++ สานฝันนิรันดร ++ # 23

tanya · โพสต์ 2012-6-26 10:21:50

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“อ้าว ก็ไม่มีใครถามนี่นา พี่ไม่ใช่พวกปากโป้งรู้อะไรมาก็เที่ยวมาบอก มาขยายความ นี่เห็นว่าพูดเรื่องนี้กันขึ้นมาก็เลยเล่าให้ฟังว่า
ของชิ้นนี้น่ะเป็นของสำคัญของเค้าเชียวนะได้มาจากญาติผู้ใหญ่อีกทีนึง เอ็งก็ต้องรักษาไว้ดีๆล่ะ” หลายประโยคหลังหันไปพูดกับภูริทัต
“ถึงไม่รู้ก็รักษาอย่างดีอยู่แล้วเว๊ย” ภูริทัตยิ้มจนแก้มแทบปริ
รังสรรค์มองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของภูริทัตแล้วเหลือบไปมองสีหน้าที่บูดบึ้งของกรกฏมองเลยไปยังสายตาที่หวานเชื่อมของปรีชาที่จ้องมองกรกฏแล้วคิดถึงความวุ่นวายของสายสัมพันธ์ของพวกตนทั้งสี่ ที่ดูจะยุ่งเหยิงขึ้นทุกขณะจะเป็นอย่างไรกันต่อไป ถ้าอีกสามคนได้รู้ว่าอัญมณีชิ้นนั้น เป็นสิ่งใดกันแน่

อัญมณีสีเขียวมรกต ส่องประกายแวววาวราวกับดวงตาของบุคคลอันเป็นที่รัก ... ดวงตาสีเขียวมรกต ส่งประกายแวววาวราวอัญมณี
... กรีนอายส์
บทที่ ๒๖
“ปู่จะไปอยู่ดูแลทางโน้น ทุกอย่างที่นี่ก็เตรียมไว้หมดแล้ว ถึงวันนั้นแกก็ทำให้ดีๆแล้วกัน อย่าให้มีอะไรเป็นพิรุธ” ทรงศักดิ์พูดอย่างเป็นงานเป็นการ
“รับรองเลยครับปู่ ผมจะจัดการไม่ให้พลาดเลย แต่ผมว่าปู่ไม่น่ากังวลอะไร คุณทัตไม่ใช่คนละเอียด คงไม่สังเกตว่ามีอะไรผิดปรกติ
ว่าแต่คุณปู่เถอะ จัดการทางโน้นให้เรียบร้อยแล้วกัน” ทรงเดชพูดแล้วขมวดคิ้ว
“แกสงสัยอะไรอีก ถึงขมวดคิ้วแบบนั้น”
“ผมสงสัยว่า เรื่องระหว่าคุณสเตฟานกับคุณภูริทัต มันจะจบยังไงน่ะสิครับ”
ทรงศักดิ์ได้ฟังก็ถอนหายใจ เอนตัวลงพิงพนักเก้าอี้ ประสานมือกันไว้บนโต๊ะ
“แกสงสัยไปก็ทำให้ต้องคิดมาก” ทรงศักดิ์พูดช้าๆ
“ปล่อยให้มันเป็นไปตามทางของมันเถอะ คุณท่านคงคิดไว้แล้ว ว่าจะจัดการยังไงต่อไป”
“น่าสงสารนะครับ ชีวิตคนเราน่ะ จะสูญเสียคนที่ตนรักกี่ครั้งกันเชียว แล้วคุณสเตฟานเป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าผ่านเรื่องแบบนี้มามากมายแค่ไหน”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ปู่ไม่รู้ แต่ตั้งแต่ปู่ดูแลคุณท่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่ปู่เห็นคุณท่านมีความรัก บางทีปู่ก็คิดเหมือนกับแก ปู่ยังคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นความสุขหรือความทุกข์กันแน่ สำหรับคุณท่าน”
“สวัสดีครับ คุณภูริทัต จำผมได้มั๊ยครับ” เสียงที่พูดมาตามสาย ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้ว
“จำไม่ได้หรอกครับ” ภูริทัตตอบไปด้วยเสียงขุ่นๆ ทำให้เพื่อนบนโต๊ะอาหารหันมามองเป็นตาเดียวกัน
“ผมทรงเดชเองครับ” ตามมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“คุณมีธุระอะไรกับผม”
“อย่าเพิ่งโกรธสิครับ” น้ำเสียงเหมือนจะเดาอารมณ์ของชายหนุ่มได้ “คุณปู่ให้ผมโทรมาถามคุณว่า คุณเตรียมอะไรไว้รึยัง สำหรับวันพฤหัสฯที่จะถึงนี้”
“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ” แล้วภูริทัตก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆอีกครั้งหนึ่ง
“ท่าทางคุณจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะครับ ผมเข้าเรื่องเลยดีกว่า วันพฤหัสคุณมาที่โรงแรมซักทุ่มนึงนะครับ คุณปู่จัดห้องพิศษไว้สำหรับให้คุณทานอาหารเย็นกับคุณสเตฟาน แล้วเที่ยงคืนทางเราจัดรถไว้ส่งคุณกลับบ้าน ... ถ้าคุณจะกลับนะครับ” คราวนี้อีกฝ่ายหัวเราะเสียงดัง
สิ่งที่ได้ยินทำให้ภูริทัตรู้สึกงุนงง เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาได้พบทรงเดช ก็คิดมาตลอดว่า อีกฝ่ายอาจจะมาเป็นศัตรูหัวใจกับตัวเอง
แต่ฟังจากน้ำเสียงที่พูดมา เหมือนจะสนับสนุนให้เขาได้ใช้เวลาในคืนนั้น อยู่กับสเตฟานเสียด้วยซ้ำ
“คุณคิดอะไรของคุณ” ภูริทัตถามเสียงเรียบๆ
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็...” ภูริทัตเหลือบมองดูสายตาที่แสดงความสนใจของทั้งสามคน
“ที่คุณมาจัดการเรื่องพวกนี้ให้ผม คุณคิดอะไรกันแน่”
“ผมเปล่า ... คุณปู่ผมต่างหากที่เป็นคนจัดการ ผมแค่รับคำสั่งให้คอยดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อย เพราะคุณปู่ผมสั่งไว้ก่อนไปต่างประเทศ ว่าแต่คุณเถอะ คืนนั้นคุณจะมาได้หรือเปล่าครับ”
“ทำไมผมจะไปไม่ได้”
“ไม่ทราบสิครับ อาจจะมีคนนัดคุณไว้ก่อนแล้วก็ได้ อย่างเช่น” เสียงเงียบไปพักหนึ่ง
“อย่างเช่นคุณกรกฏ”
“เค้าจะมาชวนผมทำไม” ภูริทัตพูดแล้วเหลือบสายตามองไปทางกรกฏ
“ผมก็แค่ยกตัวอย่าง ตกลงว่าคุณจะมาได้มั๊ยครับ”
“ถ้าผมไม่ไปล่ะ”
“งั้นผมจะลองชวนคนอื่นดูดีมั๊ย อืม...ใครดีนะ คุณรังสรรค์ ดีมั๊ย”
“คุณไม่ไปซะเองล่ะ” พูดพลางหันไปมองหน้ารังสรรค์ สายตาไม่พอใจของเขา ทำให้รังสรรค์เลิกคิ้วเหมือนจะถามว่ามีอะไรหรือ
“ถ้าคุณสเตฟานยอมนะครับ” เสียงหัวเราะเหมือนจะแสดงว่าถูกใจในคำถามและคำตอบของตัวเอง
“ผมล้อเล่น คุณภูริทัตอย่าถือสาล่ะ ผมมันคนสนุกสนาน พูดอะไรตลกไปวันๆ บางทีก็อยากจะแกล้งคนเล่น ก็เลยทำให้คนเข้าใจผิดบ่อยๆ คุณเองก็อย่าเข้าใจผมผิดไปอีกคนล่ะครับ เอาเป็นว่าวันพฤหัสทุ่มตรง ผมจะรอคุณที่ลอบบี้โรงแรมแล้วกันนะครับ” โดยไม่ฟังคำตอบ ก็วางสายไปทันที
ภูริทัตเอาหูฟังบลูธูทเก็บใส่ลงไปในกระเป๋าเสื้อ ไม่สนใจตอบคำถามที่เต็มไปด้วยความสนใจของกรกฏ และปรีชา แต่กลับมองดูรังสรรค์ด้วยแววตาครุ่นคิด
“มองทำไมวะ หันมาพิศวาทข้าแทนเหรอไง” รังสรรค์อดถามไม่ได้
“ข้ายังไม่ได้เตรียมของขวัญให้สานฝันเลยหว่ะ แล้วเมื่อกี้นายทรงเดชโทรมา บอกว่าสานฝันเค้าเตรียมที่ไว้กินข้าวเย็นด้วยกัน จะไปดีมั๊ยวะ”
“วันวาเลนไทน์น่ะสิ” ปรีชายื่นหน้ามาถาม ภูริทัตพยักหน้ายิ้มๆ
“ช่างเป็นพ่อบุญทุ่มจริงๆนะ ทั้งรถรับส่ง ทั้งตั๋วเครื่องบิน คราวนี้อาหารมื้อพิเศษ” คำพูดของกรกฏ ทำให้ภูริทัตหน้าเสีย
“พูดแบบนี้ หาว่าพี่เอาแต่รับของของเค้ารึเปล่า” คำถามของภูริทัต ทำเอากรกฏหน้าเสีย ที่ผลกลับเป็นตรงกันข้าม
“ข้าว่าเอ็งอย่าคิดมากเลยหว่ะ ไปตามนัดเถอะไม่ต้องซื้ออะไรเป็นของขวัญหรอก แค่นั้นเค้าก็ดีใจมากแล้ว”
รังสรรค์หยุดคิดอยู่ชั่วครู่ก็เข้าไปกระซิบอะไรบางอย่างที่ริมหูของภูริทัต
“จริงเหรอวะ” ภูริทัตถามด้วยอาการตกใจ เบิกตาโต
“อื้อ ... เอ็งอย่าคิดมากเรื่องที่เค้าทำให้เอ็งเลย เพราะถ้าใครมีตำแหน่งขนาดนั้นจริงๆ เผลอๆจะทำยิ่งกว่านี้อีก คงปรนเปรอซะจนเอ็งสำลัก แต่นี่ข้าก็เห็นว่าทุกครั้งที่เค้าให้อะไรเอ็ง มันก็เป็นโอกาสพิเศษทั้งนั้น เอ็งลองไปคิดดูแล้วกัน”
พูดแล้วรังสรรค์ก็ตบบ่าเพื่อนเบาๆ ไม่สนใจกับสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ของปรีชาและกรกฏ
“ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณต้องมา” ทรงเดชยิ้มทักทายเมื่อเดินเข้ามายืนตรงหน้าชายหนุ่ม สายตามองสำรวจไปที่มือของภูริทัต
“ไม่มีดอกไม้ซักช่อเหรอครับ”
“ผมคิดว่าไม่ค่อยจำเป็น แล้วมันไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ถ้ามีใครเห็นผมให้ดอกไม้กับท่านประธาน ในวันวาเลนไทน์แบบนี้”
“คุณรู้” ทรงศักดิ์ขมวดคิ้ว แล้วก็ยิ้มออกมา “คุณรังสรรค์บอกสินะครับ แต่ก็ดีเหมือนกัน เผื่อคุณจะเข้าใจอะไรมากขึ้น”
“สานฝันอยู่ไหน”
“สานฝัน” ทรงเดชขมวดคิ้ว
“ใครครับ”
“ผมหมายถึงสเตฟาน”
“อ้อ” ทรงเดชเลิกคิ้ว
“สานฝัน ... คุณเข้าใจเรียกนะครับ แต่สงสัยผมคงจะเรียกตามคุณไม่ได้” ทรงเดชพูดกลั้วหัวเราะ
“เชิญดีกว่าครับ คุณสเตฟานคงรอนานแล้ว ทางนี้ครับ”
พูดจบทรงเดชก็เดินนำไป โดยมีภูริทัตเดินตามไปยังลิฟท์ และเมื่อเข้าไปในลิฟท์แล้ว ภูริทัตก็เห็นทรงเดชหยิบกุญแจขึ้นมาไขช่องด้านล่างของลิฟท์ แล้วกดปุ่มบางปุ่ม ก่อนจะกดปุ่มแสดงตัวเลขชั้นบนสุด แล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“ต้องขอโทษนะครับ ที่ต้องขอผูกตาคุณไว้” ทรงเดชพูดพลางกางผ้าคาดตาสีดำออกมา
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า ไม่งั้นทั้งปู่ทั้งคุณสเตฟานเล่นงานผมถึงตายแน่” ทรงเดชพูดแล้วก็หัวเราะอีกเมื่อเห็นสีหน้าของภูริทัต
ด้วยคำพูดรับรองนั้นเอง ภูริทัตจึงยอมให้ทรงเดชใช้ผ้าผูกตาเขา และเมื่อลิฟท์หยุดลง ก็รู้สึกว่ามีมือนิ่มๆ มาจับมือเขาไว้
“ถึงแล้วเหรอ” ภูริทัตถามออกไป แล้วก็ต้องยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตอบมา
“ใกล้แล้วครับ ผมจะพาคุณไปเอง” เสียงพูดช้าๆอย่างอ่อนโยน
“สานฝัน” ภูริทัตเรียกชื่อคนที่จูงมือตนออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าถูกจูงเดินออกมาจากลิฟท์แล้ว
“ผมต้องขอใช้ที่อุดหูกับคุณด้วยนะครับ” เสียงพูดใกล้ๆใบหู แล้วภูริทัตก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างนิ่มๆ ถูกใส่เข้าไปในรูหู
มือของชายหนุ่มถูกบีบเบาๆ ก่อนที่มือนั้นจะดึงให้เขาเดินตามไป วูบหนึ่งที่ภูริทัตรู้สึกว่า อุณหภูมิรอบตัวเปลี่ยนแปลงไปอย่างกระทันหัน มีทั้งความเย็นและความร้อนหลายระดับมาสัมผัสกับผิวกาย และยังสัมผัสคล้ายกับมีสายลมแรงมากระทบถูกตัว นั่นเป็นความรู้สึกในช่วงไม่กี่วินาที แต่ก็เป็นระยะเวลาที่ทำให้เกิดความฉงนไม่น้อย ว่าเขาเดินผ่าน หรือเดินเข้าไปสู่ทางเดินแบบใดกันแน่
“ถึงแล้วครับ” เสียงเบาๆกระซิบที่ริมหู เมื่อจุกยางที่อุดหูถูกถึงออกไป
ผ้าปิดตาถูกแกะออกเป็นลำดับต่อมา ดวงตาของชายหนุ่มเห็นแต่ความมืดมิด แล้วแสงไฟก็ค่อยๆสว่างขึ้น จากเทียนเล่มหนึ่งที่อยู่บนเชิงเทียนริมห้อง แล้วแสงเทียนก็สว่างขึ้นทีละดวง ทีละดวง ราวกับมีคนค่อยจุดมันขึ้น ภูริทัตมองดูแสงเทียนที่ค่อยๆสว่างขึ้นทีละเล่มนั้นอย่างพิศวง จนเทียนเล่มสุดท้ายบนโต๊ะเล็กๆในห้องสว่างขึ้น แสงเทียนทำให้มองเห็นว่าห้องนั้นเป็นห้องกว้าง คงเป็นห้องพักห้องหนึ่งในโรงแรม เพราะมีเตียงใหญ่ตั้งอยู่ด้านหนึ่งของห้อง มีโต๊ะเล็กๆพร้อมเก้าอี้สองตัว ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่ง บนโต๊ะมีจานชามอาหารวางอยู่หลายใบ ตามมุมห้องประดับไปด้วยดอกไม้หลากสี ด้านที่น่าจะเป็นหน้าต่างถูกปิดไว้ด้วยผ้าม่านหนาหนัก
“คุณทำได้ยังไง” ภูริทัตอุทานเบาๆ
“อะไรเหรอครับ” แล้วสเตฟานมายืนอยู่ข้างๆภูริทัต
“ก็เทียนพวกนั้น” ภูริทัตหันมามองหน้าคนข้างๆ แล้วหันกลับไปที่เชิงเทียนบนโต๊ะ ที่เทียนเล่มสุดท้ายบนเชิงเทียนสว่างขึ้น
“เล่นกลไงครับ” สเตฟานตอบยิ้มๆ
“เล่นกล ... คุณทำอะไรให้ผมแปลกใจอยู่เรื่อยเลยนะ”
“ทานอาหารกันก่อนนะครับ คุณคงจะหิวแล้ว ไม่รู้ว่าคุณจะชอบหรือเปล่า”
สเตฟานเดินนำไปที่โต๊ะตัวนั้น ภูริทัตเดินตามไปแล้วนั่งลง มองดูอาหารต่างๆบนโต๊ะ เห็นว่าส่วนใหญ่เป็นอาหารจีน มีทั้งผัดหมี่ เป็ดปักกิ่ง ปลานึ่ง ต้มจืด ของทอดสารพัดอย่าง อย่างละสามสี่ชิ้น
“น่ากินจังครับ” ภูริทัตยิ้มกว้าง
“ของหวานเป็นเค๊กชอคโกแลตเหมือนเดิมนะครับ อยู่ในตู้เย็น หรือคุณอย่างจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น ผมจะได้โทรสั่ง”
“คุณก็รู้ว่านั่นน่ะของโปรดผม”
“งั้นทานเถอะครับ อาหารจีน ถ้าเย็นแล้วจะไม่อร่อย”
สเตฟานเปิดจุกไวน์ แล้วรินใส่แก้วให้ภูริทัต และสำหรับตนเอง ภูริทัตเองกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่สเตฟานจิบไวน์ไปเรื่อยๆ พลางมองดูชายหนุ่มด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
บทที่ ๒๗
ประเทศอังกฤษ
ในโกดังเก็บของอันมืดมิดแห่งหนึ่ง ร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงราวซากศพ ภายในซอกหลืบอันยากจะเข้าถึง พลันลืมตาโพลงขึ้นมา ดวงตาสีฟ้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันราวกับโกรธแค้นผู้อื่นจนไม่อาจอภัยได้
“สเตฟาน ... เจ้า ... เจ้า ...”
ความรู้สึกแทบจะทะลักล้นออกจากทรวงอกโจชัวร์ได้แต่พร่ำเรียกชื่อนั้นอย่างซ้ำซาก เพราะไม่อาจทำอะไรได้ความรู้สึกอันเปี่ยมสุขจากการร่วมรัก ที่เขาสัมผัสได้จากจิตของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขาคลั่งแค้น เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจับความรู้สึกเช่นนี้ได้ยามที่เขาคิดว่าได้ปรนเปรอความสุขให้แก่อีกฝ่ายอย่างเต็มที่ ความโกรธยิ่งทวีคูณเมื่อรู้ตัวว่าตนเองถูกหลอกให้ห่างออกมาถึงครึ่งโลก หากเป็นยามค่ำคืน เขาคงไม่รอช้าที่จะเร่งรีบออกเดินทางให้เร็วที่สุดถึงแม้จะใช้เวลา ๒-๓ ราตรี กว่าจะเดินทางถึงเขต ที่เป็นเกาะเล็กๆแห่งนั้นก็ตามทีแต่ก็เริ่มเอะใจขึ้นมาบ้าง ว่าสเตฟานติดตามมนุษย์คนนั้น เดินทางมาถึงครี่งโลกแล้วเดินทางกลับไปอีกซีกโลกหนึ่งอีกครั้ง หรือมีเพียงเสตฟานเพียงผู้เดียวในการเดินทางครั้งนี้

peemakung · โพสต์ 2012-6-30 01:00:25

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-1 00:27:52

ขอบคุนค่าฟ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 12:02:48

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ สานฝันนิรันดร ++ # 23

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร