มแซมด้วยขนสีขาว ซึ่งคงจะเคยฟูนุ่มไปทั้งตัว ตอนนี้กลับฟีบลงแนบตัวเพราะอายุมากขึ้น ส่งเสียงงี๊ดง๊าดขึ้นทันทีที่น้ำหยดก้าวเท้าเข้าไปใกล้ตะกร้าหวายขนาดย่อม มีผ้าหนานุ่มปูอยู่ข้างใน ที่มันนอนอยู่ภายในบ้าน
“ปีโป้” น้ำหยดส่งเสียงเรียกน้ำเสียงอ่อนโยน ก้มตัวลงไปกอดคอ แนบหน้าไปที่หลังใบหูที่ลู่แนบศรีษะ ปีโป้ขยับตัวเล็กน้อย แลบลิ้นเลียใบหน้าของน้ำหยด ซึ่งหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูในชีวิตที่ตัวเองเลื้ยงมา ตั้งแต่ยังเป็นลูกหมาตัวน้อย
“นี่น่ะเหรอปีโป้ สุดหล่อของน้ำ” หมูนั่งยองๆ เอื้อมมือไปลูบศรีษะเล็กๆของปีโป้บ้าง ปีโป้ก็หันมาเลียมือหมู เหมือนกับคุ้นเคยกันมานาน
“คุ้นคนเหมือนเจ้าของเลยนะ” หมูพูดแล้วยิ้มกว้าง
บ้านของน้ำหยดร่มรื่น เป็นบ้านในหมู่บ้านจัดสรร เนื้อที่คงจะมากกว่า ๒๐๐ ตารางวา ตัวบ้านรูปตัวยู มีห้องนั่งเล่นอยู่ตรงกลางซึ่งเป็นส่วนที่เป็นชั้นเดียว ปีกสองชั้นของตัวบ้าน ด้านหนึ่งเป็นห้องครัว ห้องอาหาร ห้องดนตรีเล็กๆ และห้องนอนของพ่อแม่บนชั้น ๒ อีกด้านหนึ่งเป็นห้องเก็บของ และห้องสมุดขนาดย่อม ที่เป็นห้องทำงานของแม่น้ำหยดด้วยในตัว และห้องน้ำเล็กๆอีกห้องหนึ่ง ชั้นสองเป็นห้องของน้ำหยด และห้องว่างๆอีกห้องหนึ่ง ซึ่งห้องนอนทั้งสองฟาก ต่างก็มีห้องน้ำในตัว สวนภายนอกบ้านเป็นไม้พุ่มขนาดเล็กเป็นส่วนใหญ่ ปลูกอยู่รอบๆสนามหญ้าเขียวขจี มีบ่อน้ำเล็กๆอยู่มุมหนึ่งของบ้าน พร้อมกับศาลาเล็กๆสำหรับนั่งเล่น ทำให้บรรยากาศในสวนดูชุ่มชื้นและร่มรื่นขึ้นมาก ตัวบ้านหลังนี้ออกแบบโดยพ่อของน้ำหยดที่เป็นสถาปนิก และตบแต่งโดยแม่ของน้ำหยดที่เป็นมัณฑนากร ทั้งภายนอกและภายใน
พ่อแม่ของน้ำหยดใจดี และค่อนข้างเป็นกันเองกับหมูมากกว่าที่คิด ฟังจากที่พ่อแม่ของน้ำหยดเล่า หมูไม่แปลกใจเลยที่น้ำหยดรักและห่วงปีโป้ขนาดนั้น เพราะเลี้ยงดูมากับมือตั้งแต่ปีโป้เป็นลูกหมาตัวเล็กๆ เดินหลงมาบริเวณหน้าบ้าน เมื่อตอนที่น้ำหยดเรียนอยู่ชั้นประถมตอนปลาย ปีโป้จึงติดน้ำหยดมาก น้ำหยดเองก็ต้องมีเวลาพาปีโป้ออกไปเดินเล่น หรือพาไปวิ่งเล่นในสวนสาธารณะประจำหมู่บ้านเป็นประจำ แม้กระทั่งการอาบน้ำแปรงขน น้ำหยดก็ทำให้ปีโป้ด้วยตัวเองอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้เวลาผ่านมาหลายปี จนปีโป้จะอายุมากขึ้น ไม่แข็งแรงเหมือนตอนเป็นหมาหนุ่ม แต่น้ำหยดก็ยังพามันออกไปเดินเล่นเบาๆอยู่บ่อยๆ
เมื่อน้ำหยดย้ายไปเรียนในวิทยาเขตต่างจังหวัด ปีโป้หงอยเหงาลงมาก ทุกครั้งที่น้ำหยดกลับบ้าน จะตามติดไม่ยอมห่าง ถ้าน้ำหยดเดินไปไหนก็จะเดินตาม ถ้าน้ำหยดนั่ง ก็จะหมอบนอนอยู่ใกล้ๆ ความจริงปีโป้เริ่มมีอาการป่วยมานานหลายสัปดาห์แล้ว มาในสัปดาห์นี้เองที่เริ่มไม่กินอาหาร แต่เมื่อน้ำหยดกลับมา น้ำหยดต้มข้าวต้มเละๆให้ปีโป้กิน เอานมใส่ขวดป้อนให้ปีโป้ดูด แต่ปีโป้ก็กินได้ไม่มากนัก และก็ดูเหมือนอาการอันเนื่องมาจากความชราจะไม่ดีขึ้น
“น้ำอยากให้มันไปสบายๆ เหมือนหลับแล้วไม่ตื่น” น้ำหยดพูดเบาๆ ซบใบหน้าอยู่กับอกของหมู บนเตียงกว้างในห้องนอน
“ไม่เป็นไรนะน้ำ ปีโป้มันอายุมากแล้ว น้ำก็ทำดีที่สุดแล้วแหละ” หมูลูบเส้นผมที่ท้ายทอยของน้ำหยด เหมือนจะปลอบใจ
ตอนที่ ๒๘
หมูจอดรถจักรยานไว้ข้างหอ น้ำหยดที่ซ้อนท้ายมาด้วยก็ลงจากรถแล้วยืนนิ่ง ก้มหน้ามองพี้น หมูลอคล้อรถจักรยานแล้วหันมามองด้วยความสงสัย ในท่าทางที่ไม่กระตือรือร้นที่จะรีบกลับบ้านเหมือนเมื่อวานนี้
“เป็นอะไรไปอีกล่ะ ดูทำหน้าเข้า” หมูเย้าเมื่อเห็นสีหน้าของน้ำหยดไม่ค่อยดีนัก “รีบไปเอากระเป๋าสิ เดี๋ยวเราไปด้วยนะ ลงมาแล้วรอเราก่อน”
“หมูไม่ต้องไปด้วยก็ได้” น้ำหยดพูดเสียงอ่อยๆ
“ทำไมล่ะ” หมูขมวดคิ้ว
“รีบเหอะ จะได้เจอปีโป้มันเร็วๆไง” หมูจับไหล่น้ำหยด พูดยิ้มๆ
“ไม่เจอแล้วหล่ะ” น้ำหยดพูดเสียงเครือ น้ำตาคลอเบ้า แล้วค่อยๆไหลลงมา
“เมื่อกี้ตอนรอหมู เราโทรไปบ้าน ... ปีโป้มัน” พูดได้เท่านั้น น้ำตาก็ไหลพราก
“เมื่อเช้านี้เองตอนที่ออกมาจากบ้านได้ไม่นาน”
หมูแทบจะดึงตัวน้ำหยดเข้ามากอดไว้ในอ้อมอก แต่นี่เป็นหน้าหอชาย ๙ เท่าที่ทำได้ หมูโอบไหล่น้ำหยดที่กำลังเช็ดน้ำตาอยู่ ให้เดินกลับไปยังห้องพัก
“ไม่เป็นไรนะน้ำ ปีโป้มันคงดีใจหรอกที่น้ำดูแลมันขนาดนั้น” คำพูดของหมูทำให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้ว ไหลปรี่ออกมาอีก
ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่ในห้องของน้ำหยด หมูจึงไม่ลังเลที่จะรวบร่างนั้นมากอดไว้ ลูบหลังลูบไหล่เบาๆเพื่อปลอบใจ แต่เสียงสะอื้นแผ่วๆ ลมหายใจขัดๆ กลิ่นตัวอ่อนๆที่โชยเข้าจมูก รวมทั้งสัมผัสอุ่นๆของร่างกายน้ำหยดในอ้อมกอด ทำให้หมู ‘ตื่นตัว’ ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ หมูเองก็เริ่มหายใจแรงขึ้น จมูกเริ่มลากไล้จากขมับของน้ำหยด มาสู่ดวงตาที่หลับพริ้ม ริมฝีปากลามเลียหยดน้ำตาที่เค็มปร่า ไล่เล็มลงมาถึงริมฝีปาก แล้วขบเม้มเบาๆ ก่อนจะค่อยๆประทับบดเบียดลงไปรุนแรงขึ้น หมูสัมผัสได้ถึงแรงสะท้อนของหน้าอก และลมหายใจที่แรงขึ้นของน้ำหยด ลิ้นของหมูลามเลียซอกซอนเข้าไปในริมฝีปาก ไล่สัมผัสไปตามไรฟัน แล้วสอดเข้าไปดุนดันเกี่ยวกระหวัดชิ้นเนี้อน้อยๆในปากของน้ำหยด พลางดันร่างน้ำหยดให้ถอยหลังไปจนล้มลงไปนอนอยู่บนเตียงกว้าง
เมื่อริมฝีปากของหมูเคลื่อนไปที่ไหน ความรู้สึกของน้ำหยดในตำแหน่งนั้นก็เหมือนถูกไฟนาบ ความเสียวซ่านแผ่กระจายไปทั้งตัว จนขุมขนทั้งร่างของน้ำหยดนั้นชูชัน หมูไซร้จมูกและริมฝีปากไปตามซอกคอ เลื่อนมาที่หน้าอก มือก็ขยับแกะกระดุมเสื้อไปทีละเม็ดอย่างเร่งรีบ สังเกตเห็นติ่งเนื้อที่ขยายตัว ก็อดไม่ได้ที่จะดูดเม้มอย่างเมามัน แล้วเลื่อนริมฝีปากลงมาที่หน้าท้องเนียนเรียบ จนกระดุมเม็ดสุดเสื้อเม็ดสุดท้ายหลุดไป น้ำหยดหอบหายใจรวยริน เสียงนั้นทำเอาหมูแทบคลั่ง ถอดเข็มขัดและกางเกงของน้ำหยดออกด้วยความรวดเร็ว หมูยันตัวลุกขึ้นนั่งถอดเสื้อของตัวเองออก ลุกขึ้นจากเตียง เดินอย่างรวดเร็วไปลอคประตูห้องไว้ เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบขวดโลชั่น แล้วเดินกลับมาที่เตียง มองดูเรือนร่างสีน้ำตาลของน้ำหยดที่อ่อนระทวยอยู่บนเตียง ด้วยใบหน้าแดงกล่ำ
หมูโยนขวดโลชั่นไปบนเตียง แล้วถอดกางเกงอย่างเร่งร้อน ตามด้วยกางกางใน น้ำหยดเหลือบสายตามองผิวขาวที่เปลี่ยนเป็นแดงเรื่อของหมู ด้วยสายตาวาบหวิวกึ่งชื่นชม หมูก้มตัวลงถอดกางเกงในของน้ำหยดออก แล้วนั่งแทรกลงไปตรงกลางดึงตัวน้ำหยดให้ลุกขึ้นนั่ง ดึงเสื้อของน้ำหยดออกอย่างแรง ดันตัวให้ไปชิดที่ขอบเตียง ขยับตัวตามไปแล้วจูบน้ำหยดอีกอย่างรุนแรงและดูดดื่ม ความจริงหมูอยากจะประวิงเวลา หาความสุขจากสัมผัสของกันและกันให้มากกว่านี้ เขาต้องการให้น้ำหยดสัมผัสกับเรือนกายอันแข็งแกร่งของเขา แต่ความรู้สึกที่เก็บกดมาตลอดสัปดาห์ทำให้เขาไม่อาจรอได้อีกต่อไป ขาของน้ำหยดถูกยกขึ้นพาดไปบนต้นขาแข็งแรง หมูควานหาขวดโลชั่นแล้วบีบใส่มือ ลูบไล้ไปบนท่อนลำที่แข็งแรงของตัวเอง แล้วป้ายบางส่วนลงไปที่ช่องทางอันเบียดแน่นของน้ำหยด
น้ำหยดรับรู้ถึงการบุกรุกอย่างช้าๆของหมู ด้วยร่างกายที่สั่นเทา จนมันเข้ามาสุดตัว หมูรวบตัวน้ำหยดให้นั่งลงบนตัก แล้วกระหวัดแขนรัดน้ำหยดไว้แนบแน่น มือหนึ่งกดท้ายทอยลงมาจูบอีกครั้ง สักพักน้ำหยดรู้สึกว่าร่างถูกวางลงไปนอนอยู่บนเตียง ร่างกายหนาหนักของหมูทาบทับลง ร่างท่อนบนของคนทั้งสองประสานกันแนบชิด แล้วร่างกายท่อนล่างของหมูก็เริ่มขยับเป็นจังหวะอย่างช้าๆ แล้วเริ่มรุนแรงขึ้น น้ำหยดรู้สึกถึงน้ำหนักทั้งหมดของร่างกายหมู ทำให้ต้องระบายลมหายใจออกทางปากเป็นช่วงๆ เอื้อมมือลูบไล้เบาๆไปตามแผ่นหลังและสะโพกหนาแน่นของหมู ปากและจมูกก็คลอเคลียเวียนจูบไปตามไหล่ และต้นแขนกำยำ สัมผัสนั้นยิ่งทำให้หมูโหมแรงมากขึ้น จนถึงจุดที่หมูเกร็งตัว หยุดการเคลื่อนไหว ส่งเสียงครางออกมาแผ่วเบา ความสุขสมถูกสูบฉีดออกจากร่างกาย ถ่ายทอดเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด ร่างของหมูแนบซบอยู่บนร่างของน้ำหยด แต่ร่างกายท่อนล่างยังขยับช้าๆอยู่
น้ำหยดรับรู้ถึงความแข็งแกร่งที่ไม่ยอมอ่อนแรงหมูรับรู้ถึงจังหวะที่ตอบรับอยู่ภายในอย่างแผ่วเบาสักพักอารมณ์ของหมูครุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้งความรู้สึกพรักพร้อมขึ้นมาโดยไม่ต้องการการเล้าโลมกระตุ้นน้ำหยดมองหน้าหมูที่ยันตัวขึ้นนั่งแล้วถอนตัวออกจากร่างหมูพลิกร่างน้ำหยดให้นอนคว่ำลง ยกตะโพกให้อยู่ในท่าคุกเข่าแล้วเริ่มแทรกตัวเข้าไปอีกครั้ง เมื่อสำเร็จก็รั้งตัวน้ำหยดขึ้นมากอดไว้แนบอกจูบเลียไปตามด้านหลังของคอ และเนินไหล่ แขนกอดกระหวัดร่างของน้ำหยดไว้แนบชิดสองมือลูบไล้ไปตามหน้าอกและหน้าท้อง จนน้ำหยดอดครางออกมาไม่ได้การเคลื่อนไหวของหมูยาวนานกว่าครั้งแรกน้ำหยดถูกจับให้เปลี่ยนอริยาบทอยู่หลายครั้ง จนท้ายที่สุดหมูก็ฟุบร่างลงมาอยู่ในอ้อมกอดของน้ำหยดเหมือนครั้งแรกเมื่อทุกอย่างถึงจุดสุดท้ายของความปรารถนา

ืnneess · โพสต์ 2012-6-20 18:40:11

ขอบคุณนะครับ

akeins · โพสต์ 2012-6-20 19:32:17

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2012-6-20 22:52:48

ขอบคุณครับ

loessakkk · โพสต์ 2012-6-22 02:32:46

ขอบคุนครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-23 06:40:15

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-24 12:34:16

อ่านต่อนะครับ

arzugima · โพสต์ 2012-6-25 21:37:47

ขอบคุณครับผม

manza555 · โพสต์ 2012-6-26 19:18:24

สนุกมากๆเลย

imseng · โพสต์ 2012-7-13 02:10:46

ขอบคุณนะคับ

kiwwy · โพสต์ 2012-10-7 10:44:10

ขอบคุณขร๊า อ่านต่อล่ะ

dung · โพสต์ 2013-5-28 20:29:57

ขอบคุณนะครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-5 18:48:02

ขอบคุนคราฟ

parwlove24 · โพสต์ 2013-12-7 11:21:46

bnbfndfgbndfgjhdfjhfjhdgjdhgkmhgjdfhnjghjh

Stone316 · โพสต์ 2013-12-7 17:08:32

ขอบคุณมากคร้าบ

tarsii · โพสต์ 2014-1-2 19:28:03

ขอบคุณมากนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 07:17:07

Thanksssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 12:33:12

ขอบคุณครับ

krittamm · โพสต์ 2017-3-14 05:37:05

ขอบคุณครับ

anuponm · โพสต์ 2017-3-16 17:09:39

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...13

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร