สอนตัวเอง
เป็นนักกลอน สอนเขา แต่เราช้ำปากงึมงำ พร่ำบ่น จนผวาจิตร้อนรุ่ม สุมใจ นัยนารุ่งอุษา ฟ้าสว่าง เหมือนอย่างเคย อยากตัดใจ คำว่ารัก อยากตัดจิต แต่อดคิด ถึงมิตรไกล ไว้แลเหลียว เผื่อเธอนั้น มีรักแท้ แน่ใจเดียวแม้เพียงเสี้ยว เธอบอกรัก เราจักคอยหากเธอยิน กลอนนี้อยู่ จงรู้ไว้ว่าหัวใจ ฉันคิดถึง จึงเหงาหงอยใช่จะว่า เพียงลมปาก ฝากสำออยรักแต่น้อย ให้นานนาน สงสารใจขอบคุณมากนะครับ ที่นำสิ่งที่ดีมาฝากกันเสมอ จงชนะใจตนเอง
หน้า:
[1]