++ สานฝันนิรันดร ++ # 1

tanya · โพสต์ 2012-6-21 11:28:44

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tanya เมื่อ 2012-6-24 09:45

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
บทนำ
เด็กชายวัย ๑๓ ที่คิดจะหาเงินด้วยวิธีลัดลูกค้ารายแรกที่เด็กชายเลือกคือชายหนุ่มชาวต่างชาติเด็กชายตื่นเต้นแต่ก็หวาดกลัวอยู่บ้างคืนนั้นกลับผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่เด็กชายคาดคิดสิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความอ่อนโยนและอบอุ่น ที่เด็กชายประทับใจไม่รู้เลือน
๑๕ ปีผ่านไป เด็กน้อยซึ่งเติบโตเป็นชายหนุ่มได้พบกับชายหนุ่มชาวต่างชาติคนหนึ่งโดยบังเอิญ ความรู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้คล้ายคลึงกับชายหนุ่มชาวต่างชาติ ที่ตนเคยพบเมื่อวัยเด็กอย่างบอกไม่ถูกความรู้สึกเปลี่ยนเป็นความประทับใจและความหลงใหลโดยไม่ได้สนใจกับความแปลกประหลาดหลายๆอย่าง ของชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้ แต่การคบหาของคนทั้งสองอยู่ในความสนใจของชายหนุ่มสามคน
คนแรก หลงรักเด็กชายที่เติบโตขึ้นเป็นชายหนุ่ม แต่ไม่ได้รับความสนใจจึงทั้งริษยาและเกลียดชังชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้
คนที่สอง เหมือนจะหลงรักทุกคนไปหมดจึงให้ความสนใจกับชายหนุ่มชาวต่างชาติเช่นกัน
คนที่สาม เห็นถึงความผิดปรกติหลายอย่างของชายหนุ่มชาวต่างชาติจึงจับจ้องมองดูเป็นพิเศษ จนกลายเป็นความรักอย่างไม่รู้ตัว
บุคคลทั้งสี่ไม่รู้เลยว่าการเข้าไปเกี่ยวข้องกับชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้จะนำพาพวกเขาให้ได้พบกับสิ่งใดบ้าง
บทที่ ๑
ปีพุทธศักราช ๒๕๕๓
วันหนึ่งในช่วงปลายฤดูร้อน
เที่ยงคืน ... ช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่หลับไหล เวลาที่เงียบสงบ แต่สถานที่บริเวณนี้กลับคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย ที่ออกมาแสวงหาสิ่งที่ตนต้องการ บางคนออกมาเพื่อทำงานหาเลี้ยงชีพ บางคนออกมาเพื่อหาสิ่งคลายเหงา บางคนออกมาเพื่อหาความสนุกสนาน บางคนออกมาเพื่อจะได้พบกับสิ่งที่คิดว่าเป็นกำไรชีวิต
เด็กชายนั่งอยู่บนบันไดทางเข้าห้างสรรพสินค้า ที่ปิดไปตั้งแต่ตอนประมาณสี่ทุ่ม มองดูผู้คนที่เดินไปเดินมา เด็กชายหลายคนที่เคยนั่งอยู่บริเวณนั้น ค่อยๆหายไปทีละคน ส่วนใหญ่เดินตามชายวัยต่างๆที่เข้ามาพูดคุยด้วย จนเหลือเพียงตัวเขาและเด็กชายอีก ๔-๕ คน ตัวเขาเองนั่งซุกตัวอยู่บนบันไดขั้นบนสุด บริเวณนั้นค่อนข้างมืดกว่าบริเวณอื่น จึงไม่เป็นที่สนใจเท่าเด็กชายคนอื่นที่นั่งอยู่ด้านล่าง เด็กชายลังเลอยู่หลายครั้ง ที่จะออกไปเรียกความสนใจจากคนที่เดินผ่านไปมา เหมือนกับที่เด็กชายหลายๆคนทำ เพราะเขาไม่ใช่ ‘เด็ก’ เหมือนเด็กชายเหล่านั้น ในแบบที่คนเข้าใจกัน อีกประการหนึ่ง เขาเองยังมีความหวาดกลัวอยู่บ้าง เพราะไม่เคยทำเช่นนี้เลย นอกจากได้ยินได้ฟังมาจากเพื่อนๆในโรงเรียนเล่าให้ฟังเท่านั้น
แล้วสายตาของเด็กชายก็สะดุดเข้ากับชายหนุ่มต่างชาติคนหนึ่ง อาจเป็นเพราะเสื้อโค๊ทยาวสีเขียวขี้ม้าที่ชายหนุ่มคนนั้นสวมใส่ รวมไปถึงการเดินช้าๆทีละก้าว ทีละก้าว ราวกับจะระมัดระวังว่าจะเดินเหยียบเอาสิ่งที่ไม่คาดคิด ที่อาจจะมีบนทางเดิน แต่ใบหน้าที่ดูสะอาดสะอ้าน ประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ผิวค่อนข้างขาวยิ่งดูดีรับกับผมสีน้ำตาลทอง เด็กหนุ่มตัดสินใจลุกจากที่ที่ตนนั่งอยู่ กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มคนนั้น เพราะมองเห็นว่า มีเด็กชายหลายคนมองดูอยู่เช่นกัน และมีบางคนเริ่มขยับตัว เขาจึงต้องรีบชิงเข้าไปตัดหน้าเสียก่อน
“เฮ้ ... เปย์มีไฟว์ฮันเดรด ไอวิวโกวิทยู ... โอเค๊” เด็กชายพูดเสียงค่อนข้างดัง
ชายหนุ่มมองดูเด็กชายที่มายืนอยู่ตรงหน้าด้วยความสงสัย เด็กชายผมสั้นเกรียน อายุคงประมาณ ๑๒-๑๓ สวมใส่กางเกงยีนส์ เสื้อยืด สวมทับด้วยเสื้อแจคเกต รองเท้าผ้าใบ ดูแล้วไม่เหมือน ‘เด็ก’ คนอื่นๆที่เขาเคยเห็นนั่งกันอยู่ในบริเวณนี้ ชายหนุ่มจ้องมองจนเด็กชายต้องก้มหน้าเพราะความประหม่า ปนหวาดกลัว พลางเหลือบสายตาขึ้นมองชายหนุ่มเป็นพักๆ ท่าทางของเด็กชายทำให้ชายหนุ่มเริ่มยิ้ม
“ทำอะไรได้บ้าง” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงพูดที่ค่อนข้างชัดเจน จนเด็กหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความสงสัย
“ว่ายังไง ... เราน่ะ ทำอะไรได้บ้าง ถ้าพอใจ ฉันจะให้มากกว่านั้นก็ได้ แล้วแต่จะเรียกราคา”
“ทำ ... ทำได้ทุกอย่างครับ ให้ผมทำอะไรให้ หรือจะทำอะไรผมก็ได้” เด็กชายตอบเสียงตะกุกตะกัก ตื่นเต้นเสียจนลืมคิดไปว่า ชาวต่างชาติคนนี้พูดภาษาไทยได้อย่างชัดเจน และคล่องแคล่ว
“ทุกอย่างแน่นะ” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง
“ครับ ทุกอย่าง” เด็กหนุ่มกลั้นใจตอบ
“ดี ... งั้นตามมา”
ชายหนุ่มพูดแล้วหันตัวเดินกลับไปทางที่เดินมา ตรงไปยังแผงร้านค้าที่ตั้งเรียงรายกันอยู่บนทางเดิน เด็กหนุ่มรีบเดินตามไป จนมาหยุดอยู่หน้าแผงขายเสื้อผ้า
“เลือกเสื้อผ้าสักชุด ฉันอยากให้เธอมีชุดเปลี่ยนในตอนเช้า” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ
“อ้อ ชุดคลุมนอนด้วยนะ”
เด็กชายมองดูชายหนุ่มด้วยความสงสัย แต่เจ้าของร้านที่เป็นหญิงวัยกลางคน ดูจะคุ้นกับลูกค้าลักษณะเช่นนี้ดี จึงชวนเด็กชายให้เลือกเสื้อผ้า จนได้เสื้อยืด กางเกงผ้า และเสื้อคลุมนอนอีกหนึ่งตัว ชายหนุ่มพาเด็กชายเดินไปซื้อถุงเท้า และชั้นในเพิ่มเติมจากร้านค้าบริเวณนั้น จากนั้นก็ขึ้นรถแทกซี่ไปสู่จุดหมายที่เด็กหนุ่มก็ยังไม่รู้ว่าเป็นที่ไหน
เด็กชายตื่นเต้นกับห้องพักที่ค่อนข้างกว้างใหญ่ ภายในโรงแรมมีระดับย่านกลางเมือง ชุดโซฟาหนังอย่างดีสีน้ำตาลอ่อนที่เขานั่งอยู่ ช่างนิ่มนั่งสบายยิ่งนัก มองดูเตียงนอนขนาดใหญ่ คลุมไว้ด้วยผ้าสีครีมสะอาดตา เข้ากับสีของผนังห้อง และยิ่งทำให้ห้องดูสว่างไสวมากขึ้น เด็กชายหันไปมองชายต่างชาติที่เขาติดตามมาด้วย หวังจะดูให้ชัดอีกครั้ง ก็เห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังเอาเสื้อโค๊ตที่ถอดออก และเสื้อผ้าสำหรับเขาที่เพิ่งซื้อมา ใส่ไม้แขวนเสื้อจัดเข้าไปในตู้เสื้อผ้า กำลังมองดูเขาอยู่เช่นกัน ในแสงสว่างเช่นนี้ทำให้คิดว่า อายุของชายหนุ่มคงจะอยู่ในช่วง ๒๐ ปีต้นๆเท่านั้นเอง ใบหน้ารูปไข่ กับดวงตาที่เขามองไม่ชัดว่าเป็นสีอะไรกันแน่ ส่งรอยยิ้มมาให้เด็กชาย แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพียงครู่เดียวก็ออกมาพร้อมกับผ้าขนหนู เดินเข้ามานั่งลงข้างๆเด็กชาย
“อาบน้ำซะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นผ้าขนหนูให้เด็กชาย ตอนนั้นเองที่เขาได้เห็นชัดว่า ดวงตาของชายหนุ่มเป็นสีเขียวเข้มราวกับมรกต ริมฝีปากของชายหนุ่มยังเป็นสีชมพูอ่อนราวกับกลีบดอกไม้
“ครับ” เด็กชายยื่นมือรับผ้าขนหนูมาไว้ในมือ แล้วก้มหน้าลงด้วยความเก้อเขิน ... ปนด้วยความกลัวที่เริ่มรู้สึกขึ้นมา ว่าเขาจะต้องทำอะไร หรือถูกทำอะไรต่อไป
“ไม่ต้องกลัวหรอกนะ” ชายหนุ่มพูดราวกับอ่านใจเด็กชายออก “หิวมั๊ย”
“เอ้อ ... นิดหน่อยครับ” เด็กชายตอบตะกุกตะกัก พลางเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม ก็เห็นชายหนุ่มยิ้มมากขึ้นอีก
“เดี๋ยวจะสั่งอะไรขึ้นมาให้ ตอนนี้อาบน้ำก่อน จะได้สบายตัว”
พูดจบชายหนุ่มก็จับตัวเด็กชายให้ลุกขึ้นยืน ถอดเสื้อแจคเกตของเด็กชายออก ตามด้วยเสื้อยืด เด็กชายยืนตัวแข็ง ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความประหม่า
“ท่อนล่างถอดเองนะ แล้วเข้าไปอาบน้ำให้สะอาด ขัดขี้ไคลด้วยล่ะ”
ชายหนุ่มพูดเบาๆ แล้วหมุนตัวเดินไปนั่งลงที่หัวเตียง พลางยกหูโทรศัพท์ขึ้น เด็กชายมองตามแล้วก็รีบนุ่งผ้าเช็ดตัว ถอดกางเกงและกางเกงในวางไว้กับกองเสื้อบนโซฟา แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มหันหน้ามองตามกหลังเด็กชาย ยิ้มด้วยความเอ็นดูขณะกรอกเสียงลงไปในหูโทรศัพท์
เด็กชายอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์ จนสะอาดสะอ้าน จึงปิดก๊อกน้ำแล้วหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัว ยกขาเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำ มองดูกระจกที่เป็นฝ้า เพราะอุณหภูมิของน้ำอุ่นที่เขาใช้อาบน้ำ ประทะกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ นึกสนุกขึ้นมาจึงยกมือขึ้นเช็ดฝ้าบนกระจก จนมองเห็นใบหน้าใสๆเพราะวัยเด็กของเขา ใบหน้าค่อนข้างสี่เหลี่ยมผมสั้นเกรียน แต่ดูคมคายเพราะดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม รับกับขนคิ้วและเส้นผมที่เป็นสีน้ำตาลเข้มเช่นกัน จมูกค่อนข้างโด่ง ริมฝีปากแดงอิ่ม มองไล่ลงมายังรูปร่างของตัวเอง ที่รู้สึกว่าแขนขามันดูเก้งก้างไปหมด เด็กชายหันไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมจนแห้ง แล้วใช้มือสางผมที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อยขึ้น ส่องกระจกมองดูตัวเองอีกครั้ง แล้วใช้ผ้าเช็ดตัวพันร่างกายท่อนล่าง ขมวดปมไว้ที่ด้านหน้าเหมือนที่เคยชิน เปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปยังตู้เสื้อผ้า เห็นมีเพียงเสื้อคลุมนอนที่ชายหนุ่มซื้อให้แขวนไว้เพียงตัวเดียว
“ใส่ชุดนั้นแล้วมาทางนี้” เสียงมาจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
เด็กชายหันไปมอง ก็เห็นชายหนุ่มกำลังมองภาพในจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่อยู่ จึงเอื้อมมือไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ นำผ้าเช็ดตัวไปเก็บไว้ในห้องน้ำ
“มานั่งนี่” เสียงของชายหนุ่มเรียกมาอีกครั้ง เด็กชายจึงเดินไปนั่งลงบนโซฟาข้างๆชายหนุ่ม แล้วก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่า บนโต๊ะเล็กๆหน้าโซฟายาว วางไว้ด้วยอาหารหลายชนิด
“หิวก็กินเสียก่อน ฉันจะไปอาบน้ำ” ชายหนุ่มบอกกับเด็กชาย แล้วก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
เด็กชายมองดูอาหารบนโต๊ะ พลางคิดว่าจะเอาอย่างไรดี ... กินอาหารแล้วอยู่ต่อ ... แอบหนีออกไปตอนนี้เลย หรือกินอาหารนิดหน่อยก่อน แล้วแอบหนีออกไป เพราะชายหนุ่มคงไม่อาบน้ำเสร็จเร็วนัก แต่ความคิดสองประการสุดท้ายก็ต้องล้มเลิกไป เพราะเสียงน้ำไหลที่ดังอย่างชัดเจน เมื่อมองไปก็เห็นว่าประตูห้องน้ำไม่ได้ปิด หากเขาเดินไปเปิดประตูห้อง ซึ่งต้องผ่านประตูห้องน้ำ ชายหนุ่มคงต้องรู้ตัวแน่ๆ
“เอาวะ ... มาถึงขนาดนี้แล้ว” เด็กชายถอนหายใจ พลางเอื้อมมือไปเลื่อนถ้วยซุปมาตรงหน้า แล้วใช้ช้อนตักกิน
ซุปหมดถ้วยไปพร้อมกับขนมปัง๒ก้อน เด็กชายยังกินสปาเกตตี้กับสลัดผักอีกนิดหน่อย แต่ที่เด็กชายชอบที่สุด คงจะเป็นเค๊กชอกโกแลตชิ้นใหญ่ ที่กำลังตักเข้าปาก จนเค๊กชิ้นใหญ่หมดลง เด็กชายจึงนั่งดูโทรทัศน์ต่อจนรู้สึกว่าเสียงน้ำฝักบัวภายในห้องน้ำเงียบลง สักพักก็ได้ยินเสียงคนเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วไฟในห้องก็ดับลง เหลือเพียงแสงจากจอโทรทัศน์ และแสงสลัวจากโคมไฟที่อยู่บนโต๊ะตรงหัวเตียง เด็กชายเหลือบสายตามองดูชายหนุ่มที่เดินตรงไปยังเตียงนอน เด็กชายรู้สึกว่าผิวสีขาวอมชมพูของชายหนุ่มที่อยู่นอกผ้าเช็ดตัวซึ่งพันท่อนล่างไว้ เหมือนจะส่องประกายอยู่ในแสงสลัว ชายหนุ่มเลิกผ้านวมขึ้นสอดตัวเข้าไปในเตียงนอน นั่งพิงผนังด้านหัวเตียง ทอดขายาวไปใต้ผ้านวมหนานุ่ม แล้วโยนผ้าขนหนูไปกองอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กๆที่วางอยู่หน้าโต๊ะแต่งตัว ห่างจากเตียงนอนไม่มากนัก
“อิ่มแล้วก็มานี่ เอารีโมทมาด้วย”
เด็กชายกลืนน้ำลายลงคอด้วยความตื่นเต้น หยิบรีโมทเดินไปยืนนิ่งอยู่ข้างเตียงอีกด้านหนึ่งของชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเด็กชายยังยืนนิ่งอยู่ ชายหนุ่มจึงขยับตัวเลิกผ้านวมออก เอื้อมมือดึงตัวเด็กชายให้นั่งลงบนเดียง จับขาเด็กชายให้ทอดยาวไปบนเตียงนุ่ม ตวัดผ้าให้คลุมร่างของเด็กชายไว้
“ถ้ายังไม่ง่วงก็ดูโทรทัศน์กันก่อน เปิดเสียงอีกหน่อยสิครับ ไม่ค่อยได้ยินเลย”
“ครับ” เด็กชายรับคำด้วยความประหม่า พลางกดรีโมทเร่งเสียงโทรทัศน์ให้ดังขึ้น ถึงสายตาจะจับจ้องอยู่ที่โทรทัศน์ แต่ในหัวกลับคิดถึงเรื่องที่เพื่อนๆเล่าให้ฟัง รู้สึกหัวใจเต้นแรง เมื่อคิดว่าชายหนุ่มอาจจะเริ่มต้นทำสิ่งเหล่านั้นกับเขา ในเวลาใดเวลาหนึ่ง แล้วเด็กชายก็ต้องสะดุ้ง เมื่อชายหนุ่มโอบแขนมาทางด้านหลัง แล้วเอนตัวมาจนร่างกายด้านข้างของชายหนุ่มแนบชิดกับร่างกายของตน
“อายุเท่าไหร่แล้ว” ชายหนุ่มถามเบาๆ
“สิบสามครับ”
“โซ ยัง .... เธอยังเด็ก สำหรับคนไทย เธอเด็กเหลือเกินที่ทำแบบนี้” ชายหนุ่มพูดแล้วถอนหายใจ
“แล้วคุณอายุเท่าไหร่ ทำไมพูดไทยเก่งจัง”
“ลองเดาดูสิ” ชายหนุ่มหันไปยิ้มให้กับเด็กชายที่หันมามอง
“ยี่สิบต้นๆ” เด็กชายคาดเดา ชายหนุ่มได้ฟังก็หัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม ทำให้เด็กชายคลายความวิตกลงไป
“ฉันอายุมากกว่าที่เธอคิดมาก ... มากจนเธอคิดไม่ถึง”
“สามสิบเหรอ อย่าบอกนะว่าคุณอายุมากกว่านั้นอีก” เด็กชายเบิกตากว้าง
ชายหนุ่มอมยิ้ม พลางคิดว่ายังไงคนที่ตนโอบกอดไว้ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี อดคิดไปถึงวัยเด็กของตนเองไม่ได้ สักพักก็หันไปมองดูภาพในจอโทรทัศน์ต่อ ท่าทางของชายหนุ่ม ทำให้เด็กชายที่เริ่มมีคำถามอีกมาก อดถามต่อไปอีกไม่ได้
“คุณยังไม่ตอบผมเลย ทำไมคุณพูดไทยเก่งจัง”
“ฉันเคยอยู่เมืองไทยหลายปี หลายปีมาก”
“ตั้งแต่คุณเด็กๆหรือเปล่า”
“ไม่หรอก แต่เอาเป็นว่าหลายปีก็แล้วกัน”
“คุณมาทำอะไรที่เมืองไทยเหรอครับ”
“มาเที่ยว แล้วต่อมาก็เริ่มทำธุรกิจ เมืองไทยน่าอยู่ คนไทยก็อัธยาศัยดี”
“โดยเฉพาะเด็กไทย ... รึเปล่าครับ” เด็กชายเริ่มถามอย่างนึกสนุก
“บางคนนะ โดยเฉพาะเธอ”ชายหนุ่มหันมามองหน้าเด็กชายอีกครั้ง
“ฉันรู้ว่าความจริงเธอเป็นเด็กดี ไม่เหมือน ‘เด็ก’ ที่ออกมาทำอะไรตอนกลางคืนแบบครั้งนี้"
“ผมสิบสามแล้วนะ ผมโตแล้ว”
“เชื่อฉันสิ เธอยังเด็ก ... เมื่อเทียบกับฉัน เธอยังเด็กเหลือเกิน เอาหล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เด็กดีควรจะนอนได้แล้ว”
“ผมจะดูโทรทัศน์” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ที่ถูกย้ำถึงความเป็นเด็ก
ชายหนุ่มมองดูใบหน้าด้านข้าง ที่แสดงสีหน้าว่าไม่พอใจ แล้วอดนึกขำไม่ได้ จึงยกที่โอบไหล่เด็กชายขึ้นจับศรีษะของเด็กชายเขย่าเบาๆ แล้วดึงมาซบไว้บนไหล่ เด็กชายก็เอนตัวตามแรงมือแต่โดยดี ผ่านไปครู่ใหญ่ ความง่วงงันจึงเริ่มเข้ามาครอบงำเด็กชาย ไม่ได้รู้สึกตัวว่า ดวงตาที่ปรือลง และศรีษะที่ซบอยู่กับไหล่ของชายหนุ่มเริ่มเลื่อนไหลต่ำลง ในที่สุดเด็กชายก็หลับไหลลง โดยที่ซุกศรีษะลงไปบนอกอันอบอุ่นของชายหนุ่มนั่นเอง
บทที่ ๒
ต้นเดือนธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๒
“เฮ๊ย ... ใจลอยเชียวนะเอ็ง”
เสียงเรียกมาจากชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้าง ทำให้ความนึกคิดของภูริทัต หรือที่เพื่อนๆเรียกว่า ทัต กลับมาสู่โลกปัจจุบัน
“คราวนี้เล่นฝรั่งเลยเหรอวะ”  ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งพูดแซว พร้อมกับพยักเพยิดไปยังชาวต่างชาติ ที่กำลังบรรเลงเปียนโนอยู่ที่ห้องลอบบี้ของโรงแรมชื่อดังแห่งนี้
“ดูๆไปก็หล่อดีนะเว๊ย น่าสนใจดีเหมือนกัน” พูดแล้วก็หันไปมองด้วยสายตาแวววาว
“แค่คิดถึงเรื่องเก่าๆ” ภูริทัตตอบเสียงเนือยๆ พูดแล้วก็หันไปมองดูชาวต่างชาติคนนั้นอีกครั้ง
คืนวันศุกร์แบบนี้ ภูริทัตและเพื่อนๆมักจะหาอาหารเย็นมื้อพิเศษ ตามร้านอาหารชื่อดังในกรุงเทพฯ เป็นอาหารมื้อรางวัลประจำสัปดาห์อยู่เสมอ วันนี้ก็เช่นกัน  หลังจากเสร็จสิ้นมื้อเย็นในร้านสุกี้ในบริเวณสยามแสควร์ ก็มานั่งเล่นกันที่โรงแรมแห่งนี้ สั่งเครื่องดื่มกันคนละแก้ว แล้วก็นั่งสนทนากันไป ไม่ได้ใส่ใจกับอะไรมากนัก
The falling leaves drift by the window
The autumn leaves of red and gold
I see your lips, the summer kisses
The sunburned hand I used to hold
เสียงแผ่วนุ่มลอยคลอมากับเสียงเปียนโน ภูริทัตทัตเกิดความสนใจ หันมองไปยังแหล่งที่มาของเสียง นักเปียนโนรูปร่างเพรียว ใบหน้ารูปไข่ หน้าผากนูนกว้าง ผมและคิ้วเป็นสีน้ำตาลทองอ่อนๆ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนดูรับกับผิวค่อนข้างขาว ดูแล้วคงจะอยู่ในวัยช่วง ๒๔-๒๗  ทำให้ภูริทัตทัตประหวัดไปถึงชาวต่างชาติที่เคยได้พบเมื่อยังอยู่ในช่วงก่อนวัยรุ่น จำไม่ได้แล้วว่าชาวต่างชาติคนนั้นมีหน้าตาเช่นไร แต่ก็คิดว่าคงจะคล้ายคลึงกับคนที่ตนกำลังนั่งมองอยู่ ป่านนี้ชาวต่างชาติคนนั้นคงกลายเป็นชายวัยกลางคนอายุกว่า ๔๐ ไปแล้ว ภูริทัตเหม่อมอง พลางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อช่วงที่เขากำลังจะก้าวเข้าสู่วัยรุ่น
“นายว่าไง ฝรั่งคนนี้น่าจะเป็นแบบไหน”  ปรีชา หรือชา เพื่อนของภูริทัตเป็นเกย์หนุ่มที่ค่อนข้างเจ้าชู้ ถามขึ้นอีก
“ไม่รู้ ข้าไม่ได้ชำนาญเหมือนพวกเอ็งสองคนนี่” ทัตตอบกลั้วหัวเราะ
“แบบไหนไม่แน่ใจหว่ะ รู้แต่ว่าเป็น” รังสรรค์ หรือสรรค์ เพื่อนอีกคนหนึ่งหันมาผสมโรง
“พวกนายรู้ได้ยังไงว่าเค้าเป็น”  ภูริทัตหันกลับไปมองนักเปียนโนอีกครั้ง นิ้วเรียวที่ไล่พรมไปบนคีย์บอร์ดดูแผ่วพริ้ว ไม่น่าเชื่อที่จะทำให้เกิดเสียงเพลงที่หนักแน่น แต่นุ่มนวลอยู่ในสำเนียงแบบนี้ได้
“แค่มอง ก็รู้แล่วว่าใช่” ปรีชายิ้มกว้าง
“แต่ถ้าเป็นคนนี้นะ เป็นแบบไหนเราก็ยอมหว่ะ”
“ว่าเข้านั้น แต่ข้าไม่ยอมหรอกนะ ข้าน่ะต้องรุกอย่างเดียว” ภูริทัตพูดอย่างอารมณ์ดี
“ทำเป็นปากเก่ง ไม่เคยแท้ๆนะนายน่ะ เดี๋ยวเจอของจริงเข้า ขี้คร้านจะยอมทุกอย่าง ไม่เชื่อมาพิสูจน์กับเราดูมะ” ปรีชาพูดแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของภูริทัตมากขึ้น
เสียงเปียนโนเงียบลง นักดนตรีเดินลงมาจากเวทีเตี้ยๆ คงจะเป็นช่วงพักการบรรเลง มีแขกของโรงแรม ๒-๓ โต๊ะที่ทักทายนักดนตรีคนนั้น ระหว่างที่กำลังเดินมาทางโต๊ะของคนทั้งสาม
“ฮาย .... กู๊ดเพอฟอร์ม” รังสรรค์ไม่ยอมปล่อยโอกาสให้ผ่านไป ส่งเสียงทักขึ้นทันที
“ขอบคุณครับ” นักดนตรีชาวต่างชาติหันมายิ้มให้แล้วเดินตรงไปยังเคาเตอร์เครื่องดื่ม ตอนนั้นเองที่ทั้งสามคนได้เห็นใบหน้าของนักดนตรีชาวต่างชาติอย่างชัดเจน
ใบหน้ารูปไข่ แลดูอ่อนโยนเมื่อมีรอยยิ้มดวงตาสีเขียวมรกตดูเปล่งประกาย เหมือนจะล้อกับแสงไฟที่ส่องอยู่บนเพดานห้อง
“ไปต่อกันดีกว่าหว่ะ” รังสรรค์พูดขึ้นทันทีที่ชาวต่างชาติคนนั้นลับสายตาไป
“อ้าว นึกว่าจะอยู่คั่วต่อ … ไปไหนกันดีวะ”ปรีชาหันไปถามทัต
“สีลมดีมะ ใกล้ดี ไปถึงแล้วค่อยคิดว่าจะเข้าร้านไหน” ภูริทัตออกความเห็น

peemakung · โพสต์ 2012-6-28 21:37:20

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-6-30 06:16:37

ขอบคุณมากครับ

Klong · โพสต์ 2013-6-2 15:09:39

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-8-18 23:56:42

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-11-30 14:07:31

ขอบคุนคราฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-2 07:58:21

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-4-28 15:56:55

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-4-27 15:51:35

งงอยู่

napapadon1 · โพสต์ 2016-4-28 18:28:06

ขอบคุณครับ

pearl9845 · โพสต์ 2017-2-26 14:24:30

ขอบคุณครับ

pipi1 · โพสต์ 2017-3-30 10:09:41

ขอบคุนครับ

shinecaraff · โพสต์ 2017-4-1 04:25:20

ขอบคุนค๊าฟ

pt200 · โพสต์ 2017-4-4 23:20:57

ขอบคุณครับ

Poomuuu555 · โพสต์ 2018-12-9 22:56:26

nuangnut1996 · โพสต์ 2018-12-10 18:31:58

ขอบคุณครับ

Sahapad · โพสต์ 2019-6-29 23:34:32

eg1 · โพสต์ 2019-7-2 01:05:15

ขอบคุนครับ

Tedap · โพสต์ 2019-7-2 16:03:47

ขอบคุณครับ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-3 23:38:12

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ สานฝันนิรันดร ++ # 1

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร