++ สานฝันนิรันดร ++ # 4

tanya · โพสต์ 2012-6-24 10:17:07

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“หรือว่าทางโรงแรมมีกฎห้ามนักดนตรีนั่งกับลูกค้า”ปรีชาพูดพลางเหลือบมองชายหนุ่มไปทั่วทั้งตัว
“ถ้าเป็นลูกค้าทั่วไปละก็คงไม่เหมาะ แต่พวกเราเป็นสหายเก่ากันคงไม่เป็นไร” สเตฟานพูดพลางหันไปยิ้มให้ภูริทัตแล้วนั่งลงไปบนเก้าอี้ยาว
“วันนี้คุณเล่นเพลงเพราะมาก ผมชอบเสียงเปียนโนของคุณ” ภูริทัตเอ่ยชม
“แล้วเดี๋ยวเสร็จงานแล้วไปไหนต่อรึเปล่าครับ” ปรีชาถามด้วยความกระตือรือร้น
“ขอบคุณครับ” สเตฟานตอบภูริทัต แล้วหันไปตอบปรีชาต่อ “ยังไม่ทราบเหมือนกันครับ ปรกติผมชอบออกไปเดินเล่น ดูกรุงเทพฯยามค่ำคืน”
“ขอโทษครับ จะให้ยกเครื่องดื่มมาที่นี่มั๊ยครับ” เสียงขัดจังหวะจากพนักงานบริการ สเตฟานพยักหน้ารับ สักครู่พนักงานคนนั้นก็ยกเครื่องดื่มมาให้ด้วยท่าทีนอบน้อม จนรังสรรค์รู้สึกผิดสังเกตุ
“ดูท่าทางพนักงานที่นี่ให้เกียรติคุณมากเลยนะครับ” รังสรรค์อดถามไม่ได้ แต่สเตฟานได้แต่ยิ้มไม่ตอบคำถาม
“เดี๋ยวไปเที่ยวต่อกับพวกเรามั๊ยครับ มีคนไปด้วยเยอะๆ สนุกดี” ปรีชาเริ่มรุก
“ที่ไหนเหรอครับ” สเตฟานถามกลับ
“คงผับที่สีลม แต่ยังไม่รู้จะเข้าร้านไหน” ปรีชาตอบด้วยความกระตือรือร้น
“เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่า ผมไม่ค่อยชอบไปสถานที่แบบนั้น มันแออัด” สเตฟานตอบเลี่ยงๆ
“ทำไมคุณพูดไทยได้ชัดเจนจัง” กรกฎถามบ้าง การขยับตัวชะโงกหน้าไปถามสเตฟาน ทำให้ร่างกายของเขาได้สัมผัสกับร่างกายของภูริทัตมากขึ้น ถึงแม้จะเป็นการเสียดสีกันของท่อนแขนก็เถอะ
“ผมมาเมืองไทยบ่อย บางครั้งก็พักอยู่นานๆ” สเตฟานตอบพลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“แล้วคุณเป็นคนชาติไหนเหรอครับ” รังสรรค์ถามด้วยความสนใจ
“อังกฤษ ผมเป็นคนอังกฤษ”
“แล้วคุณมาเมืองไทยทำไมเหรอครับ ดูแล้วคงไม่ได้มาเที่ยว หรือว่ามาทำงาน” ปรีชาถามบ้าง
“ผมอยู่ไม่เป็นที่หรอกครับ ผมย้ายไปหลายประเทศ ก็ทั้งเรื่องงานด้วย เที่ยวด้วย ช่วงนี้ผมคิดถึงเมืองไทย ผมเลยกลับมา”
“คิดถึงเมืองไทยหรือคนไทยกันแน่” ปรีชาหยอก
“คนไทยเป็นคนน่ารัก อัธยาศัยดีกว่าคนหลายๆชาติที่ผมเคยเจอ บอกตรงๆนะครับ” สเตฟานหยุดพูด แล้วยิ้มกว้าง
“ผมกลับมาเพราะคิดถึงคนที่เคยเจอเมื่อครั้งที่ผมมาอยู่เมืองไทยคราวที่แล้ว”
“หญิงสาวหรือชายหนุ่มล่ะครับ” น้ำเสียงของกรกฎเหมือนมีแววหยันเยาะอยู่ในที
“เด็กครับ เป็นเด็กที่น่ารักทีเดียว” น้ำเสียงของสเตฟานดูอ่อนโยน
“ผมขอตัวไปเตรียมตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวต้องขึ้นเล่นแล้ว ขอบคุณนะครับ” สเตฟานค้อมศรีษะเล็กน้อย ท่าทางเหมือนผู้ใหญ่แสดงความขอบคุณต่อผู้มีอาวุโสน้อยกว่า แล้วลุกเดินไปยังเคาเตอร์บริการ พูดอะไรอยู่ครู่หนึ่งก็เดินหายไปทางห้องน้ำ ส่วนภูริทัตก็ขยับตัวออกห่างจากกรกฎทันทีที่สเตฟานลุกออกไป
“ไปกันรึยังพี่ ผมนั่งจนเบื่อแล้ว” กรกฎพูดขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปอีกราวครึ่งชั่วโมง
“ยังหัวค่ำอยู่เลย เพิ่งจะสามทุ่มกว่าเอง” รังสรรค์พูดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“ไปเดินดูอะไรเล่นกันก่อนก็ได้นี่พี่ นั่งแบบนี้น่าเบื่อออก” กรกฎโอดครวญ
“งั้นเราไปเดินเล่นแถวนั้นกันก่อนแล้วกัน นั่งนานๆชักเมื่อย” ปรีชาเห็นด้วย จึงหันไปเรียกพนักงานบริการให้มาเก็บเงินค่าเครื่องดื่ม
“คุณสเตฟานสั่งว่าไม่ต้องคิดเงินค่ะ” พนักงานตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
“อ้าว ทำไมล่ะ” กรกฎขมวดคิ้ว “นักคนตรีเลี้ยงเครื่องดื่มแขกได้ด้วยเหรอ”
“เข้าใจผิดแล้วค่ะ คุณสเตฟาน ...”
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เสียงทุ้มห้าวดังขึ้น ทุกคนหันไปมองจึงเป็นเป็นชายสูงอายุ รูปร่างสันทัดในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม ใบหน้าเคร่งขรึม พนักงานสาวรีบเล่าเรื่องราวให้ชายสูงอายุฟังอย่างละเอียด
“อ้อ อย่างงั้นเธอไปทำงานต่อเถอะ ทางนี้ผมจัดการเอง” ใบหน้าชายสูงอายุเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆให้พนักงานสาว ซึ่งโค้งให้เล็กน้อยแล้วเดินจากไป
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าพวกคุณขัดข้อง เรื่องคุณสเตฟานท่านไม่ให้คิดเงินค่าเครื่องดื่มหรือครับ”
“ท่าน...” ภูริทัติพูดเบาๆพร้อมกับขมวดคิ้ว
“ผมเพียงแต่สงสัยว่า นักดนตรีของโรงแรมนี้เลี้ยงแขกได้ด้วยเหรอครับ” กรกฎเน้นคำว่านักดนตรีเป็นพิเศษ
“นักดนตรี” ชายสูงอายุพูดพลางหัวเราะเบาๆ “ท่านเพียงแต่มาช่วยพวกเราในช่วงที่ยังหานักดนตรีใหม่ไม่ได้เท่านั้นครับ ท่านไม่ได้เป็นพนักงานของโรงแรมเรา”
“ไม่ใช่พนักงาน งั้นก็เป็นแขกน่ะสิ” ปรีชาถามด้วยความสนใจ
“ไม่ใช่เหมือนกันครับ เอาเป็นว่าท่านสั่งมาพวกเราก็ต้องทำตามนั้น ผมต้องขอตัวไปทำงานต่อนะครับ” ชายสูงอายุโค้งน้อยๆอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินจากไป
ทั้งสี่คนจึงพากันลุกเดินออกจากโรงแรมแห่งนั้น พร้อมกับถกเถียงกันว่า สเตฟานมีความสัมพันธ์อย่างไรกับทางโรงแรมกันแน่ ในขณะที่ภูริทัตกำลังคิดว่าเขาน่าจะเคยพบกับชายสูงอายุคนนั้นมาก่อน แต่คิดเท่าไรเขาก็คิดไม่ออก
บทที่ ๕
“จะให้เอารถออกไหมครับ” ชายสูงอายุร่างสันทัดเอ่ยถาม พร้อมกับยื่นเสื้อโคตผ้าลูกฟูกสีเขียวขี้ม้าให้
“ไม่ต้องหรอก ถ้าไปไกลก็จะกลับด้วยรถแทกซี่” สเตฟานเอื้อมมือไปรับเสื้อโคตมาสวมทับไว้ สีเขียวขี้ม้าหม่นๆ กลับทำให้ผิวของชายหนุ่ม ยิ่งดูขาวมากขึ้น
“นี่กุญแจห้องครับ เผื่อท่านต้องใช้ ผมจำได้ว่าน่าจะเป็นช่วงนี้พอดี”
สเตฟานรับกุญแจที่ร้อยไว้กับป้ายมีหมายเลขกำกับ ใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อโคตด้านใน บริเวณทรวงอก
“ขอบใจมากนะทรงศักดิ์ ที่จัดการเรื่องต่างๆให้ฉันได้อย่างเรียบร้อยเสมอมา”
“ตระกูลผมรับใช้ท่านมาหลายชั่วคนแล้ว ท่านเองก็เมตตาผมเสมอมา ผมทำเช่นนี้ก็สมควรแล้ว” สายตาของผู้ตอบ เต็มไปด้วยความสำนึกตื้นตัน
สเตฟานเอื้อมมือไปตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง
“เมย์ ไอ ซิท เฮียร์”
“เชิญครับ” สเตฟานหันหน้าไปตอบคนถาม แล้วหันกลับไปมองผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนน
“พูดไทยได้ด้วยเหรอครับ” อีกฝ่ายยังคงรุกต่อ
“ครับ ผมมาเมืองไทยบ่อย ครั้งละนานๆ” ตอบโดยที่ไม่หันกลับมามองชายหนุ่ม
“เหรอครับ” หนุ่มใหญ่ยิ้มให้ “ผมชื่อการันต์ ให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี”
“สเตฟาน” ตอบพร้อมกับหันมายิ้มให้ คนที่มานั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา บนโต๊ะของร้านกาแฟ ซึ่งตั้งไว้ริมถนน การันต์จัดว่าหน้าตาธรรมดา แต่รูปร่างสูงใหญ่ และดวงตาวาววับ สเตฟานคิดว่าการันต์คงมีอายุราวๆ ๓๐ ตอนต้น
“สเตฟาน … ชื่อเพราะนะครับ มาจากประเทศไหนครับนี่”
“ผมอยู่หลายที่ ก่อนจะมาไทย ผมอยู่ที่ ออสเตรเลีย”
“โอ้โห ทำธุรกิจเหรอครับ สงสัยกิจการคงดีน่าดู ถึงได้เดินทางบ่อย ไปหลายประเทศซะด้วย” การันต์ถามด้วยความสนใจ
“ก็พออยู่ได้ครับ หาว่าดีจริงๆ ผมคงไม่ต้องเดินทางบ่อย คงหาที่อยู่ที่แน่นอนได้เสียที” สเตฟานพูดกลั้วหัวเราะ
การันต์ยังคงชวนสเตฟานคุยต่อ เรื่องที่คุยส่วนใหญ่เป็นเรื่องเกี่ยวกับออสเตรเลีย เพราะการันต์เองก็เคยไปเที่ยวมาบ้างเหมือนกัน ระหว่างการสนทนา การันต์ก็ ‘หยอด’ คำหวานเป็นระยะๆ เพื่อดูท่าทีของอีกฝ่ายหนึ่งไปด้วย เมื่อเห็นว่าไม่มีทีท่ารังเกียจจากอีกฝ่ายก็เริ่มรุกหนักขึ้น
“เค้าว่ากันว่า ราตรีมีค่าดั่งทองคำ คุณจะใช้เวลายามค่ำคืนนี้กับผมมั๊ยครับ” การันต์พยายามส่งสายตาสื่อความหมายให้หนุ่มรูปงามตรงหน้า ผิวขาวเกลี้ยงเกลา แก้มเป็นสีชมพูระเรื่อ รับกับสีของริมฝีปาก ยิ่งทำให้เขาปั่นป่วน
“ที่ไหนล่ะครับ” สเตฟานยิ้มกริ่ม “ที่ของคุณ หรือของผม”
“ของผมดีกว่า ไปกันเลยนะครับ”
พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปขยับเก้าอี้ให้สเตฟานที่ลุกขึ้นยืนเช่นกัน พลางคิดว่าคืนนี้เขาช่างโชคดี ที่ได้ ‘เหยื่อ’ ที่ดูดีขนาดนี้ ไม่แน่นักอาจจะไม่ใช่เพียงแค่ความ ‘สนุก’ ชั่วข้ามคืน เขาอาจจะสานต่อความสัมพันธ์ให้ยืนยาวไปอีกสักพักหนึ่งก็ได้ เขาลืมคิดไปว่า บางครั้งนายพรานที่ออกล่า ‘เหยื่อ’ นั้น บางครั้งตนเองอาจจะกลายเป็น ‘เหยื่อ’ เสียเองก็เป็นได้
“วันนี้ไม่เจอเหยื่อเลยเหรอไงวะ” ภูริทัตถามรังสรรค์
“อย่าแพ้เจ้าชามันสิเว๊ย”
“ไม่รู้หว่ะ วันนี้เบื่อๆยังไงไม่รู้” รังสรรค์ตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ นึกถึงปรีชาที่พบคนถูกใจ พากันออกไปจากผับไปเมื่อครู่ใหญ่ๆ
“งั้นคืนนี้ก็นอนคนเดียวดิ๊วะ”
“ไหนจะเหมือนเอ็งล่ะ คืนนี้ก็อย่าโหมล่ะ เปิดซิงซะทีนะเอ็ง” พูดแล้วก็เอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนเบาๆ
“เปิดกระหม่อมบิดาเอ็งน่ะสิ พูดยังกับว่าข้าจะไปนอนกับใคร”
“อ้าว ก็เดี๋ยวปูมันจะไปค้างบ้านเอ็งไม่ใช่เหรอไง เด็กมันจะไปสังเวยถึงที่แล้ว ก็รับๆไปเหอะ”
“เฮ่ย ... ข้าไม่ได้รับปาก เอ็งนั่นแหละเอาไป”
“ไม่หล่ะเว๊ย ไม่อยากยุ่งกับคนในแผนกเดียวกัน มีเรื่องขึ้นมาจะลำบาก”
“งั้นเอางี้ เอ็งจะเอาไงก็ตามใจ แต่ข้าเผ่นก่อน ฮ่าๆ” พูดจบภูริทัตก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจาผับไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของรังสรรค์
“เรียบร้อยมั๊ยวะ” ปรีชาถามยิ้มๆ เมื่อนั่งลงบนโต๊ะในร้านอาหาร ที่ภูริทัตนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“อะไรของเอ็ง” ภูริทัตเงยหน้าจากหนังสือพิมพ์ มองดูคนที่มานั่งลงบนเก้าอี้ด้านข้าง
“อ้าวทำไก๋” หัวเราะพร้อมกับยักคิ้ว “ก็เมื่อวันศุกร์ ไอ้ปูมันไปนอนบ้านนายไม่ใช่เหรอ เป็นไงมั่ง เสร็จกันไปกี่ยก แล้ววันเสาร์ปูมันกลับเลย หรือว่าอยู่ต่อ”
“ไม่รู้เว๊ย วันนั้นข้ากลับคนเดียว ปูเป็นไงเดี๋ยวถามไอ้สรรค์มันดูแล้วกัน”
“อ้าว” ปรีชาอ้าปากหวอ “ไม่น่าเลยหว่ะ รู้งี้นะรออีกหน่อยแล้วรอเสียบแทนก็ดี”
“แล้วคืนนั้น ตกลงเอ็งได้เสียบหรือถูกเสียบวะ” ภูริทัตแกล้งทำสีหน้าจริงจัง
“อย่าเอ็ดไปนะเว๊ย” ปรีชาทำท่าป้องปาก ชะโงหน้าเข้าไปใกล้ พูดเสียงเบา ภูริทัตเลยยื่นหน้าเข้าไปหา “ทั้งสองอย่างหว่ะ ผลัดกันเสียบฮ่าๆ”
แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะเสียงดัง
“หัวเราะอะไรกันวะ” รังสรรค์ทักทายพลางนั่งลงตรงข้ามกับปรีชา และกรกฎที่เดินมาพร้อมกัน ก็นั่งลงตรงข้ามกับภูริทัต
การถามของปรีชาคงไม่ได้ต้องการคำตอบ เพราะหันไปสั่งอาหารและเครื่องดื่มกับพนักงานที่เดินเข้ามาหา
“แล้วเมื่อกี้หัวเราะอะไรกันเหรอครับ” กรกฎถามอย่างสนใจเมื่อสั่งอาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องเมื่อคืนวันศุกร์น่ะ” ปรีชาตอบโดยไม่คิดอะไร แต่พอกรกฎได้ฟังก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
รังสรรค์หันไปมองหน้ากรกฎ แล้วหันไปมองภูริทัตที่เริ่มกินอาหารกลางวัน เพราะมาถึงเป็นคนแรกและสั่งอาหารทันที จึงได้อาหารและเครื่องดื่มเรียบร้อยแล้ว ส่วนอาหารและเครื่องดื่มของปรีชา พนักงานกำลังนำมาวางให้พอดี
“วันศุกร์มีอะไรเหรอไง” รังสรรค์หันกลับมาถามปรีชา
“ก็ไอ้ทัตมันถามเราว่าเป็นไงมั่งน่ะสิ เลยเล่าให้มันฟังว่าของเราน่ะ มันเด็ดขนาดไหน” ปรีชาตอบพลางหันไปส่งสายตาแวววาวให้กรกฎ “พวกนายสองคนล่ะเป็นไง เจออะไรเด็ดๆมั่งมั๊ย ได้ข่าวว่าอยู่ต่อกันนี่”
“ก็ไม่เห็นมีอะไร” รังสรรค์ตอบ แล้วก็ต้องเปลี่ยนความสนใจไปที่พนักงานซึ่งนำอาหารและเครื่องดื่มมาเสริฟ
แล้วการสนทนาก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องของงานและเรื่องจิปาถะที่ริ่มมาตั้งแต่เช้าวันนี้ ซึ่งเป็นวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์ระหว่างสนทนา รังสรรค์ก็อดคิดถึงเรื่องเมื่อคืนวันเสาร์ไม่ได้หนุ่มรุ่นน้องที่ไปค้างกับเขาที่บ้านถึงปากเขาจะพูดว่าไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนในแผนกเดียวกัน แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงเขาก็อดเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าไม่ได้ ต้องยอมรับว่า ‘ลีลา’ของเด็กรุ่นน้องคนนี้ ทำเอาเขาติดใจไม่น้อยทีเดียว

peemakung · โพสต์ 2012-6-28 22:13:15

ขอบคุณครับ

Klong · โพสต์ 2013-6-2 15:50:45

ขอบคุนครับ

cawee · โพสต์ 2013-11-30 14:37:39

ขอบคุนคราฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 05:26:48

ขอบคุณมากนะ

sugarxxx · โพสต์ 2016-11-13 08:32:45

ขอบคุณครับ

shinecaraff · โพสต์ 2017-4-1 05:08:06

ขอบคุนค๊าฟ

Sahapad · โพสต์ 2019-6-29 23:38:06

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 00:24:03

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ สานฝันนิรันดร ++ # 4

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร