++ แค่มีนาย ++$$$$ 48

tanya · โพสต์ 2012-7-12 09:55:35

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ความทรงจำที่เลวร้าย...
คือจุดเริ่มต้นของปัญหาที่เรื้อรังมานาน!
วันชนะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อเรียกความกล้าของตัวเองก่อนจะแบกเป้ขึ้นหลังแล้วเริ่มก้าวเท้าตรงไปตามทางร่มรื่นนั้นพอไปถึงที่หน้าบ้านวันชนะก็หยุดเพราะมีเสียงเรียกดังขึ้นจากที่แปลงมะเขือเทศข้างๆบ้าน
“มาหาใครครับ” เสียงนั้นตะโกนมาขณะที่เจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาใกล้เรื่อย
วันชนะไม่ตอบจนกระทั่งเสียงฝีเท้าหยุดที่ข้างหลัง จึงหันไปด้วยใจที่เต้นโครมคราม ก็เขาจำได้ถนัดใจว่านั่นคือเสียงของสมภพ
เพียงเท่านั้นแหละวันชนะก็ลงไปกองกับพื้นดินแห้งๆอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ว๊าย!”
วันชนะจำได้ว่าเป็นเสียงของอุษาที่ดังมาจากบันไดบ้าน หล่อนกำลังลงมาพอดีก็เห็นเหตุการณ์และมาทันห้ามสามีตนเองก่อนที่วันชนะจะโดนชกอีกหมัด
“อย่าภพ!” หล่อนรีบเข้ามากัน
หล่อนไม่ได้อยากจะช่วยวันชนะนักหรอก “เดี๋ยวอาการกำเริบ”
พอเห็นวันชนะชัดตาอุษาก็พูดขึ้นทันทีว่า “มาทำไมอีก” น้ำเสียงนั้นกึ่งกังวลกึ่งขับไล่ แต่พูดได้เท่านั้นหล่อนก็จนด้วยคำพูดเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
วันชนะก้มลงกราบคนทั้งสองกับพื้นดินนั้น ก่อนจะพูดทั้งที่หน้ายังติดดิน
“คุณลุง คุณน้า ผมขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นครับ ที่ผมมาที่นี่ผมไม่ได้หวังอะไรไปมากกว่ามาเยี่ยมเขา...เป็นครั้งสุดท้าย ผมเองก็มีพ่อ สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ผมรู้ว่าพ่อผมรักผมมากแค่ไหน ก่อนนี้ผมอาจจะยังไม่เข้าใจความรู้สึกของคุณลุงคุณน้า แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันก็คงเหมือนกันกับที่พ่อผมรักผม”
สองสามีภรรยามองหน้ากันก่อนที่คนเป็นสามีจะเดินหัวเสียเข้าไปในบ้าน
“ลุกขึ้นเถอะหนู...วิน” อุษาแตะที่ไหล่ลู่ลงของวันชนะ แล้วจึงเดินนำเข้าไปในบ้าน หล่อนอดเกลียดตัวเองไม่ได้ ทั้งๆทีไม่ได้ชอบหน้าวันชนะสักเท่าไรแต่หล่อนก็ดุด่าเขาไม่ได้
อุษาเดินนำอาคันตุกะรุ่นลูกไปยังห้องรับแขกที่มีเพียงโต๊ะกลางล้อมด้วยโซฟาสามด้าน
“อยู่นี่ก่อนนะ” แล้วหล่อนก็ลุกจากไป จนอึดใจหนึ่งหล่อนก็กลับมาพร้อมกับยาทาแก้ฟกช้ำ สีหน้าของอุษาเคร่งขึงขณะที่หล่อนบรรจงทายาให้อย่างเบามือ
“ตั้มหลับอยู่ข้างบน” หล่อนถอนหายใจ “เดี๋ยวน้าพาไป”
อุษาทำตามคำพูด พอทายาเสร็จแล้วหล่อนก็พาวันชนะขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ห้องเดิมที่วันชนะเคยมาเมื่อครั้งก่อน นักขัตหลับอยู่ที่เตียง
น้ำตาเหมือนจะซึมในความรู้สึกครั้งแรกแต่พอรู้สึกตัวอีกทีสองแก้มก็เปียกปอนเป็นสาย
“ผมเข้าไปดูเขาใกล้ๆได้ไหมครับ” วันชนะขออนุญาต และได้รับการพยักหน้าของอุษาเป็นคำตอบ
นักขัตหลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าไม่มีวี่แววของความเจ็บปวด แต่เฝือกสีขาวที่เข้าไว้กับแขนข้างขวานั้นเตือนให้ภาพเหตุการณ์วันนั้นผุดขึ้นอีกครั้ง
“ตามสบายนะ น้าจะออกไปก่อน” อุษาปล่อยโอกาสให้
“ขอบคุณครับ” วันชนะเอ่ยเสียงแผ่ว สายตาไม่ได้ละไปจากร่างตรงหน้าเลย
วันชนะไล้มือไปตามใบหน้าของนักขัตอย่างแผ่วเบา ไล่ลงมาจนถึงสร้อยที่เขาได้ให้ไว้
...แม่ครับ คุ้มครองเขาด้วยนะครับ...
“ใคร!”
ร่างที่นอนบนเตียงสะดุ้งตื่นพร้อมกับปัดมือวันชนะออกไปทันที จากนั้นจึงกำล็อกเก็ตนั้นไว้แน่น
วันชนะแปลกใจที่นักขัตเห็นหน้าเขาแล้วพูดว่า ‘ใคร’
ความคิดหนึ่งแล่นวูบขึ้น วันชนะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วโบกมือไปมาพลางสังเกตที่ตาของนักขัต
ไม่มีการตอบสนอง!
ไม่จริง!
นักขัตตาบอด!
นั่นยิ่งตอกย้ำให้วันชนะรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก ชีวิตนี้เขาจะชดใช้ให้คนตรงหน้าได้ยังไง
“วิน...” วันชนะเอ่ยเสียงเบาแผ่ว ความรู้สึกผิดแล่นไปทั่วอณูของร่างกาย
“วิน?” นักขัตทวนเสียงสูง ก่อนจะพูดต่อว่า
“มาเยี่ยมเราเหรอ”
“อืม” วันชนะตอบเสียงอยู่ในลำคอ
คนนอนบนเตียงขยับตัวด้วยมือข้างที่ยังดีให้เป็นกึ่งนั่งกึ่งนอน “นาย...วิน ช่วยเอาน้ำเย็นให้เราแก้วหนึ่งได้มั้ย” เขาทำท่าคอแห้ง
“ได้ๆ” วันชนะผลุนผลันลุกออกไป สักพักน้ำเย็นที่นักขัตอยากได้ก็มาเสิร์ฟถึงที่
“ขอบใจนะ” เขายิ้มหลังจากที่ดื่มน้ำจนหมดแก้ว
“อาการของตั้มเป็นยังไงบ้าง” วันชนะจับที่ต้นแขนของคนที่ยังกึ่งนอนกึ่งนั่งบนเตียง
“นอกจากแขนนี่แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น” เขาตอบ
วันชนะยิ่งเสียใจหนักที่คนตรงหน้าพูดได้อย่างกับว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ นักขัตคงจะพูดไม่ให้เขารู้สึกผิด ยิ่งเขาเสเปลี่ยนเรื่องว่า “พาเราออกไปสูดอากาศข้างนอกได้มั้ย”
วันชนะลังเล เพราะเกรงว่าพ่อแม่ของนักขัตจะห้ามเอาไว้
“นะ นะ” นักขัตเร่งเร้า
“ได้สิ” วันชนะค่อยๆช่วยพยุงนักขัตขึ้นมาแล้วเดินนำหน้ามือจูงนักขัตไว้พลางหันมามองคนตามหลังเป็นระยะๆ พอมาถึงหน้าบ้านที่มองไปไกลหลายกิโลฯก็เจอแต่แปลงมะเขือเทศ วันชนะก็หยุด เพราะสมภพที่กำลังยืนทำอะไรอยู่ใกล้ๆหยุดมือแล้วเดินเข้ามาหา
“อะ...เอ่อ ตั้มอยากออกมาเดินข้างนอกน่ะครับ ผมก็เห็นว่าดีกว่าที่จะนอนอยู่ในห้องทั้งวันน่ะครับ...” คนพามาชิงพูดก่อนอย่างละล่ำละลัก
สมภพไม่ว่าอะไรเพียงแต่มองหน้าวันชนะอย่างขัดใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในบ้าน ลับหลังเขาอุษาก็เดินออกมา
“หนู...” อุษากำลังจะเอ่ยคุยอะไรสักอย่าง แต่ก็จบเพียงเท่านั้นเมื่อนักขัตเรียกเสียก่อน
“แม่ พาตั้มไปทางนู้นหน่อย”
อุษาย่นคิ้วกับอาการของลูกก่อนจะเดินเข้าไปหา
วันชนะคิดว่าจะเข้าไปหาด้วยแต่คิดได้ว่านักขัตเรียกเฉพาะแม่ของเขา ดังนั้นจึงยืนอยู่กับที่
สองแม่ลูกเบาเสียงคุยกันได้ยินเพียงสองคนแม้ระยะที่ยืนจะห่างกันไม่ไกลนักก็ตาม สุดท้ายคนเป็นแม่จึงถอนหายใจครั้งหนึ่งแล้วจึงเดินกลับมาหาวันชนะ
“หนู...วิน คืนนี้หนูจะนอนที่ไหน” หล่อนถาม
“ผมนอนที่โรงแรมในเมืองครับ” วันชนะตอบ
คนฟังมีท่าทางลังเลแต่แล้วก็ตัดสินใจไม่ชวนเพื่อนของลูกให้นอนที่บ้านตามมารยาท แล้วจึงเลี่ยงไปพูดเรื่องอื่นว่า “แล้วมาอย่างนี้ไม่ต้องไปสอนนักเรียนเหรอจ๊ะ”
“ไม่ครับ ผม...ออกแล้ว” วันชนะไม่บอกว่าโดนไล่ออก
ที่จริงภัทรก็บอกแล้วว่าไม่ต้องถือสาคำพูดของป๊าก็ได้ แต่ถึงยังไงวันชนะก็คงต้องหยุดสอนเพื่อมาที่นี่ให้ได้อยู่ดีนั่นแหละ
“อืม” หล่อนไม่ซักไซ้ต่อ
แต่ก่อนที่อุษาจะหันหลังกลับ วันชนะก็เอ่ยขอ
“คุณน้า...พรุ่งนี้ผมมาเยี่ยมเขาอีกได้ไหมครับ”
หล่อนไม่รับคำ เพียงแต่หันหลังกลับ และนั่นก็คือการไม่ปฏิเสธ
“ตอนนี้วินทำอะไรอยู่” นักขัตถามขณะเดินหน้าไปเรื่อยๆระหว่างแปลงผักโดยมีวันชนะคอยพยุงห่างๆ
“ก็...ไม่ได้ทำอะไรแล้ว”
“เหรอ” นักขัตพูดแค่นั้น
จากนั้นก็คุยสัพเพเหระกันไปเรื่อยจนกระทั่งตะวันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มที่เหลี่ยมเขา ทั้งสองจึงพากันกลับ
ที่โต๊ะประจำบ้าน สามพ่อแม่ลูกกำลังรับประทานอาหารเย็นเหมือนเช่นทุกวัน หากแต่ในใจต่างคนก็ต่างมีเรื่องที่คอยรบกวนทำให้กับข้าวที่ดูน่ากินตรงหน้าไม่อร่อยไปถนัดใจ
“คิดยังไงน่ะตั้ม ไปหลอกเพื่อนว่าตาบอด” อุษาเปิดบทสนทนา
สมภพหยุดมือทันทีที่ภรรยาพูดถึงคนนอก
นักขัตใช้มือข้างที่ยังดีอยู่ตักกับข้าวมาวางในจานก่อนค่อยตอบว่า
“ไม่รู้สิแม่ เขาพูดขึ้นมาเอง ตั้มเลยอยากจะลองดูว่าถ้าเขาคิดว่าตั้มมองไม่เห็น เขาจะทำอะไรบ้าง” คนเป็นลูกยกแก้วน้ำเย็นขึ้นดื่มก่อนพูดต่อว่า “บางทีเขาอาจจะช่วยให้ตั้มจำเรื่องราวที่ขาดหายไปขึ้นมาได้...เพราะรู้สึกว่าตั้มจะคุ้นหน้าเขา แต่ก็นึกไม่ออกอยู่ดี ถ้าพูดออกไปว่าตั้มความจำเสื่อม เขาก็คงจะพยายามยัดเรื่องราวต่างๆเข้ามา มันอาจจะไม่ได้ผลก็ได้ แต่ถ้าตั้มอยู่กับเขาแล้วเริ่มคุ้นทีละน้อยๆด้วยตัวเอง อาจจะเป็นวิธีที่ดีก็ได้”
“แต่...แบบนี้ก็ไม่เป็นไรนี่ ตั้มยังจำตอนก่อนที่จะเข้ามหาวิทยาลัยได้นี่ลูก” สมภพขัดขึ้น
อุษาก็คิดแบบเดียวกับสามี
“พ่อ แม่ มันเป็นเป็นชีวิตส่วนหนึ่งของตั้มนะครับ ตั้มคงรู้สึกเหมือนเป็นคนพิการไปตลอดชีวิตถ้าละทิ้งมันไปโดยไม่พยายามตามหา”
นั่นทำให้คนเป็นบุพพการีไม่มีเหตุผลจะขัดแย้ง
ตอนที่นักขัตผละจากสมภพที่บันไดหนีไฟเพื่อไปรับวันชนะจนตัวเองตกบันไดลงไปแทนนั้นเขาเอาแขนข้างขวาลงก่อนแล้วจึงเป็นศีรษะ นั่นเป็นเหตุของแขนหักและความจำเสื่อม!
สมองของเขาถูกกระทบกระเทือน แต่ความทรงจำไม่ได้หายไปทั้งหมด หากแต่หายไปตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามหาวิทยาลัย นักขัตจึงจำได้ว่าใครคือพ่อแม่เพื่อนบ้านเพื่อนๆสมัยมัธยมและเรื่องราวในตอนนั้นเท่านั้น
สมองของมนุษย์เป็นสิ่งมหัศจรรย์ เพราะควบคุมความรู้สึกนึกคิด เรื่องราวที่สำคัญต่างๆจะถูกบันทึกจดจำเอาไว้เพื่อระลึกถึงบ่อยครั้งนั่นคือความสุข หากแต่ในช่วงเวลาเหล่านั้นก็ยังมีทุกข์
และสาเหตุของสุขและทุกข์ก็เพราะคนเพียงคนเดียว...คือวันชนะ
เมื่อสมองได้รับความกระทบกระเทือน ระบบที่ซับซ้อนก็ทำการลบข้อมูลทุกอย่างออกไป...แม้กระทั่งช่วงเวลาที่มีความสุข
เขาลืมวันชนะ!
“วินเป็นเพื่อนตั้มใช่ไหมครับ?” นักขัตมองหน้าพ่อแม่เพื่อขอคำตอบสนับสนุนความคิด “แต่ทำไม...ดูเขาเป็นห่วงตั้มมากจังเลย” นักขัตนึกถึงดวงตาที่วันชนะมองเขา ที่มันฉายแววราวกับตัวเองเป็นคนผิด
สองสามีภรรยามองหน้ากันก่อนจะตอบว่า
“ใช่ เขาเป็นเพื่อนเท่านั้น”
43
อุษายืนเหม่อขณะที่มือก็ล้างจานไปด้วย จนน้ำที่เปิดจากก๊อกคาเอาไว้ล้นอ่าง หล่อนจึงรู้สึกตัว
“อุ๊ย!”
หล่อนรีบปิดน้ำ แต่ก็สายไปเพราะกระโปรงหล่อนเปียกไปกว่าครึ่ง
“ให้ผมช่วยนะครับ” วันชนะรีบยื่นมือเข้ามาโดยไม่ฟังคำตอบ
“คุณน้ารีบไปเปลี่ยนชุดเถอะครับ”
อุษาคิดจะปฏิเสธ แต่ดูสภาพตัวเองแล้วก็เอ่ยขอบใจแล้วทิ้งห้องครัวไป พอเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จหล่อนก็ไปหานักขัตที่ห้อง จึงพบว่านักขัตกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก
“จะไปไหนน่ะตั้ม” คนเป็นแม่ยืนพิงกรอบประตูถาม
“ไปตกปลาน่ะแม่” ลูกชายคว้าหมวกมาสวม
“จะไหวเหรอ” อุษามองดูมืออีกข้างที่ยังเดี้ยงอยู่พร้อมกับคิดไปด้วยว่าคนตาบอดนี่จะตกปลายังไง
“ไม่เป็นไรมั้งครับ ตั้มชวนวินไปด้วย” นักขัตตอบตามปกติ
จะบอกว่าสีหน้าของอุษาเบาใจก็คงไม่ถูกนักเพราะมันก้ำกึ่งของอาการหนักใจรวมอยู่ด้วยแต่ก็บอกออกไปว่า “ก็ระวังหน่อยแล้วกัน”
“ครับแม่” ลูกชายที่ตัวสูงกว่าเดินมาหยุดที่ตรงหน้าแล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มแม่อย่างขี้ประจบแล้วก็เดินลงไปข้างล่างเรียกหาชื่อเพื่อนที่มาเยี่ยม

ืnneess · โพสต์ 2012-7-12 13:40:43

ขอบคุณครับ

imanaji · โพสต์ 2012-7-12 17:28:05

ขอบคุณมากๆครับ

mind19mindPSU · โพสต์ 2012-7-22 22:59:39

อ่านต่อนะครับ

peemakung · โพสต์ 2012-7-27 18:30:52

ขอบคุณครับ

gigusa · โพสต์ 2012-7-30 20:44:47

ขอบคุนมากครับ

Klong · โพสต์ 2013-3-8 22:29:15

ขอบคุนครับ

dung · โพสต์ 2013-3-9 04:34:13

ขอบคุณครับผม

KillTi · โพสต์ 2013-3-22 22:49:53

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Mikkiny · โพสต์ 2013-4-21 01:54:52

ชอบบบบบบบบบบบ

adan · โพสต์ 2013-4-23 19:58:35

ขอบคุณครับ

infinityman7 · โพสต์ 2013-4-24 21:16:18

ขอบคุณคับผม

kiwwy · โพสต์ 2013-5-4 22:30:06

ขอบคุณมากๆขร๊า อิอิ {:sm-52:}

harain15 · โพสต์ 2013-6-15 00:13:18

ขอบคุณครับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-14 07:48:42

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2014-1-13 16:36:43

ขอบคุนคราฟผม

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 16:22:07

ขอบคุณครับ

kangaza · โพสต์ 2014-5-3 23:23:05

ขออ่านอีกสักเรื่องนะคับพี่

4_NAY · โพสต์ 2016-5-4 17:37:44

ความรักทำให้ทุกอย่างดีขึ้นนะ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ แค่มีนาย ++$$$$ 48

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร