++ สานฝันนิรันดร ++ # 27

tanya · โพสต์ 2012-6-26 10:35:41

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ชีวิตของเขา หรือไม่ก็ชีวิตของผม ผ่ายหนึ่งฝ่ายใดจะต้องดับสูญเมื่อนั้น ผมถึงจะเป็นอิสระ”
“เรื่องราวมันร้ายแรงขนาดนั้นเชียวเหรอ” ภูริทัตหน้าตาตื่นจ้องใบหน้าด้านข้างของสเตฟานนิ่ง สักพักก็สงบอารมณ์อันพลุ่งพล่านได้ “ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณมาบ้าง แต่ต่อไปนี้ผมจะดูแลคุณ”ชายหนุ่มกอดร่างของอีกฝ่ายไว้แนบแน่น
“ ถึงผมจะให้อะไรคุณได้ไม่มากกับที่คุณให้แก่ผม แต่ผมจะปกป้องคุณเอง ...สานฝัน ... ผมจะปกป้องคุณตราบนิรันดร”
ภูริทัตเอื้อมมือไป หวังจะโอบกอดร่างของคนที่คิดว่านอนอยู่ข้างๆ แต่ก็พบกับความว่างเปล่า จึงลืมตาขึ้นมองหาเจ้าของร่าง ที่แลกเปลี่ยนสัมผัสกันอย่างมีความสุข และเขาได้กกกอดไว้แนบแน่น ตลอดคืนที่ผ่านมา แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างบานใหญ่เข้ามา ทำให้รู้ว่าเป็นเวลาสายมากแล้ว ชายหนุ่มลุกจากเตียงนุ่ม เดินเข้าห้องน้ำไป และปิดประตูลง อีกเกือบครึ่งชั่วโมงต่อมา จึงได้ออกจากห้องน้ำด้วยความสดชื่น เมื่อผ่านการอาบน้ำชำระกายเรียบร้อยแล้ว ใบหน้ามีรอยยิ้มอย่างพอใจ กับเครื่องแต่งกายที่สวมใส่ กางเกงขายาวสีครีม กับเสื้อโปโลสีเขียวสดใส คิดว่าคงเป็นสเตฟานนั่นเอง ที่จัดเตรียมไว้ให้
“ตื่นแล้วเหรอ องค์ชาย” เสียงทักทายเมื่อภูริทัตเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น
ภูริทัตหันไปตามเสียง ก็เห็นทรงเดชนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟา ในมือถือหนังสือพิมพ์ กำลังยิ้มให้เขา แทนการตอบ ภูริทัตกลับกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง
“คุณสเตฟานไม่อยู่หรอกครับ กลับไปแล้ว”  ทรงเดชยิ้มขัน เพราะท่าทางของภูริทัตทำให้รูทันที ว่าชายหนุ่มคิดอะไร
“กลับไปที่ไหน ตั้งแต่เมื่อไหร่” ภูริทัตหันไปถาม
“กลับไปพักผ่อนที่โรงแรม ตั้งแต่เมื่อตอนเช้ามืดแล้วครับ ว่าแต่คุณจะทานอาหารเช้าเลยมั๊ย”
“ไม่หล่ะ นี่มันสิบโมงกว่าแล้ว ผมขอเป็นกาแฟดีกว่า”
“งั้นก็เชิญที่โต๊ะอาหารนะคร๊าบ เดี๋ยวผมไปนั่งเป็นเพื่อน”
โดยไม่รอคำตอบ ทรงเดชก็ลุกขึ้นเดินนำไปยังห้องอาหาร บนโต๊ะขนาดใหญ่ มีเคครื่องต้มกาแฟตั้งอยู่ พร้อมกับชุดโถเคลือบ บรรจุน้ำตาล ครีมเทียม นมข้น นมสด ภูริทัตนั่งลงตรงข้ามทรงเดช แล้วจัดการหยิบแก้วกาแฟที่วางเตรียมไว้แล้ว รินกาแฟจากโถแก้ว แล้วปรุงสำหรับตนเอง
“มีของรองท้องด้วยนะครับ” ทรงเดชซึ่งนั่งลงก่อนหน้านี้  เลื่อนที่วางขนม ที่มีลักษณะเป็นชั้นๆ จากกลางโต๊ะมาไว้ตรงหน้า
ภูริทัต มองผ่านครอบพลาสติกใสเข้าไป ก็มองเห็นว่า มีทั้งเค๊ก พาย ทาร์ต สารพัดแบบและสีสัน เป็นชิ้นเล็กๆพอดีคำ แล้วยังมีครัวซองค์ตัวเล็กๆ ดูน่ากิน จึงเปิดรอบพลาสติก ใช้ช้อนส้อมจิ้มแต่เค๊ก ที่เป็นเค๊กชอคโกแลตหลายชิ้น กับทาร์ตบลูเบอรี่๒ชิ้น ใส่ลงในจานใบเล็ก แล้วค่อยๆกินกับกาแฟ
“เห็นคุณกินแล้วน่าอร่อย ผมเอามั่งดีกว่า”
ทรงเดชพูดแล้วก็จัดการปรุงกาแฟสำหรับตนเอง แล้วใช้ช้อนส้อมจิ้มพายและทาร์ต ใส่จานเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง กินพลาง จิบกาแฟพลาง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“นี่คุณเอามาจากโรงแรมเหรอ” ภูริทัตถามขึ้นเมื่อกินเค๊กไปได้หลายชิ้น
“ทำไมคิดว่าผมเอามาล่ะ”
“อ้าว ก็เมื่อเช้าคุณไม่ได้ไปส่งสเตฟานที่โรงแรมเหรอไง คุณนี่ตื่นเช้าดีนะ” ภูริทัตถามพลางจ้องหน้า
“เอ้อ...” ทรงเดชอึกอึก “อ๋อ คืองี้นะ เมื่อเช้าน่ะรถของโรงแรมเค้ามารับไง แล้วเอาเค๊กติดรถมาด้วย”
“คุณบอกว่าสานฝันเค้ากลับไปตั้งแต่เช้ามืด รถก็น่าจะออกจากโรงแรมซักตีสี่ ไม่ก็ตีห้าสิ แล้วเค๊กพวกนี้มันทำตั้งแต่เมื่อคืนเหรอ ถึงได้มีมาส่งที่นี่ได้ตั้งแต่เช้า”
“โธ่ ... คุณภูริทัต” ทรงเดชหัวเราะเบาๆ
“จะบอกให้นะ เค๊กตามโรงแรมน่ะ เค้าเริ่มทำกันตอนตีสองตีสามทั้งนั้นแหละ กว่ามันจะเสร็จก็ตั้งหลายชั่วโมงนะ เราต้องทำให้ทันตอนหกโมงเช้า ขืนเอาเค๊กค้างคืนให้ลูกค้ากินก็แย่สิครับ”
“อืม มันก็จริงนะ แต่ดูสิ จัดมายังกับเข้าไปกินในเบเกอรี่เลย เหมือนเพิ่งจัดมาใหม่ๆ”
“ก็มาจัดที่นี่แหละครับ คุณสเตฟานจัดให้เชียวนะ ยังบอกเลยว่าให้เอาพวกเค๊กชอคโกแลตมาเยอะกว่าอย่างอื่น เพราะคุณชอบ”
ภูริทัตยิ้มจนแก้มแทบปริ แล้วก็กินเค๊กกับกาแฟต่ออย่างเอร็ดอร่อย
ทรงเดชรู้สึกโล่งใจที่สามารถแก้ไขสถานการณ์ไปได้ ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ คุณปู่ของเขาก็ย้ำให้ระวัง อย่าให้เป็นพิรุธใดๆขึ้นมาได้เด็ดขาด ภูริทัตไม่รู้หรอกว่า สเตฟาน ‘เดินทาง’ ไปโรงแรมนำขนมเหล่านี้มาด้วยตัวเอง ในช่วงเวลาเพียงไม่ถึงนาทีเท่านั้น เพราะตั้งแต่เมื่อวานนี้ ทรงเดชได้บอกฝ่ายเบเกอรี่ ให้จัดเตรียมไว้ให้เรียบร้อย และให้นำไปวางไว้บนโต๊ะภายในห้องทำงานของทรงศักดิ์ เพื่อที่สเตฟานจะได้ไปนำมาได้ทันที และเมื่อสเตฟานนำขนมเหล่านี้มาถึง ก็จัดวางลงบนที่วางขนมด้วยตนเอง ก่อนจะ ‘เดินทาง’ กลับไปสู่ห้องพักส่วนตัวภายในโรงแรมนั่นเอง
บทที่ ๓๑
โจชัวร์กับพวกทั้งสามเดินเกาะกลุ่มกัน สายตาสอดส่ายไปทั่วเพื่อค้นหา ก่อนหน้านี้โจชัวร์สัมผัสได้ถึงจิตของคนที่ตนกำลังตามหา แล้วจู่ๆก็หายไปอีกครั้ง ในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นภายในโรงแรมแห่งนี้ ท่ามกลางผู้คนในชุดสูท และชุดราตรี การแต่งกายแบบคนเดินถนนทั่วไปของทั้งสามคน จึงดูเด่นสะดุดตา ความมีเสน่ห์ที่แปลกประหลาดของโจชัวร์ ใบหน้าสะอาดสะอ้านของไป่เทียน และผิวคล้ำที่เนียนนวลรวมกับรูปร่างอันอวบอันของไลล่า ทำให้ชายหนุ่มและหญิงสาวหลายคนในงานนั้น ลอบมองด้วยความสนใจ หากเป็นยามปรกติ ทั้งสามคงไม่รีรอที่จะคว้าใครสักคนมาเป็น ‘เหยื่อ’ สำหรับคืนนี้ แต่ตอนนี้ ทั้งสามต้องตามหาคนผู้หนึ่งให้เจอก่อน แล้วจู่ๆไป่เทียนซึ่งเดินรั้งท้ายสุดก็หยุดฝีเท้าลงกระทันหัน เหม่อมองดูคนที่ตนเห็นอย่างตะลึงลาน
ตรงหน้าต่างบานใหญ่ของห้องจัดงาน ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวสะอาดตา ทำให้ผิวสีขาวอมชมพู ยิ่งดูสดใสราวกับมีประกายเปล่งออกมา เรือนผมสีทองทำให้ใบหน้านั้นดูสะอาดสะอ้าน รอยยิ้มที่กระจายออกมาจากดวงตาสีเขียวมรกต และริมฝีปากสีชมพูนั้น ทำให้รู้สึกได้ถึงความอ่อนโยน ความอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ผิดกับรอยยิ้มของบุคคลซึ่งดูคล้ายคลึงกันราวกับฝาแฝด แต่มักมีรอยยิ้มที่แสดงถึงอำนาจ และเยาะหยันอยู่เสมอ ไป่เทียนรู้ได้ทันทีว่า ชายหนุ่มผู้นั้นคือบุคคลที่ ‘นาย’ ของตนกำลังตามหาอยู่
... บอกโจชัวร์ว่า ผมจะรออยู่ที่สวนดอกไม้ข้างล่าง ...
ไป่เทียนหันไปมองว่าใครมาพูดอยู่ข้างๆ เพราะเสียงนั้นชัดเจน แต่แผ่วเบาราวกับผู้พูดมายืนกระซิบอยู่ข้างหู แต่ก็ไม่พบผู้พูด และเมื่อหันกลับไป ชายหนุ่มผมสีทองคนนั้นก็หายไปเสียแล้ว
“มีอะไร” เสียงทุ้มห้าวดังขึ้นข้างตัว ทำให้ไป่เทียนหันไปหา
“เมื่อกี้ผมเจอแล้ว”  ไป่เทียนบอกหน้าตาตื่น
“เจออะไร” โจชัวร์ขมวดคิ้ว
“สเตฟาน” ไป่เทียนบอกช้าๆ
“ ผมคิดว่าต้องใช่แน่ๆ ผมเจอสเตฟาน”
“อยู่ที่ไหน” โจชัวร์ถามด้วยความตื่นเต้นจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง
“เค้าบอกว่าจะไปรออยู่ที่สวนข้างล่าง”
โจชัวร์ได้ยินก็เดินไปยังประตูเข้าออกอย่างรวดเร็ว โดยมีไป่เทียนและไล่ล่าเดินตามไป
“ทำไมไม่จับตัวไว้ ปล่อยไปได้ยังไง” ไลล่าถามอย่างฉุนเฉียว ระหว่างที่กำลังเดินตามโจชัวร์ออกไป
ไป่เทียนไม่ตอบ เพราะรู้ว่าคนถามไม่ได้ต้องการคำตอบนัก
ภายในสวนดอกไม้ของโรงแรม ซึ่งมีลักษณะเป็นลานกว้างเป็นวงกลม รอบๆมีไม้ดอกซึ่งส่วนใหญ่เป็นไม้พุ่มขนาดย่อม ตรงกลางมีน้ำพุขนาดใหญ่ ข้างๆน้ำพุมีชายในชุดสูทสีขาว ยืนหันหลังอยู่ เรือนผมสีทองสะท้อนแสงไฟรอบๆเป็นประกาย
“สเตฟาน” โจชัวร์ ส่งเสียงเรียกเมื่อเดินเข้ามาแล้วมองเห็นด้านหลังของชายคนนั้น
ชายในสูทสีขาวค่อยๆหันหน้ามาทางคนทั้งสาม โจชัวร์เฝ้ามองดูจนแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ ไลล่าเหลือบมองดูท่าทางที่ตื่นเต้นของโจชัวร์ด้วยความขุ่นเคือง ว่าทำไมถึงได้ให้ความสนใจกับแวมไพร์ตนนี้นักหนา เพียงเพราะความเหมือนกันของรูปร่างหน้าตาเท่านั้นหรือ คิดแล้วก็เบนสายตากลับไปที่ชายในชุดสูทสีขาวนั้นอีกครั้ง
“อา...” ไลล่าถึงกับอุทาน ยกมือขึ้นแตะริมฝีปาก
ใบหน้าภายในวงหน้ารูปไข่ ใต้เรือนผมสีทอง ราวพิมพ์เดียวกันกับโจชัวร์ แทบจะไม่ผิดเพี้ยน แต่รอยยิ้มที่สดใสราวกับแสงอาทิตย์ในยามเช้า ดูอบอุ่นเหมือนอากาศในฤดูใบไม้ผลิ แตกต่างกับท่าทีอันเย็นชาของโจชัวร์เสียเหลือเกิน
“สเตฟาน ในที่สุดข้าก็ตามหาเจ้าจนพบ” โจชัวร์พูดด้วยน้ำเสียงยินดี ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความปิติ
“ผิดแล้ว” เสียงทุ้มนุ่มหูปฏิเสธ
“ไม่ใช่ท่านหาข้าพบ แต่ข้าออกมาพบกับท่านต่างหาก”
“ยังไงก็ช่าง เจ้าต้องไปกับข้า ติดตามข้าเหมือนที่เคยเป็น” โจชัวร์พูดพลางเดินเข้าไปใกล้
“หากท่านก้าวเข้ามาอีกเพียงก้าวเดียว ข้าจะจากไปทันที และท่านจะไม่มีวันหาข้าพบอีกเลย” สเตฟานยังพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ
โจชัวร์ชะงักเท้าลง เพ่งมองดูอีกฝ่ายแน่วนิ่ง
“ไม่มีประโยชน์หรอก ข้าเคยบอกแล้วว่า ท่านไม่อาจบังคับข้าได้อีก ไม่ต้องลองอีกแล้ว”
หัวคิ้วของโจชัวร์ขมวดเข้าหากัน หรือว่าสเตฟานมีพลังอำนาจมากกว่าเขาแล้วจริงๆ แต่ยังคิดไม่ออกว่าทำไมสเตฟานถึงได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอย่างง่ายดาย ทั้งๆที่หลบหนีมาตลอดช่วงเวลาหลายร้อยปี
“ข้ามาเพื่อขอร้องท่านอีกครั้ง” สีหน้าของสเตฟานเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“ขอให้ข้าได้เป็นอิสระ อย่างน้อยในช่วงเวลานี้”
“เพื่อมนุษย์ที่เจ้ารักน่ะรึ” โจชัวร์โพล่งออกมาด้วยความโกรธ
“ไม่มีวัน ข้าจะต้องควานหาตัวมนุษย์ผู้นั้นให้พบ แล้วทำลายมันซะ”
“ถ้าข้าขอแลกเปลี่ยนล่ะ”
“แลกเปลี่ยน ... ชีวิตของมนุษย์ผู้นั้นกับการได้เจ้ากลับคืนมาน่ะหรือ”
“ใช่”
“ฮ่าๆ” โจชัวร์แหงนหน้าหัวเราะ
“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร ข้าคือโจชัวร์ผู้ให้กำเนิดเจ้าขึ้นมา ข้าเป็นนายของเจ้า” โจชัวร์เค้นเสียง
“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาต่อรองกับข้า สิ่งที่ข้าต้องการข้าจะต้องได้มา ทั้งตัวเจ้า และชีวิตของมนุษย์ผู้นั้น”
“ถ้าเช่นนั้นข้าคงไม่มีทางเลือก” สีหน้าของสเตฟานหม่นหมองลง
“ถ้าท่านทำร้ายมนุษย์ผู้นั้น ข้าคงต้องขัดขวางสุดความสามารถ ทั้งๆที่ข้าไม่ต้องการทำร้ายท่านเลยแม้แต่น้อย”
“ทำร้าย ... เจ้าน่ะหรือจะทำร้ายข้าได้ วันนี้เจ้าหนีให้พ้นจากเงื้อมือข้าให้ได้เสียก่อนเถอะ ไป่เทียน ... ไลล่า”
ไม่มีเสียงตอบรับมาจากคนทั้งสอง
“ไป่เทียน ไลล่า จับสเตฟานให้ข้า”
ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากคนทั้งสองเช่นเคย โจชัวร์จึงหันไปดู ก็พบว่าทั้งสองคนยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น และเมื่อหันหน้ากลับไป สเตฟานก็หายไปเสียแล้ว
โจชัวร์ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธเกรี้ยว แล้วเดินไปตบหน้าไป่เทียนและไลล่าอย่างแรง จนคนทั้งสองล้มลงกับพี้น นั่นแหละจึงได้สติ ทั้งสองคนยกมือกุมแก้ม แล้วค่อยๆลุกขึ้นมองโจชัวร์อย่างเกรงกลัวและงุนงง เมื่อมองไปทางน้ำพุ ก็พบว่าสเตฟานไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
“พวกเจ้าเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้ยืนนิ่ง ไม่เข้าไปจับตัวสเตฟานตามที่ข้าสั่ง” โจชัวร์พูดด้วยความโกรธ กรามขบกันจนเป็นสัน เส้นเอ็นบริเวณลำคอโปดปูน ดวงตาสีฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ผม...ผมไม่รู้ ผมจำได้แค่ว่าสเตฟานหันมา แล้วผมก็ถูกตบ”
“ชั้นด้วย ... นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วสเตฟานหายไปไหนแล้ว” ไลล่าย้อนถาม
“พวกเจ้ายังมีหน้ามาถามข้าอีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น” โจชัวร์โกรธมากขึ้น
“มันหนีไปแล้ว หนีไปอย่างรวดเร็วและไร้ร่องรอย เพียงแค่ชั่วแวบเดียวที่ข้าหันหน้ามาดูพวกเจ้า แล้วหันกลับไป สเตฟานก็หายไปเสียแล้ว แต่ก็น่าแปลก” โจชัวร์ข่มสติให้เยือกเย็นลง

“สเตฟานจากไปอย่างรวดเร็วเกินไปและเงียบเกินไป ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้า หรือการเคลื่อนไหวแล้วน่าแปลกที่พวกเจ้าถูกสะกดไว้ได้”
“หรือว่า สเตฟานใช้ชาร์มอายส์กับพวกเรา” ไลล่าออกความเห็น
“เป็นไปไม่ได้ ชาร์มอายส์มีผลกับมนุษย์เท่านั้นใช้กับแวมไพร์ด้วยกันเองไม่ได้” ไป่เทียนไม่เห็นด้วย “แล้วถึงสเตฟานจะเป็นแวมไพร์ก่อนหน้าพวกเราหลายร้อยปีก็ไม่น่าจะมีอำนาจมากพอจะสะกดพวกเราไว้ได้”

peemakung · โพสต์ 2012-6-30 01:42:47

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2013-12-1 00:36:20

ขอบคุนคราฟ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-4 12:26:53

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ สานฝันนิรันดร ++ # 27

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร