++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...20

tanya · โพสต์ 2012-6-20 10:40:03

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

รถสปอร์ตสีแดงเลือดหมูแล่นเข้ามาจอดข้างๆตึกคณะวิทยาศาสตร์เมื่อกลุ่มของหมูมองผ่านกระจกเข้าไปก็มองเห็นน้ำหยดกับเด็กหนุ่มหน้าตาคมคายคนหนึ่งกำลังยิ้มแย้มให้กันแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็ถอดของบางอย่างจากคอของตัวคล้องลงไปบนลำคอขอน้ำหยดที่หน้างงๆ แล้วพูดอะไรกันอยู่สักครู่แล้วเด็กหนุ่มคมเข้มคนนั้นก็จับมือน้ำหยด คุยกันต่อสักพัก ก็ยิ้มให้กัน ก่อนที่น้ำหยดจะลงจากรถแล้วยืนดูรถคันนั้นค่อยๆแล่นออกไปจนลับตา
ตอนที่ ๔๑
“น้ำใส่ติดตัวไว้นะ” ติ๊กพูดหลังจากที่คล้องสายสร้อยทองคำ ที่มีพระเลี่ยมทององค์เล็กๆห้อยอยู่ ลงไปบนลำคอของน้ำหยด
“เอามาให้เราทำไม” น้ำหยดขมวดคิ้ว เมื่อมองดูองค์พระ ก็เห็นเป็นพระปิดตา
“เอาน่า ... ใส่ไว้ อย่าถอดนะ ตอนอาบน้ำ ตอนนอนก็ต้องใส่ไว้ด้วย” น้ำเสียงของติ๊กดูจริงจัง “เราเป็นห่วง”
น้ำหยดมองหน้าของติ๊กอย่างงงๆ
“แล้วจะให้เราคืนนายเมื่อไหร่ แล้วเอามาให้เราใส่แบบนี้ ถ้าที่บ้านถามว่าหายไปไหน นายจะตอบยังไง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เราจัดการได้” ติ๊กพูดยิ้มๆ
“นายอย่าทำหายแล้วกัน ถ้าหายต้องไปหาของใหม่มาใช้เรา”
“อึ๊ย ... งั้นคืนปาย” น้ำหยดทำท่าจะถอดคืน ตี๊กเอื้อมมือจับมือน้ำหยดไว้
“เราพูดเล่น” ติ๊กรีบพูด “ใส่ไว้นะ ... อย่าถอดเด็ดขาด” ติ๊กย้ำ
“แล้วเดี๋ยวไว้เจอกันค่อยคืน”
“พูดเล่นหรือพูดจริง ถ้าเราทำหายขึ้นมาเราก็ต้องหาของใหม่มาคืนนายนั่นแหล่ะ แต่เราคงไม่กลับบ้าน๒สัปดาห์เลยนะ เพราะว่าสัปดาห์หน้าก็สอบแล้ว ระหว่างสอบเราคงไม่กลับบ้าน”
“อื้อ ไม่เป็นไร แล้วไว้สอบเสร็จค่อยเจอกัน น้ำรีบไปเรียนเหอะ จวนได้เวลาแล้ว”
“นายก็ขับรถระวังหน่อยนะ อย่าขับเร็วมาก ทางต่างจังหวัดมันอันตราย” น้ำหยดพูดจบก็เปิดประตูรถ
“น้ำ” ติ๊กเรียก “เรารักนายหว่ะ” ติ๊กพูดพลางยิ้มหวานให้
“อื้อ เราก็รักนาย” น้ำหยดหันหน้ามาตอบยิ้มๆ “ไอ้เพื่อนรัก ... บอกพรรคพวกด้วยนะว่าปิดเทอมเจอกัน แล้วก็ฝากสวัสดีคุณน้าทั้งสองคนด้วย” พูดจบน้ำหยดก็ลงจากรถ ปิดประตูแล้วโบกมือให้ติ๊กที่อยู่ในรถ
ติ๊กส่ายหน้าเบาๆ แล้วโบกมือตอบ ก่อนจะค่อยๆขับรถออกไปจากตึกคณะ
“แหม!... สวีทกันน่าดู สงสัยจะรักกันมาก” ชมพู่พูดขึ้นมาอย่างหมั่นไส้
“พี่น้ำเค้าน่ารักดีนะหมู อัธยาศัยดี ยิ้มแย้มแจ่มใส กับพวกเราพี่เค้าเผื่อแผ่มีน้ำใจ พูดก็เพราะ ที่สำคัญ เราไม่เคยเห็นพี่เค้าว่าใครลับหลัง” ต้อยทำเป็นพูดกับหมู
“ชอบนักไม่จีบซะล่ะ” ชมพู่พูดเสียงเขียว
“ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้าของอยู่แล้วแถวนี้ ก็ว่าจะจีบเหมือนกานนน ...” พูดแล้วก็ต้องแปลกใจ เพราะคิดว่าหมูอาจจะต้องหันมาทำท่าโมโหใส่ แต่น่าแปลก วันนี้ทำไมหมูถึงได้นิ่งเฉยเหลือเกิน
น้ำหยดมองดูรถของติ๊กที่ค่อยๆไกลออกไปจนลับสายตา เมื่อน้ำหยดหันกลับไปยังตึกคณะวิทยาศาสตร์ ก็เห็นกลุ่มของหมูที่ยืนอยู่ ต้อยกับอ้วนโบกมือทักทาย  น้ำหยดก็โบกมือตอบพร้อมกับยิ้มให้ ทำท่าจะเดินเข้าไปหา แต่เมื่อมองเห็นสายตาของชมพู่ที่ยืนอยู่ข้างๆหมู ก็ต้องเปลี่ยนใจ เดินไปยังห้องเรียนตามลำพัง
ตอนเย็น หลังจากที่นำกระเป๋าเป้ไปเก็บที่หอแล้ว น้ำหยดก็ไปทำรายงานกับเพื่อนๆที่หอสมุด ระหว่างที่กำลังทำงานกันอยู่ นุชมองเห็นสายสร้อยทองแลบออกมาจากคอเสื้อของน้ำหยด
“น้ำ แกใส่สร้อยด้วยเหรอ”
“เนี่ยเหรอ” น้ำหยดดึงสายสร้อยออกมาจากเสื้อ
“มีคนให้ยืมมาน่ะ สั่งไว้ด้วยว่าให้ใส่ไว้ อย่าถอด”
“นั่นแน่” โดมกระเถิบเข้ามาดูใกล้ๆ
“นายหมูล่ะสิ มีพระด้วย ...พระอะไรน่ะ” โดมเอื้อมมือมาจับองค์พระดู พอเห็นก็ขมวดคิ้ว ส่งคืนให้น้ำหยด ซึ่งน้ำหยดก็ปล่อยให้สายสร้อยและองค์พระอยู่นอกเสื้อแบบนั้น
“ไม่ใช่หรอก เพื่อนเราน่ะ เมื่อวานมาส่งเราแล้วกลับไม่ได้”
“ทำไมกลับไม่ได้ล่ะ” เก๋ถาม
“ก็ฝนตกหนักตั้งแต่หัวค่ำ เพื่อนเราเลยค้างที่ห้อง เพิ่งกลับไปเมื่อเช้าเอง ก่อนกลับก็เอาสร้อยเนี่ยให้เราไว้”
“ค้างด้วยเหรอ” นุชทำตาโต
“ได้ไงตาน้ำ นอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายพายเรือคนอื่น แบบนี้นายหมูไม่แหกอกเอาเหรอ”
คำพูดของนุชทำเอาทุกคนหัวเราะพรืดออกมา แม้กระทั่งน้ำหยดเองก็พลอยหัวเราะไปด้วย พลางยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เพราะรู้ดีว่า นี่ไม่ใช่เพียงการแซวเล่น แต่เพื่อนคนนี้ห่วงเขาจริงๆ
“ตอนแรกก็ไม่ยอมเหมือนกัน แต่พวกนายคิดดูดิ๊ เพื่อนทั้งคนจะให้ไปนอนไหนล่ะ พออธิบายแบบนี้ก็เข้าใจกันแหละ”
“แล้วทำไมเพื่อนนายต้องเอาพระให้นายใส่ด้วย” เก๋ยังคงถามปัญหาเดิม
“นั่นดิ เราก็ยัง งงๆ อยู่เหมือนกัน แถมยังกำชับตั้งหลายรอบ ว่าให้ใส่ติดตัวไว้ อย่าถอด” น้ำหยดพูดด้วยความสงสัยไม่แพ้กัน พลางลูบองค์พระเบาๆ
โดม นุช และเก๋มองหน้ากันไปมา ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แต่ต่างก็รู้ว่าคงจะคิดเหมืนๆกัน
... เพื่อนของน้ำหยด คงจะได้เห็น หรือเจอกับอะไรบางอย่างในห้อง ๓๑๕ ...
ห้อง ๓๑๕ ของหอชาย ๙ ที่เคยเกิดเรื่องนั้นขึ้นมาเมื่อ๒ปีก่อน
“แล้วตกลงมันเกิดอะไรขึ้นที่ห้องนั้นกันแน่” หมูลากเก้าอี้เข้าไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเอก ถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ทำไมล่ะ” เอกเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่ ถามหมูด้วยความสงสัย
“พี่ว่าจะเล่าให้ผมฟังไง ผมก็ว่าจะถามหลายทีแล้ว แต่ก็ลืมไป” หมูถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“แต่ตอนนี้ผมต้องรู้ให้ได้ ห้องนั้นน่ะ เคยมีคนตายตริงเหรอพี่”
เอกถอนหายใจ หยิบที่คั่นหนังสือคั่นหน้าที่อ่านไว้ ปิดหนังสือลง แล้วหันไปทางหมู ทำท่าคิดนิดหนึ่ง
“พี่เคยอยู่ห้องนั้นมาตั้งแต่ตอนปี ๑ ตอนนั้นรูมเมทพี่ก็เป็นเด็กปี ๑ เหมือนกัน” เอกพูดช้าๆ
“มันชื่อต้น ... ต้นไม้ ... พันธ์พฤกษ์”
ตอนที่ ๔๒
พันธ์พฤกษ์ หรือ ต้นไม้ นักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ เอกสาขาวิชาพละศึกษา เด็กหนุ่มผิวขาวเหลือง ใบหน้าคมสัน รูปร่างสูงโปร่ง แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ตึงแน่นและสมส่วน ไหล่กว้างผึ่งผาย แผงอกล่ำสันหนั่นแน่น เอวคอดกิ่วจนร่างกายท่อนบนเป็นรูปตัววี สะโพกและต้นขาที่อวบใหญ่ตึงแน่น ทั่วทั้งร่างกาย กระจายกลิ่นอายอันแข็งแกร่งของบุรุษเพศ ออกมาอย่างเต็มที่
วงหน้ารูปไข่ เรือนผมหยักศกสีดำสนิท คิ้วดกหนา ดวงตาคมปราบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเกือบจะเป็นรูปกระจับ เมื่อรวมเข้ากับความสมบูรณ์ของเรือนร่าง นับเป็นรูปสมบัติอันเป็นที่พึงปรารถนาของเพศตรงข้าม และเป็นที่หมายปองของเด็กสาวหลายคนในวิทยาเขตแห่งนี้ ยังไม่นับรวมกิริยาวาจาที่แสดงออกถึงความสุภาพต่อหน้าสาวๆ พันธ์พฤกษ์ก็ยิ่งเป็นที่ชื่นชอบ ไม่เว้นแม้แต่ในกลุ่มของชายหนุ่มที่มีความปรารถนาในตัวบุรุษด้วยกันเอง
และมีหรือที่ชายหนุ่มผู้นี้จะปฏิเสธ ต่อการเชื้อเชิญที่มีผู้เสนอมาให้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นจากหญิงสาว หรือชายหนุ่ม หากว่าดูแล้ว ‘สวยงาม’ พันธ์พฤกษ์ก็ไม่เคยที่จะปล่อยให้ผ่านมือไปเฉยๆ จนกระทั่งถึงเวลาที่รู้จัก ‘ความรัก’ เมื่อเขาเรียนอยู่ในชั้นปีที่ ๒ ในภาคเรียนแรก
ชลมารค หรือ น้ำ
      เด็กหนุ่มรุ่นน้องปี ๑ในคณะเดียวกัน แต่คนละสาขาวิชาเอก ที่ได้หัวใจของพันธ์พฤกษ์ไปครอง ทั้งสองคนชอบไปนั่งดูพระจันทร์ยามค่ำคืน ที่ใต้ต้นชมพูพันธ์ทิพย์ซึ่งมีใบหนาทึบ ข้างๆบึงน้ำใหญ่ที่มีกอบัวอยู่เป็นหมู่ๆ และมักใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ร่วมกันในห้องพักของพันธ์พฤกษ์นั่นเอง จนทำให้เอกทัศน์ หรือ เอก ที่เป็นรูมเมทของพันธ์พฤกษ์ ต้องไปนอนที่ห้องเพื่อนคนอื่นบ่อยๆ ห้อง๓๑๕ ของหอชาย ๙ แห่งนี้ จึงกลายเป็นรังรักของคนทั้งสองไปโดยปริยาย พันธ์พฤษ์ทั้งรักทั้งหลงเด็กหนุ่มรุ่นน้อง อย่างที่เรียกว่า ‘หัวปักหัวปำ’
แต่เวลาแห่งความสุขก็อยู่ได้ไม่นานนัก ผ่านไปเพียง ๒ เดือน ในช่วงปลายของภาคการเรียนนั้น ชลมารคก็แยกทางกับพันธ์พฤกษ์ สร้างความเสียใจให้กับเขาเป็นอย่างมาก จนทำในสิ่งที่ไม่มีใครคิดถึง
วันนั้น ... เอกกลับเข้ามายังหอพัก ตรงไปที่ห้องก็พบว่า รูมเมทของเขาอยู่ในสภาพที่มีมีถุงพลาสติกครอบอยู่บนศรีษะ และมัดไว้ด้วยเชือกตรงบริเวณลำคอ ข้างๆตัวมีซองยาซึ่งมียาเหลืออยู่ ๒-๓ เม็ด กว่าเอกและเพื่อนๆในหอพัก จะพาร่างอันไร้สติของพันธ์พฤกษ์ไปส่งยังสถานีอนามัย พันธ์พฤกษ์ก็หมดลมหายใจเสียแล้ว
แต่ด้วยความพยายามของหมอและพยาบาล หัวใจของเด็กหนุ่มกลับมาเต้นอีกครั้งหนึ่ง แต่สติก็ยังไม่คืนมา จากการตรวจยาเม็ดภายในซองที่เอกคว้าติดมือมาด้วย ทำให้รู้ว่า พันธ์พฤกษ์กินยานอนหลับเข้าไปเป็นจำนวนมาก และคงจะใช้ถุงพลาสติกครอบศรีษะตัวเอง แล้วมัดไว้ ก่อนจะหมดสติ ทำให้สมองขาดออกซิเจนไปหล่อเลี้ยงอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง ซึ่งมีผลต่อสมองบางส่วน
ต่อมาทางมหาวิทยาลัยได้ติดต่อไปยังบ้านของพันธ์พฤกษ์ และพ่อแม่ก็ได้มารับตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลใหญ่ในกรุงเทพฯ เอกเคยไปเยี่ยม ๒-๓ หน ซึ่งทุกครั้งที่ไปเยี่ยม พันธ์พฤกษ์ยังคงไม่ได้สติ และหลังจากนั้นเอกก็ไม่ได้ข่าวของเพื่อนคนนี้อีกเลย
หลังจากเกิดเรื่อง เอกก็ย้ายออกจากห้องนั้น เพราะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ หากต้องพักอยู่ในห้องนั้นต่อไป ภาคเรียนที่สองก็ยังไม่มีคนย้ายเข้ามาอยู่ จนกระทั่งภาคเรียนที่ ๑ ของปีการศึกษาถัดมา น้องใหม่ ๒ คนที่ย้ายเข้ามา ต้องย้ายออกไป ๑ คนเมื่อผ่านไปแค่สัปดาห์เดียว และคนที่เหลือย้ายออกไปในสัปดาห์ถัดมา เมื่อถึงภาคเรียนที่ ๒  มีนักศึกษาชั้นปีที่ ๔เข้ามาอยู่กันสองคน และก็เป็นเหมือนภาคเรียนแรก เพียงแต่กว่าที่คนที่สองจะย้ายออกไปก็ผ่านไป ๓ สัปดาห์
มาถึงภาคเรียนนี้ คนที่เข้าพักในห้อง ๓๑๕ ในหอชาย ๙ กลับทำให้หลายคนที่รู้เรื่องเหล่านี้ดี พากันแปลกใจ เพราะสามารถอยู่ได้จนเกือบจะหมดภาคเรียน โดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แล้วคนที่ย้ายออกไป เค้าว่าไงมั่งล่ะพี่” หมูถามด้วยความสงสัย
“ไม่มีใครพูดอะไรนี่ มีแต่คนสงสัยกันว่าโดนผีเจ้าต้นหลอก แต่พี่ว่ามันคงไม่ใช่ เพราะเท่าที่พี่รู้ ต้นมันยังไม่ตายนะ”
“แล้วถ้าอะไรที่มันอยู่ในห้องนั้น จนทำให้คนอยู่ไม่ได้ ไม่ใช่วิญญาณของคนชื่อต้น แล้วมันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะพี่”
“ถามจริงๆเหอะ หมูไปเห็นอะไรในห้องนั้นเหรอ” เอกถามด้วยน้ำเสียงและใบหน้าจริงจัง
“เอ้อ...” หมูอึกอัก
“ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจนะพี่ แต่น้ำน่ะสิ”
“น้ำเป็นอะไรไปเหรอ” เอกรีบถามด้วยความสงสัย หมูนิ่งไปพักหนึ่ง แล้วจึงตอบ
“ผีอำน่ะพี่” หมูพยายามนึกคำที่เหมาะสมออกมาจนได้ แต่หมูก็รู้ดีว่า อาการแบบนั้นไม่ใช่อาการ ‘ผีอำ’ แบบธรรมดาแน่นอน มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น “แต่เหมือนน้ำเค้าก็รู้ตัวนะ ว่ามันมีอะไรไม่ปรกติ แต่ทำไมเค้าไม่เห็นพูดอะไร แล้วเค้าก็อยู่ของเค้าได้มา จนจะหมดเทอมอยู่แล้ว”
“พี่ก็ว่ามันน่าแปลก ทีแรกพี่ก็คิดว่ามันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน แต่พี่ว่าหมูน่าจะลองถามดูนะ ว่ามีใครมาหาน้ำตอนดึกๆมั่งหรือเปล่า” เอกพูดอย่างระมัดระวัง เพราะเขาสังเกตน้ำหยดมาหลายครั้งแล้ว ว่ามันมีอะไรไม่ปรกติจริงๆ
“ผมก็ตั้งใจว่าจะถามอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้มันก็ใกล้สอบ ถ้ามีเรื่องอะไรจริงๆ แล้วเกิดไม่สบายใจขึ้นมา คงไม่เป็นอันดูหนังสือสอบกัน ทีนี้จะยิ่งแย่” พูดแล้วหมูก็ถอนหายใจยาว
“เอางั้นก็ดีเหมือนกัน” เอกเห็นด้วย
“แต่พี่ว่าคงไม่มีอะไรมั๊ง ไม่งั้นน้ำเค้าจะอยู่ได้นานขนาดนี้เหรอ”
หมูพยักหน้าเห็นด้วย ในขณะที่เอกกำลังคิด
... ที่ไม่เกิดอะไรขึ้นจนถึงกับต้องย้ายห้อง คงเพราะชื่อน้ำเหมือนกันหรือเปล่า ...
เพียงแต่คนหนึ่งเป็นเหมือนสายน้ำเชี่ยวที่พร้อมจะไหลไปจากที่หนึ่งไปสู่อีกที่หนึ่งได้ทุกเมื่อและทิ้งไว้ซึ่งความแห้งแล้ง เมื่อหมดความชุ่มฉ่ำจากสายน้ำที่ไหลผ่านไป
แต่อีกคนหนึ่ง ถึงจะเป็นเพียงแค่น้ำหยดไม่เฉพาะจุดที่หยดน้ำนั้นหยดลง หากเหมือนจะทำให้บริเวณรอบข้างมีแต่ความชุ่มชื้นจนความชุ่มชื้นนั้นกระจายไปทั่ว ด้วยน้ำที่ค่อยๆหยดทีละน้อย แต่สม่ำเสมอ

peemakung · โพสต์ 2012-6-21 17:18:32

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-21 22:13:51

ขอบคุณครับ

loessakkk · โพสต์ 2012-6-22 04:34:51

ขอบคุนครีบ

imanaji · โพสต์ 2012-6-23 10:03:03

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-24 13:35:15

อ่านต่อนะครับ

arzugima · โพสต์ 2012-6-25 22:40:32

ขอบคุณครับผม

imseng · โพสต์ 2012-7-13 16:10:22

ขอบคุณนะคับ

akeins · โพสต์ 2012-7-15 08:25:54

ขอบคุณครับ

dung · โพสต์ 2013-5-28 21:39:26

ขอบคุณนะครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-5 20:00:43

ขอบคุนคราฟ

parwlove24 · โพสต์ 2013-12-7 12:10:59

hhlhlkhglklkjlklghklhkhjgkhjkhhjkhjkhjkjhkhjkh

tarsii · โพสต์ 2014-1-2 20:51:05

ขอบคุณมากนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 07:20:15

Thankssssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 18:42:12

ขอบคุณครับ

krittamm · โพสต์ 2017-3-14 18:45:39

ขอบคุณครับ

anuponm · โพสต์ 2017-3-16 18:07:07

ขอบคุณครับ

wiput · โพสต์ 2021-10-16 01:45:18

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...20

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร