++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...26

tanya · โพสต์ 2012-6-21 10:40:44

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ทำไม” ติ๊กเหยียดปากสีหน้าแสดงความสะใจ
“ดีแล้วให้มันคิดอะไรซะบ้างป่านนี้คงกำลังคิดอยู่มั๊งว่ามันเป็นแบบไหนกันแน่”
หมูกำลังนั่งคิดอยู่จริงๆกับประโยคที่ติ๊กพูดใส่เขาก่อนที่จะออกไปจากห้องพร้อมกับน้ำหยด หลังจากที่มีปากเสียงกันเล็กน้อย กับการที่เขาพูดในทำนองว่าติ๊กกับน้ำหยดมีความสัมพันธ์กัน ในแบบเดียวกับตัวเขาและน้ำหยด
... งั้นถามนายหน่อย ที่นายกำลังโมโหเนี่ย เพราะนายรักน้ำจนโกรธและเสียใจที่น้ำไปมีอะไรกับคนอื่น หรือว่านายรู้สึกเสียศักดิ์ศรี ที่นายไม่ได้เป็นเจ้าของน้ำเพียงคนเดียวอย่างที่นายคิดกันแน่ ...
“รักงั้นเหรอ ... ก็คงเกือบไป ดีที่รู้ตัวซะก่อน”  พูดพลางมองคนที่กำลังยิ้มเยาะเขาอยู่ในกระจกเงา
“หน้านั้นน่ะอ่านยังไม่จบอีกเหรอ” ติ๊กชะโงกหน้าเข้าไปใกล้น้ำหยดที่นั่งอ่านหนังสืออยู่
น้ำหยดหันไปยิ้มบางๆให้ ติ๊กนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆจ้องหน้าน้ำหยดเขม็ง สายตาเหมือนจะค้นหาความจริงบางอย่างจากสายตาของคนตรงหน้า จนน้ำหยดต้องหลบสายตาไปยังหนังสือตรงหน้าอีกครั้ง
“น้ำ” ติ๊กเรียกเบาๆ แต่น้ำหยดยังคงทำเหมือนสนใจอยู่กับหนังสือตรงหน้า
“ถามจริงๆเหอะ นายแน่ใจเหรอว่าไม่ได้รักหมู”
น้ำหยดนิ่งไปชั่วครู่ ติ๊กมองเห็นความสับสนอยู่ในสีหน้าและแววตา
“นายเก็บอะไรไว้มากเกินไปรึเปล่า อะไรๆมันถึงได้ไม่แจ่มชัดซะที” ติ๊กพูดด้วยสายตาเป็นห่วง
“แต่ตอนี้มันชัดแล้ว” น้ำหยดตอบ
“ไม่ว่าเรารู้สึกกับหมูยังไง มันก็ผ่านไปแล้ว”  ดวงตาของคนพูดเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ
“นายรักหมูใช่มั๊ย” ติ๊กถามอีกครั้ง
“คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ที่ผ่านมาหมูเค้าก็ดีกับเรามากนะ อย่างน้อยเค้าก็เป็นเพื่อนที่ดีคนนึง เราคิดว่ามันน่าจะจบลงดีกว่านี้” น้ำหยดพูดพลางหันไปมองเพื่อน ด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“แล้วนายจะทำยังไงกับไอ้หมูมันต่อล่ะ”
น้ำหยดก้มลงมองหนังสือตรงหน้าอีก สักพักก็เงยหน้าขึ้นมา
“เราไปข้างนอกหน่อยนะ ถ้าง่วงนายก็อาบน้ำนอนไปก่อนเลยก็ได้” น้ำหยดบอกติ๊ก
“ไปไหน นี่มันจะเที่ยงคืนอยู่แล้วนะ”  ติ๊กถามพลางมองตามน้ำหยดที่เดินไปหยิบรองเท้า
“ริมบึง”
“ไปยังไง” ติ๊กถามอีก แต่น้ำหยดเดินออกจากห้องไปพร้อมกับปิดประตูลง
จักรยานเสือหมอบสีแดงไม่ได้เป็นที่แปลกตาสำหรับเขาเลย ในพื้นที่มหาวิทยาลัยมีคนใช้จักรยานแบบนี้อยู่บ้าง แต่คนที่ถีบรถอยู่นั่นต่างหากที่ทำให้เขาแปลกใจ ร่างที่ค่อนข้างตรง แขนข้างหนึ่งที่ยืดตึงจับอยู่ตรงข้อต่อรถ ส่วนแขนอีกข้างปล่อยตามสบายอยู่ข้างตัว มองแล้วอาจจะดูอันตรายไปหน่อยสำหรับการขี่จักรยานเสือหมอบในยามค่ำคืน
“มองไรวะ” อ้วนถามคนข้างๆ แล้วมองตาม
“อ้าว พี่น้ำนี่หว่า แล้วเอาเสือหมอบใครมาขี่วะ”
ชื่อนั้นทำให้ชมพู่กับมิตรที่นั่งอยู่ด้วย หันไปมองตามเงาร่างที่มุ่งไปทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย
“แอบไปหาใครล่ะสิ” ชมพู่พูดอย่างหมั่นไส้  หันหน้าไปอีกทางหนึ่ง
“อ้าว นั่นต้อยนี่ มันตามไปแล้ว”
พูดแล้วก็มองตามรถจักรยานอีกคัน ที่กำลังตามเสือหมอบคันหน้าไปอย่างห่างๆ โดยมีสายตาของหมูที่แสดงอาการไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
ต้อยมองดูน้ำหยดจอดเสือหมอบไว้แล้วลอคล้อรถ เดินไปนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงต้นเดิม เวลาผ่านไปนานพอสมควร จู่ๆเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอย่างกระทันหัน เหมือนจะเดินออกมาจากหลังต้นชมพูพันทิพย์ ร่างขาวสูง ใบหน้าคมคายหันมามองหน้าเขานิ่ง ต้อยสามารถมองเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจนจนเขารู้สึกประหลาดใจ เพราะถึงแม้แสงจันทร์จะส่องสว่าง แต่ไม่น่าจะมากพอที่จะเห็นอะไรได้ชัดเจนขนาดนั้น ร่างนั้นก็หันเดินเข้าไปหาน้ำหยด นิ่งอยู่สักพัก ก็นั่งลงทางด้านข้าง โดยหันหน้าเข้าหาน้ำหยด ทั้งสองคนเหมือนจะคุยอะไรกันอยู่อีกพักหนึ่ง ก่อนที่คนคนนั้นจะเอื้อมมือจับใปวางไว้บนแก้มของน้ำหยด สักพักก็เคลื่อนใบหน้าเข้าแนบชิดใบหน้าของ จากที่เห็นทำให้ต้อยรู้ว่า ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันแบบไหน ทำให้อดคิดถึงคำพูดของหมูเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไม่ได้
“นี่พี่เค้ามีคนอื่นจริงๆเหรอวะ” ต้องรำพึงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะหันตัวรถจักรยานกลับไปทางที่มา แล้วถีบรถจักรยานออกไปจากบริเวณนั้น
ตอนที่ ๕๔
น้ำหยดจอดรถจักรยานเสือหมอบไว้บนพื้นหญ้า ลึกเข้ามาจากบริเวณถนนสายหลักพอสมควร เดินไปนั่งลงใต้ต้นชมพูพันทิพย์ เหม่อมองผิวน้ำในบึงใหญ่แน่วนิ่ง สักพักก็ถอนหายใจยาว
“ไม่สบายใจอะไรเหรอครับ” เสียงทุ้มห้าวที่คุ้นหูดังขึ้น พร้อมกับร่างของคนคนหนึ่งนั่งลงบนพื้นหญ้า เยื้องไปทางด้านซ้ายมือ เรือนร่างที่สูงใหญ่หันหน้ามาทางน้ำหยด ดวงตาโตดำขลับที่อยู่บนวงหน้ารูปไข่มองหน้าน้ำหยดแน่วนิ่ง ริมฝีปากได้รูปเกือบเป็นรูปกระจับ สีแดงราวกับเชอรี่สีสด แย้มยิ้มน้อยๆรับกับแววตาที่ส่งประกายแวววาว
น้ำหยดนิ่งเงียบ จ้องมองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบด้วยความตกใจและแปลกใจระคนกัน จนคนตรงหน้าหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
“ดูจ้องหน้าพี่เข้าสิ ทำไมครับ หน้าตาพี่น่าตกใจมากเลยเหรอ”
“ครับ” น้ำหยดตอบรับ สายตายังคงจ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั้น
“พี่คงไม่น่าเกลียดเกินไปใช่มั๊ยครับ” สายตาคนพูดส่งประกายแวววาว จนน้ำหยดรู้สึกเขิน
“ใครว่า” น้ำหยดพูดพลางก้มหน้าลง สายตาไล่ลงมายังคอแข็งแรง เลยไปยังไหล่กว้าง ก่อนจะก้มมองดูพื้นหญ้าด้วยความเขินอาย “พี่ดูดีจนผมตกใจตะหาก พี่ดูดีจนผมแปลกใจว่ามาสนใจคนที่ดูธรรมดาอย่างผมได้ยังไง” พูดแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมสันอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
“ใครว่าธรรมดา น้ำไม่รู้ตัวเองเลยเหรอครับ ว่าตัวเองดูดีขนาดไหน” พูดแล้วมือใหญ่แข็งแรงก็เอื้อมไปวางไว้บนแก้มน้ำหยด
“ยิ่งได้เห็นชัดๆ พี่ยิ่งคิดว่าพี่มองคนไม่ผิดเลย”
ใบหน้าคมสันเคลื่อนเข้ามาใกล้จนจมูกแตะลงที่หน้าผาก และริมฝีปากจูบลงเบาๆที่คิ้ว น้ำหยดหลับตาพริ้มเมื่อริมฝีปากนั้นไล่ลงมาที่เปลือกตา  เคลื่อนไปที่กกหูก่อนจะกระซิบแผ่วเบา
“น้ำที่รักของพี่ อย่าทิ้งพี่นะครับ”
พูดจบริมฝีปากก็เคลื่อนไปประกบกับริมฝีปากบางของน้ำหยดแนบแน่น แขนอีกข้างหนนึ่งยกขึ้นมาโอบไหล่ของน้ำหยดไว้ แล้วขยับตัวเข้าไปกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น
“น้ำสอบเสร็จวันไหนครับ” เสียงทุ้มห้าวพูดกับคนที่ตนนั่งโอบกอดไว้ทางด้านหลัง
“วันพุธครับ แต่น้ำคงกลับบ้านวันอาทิตย์สายๆหน่อย เพราะวันเสาร์อาจารย์ที่ปรึกษา ท่านจะทำบาร์บีคิวเลี้ยงพวกน้ำ”
“อาจารย์ของน้ำใจดีจังนะครับ” ชายหนุ่มพูดพลางบีบมือที่อยู่ในอุ้งมือใหญ่โตเบาๆ “ก่อนกลับบ้านอย่าลืมทำสิ่งที่พี่ขอร้องไว้นะครับ แล้วพอน้ำสอบเสร็จพี่จะไปหาที่ห้องอีก ก่อนที่น้ำจะกลับบ้าน”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกกับอ้อมกอด และสัมผัสอันอ่อนโยนจากมือที่กุมมือตนอยู่ และจมูกคมสันกับลมหายใจแผ่วๆที่วนอยู่บริเวณขมับ
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าเรามารับกลับบ้าน” ติ๊กหันกลับไปพูดกับน้ำหยด เมื่อเดินมาถึงรถที่จอดไว้
“ไม่ต้องหรอก ลำบากเปล่าๆ” น้ำหยดพูดยิ้มๆ
“เรากลับเองได้ ไว้เจอกันที่กรุงเทพฯ”
“เอาน่า ... คราวนี้เราขอ ให้เรามารับแล้วกัน” ติ๊กพูดแล้วก็หันไปไขกุญแจประตูรถ
“อย่าดีกว่า เพราะพอเข้ากรุงเทพฯแล้ว เรามีที่ที่เราต้องไปก่อนกลับบ้าน” น้ำหยดพูดพลางมองตามติ๊กที่เข้าไปนั่งในรถ พร้อมกับสตาร์ทรถ
“อ้าว อย่างนั้นก็ยิ่งดีดิ๊ ให้เรามารับจะได้ไปไหนต่อได้สะดวกไง เอาเป็นว่าเรามารับวันอาทิตย์สายๆหน่อยแล้วกัน รอเรานะ ไปหล่ะ”
ยังไม่ทันที่น้ำหยดจะพูดอะไรต่อ ติ๊กก็ปิดประตูรถ แล้วขับรถออกไปจากบริเวณหอชาย๙ น้ำหยดมองตามรถสปอร์ตสีแดงที่ค่อยๆห่างออกไป พลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วหันตัวเพื่อเดินกลับเข้าไปในหอพัก สายตาก็พบกับคนที่เหมือนจะยืนอยู่ตรนั้นได้ครู่ใหญ่ กำลังจ้องมองมาพอดี น้ำหยดจึงเดินเข้าไปหา
“กลับบ้านเหรอ” น้ำหยดทักทาย เมื่อเห็นว่าเป้ที่สะพายอยู่บนไหล่ของหมู เหมือนจะมีของบรรจุอยู่มากผิดจากที่เคย
“หน้าตาสดชื่นดีนี่ เมื่อคืนคงมีความสุขกันมากล่ะสิ”
ไม่รอดูว่าน้ำหยดมีท่าทางอย่างไร หรือจะตอบว่าอะไร หมูเหยียดริมฝีปากเหมือนจะยิ้มเยาะ ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้น้ำหยดยืนอยู่ตรงนั้นนิ่งอยู่สักครู่ ก็ถอนหายใจยาว แล้วเดินกลับเข้าหอพักไป
“อ้าว ต้อย” น้ำหยดที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะใกล้ๆชั้นหนังสือ ยิ้มทักคนที่ขยับเก้าอี้แล้วนั่งทางด้านตรงข้ามของโต๊ะ “ยังไม่กลับบ้านเหรอ สอบเสร็จกันแล้วนี่นา”
“อีก ๒-๓ วันค่อยกลับพี่” ต้อยตอบพลางจ้องมองน้ำหยดแน่วนิ่ง แววตาแสดงถึงความไม่สบายใจอย่างปิดไม่มิด
“มีเรื่องอะไรเหรอ หน้าตาไม่สบายเลย”
ต้องมองดูใบหน้าที่แสดงความห่วงใยของคนที่ถามนิ่งอยู่เหมือนเดิม
“เรื่องของหมูล่ะสิ” น้ำหยดถามอีกครั้ง ใบหน้าหมองลงถนัดใจ
“ทำไมพี่ถึงคิดว่าผมกำลังไม่สบายใจเรื่องของหมูมัน”
“หมูกับต้อยสนิทกันมากนี่ มานั่งจ้องพี่แบบนี้จะเป็นเรื่องคนอื่นได้ยังไง หมูคงพูดอะไรให้ต้อยฟังบ้างสินะ” น้ำหยดพูดแล้วก็ปิดหนังสือที่อ่านอยู่ลง
“ก็มีบ้าง” ต้อยพูดแล้วมองดูคนตรงหน้าอย่างเต็มตา รอยยิ้มน้อยๆยังคงระบายอยู่บนใบหน้า แต่แววตากลับเศร้าหมอง จนต้อยอดเสียใจไม่ได้ “ที่จริงผมก็ไม่ค่อยเชื่อหรอกตอนที่มันบอกว่าพี่มีคนอื่น แต่เมื่อคืนผมเห็นกับตา ที่ริมบึง”
น้ำหยดก้มหน้านิ่งไปสักพัก แล้วเงยหน้าขึ้นมา
“ถ้าต้อยเห็นแล้ว พี่ก็ไม่มีอะไรจะพูดหรอก”
“แล้วที่ผ่านมา แปลว่าพี่หลอกหมูมันเหรอ” ต้อยถามพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของน้ำหยด ต้อยมองเห็นแววปวดร้าวและเสียใจวูบขึ้นมาแว่บหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นปรกติ
ตอนที่ ๕๕
ต้อยมองดูเก้าอี้ตัวที่ว่างเปล่า คิดถึงคำพูดของคนที่ลุกเดินจากไป
... แล้วต้อยไม่คิดบ้างเหรอครับ ว่าหมูหลอกพี่ แต่มันก็คงไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ที่จะมานั่งอธิบายกัน เพราะตอนนี้หมูเค้าคงไม่สนใจพี่อีกแล้ว สำหรับต้อย มันก็คงไม่มีประโยชน์เหมือนกัน ให้มันจบแค่นี้เถอะ อะไรที่ผ่านไปแล้ว ก็ให้ผ่านเลยไปดีกว่า ...
... ทำไมจะไม่มีประโยชน์ ... ต้อยค้านอยู่ในใจ ... อย่างน้อยผมก็อยากรู้ว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ระหว่างหมูกับพี่ แล้วทำไมเรื่องมันถึงได้ลงเอยแบบนี้ได้ ...
ต้อยไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าน้ำหยดจะมีคนอื่นไปได้ แต่สิ่งที่เขาเห็น มันเป็นสิ่งที่ไม่ต้องอธิบายใดๆเลยอย่างที่น้ำหยดบอก แต่ต้อยอยากจะค้านเหลือเกิน
.... ถึงหมูจะไม่สนใจ ไม่อยากรู้ แต่ผมอยากรู้ ผมอยากเข้าใจ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะทำแบบนั้นโดยไม่มีเหตุผล แต่ ทำไมล่ะ ทำไมพี่ไม่บอกผม หรือพี่ไม่ไว้ใจผม หรือผมไม่สนิทพอที่พี่จะบอกผมได้ ...
ต้อยได้แต่คร่ำครวญอยู่ในใจ พลางหันไปมองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงภายนอกหน้าต่างของห้องสมุด คิดถึงชื่อของชายหนุ่มคนนั้น ชายหนุ่มที่เขาเห็นอยู่กับน้ำหยดที่ริมบึงเมื่อคืนนี้ ชายหนุ่มที่เขามั่นใจว่า ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยภายในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
... แล้วคนคนนั้นชื่ออะไร พี่บอกผมได้มั๊ย...
... ได้สิ ... รอยยิ้มบางๆกระจายอยู่บนใบหน้า ก่อนที่น้ำหยดจะบอกชื่อของชายหนุ่มคนนั้นให้ต้อยรู้

“ไอ้น้ำนี่เหล้านะเว๊ย ไม่ใช่น้ำเปล่า อั๊กๆลงคอแบบนั้นได้ไงวะ” ไก่พูดพลางรับแก้วเปล่าที่น้ำหยดส่งคืนมา
“ก็พวกนายสอนไว้ว่าให้กินแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” ตอบพลางหยิบข้าวเกรียบกุ้งในจานขึ้นมาใส่ปาก
“แต่นี่มันแก้วที่สี่แล้วนะเว๊ย” ปากก็พูด แต่มือก็ผสมเหล้าแก้วใหม่ ค่อนข้างเจือจางลงกว่าแก้วที่แล้ว
“เพิ่งสี่เอง” น้ำหยดพูดยิ้มๆยื่นมือรับแก้วเหล้าจากไก่ แล้วหันไปสนใจกับหนังสือเพลงที่อยู่ตรงหน้าชูกับโดมซึ่งกำลังดีดกีตาร์ร้องเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน

peemakung · โพสต์ 2012-6-21 19:54:16

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-22 00:31:12

ขอบคุณครับ

loessakkk · โพสต์ 2012-6-22 05:29:47

ขอบคุนมากครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-23 15:57:12

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-24 14:28:35

อ่านต่อนะครับ

arzugima · โพสต์ 2012-6-25 23:14:37

ขอบคุณครับผม

imseng · โพสต์ 2012-7-13 18:53:59

ขอบคุณนะคับ

dung · โพสต์ 2013-5-28 22:25:58

ขอบคุณนะครับ

dung · โพสต์ 2013-5-28 22:27:24

ขอบคุณนะครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-5 20:34:18

ขอบคุนคราฟ

parwlove24 · โพสต์ 2013-12-7 14:40:39

gkjkljhkfgjkgjkjgkjkjlkjhglhjlgjlgkhlkhlk

tarsii · โพสต์ 2014-1-2 22:03:40

ขอบคุณมากนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 07:25:45

Thanksssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 21:47:50

ชอบสุดๆเลยคับ

krittamm · โพสต์ 2017-3-14 19:35:20

ขอบคุณครับ

anuponm · โพสต์ 2017-3-16 17:19:33

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...26

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร