++ สานฝันนิรันดร ++ # 24

tanya · โพสต์ 2012-6-26 10:25:02

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ความรู้สึกแทบจะทะลักล้นออกจากทรวงอกโจชัวร์ได้แต่พร่ำเรียกชื่อนั้นอย่างซ้ำซาก เพราะไม่อาจทำอะไรได้ความรู้สึกอันเปี่ยมสุขจากการร่วมรัก ที่เขาสัมผัสได้จากจิตของอีกฝ่ายยิ่งทำให้เขาคลั่งแค้น เพราะไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจับความรู้สึกเช่นนี้ได้ยามที่เขาคิดว่าได้ปรนเปรอความสุขให้แก่อีกฝ่ายอย่างเต็มที่ ความโกรธยิ่งทวีคูณเมื่อรู้ตัวว่าตนเองถูกหลอกให้ห่างออกมาถึงครึ่งโลก หากเป็นยามค่ำคืน เขาคงไม่รอช้าที่จะเร่งรีบออกเดินทางให้เร็วที่สุดถึงแม้จะใช้เวลา ๒-๓ ราตรี กว่าจะเดินทางถึงเขต ที่เป็นเกาะเล็กๆแห่งนั้นก็ตามทีแต่ก็เริ่มเอะใจขึ้นมาบ้าง ว่าสเตฟานติดตามมนุษย์คนนั้น เดินทางมาถึงครี่งโลกแล้วเดินทางกลับไปอีกซีกโลกหนึ่งอีกครั้ง หรือมีเพียงเสตฟานเพียงผู้เดียวในการเดินทางครั้งนี้
“กรีนอายส์”
ภูริทัตยกแขนข้างหนึ่งยันศรีษะตัวเองไว้ พลางลูบไล้สร้อยคอที่อยู่บนลำคอขาวผ่อง มาจนถึงอัญมณีที่อยู่ในกรอบแพลทตินั่ม คล้ายคลึงกับชิ้นที่อยู่บนลำคอของเขา
“ใช่ครับ อัญมณีนี้เรียกว่ากรีนอายส์” สเตฟานเปลี่ยนเป็นนอนตะแคง ยกมือไปสัมผัสอัญมณีอีกชิ้นหนึ่ง ที่ร้อยอยู่กับสายสร้อยทองคำ “อัญมณีคู่นี้จะสื่อถึงกัน ให้เจ้าของได้รู้ถึงความเป็นไปของอีกฝ่ายหนึ่ง ที่สวมใส่มันไว้”
“คุณเล่านิทานให้ผมฟังอีกแล้ว” ภูริทัตไล้มือไปบนแก้มนวลสีขาอมชมพู “ผมไม่มีของขวัญอะไรให้คุณเลย ผมขอโทษ”
“เพราะคุณใช้เงินซื้อสร้อยเส้นนี้” สเตฟานยื่นมือไปลูบคลำสร้อยคอทองคำ ที่อยู่บนลำคอของภูริทัต “ความจริงคุณอยากจะซื้อให้ผมด้วย แต่เงินคุณไม่พอ” สเตฟานพูดยิ้มๆ
“คุณรู้ได้ยังไง” ภูริทัตเลิกคิ้ว ตาโตด้วยความสงสัย
“ผมบอกแล้ว ว่ากรีนอายส์เป็นสื่อ” พูดแล้วสเตฟานก็หัวเราะ เมื่อเห็นสีหน้าที่ปั้นยากของภูริทัต
“ผมล้อเล่นน่ะครับ ผมแค่เดาเพราะครั้งที่แล้วคุณยังสวมสายสร้อยที่เป็นโลหะชุบอยู่เลย”
“คุณช่างสังเกต แต่ผมสิคืนนี้ถึงเพิ่งจะรู้ว่าคุณใส่กรีนอายส์ไว้เหมือนกับผม” มือของภูริทัตเลื่อนมาจับที่อัญมณีบนลำคอของอีกฝ่ายอีกครั้ง
“กรีนอายส์เหรอ ... ผมเพิ่งสังเกตชัดๆ ว่าประกายของมันเหมือนประกายในดวงตาของคุณจริงๆ”
พูดแล้วภูริทัตก็จ้องมองดวงตาของสเตฟานแน่วนิ่ง แล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้าไปประทับริมฝีปาก ลงบนเปลือกตาที่หลับพริ้มลง ลากเลื่อนลงมาสู่แก้มนุ่ม และริมฝีปาก ก่อนจะค่อยๆบดเบียดลงอย่างรุนแรง ซึ่งอีกฝ่ายก็โต้ตอบกลับมาเช่นกัน ฝ่ามือทั้งสองคู่ต่างสัมผัสร่างกายของอีกฝ่าย ด้วยความเร่าร้อนขึ้นทีละน้อย ร่างกายแนบชิดสัมผัสกันแนบแน่น ดวงประทีปของความปรารถนาในร่างกายของคนที่ตนรัก ถูกจุดให้ร้อนขึ้นทีละนิด จนถึงจุดที่ดวงประทีปดวงนั้นมอดไหม้จนหมดเชื้อลง แล้วดวงประทีปดวงใหม่ก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง และจบลงด้วยความสุขสมของคนทั้งสอง จนใกล้เวลาเที่ยงคืน ทั้งสองจึงผลัดกันอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า และในช่วงหนึ่งที่ภูริทัตกำลังหยิบก้านไม้พันสำลีสำหรับทำความสะอาดช่องหูอยู่นั่นเอง ก็ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปรกติ ชายหนุ่มหยิบกล่องใส่ก้านไม้พันสำลี หรือคอตตอนบัท ขึ้นมาดูอีกครั้ง ตัดสินใจถือมันออกมาจากห้องน้ำ แล้วใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงขณะที่กำลังแต่งตัว
“ผมจะพาคุณกลับ ต้องให้คุณลำบากอีกครั้งนะครับ” สเตฟานพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ภูริทัตคิดไปว่าอีกฝ่ายคงยังอาลัยอาวรณ์ไม่แพ้กัน
สเตฟานค่อยๆผูกผ้าปิดตาอย่างเบามือ แล้วจุกยางเล็กๆก็ถูกใส่ในรูหูของเขา มือนิ่มจับมือของเขาบีบเบาๆ แล้วเริ่มพาเขาออกเดิน สัมผัสของอุณหภูมิที่แปลกประหลาด ทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจอีกครั้งหนึ่ง เดินไปอีกสักพักจึงหยุดลง แล้วจุกยางที่หูก็ถูกดึงออก ตามด้วยผ้าปิดตา
“เดี๋ยวผมจะให้รถของทางโรงแรมไปส่งคุณ” เสียงพูดพร้อมกับรอยยิ้มของทรงเดช ทำให้ภูริทัตประหลาดใจ เหลียวมองไปรอบๆ พบว่ายืนอยู่หน้าลิฟท์ที่ประตูเปิดค้างไว้ “คุณสเตฟานไปแล้วครับ” เหมืนทรงเดชจะรู้ว่าเขามองหาใคร
เที่ยงคืนแล้ว แต่กรกฏยังนั่งมองดูคนที่เดินอยู่บนถนนอย่างเบื่อหน่าย แล้วเมื่อคิดถึงถึงคนที่ตนมีใจปฏิพัทธ์ ว่ากำลังมีความสุขอยู่กับบุคคลอื่น ก็ต้องขุ่นเคืองใจ แล้วก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้นเมื่อนึกเปรียบเทียบตัวเองกับคนผู้นั้น เพราะรู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าในทุกๆด้าน มิหนำซ้ำคนผู้นั้นยังมาปรากฏตัวที่หลังตน แต่กลับทำให้คนที่ตนหลงรัก หันไปสนใจได้ แม้แต่คนที่เขาคิดจะเก็บไว้เป็น ‘ตัวสำรอง’ ก็ดูเหมือนจะมีใจให้กับคนคนนั้นเสียอีก
กรกฏยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ แล้วสายตาก็สะดุดเข้ากับคนสองคนที่เดินควงแขนกันอยู่ คนหนึ่งเป็นชายหนุ่มคนแรกแต่งตัวง่ายๆ เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีด ร่างสูงกำยำ ผมสั้นเกรียน ใบหน้าหล่อเหลาเอาการ ชายหนุ่มผมอีกคนในชุดเสื้อโคทสีเขียวกำมะหยี่ กลับเป็นคนที่เขารู้จักดี
“สเตฟาน”
เขาเรียกชื่อนั้นออกมาเบาๆ นึกสงสัยถึงการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของชายหนุ่มชาวต่างชาติผู้นี้ และยังปรากฏตัวในลักษณะที่ชวนให้คิดว่า มีความสัมพันธ์กับชายหนุ่มที่เดินควงแขนอยู่ด้วย ในรูปแบบที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จึงลุกขึ้นเดินออกจากร้านติดตามคนทั้งสองไปห่างๆ ผ่านย่านที่มีร้านค้าและคนเดินกันอย่างขวักไขว่ จนถึงซอยแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนบางเบา คนทั้งสองเดินเลี้ยวเข้าไปในซอยนั้น ซึ่งเป็นซอยเปลี่ยวไร้ผู้คน เมื่อเดินไปถึงบริเวณก้นซอยอันมืดมิด ชายหนุ่มร่างสูงก็ผลักให้ร่างขาวนวล ซึ่งมีผมสีทองเป็นประกายนั้นพิงร่างไปกับผนังตึก แล้วใบหน้าคมเข้มก็ก้มลงไปหาใบหน้าซึ่งมีผิวขาวอมชมพู ก่อนที่ริมฝีปากสีแดงเข้มจะประทับลงไปบนริมฝีปากสีชมพูราวกับกุหลาบ ร่างสูงบึกบึนก็เหมือนจะหยุดค้างอยู่กับที่สักพักหนึ่งก็ถูกผลักให้ออกห่าง แล้วชายหนุ่มผมทองก็เดินออกมา โดยที่ชายหนุ่มร่างสูงผู้นั้นยืนนิ่ง ไม่ได้แสดงอาการขัดขวางใดๆ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น จนกรกฏต้องขยี้ตาด้วยความประหลาดใจ
ร่างของชาวต่างชาติผมสีทองในชุดเสื้อโคทสีเขียวเข้ม ค่อยๆเลือนหายไปในอากาศ
เมื่อมองกลับไปยังชายหนุ่มอีกคน ก็เห็นว่ากำลังเดินอย่างเหม่อลอยออกมาจากซอยนั้น
“คุณ ... คุณ” กรกฏเดินเข้าไปตบไหล่ชายคนนั้น
“อะไรครับ” ชายหนุ่มรู้สึกตัวกันกลับมามองร่างเล็กๆของกรกฏ แล้วยิ้มกว้าง
“เมื่อตะกี้นี้ สเตฟานเค้าทำอะไรคุณน่ะ”
“สเตฟาน ... ใครกันครับ” ชายหนุ่มพูดพลางยกมือขึ้นลูบคาง
“ก็ฝรั่งที่เดินเข้าไปในซอยกับคุณเมื่อกี้ไง”
“ฝรั่งที่ไหนกันครับ แล้วผมก็เดินคนเดียวกำลังจะไปทางโน้น” ชายหนุ่มยกมืออีกข้างชี้ไปทางด้านที่มีคนเดินอยู่ขวักไขว่
“มีแต่คุณนั่นแหละที่มาเรียกผม” พูดพลางสำรวจกรกฏตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ก็ผมเดินตามพวกคุณมาจากทางโน้น” กรกฎชี้มือไปทางแผงร้านค้าที่ตั้งเรียงรายกันอยู่
“พอมาถึงตรงนี้ พวกคุณก็เดินเข้าซอยนั้นไป แล้วคุณก็เดินออกมาคนเดียว”
“คุณเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ผมเดินเล่นของผมอยู่คนเดียว ว่าจะเดินต่อไปอีกหน่อย แต่จู่ๆก็เกิดเปลี่ยนใจ ทำไมคุณถึงบอกว่ามีคนมากับผม”
“แต่ว่า...” กรกฏรู้สึกลำคอแห้งผาก นี่เขาตาฝาดไปหรืออย่างไร
“แต่ว่าอะไรครับ หรือว่า...” ชายหนุ่มยิ้มแล้วก้มหน้าลงจนแทบจะชิด จนกรกฏรับรู้ถึงลมหายใจที่แฝงไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ
“คุณสนใจผม ก็เลยหาเรื่องเข้ามาคุยกับผม”
กรกฏได้ยินก็ตาโต คิดจะเถียงอะไรต่อไป แต่ริมฝีปากก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากหนา มือหยาบใหญ่ยื่นมาประคองศรีษะของเขาไว้ จูบนั้นค่อยๆรุนแรงขึ้น จนเขาอดตอบสนองไปไม่ได้ เมื่อริมฝีปากคู่นั้นถูกถอนออกไป ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังหน้าแดง
“เราไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่า คุยกันไป หาอะไรแก้เหงา ในคืนที่คนอื่นเขาอยู่กันเป็นคู่ ดีมั๊ยครับ”
“ผมเห็นจริงๆนะพี่” กรกฏพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ก็ตอนเที่ยงคืนน่ะ พี่เพิ่งจะแยกกับเค้า แล้วจะไปโผล่ที่นั่นได้ยังไงกัน”ภูริทัตพูดอย่างเอือมระอา กับการสรรหาเรื่องราวมาพูดของเพื่อนรุ่นน้อง
“นั่นสิ แล้วยิ่งบอกว่าจู่ๆก็หายวับไปกับตา คนนะไม่ใช่ผี” ปรีชาพูดกลั้วหัวเราะ
“แต่ผมเห็นจริงๆนะ” กรกฏยังไม่ยินยอม
“แล้วอีกคนที่ไปด้วยกันล่ะ เค้าหายตัวไปด้วยรึเปล่า” รังสรรค์ถามช้าๆ
“เอ้อ...เปล่า พอสเตฟานหายตัวไปซักพัก เค้าก็เดินออกมาจากซอย” กรกฎก้มหน้าลง ใช้ช้อนส้อมเขี่ยข้าวในจานเบาๆ
“แล้วเค้าไม่ตกใจเหรอ ที่จู่ๆคนที่มาด้วยหายวับไปน่ะ”
“ก็ตอนนั้นเค้ายืนแข็งทื่อยังกับโดนสะกดจิต ถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ยืนยันว่าเดินอยู่คนเดียว” กรกฏพยายามอธิบาย
“ปู เรื่องความคิดน่ะเราห้ามกันไม่ได้ แต่ปูจะทำอะไรคิดหน่อยสิ เราน่ะเหลวไหลขึ้นทุกวันนะ” รังสรรค์พูดดุๆ
กรกฏขบริมฝีปาก ใบหน้าแดงกล่ำ ไม่พอใจที่ถูกดุ เหลือบตามองดูก็เห็นภูริทัตมองตัวเองด้วยสีหน้าไม่พอใจ แม้แต่ปรีชา ก็ยังมองเขาด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือ ด้วยความโกรธ จึงหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา ลุกออกจากที่นั่ง เดินไปจ่ายเงินค่าอาหารด้วยตัวเอง แล้วเดินออกจากร้านไป
บทที่ ๒๘
ภูริทัตหมุนกล่องใส่คอตตอนบัทในมือเล่น คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมด้านหนึ่งของกล่อง จึงได้พิมพ์ตัวอักษรเป็นชื่อของโรงแรมชื่อดัง บนเกาะเล็กๆ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประเทศบนแผ่นดินใหญ่ ที่มีอาณาเขตกว้างขวาง ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของประเทศไทย เกาะแห่งนั้นนับเป็นสถานที่ท่องเที่ยวแห่งหนึ่ง ที่คนไทยนิยมเดินทางไป เพื่อการจับจ่ายซื้อของ มากกว่าจะไปชื่นชมธรรมชาติของเกาะแห่งนั้น บางคนก็เดินทางแบบไปเช้าเย็นกลับ เพื่อไปซื้อสินค้า นำกลับมาขายเอากำไรในร้านของตน เกาะซึ่งมีกฏหมายบังคับใช้เฉพาะพื้นที่ กฏหมายบางข้อของแผ่นดินแม่ ไม่มีการบังคับใช้บนเกาะแห่งนี้ มันจึงเป็นเหมือนสวรรค์ของคนหลายๆคน ที่จะใช้สถานที่นี้ทำการหลายๆอย่าง โดยไม่ถูกขัดขวางโดยเงื้อมือของกฏหมาย บางคนเปรียบเกาะแห่งนี้เป็นดั่งเกาะสววรค์ ... ฮ่องกง
“คุณทำพลาด เขาเริ่มสงสัยแล้ว” เสียงพูดช้าๆอย่างคนใจเย็น ดังออกจากปากของชายหนุ่ม ที่นั่งอยู่บนโซฟาของชุดรับแขกภายในห้องพัก
“ผมขอโทษครับ ผมดูแลไม่ละเอียดพอ” ทรงศักดิ์พูดด้วยสีหน้ากังวล
“ผมไม่ได้คิดตำหนิคุณหรอกนะ เรื่องราวบางอย่าง บางครั้งมันก็ย่อมเกิดข้อผิดพลาดขึ้นได้ สิ่งที่เกิดขึ้น เราก็ควรจะนำมาเป็นจุดที่ต้องระวัง หากจะทำอะไรในครั้งต่อไป ว่าไม่ควรให้ข้อผิดพลาดแบบเดียวกันเกิดขึ้นอีก” ชายหนุ่มพูดช้าๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
“ผมไม่คิดว่า คุณภูริทัตจะเอาเรื่องนี้มาตั้งเป็นข้อสงสัยอะไรมากมาย”
“ภูริทัตเขาสงสัยอะไรรอบตัวอยู่เสมอ เพียงแต่เขาจะปล่อยให้มันผ่านไป หรือจะเก็บไว้ขบคิดหากเขามีเวลา ความคิดในจิตใจมนุษย์เป็นสิ่งซับซ้อน จนบางครั้งกลายเป็นสิ่งน่ากลัว การแสดงออกภายนอก ไม่ได้บอกทุกสิ่งที่เขาคิดหรอกนะ” สเตฟานหยุดพูด เพราะสายตาที่จ้องมองด้วยความสงสัย ของทรงศักดิ์ “ผมบอกเพื่อให้คุณกับทรงเดช เตรียมคำตอบไว้ให้ตรงกัน ว่าควรจะอธิบายหรือบอกปัดกับเรื่องนี้อย่างไร เพราะถ้าคุณสองคนตอบอะไรที่ไม่ตรงกัน จะทำให้เขาสงสัยมากขึ้น”
“ผมถามอะไรคุณท่านซักอย่างได้มั๊ยครับ” ทรงศักดิ์ถามอย่างเกรงใจ
สเตฟานไม่ตอบ แต่จากสีหน้าที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม ทำให้ทรงศักดิ์รู้ว่าเขาไม่ขัดข้อง
“ทำไมคุณท่านถึงได้รู้ว่าคุณภูริทัตทำอะไร คิดอะไร หรือว่าคุณท่านให้เค้ากิน ...”
“เปล่า ผมยังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” สเตฟานจ้องมองทรงศักดิ์ที่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ทรงศักดิ์ คุณทำงานให้ผมมานานเท่าไหร่แล้ว”
“สี่สิบปีกว่าแล้วครับ” ทรงศักดิ์ยิ้มกว้าง เหมือนกับภาคภูมิใจในหน้าที่ของเขา
“วันแรกที่ผมพบกับคุณ คุณยังเป็นหนุ่มน้อย คงจะอายุคงน้อยกว่าทรงเดชในตอนนี้” สายตาของสเตฟานจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของทรงศักดิ์
“ตอนนี้รูปลักษณ์ของคุณเปลี่ยนไปมาก แต่มีสิ่งหนึ่งที่มั่นคงอยู่เสมอ”
ทรงศักดิ์ขมวดคิ้วน้อยๆ สงสัยว่าสเตฟานกำลังจะพูดอะไร
“ความจงรักภักดีที่คุณมีต่อผม นับตั้งแต่วันแรก จนถึงวันนี้ ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง” สเตฟานยิ้มกว้าง
“ผมจะบอกความลับอีกอย่างหนึ่งให้คุณได้รู้” พูดแล้วก็ล้วงสร้อยคอที่สวมใส่ออกมาภายนอกเสื้อเชิต อัญมณีสีเขียวในกรอบแพลทตินั่ม ส่องประกายแวววาวล้อกับแสงไฟ
“นี่คือกรีนอายส์”
“กรีนอายส์” ทรงศักดิ์ทวนคำพลางจ้องมองดูอัญมณีเม็ดนั้นอย่างครุ่นคิด“นี่มันเหมือนกับที่คุณท่านให้คุณภูริทัตไปนี่ครับ”
“ใช่ กรีนอายส์ ... ดวงตาสีเขียวมรกต ดวงตาแห่งกรีนอายส์ดวงตาทั้งคู่สื่อถึงกันได้ ทำให้ผมรู้ได้ถึงการกระทำของภูริทัตตราบที่เขายังสวมมันอยู่ และถ้าภูริทัตสามารถฝึกฝนจิตจนถึงระดับหนึ่งเขาก็จะสามารถรับรู้ถึงการระทำของผม ที่สวมใส่กรีนอายส์ชิ้นนี้ไว้ได้เช่นกัน”

peemakung · โพสต์ 2012-6-30 01:10:57

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-1 00:25:55

ขอบคุนคราฟ

hiroshi111 · โพสต์ 2018-5-2 07:07:57

ขอบคุณครับ

ไมตรี · โพสต์ 2018-5-5 10:50:51

ขอบคุณครับ

shota_jp · โพสต์ 2018-5-5 14:02:23

ขอบคุณมากครับ

flukypupe · โพสต์ 2018-11-16 20:05:45

ขอบคุณมากครับ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 12:13:21

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ สานฝันนิรันดร ++ # 24

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร