++ สานฝันนิรันดร ++ # 14

tanya · โพสต์ 2012-6-24 11:36:06

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ถึงเขาจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ แต่ก็ยังดูออกว่าช่วงเวลา๒ คืนที่ผ่านมา อีกฝ่ายหนึ่งเหมือนจะควบคุมความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ไม่ได้ปลดปล่อยออกมาอย่างเต็มที่เหมือนตัวเขา ตัดเรื่องที่ไม่มีใจให้เขาออกไปเพราะไม่ว่าเขาจะ ‘เสนอ’ ออกไปในรูปแบบไหนอีกฝ่ายก็ ‘สนอง’ ตอบต่อเขาโดยไม่มีการขัดขืนทั้งสองคืนไม่รู้ว่าเขา ‘สุขสม’ ไปกี่ครั้งแต่เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีความสุขทางร่างกายเหมือนเขาเลยทำให้อดเกิดความเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ หรือนอกจากการแพ้แสงแดดแล้วสเตฟานยังมีโรคประจำตัวอะไรที่ไม่ยอมบอกต่อเขาอีก
“คิดอะไรอยู่ครับพี่” เสียงเรียกทำให้ภูริทัตหลุดออกมาจากห้วงความคิด
“ก็เรื่อยเปื่อยน่ะ ปูเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันเลยนะ” ภูริทัตพูดแล้วก็หันไปทักทายปรีชา และรังสรรค์ ที่ทยอยนั่งลงบนโต๊ะในร้านอาหาร
“พี่คิดถึงผมด้วยเหรอ” กรกฏพูดด้วยใบหน้าดีใจ
“ก็ถามไปงั้นแหละ” ภูริทัตยักไหล่ ไม่สนใจกับท่าทางที่สลดลงของหนุ่มรุ่นน้อง
“เอ็งนี่ละน๊า พูดไม่คิดถึงใจคนฟังเลย” รังสรรค์ติง
“ปูก็ไม่ต้องน้อยใจไปนะ ทัตมันไม่ห่วง แต่พี่ห่วง” ปรีชาพูดหยอกล้ออีกฝ่ายด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“อ้าวมาว่ากู ... คิดยังไงก็พูดอย่างงั้น มันผิดตรงไหน” ภูริทัตไม่ยอมแพ้
“เออ ... เอ็งมันไม่เคยผิดซักอย่าง” รังสรรค์พูดอย่างเอือมระอา “สั่งข้าวดีกว่าหว่ะ น้องๆ”
รังสรรค์หันไปเรียกพนักงานในร้าน แล้วต่างคนก็สั่งอาหารและเครื่องดื่มที่ตนต้องการ ระหว่างนั้นก็คุยกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งอาหารมื้อกลางวันจบลง
“พี่ทัต” กรกฏเรียกระหว่างที่กำลังเดินกลับบริษัท “ผมมีอะไรจะให้พี่ดู” กรกฎยื่นโทรศัพท์มือถือให้ภูริทัตดูรูปที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ
“อะไร” ภูริทัตดูภาพในจอที่กรกฏเลื่อนเปลี่ยนไปมาอย่างงงๆ
“ก็สเตฟานของพี่ไง ดูหงิมๆ ที่แท้ก็ชอบไปหาผู้ชายตามผัปตามบาร์” กรกฏแบะริมฝีปากอย่างเหยียดหยาม
“รูปพวกนี้ถ่ายมาเมื่อไหร่” ภูริทัตภามด้วยสีหน้าจริงจัง
“สองรูปแรกเมื่อคืนวันศุกร์ สามรูปหลังเมื่อคืนวันอาทิตย์” กรกฏตอบด้วยรอยยิ้มหยัน
“ไม่ผิดวันนะ” คราวนี้กรกฏเป็นฝ่ายงุนงง เมื่อภูริทัตถามด้วยรอยยิ้ม
“ไม่ผิดหรอก ออกล่าผู้ชายมาหลายวันแล้ว ผมกลัวว่าพี่จะถูกหลอก เลยหาหลักฐานมาให้ดู”
“หลักฐานของคนหน้าคล้ายล่ะสิ ถ่ายในผัปมืดๆ จะแน่ใจได้ยังไงว่าเป็นคนเดียวกัน”
“ถ้าไม่ใช่แล้วมันจะเหมือนกันขนาดนี้ได้ยังไงล่ะ” กรกฏเถียงทั้งที่ใจเต้นตึกตัก เพราะรู้ดีว่าคนในรูปไม่ใช่คนที่ตนพูดถึง
“ยังไงก็คนละคนแน่ๆ ไม่ใช่สเตฟานเด็ดขาด แล้วที่หลังปูอย่าทำอย่างนี้อีก” ภูริทัตทำหน้าเบื่อหน่าย
“ทำไมพี่ไม่เชื่อผม พี่หลงเค้าจนไม่ลืมหูลืมตาเลยเหรอไง” กรกฏพูดด้วยความโมโห
“ถ้าพี่รักใครชอบใคร พี่ก็ยังไม่ถึงขนาดหลงหรอกนะ”
“หรือว่าพี่หาว่าผมโกหก”
“พี่ก็ไม่คิดว่าเราจะโกหกพี่หรอก แต่พี่ว่าเข้าใจผิดกันมากกว่า คนในรูปไม่ใช่สานฝันแน่ๆ”
“พี่รู้ได้ยังไง”
“ข้อแรก เค้าไม่ใช่คนแบบนั้น และข้อสองสำคัญมาก” ภูริทัตมองหน้ากรกฏแน่วนิ่ง ก่อนจะพูดต่ออย่างช้าๆทีละคำอย่างชัดเจน “ทั้งสองคืนนั่นน่ะ เค้าอยู่กับพี่ เราอยู่ด้วยกันที่บ้านพักในป่าต่างจังหวัด สานฝันเค้าไปอยู่ต่างจังหวัดตั้งแต่ปีใหม่ ดังนั้นไม่มีทางที่เค้าจะอยู่ในกรุงเทพฯได้หรอก”
พูดจบภูริทัตก็เดินจากไป ทิ้งให้กรกฏยืนโมโหอยู่คนเดียว
บทที่ ๑๖
ภูริทัตรู้สึกแปลกใจที่ทรงศักดิ์บอกเขาตั้งแต่ก่อนขึ้นรถ ว่าคืนนี้คงจะใช้เวลาในการเดินทางเกือบทั้งคืน เพราะในการสนทนากันระหว่างเขาและสเตฟานในหลายคืนที่ผ่านมา อีกฝ่ายไม่ได้บอกให้เขารู้เลยว่าได้ย้ายไปพักที่อื่นแล้ว และหากเป็นเช่นนั้นจริง กว่าเขาจะได้เจอกับอีกฝ่ายหนึ่ง คงต้องเป็นคืนพรุ่งนี้ คิดแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว เหลือบสายตามองไปยังทรงศักดิ์ ซึ่งปรับเก้าอี้ให้เอนนอน และเหมือนจะกำลังหลับสบาย จึงคิดได้ว่าควรจะนอนพักผ่อนจะดีกว่า
ระหว่างทางเขาถูกปลุกขึ้นสองครั้ง เมื่อรถตู้ที่นั่งมาแวะปัมป์น้ำมันที่อยู่ระหว่างทาง เพราะคนขับต้องการเข้าห้องน้ำ และหาอะไรกินในช่วงดึก เขาเองก็ลงมายืดเส้นยืดสายอยู่ข้างล่างทั้งสองครั้ง และเดินเข้าไปหาอะไรมากินเล่น จากร้านค้าที่เปิดบริการตลอด ๒๔ ชั่วโมง ภายในปัมป์นั่นเอง ในขณะที่ทรงศักดิ์ขอนอนอยู่บนรถเช่นเดิม แล้วเขาก็มาถึงจุดหมายในเวลาที่พระอาทิตย์เริ่มทอแสง
จุดหมายในครั้งนี้เป็นบ้านพักบนภูเขาในวนอุทยานแห่งชาติแห่งหนึ่ง อากาศยามเช้าเย็นสบาย และร่มรื่นด้วยหมู่ไม้นานาพันธ์ บรรยากาศคล้ายคลึงกับที่พักแห่งเดิม แต่ดูจะมีความเป็นส่วนตัวน้อยกว่า เพราะบ้านไม้หลังเดิมนั้นเป็นบ้านหลังเดียวจริงๆในป่ากว้างใหญ่ ดูเหมือนจะเป็นที่พักส่วนตัวของใครสักคน ที่สเตฟานหรืออาจจะเป็นคุณทรงศักดิ์ หยิบยืมใช้เป็นที่พักชั่วคราว แต่บ้านไม้หลายขนาดที่นี่ กลับปลูกเรียงรายกันอยู่ห่างๆ มีหมู่ไม้คั่นระหว่างบ้าน ซึ่งก็คงไม่ค่อยมีคนมากนัก เพราะไม่ใช่ช่วงฤดูพักผ่อน
“อากาศดีนะครับ” ทรงศักดิ์พูดขึ้นระหว่างที่ยืนรอคนขับรถติดต่อกับเจ้าหน้าที่ เพื่อขอกุญแจที่พัก
“ใช่ครับ” ภูริทัตตอบยิ้มๆ ดวงตายังมองไปรอบๆ
“เสียแต่ไกลไปหน่อย คุณเลยไม่ได้พบคุณท่านทันที กว่าจะได้พบก็คงเย็นนี้” ทรงศักดิ์พูดกลั้วหัวเราะ
“นั่นสิครับ น่าเสียดาย” ชายหนุ่มรู้สึกเก้อเขินเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าทรงศักดิ์รู้อะไรมากแค่ไหน
“เดี๋ยวเข้าที่พักแล้วพักผ่อนกันสักครู่แล้วกันนะครับ อาบน้ำกินอาหารเช้ากันให้เรียบร้อย แล้วค่อยว่ากันอีกทีว่าจะทำอะไรกันดีร ระหว่างรอให้ถึงเวลาค่ำ”
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตอบอะไร คนขับรถหนึ่งในสองซึ่งได้รับกุญแจจากเจ้าหน้าที่มา ก็บอกให้ทุกคนขึ้นรถเพื่อไปยังที่พัก ที่พักของภูริทัตเป็นเรือนไม้หลังเล็กๆ ปลูกราวกับจะซ่อนอยู่ในไม้พุ่มขนาดกลางหมู่ใหญ่ เมื่อไปถึงแล้วชายหนุ่มนำของเข้าไปเก็บ เมื่อเข้าไปในตัวบ้านก็พบว่าภายในจัดเหมือนห้องเอนกประสงค์ ด้านหนึ่งเป็นเตียงนอนขนาดใหญ่ ด้านปลายเตียงมีโต๊ะวางโทรทัศน์ ซึ่งสามารถหมุนกลับมาอีกด้าน ที่เป็นชุดโต๊ะเก้าอี้คล้ายโต๊ะกินข้าว มีโซฟายาววางอยู่ริมผนังด้านติดกับหน้าต่าง คงจะเอาไว้สำหรับนั่งเล่น อีกด้านดูเหมือนจะเป็นครัวขนาดเล็ก มีกระติกต้มน้ำร้อน เตาไมโครเวฟ และยังมีตู้เย็นขนาดเล็กอีก
“อีกซักสี่สิบนาทีพวกผมจะมารับไปทานอาหารเช้านะครับ” ทรงศักดิ์ที่เดินตามเข้ามาบอกกับชายหนุ่ม แล้วเดินออกจากห้องไป พร้อมกับคนขับรถทั้งสอง ที่เหมือนจะนำอะไรเข้าไปไว้ในห้องน้ำ โดยไม่ลืมปิดประตูให้เรียบร้อย
ภูริทัตนำเสื้อผ้าเข้าไปแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า ผลัดเปลี่ยนเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำภายในห้องน้ำ แล้วก็ต้องถึงบางอ้อ เมื่อเห็นขวดแชมพู กล่องสบู่ หลอดยาสีฟัน แปรงสีฟัน ทุกอย่างมีขนาดเล็ก และบางชิ้นมีตราของโรงแรมซึ่งทรงศักดิ์เป็นผู้จัดการประทับอยู่ ชายหนุ่มถึงกับอมยิ้มกับความรอบคอบของผู้จัดการสูงวัยผู้นี้
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก ด้วยความที่ไม่อยากอุดอู้รออยู่ในห้อง จึงเดินออกไปนั่งเล่นบนชุดเก้าอี้ไม้หน้าบ้านพัก ไม่นานนัก รถตู้ก็มาจอดที่หน้าบ้าน ภูริทัตเดินลงไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง รถตู้แล่นวนกลับเข้าไปบริเวณศูนย์ของเจ้าหน้าที่ บริเวณนั้นเองที่มีร้านอาหารตั้งอยู่ อาหารเช้าง่ายๆอย่างข้าวต้มหมูราดด้วยกระเทียมเจียว โรยหน้าด้วยผักชีเล็กน้อย เหมือนจะอร่อยมากกว่าปรกติ คงเป็นเพราะบรรยากาศที่แสนจะสดชื่นบนเขาแห่งนี้ด้วย
“อยากไปเที่ยวรอบๆมั๊ยครับ” ทรงศักดิ์ถามขึ้นเมื่อเสร็จสิ้นการกินอาหาร
“ไม่ดีกว่าครับ นั่งรถมาทั้งคืน พักหน่อยดีกว่า เอาไว้บ่ายๆค่อยคิดอีกที” ภูริทัตพูดพลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“งั้นกลับที่พักกันก็แล้วกันนะครับ ผมจะได้ให้เด็กๆเอาเค๊ก กับขนมต่างๆเก็บไว้ในตู้เย็น”
แล้วทุกคนก็ชวนกันกลับที่พัก ภูริทัตใช้เวลาในช่วงเช้านอนหลับไปจนเที่ยง แล้วออกมากินอาหารมื้อกลางวัน จากนั้นก็กลับเข้าไปดูรายการโทรทัศน์ภายในที่พัก ถ้ารู้สึกหิวก็จะหยิบขนมที่ทรงศักดิ์นำมาใส่ไว้ในตู้เย็นออกมากิน มีทั้งเค๊กชอคโกแลต แยมโรล เอแคร์ เค๊กผลไม้ นอกตู้เย็นยังมีกระปุกเครกเกอร์ กระปุกคุ๊กกี้ และกระปุกลูกกวาดหลากสี ชายหนุ่มมองดูแล้วก็นึกขัน ว่าทรงศักดิ์เห็นเขากินจุมากมายเลยหรือ ถึงได้เตรียมขนมไว้มากมายเช่นนี้ จนอาหารมื้อเย็นเสร็จสิ้นไปอีกมื้อ ภูริทัตก็เดินเล่นอยู่ภายในบริเวณบ้านพัก กระทั่งพระอาทิตย์ลับฟ้า จึงเดินกลับเข้าไปนั่งพักผ่อนภายในบ้านไม้หลังกระทัดรัดอีกครั้ง
นาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลาเที่ยงคืน ภูริทัตถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด คนที่เขาเฝ้ารอมาทั้งวัน จนถึงเวลานี้ยังไม่ปรากฏตัว ขณะที่กำลังกระวนกระวายอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูเบาๆ ภูริทัตลุกจากเก้าอี้โซฟาด้วยความรวดเร็ว แทบจะวิ่งไปเปิดประตูทีเดียว แล้วก็พบกับรอยยิ้มอันอบอุ่นทันทีที่เปิดประตู
“ขอโทษนะครับ พอดีมีเรื่องด่วนนิดหน่อย ผมเลยต้องไปจัดการให้เรียบร้อย”
ภูริทัตไม่ตอบคำ แต่จับข้อมือของอีกฝ่าย ดึงเข้ามาในบ้านอย่างแรง จนอีกฝ่ายตกใจ เมื่อปิดประตูแล้ว ก็หันกลับมามองหน้าคนที่ยืนอยู่เบื้อหน้าอย่างโกรธๆ สเตฟานเองก็ไม่ได้พูดอะไร รอยยิ้มเริ่มเปลี่ยนเป็นแววเสียใจ หันหลังเดินไปยังด้านที่เป็นเหมือนครัว หยิบแก้วกาแฟขึ้นมา แล้วหยิบซองกาแฟสำเร็จรูปฉีกออก เทผงสีน้ำตาลปนขาวลงไปในแก้ว แล้วกดกาน้ำร้อน ให้น้ำร้อนไหลลงสู่แก้วอย่างช้าๆ เสร็จแล้วก็ใช้ช้อนคนให้เข้ากัน ภูริทัตเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ไม้ นั่งมองกริยานั้นอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งตัวเองทนไม่ไหว เพราะสเตฟานเอาแต่ยืนจิบกาแฟในแก้ว ไม่หันมาทางเขาเลย
“ทำไมถึงได้มาซะไกลขนาดนี้” ภูริทัตถามเบาๆ แต่น้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่พอใจ “กว่าจะมาถึงเสียเวลาน่าดู”
“ที่นั่นไม่ปลอดภัย ผมอยากออกห่างจากกรุงเทพฯให้มากที่สุด” สเตฟานยังคงยืนจิบกาแฟช้าๆอยู่ที่เดิม
“ไม่ไปต่างประเทศซะเลยล่ะ”
“ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่เมื่อต้นเดือน” คำตอบทำเอาภูริทัตฉุนกึ๊ก “แต่ตอนนี้ผมไม่อยากไปไหนแล้ว ใจจริงผมอยากจะกลับกรุงเทพฯตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว แต่ผมทำไม่ได้ ถ้าคุณคิดว่าการเดินทางมาที่นี่มันเสียเวลา ผมก็ขอโทษ” น้ำเสียงสั่นๆของสเตฟานทำเอาภูริทัตใจเสีย รีบลุกจากเก้าอี้เข้าไปยืนข้างหลังแล้วโอบกอดอีกฝ่ายไว้ วางคางไว้บนไหล่แล้วถูเบาๆ
“โธ่ ผมแค่ล้อเล่น ก็คุณปล่อยให้ผมรอทั้งวัน แล้วนี่ก็ตั้งค่อนคืนแล้วถึงเพิ่งจะมา ผมก็น้อยใจมั่งสิ”
“ผมก็บอกแล้วว่ามีธุระด่วน ผมเองก็ไม่รู้จะขอโทษคุณยังไงดี”
“งั้นผมบอกวิธีให้ วางแก้วก่อน” ภูริทัตกุลีกุจอดึงแก้วกาแฟจากมือสเตฟานออกไปวางลงบนโต๊ะ “ผมจะลงโทษคุณล่ะนะ”
พูดจบก็ประกบริมฝีปากลงจูบอย่างดูดดื่ม มือทั้งสองประคองร่างอีกฝ่ายไว้ พาเดินตรงไปยังเตียง ทั้งๆที่ริมฝีปากยังคงไม่ผละจากกัน เมื่อถึงเตียงก็ดันร่างสเตฟานให้นอนลงบนฟูกหนา ทาบร่างของตนลงไป ทั้งปากและจมูกคลอเคลียไปทั่วใบหน้า มือก็ไม่ยอมว่าง ปลดกระดุมเสื้อของอีกฝ่ายทีละเม็ดแล้วดึงเสื้อออกราวกับจะกระชาก เสื้อผ้าของทั้งสองถูดโยนลงพื้นทีละชิ้น โดยไม่มีใครสนใจว่ามันจะไปกองอยู่ตรงไหน อุณหภูมิรักที่เกิดขึ้นบนเตียงร้อนขึ้นทุกขณะ และเมื่อมันคุโชนจนถึงขีดสุดก็มอดดับลง ด้วยความสุขสมปนเหนื่ออ่อนของภูริทัต
“ผมคิดมากไปรึเปล่า ที่รู้สึกเหมือนคุณไม่ค่อยมีความสุข” ภูริทัตพูดพลางลูบไล้ปอยผมสีทองของอีกฝ่าย
“ทำไมคุณคิดอย่างนั้น” สเตฟานตอบแล้วแนบใบหน้าไปที่ต้นแขนของภูริทัต วงแขนที่โอบอยู่บนร่างหนากระหวัดแน่นขึ้น แล้วคลายออก
“ก็เวลาเรามีอะไรกัน เหมือนคุณจะฝืนๆ ไม่เห็นปล่อยตัวให้มีความสุขไปด้วย ไม่เหมือนผม”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมฝืน”
“ก็ท่าทางคุณมันบอก ผมจะว่ายังไงดีล่ะ” ภูริทัตยกมือขึ้นเกาท้ายทอย “เอาเป็นว่าผมรู้สึกก็แล้วกัน ผมไม่สบายใจนะ”
“แล้วคุณมีความสุขมั๊ย ที่มามีอะไรกับผมแบบนี้”
“มีสิ ... ผมรักคุณนะ สานฝัน” ภูริทัตเชยคางสเตฟานขึ้นมา แล้วจ้องมองลงไปในดวงตาสีเขียวมรกต “แล้วคุณล่ะ”
“ผมก็รักคุณ ภูริทัต บางที..บางทีผมอาจจะรักคุณตั้งแต่ ‘วันแรก’ ที่ผมได้เจอคุณก็ได้”
“จริงเหรอ” ภูริทัตยิ้มกริ่ม “ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าปิดกั้นความรู้สึกไว้สิ ปลดปล่อยมันออกมาให้หมดให้ผมได้รับรู้ว่าคุณรักผมแค่ไหน นะ...สานฝัน ของผม”

chatgo · โพสต์ 2012-6-25 21:02:52

ชอบมากสนุกดี

peemakung · โพสต์ 2012-6-29 00:09:21

ขอบคุณครับ

locky2one · โพสต์ 2013-11-27 05:15:24

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-11-30 21:53:40

ขอบคุนคราห

tarsii · โพสต์ 2013-12-19 08:34:28

ขอบคุณมากนะ

shinecaraff · โพสต์ 2017-4-1 20:41:28

ขอบคุนค๊าฟ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 10:43:58

ขอบคุณครับ

Ajinna · โพสต์ 2019-10-9 19:43:52

ขอบคุนนะ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ สานฝันนิรันดร ++ # 14

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร