บรรยากาศช่างเป็นใจ
เรื่องนี้เกิดขึ้นในหอผู้ป่วยในห้องพิเศษ
มีนักศึกษาชายมาเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ซึ่งรักษาอยู่ในโรงพยาบาล คณะแพทย์...
แต่ก็คุยกันจนเพลิน นึกขึ้นได้ว่าดึกมากแล้ว
จึงขอลากลับ เวลา๔ทุ่มของที่รพ.นี้
โดยเฉพาะแผนกห้องพิเศษจะเงียบสงัดมากๆ...
เขาเดินผ่านห้องผู้ป่วยอื่นมาเรื่อยๆ
เพื่อเดินไปขึ้นลิฟท์ซึ่งอยู่ที่สุดทางเดินนี้
พยาบาลที่เคาท์เตอร์ก็ไม่อยู่เพราะไปดูแลผู้ป่วยห้องต่างๆ..
เขาเดินไปได้กลางทาง
ก็มีผู้ชายคนหนึ่งใส่ชุดสีกากีลักษณะเหมือนเจ้าหน้าที่ส่งเอกสารทั่วๆไป
เดินเข้าประตูซึ่งเปิดอยู่...
เค้าคิดในใจ พยาบาลคงเรียกเขามาเอา specimen ไปส่งห้อง LAB
แต่นศ. ขนลุกโดยไม่รู้ตัว เมื่อชายคนดังกล่าวที่กำลังเดินใกล้เข้ามา...
.ไหล่และมือของผู้ชายคนนั้นนิ่งมาก
ไม่มีการขยับหรือแกว่ง
ตามจังหวะการเดินเลย
ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามา เข้ามา
แต่นศ.ก็ยังเดินต่อไปข้างหน้า.
.เมื่อทั้งสองเดินสวนผ่านกัน
นศ.คนนั้นก็ก้มหน้า
แต่ก็ตกใจยิ่งกว่าเดิม
เพราะชายคนนั้นลอยเหนือพื้น
ปลายนิ้วเท้าสองข้างของเขาชี้ลงไปที่พื้น..
.นักศึกษากลั้นใจเดินผ่านไปให้เร็วที่สุด
เมื่อหันหลังกลับไปมองชายคนนั้น
ซึ่งเขาเองก็เหมือนจะรู้ตัว ชายคนดังกล่าวหยุดอยู่นิ่ง...
แล้วชายคนนั้นค่อยๆ หันหน้าซึ่งมีผมเผ้ารุงรัง
ผิวสีเทาๆ มายังนศ.แล้วยิ้มแหยะๆให้
พอเห็นอย่างนั้นนักศึกษาคนนั้นก็วิ่งออกจากรพ.ไปอย่างเสียสติ
จบแล้วครับ ไม่ค่อยน่ากลัว
แต่ลองนึกถึงทางเดินนะครับ
ไม่มีใคร มีเรากับเค้า
เดินเข้ามาใกล้กันเรื่อยๆ ตอนที่เดินสวนกัน
บรรยากาศช่างเป็นใจเนอะ..
ทางเดินโรงแรมเป็นแบบนี้แหละ หยองเนอะ แหมกะลังลุ้นเลยจบดื้อๆงั้น อะ เดินกลับซ่าดีกว่า อิอิ
ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]