ไอ้ชาติหมา อ้ายชาติคน ??
อ้ายชาติคน
ของท่านพุทธทาสภิกขุ
เมื่อมนุษย์ทั้งหลายเบื่อที่จะเข้าวัด แม่หมาตัวหนึ่งก็ชวนลูกหมาไปฟังเทศน์ ทางที่จะไปวัดนั้น ต้องผ่านป่าช้าที่ทิ้งศพมนุษย์ ด้วยความเคารพในธรรม แม่หมาจึงเร่งลูกเพราะกลัวจะไปสาย ส่วนลูกหมานั้นกำลังหิวเป็นกำลังจึงอ้อนวอนขอกินศพก่อน ผู้ชมลองฟังคำโต้ตอบของแม่ลูกคู่นี้ดู
แม่หมา เจ้าจะกินตรงไหน ไวบอกแม่
ลูกหมา รสเลิศแท้ ตาผี ไม่มีสอง
แม่หมา อย่าเลยลูก ตามัน แส่แต่มอง ทั้งโขนหนังนั่งจ้องกระจกเงาจะหาแลแต่สิ่งที่สวยงาม
ลูกหมา ถ้าอย่างนั้น ฉันกินหูมัน ได้ไหมเล่า?
แม่หมา หูมันเฝ้าแต่จะฟังเสียงสอพลอ
ลูกหมา (รำพึง) แม่จ๋า, หูมันคงไม่ฟังพระสั่งสอน ลูกขอวอนกินจมูกได้ไหมหนอ?
แม่หมา อย่าเลย, ถ้าเจ้าหยิ่งในเหล่ากอ มันชอบพอแต่จะดมกลิ่นดีๆ
ลูกหมา ถ้าอย่างนั้น ลูกจะกินลิ้นมันนะ
แม่หมา ตายละ ! สับปลับ ปล้อนปลิ้น ลิ้นคนนี่ ปากว่าชอบนิพพานอย่างโน้นนี้ แท้จริงซิ สังสารวัฏฏ์เต็มอัตรา
ลูกหมา ถ้าอย่างนั้น, ฉันกินมือ ได้หรือแม่?
แม่หมา อัปรีย์แท้ เทียวลูก, มือคนหนา หน้าไหว้หลังหลอกต่อครูบา ทั้งเข่นฆ่าเฆี่ยนตี พ่อแม่ตัว
ลูกหมา อย่างนั้นลูกจะขอ กัดกิน ตีนของมัน
แม่หมา ลูกเอ๋ย นั่นมันร้ายอยู่ใช่ชั่ว ไม่ย่างเท้าเข้าฟังธรรมประจำตัว เดินไปทั่วแต่ทางแห่งอบาย
ลูกหมา แม่จ๋า ลูกขอกินหัวใจผี (นะแม่นะ)
แม่หมา (ขู่คำราม ขนตั้งชัน) หยุดนะ อย่านะ นั่นกาลี น่าใจหาย ตัวกู-ของกูอยู่นั่นนะลูกชาย ใจคนร้ายโสมม เสียสิ้นดี
นั่นแหละลูกหมาที่น่าสงสารจึงได้รู้จักสัตว์ที่เรียกตนเองว่า “มนุษย์”ซึ่งแปลว่า มีใจสูง ดีขึ้น จึงจ้องมองดูศพด้วยดวงตาอันเหยียดหยามถ่มเขฬะรดแล้วว่า
“อ้ายชาติชั่ว เรียกตัว ว่ามนุษย์ ผลที่สุด ไม่มีดี อะไรนี่
อนิจจา หมาไม่กิน ขำสิ้นดี เสียแรงที่แสนฉลาด อ้ายชาติคน”
บางคนควรอายหมาเน๊าะ
หน้า:
[1]