++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...27

tanya · โพสต์ 2012-6-21 10:43:57

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ไอ้น้ำนี่เหล้านะเว๊ย ไม่ใช่น้ำเปล่า อั๊กๆลงคอแบบนั้นได้ไงวะ” ไก่พูดพลางรับแก้วเปล่าที่น้ำหยดส่งคืนมา
“ก็พวกนายสอนไว้ว่าให้กินแบบนี้ไม่ใช่เหรอ” ตอบพลางหยิบข้าวเกรียบกุ้งในจานขึ้นมาใส่ปาก
“แต่นี่มันแก้วที่สี่แล้วนะเว๊ย” ปากก็พูด แต่มือก็ผสมเหล้าแก้วใหม่ ค่อนข้างเจือจางลงกว่าแก้วที่แล้ว
“เพิ่งสี่เอง” น้ำหยดพูดยิ้มๆยื่นมือรับแก้วเหล้าจากไก่ แล้วหันไปสนใจกับหนังสือเพลงที่อยู่ตรงหน้าชูกับโดมซึ่งกำลังดีดกีตาร์ร้องเพลงกันอยู่อย่างสนุกสนาน
คืนนี้เป็นคืนวันพุธ วันที่น้ำหยดและเพื่อนๆสอบเสร็จ จึงมานั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องของชูในหอชาย ๕ เวลาล่วงเลยไปจนถึงเที่ยงคืน น้ำหยดจึงกลับห้องพักของตนเอง พร้อมด้วยอาการมึนเมาพอสมควร เมื่อถึงห้องก็เข้านอนทั้งเสื้อยืดแขนสั้น และกางเกงขาสามส่วน ชุดเดิมที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนเมื่อตอนเย็นนั้นเอง หลับไปนานเท่าไรน้ำหยดไม่รู้ มารู้สึกตัวตื่นเพราะสัมผัสชื้นๆบริเวณหลังกกหู และความเสียวซ่านจากสัมผัสของมือหยาบใหญ่ที่บริเวณยอดอก จนมันแข็งเป็นตุ่มไต
“ดื่มเหล้ามาอีกแล้วเหรอ” เสียงทุ้มห้าวกระซิบที่ข้างหู เมื่อรู้ว่าน้ำหยดตื่นแล้ว
“ครับ”  น้ำหยดรับคำ เอื้อมมือไปจับข้อมือของมือที่กำลังคลึงยอดอกของตนเอง รู้สึกถึงความอบอุ่นจากอกกว้าง ที่แนบอยู่กับแผ่นหลังของตน ซึ่งนอนตะแคงอยู่
ร่างของน้ำหยดถูกจับพลิกให้นอนหงาย  น้ำหยดขยับตัวเล็กน้อยให้อีกฝ่ายถอดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของตนได้สะดวกขึ้น แล้วน้ำหยดก็รับรู้ถึงน้ำหนักของร่างกายแกร่งที่ทาบทับลงมา แขนแข็งแรงสอดลงไปโอบกอดน้ำหยดไว้แนบแน่น จมูกและริมฝีปากของผู้มาเยือนยามวิกาลคลอเคลีย วนเวียนอยู่ที่แก้ม คิ้ว คาง ของน้ำหยดอยู่นาน ก่อนที่ริมฝีปากจะมาดูดแม้มอยู่ที่ริมฝีปากของน้ำหยด แล้วประทับจูบลงไปอย่างดูดดื่ม ตลอดเวลาที่ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลอง ร่างของน้ำหยดถูกกอดรัดไว้ในอ้อมกอดของอีกฝ่ายอย่างแนบแน่น ราวกับกลัวว่าน้ำหยดจะหายไป ความอึดอัดจากแรงกอดรัดในตอนแรก กลับกลายเป็นความอบอุ่นอย่างประหลาดในใจของน้ำหยด จนกระทั่งหลับไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นนั้นเอง
“กลับบ้านด้วยกันนะครับพี่” น้ำหยดพูดกับต้นชมพูพันทิพย์ พลางลูบลำต้นที่แข็งแรงแผ่วเบา ในใจยังคงประหลาดใจไม่หายที่ถูกขอร้องให้ทำแบบนี้
... ก่อนกลับบ้าน น้ำมาตรงนี้อีกครั้งนะครับ แล้วพูดชวนพี่กลับบ้านด้วยกัน ...
... ทำไมล่ะครับ อย่าบอกนะว่าพี่เป็นวิญญาณกลับบ้านไม่ถูก ... ตอนนั้นน้ำหยดพูดด้วยความสงสัย
... ฮ่าๆ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่รับรองถ้าน้ำทำแล้วไปหาพี่ตามที่ที่พี่บอก น้ำจะได้เจอพี่แน่ๆ สัญญานะครับ อย่าลืมเด็ดขาด ... พูดจบก็โอบร่างน้ำหยดเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง พลางลูบปอยผมด้านหลังท้ายทอยอย่างอ่อนโยน
น้ำหยดเดินกลับไปขึ้นรถสปอร์ตสีแดงของติ๊ก แล้วรถก็แล่นออกจากบริเวณนั้น มุ่งหน้าเข้าสู่กรุงเทพฯ
“ที่นี่เหรอ ทำไมมันใหญ่โตนักล่ะ”
“ไม่ผิดหรอก พี่เค้าก็บอกนะว่าบ้านเค้าใหญ่ แต่เราไม่คิดเหมือนกันว่าจะขนาดนี้”
พูดแล้วทั้งสองคนก็หันไปมองบ้านหลังนั้นจากในรถอีกครั้ง  รั้วบ้านทอดยาวประกอบด้วยตัวเสาและเหล็กดัด ประตูไม้บานใหญ่ มีป้อมยามเล็กๆอยู่ใกล้ประตู มองลอดรั้วบ้านเข้าไปมองเห็นบ้านขนาดย่อม๓หลัง กระจายกันอยู่ภายใน ตรงกลางเป็นสนามหญ้ากว้างใหญ่ ร่มรื่นไปด้วยไม้พุ่มเล็กๆ และไม้ใหญ่หลายต้น ติดกับบ้านที่อยู่ทางขวามือเป็นบึงน้ำขนาดย่อม ดูร่มเย็นเพราะกิ่งก้านของไม้ใหญ่ริมบึงที่แผ่กิ่งก้านสาขา ให้ร่มเงาทาบลงไปในบึงน้ำ กอบัวกอเล็กๆหลายกอออกดอกสีต่างๆดูสวยงาม
“เข้าไปคนเดียวได้นะ” ต้อยถามอีกครั้ง เมื่อน้ำหยดเปิดประตู ขยับตัวเตรียมจะลงจากรถ
“อื้อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้ามีอะไรเราจะโทรหานายทันทีเลย” น้ำหยดหันไปยิ้มให้เพื่อน ก่อนจะลงจากรถแล้วปิดประตู เดินตรงไปยังป้อมยามริมประตูใหญ่
ติ๊กมองตามน้ำหยด แล้วก็ต้องอมยิ้ม เมื่อคิดถึงประกายตาที่สดใสขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อสักครู่นี้ แล้วขับรถออกไปจากบริเวณบ้านริมถนนใหญ่ใจกลางเมือง ตั้งใจว่าจะไปนั่งเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ จนกว่าจะแน่ใจว่าน้ำหยดไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาจริงๆ
ตอนที่ ๕๖
“มาหาใครเหรอครับ” ยามวัยกลางคนที่นั่งอยู่ในป้อมยาม ถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ผมมาหาพี่ต้นครับ” น้ำหยดตอบ พลางยิ้มกว้าง
“ต้น” ยามกลางคนขมวดคิ้ว
“ต้นไหนครับ”
“พี่ต้น พันธ์พฤกษ์ น่ะครับ” คราวนี้น้ำหยดสงสัยบ้าง ... หรือจะมีหลายต้นกันนะบ้านนี้
“คุณต้นน่ะเหรอครับ” คราวนี้สีหน้าของยามกลางคนเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นเพื่อนคุณต้นเหรอครับ”
“ผมเป็นรุ่นน้อง เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับพี่ต้นน่ะครับ”
“สักครู่นะครับ” พูดจบยามกลางคนก็หันไปยกหูโทรศัพท์ พูดสายอย่างแผ่วเบาอยู่สักครู่ใหญ่ ก็หันกลับมา
“เชิญคุณที่เรือนหลังนั้นนะครับ” พูดแล้วก็กดปุ่มเปิดประตูเล็กอีกด้านหนึ่ง พลางชี้ไปทางบ้านหลังที่อยู่ติดกับบึงน้ำ
“ขอบคุณครับ” น้ำหยดยิ้มจนตาหยี เดินเข้าไปในประตู แล้วเดินตรงไปยังเรือนหลังนั้น
ผกามองดูเด็หนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาชุดรับแขก ด้านตรงข้ามกับเธอด้วยความแปลกใจ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต คิ้วเรียวยาว ริมฝีปากบาง แต่ดูอิ่มเอิบ ผิวพรรณสีน้ำตาลเกือบจะเป็นสีน้ำผึ้ง กิริยามารยาทเรียบร้อย ดูเพียงแค่การไหว้ทักทายผู้ใหญ่ เธอก็รู้ว่าทันทีว่า เด็กหนุ่มคนนี้ได้รับการอบรมมารยาทมาอย่างดีทีเดียว
“หนูเป็นเพื่อนตาต้นเหรอจ๊ะ” ผกาถามด้วยเสียงอ่อนโยน แต่แววตายังเต็มไปด้วยความสงสัย
“ครับ ผมเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยน่ะครับ” น้ำหยดตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปากและดวงตา
“รุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย” ผกาทวนคำ
“แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ”
“น้ำหยดครับ เรียกผมน้ำเฉยๆก็ได้”
“น้ำ” ผกาทวนชื่อพลางใช้ความคิดด้วยความรวดเร็ว แล้วเธอก็นึกออกว่าเธอเคยพบชื่อนี้ที่ไหน
“ เราเองน่ะเหรอที่ชื่อน้ำ” ผกาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แข็งกระด้าง
“ครับ” น้ำหยดรับคำด้วยสีหน้างุนงง ในท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างกระทันหันของผกา
“น้ำค่ะ” เสียงขัดจังหวะจากสาวใช้ที่นำแก้วน้ำมาวางลงตรงหน้าน้ำหยด แล้ววางแก้วน้ำอีกใบลงตรงหน้าผกา สาวใช้มองหน้านายผู้หญิงของเธอด้วยความประหลาดใจ ในสายตาที่โกรธเกรี้ยวของผกา
“เข้าไปข้างในก่อน มีอะไรแล้วจะเรียก” ผกาหันไปบอกสาวใช้
“ค่ะ” สาวใช้รับคำ แล้วเดินออกจากห้องรับแขกไป
ผกาหันกลับมาที่น้ำหยด มองดูใบหน้าใสซื่อที่เปี่ยมไปด้วยความสงสัยแน่วนิ่ง พยายามข่มอารมณ์โกรธเกรี้ยวในใจให้เย็นลง อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวออกมา แต่เมื่อคิดไปถึงข้อความในสมุดบันทึกของบุตรชาย ถึงความสัมพันธ์ของบุตรชายเธอ กับ ‘น้ำ’ เด็กหนุ่มรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย เธอก็ต้องเกิดความขุ่นมัวขึ้นมาอีกจนได้
“เราจะมาทำไมตอนนี้ ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่เห็นเราเคยสนใจจะมาเยี่ยมเลยไม่ใช่เหรอไง นี่คิดยังไงขึ้นมาล่ะ” ผกาพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบที่สุด แต่ก็ยังไม่สามารถเก็บความโกรธที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นได้
“เกิดเรื่องอะไรครับ ผม ... ผมไม่เข้าใจว่าคุณน้าพูดเรื่องอะไร”
“ไม่เข้าใจ เราน่ะนะไม่เข้าใจ ที่ตาต้นเป็นแบบนี้ก็เพราะเรา แล้วยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอว่าไม่เข้าใจ”
“เพราะผม” น้ำหยดยิ่งประหลาดใจมากกว่าเดิม “พี่เค้าเป็นอะไรครับ”
“ใช่ เพราะเธอนั่นแหละ ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วเธอยังถามอีกเหรอว่าตาต้นเป็นอะไรไป หรือเธอจะปฏิเสธว่านายต้นทำแบบนั้นเพราะผิดหวังในตัวเธอ ... ชลมารถ” ผกาเค้นเสียงเรียกชื่อของเด็กหนุ่ม ที่เธอเข้าใจว่าเป็นคนเดียวกัน กับเด็กหนุ่มในสมุดบันทึกของลูกชายเธอ ออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ชลมารถ” น้ำหยดขมวดคิ้วแนบแน่น
“ใครกันครับ ชลมารถ”
“ทำไมกัน ชื่อตัวเองยังจำไม่ได้เหรอไง”
“ชื่อผม” น้ำหยดเบิกตากว้าง
“ผมชื่อธาราครับ ไม่ใช่ชลมารถ คุณน้าเข้าใจอะไรผิดรึเปล่าครับ”
“ธารา” ผกาทวนชื่อด้วยความงุนงง
“อะไรกัน เธอไม่ใช่ชลมารถเหรอ ชลมารถรุ่นน้องของตาต้นที่อยู่คณะเดียวกันแต่คนละเอกน่ะ”
น้ำหยดได้ยินแล้วก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“อ๋อ พี่อิทธิ์เพื่อนพี่ต้นเคยพูดให้ผมฟัง เคยมีคนชื่อน้ำเหมือนผมอยู่คณะเดียวกันแต่คนละเอก” น้ำหยดพูดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
“พี่เค้ายังบอกว่าเลยว่า ถ้าผมเป็นน้ำหยด คนนั้นคงเป็นน้ำเชี่ยว คุณน้าคิดว่าผมเป็นคนนั้นน่ะเอง” พูดจบก็ยิ้มจนตาหยี
“อะไรนะ นี่เราไม่ใช่น้ำคนนั้นหรอกเหรอ” ผกาพูดด้วยเสียงแผ่วเบา ยังคงงุนงงไม่หาย
“แล้วเรา ... เอ้อ ... หนูน่ะ รู้จักกับตาต้นเค้าได้ยังไงล่ะ” น้ำเสียงของผกาอ่อนโยนลง แต่ยังคงเปี่ยมไปด้วยความสงสัย
“ผมเพิ่งรู้จักกับพี่เค้าเมื่อตอนต้นเทอมน่ะครับ พี่เค้ามาหาผมที่ห้องหลายครั้ง จนเรา...” น้ำหยดรู้สึกว่าร้อนในใบหน้า คิดว่าใบหน้าของตนเคงเปลี่ยนเป็นสีแดงเสียแล้ว
“เราสนิทกันน่ะครับ ตอนนี้มหาวิทยาลัยสอบเสร็จ ปิดเทอมแล้ว พี่ต้นบอกว่าให้ผมแวะมาหาวันนี้ก่อนกลับเข้าบ้านน่ะครับ”
“เป็นไปได้ยังไง ตาต้นน่ะเหรอไปหาหนู”
“ครับ พี่ต้นไปหาผมบ่อยๆ เมื่อวันศุกร์ก็เพิ่งเจอกันครับ” น้ำหยดมองดูท่าทางที่แสดงความตกใจของผกาด้วยความฉงน
“เป็นไปได้ยังไง” ผกาขมวดคิ้ว ก้มหน้าลงสีหน้าครุ่นคิด
เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ ผกาตกอยู่ในห้วงความคิด ในขณะที่น้ำหยดเองก้ไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเห็นท่าทางของผกา
“คุณผกาคะ คุณผกา” เสียงดังขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับคนที่แต่งตัวคล้ายนางพยาบาล เดินเข้ามาในห้องรับแขกด้วยความรีบเร่ง ใบหน้าแตกตื่น
“มีอะไรคะ” ผกาหันหน้าไปหาผู้เรียก
“คุณต้นค่ะ คุณต้น” เสียงบอกอย่างตื่นเต้น
“รีบเข้าไปดูเถอะค่ะ”
แล้วทั้งสองคนก็พากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปทางด้านในของบ้าน ทิ้งให้น้ำหยดนั่งงุนงงอยู่ภายในห้องรับแขกเพียงคนเดียว
ตอนที่ ๕๗
“มองอะไรวะ” อ้วนถามพลางมองตามสายตาของหมูไป ก็มองเห็นกลุ่มของรุ่นพี่ต่างคณะ ที่นั่งกินข้าวกันอยู่ที่โต๊ะห่างออกไป ภายในโรงอาหารของมหาวิทยาลัย
“เปล่า” หมูปฏิเสธแล้วหันมากินข้าวในจานตรงหน้าต่อ
“มึงจะเข้าไปถามมั๊ย” ต้อยที่มองตามสายตาของอ้วนไปด้วย หันกลับมาถามหมูที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“จะไปถามอะไรใคร” ชมพู่ที่นั่งอยู่ข้างๆหมูเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาถาม
“ไม่ ... ช่างมันเถอะ”  หมูตอบอย่างไม่ใส่ใจ แล้วกินข้าวต่อไป
คนอื่นๆในกลุ่มก็กินข้าวไปคุยกันไป หมูเองก็ร่วมคุยด้วยเฉพาะเวลาที่มีใครหันมาพูดหรือถามอะไรเขา พยายามที่จะไม่สนใจรุ่นพี่กลุ่มนั้น สุดท้ายก็อดที่จะเหลือบสายตาไปมองดูอีกครั้งไม่ได้ แต่ก็ไม่พบเห็นคนที่เขาพยายามมองหา ทุกครั้งที่ได้พบเห็นรุ่นพี่กลุ่มนี้ ตั้งแต่เปิดเทอมมาได้เกือบเดือนหนึ่งแล้ว
ปิดเทอมไปเพียงเดือนเดียวหมูเปลี่ยนคนที่คบหาไปแล้วถึง๒คน หญิงหนึ่งชายหนึ่งเขาพบทั้ง๒คนในสถานบันเทิงยามค่ำคืน ล้วนแต่เป็นคนรูปร่างหน้าตาดีและเข้ากับเขาได้ แต่ก็มักจะรู้สึกว่าทั้งสองคนมีบางอย่างที่ขาดหายไปบางอย่างที่เขาต้องการ บางอย่างที่เขาคิดว่าเขาเคยได้รับจากน้ำหยดหลายครั้งแววตาที่เหมือนจะยิ้มให้เขาอยู่ตลอดเวลา แว่บเข้ามาพร้อมกับความคิดถึงเมื่อช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา

peemakung · โพสต์ 2012-6-21 20:04:34

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-22 00:31:34

ขอบคุณครับ

loessakkk · โพสต์ 2012-6-22 05:38:21

ขอบคุนมากครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-23 16:07:19

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-24 14:37:08

อ่านต่อนะครับ

arzugima · โพสต์ 2012-6-25 23:20:33

ขอบคุณครับผม

imseng · โพสต์ 2012-7-13 19:20:02

ขอบคุณนะคับ

dung · โพสต์ 2013-5-28 22:32:45

ขอบคุณนะครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-5 20:36:26

ขอบคุนคราฟ

parwlove24 · โพสต์ 2013-12-7 14:48:15

rhrhyrujyurit7lyo8e55rerwtwrtetryefyhgfh

tarsii · โพสต์ 2014-1-2 22:16:10

ขอบคุณมากนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 07:26:32

Thanksssssssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 21:53:21

ขอบคุณครับ

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-10-4 13:09:19

ขอบคุนค้าบ

krittamm · โพสต์ 2017-3-14 19:43:02

ขอบคุณครับ

anuponm · โพสต์ 2017-3-16 17:21:10

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...27

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร