Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 13

tanya · โพสต์ 2012-7-22 09:22:07

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“พูดเอาใจกันก็ไม่เลี้ยงข้าวหรอกนะ”ผมว่า พลางพูดต่อ
“พี่อายุตั้งสี่สิบกว่าแล้วจะไปดูดีเหมือนตอนอายุยี่สิบได้ยังไง”
เขาหัวเราะ ถึงจะมีอายุแล้ว แต่เสน่ห์ในตัวของเขาก็ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
“พี่ก็ชอบถล่มตัวเองอยู่เรื่อยผมยังไม่เคยเห็นใครดูสมาร์ทเท่าพี่เลยนะ ขอบอก”
ผมยกมือ บอกให้เขาเพลาๆ ลง
“จะยอกันก็ให้มันน้อยๆ หน่อย อายเด็กมันบ้าง”
เขามองไปทางนพรัตน์ที่นั่งอยู่ และยิ้ม “ผู้ช่วยของพี่หรือ? เด็กอยู่เลยนะ พี่พงษ์เล่าให้ผมฟังเหมือนกันว่าพี่ทำงานหนักน่าดู”
“อืม” ผมส่งเสียงตามประสา ก่อนจะถามบ้าง
“แล้วนี่กลับมาทำไมน่ะ จะย้ายมานี่แล้วหรือ?”
“อ๋อเปล่า ผมมาธุระน่ะ แต่คงอยู่หลายวันหน่อย จริงสิ เย็นนี้ออกไปทานอาหารด้วยกันไหม ไม่เจอกันจะยี่สิบปีแล้ว
ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่หลายเรื่องเลยล่ะ”
ผมรู้ว่าพรายโพยมไปเป็นวิศวกรอยู่อเมริกาเกือบยี่สิบปีแล้ว สำเนียงของเขาจึงแปร่งไปบ้าง เพราะดีใจที่ไม่ได้เจอเขามานาน ผมเลยตอบรับไปทันที
“เอาสิ”
“โอเค งั้นเดี๋ยวตอนเย็นผมให้คนขับรถมารับแล้วกันนะ ขอตัวไปธุระก่อน” เขาว่า และกลับออกไป ผมพยักหน้า นึกแปลกใจระคนดีใจที่ในที่สุดก็ได้เจอเขาสักที แม้จะดูกะทันหันไปหน่อยก็เถอะ ขณะที่ผมกลับมาตั้งใจกับการอ่านหนังสือพิมพ์ เสียงของนพรัตน์ก็ดังขึ้น
“แล้วมื้อเย็นของเราล่ะครับ?”
ผมหันมองเขา แล้วเพิ่งนึกได้
“อืม... เอาไว้วันหลังแล้วกัน วันนี้ติดธุระแล้ว”
นพรัตน์กะพริบตาปริบๆ และเงียบไปพักใหญ่ สักพักถึงได้ถามต่อ
“เมื่อกี้ใครน่ะครับ”
“อ๋อ” ผมพูดอย่างนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำเขาให้รู้จักเลย
“น้องชายคุณพงษ์โพยม ชื่อคุณพรายโพยม เขาไปทำงานอยู่อเมริกาเกือบจะยี่สิบปีแล้วน่ะ”
“แฟนเก่าคุณเหรอ?”
ผมเกือบพ่นกาแฟที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมา
“ว่าไงนะ?”
“เปล่าครับ” นพรัตน์พูด ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า เหมือนเสียงเขาดูห้วนๆ ผมเลยหันไปมอง แต่เห็นเขาทำหน้าอย่างกับรูปปั้น
“เดี๋ยวผมขอตัวไปแผนกไอทีหน่อยนะ” เขาพูด และผุดลุกขึ้น ผมมองตามอย่างแปลกใจ
“ไปทำไมน่ะ”
“ธุระครับ” นพรัตน์ตอบ เจอคำตอบแบบนี้ผมเลยไม่มีเหตุให้ถามอีก เอาเถอะ ปกติเขาก็ไม่ค่อยจะทำธุระส่วนตัวในเวลางานเท่าไหร่ วันนี้ก็งานไม่ค่อยเยอะ ปล่อยไปก็แล้วกัน
ผมพยักหน้า ก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ต่อ และได้ยินเขาเปิดประตูออกไป
นพรัตน์หายออกไปจนถึงเวลาพักเที่ยง ผมเลยต้องออกมาทานข้าวคนเดียว พอผมเยี่ยมหน้าเข้าไปในโรงอาหาร มนุษย์ทุกคนก็เงียบกริบเช่นเคย ผมรู้สึกพอใจเล็กๆ ไม่ต้องมีเด็กๆ เดินตามหลังเสริมบารมี ผมก็ยังเป็นที่ขยาดเหมือนเดิมนั่นแหละ ผมกวาดตามองไปรอบๆ อย่างเคยชิน แล้วสะดุดเข้ากับโต๊ะหนึ่ง ที่แท้นายนพรัตน์มาทานข้าวอยู่กับพวกนายพัชระนี่เอง นพรัตน์เงยขึ้นมองผมในจังหวะนั้นเหมือนกัน แล้วก็หลบสายตาวูบ ผมแค่นลมหายใจออกทางจมูก และเดินปราดๆ ไปหาโต๊ะนั่ง
จะนินทาอะไรไม่ว่าหรอก อย่าให้ผมได้ยินก็แล้วกัน
โรงอาหารเงียบอย่างกับป่าช้า แต่ผมไม่สนใจ ยังคงนั่งทานข้าวออกแนวจะอ้อยอิ่งด้วยซ้ำ ดูซิ ระหว่างผมกับไอ้พวกนี้ ใครมันจะสติแตกก่อน นั่งทานไปได้พักหนึ่ง ก็ได้รู้สึกเหมือนมีใครเดินเข้ามาหา แวบแรกผมคิดว่าเป็นนายนพรัตน์ แต่วินาทีต่อมาก็ต้องบอกตัวเองว่าคิดผิด
“พี่ไพฑูรย์ มาทานข้าวเร็วจัง ผมว่าจะแวะรับพี่ออกไปสักหน่อย”
คนเดินมากลับเป็นพรายโพยม ด้านหลังเป็นฝรั่งในชุดสูทสากลอีกสองสามคน ผมมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ
“คนนี้เป็นหัวหน้างานผม อีกคนเป็นเพื่อนร่วมงาน เขาฟังพี่พงษ์เล่าเรื่องพี่แล้วเลยอยากคุยกับพี่น่ะ”
พรายโพยมอธิบาย ผมมองฝรั่งหัวแดงสองคนที่ถูกแนะนำ อีกคนคงอายุสักสามสิบกว่าๆ ส่วนอีกคนที่บอกว่าเป็นเจ้านายอายุคงใกล้ห้าสิบเต็มที่ หรืออาจจะน้อยกว่านี้ก็ได้มั้ง เห็นว่าฝรั่งหน้าแก่ก่อนวัย
ผมเหลือบมองโต๊ะนายนพรัตน์ และเห็นเจ้าตัวทำท่าจะลุกขึ้น หึ...คิดว่าผมต้องการผู้ช่วยอย่างเขาในการพูดกับฝรั่ง
หรือไง ผมมีพรายโพยมเป็นล่ามอยู่แล้ว อีกอย่างทักษะภาษาอังกฤษของผมก็ไม่ใช่ระดับเบสิก แค่ไม่ได้ทำงานฝ่ายต่างประเทศเท่านั้นเอง
“ผมบอกแล้วว่าพี่สมาร์ทสุดๆ “ พรายโพยมพูดขึ้นหลังจากที่ผมถกปัญหาการบริหารคนอย่างหน้าดำหน้าแดงกับเจ้าฝรั่งสองคนนั่นจนหมดเวลาพักเที่ยง โรงอาหารที่เงียบเลยมีเสียงภาษาต่างประเทศดังขึ้นแทน ผมมองเขา ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ
“พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้แหละ”
พรายโพยมหัวเราะ
“อืม เพราะงี้แหละพี่ถึงดูสมาร์ท หมดเวลาพักแล้วนี่นะ พี่จะกลับไปทำงานเลยรึเปล่า?”
“อืม” ผมพยักหน้า ถึงงานจะมีไม่ค่อยเยอะ แต่ใครจะรับประกันล่ะว่ามันจะไม่เข้ามาถล่มในช่วงบ่ายก่อนวันสุดสัปดาห์ พรายโพยมผงกศีรษะอย่างเข้าใจ หันไปคุยอะไรกับฝรั่งพวกนั้นสองสามคำ แล้วหันมาพูดกับผมต่อ
“งั้นเย็นนี้ เจอกันนะ”
“อืม” ผมตอบ และเดินออกไปพร้อมพวกเขา
ผมไม่เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำตอนที่นพรัตน์เปิดประตูเข้ามา แต่แน่นอนว่าผมดูนาฬิกา เขาหายไปสี่ชั่วโมงกับอีกสามสิบสองนาที ผมจะคิดบัญชีเรื่องนี้กับเขาวันหลัง ตอนนี้เพื่อความสบายใจ ผมจะปล่อยผ่านไปก่อน
“คุณไพฑูรย์” นพรัตน์พูดเสียงค่อย ผมเห็นเขายืนอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่หน้าโต๊ะผมตั้งแต่เดินเข้ามาล่ะ แต่ผมไม่เงยหน้าขึ้นมองเขาหรอก ยังคงตั้งหน้าตั้งตาสนใจกับหนังสือร้องเรียนในมือต่อไป
“ผมขอโทษ”
ขอโทษเรื่องอะไรล่ะ หายไปสี่ชั่วโมงครึ่งกับเศษอีกสองนาที คำขอโทษมันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ
“อืม” ผมส่งเสียง ตายังคงไล่อ่านตัวหนังสือหวัดยิบๆ ในมือต่อ นพรัตน์ยังคงยืนอ้ำๆ อึ้งๆ
“งานการไม่มีให้ทำหรือไง มายืนอยู่ได้” ผมว่า เมื่อเห็นเขายังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น นพรัตน์ขยับตัวอย่างอึดอัด แต่ก็ยอมเดินไปนั่งที่โต๊ะ ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด สงสัยจะต้องทำแบบฟอร์มหนังสือร้องเรียนให้ ระบุให้เขียนตัวบรรจงและใหญ่กว่านี้ แล้วถ้าเรื่องมันเยอะมาก จะเขียนหลายแผ่นก็ได้ ไม่เข้าใจพวกเขียนหนังสือตัวเล็กๆ จริงๆ กะอีแค่ปากกาด้ามละไม่กี่บาท กระดาษก็ไม่ได้หายาก จะประหยัดอะไรกันนักกันหนา
“คุณไพฑูรย์ คุณโกรธผมเหรอ?” นพรัตน์ที่นั่งเงียบไปได้พักหนึ่งถามขึ้นมาอีก ผมที่กำลังหงุดหงิดอยู่กับตัวหนังสือเบียดๆ พวกนั้น พยายามข่มใจตัวเองเต็มที่
“ไม่ได้โกรธ งานมีก็ทำๆ ไป หยุดถามได้แล้ว”
เขาเงียบไปได้อึดใจหนึ่ง แล้วพูดออกมาอีก
“คุณไพฑูรย์ หนังสือในมือคุณน่ะ ผมช่วยอ่านให้ไหม?”
คราวนี้ผมหมดความอดทนจริงๆ วางหนังสือร้องเรียนลงบนโต๊ะเสียงดับตึ๊บ เงยหน้าขึ้นมองเขา เตรียมจะเทศนาค่าที่ทิ้งงานไปสี่ชั่วโมงกว่า แต่พอสบเข้ากับดวงตาสีดำอย่างกับลูกแมวที่มองตรงมา ผมก็เพิ่งจะยอมรับนี่แหละว่าโกรธเขาอยู่ แล้วไอ้ความโกรธนั่นมันก็วูบไปครึ่งหนึ่งทันทีที่เงยไปเห็นหน้า
เอาเถอะ เดิมทีผมตั้งใจจะคิดบัญชีเรื่องนี้วันหลังอยู่แล้ว ปล่อยไปสักวันแล้วกัน อีกอย่าง ตัวหนังสือพวกนี้ก็อ่านลำบาก จ้องมาตั้งนานจนเริ่มปวดตาแล้ว
“อืม” ผมยอมลงให้เขาในที่สุด และเสือกหนังสือฉบับนั้นไปด้านหน้า นพรัตน์รีบเดินเข้ามา ยิ้มแทบหุบไม่ลง
เออ ผมโกรธเขาทำไมนะ....
แล้วเขาก็เริ่มอ่านหนังสือร้องเรียนนั้นให้ผมฟัง กว่าจะอ่านจบผมก็แทบหอบ ไม่ใช่ว่าเขาอ่านไม่คล่อง เสียงไม่ดีอะไรหรอก แต่เพราะมันเป็นเรื่องเดิมๆ อีกแล้ว เชื่อเลยว่าผมนั่งทนแกะตัวหนังสือเบียดๆ นั่น แล้วได้เรื่องงี่เง่าแบบนี้มา
ผมว่าถ้าผมเลิกทำงานที่นี่ ผมน่าจะไปเป็นกองบก.นิตยาสารนิยายน้ำเน่าได้
“เอาล่ะ พอๆ ขอบใจมาก” ผมพูด ขี้เกียจให้เขาเปลืองน้ำลายอ่านต่อ เพราะพอจะเดาตอนจบได้ นพรัตน์มองหน้าผม และส่งหนังสือคืนแต่โดยดี ก่อนจะกลับไปนั่งที่โต๊ะ คงกลัวว่าขืนยืนอ้อยอิ่งอยู่จะสะกิดต่อมหงุดหงิดของผมขึ้นมาอีก
“คุณไพฑูรย์ เย็นนี้จะไปทานข้าวที่ไหนหรือครับ ให้ผมไปส่งนะ” นพรัตน์ถามผมตอนอีกสิบนาทีจะได้เวลาเลิกงาน ผมมองเขา และสั่นศีรษะ
“ไม่ต้องหรอก วันนี้ออกไปเที่ยวกับเพื่อนกับฝูงเถอะ ทำงานนานๆ มันเครียด เดี๋ยวผมคงนั่งรถไปกับคุณพรายเลย”
เขาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้า ผมเลยพูดต่อ
“คุณนพ คุณยังหนุ่มอยู่นะ ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูงเสียบ้าง ไปทำอะไรผ่อนคลาย คุณไม่ต้องตามดูแลผมตลอดหรอก ผมยังไม่แก่ขนาดนั้น”
“ครับ..ผมรู้” เขาพูด และเงียบไปอีก ผมมองนาฬิกา
“ถ้าทำงานเสร็จแล้วก็กลับเถอะ เดี๋ยวผมจะอยู่รอคุณพรายที่นี่แหละ”
นพรัตน์ทำท่าละล้าละลังอยู่อีกพัก แต่ในที่สุดก็ยอมกลับไป
“เจอกันนะครับ ดูแลตัวเองด้วยนะ” เขาพูด ตอนที่เปิดประตูออกไป ผมนึกขำนิดๆ เมื่อนึกว่าเขาที่อายุคราวลูกมาพูดราวกับผมเป็นเด็กๆ ผมถอนหายใจ มองดูนาฬิกา
พรายโพยม....
เกือบยี่สิบปีที่ไม่ได้เจอเขา จะว่าสั้นก็สั้น จะว่ายาวก็ยาว เหมือนช่วงจากกันใหม่ๆ ผมมีอะไรอยากพูดกับเขามากมาย พอห่างไปสักพัก ผมก็คิดถึงเขาแทบทนไม่ไหว แต่หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เหมือนภาพฝัน บางทีผมก็นึกถึงเรื่องระหว่างเขากับผมได้แจ่มชัด บางทีก็เลือนลางเหมือนไม่ได้เกิดขึ้นจริง
จะยี่สิบปีแล้ว....
ผมอึ้งนิดหน่อย เมื่อพบว่าในรถนอกจากคนขับแล้ว ยังมีเพื่อนฝรั่งของพรายโพยมอีกสองคน เอาเถอะ เขาคงอยากคุยเรื่องงานกับผมนั่นแหละ ผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะหวังอะไรได้มากกว่านี้ ดีหน่อยที่พรายโพยมให้ผมนั่งด้านหน้า เลยไม่ต้องทนเบียดกับฝรั่งตัวใหญ่ๆ พวกนั้น
“เดี๋ยวผมขอแวะไปส่งเพื่อนก่อนนะ” เขาพูด ผมพยักหน้าอย่างไม่ทันคิดอะไร พลางนึกว่าจะรับมือกับฝรั่งพวกนั้นอย่างไรดี จนกระทั่งสองคนนั่นลงจากรถ หายเข้าโรงแรมไปนั่นแหละ
“พราย..” ผมเรียกชื่อเขา และหันกลับมามอง พอเห็นหน้า เสียงผมก็หายไปแค่นั้น
“อยากทานอะไรล่ะครับพี่” เขาถาม พร้อมกับยิ้มอ่อนโยน ผมพูดไม่ออกเลยจริงๆ
แว้บนั้นผมรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปเป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบเอ็ดยี่สิบสองอีกครั้ง
พรายโพยมพาผมมาทานอาหารในโรงแรมที่อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา ไม่ใช่ว่าผมไม่มีปัญหาจะจ่ายเงินเข้ามาทานอาหารในโรงแรมหรูแบบนี้ เพียงแต่รู้สึกว่าบรรยากาศมันอึดอัดไปสักหน่อยเท่านั้นเอง เขาสั่งอาหาร แน่นอนว่าเป็นของชอบผมทั้งนั้น ผมรู้สึกตื้นตันอยู่ลึกๆ ที่เขายังจำรายละเอียดเกี่ยวกับผมได้
“งานที่อเมริกาเป็นไงบ้าง” ผมเป็นฝ่ายเริ่มต้นการสนทนาก่อน เขายิ้ม และตอบคำถามผม
“ก็งั้นๆ แหละ เคี่ยวกันไปคนละอย่างกับเมืองไทย ดีตรงค่าแรงเยอะกว่าล่ะมั้ง”
ผมพยักหน้า พลางมองหน้าเขา พรายโพยมยังคงหล่อเหลาคมคายเหมือนเดิม ยิ่งพอโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้ยิ่งทำให้เขาดู
มีเสน่ห์
“โตขึ้นเยอะเลยนะ เหมือนไม่เห็นกันแค่แว้บเดียวเอง”ผมว่า เขาหัวเราะ “จะบอกว่าผมแก่ขึ้นหรือครับ? ผมว่าพี่สิไม่เปลี่ยนไปเลยอย่างกับถูกจับสตาฟไว้”
ผมหัวเราะบ้าง “พี่แก่แล้ว ยิ่งพออายุขึ้นเลขสี่นี่ยิ่งชัดเลยล่ะคนเราพอแก่ตัวไปก็ทำอะไรๆ ได้ไม่เท่าเมื่อก่อนแล้ว สู้คนหนุ่มๆ ก็ไม่ได้”
“โห อย่าพูดอย่างนั้นสิครับเดี๋ยวผมก็ขึ้นเลขสี่ตามพี่แล้วนะ” เขาว่าและทำตาโตผมหัวเราะอีก

ืnneess · โพสต์ 2012-7-22 12:34:18

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom · โพสต์ 2012-7-22 20:32:45

เรื่องสนุกมากครับ

joojubjub · โพสต์ 2012-11-25 11:31:25

ขออ่านหน่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

Badboys · โพสต์ 2012-11-28 17:31:57

ขอบคุณมากครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-12-1 21:41:48

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-17:}

hunwei · โพสต์ 2012-12-19 16:27:11

ขอบคุณอีกครั้ง

Klong · โพสต์ 2013-4-7 13:02:51

ขอบคุนครับ

phattdell · โพสต์ 2013-4-8 00:56:25

ถูกใจใช่เลยครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-17 19:32:52

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-23 06:50:39

ขอบคุนคราฟ

wi2 · โพสต์ 2014-4-24 20:59:45

ขอบคุณครับ{:6_176:}{:6_176:}

Benz_omo · โพสต์ 2014-4-25 21:24:09

ขอบคุณคับสนุกมากๆ

Benz_omo · โพสต์ 2014-4-25 21:34:28

ขอบคุณมากๆนะ

ShangHai · โพสต์ 2015-2-20 00:04:44

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-2-20 00:40:05

ขอบคุนคับ

redboy · โพสต์ 2015-2-20 17:42:20

อย่าลืมนพรัตน์นะ

imboon · โพสต์ 2015-10-18 00:07:02

ขอบคุณครับ

tajarak · โพสต์ 2015-10-19 19:23:53

ขอบคุณครับ

tazman · โพสต์ 2017-1-29 06:30:30

สนุกคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 13

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร