++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...23

tanya · โพสต์ 2012-6-21 10:26:32

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ตอนที่ ๔๗
“น้ำ” เสียงเรียกในขณะที่น้ำหยดกำลังไขกุญแจห้อง
“ว่าไง” น้ำหยดยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนที่เรียกนั้นคือหมู พลางเปิดประตูเข้าไปในห้อง
หมูเดินตามเข้าไป และปิดประตูบานเลื่อนตามด้วยประตูมุ้งลวด ในขณะที่น้ำหยดนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟ แล้วหยิบหนังสือเล่มหนา กับสมุดออกมาวางลงบนโต๊ะ พอแขวนเป้ไว้กับพนักเก้าอี้ก็หันมาเปิดหนังสือออกอ่านอย่างตั้งใจ ส่วนหมูเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็นั่งลงบนเตียงแล้วหันไปมองน้ำหยดเงียบๆ
“น้ำ” หมูเรียกเบาๆ
“หือ” น้ำหยดตอบโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากหนังสือ
“เมื่อคืนกลับมาก่อนเราแล้วหายไปไหน”
“นั่งคิดอะไรอยู่ที่ม้านั่งหน้าหอน่ะ”
“มีอะไรให้คิดมากมายงั้นเหรอ”
น้ำหยดละสายตาจากตัวหนังสือ เงยหน้าขึ้นเม้มริมฝีปาก แววตาครุ่นคิด
“อื้อ” น้ำหยดตอบหลังจากเงียบไปสักพัก
“เมื่อวานตอนอยู่ในรถ ติ๊กเอาอะไรให้นาย” หมูถามอีก เมื่อเงียบไปพักหนึ่ง
“สร้อยพระเส้นที่เอามาสวมให้เราเมื่อคืนก่อนไง มันบอกให้ใส่ไว้อย่าถอด แล้วกลับกรุงเทพฯตอนปิดเทอม ค่อยเอาไปคืน นี่ไง” น้ำหยดล้วงเข้าไปในคอเสื้อ ใช้นิ้วเกี่ยวสายสร้อยทองออกมา แล้วก็ใส่กลับเข้าไปตามเดิม
“แล้วเมื่อคืนนี้ นายใส่ไว้หรือเปล่า”
“เปล่า” น้ำหยดหันมาตอบด้วยสีหน้าสงสัย “แถวนั้นมันเปลี่ยว ดึกแล้วด้วย เราเลยเอาเก็บไว้ในตู้”
หมูนิ่งไปอีกครั้ง เพราะกำลังตัดสินใจว่าควรจะพูดเรื่องนั้นกับน้ำหยดหรือไม่
“แล้วสอบเสร็จวันไหนล่ะ” หมูคิดว่าควรจะเก็บเรื่องนั้นไว้ก่อนดีกว่า
“ก็กลางสัปดาห์ที่สองก็หมดแล้ว แต่เราคงอยู่จนถึงวันหอปิดน่ะแหละ”
“อยู่ต่อทำไมกัน” หมูถามด้วยความสงสัย
“อาจารย์ที่ปรึกษาจะทำบาร์บีคิวเลี้ยงฉลองสอบเสร็จ วันเสาร์ตอนกลางวัน” น้ำหยดยิ้มกว้าง
“แล้วนายสอบเสร็จวันไหน”
“เราสอบสัปดาห์เดียว” หมูตอบด้วยสีหน้าเซ็งๆ “สอบเสร็จก็คงกลับบ้านเลย”
“เหรอ” น้ำหยดเผลอตอบไปตามความรู้สึก น้ำเสียงและสีหน้าจึงดูหมองไปถนัด ถึงแม้จะตัดสินใจแล้ว แต่ความรู้สึกผูกพันก็ยังมีอยู่ เมื่อรู้สึกตัวก็หันหน้ากลับไปทำทีเป็นอ่านหนังสือต่อ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อโดยที่ไม่รู้ตัว
“เอาไว้นายกลับบ้านแล้วเราจะรีบโทรหาแล้วกัน” หมูพูดยิ้มๆเมื่อเห็นท่าทางของน้ำหยด
“เราไปอ่านหนังสือก่อน น้ำก็อย่านอนดึกนักนะ”
หมูลุกขึ้นจากเตียง เดินเข้าไปหาน้ำหยดแล้วก้มหน้าลงไปหอมแก้มอย่างแผ่วเบา
“สร้อยพระน่ะ ใส่ติดตัวไว้อย่าถอดนะ” หมูกระซิบที่ข้างหู พลางลูบไหล่ทั้งสองข้างของน้ำหยดเบาๆ
หากน้ำหยดหันกลับมามอง ก็จะเห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยของหมู แล้วหมูก็ปล่อยมือออกจากไหล่ของน้ำหยด แล้วเดินออกจากห้องไป และหากหมูมองเห็นใบหน้าของน้ำหยดตอนนี้ ก็จะเห็นคิ้วที่ขมวดมุ่น และแววตาที่เปี่ยมความสงสัย
เมื่อวานนี้ ติ๊กย้ำในตอนเช้า ว่าให้ใส่สร้อยพระนี้ติดตัวไว้ เมื่อคืนนี้ ต้อยที่ไม่น่าจะรู้เรื่องอะไรด้วย ก็พูดเตือนว่าควรจะใส่สร้อยพระไว้ แล้วเมื่อครู่นี้เอง หมูก็พูดในทำนองเดียวกัน
รวมไปถึงการสนทนา ในหัวข้อที่ไม่เคยพูดถึงกันมาก่อนของนุชกับเก๋ และคำถามที่เพื่อนๆหลายคนเคยถามน้ำหยดมาตั้งแต่เปิดเทอมใหม่ๆ
... มีอะไรแปลกๆในห้องมั่งหรือเปล่า ...
เรื่องแปลกๆเรื่องเดียวที่เกิดขึ้นในห้องนี้ นับตั้งแต่วันแรกที่น้ำหยดเข้ามาพักอาศัยอยู่ ก็คงเป็นเป็นการบุกรุกของผู้มาเยือนยามวิกาลคนนั้น น้ำหยดเคยคิดเหมือนกันว่าอาจจะเป็น ‘อะไร’ ที่ผิดปรกติ แต่จากความรู้สึกจากสัมผัส และการกระทำ ที่นับวันมีแต่จะอ่อนโยนมากขึ้น รวมทั้งไม่มีสิ่งผิดปรกติใดๆเกิดขึ้นกับร่างกายของตัวเอง เหมือนกับที่เคยได้ยินได้ฟังมาจากเรื่องของผู้อื่น ทำให้ความคิดของน้ำหยดเปลี่ยนไป แล้วยังมีคำพูดที่บอกกับน้ำหยดเมื่อคืนนี้
... ไม่เอาน่า อย่าขี้แงสิ เชื่อพี่นะ อีกไม่นานหรอก แล้วเราจะได้คุยกัน เดินเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปไหนต่อไหนด้วยกัน ไม่ต้องทำเหมือนหลบซ่อนแบบนี้อีก ...
และคำพูดประโยคที่กระซิบแผ่วๆอยู่ข้างหูอีกประโยคหนึ่ง
... ช่วงนี้น้ำใกล้สอบแล้ว พี่คงไม่ไปกวนให้เสียการเรียน น้ำมาหาพี่ที่นี่อีกทีตอนสอบเสร็จนะครับ พี่สัญญาน้ำจะได้เห็นว่าคนที่รักน้ำเต็มดวงใจคนนี้ มีหน้าตาเป็นยังไง ...
... คนที่รักน้ำเต็มดวงใจ ... คำนี้เอง ที่ทำให้น้ำหยดตื้นตัน
ตอนที่ ๔๘
แดดยามบ่ายของวันพฤหัสฯ ไม่ได้ทำให้น้ำหยดรู้สึกร้อนเลยสักนิด เพราะเดินลัดเลาะมาตามเงาไม้ ที่เรียงรายกันอยู่ริมถนนทุกสายในมหาวิทยาลัย
“น้ำ ... น้องน้ำ”
เสียงเรียกจากทางด้านหลัง ขณะที่น้ำหยดกำลังรับจะเดินไปยังต้นชมพูพันทิพย์ ต้นเดิมบริเวณริมบึงใหญ่ เมื่อหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับร่างสันทัดที่สูงกว่าเล็กน้อย ในชุดวอร์มสีแดงสด กำลังยิ้มอยู่
“พี่อิทธิ์ ... มีอะไรเหรอครับ” น้ำหยดยิ้มให้
“จำชื่อพี่ได้ด้วยเหรอ” สีหน้าของอิทธิ์แสดงความประหลาดใจเล็กน้อย
“อ้าว” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ ยิ้มจนตาหยี “ทำไมจะจำไม่ได้ ก็พี่น่ะตลกจะตาย” พูดแล้วน้ำหยดก็หัวเราะอีก
“อ้าว ไหงงั้นล่ะ” อิทธิ์ทำหน้าเหว๋อๆ
“ก็พี่ชอบทำหน้าแบบนี้ไง ผมถึงจำได้” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
“แล้วนี่มาทำอะไรแถวนี้” อิทธ์ถามหลังจากที่ยิ้มแหยๆ
“อ่านหนังสือครับ ตรงนี้เงียบดี ลมเย็นด้วย คราวก่อนที่มาดูพวกพี่ๆเล่นบาสกัน ผมก็ออกมานั่งอ่านหนังสือตรงนี้” น้ำหยดพูดพลางเดินเข้าไปนั่งอยู่ใต้ร่มเงาของต้นชมพูพันทิพย์
“แล้วมานั่งคนเดียวไม่กลัวมั่งเหรอไง” อิทธิ์ถามขึ้นเมื่อเดินตามไปนั่งลงตรงข้ามกับน้ำหยด
“กลัว? ... มีอะไรน่ากลัวเหรอพี่” ใบหน้าของน้ำหยดเด็มไปด้วยความสงสัย “กลางวันแสกๆ ไม่มีอะไรมั๊งครับ”
“พี่หมายถึงตอนกลางคืนน่ะ” อิทธิ์ขมวดคิ้ว “เห็นว่าน้ำชอบมานั่งตอนกลางคืนด้วย”
“พี่เอกเล่าให้ฟังเหรอครับ” น้ำหยดยิ้มจนตาหยี
อิทธิ์มองดูรอยยิ้ม พลางพิจารณาโครงหน้าของคนตรงหน้าอย่างละเอียด หน้าผากมนกว้าง คิ้วเรียวบาง ดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย ผิวสีน้ำตาลจนเกือบจะเรียกได้ว่าผิวสีน้ำผึ้ง รอยยิ้มและแววตาที่ดูบริสุทธิ์สดใส แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“มีอะไรเหรอครับ” น้ำหยดถามเมื่อเห็นอิทธิ์ถอนหายใจออกมา สีหน้าและแววตา บ่งบอกถึงความสงสัยอย่างชัดเจน
“ก็ ... พี่คิดถึงคนที่พี่รู้จักน่ะ เค้าชื่อน้ำเหมือนกัน”
อิทธิ์คิดไปถึงเด็กหนุ่มที่คล้ายคลึงกับคนเบื้องหน้า แต่ใบหน้าและแววตาของคนตรงหน้า กลับแสดงออกถึงสภาวะของอารมณ์ที่มีอยู่อย่างชัดแจ้ง ไม่มีการปิดบังหรือเสแสร้ง ในขณะที่แววตาของอีกคนหนึ่ง มักจะแฝงแววหยอกล้อและยั่วยวนอยู่เสมอ ไม่เว้นแม้แต่กับตัวเขาซึ่งเป็นเพื่อนของ ‘คนรัก’ ของคนคนนั้น
“เหรอครับ แล้วผมคล้ายคนคนนั้นรึเปล่าครับ” น้ำหยดยังคงยิ้ม แต่แววตาแฝงแววอยากรู้อยากเห็น
“ก็ ... เค้าหน้าคล้ายๆกันนะ แต่ว่าคนนั้นเค้าตัวเล็กๆ แล้วผิวขาว”
“ผมเลยกลายเป็นน้ำหยดยักษ์ไปเลยสิ แถมยังดำอีก บางทีแม่น้ำยังเผลอเรียกน้ำคลำเลย” พูดแล้วก็หัวเราะด้วยความขบขัน ทำให้อิทธิ์พลอยยิ้มไปด้วย
“อย่างน้ำเนี่ย ไม่เรียกว่าดำหรอก ผิวสีน้ำผึ้งที่เค้าเรียกกันคงเป็นแบบนี้น่ะแหละ พี่ว่าดูดีกว่าผิวขาวๆอีกนะ”
“ลางเนื้อชอบลางยาแหละพี่”
“หือ...” อิทธิ์ทำหน้าสงสัย
“ผมหมายถึงต่างคนก็ชอบกันไปคนละแบบน่ะ แต่ว่า...” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ “พี่ทำหน้าแบบนี้บ่อยๆ มีใครบอกมั่งมะ ว่ามันน่ารักน่ะ ... น้ำว่าหน้าพี่ตอนนี้มันตลกดี” พูดแล้วน้ำหยดก็หัวเราะคิกคัก
คำพูดแบบนี้คนที่ชื่อน้ำอีกคนหนึ่งก็เคยพูดกับเขาเหมือนกัน แต่ตอนนั้นใบหน้าของเขาแดงกล่ำไปด้วยความเขินอาย เพราะแววตาที่ประกอบกับรอยยิ้มนั้นดูล้อเลียน หยอกล้อ ท้าทายอย่างไรพิกล แต่ครั้งนี้ อิทธิ์อดหัวเราะออกมาด้วยไม่ได้ เมื่อเห็นถึงรอยยิ้มและแววตาที่แสดงความขบขัน โดยไม่มีสิ่งใดซ่อนเร้นอยู่ในแววตาของน้ำหยด
“ตกลงว่ามันตลก หรือมันน่ารักกันแน่” อิทธิ์ถามเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบ
“ทั้งสองอย่างมั๊งครับพี่ ฮ่าๆ” พูดจบน้ำหยดก็หัวเราะจนตาหยี
“อ่านะ ... ยังดีที่ยังพอน่ารักอยู่บ้าง ถึงจะไม่หล่อก็เหอะ” อิทธิ์พูดยิ้มๆ
“หน้าตามันสำคัญเพราะมันเป็นสิ่งที่เราเห็นเป็นอย่างแรก แต่ถ้าเห็นกันไปนานๆจนรู้นิสัย บางทีความหล่อมันก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะครับ”
“แต่ถ้าหน้าตาไม่ดี ใครที่ไหนเค้าจะมาสนใจล่ะครับ” อิทธิ์พูดยิ้มๆ
“ก็คงจะจริงหรอกครับ แต่เวลาก็คงจะพิสูจน์ได้เอง คนที่หน้าตาดีแต่นิสัยแย่น่ะ สุดท้ายคนก็จะตีจาก คนที่หน้าตาไม่ดีแต่มีน้ำใจ ก็จะมีคนเข้าใจและยอมรับในที่สุด พี่เห็นด้วยมั๊ยครับ” น้ำหยดยิ้มบางๆในหน้า แต่อิทธิ์รู้สึกว่าในแววตามีความเศร้าแฝงอยู่อย่างไรพิกล
“ว่าแต่คนที่ชื่อน้ำอีกคนนี่เค้าเป็นใครเหรอครับ”
“เป็นรุ่นน้องศึกษาฯน่ะ ถ้ายังอยู่ตอนนี้ก็คงปี ๓ แล้ว”
น้ำหยดขมวดคิ้วด้วยความสงสัย แล้วถามออกไป
“แล้วตอนนี้เค้าไม่ได้เรียนที่นี่เหรอครับ”
“อื้อ” อิทธิ์ตอบแล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย “น้ำคนนั้นเค้าเรียนได้ปีเดียวก็ย้ายวิทยาเขตไปน่ะ” อิทธิ์อยากจะบอกเหมือนกันว่า น้ำ หรือชลมารถย้ายวิทยาเขตไป เพราะไม่สบายใจในเรื่องที่เกิดขึ้น ในหอชาย ๙ แต่เท่าที่จะพูดได้ก็เพียงแค่ “เค้าคงไม่ค่อยชอบบรรยากาศที่นี่มั๊ง เลยย้ายเข้ากรุงเทพฯไป”
“ตลกดีนะครับ” น้ำหยดหัวเราะเบาๆ
“น้ำคนนั้นหนีธรรมชาติเข้าหาความเจริญ แต่น้ำหยดคนนี้กลับหนีกรุงออกมาแบบนี้” น้ำหยดมองไปรอบๆตัว
“ที่นี่ดีออก วิวก็ดี อากาศก็ดี ไปไหนมาไหนไม่ต้องแข่งกับเวลา”
“แล้วคนล่ะ” อิทธิ์ถามยิ้มๆ แววตามีแววล้อเลียน
น้ำหยดไม่ตอบ มองไปยังลอนคลื่นเล็กๆในบึงใหญ่ ที่สะท้อนแสงอาทิตย์แวววาว ใบหน้าเป็นเสีแดงเรื่อ อิทธ์มองเห็นแววตาวาววับ กับรอยยิ้มที่มุมปากนั้นแล้ว ก็อดขำไม่ได้ที่คนตรงหน้าช่างอ่านความรู้สึกได้ง่ายเสียเหลือเกิน มันช่างตรงไปตรงมา ไม่มีอะไรปิดบังเลยผิดกับที่ได้ยินมาจากเพื่อนของเขา
... ไอ้หมูมันบ่นๆเหมือนกัน ว่าน้ำเก็บความรู้สึกเก่ง จนมองไม่ค่อยออกว่าคิดอะไรกันแน่ ...
อิทธิ์อดคิดไม่ได้ว่า น้ำหยดมีอะไรปิดบังไว้ ไม่อยากให้หมูได้รู้หรือเปล่า ถึงไม่ค่อยแสดงอารมณ์อย่างตรงไปตรงมา ให้หมูได้เห็นเหมือนที่แสดงให้เขาเห็นในขณะนี้
ตอนที่ ๔๙
“มึงว่าอะไรนะ” เอกพูดพลางทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“กูบอกว่าน้องเค้าน่ารักดี” อิทธิ์พูดแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม ยิ่งทำให้หน้ากลมๆ ผมเส้นเล็กละเอียดที่ซอยไว้สั้นๆ ปัดด้านหน้าให้ปิดหน้าผากไว้ ดวงตากลมๆยิ่งทำให้ใบหน้าที่เหมือนตัวการ์ตูนดูน่าขบขันมากขึ้น
เอกฟังแล้วยังคงทำหน้างงๆเอามือทาบหน้าผากตัวเอง แล้วชะโงกตัวจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เอามือไปทาบหน้าผากอิทธิ์ ที่นอนคว่ำหนุนหมอนคุยกับเขาอยู่แล้วเอนตัวกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม แล้วมองหน้าอิทธิ์นิ่งใบหน้ายังคงแสดงออกถึงความงุนงงอยู่เหมือนเดิม
“สาดนี่ ...” อิทธิ์ลุกขึ้นนั่งเอาหมอนที่หนุนนอนเมื่อสักครู่มากอดไว้ “มึงจะงงอะไรขนาดนั้นวะ”
“ก็ไหนมึงพูดนักพูดหนาว่าไม่สนใจ ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วยทำไมวันนี้มารำพันพร่ำเพ้อให้กูฟังวะ”

peemakung · โพสต์ 2012-6-21 19:25:50

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-22 00:04:29

ขอบคุณครับ

loessakkk · โพสต์ 2012-6-22 04:57:46

ขอบคุนมากครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-23 10:35:55

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-24 14:00:08

ขอบคุนนะครับ

arzugima · โพสต์ 2012-6-25 22:56:02

ขอบคุณครับผม

imseng · โพสต์ 2012-7-13 17:44:29

ขอบคุณนะคับ

dung · โพสต์ 2013-5-28 22:05:58

ขอบคุณนะครับ

sugaritc · โพสต์ 2013-5-28 22:53:15

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-5 20:25:13

ขอบคุนคราฟ

parwlove24 · โพสต์ 2013-12-7 12:39:37

iououoiuouoiuiouououoiuououoiuouuououoiuouu

tarsii · โพสต์ 2014-1-2 21:27:27

ขอบคุณมากนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 07:24:26

Thankssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 21:28:25

ขอบคุณครับ

krittamm · โพสต์ 2017-3-14 19:09:48

ขอบคุณครับ

anuponm · โพสต์ 2017-3-16 17:45:42

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...23

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร