Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 2

tanya · โพสต์ 2012-7-17 14:35:41

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เย็นวันนั้นผมกลับบ้านด้วยอาการอ่อนล้าสุดๆแทบจะหลับบนรถแท็กซี่ ความจริงทำงานมาถึงระดับนี้ผมมีเงินพอจะซื้อรถขับเองได้สบายๆ แต่ผมอยู่ตัวคนเดียวครอบครัวพี่น้องก็แยกย้ายกันไปหมดแล้ว เกิดวันหนึ่ง ผมเหนื่อยจนขับรถไม่ไหวขึ้นมาหรือเบลอ มันจะกลายเป็นปัญหาเสียเปล่าๆ พงษ์โพยมเคยหาคนขับรถพร้อมรถส่วนตัวมาให้ผมแต่ปัญหาอยู่ที่ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลนี่แหละ ถ้ามีใครสนิทกับผมเกินไปก็คงกลายเป็นที่ซุบซิบนินทาอีก สุดท้ายผมเลยตัดปัญหา ใช้บริการรถสาธารณะมันเสียเลยซึ่งก็ดูเข้าท่าที เพราะพงษ์โพยมมีงบค่ารถให้ผมเบิกต่างหาก
บ้านที่ผมอยู่เป็นทาวเฮาส์เล็กๆ สองชั้น กว้างไม่มาก เรียกว่าถึงอยู่คนเดียวก็ไม่รู้สึกเหงาเท่าไหร่ ผมเดินสะโหลสะเหลไปเข้าห้องน้ำ ด้วยอาการอ่อนล้าอย่างสุดๆ พลางคิดว่าควรจะทำอะไรเพื่อให้ร่างกายและจิตใจผ่อนคลายลงบ้างแล้ว
แต่เรื่องจะให้ไปผับไปบาร์ตัดทิ้งไปได้เลย ผมอายุสี่สิบกว่าแล้ว แถมยังไม่ใช่ผู้ชายปกติ จะให้ไปบาร์เกย์ซาวน์น่าเกย์ ก็คงจะมีคนหาว่าผมไปออฟเด็ก ซึ่งจริงๆ แล้วผมก็ไม่เคยอยากจะทำแบบนั้นหรอก จะให้ไปที่เที่ยวธรรมดาก็น่าเบื่อ เพราะผมไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน ตั้งแต่เรียนจบมาและเริ่มทำงาน เพื่อนๆ ก็พากันห่างหายกันไปหมด ต่างคนต่างยุ่งนั่นแหละ ส่วนเพื่อนในบริษัทยิ่งไม่ต้องพูดถึง นอกจากพงษ์โพยมที่ดูจะสนิทกับผมมากที่สุด ซึ่งเจ้าตัวก็แทบหาเวลาว่างไม่ได้เลย ที่เหลือก็ไม่มีใครแล้ว ดังนั้นการพักผ่อนของผมคือการออกไปกินอาหารในร้านอาหารดีๆ สักร้าน ออกไปดูละครเพลงสักเรื่อง ไม่ก็นั่งฟังดูโทรทัศน์อยู่ในบ้านตัวเอง
ก็เหงานะ แต่ผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว ผมชินเสียแล้วล่ะ
ผมก้าวเท้าออกมาจากห้องน้ำ และรู้สึกดีที่ยังไม่เห็นรอยตีนกาของตัวเองในกระจก แต่ใครจะไปรู้ มันอาจจะมีแล้วก็ได้แต่ผมมองไม่เห็น อาการสายตายาวเด่นชัดออกมาจนน่าตกใจสำหรับคนวัยนี้ หมอที่ตรวจตาให้ผมบอกว่ามันสืบเนื่องมาจากกรรมพันธุ์ ซึ่งผมก็เห็นด้วยว่ามันเป็นกรรมแท้ๆ คนอายุเพิ่งสี่สิบต้นๆ หน้าตายังไม่แก่เท่าไหร่อย่างผม มีอันต้องมาควานหาแว่นสายตาอยู่ร่ำไปนี่ไม่เรียกว่ากรรมก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
ผมมองนาฬิกาติดผนัง และตัดสินใจว่าคืนนี้คงต้องดูโทรทัศน์เงียบๆ เพราะขืนออกไปข้างนอกอาจจะกลับดึก แล้วร้านอาหารดีๆ ที่เปิดตอนกลางคืนก็คนเยอะจนน่ารำคาญ ผมเผชิญคนที่บริษัทมาเยอะแล้ว จะให้ไปเผชิญคนที่ร้านอาหารอีกคงไม่ไหว
ละครโทรทัศน์ของฟรีทีวีรอบค่ำมีแต่ความน้ำเน่า สุดท้ายผมจึงไปจบลงที่ช่องหนังของเคเบิล โชคดีที่มันเป็นหนังตลกที่ทำให้ผมขำออก อารมณ์ของผมจึงดีขึ้นพอสมควร
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณไพฑูรย์ คุณนพรัตน์มารออยู่หน้าห้องแล้วค่ะ” เสียงเลขาฯสาวทักผม ขณะที่ผมเดินจ้ำๆ มาที่ห้องทำงาน เธอชื่ออาจารีย์ ทำงานเป็นเลขาหน้าห้องผมมาได้เกือบสองปีแล้ว นับแล้วเธอเป็นคนที่อยู่ทนที่สุด ดูเธอจะเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีความสุขกับการทำงานร่วมกับผม เธอบอกว่าเพราะผมไม่มีเรื่องชู้สาวหรือสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้เธอเป็นกังวลเหมือนเจ้านายคนก่อนๆ ผมได้แต่ยิ้ม เธอคงรู้แหละว่าผมไม่ใช่ผู้ชายปกติ เอาเถอะ ให้ทำงานเข้ากันได้ก็พอ
ผมพยักหน้าและกล่าวทักทายเธอนิดหน่อย ก่อนจะเดินจ้ำๆ และนึกว่านายนพรัตน์นี่ใครกัน
เมื่อคืนไม่รู้ผมผล็อยหลับไปนอนไหน ตื่นมาอีกทีก็แปดโมงกว่าเข้าไปแล้ว การเผลอหลับบนโซฟาทำให้ผมเกิดอาการหลังยอก ตั้งแต่ลุกขึ้นมาได้ จนมาถึงที่ทำงาน ผมต้องทนกับอาการปวดร้าวพวกนั้นจนทำให้สีหน้าดูถมึงทึงกว่าทุกวัน วัดได้จากอาการเกร็งของยามหน้าบริษัทตอนที่ผมเดินเข้ามา พวกนั้นคงคิดว่าผมกำลังพิจารณาตำแหน่งของใครอยู่อีกแน่ๆ
“สวัสดีครับ” ชายหนุ่มที่หน้าตาไม่คุ้นเลยซึ่งนั่งรออยู่หน้าห้อง รีบลุกขึ้นและยกมือไหว้ทักทายผม ผมตกมือรับไหว้ ขมวดคิ้วมองเขา นึกไม่ออกว่าเด็กคนนี้เป็นใคร
“เธอ...”
“นพรัตน์ครับ ที่มาสัมภาษณ์งานแล้วคุณติดต่อไปเมื่อวานน่ะครับ” เขาอธิบายต่อ สงสัยจะสังเกตจากสีหน้าว่าผมนึกไม่ออก ผมร้องอ้อออกมาทันที
“มาเช้าดีนะ”
พูดไปก็อายปาก ปกติผมไม่ค่อยมาสายหรอก แต่เมื่อคืนสงสัยจะเพลียมากไปจริงๆ นั่นแหละ ไม่รู้เจ้าเด็กนี่มารออยู่นานเท่าไหร่แล้ว ผมไม่อยากให้ตัวเองเสียเครดิตกับผู้ช่วยหน้าใหม่ไปมากกว่านี้ จึงพยายามทำตัวเองให้ดูน่าเกรงขาม และอาการหลังยอกก็ช่วยผมได้ดี เพราะมันทำให้ผมหน้านิ่วคิ้วขมวดตลอดเวลา
“ไม่สบายหรือครับ?” เขาเอ่ยทัก ตอนที่ผมนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานแล้ว นี่หน้าตาผมเหยเกจนเหมือนคนเป็นไข้เลยรึ? ผมกวาดตามองเขาซึ่งยืนอยู่อีกรอบ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่มีโต๊ะทำงาน จึงต้องลำบากลุกขึ้นไปบอกอาจารีย์ให้หาโต๊ะทำงานมาเพิ่มอีกตัว พลางนึกอนาถตัวเอง ผมเพิ่งรับคนเข้ามาโดยไม่เตรียมตัวอะไรเลยก็คราวนี้แหละ ท่าทางผมจะล้าเกินไปเสียแล้ว
โต๊ะทำงานถูกยกเข้ามาหลังจากนั้นไม่นาน ผมนั่งมองนพรัตน์เข้าไปช่วยคนงานยกโต๊ะอย่างแข็งขัน เหมือนจะดูมีน้ำใจดี แต่ผมไม่รู้ว่าเพราะอยู่ต่อหน้าผมด้วยรึเปล่า
พอมีโต๊ะทำงานเพิ่มเข้ามาอีกตัว พร้อมด้วยผู้ช่วยอีกคนหนึ่ง ห้องผมก็ดูเล็กลงไปถนัด แถมยังทำให้รู้สึกแปลกๆ ผมทำงานมาเกือบยี่สิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนอื่นมานั่งทำงานด้วย ขนาดเลขาฯส่วนตัวของผม ยังมีห้องแยกออกไปต่างหากเลย
“ผมอ่านประวัติการทำงานของคุณแล้ว ทำไมถึงได้เลือกมาทำที่บริษัทนี้ล่ะ?” ผมเริ่มต้นถามประวัติเขาใหม่ ทั้งๆ ที่ดูจะเป็นทำถามง่ายๆ แท้ๆ แต่ท่าทางเขากลับดูกระมิดกระเมี้ยนจนผมคิดว่าตัวเองถามผิด
“มีปัญหากับพี่ชายหรือ?” ผมถามต่อ เขาสั่นศีรษะ ในที่สุดก็ตอบออกมา
“คือ ผมอยากหาประสบการณ์ใหม่ๆ บ้าง”
“ไม่ใช่ว่าพี่ชายส่งมาล้วงความลับหรือไง?” ผมลองแหย่ นพรัตน์รีบสั่นศีรษะ
“ผมไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกครับ พี่ชายบอกผมว่าเรื่องทรัพยากรบุคคลเป็นความลับสำคัญของแต่ละบริษัท ห้ามแพร่งพรายให้คนอื่นรู้เด็ดขาด”
“อืม..ผมก็แน่ใจอยู่หรอกว่าคุณคงจะไม่ยอมบอกความลับของบริษัทพี่ชายให้ผมฟัง แต่จะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณจะไม่เอาความลับของบริษัทผมไปบอกเขา”
“ผมไม่แลกอนาคตการทำงานของตัวเองกับเรื่องแบบนั้นหรอกครับ” เขาตอบชัดเจน แต่ผมยังคงกัดไม่ปล่อย
“คำพูดเฉยๆ ยืนยันอะไรไม่ได้หรอกนะ มีอะไรมายืนยันมากกว่านี้รึเปล่า?”
สีหน้าของคนถูกจี้เริ่มปรากฏเลือดฝาดขึ้นมา คงเริ่มโมโหนั่นแหละ แทนที่จะเรียกมาทำงาน ดันเรียกมาสอบสวนแทน แต่ผมทำงานด้านนี้มานานแล้ว จะรับผู้ช่วยทั้งที มันก็ต้องผ่านการทดสอบบ้างล่ะนะ จริงๆ แล้วบริษัทของพี่ชายเขากับบริษัทที่ผมทำอยู่ กิจการแทบจะไม่เกี่ยวข้องกันเลย เรียกได้ว่าไม่ได้เป็นบริษัทคู่แข่ง ถึงเขาจะรู้เรื่องทรัพยากรบุคคลภายใน แล้วเอาไปบอกพี่ชาย ก็ใช่ว่าจะไดประโยชน์อะไรขึ้นมา ที่ผมอยากเห็นคือวิธีการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าของเขาต่างหาก
“ถ้าอย่างนั้นคุณจะตรวจโทรศัพท์ผมก็ได้ หรือคุณจะให้ผมย้ายไปอยู่ด้วยก็ได้”
ผมอึ้งไปนิดหน่อยพอได้ยินว่าถึงขั้นจะย้ายมาอยู่ด้วย นพรัตน์รีบพูดต่อ “ผมไม่ได้ประชดนะครับ ผมพูดจริงๆ ผมอยากพิสูจน์ว่าผมจริงใจ”
“เอ่อ..” ผมกะพริบตาปริบๆ ไม่รู้จะหัวเราะหรือว่าอะไรดี เจ้านี่เลือกวิธีแก้ปัญหาแบบนี้ จะบอกว่าโง่หรือฉลาดดีล่ะ
แต่ก็เล่นเอาผมพูดไม่ออกไปเลยเหมือนกัน ผมโบกมือให้เขาหยุดและคิดว่าควรจะพอกับเรื่องนี้ได้แล้ว
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอก ผมเตือนคุณไว้ก่อน คงรู้นะว่าถ้าถูกจับได้จะเป็นยังไง”
“ครับ ผมไม่ทำหรอก รับรองได้” นพรัตน์ตอบเสียงแข็งขัน แต่ยังไม่วายหน้าแดงหน่อยๆ เอาเถอะ หมอนี่อายุแค่ยี่สิบกว่าๆ นับแล้วเป็นลูกผมได้ด้วยซ้ำ ถึงจะทำงานเก่งยังไง ก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีนั่นแหละ
ผมกวาดตามองเขาอีกรอบ ก่อนจะพูดต่อ
“เดี๋ยวผมจะพาคุณไปแนะนำให้รู้จักกับคนอื่นๆ “
เขามองผม แล้วกะพริบตาปริบๆ
“แล้วคุณ.....”
ผมมองหน้าเขา และนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำตัวเอง
“ผม ไพฑูรย์”
“ครับ คุณไพฑูรย์”
ผมยิ้มออกมานิดหน่อย รู้สึกพอใจที่เขาไม่พยายามเติมคำนำหน้าว่าพี่หรืออา หรือน้า เพราะผมรู้สึกขนลุกทุกทีเมื่อลูกน้องที่อายุน้อยกว่ามากๆ เรียกพี่ และถ้าเปลี่ยนเป็นเรียกน้าหรืออาก็รู้สึกว่าตัวเองดูแก่ ดีที่นพรัตน์พอจะรู้เรื่องบ้าง อย่างน้อยก็ไม่เหมือนใครคนหนึ่งที่เข้ามาทำงานวันแรกก็เรียกผมว่าลุง
“อ้อ...คุณเป็นเพื่อนกับคุณพชรสินะ” ผมพูดอย่างนึกได้ ไอ้นายพชรนี่แหละที่เริ่มต้นเรียกผมว่าลุง แล้วก็กลายเป็นชื่อเรียกลับหลังของผมไปทั้งบริษัท ผมยังไม่ได้แก่ขนาดนั้นเสียหน่อย ก็แค่สายตายาวก่อนวัย อย่างอื่นผมก็ยังตึงดี ยกเว้นหูนะ นพรัตน์พยักหน้า และยิ้มตอบ
“เขาบอกผมว่าคุณชอบให้เรียกแบบนี้”
“อืม..” ผมคราง นายพชรคงหวังดีกับเพื่อนเหมือนกัน ถ้าแนะนำให้เรียกผมว่าลุงแบบที่ตัวเองเรียก ไม่แน่ว่าผมคงเตะโด่งเจ้านพรัตน์นี่ไปเลยก็ได้ ที่ผมรับนายพชรไว้ตอนนั้นเพราะประวัติงานของเขาตรงกับตำแหน่งที่ขาดพอดี แล้วก็เป็นตำแหน่งจำเป็น ส่วนนายนพรัตน์ ต่อให้ประวัติดีขนาดไหน ถ้าลองทำตัวแบบนายพชรล่ะก็ ผมจะตะเพิดออกไปเลย ก็ตำแหน่งผู้ช่วยผมมันไม่ได้จำเป็นอะไรเท่าไหร่เลยนี่
“ผมจะอธิบายงานของคุณให้ฟังคร่าวๆ ก่อนแล้วกัน เพราะนี่เป็นตำแหน่งใหม่ ผมไม่เคยรับผู้ช่วยมาก่อน”
“ครับ” นพรัตน์พยักหน้า ดูท่าทางเขาจะว่าง่ายกว่าเพื่อนที่ลาออกไปเยอะ ดีเหมือนกัน ผมไม่อยากได้ผู้ช่วยที่คอยขวางมือขวางเท้าตัวเองหรอก
ผมอธิบายงานที่คิดว่าน่าจะให้เขาช่วยได้ในขั้นแรกให้ฟังคร่าวๆ ระหว่างนั้นนพรัตน์พยักหน้าและเอ่ยปากถามบ้างในบางอย่างที่สงสัย ซึ่งก็ไม่ได้ขัดจังหวะการพูดของผม ทำให้ผมรู้สึกพอใจอยู่มากทีเดียว ในที่สุดผมก็ผุดลุกขึ้น เตรียมจะพาเขาไปแนะนำกับพนักงานคนอื่นๆ
“............”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ?” นพรัตน์ถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นผมยืนนิ่ง ค้างอยู่ท่าเดิมด้วยใบหน้านิ่วกิ่ว ผมล่ะโมโหเอวกับหลังตัวเองจริงๆ ได้นั่งพักน่าจะดีขึ้น แต่กลายเป็นว่าพอลุกขึ้นกับแสดงอาการประท้วงอย่างออกนอกหน้า ท้ายที่สุดผมก็กลับลงไปนั่งเหมือนเดิม ได้ยินเสียงเขาถามขึ้นอีก
“เมื่อคืนนอนผิดท่าหรือ?”
ผมมองหน้าเขา และเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่น “เดี๋ยวผมบอกคุณอาจารีย์ให้พาคุณไปก็แล้วกัน”
เขามีท่าทีลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็พยักหน้าในที่สุด
“ได้ครับ”
พออาจารีย์พานพรัตน์ออกไปแล้ว ผมถึงระบายลมหายใจออกมาได้ ขมวดคิ้วนิ่วหน้ากับอาการเจ็บยอกให้หายอยากโดยไม่ต้องสนใจสายตาคนอื่น ให้ตายสิ กะอีแค่นอนผิดที่ผิดทาง มันจะอะไรกันนักกันหนา ผมผุดลุกขึ้น พยายามนึกถึงท่าบริหารร่างกายที่พอจะช่วยแก้อาการหลังยอกได้ ถึงผมจะทำงานตัวเป็นเกลียว แต่ผมก็ออกกำลังกายสม่ำเสมอ ผมไม่ชอบเลยเวลาเห็นคนรุ่นเดียวกันกลายเป็นตาแก่ลงพุงอะไรทำนองนั้น เพราะอย่างนั้นกับแค่นอนผิดที่หน่อยเดียว ไม่น่าจะอาการหนักขนาดนี้
แต่ความเป็นจริงตอนนี้คือหลังกับเอวของผมกำลังประท้วงเจ้าของมันแทบเป็นแทบตาย
ในที่สุดผมก็ลุกขึ้นมาได้ ด้วยท่าทางที่ไม่ควรให้ใครเข้ามาเห็นเป็นที่สุด หลังจากขมวดคิ้วนิ่วหน้ากัดฟันกรอดๆ ด้วยความปวดร้าวอยู่พักหนึ่ง ผมก็เริ่มขยับตัวในท่ากายบริหารต่างๆ ด้วยหวังว่ามันจะช่วยทุเลาอาการได้บ้าง แล้วก็ได้ผล อาการยอกหลังของผมดีขึ้นจริงๆ หลังจากบริหารร่างกายอยู่สักพัก ผมก็ตั้งใจว่าจะจบรายการนี้โดยการทำสะพานโค้งสักรอบ เพราะท่าทางเมื่อคืนผมจะงอหลังมากไป ดังนั้นจึงสมควรจะดัดกลับ
ถึงผมจะอายุสี่สิบกว่า แต่ท่าสะพานโค้งไม่ได้เป็นปัญหา ผมตัวอ่อนมาแต่ไหนแต่ไร และออกกำลังกายรวมถึงยืดหยุ่นกล้ามเนื้อมาอย่างต่อเนื่อง ดังนั้นผมไม่ต้องลงไปนอนตั้งท่าด้วยซ้ำ ทำทั้งที่ยืนอยู่ยังได้เลย
เสียงกร๊อบเบาๆ ของกระดูกที่เคลื่อนเข้าที่ตอนที่แอ่นตัวลงและอาการผ่อนคลายที่ตามมาทำให้ผมรู้สึกพออกพอใจ เพราะขืนผมต้องนั่งจ่อมอยู่บนเก้าอี้ไปทั้งวัน นอกจากจะต้องทนกับอาการเจ็บแล้ว ยังต้องทนฟังเหล่าพนักงานที่เวียนเข้าเวียนออกมาฟ้องนั่นฟ้องนี่ สู้ทำตัวให้พร้อมเข้าไว้ และออกเดินตรวจอย่างทุกวันจะดีกว่า อย่างน้อยก็ได้เห็นปัญหาใหม่ๆ มากกว่าเจ้าพวกขาประจำที่วนมาฟ้องกันแทบทุกวัน
ขณะที่ผมกำลังจะวางตัวลงนอนราบกับพื้น ประตูห้องก็เปิดผลัวะเข้ามา
“คุณไพฑูรย์!?”
บ้าชิบ ถึงเพิ่งจะได้ยินเสียงแค่ไม่กี่ครั้งแต่ผมคงจำเสียงไอ้เด็กบ้านี่ไปจนวันตาย จะเข้ามาหัดเคาะประตูไม่เป็นหรือไง โอ๊ยทำไมต้องเข้ามาเห็นผมในสภาพนี้ด้วยนะ
ด้วยอารามความโมโห บวกความอายผมเตรียมจะลุกขึ้นแล้วด่าเสียให้เข็ดแต่ผมคงจะโกรธจนลืมไปว่าตัวเองทำลังทำท่าอะไรอยู่ไอ้การพยายามจะทำแบบนั้นเลยกลายเป็นว่าทำให้ผมเสียหลักแทน
กร๊อบ!

Medmayom · โพสต์ 2012-7-17 16:04:39

ขอบคุณครับ แหมกำลังมันเลย

ืnneess · โพสต์ 2012-7-17 19:50:47

ขอบคุณครับ

aRmkung · โพสต์ 2012-7-19 02:02:53

ขอบคุณครับ

Knot777 · โพสต์ 2012-7-20 20:38:20

ชอบมากครับ

LoveERNE · โพสต์ 2012-7-22 10:05:57

ขอบคุณครับ

123456zxc · โพสต์ 2012-7-25 12:30:25

แล่ม ๆๆ !! .... @@~

x_man19 · โพสต์ 2012-7-27 21:58:41

ขอบคุณครับ

tamia · โพสต์ 2012-7-29 15:13:56

สนุกมากๆครับ

แทมมี่ · โพสต์ 2012-7-29 20:26:34

ขอบคุณครับ

veneries · โพสต์ 2012-8-31 00:50:01

ขอบคุณครับ

airline · โพสต์ 2012-9-7 00:05:49

ไอ้เด็กบ้านี่ไปจนวันตาย

kanwid · โพสต์ 2012-9-8 16:33:44

ขอบคุนมากครับ

Hot_G · โพสต์ 2012-10-5 08:32:48

สนุกก มากๆ อยากอ่านต่ออออ

white_blue · โพสต์ 2012-10-6 16:09:37

ขอบคุนมากครับ

joojubjub · โพสต์ 2012-11-25 08:50:59

ขออ่านตอน สอง หน่อย น้าส

Badboys · โพสต์ 2012-11-28 15:35:55

ขอบคุณครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-11-29 21:17:57

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

hunwei · โพสต์ 2012-12-19 14:51:28

ขอบคุณครับ

Klong · โพสต์ 2013-4-7 10:40:23

ขอบคุนครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 2

คะแนน

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร