++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 14

tanya · โพสต์ 2012-7-3 07:49:28

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ถึงงั้นก็เถอะครับถ้าคุณเตชิตมีเวลาไปศาลวันนั้นด้วย ก็ค่อยให้ท่านรู้วันนั้นเถอะครับ”
กานต์รวียืนยันหนักแน่น ทำให้กรัณย์กรรู้สึกหนักใจ...ความหวังดีของเขาทำให้เพื่อนและชายหนุ่มข้างกายที่น่ารักคนนี้ผิดใจกันรึเปล่านะ...
การตัดสินใจรับโมจิเป็นลูกทำให้สถานภาพของกานต์รวีไม่น่าหนักใจอีกต่อไปและยังมีโอกาสชนะคดีได้หนูน้อยโมจิมาอยู่ในความปกครองเลี้ยงดูด้วยเขาอยากให้กานต์รวีบอกความจริงเรื่องนี้ เพื่อให้เตชิตได้กลับมาสนิทสนมกับชายหนุ่มเหมือนเดิมความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่แค่เริ่มต้นเท่านั้นเขาอยากรู้ว่าเจ้าเพื่อนปากแข็งของเขาจะสามารถสานสัมพันธ์กับกานต์รวีไปถึงขั้นที่หัวใจเรียกร้องได้หรือไม่นึกแล้วก็ขำประโยคที่เพื่อนเคยตะคอกใส่
...ฉันไม่เคยนอนกับผู้ชายโว้ย!..
...แล้วนายจะได้รู้ว่า จะเป็นหญิงหรือชายก็ไม่สำคัญไปกว่าการได้นอนกับคนที่นายรัก...
คิ้วเข้มขมวดไม่สบอารมณ์กับภาพที่เห็น ร่างเพรียวเดินเคียงกับร่างสูงโปร่งของเจ้าคาเบะช่วยกันเข็นรถของหนูน้อยโมจิ ใบหน้าหวานยิ้มแย้มพูดคุยอย่างสบายอารมณ์
...เฮอะ !.. อุตส่าห์หลงเป็นห่วงคิดว่าจะเหงา แอบขับรถมาดู ที่ไหนได้ ถึงฉันไม่มาหานายก็ยังมีเจ้าคาเบะเป็นเพื่อน แถมยังพูดคุยกับมันหน้าระรื่นได้ขนาดนี้...
เตชิตรู้สึกโกรธกานต์รวีมากกว่ากรัณย์กร เป็นเพราะเขารู้จักนิสัยเจ้าชู้ของเพื่อน อยู่ใกล้ใครก็ก้อร่อก้อติกไปทั่ว แต่เจ้าคาเบะมันมองออกและรู้ว่าเขาชอบกานต์รวี เพราะงั้นเขาจึงเชื่อใจเพื่อนว่าไม่กล้าหักหลังแย่งของรักของเขา แต่กับกานต์รวีเขาโกรธที่ยอมให้กรัณย์กรใกล้ชิดสนิทสนมด้วย ทั้งที่เขาเคยบอกว่าหมอนี่เป็นไบเซ็กชวลและเตือนว่าอย่าไปสนิทสนมมาก ภาพที่เห็นกับตาในวันนี้ กานต์รวีไม่สนใจคำเตือนของเขาเลย แถมยังทำตัวสนิทสนมกับเจ้าคาเบะเหมือนกับที่เคยใกล้ชิดกับเขา ถึงขนาดช่วยกันเข็นรถพาโมจิเดินเล่นในสวน มันมากเกินไปแล้ว ตอนเขาอยู่ด้วยยังไม่เคยชวนออกมาเดินเล่นแบบนี้เลย ฮึ่ม!...
เตชิตขับรถออกจากสวนสาธารณะ อารมณ์โกรธและน้อยใจอัดแน่นเต็มอก
บทที่ 9
“มีธุระอะไร!..”
“อ้าว!.. ทำไมทักกันอย่างนี้ล่ะครับท่าน ผมมาหาท่านต้องมีธุระด้วยเหรอ..”
“เออซีวะ!.. ฉันไม่มีเวลาว่างเหมือนคนบางคนที่อ้างว่างานเยอะ แต่กลับมีเวลาไปเดินพักผ่อนในสวนสาธารณะกับครอบครัว
ของคนอื่น ”
กรัณย์กรอึ้งไปอึดใจก็หัวเราะก๊ากกับคำพูดค่อนขอดของเพื่อน
“  ฮะ ฮะ ฉันไม่แปลกใจเลยว่ะที่นายรู้ แต่สงสัยว่าถ้านายหมายถึงคุณวีกับเจ้าหนูโมจิเป็นครอบครัวของคนอื่นล่ะก็ คนอื่นที่ว่าน่ะ.. ใครเหรอ..”
คิ้วเข้มขมวดเมื่อเจ้าเพื่อนแมวขโมยจอมแสบย้อนกลับ ร่างสูงลุกพรวดขึ้นโน้มกายเข้าไปกระชากคอเสื้อกรัณย์กร
“อย่ามาแกล้งโง่ ไอ้คาเบะ!.. แกเป็นคนบอกให้ฉันห่างเขาเพื่อรูปคดีจะได้ง่ายขึ้น พอฉันห่างมา แกกลับไปแอบสนิทสนมตีท้ายครัวฉัน ไอ้เพื่อนทรยศ!..”
“โอ๊ะ!.. ฉันเปล่านะโว้ย~~ หายใจไม่ออก ไอ้บ้า!.. ปล่อย~~”
เตชิตปล่อยมือ แต่ยังตะคอกใส่อย่างหัวเสีย
“แกไปหาวีทำไม!.. มีความจำเป็นอะไรต้องไปหาเค้าที่บ้านทุกวัน หา!..”
“ฉันไปทุกวันที่ไหน แค่วันเว้นวันเอง”
“`คุณ`ด้าน!.. วันเว้นวันก็บ่อยแล้วโว้ย!..”
กรัณย์กรชักฉุนลุกพรวดขึ้นยืนเถียง
“ทนายมีเรื่องต้องคุยกับลูกความทุกวันไม่ใช่เรื่องแปลกโว้ย!.. คนเป็นเจ้านายหวงลูกน้องซีวะแปลกกว่า.. แกกลัวฉันจะจีบคุณวีรึไง
ฉันไม่ใช่ทนายรับจ้างมานะโว้ย!.. ฉันเป็นเพื่อนแก ไม่ไว้ใจแล้วเรียกฉันมาทำคดีทำไม!.. ถามจริงๆ เถอะ นายรู้ตัวหรือเปล่าว่ารู้สึกยังไงกับคุณวี นี่มันไม่ใช่แค่ชอบพอธรรมดาแล้ว นายรักคุณวีถึงขนาดอยากเป็นครอบครัวเดียวกับเค้า ใช่มั้ย!..
ทาโร่..”
เตชิตจ้องหน้าเพื่อนนิ่งไปอึดใจ ก่อนทรุดตัวลงนั่งกล่าวน้ำเสียงเรียบเหมือนไม่มีเรื่องฉุนเฉียวก่อนหน้า
“มีธุระอะไรก็ว่ามา อีก 10 นาที ฉันจะเข้าประชุมแล้ว”
กรัณย์กรทรุดตัวลงนั่ง นึกหมั่นไส้เพื่อนที่เปลี่ยนเรื่องพูดโดยไม่ตอบคำถามเขา เตชิตเคยหัวเราะเมื่อรู้ว่าเขาชอบนอนกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงและถามว่าผู้ชายมีอะไรดี อ่อนหวานนุ่มนวลสู้ผู้หญิงก็ไม่ได้ ตอนนี้เขาอยากย้อนถามกลับไปมั่งว่าคุณวีมีอะไรดีวะ ถึงหลงรัก
หัวปักหัวปำ.. ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนล่ะก็ หึ!.. ฉันแย่งคุณวีจากแกแน่ไอ้ทาโร่..
กรัณย์กรนึกเขม่นเพื่อนแค่ในใจ ไม่ได้ต่อความยาวให้เสียอารมณ์ต่อกัน
“ฉันมาแจ้งความคืบหน้าเรื่องคดีของคุณวี.. ศาลนัดสืบพยานวันจันทร์ 9 โมงเช้า แต่คุณวีไม่มีพยานสนับสนุนแล้ว เมื่อไม่มีพยานศาลก็อาจตัดสินเลย”
“เกิดอะไรขึ้น!.. ทำไมถึงไม่มีพยาน วันนั้นวีเพิ่งโทรบอกฉันว่าได้พยาบาลห้องคลอดช่วยเป็นพยานให้แล้วนี่..”
“เธอโทรมาหาฉันขอยกเลิกการเป็นพยาน เธอถูกยื่นข้อเสนอจากตระกูลเฉลิมวงศ์ให้เข้าทำงานในตำแหน่งและเงินเดือนที่ดีกว่าในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เธอจำเป็นต้องเปลี่ยนใจเพื่ออนาคตของตัวเองและครอบครัว”
เตชิตพึมพำสบถสีหน้าร้อนใจและเป็นทุกข์
“แล้วนายจะทำยังไง จะปล่อยให้วีแพ้ไม่ได้นะ คาเบะ.. นายสัญญากับฉันแล้วว่าวีต้องชนะ ”
“ไม่ต้องห่วง เพื่อน.. ฉันมีแผนสองสำหรับคุณวี.. และนี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมฉันต้องไปหาเค้าบ่อยๆ ยังไงซะโมจิต้องได้อยู่กับอาวีแน่ นายทำตัวให้ว่างและไปนั่งฟังคำตัดสินอย่างสบายใจได้เลย”
“นายมั่นใจแค่ไหน ว่าวีจะชนะ”
กรัณย์กรยิ้มและตอบอย่างมั่นใจ
“99.99% มั่นใจพอมั้ยครับท่าน”
เตชิตยิ้มออก สีหน้าคลายกังวล
“ถ้างั้นฉันไม่ต้องทำตัวห่างจากวีแล้วใช่มั้ย ฉันไปหาเขาที่บ้านได้รึยัง”
“เอ่อ.. ถ้าจะให้ดีรอให้คดีเสร็จก่อนเถอะ แต่แค่เลี่ยงไม่พบเจอก็พอ ไม่ต้องถึงกับทำตัวเหินห่างมาก โทรไปพูดคุยถามทุกข์สุขบ้าง
ก็ได้..”
สถานการณ์ตอนนี้เตชิตไม่ต้องเลี่ยงการพบปะกับกานต์รวีแล้ว แต่กรัณย์กรยังนึกหมั่นไส้เพื่อนอยู่ ไม่ปฏิเสธว่าไม่ชอบคุณวี แต่ไม่ยอมพูดออกจากปากว่าชอบ แบบนี้ต้องแกล้งไม่ให้เจอหน้านานๆ จะได้รู้ว่า ...เวลาคิดถึงคนรักที่เป็นผู้ชาย มันต่างจากคนรักที่เป็นผู้หญิงยังไง... เห็นสีหน้าเพื่อนหงอยลงกรัณย์กรรีบตัดบทลุกขึ้นขอตัวกลับก่อนจะใจอ่อน เตชิตลุกขึ้นเดินตามไปส่งหน้าลิฟต์
“แผนสองที่ว่าคืออะไร”
“ฉันอยากให้นายถามเรื่องนี้จากคุณวีเอง”
“เพราะอะไร ”
“คุณวีขอร้องให้ปิดนายไว้ก่อน...”
“ปิดฉัน?”
“เขาอยากให้นายเซอร์ไพรส์มั้ง”
ประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงโปร่งเดินก้าวเข้าไป
“เดี๋ยว!..” เตชิตเอามือกันประตูค้างไว้
“วีมีพูดอะไรถึงฉันบ้างรึเปล่า”
กรัณย์กรเลิกคิ้ว
“ถามทำไมครับ ท่านประธาน..”
“คาเบะ!..” น้ำเสียงตวาดบอกให้รู้ว่าอาการไม่สบอารมณ์กำลังเริ่มขึ้นอีกแล้ว
“ยอมรับมาก่อนว่าท่านรักอาวีของโมจิ ผมถึงจะบอกว่าคุณวีพูดถึงท่านยังไงบ้าง”
คิ้วเข้มขมวดเมื่อกรัณย์กรลอยหน้าลอยตาพูดใส่ เสียงทุ้มลอดไรฟันตอบทุกเรื่องที่อีกฝ่ายอยากให้เขาพูด
“ฉันรักกานต์รวี.. รักโมจิ... รักทั้งอาและหลาน อยากอยู่ร่วมเป็นครอบครัว พอใจรึยัง ”
“โอเค!.. อยากรู้ก็จะบอกให้ คุณวีไม่ได้พูดถึงนายเลย คุยเรื่องคดีจบฉันก็จะคุยเรื่องอื่นๆ ที่ช่วยให้เขาสบายใจ และช่วยให้หายเหงาไม่คิดถึงใครบางคน.. ”
ร่างสูงยืนนิ่งมือยันประตูค้างไว้เหมือนต้องการคำตอบที่กระจ่างกว่านั้น แต่กลับถูกอีกฝ่ายผลักถอยออกมา
“โทรหาตอนนี้เลยซีครับท่าน จะได้ชุ่มชื่นหัวใจก่อนเข้าประชุม”
เสียงกระเซ้าก่อนประตูลิฟต์จะปิดลง
3 ทุ่ม
กานต์รวีวางร่างเล็กนอนลงบนเตียงอย่างเบามือ วันนี้โมจิไม่ยอมนอนง่ายๆ ทั้งที่เมื่อกลางวันก็ไม่ได้นอนเต็มอิ่ม ปกติถ้าอุ้มกล่อมไม่ถึง 5 นาทีก็หลับแล้ว วันนี้ทำยังไงก็ไม่ยอมนอน แถมยังร้องไห้โยเยจะให้อุ้มท่าเดียว ให้นั่งเล่นหรือนอนเล่นก็ไม่ยอม เขาต้องอุ้มกระเตงอยู่เป็นชั่วโมงจนในที่สุดก็ผล็อยหลับซบอกไป
“หลับฝันดีนะคร้าบ ตื่นมาไม่ร้องไห้โยเยแล้วนะลูก~~ ”
กานต์รวีห่มผ้าและจุ๊บแก้มนุ่มของหลานเบาๆ ตั้งแต่พี่ชายและพี่สะใภ้จากไป ถ้าทั้งคู่ไม่ทิ้งทารกน้อยไว้ให้ เขาคงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวตามลำพังในโลก ดังนั้นแม้คนอื่นจะมองว่าการดูแลหนูน้อยเป็นภาระที่ใหญ่หลวง แต่สำหรับเขาไม่เคยคิดว่ามันเป็นภาระเลย โมจิช่วยเติมเต็มความสุขในชีวิตให้เขา เขาจะไม่มีวันยอมให้ใครมาพรากชีวิตน้อยๆ นี้ไปจากอ้อมอก นับจากวันนี้ไปเขาจะไม่ใช่แค่อาวีแต่จะอยู่ในฐานะพ่อของโมจิด้วย ครอบครัวพี่สะใภ้จะว่าร้ายยังไงเขาไม่สนใจ รู้อย่างเดียวว่าเขาเสียโมจิให้ใครไม่ได้..
กานต์รวีเหลือบดูเวลาก่อนเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือเรียกดูเบอร์
... เขาบอกว่าจะโทรมาตอน 2-3 ทุ่ม ให้เราคอยรับโทรศัพท์... เมื่อตอนบ่ายโทรมาแล้วยังไม่ทันได้คุยกันเลขาก็มาเชิญเข้าห้องประชุมซะก่อน...
“วีเหรอ.. ทำอะไรอยู่ คุยได้มั้ย..”
“เอ่อ.. ทำบัญชีของคุณภา แต่ไม่ยุ่งครับ คุยได้..”
“นายกับโมจิเป็นไงบ้าง สบายดีรึเปล่า..”
“สบายดีครับ”
...มีเสียงผู้หญิงแทรกเข้ามาว่าที่ประชุมพร้อมแล้วค่ะ..
“แค่นี้ก่อนนะ วี.. คืนนี้จะโทรหาประมาณ 2-3 ทุ่มนะ”
ใบหน้าหวานอมยิ้ม  ^__^  นึกถึงน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่อตอนบ่ายแล้วความน้อยใจที่มีอยู่แทบจะมลายหายไปในนาทีนั้น ได้คุยกันคืนนี้เขาจะบอกเรื่องที่รับโมจิเป็นลูกให้รู้ด้วยเลย เพราะถ้าไม่บอกแล้วไปรู้เรื่องที่ศาลวันนั้นต้องโกรธใหญ่โตแน่
... R R R R R...
กานต์รวีสะดุ้งจากภวังค์เมื่อโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือดังขึ้น เห็นเบอร์แล้วหัวใจเต้นรัวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องดีใจขนาดนี้
“ฮาโหล!.. ”
“วีเหรอ.. ทำอะไรอยู่ นอนรึยัง..”
“ยังครับ.. เพิ่งกล่อมโมจิหลับครับ ”
“เพิ่งหลับเหรอ เมื่อกลางวันนอนเยอะล่ะซี..”
“เปล่าครับ วันนี้แกงอแงนิดหน่อย ไม่รู้เป็นอะไร ให้นั่งเล่นนอนเล่นก็ไม่ยอม จะให้อุ้มท่าเดียว..”
“ไม่สบายรึเปล่า เด็กทารกเวลางอแงอาจเป็นเพราะเค้าไม่ค่อยสบายตัวนะ ”
“เปล่าครับ แกสบายดี แค่งอแงครับพออุ้มก็หัวเราะได้ ผมคิดว่าแกเป็นโรคขี้อ้อนมากกว่าครับ ฮะ ฮะ ”
กานต์รวีกล่าวน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ และได้ยินเสียงหัวเราะจากอีกฝ่าย
“แล้วนายล่ะวี.. สบายดีมั้ย งานของคุณภามีปัญหาอะไรรึเปล่า..”
“ผมสบายดีครับ เรื่องงานไม่มีปัญหาแต่ผมหนักใจเรื่องการทำบัญชีให้มีผลขาดทุนทั้งที่จริงๆ แล้วได้กำไรแต่คุณภาเธอต้องการให้ขาดทุนครับ เธอบอกว่ายังไม่พร้อมจะจ่ายภาษี..”

ืnneess · โพสต์ 2012-7-3 20:08:43

ขอบคุนนะคับ ^^

manza555 · โพสต์ 2012-7-3 22:11:29

สนุกมากๆเลย

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-7-3 22:28:58

อ่านต่อนะครับ

Stone316 · โพสต์ 2012-7-5 03:35:49

ขอบคุณมากคร้าบ

x_man19 · โพสต์ 2012-7-5 23:31:47

สนุกมากๆเลย

pkclub2146 · โพสต์ 2012-8-30 01:38:41

ขอบคุณ๕รับ

peemakung · โพสต์ 2012-9-10 22:00:55

ขอบคุณครับ

Oสูร · โพสต์ 2012-9-11 21:48:14

ขอบคุณมากๆเลยนะครับ อิอิ

Klong · โพสต์ 2013-1-13 16:26:45

ขอบคุนครับ

llMAGz · โพสต์ 2013-1-15 02:18:29

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2013-2-20 21:52:21

ขอบคุณมากๆนะขร๊า อิอิ{:sm-36:}

dung · โพสต์ 2013-8-18 05:18:34

ขอบคุณมากๆครับ

harain15 · โพสต์ 2013-8-18 23:28:59

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-8-22 21:08:29

ขอบคุนคราบ

acolyte · โพสต์ 2013-8-23 22:26:36

เอาใจช่วยคุณวี ครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-1 14:14:11

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-2 17:28:22

ขิบคุนคราฟ

NookNicky · โพสต์ 2014-3-11 21:00:19

ขอบคุนครัล

gearsoccer · โพสต์ 2014-3-13 15:34:22

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ เจ้านายจ๊ะจ๋า ++ ### 14

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร