++ แค่มีนาย ++$$$$ 31

tanya · โพสต์ 2012-7-10 08:24:03

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“เฮ้ย! พี่! เอาขึ้นปกเลยเรอะ!” จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงก็นั่นมันรูปเขาเอง
ตอนแรกที่ตกลงกันไว้คือวันชนะไปถ่ายแบบให้ลงสอง-สามรูปด้านในนิตยสารของภัทรเพราะทนภัทรตื้อไม่ไหว
“ยังไม่ต้องตกใจหรอกวิน ยังไม่ได้วางแผง” ภัทรเว้นวรรค
“ต้องรอพรุ่งนี้ก่อน” ว่าเสร็จภัทรก็หัวเราะหึหึในลำคอ
“อายเขาตาย” วินกลืนน้ำลายแต่ก็แอบปลื้มกับรูปตัวเองที่หน้าปกไม่ได้
“พี่เก่งเขาเก่งสมชื่อเลยนะ” วันชนะกล่าวถึงพี่สไตลิสที่เป็นคนจัดท่าทางและถ่ายรูปให้
“เอ้า ค่าขนม” ภัทรวางซองสีขาวหนาไว้ข้างหน้าวันชนะ หน้าตายิ้มๆ นัยน์ตาระริกขี้เล่นแต่ดูอบอุ่นเหมือนผู้ใหญ่หยอกเด็กเล็กๆทั้งที่จริงแล้วภัทรก็ห่างจากวินแค่หกปี
วันชนะหยิบขึ้นมาเปิดดู เพราะสงสัย ที่ตกลงกันไว้มันไม่น่าจะทำให้ซองหนาได้ขนาดนั้น
“เอ้ะ พี่ภัทร นี่มันเกินมารึเปล่า” วินว่าไปพร้อมกับคะเนด้วยสายตา จริงๆอยากจะนับให้ละเอียดไปเลยตามประสานักวิทยาศาสตร์แต่คงจะดูน่าเกลียดเกินไป
“งั้นวินก็ไม่เอาหรอกครับ มันเยอะเกินไป” วันชนะปิดซองส่งคืนให้ภัทร
“วิน” หางเสียงเข้มนิดๆ เหมือนจะดุแต่ก็แฝงความเอ็นดู...แบบคนรัก
ภัทรดันกลับ
“งั้นก็เลี้ยงพี่สักมื้อก็แล้วกัน” ภัทรเส
“อะ เอางั้นก็ได้ครับ” วินไม่อยากมากความ เจ็ดปีที่รู้จักภัทรมาเขาพอจะรู้ ภัทรเป็นคนหัวดื้อคนหนึ่ง พูดอย่างไรเป็นอย่างนั้น
ความสัมพันธ์ระหว่างภัทรกับวิน เหมือนเป็นเพื่อนสนิท พี่ที่ให้คำแนะนำ เป็นเพื่อนคุย...หากแต่อีกฝ่ายกลับมองวันชนะลึกซึ้งมากกว่านั้น
วันชนะเองก็เข้าใจดีว่าความรู้สึกที่อีกฝ่ายทุ่มเทให้คืออะไร ลำบากใจแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเอ่ยปากบอกความรู้สึกที่แท้จริงว่าเขาเป็นพี่ชาย หากว่าภัทรทำเป็นหูทวนลม เขารู้ดีว่าวินยังไม่ลืมตั้ม
คงมีสักวัน...
ในลิฟต์
“แน่ใจเหรอว่าจะไม่ให้พี่ไปส่ง” ภัทรถามอย่างเป็นห่วง ภาพจินตนาการในสมองคือเขากอดลา แต่ความจริงคงได้แต่สงบอาการถามอย่างจริงใจ
“ไม่เป็นไรครับพี่ วินกลับรถไฟฟ้าสะดวกกว่าครับ” วันชนะพูด
“ขับรถดีๆนะพี่”
ประตูลิฟต์เปิดออก วันชนะก้าวออกไป ส่วนภัทรต้องลงไปอีกสามชั้น เขาจอดรถไว้ตรงนั้น
“วิน” เสียงเรียกดังขึ้น
ภัทรตามออกมา
ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็ว วันชนะหันมาก็ถูกภัทรกอดเอาไว้เสียแล้ว กอดของเขาแนบแน่น...อบอุ่น
วันชนะค้างไป
ภัทรหอมแก้มเขาทีหนึ่งอย่างรักใคร่ หวงแหน เหมือนคนที่อดทนมานานระเบิดความต้องการออกมา
วูบหนึ่งวันชนะหลับตาพริ้ม...อา...คิดถึงอ้อมกอด...โหยหา...เหงา
แล้วภาพตัวเขาในอ้อมกอดของอีกคนที่ไม่ใช่ภัทรก็ทำให้วันชนะรู้สึกตัว เหมือนกันที่แรงระเบิดของภัทรหมดเชื้อ
ต่างฝ่ายต่างรู้สึกตัวว่าได้ก้าวล้ำเขตที่ทั้งคู่ได้ตกลงกันเอาไว้ด้วยความรู้สึก
ต่างกลับมายืนจุดเดิม...
“พี่ไปก่อนละ ไว้เจอกัน” ภัทรพูดอายๆ สายตาอบอุ่นบอกอารมณ์ดีใจ
“ครับ” วินกล่าวสั้นๆ
สับสน...
สถานีศาลาแดง แม้จะเป็นเวลาสี่ทุ่ม แต่ก็ยังอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่มารอใช้บริการรถไฟฟ้า
วันชนะ ยืนริมประตู เหม่อมองความมืดด้านนอกขบวนรถ ...อยากจะร้องไห้...
คิดถึงเขาเหลือเกิน...
เสียงสัญญาณเตือนประตูกำลังปิดหลังจากที่คนทยอยเดินเข้ามาทำให้วันชนะสะดุ้งจนเผลอทำแมกกาซีนเล่มที่จะออกพรุ่งนี้ตกบนพื้น
หนังสือปกมันเล่มหนาหล่นตุบไปโดนเท้าของใครบางคน วันชนะรีบก้มเก็บเพราะเกรงว่าคนอื่นจะเห็นรูปของเขาที่หน้าปก
ขณะที่คนที่โดนหนังสือตกใส่ก็คิดว่าเป็นความผิดของตนที่ขยับตัวไปโดน
“ขอโทษครับ”
ต่างฝ่ายต่างกล่าวขอโทษ ชายคนนั้นชะงักไปมือที่เอื้อมจะคว้าหนังสือที่พื้นค้างไว้
วันชนะหยิบมันขึ้นมา
“ขอโทษครับ” วันชนะยิ้มรอ
ชายคนนั้นค่อยๆยืดตัวตรง ดูเหมือนร่างค่อยๆสูงขึ้น
วันชนะยิ้มค้าง
เขาไม่ได้ฝันไปใช่ไหม...
สองปีที่ไม่ได้เจอกัน เขาไม่เปลี่ยนไปเลย
ต่างคนต่างตะลึงกันไป
วันชนะนึกอยากจะโผเข้าหา ...โหยหาเขาเหลือเกิน หากแต่...
“รู้จักกันเหรอตั้ม” สาวสวยหวานคนหนึ่งที่วันชนะเพิ่งจะสังเกตว่ายืนอยู่ข้างๆกล่าวขึ้น ดูจากท่าทางไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน แต่ก็รู้ว่าหล่อนมีใจให้นักขัต
“ถึงแล้ว ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มอีกคนพูด
เสียงสัญญาณดังขึ้นว่าประตูกำลังจะปิด พวกเขาเดินออกไปแล้ว...เขาเดินออกไปแล้ว...ตั้ม
วันชนะยังค้างอยู่อย่างนั้น
น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาอย่างควบคุมเสียไม่ได้ รีบหันหน้าออกไปทางประตู ไม่ให้คนบนรถเห็น
คิดถึง...ดีใจ...โหยหา...
ท่าทางเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลย...เว้นแต่สายตานั่น...เย็นชา
จะมีประโยชน์อะไรอีก...หักใจเถอะ...วินพร่ำกับตัวเอง...เราเป็นคนบอกเลิกกับเขาเองไม่ใช่เหรอ...
17. อดีต
นักขัตป้วนเปี้ยนอยู่ที่ร้านหนังสืออยู่พักใหญ่ก่อนจะจ่ายค่านิตยสารเล่มนั้น นายแบบหน้าปกได้รับความสนใจเพราะเป็นนายแบบหน้าใหม่ สายตาที่มองกล้องดูลึกลับ หยิ่ง แต่ก็แฝงด้วยแววเศร้า
“...วิน...” เสียงแผ่วอาลัยจากนักขัต นิ้วค่อยๆไล้ไปที่หน้าปก คิดถึง...แก้มใสที่เคยหอม ...ปากบางที่เคยจูบ ...ผมนุ่มที่เคยลูบไล้ไปตามอารมณ์ แต่ก็ชะงัก ...ขอโทษนะตั้ม วินรักพี่ภัทร... วินเคยพูดไว้ ...เจ็บวันนี้ไม่เท่าวันก่อน แต่มันก็คือเจ็บ
“โอ้โห ไร่มะเขือเทศของตั้มกว้างมากๆ” วันชนะตื่นตาตื่นใจกับภาพไร่มะเขือเทศกว้างขวาง
นักขัตมองวันชนะด้วยสายตาอบอุ่น หลังจากสอบปลายภาคเทอมสุดท้ายของปีสี่ เขาพาวันชนะมาเที่ยวบ้านของเขาตามลำพังอย่างที่เคยคุยกันไว้
“แต่วินเกลียดมะเขือเทศนี่” ตั้มพูดหยั่งๆ
“หลังๆมาก็กินแล้วนะ” แม้ว่าจะเป็นชิ้นเล็กๆก็เถอะ
“เราเลิกกันเถอะตั้ม” คนพูดหลบสายตา
“...” นักขัตนิ่งงัน ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินสิ่งที่คนรักเพิ่งจะพูดออกมา
“ทำไม” หางเสียงแผ่ว...เพราะเจ็บปวด
“เราไปด้วยกันไม่ได้...” วันชนะหลบตาเหมือนเดิม เหมือนคนหลบความผิด...
“วิน!” เสียงละเมอเรียกก่อนที่นักขัตจะสะดุ้งตื่น เขาคงเผลอหลับไป เพราะไฟในห้องก็ยังเปิดไว้ ดูเวลาที่ข้างเตียงเป็นเวลาตีสาม
“หึ” นักขัตยิ้มเหยียด สายตาเย็นชาใส่รูปวันชนะที่หน้าปก
“เอาตัวเข้าแลกให้ภัทรนี่เอง”
แล้วแมกกาซีนขายดีเล่มนั้นก็เปลี่ยนสถานที่ไปอยู่ในถังขยะ
“โอ้โห ไร่มะเขือเทศของตั้มกว้างมากๆ” วันชนะตื่นตาตื่นใจกับภาพต้นมะเขือเทศเรียงเป็นแถวๆตลอดแปลงยาวเหยียด “อากาศก็สดชื่น”
“แต่วินเกลียดมะเขือเทศนี่” นักขัตพูด
“หลังๆมาก็กินแล้วนะ” วันชนะแก้ต่าง
“ยอมกินก็เพราะใคร ฮึ”
“ก็ดีแล้ว” นักขัตพูดแหย่
“อีกหน่อยมาเป็นเจ้าของไร่จะได้ไม่ต้องบ่นว่าต้องกินแต่มะเขือเทศ”
“ใจคอจะให้กินแต่มะเขือเทศรึไง ฟาร์มวัวก็มีนี่” วันชนะงอนแก้เขิน
นักขัตหัวเราะชอบใจ
เดินผ่านถนนที่สองข้างทางปลูกต้นจำปีเรียงเป็นแถวสลับกับแก้ว ประมาณยี่สิบเมตรก็มาถึงบ้านของนักขัต
“มาแล้วเหรอลูก มา เข้าบ้านกันก่อน” ชายวัยกลางคนกับหญิงดูอ่อนวัยกว่า ใบหน้าลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นอย่างที่นักขัตเคยเล่า ท่าทางใจดีออกมาต้อนรับ ทั้งสองมีลักษณะคล้ายนักขัต
“วินนี่พ่อกับแม่ตั้ม” นักขัตแนะนำ
วันชนะไหว้อย่างเคารพ
“สวัสดีลูก” พ่อของนักขัตรับไหว้
“เข้าบ้านกันก่อนเถอะลูก เดี๋ยวจะได้พักผ่อนนะ มากันเหนื่อยๆ”
พูดคุยปราศรัยกันอยู่สักพักนักขัตก็ขอตัวพ่อกับแม่พาวันชนะเอาของไปเก็บที่ห้องของตน ตลอดเวลาที่จากไปเรียนมหาวิทยาลัยในกรุงเทพสี่ปี เขากลับมาเยี่ยมบ้านไม่บ่อยนัก แต่ห้องของเขาก็ได้รับการปัดกวาดดูแลอย่างดี
“คุณพ่อคุณแม่ของตั้มดูใจดีเนอะ” วันชนะปลื้มพ่อแม่แฟน
“ตะก่อนน่ะแม่ตั้มเป็นคนกรุงเทพน่ะแหล่ะ เป็นเลขาเจ้านายบริษัทใหญ่เลยล่ะ แม่ทำงานเก่ง พูดได้ตั้งสามภาษา ไทย อังกฤษ ญี่ปุ่น พ่อเป็นเกษตรกรธรรมดานี่แหล่ะ” นักขัตเล่าอย่างภูมิใจในบุพการี
“แล้วท่านเจอกันได้อย่างไรเหรอตั้ม” วันชนะอยากรู้
“ก็พ่อตั้มส่งออกมะเขือเทศกับเนื้อวัวให้บริษัทที่แม่ทำงานอยู่ด้วยน่ะ มีอยู่บ้างที่ได้เจอกัน เพราะต้องติดต่อเรื่องงาน พ่อก็เลยปิ๊ง” นักขัตเล่าต่อ
“จนท่านทั้งสองตกลงจะแต่งงานกัน และสุดท้ายแม่ก็ยอมทิ้งทุกอย่างมาใช้ชีวิตอยู่กับพ่อที่นี่ เป็นแม่บ้าน อยู่ที่นี่พ่อบอกว่าแม่ไม่ต้องทำงาน พ่อจะเลี้ยงเอง แต่ก็หยุดแม่ได้เสียที่ไหนล่ะ” นักขัตหยุดกลางคัน
“ยังไม่จบใช่ไหม แล้วไงต่อ” วันชนะอยากฟังต่อ “คุณแม่ทำอะไร”
“ก็มาเป็นเลขาพ่อตั้มไง” นักขัตยิ้มร่า
“ท่านก็ช่วยดูเรื่องบัญชี กับเอกสารต่างๆ คอยตรวจงานอื่นๆไปด้วย...”
เล่าจนเพลินนักขัตก็เพิ่งสังเกตเห็นสีหน้าของวันชนะเริ่มดูเศร้าๆไปก็คิดได้ว่าวันชนะคงจะคิดถึงคุณแม่เลย
“อ้ะ ตั้มขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วลง
วันชนะพยายามกลั้นน้ำตา ยิ้มเจื่อนๆให้
“ไม่เป็นไรหรอก”
นักขัตรู้สึกเห็นใจแฟนตัวเอง “คงคิดถึงแม่มากสินะ” มือจับที่ไหล่ บีบเบาๆเป็นการปลอบ แล้วก็รั้งร่างของวันชนะเข้าไปกอด ลูบหัวลูบผม “ไม่เป็นไรนะวิน วินยังมีตั้มนะ” นักขัตกระซิบข้างหู
ทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าประตูค่อยแง้มปิดทีละน้อย เหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้พลาดสายตาของคนเป็นแม่ไปได้เลย
คุณแม่ของนักขัตเพียงแต่จะเอาขนมมาให้ พอจะหมุนลูกบิดแต่เพียงแตะประตูก็ค่อยเปิดออกและได้ยินได้เห็นสิ่งที่ลูกของตัวเองเป็น นางได้แต่อึ้งขึงไป รีบผละจากประตูนั้นมา

พ่อ แม่ ตั้มพาวินไปฟาร์มวัวนะ” นักขัตตะโกนบอก
“ไปเถอะลูก” คุณพ่อตะโกนตอบก่อนจะหันมาทางภรรยา
“แม่ไม่สบายรึเปล่า เห็นหน้าซีดตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“ระ...เหรอ ไม่นี่พ่อ ก็ปกติดี” คนเป็นแม่พยายามกลบเกลื่อนสีหน้า
“ป่วยก็บอกพ่อนะ จะพาไปหาหมอ” คนเป็นสามีบอกอย่างเป็นห่วง

imanaji · โพสต์ 2012-7-10 21:07:14

ขอบคุณมากๆครับ

ืnneess · โพสต์ 2012-7-10 23:48:00

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-7-22 20:29:32

อ่านต่อนะคร้าบบ

peemakung · โพสต์ 2012-7-27 15:31:55

ขอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2012-7-29 14:01:00

ขอบคุนมากครับ

Klong · โพสต์ 2013-3-8 18:40:14

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-3-9 02:42:10

ขอบคุณครับผม

KillTi · โพสต์ 2013-3-22 15:24:57

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

infinityman7 · โพสต์ 2013-4-18 22:45:37

ขอบคุณคับผม

Mikkiny · โพสต์ 2013-4-20 21:14:49

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ

adan · โพสต์ 2013-4-23 16:18:15

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2013-4-28 18:55:19

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

harain15 · โพสต์ 2013-6-12 23:17:36

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-13 20:51:26

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-13 14:56:01

ขอบคุนคราฟผม

Busya14 · โพสต์ 2014-1-13 21:56:17

ขอบคุนน่ะคับบบบ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 14:17:18

ขอบคุณครับ

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-5-5 11:37:31

ขอบคุนคับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-4 12:15:24

ปัญหาส่วนใหญ่ของเกย์

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ แค่มีนาย ++$$$$ 31

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร