++ แค่มีนาย ++$$$$ 47

tanya · โพสต์ 2012-7-10 10:17:08

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
อดีกับแสงจากไฟหน้ารถส่องเข้ามาพี่เลี้ยงที่ยืนตัวสั่นจึงรีบวิ่งไปเปิดประตู
“มีอะไรกันครับป๊า” ภัทรลงรถมาพร้อมกับหญิงสูงวัยอีกคนที่วันชนะคาดว่าจะเป็นแม่ของบอส
หากแต่พ่อของบอสไม่สนใจกลับตั้งใจต่อปากต่อคำกับวันชนะ
“ลื้อจะไปรู้อะไร มันเป็นความหวังของบ้านนี้เป็นความหวังของวงศ์ตระกูล ดังนั้นมันจะทำตัวเหลวไหลไม่ได้”
“ไม่เห็นเขาจะเหลวไหลตรงไหน เรียนก็เก่งมาตลอด” วันชนะบีบมือบอสเสียแน่น
“คุณเคยรู้ไหมว่าเด็กมันไม่อยากเป็นหมอ คุณก็ยังพยายามจะให้เขาเป็นให้ได้ แบบนี้มันจะดีเหรอ ที่คุณเป็นหมอไม่ได้คุณก็ทุกข์ทรมานไม่ใช่เหรอ แล้วคุณยังจะเคี่ยวเข็ญให้เขาเป็นในสิ่งที่เขาไม่ได้ชอบ คุณจะให้เขาเป็นทุกข์อย่างคุณด้วยใช่มั้ย”
“คุณ...พอเถอะ” บอสบีบมือวันชนะเพื่อเรียกสติ
จากนั้นทุกสิ่งรอบตัวก็เงียบกริบ หญิงสูงวัยที่ลงรถมากับภัทรเดินเข้าไปหาคนที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าวันชนะ
“กลับเข้าบ้านก่อนเถอะป๊า” ภัทรเดินไปแตะแขนคนเป็นพ่อ ก่อนจะหันมาทางวันชนะ
“เล่าให้พี่ฟังได้มั้ยวิน”
จากนั้นวันชนะก็เล่าเรื่องให้ภัทรฟังโดยเริ่มตั้งแต่ตอนที่มาส่งบอสที่หน้าบ้าน แทนที่จะบอกว่าเป็นนักขัตที่เข้าโรงพยาบาล วันชนะกลับบอกเป็นญาติคนหนึ่ง
“วินไม่คิดจะเรียกพี่เหรอ” ภัทรชำเลืองไปที่บอส
บอสยักไหล่
วันชนะไม่ตอบคำถามนั้นของภัทรจนสุดท้ายภัทรก็พูดขึ้นว่า “ยังไงก็ขอบใจแทนบอสนะวิน ป๊าคงได้คิดมากขึ้น คนอย่างป๊าน่ะคิดว่าตัวเองเป็นใหญ่สุดในครอบครัว คำสั่งของตนเองเป็นเด็ดขาด บางทีอาจจะต้องให้คนอื่นมาชี้ทางสว่างให้เสียบ้าง”
“บอสไปนอนได้แล้ว” ภัทรสั่ง เขาเองก็ติดนิสัยชอบสั่งมาเหมือนกัน
หากคนถูกสั่งยังลอยหน้าลอยตา จนวันชนะส่งสัญญาณให้ทำตามเขาจึงยักไหล่ทีนึงแล้วลุกออกไปจากตรงนั้น
“พี่ภัทรมีอะไรจะคุยกับวินอีกหรือเปล่าครับ” วันชนะเตรียมท่าจะขอตัวกลับ เพราะเสร็จเรื่องแล้วความเหนื่อยล้าก็เริ่มกลับมามีอิทธิพลอีกครั้ง
“ไป พี่ไปส่ง” ภัทรชิงลุกขึ้นก่อน สายตาเขาฉายแววเครียดขึ้น
วันชนะกลับมาถึงอพาร์ทเมนต์อย่างคนสิ้นเรี่ยวแรง ร่างอ่อนระโหยนั้นทิ้งตัวลงที่นอนทันทีที่ไปถึง ก่อนที่สติจะเข้าสู่ห้วงหลับใหล เขายังคิดถึงคำพูดของภัทรตอนที่อยู่บนรถ
“วินบอกพี่ไม่หมด แต่พี่ไม่โกรธหรอกนะ...หวังว่าวินพร้อมเมื่อไรพี่คงจะได้รู้เรื่องทั้งหมด”
...คืนนั้นวันชนะหลับฝันถึงแม่อีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ฝันถึงมานาน แม่ก็ยังมีรอยยิ้มเหมือนเคย
แต่คราวนี้วันชนะรู้สึกเหมือนมันเป็นยิ้มปลอบใจ...ที่มีให้สำหรับคนสิ้นหวังแล้ว
“แม่ ดูตั้มด้วยนะ” วันชนะพึมพำก่อนจะงัวเงียตื่นขึ้นมาพบว่าเป็นเวลาบ่ายแก่ๆของอีกวัน
ไม่ว่าจะยังไงเขาก็จะต้องไปหานักขัต แม้ว่าพ่อของเขาจะไม่ค่อยชอบใจนักก็ตาม แต่ถ้าหากเข้าไปอย่างมีสัมมาคารวะ...อย่างเด็กเข้าหาผู้ใหญ่ คิดว่าผู้ใหญ่คนนั้นก็คงจะใจอ่อนลงบ้าง คิดได้อย่างนั้นวันชนะก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปหากระเช้าของฝากที่มีพวกโสมและของบำรุงร่างกายต่างๆเอาติดมือไปด้วย
...แต่พอเปิดประตูเข้าไปข้างในห้องที่คิดว่าจะเจอนักขัตนอนอยู่ตรงนั้น...
กลับเจอแต่เตียงที่ว่างเปล่า!
วันชนะเดินคอตกออกมาจากโรงพยาบาล ความรู้สึกครั้งนี้รุนแรงกว่าทุกๆครั้ง...ความรู้สึกที่โดนกีดกัน!
พยาบาลที่เคาน์เตอร์บอกว่านักขัตถูกย้ายไปอยู่โรงพยาบาลที่เชียงใหม่แล้วเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว คงจะเป็นใครไปไม่ได้ที่ทำเรื่องแบบนี้นอกจาก...
คิดแล้วอกุศล วันชนะรีบสะบัดหน้าตัวเอง
คำพูดของแม่ของนักขัตผุดขึ้นในสมอง
‘แต่ถ้าสักวันวินมีลูก...วินก็จะรู้ว่าพวกเรารู้สึกกันยังไงกับเรื่องที่วินกับตั้มกำลังเป็นอยู่’
จะโทษพวกเขาก็ไม่ถูก พ่อแม่ก็ย่อมรักลูกทั้งนั้น
กลับมาตั้งต้นใหม่ที่ห้องของตัวเอง วันชนะเอาแต่เหม่อลอย ลืมแม้กระทั่งว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยตั้งแต่ตื่นขึ้นมา
และชีวิตดูจะเคว้งคว้างไม่มีจุดหมายอะไรให้เขาทำอีกต่อไป วันหนึ่งๆถ้าไม่มีเหตุจำเป็นเช่นว่าต้องออกไปหาอะไรกินวันชนะก็แทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลย โทรศัพท์มือถือเขาก็ปิดเครื่องเอาไว้
จนผ่านไปเกือบสองสัปดาห์ เมื่อวันชนะรู้สึกว่าตัวเองเหงาเหลือเกินที่ต้องอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน จึงหยิบมือถือมาเปิดเครื่องในใจหวังว่านักขัตจะติดต่อมา หากแต่ข้อความอัตโนมัติที่จะโชว์เมื่อมีสายโทรเข้ามาแล้วไม่ได้รับหรือแม้แต่แบตเตอรี่หมดที่โชว์มากกว่ายี่สิบข้อความนั้นไม่มีเบอร์ของนักขัตเลย ส่วนใหญ่เป็นเบอร์ของภัทรกับบอส เขาตัดสินใจโทรเข้ามือถือของนักขัตแล้วก็เป็นอย่างที่คิด...ไม่มีสัญญาณติดต่อ
เขาถอนหายใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นลบข้อความขยะเหล่านั้น ไม่ทันที่จะลบข้อความได้หมดก็มีสายโทรเข้ามา
“ครับพ่อ” วันชนะรับสายด้วยเสียงเนือยๆ
“เป็นไรรึเปล่าวิน” ปลายสายถามมาด้วยจับได้ในน้ำเสียง
“เปล่าครับพ่อ” วันชนะปฏิเสธ หากแต่ซาบซึ้งในความเป็นห่วงของพ่อจึงไม่อยากให้เขาไม่สบายใจ แต่ยิ่งคุยต่อไป ภาพของสมภพกับอุษายิ่งซ้อนทับเข้ามาจนทำให้วันชนะน้ำตาไหล
เขาเข้าใจแล้ว ก็เหมือนที่พ่อห่วงเขาอยู่ตอนนี้
“...” ปลายสายเงียบไป
“พ่อ...พ่อ...ยังอยู่ไหม” คนเป็นลูกพยายามกลั้นสะอื้น
“อยู่...ปัญหาหนักมากหรือวิน” อย่างไรเสียปลายสายก็รู้จนได้
วันชนะเงียบไป มีแต่เสียงถอนหายใจที่ผ่านเข้าไปในมือถือ จนสุดท้ายก็ตัดสินใจพูดออกไป
“พ่อ...” หยุดเพื่อเรียบเรียงคำพูด
“อืม...” ปลายสายรอให้วันชนะพูดออกมา
“พ่อจะยังรักวินอยู่มั้ย...ถ้า...ถ้าวินไม่ได้ปกติเหมือนคนอื่นๆ” วันชนะกลั้นใจพูด
คำว่า ‘ไม่ปกติ’ ของวันชนะตีความหมายได้หลายอย่าง แต่คนเป็นพ่อก็ไม่ได้สนใจจะคาดคั้นว่าหมายถึงอะไร
เสียงของพ่อลอยมาตามสายว่า “พูดอะไรอย่างนั้นวิน คนเป็นพ่อเป็นแม่นะ ต่อให้ลูกที่เกิดออกมาไม่สมประกอบ ง่อยเปลี้ยเสียขาหรือสติปัญญาไม่สมบูรณ์ พวกเขาก็ยังรักลูกไม่น้อยกว่าพ่อแม่คนไหนหรอก อาจจะมีบ้างที่พ่อแม่บางคนตีลูกแต่นั่นก็เพราะพวกเขาหวังว่าจะให้ลูกของเขาได้ดิบได้ดี”
วันชนะปล่อยเสียงโฮอย่างไม่อายอีกต่อไปแล้ว...ร้องไห้เหมือนตอนเด็กๆ
“พ่อ วินเป็นเกย์!” วันชนะสารภาพ จากนี้ไปหากพ่อจะโกรธเขาก็จะไม่โกรธตอบ เพราะเรื่องราวมันถาโถมเหลือเกิน “วินรักผู้ชาย...”
ปลายสายเงียบเสียงไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาว่า “วิน พ่อกับแม่เลี้ยงลูกมาตั้งแต่เด็ก มีหรือที่พ่อกับแม่จะไม่รู้”
“พ่อ...รู้” วันชนะเพิ่งจะรู้ความจริงข้อนี้
“ฟังพ่อให้ดีนะวิน คนเราเกิดมาพอตายไปจะเอาอะไรติดตัวไปสักชิ้นก็ไม่ได้ แล้วทำไมจะต้องไปยึดติดกับมัน พ่อกับแม่เลี้ยงวินมาก็เพื่อจะให้โตขึ้นมาเป็นคนที่ดี เท่านี้พวกเราก็พอใจแล้ว เราไม่อยากจะไปขีดเส้นทางให้ลูกเดินเพื่อตัวพ่อหรือแม่จะได้พอใจในผลงานของตัวเองหรอก ส่วนวินจะเป็นอะไรนั้นวินต้องเลือกทางของวินที่จะเดินต่อไปเอง เพียงแต่วินต้องใช้สติสัมปชัญญะของตัวเองเข้าพิจารณาเพื่อให้ทางเดินนั้นไม่ไปในทางที่ไม่ดี พ่อกับแม่เพียงแต่คอยดูลาดเลาดูทางที่ไม่ดีเหล่านั้นไม่ให้มาใกล้ลูก จริงอยู่ว่าเรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องปกติที่คนส่วนใหญ่จะยอมรับกัน แต่ในเมื่อวินเดินมาทางนี้แล้วพ่อก็ไม่ห้ามวินหรอก เพราะวินโตแล้วนะลูก”
“พ่อ” วันชนะที่หยุดร้องไห้เพราะอัดอั้นตันใจ หากแต่น้ำตาที่ยังไหลเพราะรักพ่อและตื้นตัน “ผมรักพ่อครับ”
“ต่อจากนี้ไปมีปัญหาอะไรก็ค่อยๆคิดนะ” เสียงพ่อยังลอยมาตามสาย
หลังจากคุยกับพ่อแล้ววันชนะก็โล่งใจอย่างประหลาด นี่สินะที่เขาเรียกว่าพรของผู้ให้กำเนิด เขาเข้าใจอะไรได้มากขึ้น เพียงแค่ค่อยๆคิดเขาก็มองเห็นหนทางที่ตัวเองจะต้องทำต่อจากนี้แล้ว
“พี่ภัทรว่างรึเปล่าครับ วินจะชวนไปทานข้าวได้มั้ยครับ” วันชนะเป็นฝ่ายโทรไปหาเขาเอง
“ได้สิวิน พี่ว่าง” ปลายสายตอบมา น้ำเสียงไม่ยินดีอย่างเคย อาจเพราะเขารู้ว่าวันชนะพร้อมที่จะคุยเรื่องนั้นแล้ว
เย็นนั้นวันชนะจึงได้รับประทานอาหารกับภัทรที่ร้านอาหารหรู วันชนะเล่าทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้น นั่นทำให้ภัทรรู้สึกอิ่มขึ้นมาทันที แต่เพราะชายหนุ่มเตรียมใจไว้ก่อนเขาจึงไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรอย่างอื่นออกมา
“พี่เดาได้” ภัทรถอนหายใจ
“พี่ภัทรรู้?” วันชนะแปลกใจ
“ไม่...พี่ไม่รู้ เพียงแต่มันควรจะเป็นอย่างนั้น วินก็รู้ว่าพี่ชอบวินมาตั้งแต่ตอนที่เราเจอกัน...ถึงตอนที่วินไม่มีใคร วินก็ไม่เคยยอมรับพี่เข้าไปในหัวใจ” สุดท้ายเขาก็หมดหวังแล้วจริงๆ ทั้งที่ใจเย็นคอยมาตลอด แต่ใบหน้าหล่อเหลานั้นก็ยังแต้มด้วยรอยยิ้มบางๆ
“พี่ภัทรคงไม่รังเกียจที่จะมีวินเป็นน้องอีกคนนะครับ” วันชนะพูดเสียงแผ่ว
อึดใจแต่เหมือนนานนับวันที่ภัทรต้องตัดสินใจตอบออกไปว่า “ได้...ได้สิ”
จากนั้นวันชนะก็ขอร้องให้ภัทรพาไปซื้อกระเช้าสำหรับเยี่ยมผู้ใหญ่แล้วจึงตรงกลับบ้านของภัทร
วันชนะยกมือไหว้ป๊าของภัทรอย่างนอบน้อมแล้วจึงวางกระเช้าไว้ตรงหน้า
“ผมขอโทษครับ ที่วันก่อนเสียมารยาทไป”
หากแต่ชายสูงวัยก็ยังนั่งเฉย สีหน้าก็เรียบเฉย
“ป๊าครับ” ภัทรเรียกเหมือนบอกเป็นนัยให้รับกระเช้านั่นด้วย หากแต่ชายสูงวัยก็ทำเมินเฉย
“เท่านี้ใช่มั้ย ธุระของลื้อ” ป๊าของภัทรชายตามอง
“ครับ ที่มาในวันนี้ก็เพื่อขอโทษแล้วก็อยากให้ท่านคิดถึงเรื่องอนาคตของบอสด้วยครับ” วันชนะเจรจาด้วยน้ำเสียงนอบน้อม
“อั๊วต้องไปทำธุระแล้ว” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเสียอย่างนั้น แต่ก่อนที่จะเดินจากไปเขาก็พูดทั้งที่หันหลังให้ว่า
“อั๊วจะลองคิดดู”
นั่นทำให้คนในบ้านรู้ว่าป๊าของเขาเปลี่ยนใจแล้ว เพราะถ้ายังยืนกรานความคิดเดิม ป๊าของเขาจะเถียงหัวชนฝาหรือไม่ก็พูดอะไรที่ยืนยันความคิดตนออกไปแล้ว
“พี่ขอบใจแทนบอสนะ” ภัทรยิ้ม
“เขาก็ยังไม่รับปากนี่ครับ” วันชนะยังเป็นห่วง
“ไม่หรอก” ภัทรยังคงรอยยิ้ม
“จากนี้วินจะทำยังไง” ภัทรเปลี่ยนเรื่อง
วันชนะยิ้ม “วินจะไปเชียงใหม่”
“อืม” ภัทรพยักหน้า แล้วจึงให้สัญญาณก่อนจะบอกว่า “งั้นพี่ไปทำธุระหลังบ้านก่อนนะ”
พอร่างสูงเดินจากไปวันชนะถึงเข้าใจสัญญาณนั้น เมื่อบอสกระโดดมานั่งที่โซฟาแทนที่พี่ชาย
“โหย อะไรอ่ะ น่ากินจัง” บอสดึงกระเช้าของป๊าไปดู พลางแกะพลาสติกที่หุ้มกระเช้าเอาไว้หน้าตาเฉย
“เฮ้ย! นั่นมันของป๊านายนะ” วันชนะดึงกระเช้ากลับ
“น่านะ นิดเดียว” บอสดึงกลับ
“ไม่ได้!” วันชนะดุ
“ก็ป๊าบอกว่ากระเช้านั่นของป๊า แต่ให้บอสกินได้อ่ะ” เด็กหนุ่มดึงกลับ
คราวนี้วันชนะปล่อยให้เขาเอากระเช้าไปเลย รอยยิ้มผุดขึ้น เป็นอย่างที่ภัทรว่าเอาไว้จริงๆ
“คุณจะไปเชียงใหม่จริงๆน่ะเหรอ” บอสถามก่อนที่วันชนะจะกลับ
“อืม” วันชนะพยักหน้า มองหนทางข้างหน้ายังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไรบ้าง
คนเรามักจะกลัวกับสิ่งที่ตนไม่รู้หรือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง ก็เหมือนกับเดินในถ้ำมืดมิดที่ไม่รู้ว่าจะเดินไปเจอหุบเหวหรือเจอสัตว์ร้ายแห่งรัตติกาลเข้าตอนไหน นั่นคือสามัญของมนุษย์ ก็คงเหมือนกับวันชนะตอนนี้ แต่เพราะใจที่ตั้งมั่นแม้รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องเจอเหวลึก เขาก็จะยอมตกลงไป!
42
ไม่ง่ายนักที่จะกลับไปสถานที่เดิมที่เคยไปเพียงครั้งเดียวในอดีตแต่สุดท้ายวันชนะก็ฝ่าฟันมาจนได้
ต้นจำปีที่เรียงสองแถวตลอดทางเดินเข้าสู่ตัวบ้านสูงขึ้นมากแต่กลิ่นก็ยังหอมเหมือนเดิมขณะเดียวกันก็เป็นกลิ่นแห่งความทรงจำที่เลวร้าย...
คือจุดเริ่มต้นของปัญหาที่เรื้อรังมานาน!
วันชนะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความกล้าของตัวเองก่อนจะแบกเป้ขึ้นหลังแล้วเริ่มก้าวเท้าตรงไปตามทางร่มรื่นนั้นพอไปถึงที่หน้าบ้านวันชนะก็หยุดเพราะมีเสียงเรียกดังขึ้นจากที่แปลงมะเขือเทศข้างๆบ้าน

ืnneess · โพสต์ 2012-7-11 01:25:11

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-7-11 20:27:50

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-7-22 22:51:23

อ่านต่อนะครับ

peemakung · โพสต์ 2012-7-27 18:21:27

ขอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2012-7-30 20:43:39

ขอบคุนมากครับ

Klong · โพสต์ 2013-3-8 22:17:46

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-3-9 04:26:02

ขอบคุณครับผม

KillTi · โพสต์ 2013-3-22 22:44:03

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny · โพสต์ 2013-4-21 01:41:05

ชอบบบบบบบบบบบบบ

adan · โพสต์ 2013-4-23 19:44:07

ขอบคุณครับ

infinityman7 · โพสต์ 2013-4-24 20:44:55

ขอบคุณคับผม

kiwwy · โพสต์ 2013-5-4 22:11:55

ขอบคุณมากขรี อิอิ

harain15 · โพสต์ 2013-6-15 00:03:04

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-14 07:38:43

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-13 16:33:19

ขอบคุนคราฟผม

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 16:21:10

ขอบคุณครับ

kangaza · โพสต์ 2014-5-3 23:19:11

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

4_NAY · โพสต์ 2016-5-4 17:29:16

จะเจอกับอะไรอีกนะ

maazaa1234 · โพสต์ 2016-5-5 00:21:41

ขอบคุณมากครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ แค่มีนาย ++$$$$ 47

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร