++ แค่มีนาย ++$$$$ 10

tanya · โพสต์ 2012-7-7 13:11:39

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
นักขัตกดวางสายแล้วรีบอุ้มวันชนะวิ่งเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็วเขาไม่อยากให้ใครเห็นวันชนะในสภาพนี้ แต่วุฒิคงจะไม่เป็นไร มองบันไดค่อนข้างชันทั้งที่ปกติเขาไม่เคยสังเกตเลย นักขัตสูดลมหายใจยาวก่อนจะอุ้มร่างนั้นวิ่งอย่างเร็วเพื่อขึ้นไปชั้นหกเพราะร่างกายที่ผ่านการเล่นกีฬามาจึงทำให้นักขัตพอจะอุ้มวันชนะที่หนักห้าสิบแปดกิโลกรัมขึ้นมาได้แต่ก็ถือว่าเสียพลังงานไปเยอะทีเดียว โชคดีที่ส่วนใหญ่อยู่แต่ในห้องจึงไม่มีใครสังเกต
“ไอ้วุฒิ เปิดประตูเร็ว” นักขัตเคาะประตูเบาๆตรงข้ามกับน้ำเสียงรีบร้อนเพราะกลัวคนอื่นออกมาดู ทันทีที่ประตูแง้ม คนอยู่ข้างในก็สะดุ้งเพราะนักขัตรีบอุ้มวันชนะพรวดพราดเข้าไป
“เลวจริงๆ ไอ้คนนั้นมันเป็นใครว่ะ?” วุฒิถามนักขัต ส่งผ้าที่เปียกน้ำหมาดๆให้
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่มึงอย่าพูดเรื่องนี้กับวินอีกนะ กูกลัวว่าวินจะคิดมาก” นักขัตรับผ้ามาเช็ดหน้า เนื้อตัวให้วันชนะ
“สงสารวินว่ะ ช่วงหลังๆนี้ยิ่งดูหงอยๆอยู่ ไม่รู้เป็นอะไร” วุฒิพูด แต่คนฟังไม่รู้ตัวว่าที่วันชนะหงอยไปนั้นเป็นเพราะเขา
“อ่ะ กุญแจ” นักขัตส่งกุญแจให้วุฒิ คนรับไปยังทำหน้างง
“ห้องกูไง คืนนี้กูจะนอนเตียงมึง จะอยู่ดูวิน”
“เว่อร์ไปมึง กูดูเองก็ได้ วินก็เพื่อนกู” วุฒิพูดแล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง
“เออ มึงเองก็ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยมา”
นักขัตยิ้มขอบใจ หันไปมองวันชนะนอนกอดหมอนข้างเสียแน่น น้ำตายังซึมออกมาเปื้อนที่แก้มโดยที่เขาไม่รู้ตัว
6 : Special Scene ครับ ^ ^
รอยจ้ำแดงคล้ำปรากฏอยู่หลายที่ แม้วันชนะจะถูกสวมด้วยเสื้อยืดคอกลมปิดถึงต้นคอก็ยังสามารถมองเห็นได้ชัดห้า-หกที่ คนนอนอยู่บนเตียงยังหลับตาพริ้มหากแต่ในห้วงมโนคล้ายกับครุ่นคิดถึงเรื่องร้ายที่ผ่านมาอยู่ตลอดเวลา อารมณ์จึงถูกฉายออกทางสีหน้าโดยไม่รู้สึกตัว สองมือกระชับหมอนข้างที่กอดเอาไว้เพื่อเพิ่มความอุ่นและเป็นเหมือนหลักทีคอยยึดเกาะ
ดวงไฟในห้องดับลง
แสงจันทร์กระจ่างที่สาดลอดเข้ามาภายในห้องทำให้มองเห็นได้สลัว นักขัตนั่งครึ่งตัวที่ขอบเตียง มือหนึ่งไล้ไปที่รอยจ้ำที่คอวันชนะเบาๆ สัมผัสเนิ่นนานย้ำตรงจุดที่เป็นรอยนั้น ชายหนุ่มไม่เข้าใจความรู้สึกที่เกิดกับตัวเอง...โหวงหวิวในใจ...อยากรู้...และโกรธเกรี้ยว
ทำไมต้องโกรธ?...
ความรู้สึกที่เกิดยากจะเข้าใจได้ในเริ่มต้น จึงไม่ได้ใส่ใจจะตอบตำถามตัวเองจริงจังนัก คงไม่มีอะไรมากไปกว่าความรู้สึกเป็นห่วงเพื่อน หากแต่นิ้วนั้นยังคงย้ำอยู่ที่เดิม
กลับมานอนที่นอนของตัวเอง เตียงที่ขนานกันติดผนังคนละฝั่ง คนหนึ่งหลับสนิทแต่สีหน้าวิตกตลอดเวลา คนหนึ่งนอนมองเพดานดวงตาเบิกโพลงในความสลัว ครุ่นคิดเสียยิ่งกว่าตัวคนเจอเหตุการณ์เลวร้ายมาเสียอีก
เสียงครางอือๆดังมาจากเตียงนู้น คนนอนบนเตียงท่าทางกระสับกระส่ายพลิกกายไปมาเท้าสองข้างเหยียดเกร็ง เสียงลมหายใจแรงติดขัด นักขัตรีบเด้งตัวแทบกระโดดมาถึงเตียงของวันชนะ
“วิน วิน” มือหนาแต่ว่าสัมผัสแผ่วเบาจับที่แก้มคนละเมอ
สัมผัสที่แก้มเหมือนดึงความรู้สึกทั้งหมดกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
ท่ามกลางแสงนวลสลัวดวงตาทั้งสองลืมขึ้นแทบจะทันที สิ่งแรกที่เห็นคือเงาร่างของคนตัวใหญ่อยู่บนตัว...กลัวในตอนแรก แต่พอจับความรู้สึกที่มือข้างหนึ่งจับแผ่วเบาบนแก้มก็จำได้
ณ วินาทีนั้นวันชนะไม่สนใจแล้วว่าคนตรงหน้าจะคิดอย่างไร...ว่าผู้ชายด้วยกันจะทำแบบนี้...
ร่างที่นอนราบลุกขึ้นพร้อมสองมือยื่นโอบรอบลำตัวหนาเต็มแน่นด้วยความอบอุ่นนั้นไว้...ขอเพียงตอนนี้เท่านั้น จากนี้ไปหากคนตรงหน้าจะเกลียดเขาก็ยอม...ขอเพียงสักนาทีเดียว...
นักขัตไม่มีอาการขัดขืนต่อวงกอดนั้น กลับเต็มใจส่งพลังทั้งหมดที่ร่างกายเขามีถ่ายทอดให้คนที่โผเข้าหาเขา คงเป็นสัญชาติญาณของฝ่ายปกป้อง แขนหนึ่งของนักขัตเอื้อมไปโอบรอบหลังอีกฝ่ายเช่นกัน อีกข้างหนึ่งลูบที่ศรีษะวันชนะเบาๆ เป็นการปลอบประโลม...ไม่ต้องกลัวนะ...ผมอยู่ที่นี่แล้ว...
เนิ่นนาน...พอที่วันชนะจะรู้สึกอบอุ่น ปลอดภัยและรู้สึกตัว สองแขนค่อยๆคลายออก ท่าทางขัดเขินดีที่ว่ามองเห็นหน้าเขาไม่ชัดนัก ไม่เช่นนั้นคงจะทำอะไรไม่ถูก
ไม่มีคำพูดใดหลุดจากปากของทั้งสอง...สิ่งที่ทำในวันนี้เป็นสิ่งใหม่ด้วยการกระทำและความรู้สึกในใจของนักขัต และเป็นความกล้าแสดงออกของวันชนะ แม้จะเพียงชั่วประเดี๋ยว
นักขัตลุกขึ้นหันหลังมุ่งหน้ายังที่นอนของเขา วันชนะนอนลงเหมือนเดิม เปลือกตาแข็งค้างอยู่กับที่เหมือนคนดื่มกาแฟมาหลายแก้วหรือคนที่นอนมาเต็มอิ่มสิบชั่วโมง หันไปมองอีกทางเงาสีดำที่นอนบนเตียงนั้นคือนักขัต ในใจคิดไปหลายเรื่อง เขาจะคิดยังไงนะ เรื่องที่โดนพี่นัททำแบบนั้น เรื่องที่เขากอดเมื่อกี้ ... คิดมากจนเริ่มจะปวดหัวขึ้นมาอีก วันชนะเปลี่ยนท่าเป็นนอนตะแคงหันหลังให้อีกคน มือเอื้อมหมอนข้างมากอดหลวมๆ สั่งเปลือกตาให้ปิดแต่ใจเปิดและตื่นอยู่ตลอดเวลา...
เสียงฝีเท้าเบาจนใครก็ไม่ได้ยินหยุดอยู่ข้างเตียง วันชนะสะกดตัวเองให้ทุกส่วนอณูของร่างกายหยุดอยู่กับที่และพยายามทำตัวให้สบายที่สุด
ด้านหลังเขาคือนักขัต ...วันชนะไม่เห็นแต่รู้สึกเอาได้
ที่ว่างบนเตียงข้างหลังวันชนะถูกจับจองด้วยร่างใหญ่นั้น แรงทิ้งตัวลงมาทำให้เตียงยุบไปนิดหน่อยพร้อมกับไออุ่นจากร่างกายแผ่ซ่านมาถึงร่างกายของวันชนะ ร่างนั้นนอนห่างจากเขาไม่ไกล เพราะไออุ่นนั้นแผ่มาถึง และร่างนั้นขยับเข้ามาใกล้...จนชิด
นิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนชั่งใจ
นาน...มือคู่หนึ่งสอดมาจากด้านหลังสวมเอาไว้เหนือเอว...กระชับ...
วันชนะยิ้มน้อยๆขัดเขินแต่เสียงตุบตับที่อกเหมือนจะดังออกมานอกตัว ร่างกายสั่นน้อยๆเพราะตื่นเต้นผสมกับอาย ในขณะที่เจ้าของวงกอดทำไปเหมือนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำสิ่งใดอยู่...รู้เพียงแต่ว่า เขาอยากจะทำ
ค่ำคืนที่จันทร์กระจ่างฟ้า ผืนฟ้าที่เคยสีดำเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม
คนทั้งสองจมดิ่งสู่นิทราด้วยกันภายใต้อ้อมกอดที่อบอุ่นวันชนะรู้สึกแบบหนึ่งนักขัตยังไม่ทันได้รู้สึก...ที่แท้จริง
เพียงค่ำนี้พ้นไป...บางอย่างจะเปลี่ยนไป
7 : บางสิ่ง...ที่เปลี่ยนไป
ยอดสนแหลมโยกลู่ด้วยแรงลมเย็นยามเช้า แสงแดดทอผ่านระเบียงผ่านมาถึงในห้องเป็นสัญญาณวันใหม่ เสียงนกร้องจิ๊บๆ ดังอยู่ใกล้ๆ วันชนะตื่นขึ้นด้วยความอิ่มเอิบ มือขยี้ตา นึกถึงเมื่อคืนแล้วหน้าเริ่มแต้มด้วยเลือดฝาดระเรื่อ แต่พอรู้สึกตัวอีกครั้งก็ราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนเป็นเพียงฝันไป เพราะมองหาทั่วห้องก็มีเพียงเขาคนเดียว
หรือว่าฝันไป?...แต่สิ่งที่ยืนยันว่าไม่ใช่ฝัน...ความรู้สึกอบอุ่นที่ยังคงกรุ่นกลิ่นอยู่ไม่ห่างกาย...และร่องรอยแต้มคล้ำที่ลำคอ!
ความอัปยศแล่นขึ้นจุกในอก
ขัด! เจ้าของร่างกายมองรอยพวกนั้นดังเสนียดที่เกาะอยู่กับตัว ขัด! ต้องเอามันออกไป!
ความจริงเขาเองก็รู้ว่ายิ่งถูเท่าไรรอยนั้นไม่มีวันจางได้ในนาทีหรือแม้ในหนึ่งวัน
น้ำตาไหลออกมาเองอย่างควบคุมไม่ได้ ในใจมีแต่ความเคียดแค้น...เจ็บใจ...หวาดกลัว
ร่องรอยความสุขเมื่อคืนหายไปแทบจะหมดสิ้น เหลือเพียงแค่เศษธุลีเท่านั้นเมื่อเทียบกับเรื่องราวที่เผชิญมา จริงอยู่ว่ายังไม่มีอะไรที่ต้องเสียไป แต่ภาพในสำนึกยังคงเป็นเหมือนตุ๊กแกน่าขยะแขยงที่มันค่อยๆไต่ตามตัวและสะบัดไม่หลุด
สิ่งที่เกิดไม่มีวันลบออกไปจากใจเขาได้ …
เสียงประตูเปิดออกอืดอาดเพราะค่อยๆแง้มช้าๆตามแรงผลักเบาๆครั้งเดียว คนเปิดยังยืนอยู่ข้างนอกพะรุงพะรังด้วยกระเป๋าสะพาย หนังสือเล่มหนาที่หนีบไว้ข้างตัวและถุงในมืออีกสาม-สี่ถุง ทันทีที่เงยหน้าเข้าไปภายในห้องก็สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อมีหน้าลอยอยู่และมือยื่นมาช่วย
“ตกใจหมดเลยวิน มาเงียบๆ” วุฒิคราง
วันชนะเพียงแต่ยิ้มให้ ในใจนึกขอบคุณบวกกับเกรงใจเพื่อน ตลอดสามวันนี้เขาไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเลย ยังดีที่ว่าขาดเรียนวันจันทร์วันนี้วันเดียว
“ขอบใจมากนะวุฒิที่คอยช่วยเหลือเรา” วันชนะกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ
“พรุ่งนี้ก็ไปเรียนได้แล้วล่ะ” ชายหนุ่มละประโยคที่จะพูดต่อ ว่า...รอยที่คอหายไปหมดแล้ว...
“อืม ดีแล้ว” คนสนทนาด้วยก็ละที่จะพูดถึงเช่นกัน
แววเศร้าในตาเหมือนจะกลายเป็นบุคลิกหนึ่งของวันชนะไปเสียแล้ว ชีวิตเหมือนจะโดนโชคชะตาแกล้งตั้งแต่เสียมารดา...สิ่งหนึ่งที่พอจะทำให้ชุ่มชื่นหัวใจขึ้นมาบ้างก็คงจะเป็นนักขัต
แต่ตอนนี้เล่า...เขาไปอยู่ที่ไหน
เพียงผนังปูนเก่าๆหนาสิบเซ็นฯกั้นเอาไว้...ก็เหมือนไกลกันกว่าครึ่งทวีป
หลังจากคืนนั้น นักขัตไม่เคยมาเยี่ยมวันชนะอีกเลย
วันชนะยิ้มเยาะให้ตัวเองว่าจะมาเรียกร้องอะไรอีก ก็ตอนนั้นเขาขอเองนี่ว่า...เพียงชั่วครานั้นขอให้ตัวมีความสุข จากนั้นแล้วจะเป็นอย่างไรก็ช่าง...ฮึ ฮึ นี่ไงเล่า
“เอ้า วิน มากินข้าวกัน” วุฒินั่งรออยู่แล้วที่กลางห้อง บนโต๊ะขาพับเตี้ยๆมีกล่องโฟมที่ถือมาเมื่อตะกี้วางอยู่สาม-สี่กล่อง วันชนะนั่งลงฝั่งตรงข้าม เปิดกล่องออก ข้าวแกงสองอย่างราดบนข้าวสวย มือจับช้อนที่วางข้างๆ คนตรงหน้าทานเอาๆ หากเพียงคำแรกเหมือนก้อนกินก้อนกรวด ต่อให้อาหารอร่อยเพียงไหน ลิ้นก็คงไม่รับรู้รสถ้าเจ้าตัวยังบอบช้ำ...โดยเฉพาะที่ใจ น้ำตาหยอดเปาะลงบนข้าว วันชนะก้มหน้าลงไปอีก พยายามกลืน
“ก้อนดินก้อนกรวด” เหล่านั้นลงไปพร้อมกับกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
มือหนึ่งแตะที่ไหล่ บีบเบาๆ วุฒิลุกมานั่งใกล้ๆ ความเจ็บปวดของวันชนะมีอยู่มากเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้นัก ไม่มีคำปลอบใดดีกว่าการเงียบ
“ขอบใจนะวุฒิ” วันชนะเอ่ยเสียงสะอื้นอยู่ในลำคอ
ครั้งแรกวุฒิตั้งใจจะเงียบแต่ก็อดไม่ได้ที่จะบอกเพื่อนว่า
“เอาอย่างนี้สิวิน คิดเสียว่าครั้งนี้เป็นที่สุดแล้วที่วินจะเสียใจ ต่อไปนี้วินจะไม่ต้องเจอกับอะไรที่มันเลวร้ายยิ่งกว่านี้อีกแล้ว วินจะเอาชนะมันได้ทุกอย่าง”
ฟังแล้วก็เชิดหน้าขึ้นมาเผชิญกับเพื่อนทั้งยังนองหน้า คำพูดเหล่านั้นทำให้คิดได้ ใช่! ต่อไปนี้เขาจะเข้มแข็ง จะลืมทุกอย่าง...ที่มันทรมานใจ
อาทิตย์ยังคงทำหน้าที่สาดแสงอยู่เช่นเดิมนับแต่สมัยดำบรรพ์ และจะยังคงเป็นเช่นนั้นต่อไป ชั่วทั้งชีวิตของคนสักหนึ่งคนคงเกิดแล้วดับ...เกิดแล้วดับ นับครั้งไม่ถ้วนแต่ตะวันก็ยังคงเป็นดวงเดิม...
วันชนะเปิดประตูออก เช้านี้คล้ายจะต่างจากไป...รู้สึกเหมือนเกิดใหม่...เหมือนเปิดออกสู่โลกใบใหม่...ที่ชายหนุ่มรู้สึกเช่นนั้นคงเป็นเพราะว่าตลอดเวลาสามวันเขาไม่ได้ออกไปไหนเลย บวกเข้ากับความตั้งใจที่จะเก็บความทรงจำไม่ดีเอาไว้ใน “กล่องอดีต” ที่ล็อกกุญแจแล้วโยนหายลงสู่ทะเลน้ำตา
แสงอบอุ่นกระทบผิวกายขาวสะอ้านราวกับชำระร่างโปร่งบางนั้น วันชนะอยู่ในชุดนิสิตแขนสั้นสีขาวสะอาดกางเกงขายาวสีดำ สะพายกระเป๋าข้างอันเดิม สูดอากาศเข้าเต็มปอดจนช่วงอกขยายเต็มที่แล้วผ่อนลมมหายใจยาว
เสียงประตูเปิดจากห้องข้างๆดังยาวเอื่อย ร่างสูงและหนากว่าวันชนะก้าวออกมา ไม่มีคำทักทายใดหลุดออกมาจากคนที่เพิ่งเดินพ้นประตู สายตาเหมือนจะค้นหาบางสิ่งจากวันชนะ จนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นลูบที่ลำคออย่างอดหวั่นมิได้ แต่ไม่หรอกเขาดูหลายรอบแล้วตั้งแต่เมื่อวาน ไม่มีเหลืออยู่อีกแล้ว แล้วความมั่นใจก็ถูกเรียกกลับมาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยออกไปว่า
“สวัสดีตั้ม”
หากว่าอีกฝ่ายยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่กล่าวอะไร
ในใจเต้นตึกตัก อาจเพราะตื่นเต้นหรืออะไรก็แล้วแต่ วันชนะไม่เคยละความสำคัญจากนักขัตแม้แต่น้อย แต่ความนี้ชายหนุ่มยิ้มฟันขาวก่อนพูดว่า
“เราไปเรียนก่อนล่ะ” แล้วก็ชักหน้ากลับออกจะเร็วและรีบเดินลงบันไดไป
ทันทีที่หันหน้าไปเสียอีกทาง ยิ้มกว้างนั้นก็ราวจะหุบลงอย่างยากเย็น...เพราะยิ้มที่ให้นั้นมันเหมือนฝืนเอาอะไรมาดึงไว้ให้มุมปากเรียวนั้นยกขึ้น ดวงตาที่สดใสเมื่อครู่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นหม่นหมอง
คนที่ถูกทิ้งให้ยินอยู่ข้างหลังได้แต่เงียบ ที่จริงเขาอยากจะทักออกไปเหมือนเคย แต่บางอย่างที่เขาก็ยังไม่สามารถหาคำอธิบายให้ตัวเองได้มันบอกว่า...บางอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว...จึงได้แต่มัวคิดหาคำพูด ไม่ทันได้เอ่ยอะไร
“บางอย่างที่เปลี่ยนไปแล้ว” ของนักขัต...สิ่งที่เขาไม่อาจหาคำอธิบายให้กับตัวเอง...ว่าทำไมเขาถึงไม่อยากไปเยี่ยมวันชนะตลอดสามวันที่ผ่านมา
....ทำไมเขาถึงรู้สึกโหวงหวิวในอกที่มองเห็นรอยคล้ำเลือดนั้นอยู่บนคอของวันชนะ
ทว่าลึกเข้าไปในจิตใจแล้วเหมือนชายหนุ่มจะคว้าเอาคำตอบไว้ได้แล้วเพียงแต่กลัว...ที่จะเปิดดู ถึงจะเป็นวันชนะก็เถิด...ถึงจะเป็นเขาคนนั้นก็เถิดสัญชาติญาณของเขาคอยขัดขวางเอาไว้...ผู้ชาย...
...ได้แต่มองตามทางที่ร่างโปร่งบางนั้นเดินผ่านไป...

varachuya · โพสต์ 2012-7-7 19:34:29

ขอบคุณครับบบ

ืnneess · โพสต์ 2012-7-8 19:28:06

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-7-8 21:42:02

ขอบคุณมากๆครับ

Teleporter · โพสต์ 2012-7-10 11:17:06

ขอบคุณครับ..{:4_112:}

manza555 · โพสต์ 2012-7-12 21:08:25

โชคดีไปนะที่มาช่วยทัน

kengee · โพสต์ 2012-7-14 20:38:29

ขอบคุนนะคับ :))

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-7-22 13:37:41

อ่านต่อนะคับขอบคุนค๊าบบ

peemakung · โพสต์ 2012-7-26 23:39:55

ชอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2012-7-27 18:12:39

ขอบคุนมากครับ

kikkapkao · โพสต์ 2013-3-4 23:03:27

ขอบคุนคราฟ

Klong · โพสต์ 2013-3-8 14:32:54

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-3-9 00:01:51

ขอบคุณครับผม

KillTi · โพสต์ 2013-3-21 23:52:55

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

kiwwy · โพสต์ 2013-4-9 19:34:48

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-52:}

infinityman7 · โพสต์ 2013-4-17 21:33:23

ขอบคุณคับผม

Mikkiny · โพสต์ 2013-4-18 05:31:12

ชอบบบบบบบบบบลบ

adan · โพสต์ 2013-4-22 18:10:13

ขอบคุณมากๆครับ

harain15 · โพสต์ 2013-6-11 19:53:28

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-13 15:30:40

ขอบคุณมากนะ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ แค่มีนาย ++$$$$ 10

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร