++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...34

tanya · โพสต์ 2012-6-21 11:19:24

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เปล่านี่” น้ำหยดปฏิเสธ
“ไม่จริง เราจำได้ว่าตอนนั้นหมูว่านายซะเสียหายนายยังไม่ทำแบบนี้เลย รู้ตัวรึเปล่าว่าท่าทางนายตอนนี้เหมือนตอนที่เลิกกับตั๊กมันใหม่ๆแปลว่าหมูมันต้องทำอะไรกับนาย ขนาดที่นายไม่ยกโทษให้เด็ดขาด”
“เราบอกว่าไม่มีก็ไม่มีสิ” น้ำหยดพูดแล้วเดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกจากห้องน้ำของห้างสรรพสินค้าอย่างรวดเร็ว
ติ๊กส่ายหน้ากับความปากแข็งของเพื่อน แล้วเดินตามออกมา ทั้งสองคนเดินไปหาต้นไม้กับหมู ซึ่งนั่งคุยกันอยู่บนเก้าอี้ที่ทางห้างสรรพสินค้าวางไว้ตามจุดต่างๆ เพื่อให้การบริการแก่ลูกค้า ต้นไม้หันมาเห็นน้ำหยดก็ลุกขึ้นยืน น้ำหยดเดินตรงเข้าไปกอดเอวต้นไม้ไว้ด้วยความเคยชิน ต้นไม้เองก็เอาแขนโอบไหล่น้ำหยดไว้ แล้วเดินออกไปช้าๆ
“ต้องประคองกันขนาดนี้เลยเหรอไง” หมูบ่นดังๆให้ติ๊กที่เดินมาใกล้ๆได้ยิน
“ก็ของมันเคยนี่หว่า น้ำมันดูแลพี่เค้ามาตั้งหลายเดือน ก็เลยทำไปตามความเคยชิน”
“ดูแล” หมูทวนคำ พลางหันไปมองหน้าติ๊กด้วยความสงสัย
“พี่ต้นเค้าไม่ค่อยสบาย น้ำมันเลยต้องคอยดูแล ถึงได้ดรอปเรียนไป” ติ๊กอธิบายสั้นๆ แล้วจ้องหน้าหมูเหมือนจะคาดคั้นความจริง “เรื่องนั้นช่างมันเหอะ ว่าแต่นายน่ะ ทำอะไรน้ำมัน มันถึงได้ทำท่าอย่างนั้นใส่นาย”
“เปล่า” หมูปฏิเสธ แต่เหมือนจะไม่ค่อยเต็มเสียงนัก
“เปล่าเหรอ” ติ๊กไม่เชื่อ “เมื่อก่อนเวลาที่นายว่ามัน หรือเวลาที่เราพูดถึงนาย เราเห็นแต่น้ำมันทำท่าเศร้าๆ เหมือนกับมันรับว่าทุกอย่างเป็นความผิดของมันคนเดียว แต่ดูตอนนี้ ท่าทางของน้ำมันเปลี่ยนไป เหมือนมันทั้งกลัว ทั้งรังเกียจนาย”
“นายพูดอะไร เราไม่เข้าใจ” น้ำเสียงของหมูขุ่นเคือง พูดจบก็หันตัวเดินอย่างรวดเร็ว ตามหลังต้นไม้และน้ำหยดไปจนถึงตัว
“น้ำ เราอยากคุยอะไรด้วยหน่อย” หมูพูดดังๆเมื่อเดินตามคนทั้งสองทัน ในขณะที่ติ๊กเดินตามมาด้วยความรวดเร็ว
ทั้งสองหยุดเดิน ต้นไม้มองหมูยิ้มๆ ไม่ได้เห็นสายตาของน้ำหยดที่เปี่ยมไปด้วยความหวาดระแวง แต่ติ๊กที่ยืนอยู่ด้านข้าง เห็นอย่างชัดเจน
“ไปสิน้ำ เดี๋ยวพี่นั่งรอแถวนี้” ต้นไม้พูดแล้วลดวงแขนที่โอบไหล่น้ำหยดออกมา แล้วใช้มือดันไหล่น้ำหยดเบาๆ
“ไปเถอะครับ ไม่ว่าน้ำไปไหนพี่จะรอน้ำเสมอ”
น้ำหยดหันไปยิ้มบางๆให้ต้นไม้ แล้วหันกลับไปที่หมู ซึ่งเอื้อมมือไปจับข้อมือน้ำหยดไว้ แล้วจูงให้เดินตามงออกไป
“คนนี้ใช่มั๊ย ที่เคยคบอยู่กับน้ำ” ต้นไม้หันไปถามติ๊ก
“เอ้อ...” ติ๊กไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี
“คนนี้ล่ะสิ ที่ไปค้างกับน้ำหยดที่ห้องบ่อยๆ ตอนอยู่หอพัก” ต้นไม้ถามอีก
“พี่รู้ได้ยังไงครับ” คำตอบของติ๊กเป็นเหมือนการตอบรับโดยปริยาย แต่ติ๊กก็ใจชื้นขึ้นเมื่อเห็นว่า ต้นไม้ไม่มีทีท่าโกรธเคืองแต่อย่างใด ยังพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆเหมือนเคย
“ตอนที่พี่ยังไม่ฟื้น พี่จำได้ลางๆว่าเห็นคนเข้าไปอยู่กับน้ำ แต่พี่เห็นไม่ค่อยชัด พอเห็นท่าทางกับคำพูดของหมู ก็คิดว่าคงเป็นคนนี้แหละ”
“เจ้าหมูนี่แหละพี่ แต่พี่ไม้ต้องห่วงหรอก ไอ้หมูตะหากที่บอกเลิกน้ำมันก่อน ตอนนี้จะมาขอคืนดี อย่าหวังเลย”
“พี่ไม่กังวลหรอก แล้วแต่น้ำเค้าเถอะ ถ้าเค้าเลือกหมู พี่ก็ตามใจเค้า เค้าให้พี่มามากเหลือเกินแล้ว”
“วางใจเหอะพี่ น้ำมันไม่กลับไปหาหมูหรอก คนบ้าอะไรวะ ไม่อยู่กับร่องกับรอย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ขืนให้น้ำอยู่ด้วย ต้องประสาทกินแหงๆ” ติ๊กพูดกลั้วหัวเราะ
ระหว่างนั้นหมูก็พาน้ำไปยืนที่มุมหนึ่งของห้างสรรพสินค้า ห่างไปไม่ไกลนัก
“น้ำ” หมูเรียกเสียงเครือ “เราอยากคุยกับนายตามลำพัง”
“ตอนนี้ก็อยู่กันตามลำพังแล้วไง มีอะไรก็พูดมาสิ”
“เราว่าเราต้องคุยกันยาว อย่างน้อยเรื่องนายกับคนที่ชื่อต้น เจอกันยังไง เค้าดีกว่าเรายังไง ทำไมนายถึงกลับมาหาเราไม่ได้ หรือเรื่องที่เราทำไปวันนั้น อย่างน้อยนายน่าจะให้เราอธิบายบ้าง” หมูพูดเสียงอ่อนลง
“พรุ่งนี้นายออกมาเจอเราได้มั๊ย”
“เอาอย่างนี้” น้ำหยดถอนหายใจ “สัปดาห์หน้าพี่ต้นจะไปตรวจร่างกาย แล้วต้องแอดมิน นอนที่โรงพยาบาล ๒ วัน แล้วเราจะโทรฯไปบอกแล้วกันว่าวันไหนเราสะดวก”
“งั้นเราจะรอนะ” หมูพูดพลางเลื่อนมือมากุมมือน้ำหยดไว้แล้วบีบเบาๆ
“น้ำต้องโทรฯหาเราจริงๆนะ”
“อื้อ เราไม่ผิดคำพูดหรอก นายก็รู้นี่ เราพูดคำไหนคำนั้น”
ตอนที่ ๗๐
“น้ำ พี่รักน้ำ” ต้นไม้พึมพัมขณะที่จมูกกำลังซอกซอนอยู่ที่ลำคอของน้ำหยด ก่อนจะเลื่อนไปประกบกับริมฝีปากเบื้องล่าง ต้นไม้เล็มไล้ ดูดดุนริมฝีปากบาง ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปอย่างแนบแน่น แล้วจูบอย่างดูดดื่ม นิ่งและนาน
น้ำหยดไม่ใช่คนตัวเล็ก แต่เมื่อเทียบกับต้นไม้แล้ว กลับบอบบางลงไปถนัดตา เรือนร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้านไปด้วยความวาบหวิว ไม่เพียงเพราะจูบที่ดูดดื่ม ยังมีฝ่ามือใหญ่หนาที่ลูบไล้ไปมาบริเวณต้นขา แล้วยังสัดส่วนของต้นไม้ที่สอดฝังเข้ามาในร่างกาย การขยับเขยื้อนเป็นจังหวะของมัน ยิ่งเพิ่มความปั่นป่วนให้น้ำหยดเป็นทวีคูณ
ต้นไม้ขยับร่างกายท่อนล่างเป็นจังหวะกระชั้นและหนักแน่นยิ่งขึ้น จนถึงจุดที่อดทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างกายสั่นกระตุกและเกร็งแน่น ถ่ายทอดความสุขสมเข้าไปในร่างกายของน้ำหยด ซึ่งตอบรับด้วยการกอดรัดต้นไม้อย่างแนบแน่น แล้วต้นไม้ก็ทิ้งร่างฟุบลงไปบนร่างของคนเบื้องล่าง แขนทั้งสองโอบกอดน้ำหยดไว้ แล้วจูบเคลียไปตามใบหน้าจนทั่ว
น้ำหนักที่ทาบทับลงมา ไม่ได้ทำให้น้ำหยดอึดอัดเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม น้ำหยดกลับรู้สึกอบอุ่น และปลอดภัยอยู่ในวงแขนแข็งแรงนี้เป็นอย่างยิ่ง
“น้ำครับ พี่รักน้ำเหลือเกิน” ต้นไม้กระซิบที่ข้างหู
“ครับ” น้ำหยดตอบเสียงแผ่ว
ต้นไม้พลิกร่างขึ้น พิงหลังไปกับผนังหัวเตียง ดึงร่างน้ำหยดขึ้นมา แล้วโอบกอดน้ำหยดไว้ให้ศรีษะแนบกับอก มือหนึ่งลูบไหล่น้ำหยดเบาๆ อีกมือเอื้อมไปจับมือน้ำหยดไว้
“ระหว่างพี่กับนายหมู ... น้ำรักใครมากกว่ากัน”
น้ำหยดนิ่งเงียบไปไม่ตอบคำ
“พี่ล้อเล่นนะครับ น้ำอย่าคิดอะไรเลย” ต้นไม้พูดแล้วก็เลื่อนมือลูบแก้มน้ำหยดอย่างแผ่วเบา
“น้ำไม่รู้ น้ำไม่เคยเอาใครมาเปรียบเทียบกัน หมูเค้าเคยเป็นเพื่อนกับน้ำมาก่อน แล้วยังเป็นเพื่อนที่ดีมากๆ บอกตรงๆนะครับ ถ้าไม่มีพี่ต้น น้ำก็คงรักเค้ามากกว่านี้”
“จากที่พี่เห็น นายหมูคงรักน้ำน่าดูนะ”
“ตอนที่อยู่หอเดียวกัน พวกเราสนิทกันมาก” น้ำหยดพูดเบาๆ
“แต่หมูเค้าไม่เคยบอกหรอกว่าเค้ารู้สึกยังไงกับน้ำ น้ำเองก็ไม่เคยพูดถึงเหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ คบกันมันก็ต้องรักกันบ้างสิ”
“สำหรับหมู ... น้ำไม่รู้หรอกว่าทำไม แต่สำหรับน้ำ น้ำไม่ค่อยแน่ใจตัวเอง ว่ารู้สึกยังไงกับหมูกันแน่ แล้วยังมี...”
“มีอะไรเหรอ” ต้นไม้ถามขึ้นเมื่อน้ำหยดอ้ำอึ้ง ไม่พูดต่อ
“ก็มีใครไม่รู้ มาลักหลับน้ำตั้งแต่วันแรกที่น้ำไปอยู่หอพัก”
“ฮ่าๆ ...” ต้นไม้หัวเราะ เมื่อรู้ว่าน้ำหยดพูดถึง ‘อะไร’
“ยังจะมาหัวเราะอีก รู้มั๊ยตอนนั้นน่ะ น้ำกลัวแค่ไหน” พูดแล้วน้ำหยดก็ทุบไปที่ต้นแขนล่ำสันของต้นไม้เบาๆ
“โธ่ ... ตอนนั้นพี่รู้ตัวซะที่ไหนล่ะ น้ำอย่าโกรธพี่เลยนะ แล้วตอนนั้นมันเป็นแค่จิตของพี่เข้าไปในจิตของน้ำเท่านั้นเอง ไม่ได้เกิดขึ้นจริงๆซะหน่อย”
“พี่ก็พูดได้สิ เป็นคนทำนี่นา ถึงเป็นแค่ฝัน แต่ตอนนั้นน้ำคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงนี่นา ครั้งเดียวยังไม่เท่าไหร่ นี่ไปหาน้ำอีกตั้งหลายครั้งไม่ใช่เหรอ”
“นั่นสิ พี่ก็แปลกใจ ทำไมน้ำไม่หนีเหมือนคนอื่นๆ” ต้นไม้เชยคางน้ำหยดขึ้นมา แล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมใส น้ำหยดหลบสายตาคมปลาบด้วยความเขินอาย
“พี่จำได้มั๊ย วันแรกน่ะพี่มัดน้ำหยดด้วย แต่หลังจากนั้น พี่ทั้งปลอบโยน ทั้งอ่อนโยนกับน้ำ”
“อื้อ ... พี่พอจำได้”
“นั่นแหละ ... ที่ทำให้น้ำไม่หนี พี่อ่อนโยนกับน้ำขนาดนั้น น้ำคิดว่าสักวันพี่คงจะคบกับน้ำอย่างจริงจัง”
“แล้วหมูล่ะ”
“ตอนนั้นน้ำเมา แล้วหมูเค้าก็ ...” น้ำหยดถอนหายใจ
“จากนั้นเค้าก็มาหาน้ำบ่อยๆ”
“ทำไมน้ำไม่ขัดขืนล่ะครับ”
“น้ำกลัว ... กลัวเค้าจะทำร้ายถ้าน้ำขัดขืนเค้า” ตัวของน้ำหยดเริ่มสั่นเทา “มันน่ากลัว น้ำไม่รู้ว่าถ้าขัดขืนแล้ว เค้าจะทำยังไงกับน้ำบ้าง น้ำกลัวจริงๆ”
แล้วจู่ๆเสียงของน้ำหยดก็สั่นเครือ น้ำตาเริ่มไหลออกมาจนต้นไม้ตกใจ รวบร่างของน้ำหยดเข้ามากอดไว้แนบอก ฝังจมูกลงไปบนปอยผมกลางศรีษะของน้ำหยด แล้วกระซิบแผ่วเบา
“น้ำไม่ต้องกลัวนะครับ ต่อไปนี้พี่จะดูแลน้ำเอง ไม่ให้ใครมาทำร้ายน้ำได้หรอก ไม่ต้องกลัวอะไรนะครับ”
“พี่ต้น” น้ำหยดเรียกเสียงแผ่ว
“ครับ”
“พี่สัญญากับน้ำนะครับ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับน้ำ พี่ต้องไม่ทำอย่างที่เคยทำ พี่ต้องรักษาตัวเองไว้ให้แข็งแรง อย่าทำอะไรให้คุณน้าทั้งสองคนเสียใจอีก ไม่อย่างนั้นน้ำจะเสียใจมาก”
“พูดอะไรอย่างนั้นล่ะน้ำ ยังกับว่าจะจากพี่ไปไหนอย่างนั้นแหละ ไม่ดีเลยนะ”
“พี่ต้นสัญญากับน้ำนะครับ” น้ำหยดคาดคั้น
“ได้ครับ พี่สัญญา”
ตอนที่ ๗๑
“น้ำหยดเอ๊ย เพิ่งจะว่างเหรอไง นี่ถ้าไม่เรียกจะมาหาหลวงปู่บ้างมั๊ย” หลวงปู่เอ่ยขึ้นเมื่อน้ำหยดเข้าไปกราบใกล้ๆ
“ถึงหลวงปู่ไม่โทรฯไปบอก วันนี้น้ำก็ตั้งใจมาหาหลวงปู่อยู่แล้วครับ” น้ำหยดตอบพลางยิ้มกว้างจนตาหยี แต่เมื่อหลวงปู่เห็นรอยยิ้มของน้ำหยด กลับถอนหายใจเบาๆ
“เอาเถอะ ก็ยังดีที่มาให้เห็น” หลวงปู่พูดเหมือนไม่มีอะไร “ยังไงวันนี้ก็อยู่นี่ เย็นๆค่อยกลับนะ”
“ครับ” น้ำหยดรับคำ
แล้ววันนั้นทั้งวัน น้ำหยดก็อยู่กับหลวงปู่ พูดคุยบ้าง ปรนนิบัติรับใช้งานเล็กๆน้อยบ้างจนถึงเวลาเย็นก็กราบลากลับบ้าน ซึ่งหลวงปู่ก็มองตามหลังด้วยสายตาห่วงใยจนลับตา
“วันนี้ไม่ไปไหนเหรอลูก”
“ก็ว่าจะออกไปหาน้ำมันหน่อยน่ะพ่อ” ติ๊กหันไปตอบ
“งั้นรีบไปเถอะ สายแล้ว เดี๋ยวจะเที่ยวกันไม่จุใจ”
“งั้นผมไปนะพ่อ”
พูดจบติ๊กก็เดินไปหยิบพวงกุญแจรถ แล้วเดินออกจากประตูบ้านไป โดยผู้เป็นพ่อมองตามหลังไป พลางถอนหายใจและส่ายหน้า เหมือนจะปลงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น แล้ววันนั้นทั้งวัน ติ๊กก็พาน้ำหยดไปเดินเล่นในศูนย์การค้าใหญ่แห่งหนึ่ง หาอะไรกิน เดินเข้าออกร้านค้า ดูสิ่งของต่างๆกันอยางสนุกสนาน จนถึงช่วงบ่ายแก่ๆ น้ำหยดจึงได้พูดขึ้น
“ติ๊กเย็นนี้เรามีนัดกับหมูน่ะ”
“เหรอ” ติ๊กขมวดคิ้ว “งั้นเราไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้องหรอก เราไปคนเดียวคงจะคุยกันได้สะดวกกว่า”
“งั้นพรุ่งนี้เราไปรับพี่ต้นพร้อมนายนะ”

peemakung · โพสต์ 2012-6-21 21:38:27

ขอบคุณครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-6-22 01:25:38

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-23 16:53:34

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-6-24 17:57:39

อ่านต่อนะครับ

arzugima · โพสต์ 2012-6-26 00:07:27

ขอบคุณครับผม

imseng · โพสต์ 2012-7-14 02:29:13

ขอบคุณนะคับ

dung · โพสต์ 2013-5-28 23:25:54

ขอบคุณนะครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-5 22:02:17

ขอบคุนคราฟ

parwlove24 · โพสต์ 2013-12-7 15:38:28

fcgvsdfghdhjjfsfhgjjfhjfhjhfdjkfhkjhfdkjhgjkhhg

tarsii · โพสต์ 2014-1-2 23:39:10

ขอบคุณมากนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 07:29:47

Thankssssssssssssssssssss {:4_112:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 22:46:50

ขอบคุณครับ

Benz_omo · โพสต์ 2014-5-1 22:47:11

ขอบคุณครับ

krittamm · โพสต์ 2017-3-14 20:40:57

ขอบคุณครับ

wiput · โพสต์ 2021-10-16 02:34:22

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ ผู้มาเยือนยามวิกาล ++ ...34

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร