++ แค่มีนาย ++$$$$ 42

tanya · โพสต์ 2012-7-10 09:48:07

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ผมอยากมาพักผ่อนน่ะ พอดีที่คุณนุชชวนด้วยผมก็เลยมา” เขาพูดเสียงเรียบ
วันชนะรับรู้ นุชรินทร์เอ่ยชวนตั้งแต่คราวก่อนแต่ก็ไม่แสดงออกไปมากกว่าอาการเรียบเฉย
นักเรียนตั้งแถวเป๋ๆเพราะเล่นกันไปด้วยพร้อมอยู่แล้วอาจารย์สาวอีกคนหนึ่งจึงให้สัญญาณเดินไปขึ้นรถกระบะที่มีกรงยกสูงขึ้นมากันตก
“คุณตั้มก็ไปด้วยกันสิคะ” นุชรินทร์เอ่ยชวน โดยมีเอื้องทิพย์สนับสนุน
“จะดีเหรอครับ” เขาพูดเหมือนลังเลแต่ท่าทางเตรียมพร้อมจะไปด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” นุชรินทร์คอนเฟิร์ม
ด้วยเหตุนี้นักขัตจึงเข้าร่วมกิจกรรมไปด้วยที่ตอนหลังรถกระบะคันหนึ่ง โดยที่สองสาวแยกไปอยู่อีกมุมปล่อยให้วันชนะต้องคอยทำหน้าที่เทกแคร์แขกคนนี้ไปโดยปริยายเพราะเป็นผู้ชายสองคนถ้าไม่รวมพวกนักเรียนอีกสี่ห้าคนที่มารถคันเดียวกัน
แต่ว่าการ ‘เทกแคร์’ ของวันชนะคือการเงียบและไม่สนใจ ‘แขก’ ที่ได้รับเชิญ นักขัตเองก็ยอมรับการต้อนรับนั้นด้วยการเงียบเช่นกัน จนรถวนกลับมาที่ผากล้วยไม้อีกครั้งทั้งสองก็ยังไม่ได้คุยกันแม้สักคำ สำรวจว่ากลับมาหมดทุกคนแล้วจึงแยกย้ายกันไปนอน
เต็นท์ของนักเรียนกับอาจารย์ก็อยู่ติดกันไม่ได้แยกออกไป ตลอดทั้งคืนมีเจ้าหน้าที่ของอุทยานคอยตรวจตราความเรียบร้อยอยู่แล้วจึงไม่น่าห่วงเท่าไร เดินกลับมาที่เต็นท์ของตัวเองทุกคนก็แยกย้ายกันเข้านอนโดยวันชนะไม่ทันสังเกตว่านักขัตที่เดินตามมาด้วยกันหายไปทางไหนแล้วก็ไม่รู้
อากาศข้างนอกหนาวเย็นมาก แม้จะอยู่ในเต็นท์ก็ช่วยได้ไม่เท่าไร วันชนะนอนห่อตัวอยู่ในถุงนอนที่ไม่หนาเท่าไรนัก เสียงนักเรียนหยอกเล่นกันเฮฮาดังแว่วแต่สักพักก็เงียบไป กลางป่าเขายามนี้ได้ยินเพียงเสียงแมลงและเสียงลมหนาวพัดยอดไม้ไหว ความเพลียจากกิจกรรมตลอดวันทำให้เขาหลับสนิทอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว...
...วันชนะพยายามกระดิกตัวหลังจากหลับไปได้ราวสามชั่วโมงเพราะรู้สึกอึดอัด หลังจากพยายามพลิกตัวได้แล้วลืมตาขึ้นในความสลัวก็ต้องตกใจจนเกือบหลุดเสียงเมื่อพบว่ามีอีกคนนอนกอดเขาอยู่
“อืม...” นักขัตครางในลำคออย่างคนหลับสบายโดนรบกวน
วันชนะพยายามแกะมือนั้นออกเบาๆ เพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ในใจนึกโทษเขาไปว่าถ้าเป็นแบบนี้ไปจนเช้าแล้วหากมีคนมาพบเข้าคงไม่ดีแน่
“ฮื่อ...” เขาครวญอย่างขัดใจพลางขยับมือกอดแน่นขึ้นอีก
วันชนะเลยดิ้นแรงขึ้นหวังจะให้เขารู้ตัว
“อย่าดิ้นสิ” คนหลับตาพริ้มพูดขึ้นเบาๆ
“ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” วันชนะดิ้น พูดแทบกระซิบแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่สนใจที่วันชนะพูด
“ไม่ได้นะ กลับไปนอนที่เต็นท์ของนายเลยนะ” วันชนะเอ็ดเสียงแข็งขณะที่มือก็ดันเขาให้ออกห่าง
“อย่าผลักไสผมได้มั้ย...หลังจากนี้คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว” เขาพูดอย่างเอื่อยอ่อย
วันชนะค่อยๆเห็นเขาลืมตาขึ้น สายตานั้นไม่ได้โกหก และเพราะสายตานั้นจึงทำให้คำขอร้องของเขาเป็นผล วันชนะหยุดมือที่ดันเขา ทั้งที่อยากถามว่าทำไมแต่เขาเลือกที่จะปิดปากตัวเอง ปิดหัวใจไม่รับฟัง เขากอดวันชนะอยู่อย่างนั้นจนเมื่อเกือบเช้าเขาก็หอมแก้มวันชนะอย่างนุ่มนวล อย่างแสนรัก ก่อนจะลุกออกไปจากเต็นท์ ไม่รู้สินะ ทุกทีก่อนจากกันวันชนะก็ยังมีความรู้สึกว่าจะต้องได้เจอกับเขาอีก แต่คราวนี้ต่างออกไป รู้สึกเหมือนว่า ถ้าจากกันคราวนี้ คงจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
“’จารย์ๆ วันนี้มีโปรแกรมไรมั่งอ่ะ” บอสถามขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
วันชนะที่ดูเหมือนเอาแต่เหม่อลอยจึงสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อบอสเริ่มสะกิดเพราะถามหลายครั้งวันชนะก็ไม่รู้ตัว
“’จารย์เป็นไรอ่ะ” เขานิ่วหน้า
“เปล่า มีอะไรบอส” วันชนะจึงค่อยหันมา
“วันนี้เค้าทำไรกันมั่งอ่ะ” เด็กหนุ่มทวนอีกครั้ง
“ก็ วันนี้มีเดินป่า” วันชนะตอบอย่างคนเพิ่งเรียกสติกลับมา
“’จารย์แปลกๆไปนะ” บอสว่า
ยังไม่ทันได้คุยกันต่อ นุชรินทร์ก็เดินมาหาวันชนะ...มาพร้อมกับนักขัต
วันชนะรีบเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองทันที จนบอสเห็นความผิดปกติแต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่ลอบสังเกตโดยไม่ซักไซ้อะไรออกไป
สักพักเอื้องทิพย์กับอาจารย์ผู้หญิงอีกคนก็เดินมาสมทบ บอสเลยปลีกตัวออกไปแต่เด็กหนุ่มก็พอจะเห็นความผิดปกติที่วันชนะมีต่อผู้ชายแปลกหน้าอีกคน
“’จารย์ๆ วันนี้มีโปรแกรมไรมั่งอ่ะ” บอสถามขณะที่ปากก็เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ
วันชนะที่ดูเหมือนเอาแต่เหม่อลอยจึงสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อบอสเริ่มสะกิดเพราะถามหลายครั้งวันชนะก็ไม่รู้ตัว
“’จารย์เป็นไรอ่ะ” เขานิ่วหน้า
“เปล่า มีอะไรบอส” วันชนะจึงค่อยหันมา
“วันนี้เค้าทำไรกันมั่งอ่ะ” เด็กหนุ่มทวนอีกครั้ง
“ก็ วันนี้มีเดินป่า” วันชนะตอบอย่างคนเพิ่งเรียกสติกลับมา
“’จารย์แปลกๆไปนะ” บอสว่า
ยังไม่ทันได้คุยกันต่อ นุชรินทร์ก็เดินมาหาวันชนะ...มาพร้อมกับนักขัต
วันชนะรีบเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองทันที จนบอสเห็นความผิดปกติแต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่ลอบสังเกตโดยไม่ซักไซ้อะไรออกไป
สักพักเอื้องทิพย์กับอาจารย์ผู้หญิงอีกคนก็เดินมาสมทบ บอสเลยปลีกตัวออกไปแต่เด็กหนุ่มก็พอจะเห็นความผิดปกติที่วันชนะมีต่อผู้ชายแปลกหน้าอีกคน
หัวแถวคือเจ้าหน้าที่ของอุทยานที่คุ้นเส้นทางและเป็นคนบรรยายไปด้วยเมื่อเจออะไรน่าสนใจอย่างเช่นต้นไม้แปลกๆหรือร่องรอยของสัตว์ป่า หนทางบางครั้งเป็นทางเรียบบางครั้งก็ต้องปีนขึ้นที่ชันแต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี จนมาถึงลำธารที่น้ำไหลแค่เข่า มีลำต้นไม้ใหญ่พาดให้ข้ามไปอีกฝั่ง นักเรียนบางคนก็เลือกที่จะกระโดดลงไปเดินลุยน้ำข้างล่าง พลางเล่นกันไปด้วย
“จารย์ ไม่ลงมาเล่นน้ำเหรอ” บอสพักแช่ขาในน้ำอยู่ข้างล่าง
“ไม่เอาล่ะ เล่นไปเถอะ” วันชนะเดินบนสะพานต้นไม้คุยลงไปหา
แต่เพราะว่าไม่ได้มองทางข้างหน้าไปด้วย เลยเหยียบเท้าพลาด
“อ๊ะ!”
ไม่ใช่แค่วันชนะคนเดียวที่ตกลงไปเล่นน้ำข้างล่าง เพราะถึงแม้คนที่เดินตามหลังมาเงียบๆตลอดทางจะคว้าตัวเอาไว้ได้ แต่ทั้งคู่ก็ไม่รอดชะตากรรมที่จะต้องเปียกปอน
แม้น้ำจะตื้นแค่เข่าแต่เพราะกอดกันตกลงไป ทั้งนักขัตและวันชนะจึงถึงพื้นด้วยท่านอนและคนที่จมอยู่ข้างล่างคือนักขัต
“อ้าว! จารย์” บอสหันมาทำหน้าแบบว่ารับสถานการณ์ไม่ทัน
วันชนะค่อยๆลุกขึ้นก็พบว่ามีสายตาหลายคู่มองมาทางเขาอย่างขำๆ ก็ท่าที่ค้างอยู่มันตลกน้อยเสียเมื่อไรล่ะ งานนี้ได้อายนักเรียนทั้งกลุ่ม
“ไหนบอกไม่อยากเล่นน้ำไงจารย์” บอสหัวเราะ
วันชนะพูดไม่ออกและก็ไม่อยากเล่นด้วยกับคำพูดของเด็กหนุ่มจึงหันไปหาคนที่โดนทับอยู่ข้างล่าง
“เป็นไรป่าวตั้ม” วันชนะถาม
“ไม่เป็นไร” เขาตอบเสียงเรียบๆ
นักขัตเปียกทั้งตัวแต่วันชนะเปียกแค่บางส่วนเท่านั้น พอลุกขึ้นได้วันชนะก็ยื่นมือให้เขาจับลุกขึ้น โดยมีสายตาสังเกตสังกาของบอสคอยจับจ้องอยู่ตั้งแต่วันชนะเรียกชื่อ ‘ตั้ม’ แล้ว
พอขึ้นจากน้ำทุกคนก็เดินทางต่อ ไม่นานก็มาถึงจุดพักทานอาหารกลางวันซึ่งเป็นทุ่งโล่งและมีหอสังเกตการณ์สูงราวยี่สิบเมตร พอทานเสร็จนักเรียนก็ทยอยกันขึ้นไปเล่นบนหอ ลมเย็นๆก็พอทำให้คลายเหนื่อยล้าไปได้ จากนั้นจึงออกเดินทางต่อ
กลับเข้าสู่ป่าอีกครั้ง ทางเดินบางครั้งก็ลื่นเพราะเป็นที่ชันและมีลักษณะเป็นดินที่โดนน้ำค้างตั้งแต่เมื่อคืน จึงไม่แปลกใจเท่าไรที่จะมีนักเรียนลื่นไถลอยู่ตลอดเส้นทาง แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะนิสัยลิงทโมนของเด็กหนุ่มคู่กับการผจญภัยอยู่แล้ว พอมาถึงทางชันที่ต้องเดินลงไปทุกอย่างดูจะราบรื่นถ้าหากว่าวันชนะจะไม่ลื่นหน้าคะมำกับพื้น มีเพียงบางคนเท่านั้นที่ท้ายแถวที่หันมาสนใจซึ่งก็คือบอสและคนท้ายแถวสุดอย่างนักขัตเท่านั้นเอง
“โอย...” วันชนะโอด
พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละ คนที่เข้ามาช่วยก็อดขำแทบไม่ทัน เพราะบัดนี้ใบหน้าของวันชนะเต็มไปด้วยโคลน แต่เป็นนักขัตที่สังเกตเห็นว่ามีสีส้มๆติดอยู่ที่มุมปากของวันชนะด้วยแต่ก็ไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร มือคว้าผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าออกมา ถ้าวันชนะไม่เอ่ยขอบใจแล้วรับมาเสียก่อนนักขัตก็คงจะเช็ดให้เองไปแล้ว
“หือ อะไรเนี่ย สีส้มๆ” วันชนะนึกสงสัยสิ่งแปลกปลอมที่ติดมากับผ้าเช็ดหน้า พอก้มไปดูร่องรอยหน้าไถพื้นของตัวเองก็เห็นว่าเป็นเห็ดกลุ่มหนึ่งที่มีสีสันแสบตา
พอเห็นว่ากลุ่มทิ้งห่างออกไปพอสมควรวันชนะก็รีบเดินตามไปสมทบ อย่างหนึ่งก็เพื่อกลบเกลื่อนความเปิ่นของตัวเอง
“ป่ะ บอส” วันชนะดันต้นแขนเด็กหนุ่ม แต่ไม่ได้กล่าวอะไรกับนักขัต เพราะถึงอย่างไรเขาก็เดินรั้งอยู่ท้ายสุดอยู่แล้ว ก็ไม่รู้ว่าที่อยากจะมาด้วยเนี่ยมาเพื่ออะไร คุยอะไรก็ไม่เห็นคุย
ถ้าวันชนะหันมามองคนที่โดนทิ้งเหมือนเป็นคนนอกในตอนนี้เขาก็คงจะเห็นแววตาปวดร้าวไหววูบหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เดินต่อมาได้สักพักก็ดูเหมือนป่าจะเย็นขึ้นอีก ดูทึบขึ้นอีก แต่หัวแถวเป็นคนชำนาญพื้นที่ก็คงไม่น่าห่วงอะไร และพวกเขาก็เดินตามรอยของคนที่เคยเดินในป่านี้มาก่อน การเดินทางครั้งนี้จึงไม่มีอะไรน่ากลัว...
...ถ้าวันชนะจะไม่ผิดปกติไป เมื่ออยู่ดีๆเขาก็เดินออกนอกเส้นทางไปคนเดียว!
แสงวูบวาบมลังมเลืองสีเขียวมรกตปนสีทองที่ไหววูบลับหลังต้นไม้ใหญ่สร้างความแปลกใจและสงสัยให้วันชนะเป็นอย่างมาก บางครั้งรอบตัวเหมือนจะสว่างขึ้น แต่บางครั้งแสงรอบตัวก็หรี่ลงเป็นสลัวๆ เสียงแปลกๆดังอยู่ในหูตลอดเวลาขณะที่เขาก็ยังได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงตลอดเวลา เท้าทั้งสองเหมือนจะไม่ได้ฟังคำสั่งของตัวเอง มันยังคงพาวันชนะเดินหน้าไปเรื่อยๆ...
อย่างตุปัดตุเป๋!
“วินๆ!” เสียงเรียกตามหลังนั้นไม่ได้ส่งเข้าไปถึงโสตประสาทแต่อย่างใด
นักขัตพอเห็นว่าวันชนะเดินออกนอกทางไปก็นึกว่าคงจะไปหาสุมทุมพุ่มไปเพื่อถ่ายเบา จึงได้ยืนรออยู่ที่เดิม ส่วนบอสพอหันมาเห็นแต่นักขัตยืนอยู่ก็เดินกลับมาสมทบ
“’จารย์ล่ะครับ” บอสถาม
“คงจะไปฉี่ล่ะมั้ง” นักขัตชำเลืองตาไปทางที่วันชนะเพิ่งเดินหายไป
“ครับ” บอสรับคำ
แล้วทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีก
นาน...จนนักขัตเริ่มผิดสังเกต จึงเดินเข้าไปใกล้ทางที่วันชนะเดินเข้าไป ปากก็เรียกชื่อแต่ไม่มีการขานรับ เขาจึงเดินตามไปเรื่อยๆ ส่วนบอสก็เริ่มผิดสังเกตขึ้นมาด้วยแต่ก็ลังเลเพราะกลุ่มเดินห่างออกไปไกลมากแล้ว
สุดท้ายเด็กหนุ่มก็มองรอบตัวเพื่อจดจำสภาพแวดล้อมก่อนจะตัดสินใจวิ่งตามนักขัตไป โดยลืมแม้แต่จะร้องเรียกเพื่อนสักคน...
เห็ดพิษ ส่วนใหญ่จะมีสีสันฉูดฉาด บางชนิดมีฤทธิ์ร้ายแรงมากจนถึงขั้นเสียชีวิต บางชนิดก็ทำให้แค่เห็นภาพหลอนหรือมึนเมา
ถ้าตอนที่วันชนะหน้าคะมำใส่เห็ดพิษนั้นมีหัวหน้ากลุ่มที่เป็นคนชำนาญพื้นที่อยู่ด้วยเขาอาจจะรู้ตัวเร็วกว่านี้และหาทางแก้ไขได้ก่อน
แต่ว่าไม่เป็นอย่างนั้น
เพราะตอนนี้วันชนะเดินออกนอกเส้นทางไปเรื่อยๆ
เสียงเรียกดังตามหลังแต่ฤทธิ์หลอนประสาทนั้นกลบเสียงของนักขัตไปหมดสิ้น!
กอหวายข้างหน้าขวางทางเดินเอาไว้ แต่ดูเหมือนวันชนะจะไม่เกรงต่อหนามของมันเลยแม้แต่น้อย เขายังคงสืบเท้าเข้าหา
“วินๆ” เสียงเรียกดังอยู่ที่หลังพร้อมกับมือใหญ่ฉกเข้าจับที่ต้นแขนเอาไว้ได้
นักขัตจับร่างที่เหมือนคนเมาเหล้าให้หันมาก็พบสภาพตาปรือๆกับหัวโงนเงนไปมาของวันชนะ
“วินๆ” เขาเขย่าร่างในมือ “เป็นอะไรไป”
“’จารย์ๆ” บอสตามมาติดๆ

ืnneess · โพสต์ 2012-7-11 00:56:42

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-7-11 05:58:34

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-7-22 21:58:21

อ่านต่อนะครับ

peemakung · โพสต์ 2012-7-27 17:28:28

ขอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2012-7-29 17:49:24

ขอบคุนมากครับ

Klong · โพสต์ 2013-3-8 21:18:38

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-3-9 03:53:03

ขอบคุณครับผม

KillTi · โพสต์ 2013-3-22 21:35:24

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny · โพสต์ 2013-4-21 00:19:37

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan · โพสต์ 2013-4-23 18:35:20

ขอบคุณครับ

infinityman7 · โพสต์ 2013-4-24 19:41:40

ขอบคุณคับผม

kiwwy · โพสต์ 2013-5-4 11:10:24

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ

harain15 · โพสต์ 2013-6-14 23:05:39

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-14 05:28:16

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-13 16:07:20

ขอบคุนคราฟผม

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 16:16:54

ขอบคุณครับ

kangaza · โพสต์ 2014-5-3 22:42:47

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

thawatchai_01 · โพสต์ 2014-5-5 16:45:05

ขอบคุนคับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-4 16:45:45

ทุกครั้งที่มีเรื่องร้าย ตั้มจะอยู่ด้วยเสมอ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ แค่มีนาย ++$$$$ 42

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร