Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 15

tanya · โพสต์ 2012-7-22 09:33:13

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมว่านพรัตน์รู้เรื่องผมมากไปแล้วหมอนี่เห็นสภาพทุเรศทุรังของผมหลายอย่างนับเป็นมนุษย์คนแรกในโลกที่ได้เห็นคนอย่างผมครบทุกสภาพแบบนี้นึกแล้วก็อยากบีบคอปิดปากเสียตอนนี้เลยติดแต่หน้าตอนนอนของหมอนี่ไร้เดียงสาเสียไม่มี ไม่รู้เลยหรือไงว่านอนเตียงคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตอยู่
แล้วจะว่าไป หมอนี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดสักอย่าง....
ผมนึกสงสัยว่านพรัตน์เข้าหาผมเพราะหวังอะไรกันแน่ เหมือนเขาจะจีบผม แต่อายุห่างกันขนาดนี้ ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่หรอก ถึงจะมีเรื่องอาจารย์ที่เขาเล่าก็เถอะ ใครจะไปรู้ว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า หมอนี่คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
ถ้าเขาบอกผมว่าชอบ แล้วผมจะตอบเขาไปว่าอย่างไรนะ...
ผมมองหน้านพรัตน์ที่นอนหลับอยู่ และบอกตัวเองว่าหยุดฟุ้งซ่านเสียที เขาจะทำเพราะอะไรก็ช่าง ผมก็ต้องเป็นผมนี่แหละ ความรู้สึกของเด็กอายุแค่ยี่สิบกว่า มันจะมั่นคงได้อย่างไรกัน เพราะฉะนั้น คนอายุสี่สิบกว่าแบบผม จึงสมควรที่สุดที่จะรักษาจุดยืนของตัวเองเอาไว้ให้มั่น
อย่าให้หลุดเหมือนเมื่อวานนี้อีก
“อือ...อืม...หืม.. อรุณสวัสดิ์ครับ” นพรัตน์พูดอย่างรู้สึกตัวและแทบจะกระโดดลงจากเตียงตอนที่ลืมตาขึ้นมาเห็นผมยืนท้าวสะเอวอยู่
“อืม ไง นอนหลับสบายไหม?” ผมถาม พยายามทำท่าทางไม่ให้เหมือนประชด เพราะผมนึกคำพูดที่ดีกว่านี้ไม่ออกเหมือนกัน
“อ้อ...ครับ” เขาพยักหน้า และหน้าแดงวาบ เม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นบาง เวลาเห็นเขาทำแบบนี้ ผมล่ะอยากจะเดินไปถีบจริงๆ อายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ยังจะทำท่าอายเหมือนเด็กๆ อยู่อีก
แต่แน่นอนว่าคนอย่างผมไม่ทำอะไรป่าเถื่อนแบบนั้น ดังนั้นผมจึงยืนมองเขา รอให้เขาเป็นฝ่ายพูดบ้าง เผื่อผมจะพอนึกคำพูดต่อออก
นพรัตน์ยังคงทำท่าอายม้วนต่อ เชื่อเลย เขาเขินอย่างกับว่าถูกผมจับปล้ำเมื่อวานงั้นแหละ ทำเอาหนังหน้าคนอายุสี่สิบกว่าๆ อย่างผมพลอยร้อนไปด้วย เด็กบ้านี่ น่าถีบจริงๆ
“คุณนพ เรื่องเมื่อวานน่ะ คุณอย่าเก็บเอามาคิดมากเลยนะ” ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายพูดออกไปก่อน เพราะท่าทางปล่อยไป เขาคงได้ม้วนตัวเข้าไปในที่นอนแน่ๆ นพรัตน์หยุดเขิน เงยหน้าขึ้นมองผมทันที ผมไม่ปล่อยโอกาสได้เขาได้พูดอะไร เพราะถ้ามันจี้ใจดำผมขึ้นมา ผมคงแย่
“คุณพรายโพยมกับผมมีเรื่องกันนิดหน่อย แต่เข้าใจกันแล้ว เมื่อวานผมแค่ตกใจ คุณเข้าใจนะ”
เขาพยักหน้าหงึกๆ แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจ หรืออาจจะเข้าใจดีเกินกว่าที่ผมอยากให้เป็นนะ
“แล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ” เขาถามออกมาบ้าง ผมสั่นศีรษะ
“ผมสบายดีแล้ว หายแล้วล่ะ บอกแล้วว่าผมตกใจเฉยๆ ”
“อือ ผมรู้”
รู้อะไรของนายน่ะ ผมนึกในใจ แล้วพูดต่อ
“ถ้าเจอคุณพราย ไม่ต้องทำหน้าอะไรใส่เขานะ ทำเฉยๆ เหมือนปกตินั่นแหละ รู้แล้วใช่ไหมว่าเขาเป็นน้องคุณพงษ์โพยม”
“คุณรู้ได้ไงว่าผมจะทำหน้าอะไรใส่เขา” นพรัตน์ถาม ผมว่าตอนนี้เขาทำหน้าแกล้งซื่อแน่ๆ ผมขมวดคิ้ว ทำหน้าจริงจัง พูดด้วยเสียงดุๆ
“เอาว่าผมรู้แล้วกัน สัญญาสิว่าจะทำหน้าตาปกติ”
นพรัตน์เม้มปาก ยิ้มจนเห็นลักยิ้มบนแก้ม ผมว่าเขาคงเกรงใจผมมั้ง ไม่งั้นคงยิ้มจนเห็นเขี้ยวแล้วล่ะ
“ครับ ผมสัญญา”
สุดท้ายนายนพรัตน์ก็ได้ทั้งนอนค้างและทำกับข้าวทานกับผมเหมือนที่ได้ตกลงกันเอาไว้ตอนแรก ถึงจะเปลี่ยนจากเมื่อเย็นวานมาเป็นเช้าอีกวันแทนก็เถอะ ตอนนี้ผมกับเขากำลังเดินซื้อของไปทำมื้อเที่ยงกันในห้างฯ เพราะเราตื่นสายโด่งจนตลาดวายหมดแล้ว
เขาชวนผมซื้อนั่นซื้อนี่ด้วยอาการของคนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ปกติหมอนี่ก็อารมณ์ดีอยู่แล้ว แต่วันนี้เหมือนจะยิ่งดีกว่าวันอื่น วัดได้จากอัตราการยิ้ม ที่แทบจะไม่หุบเลยทีเดียว ผมมองๆ แล้วสงสัยว่าชาติก่อนเขาคงเคยประกวดได้นางสาวไทย
“ถามจริงเถอะ มาค้างกับผมแบบนี้ ที่บ้านไม่ว่าอะไรเหรอ?” ผมถามเขาตอนที่เรากลับขึ้นรถแล้ว เขาสั่นศีรษะ
“พี่ชายผมแต่งงานแล้วนะ พี่สาวก็ด้วย แต่เขาแวะมาเยี่ยมผมบ่อยก็เท่านั้นแหละ พ่อแม่ก็เสียแล้ว ความจริงผมก็เกือบจะเหลืออยู่ที่บ้านคนเดียวแล้วล่ะ”
“อ้าว แล้วนี่ไม่วางแผนแต่งงานบ้างหรือไง หรือเก็บเงินอยู่” ผมแซว เขาหันมามอง ทำหน้ามุ่ย
“ผมบอกแล้วว่ายังไม่มีแฟน รออยู่เหมือนกัน ไม่รู้จะได้รึเปล่า”
“ถ้าอายุเยอะกว่ามากๆ ผมว่าไม่ไหวหรอก เชื่อสิ”
“คุณไม่เคยชอบคนอายุมากกว่า คุณจะรู้ได้ไง” เขาเถียง ทำหน้าไม่เชื่อสุดๆ ผมเลยปั้นหน้าทรงภูมิเต็มที่
“รู้สิ อย่างน้อยผมก็อายุมาก....”
พูดไปก็กระดากตัวเอง ผมกำลังเล่นอะไรกับเขากันแน่เนี่ย ได้ยินเสียงนพรัตน์พูดต่ออย่างร้อนรน
“งั้นไม่ต้องบอกผมนะ ผมไม่อยากรู้”
“ทำไมล่ะ”
“ผมกลัวอกหัก”
เหลือเชื่อจริงๆ คำนี้ของเขาเล่นเอาผมพูดต่อไม่ออก นพรัตน์นิ่งไปอีกพักหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมายิ้มจนเห็นเขี้ยว
ผมล่ะนึกอยากถีบเขาขึ้นมาตะหงิดๆ
ก่อนถึงบ้าน นพรัตน์ยังชวนผมแวะเช่าหนังอีกสองเรื่อง กะว่าจะเอาให้ครบตามคำพูดที่พูดกันวันนั้นเลยทีเดียว
เอาเถอะ วันเสาร์ก็ว่างๆ ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว ขณะที่กำลังเลือกว่าจะดูเรื่องอะไร ผมก็มีโทรศัพท์เข้ามา
“สวัสดีครับ อ้อ...พรายเหรอ?” ผมพูดโทรศัพท์อย่างไม่ทันนึก หันไปมองอีกทีก็เห็นนพรัตน์จ้องเขม็ง สงสัยจะได้ยินว่าผมเรียกชื่อใคร
“พี่ไพฑูรย์ วันนี้ว่างรึเปล่า ผมจะออกไปซื้อของฝากแฟน ไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ”
ผมมองนพรัตน์ แล้วกะพริบตาปริบๆ
“พี่ไม่ว่างหรอก ติดธุระอยู่ โทษทีนะ”
“อ๋อ งั้นไม่เป็นไร ไว้เจอกันนะ” เขาว่าและวางสายไป ผมเงยหน้าอีกทีก็เห็นเจ้าเด็กนั่นยิ้มแก้มแทบปริ เอ่อ... ผมแค่ไม่อยากไปซื้อของฝากแฟนคนอื่น ก็แค่นั้นเอง เจ้านี่เข้าใจไปถึงไหนเนี่ย
ผมขี้เกียจอธิบายเหตุผล เพราะไม่รู้จะอธิบายไปเพื่ออะไร นพรัตน์ดูอารมณ์ดีสุดๆ ชนิดแทบจะอุ้มผมลงจากรถตอนที่กลับถึงบ้าน ผมเลยรีบยัดถุงข้าวของใส่มือของเขาแทน
เที่ยงนั้นเราทำข้าวผัดแฮมกินกัน ฝีมือทำครัวเขายังคงไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม ช่วยได้แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างต้มน้ำ
ล้างผัก แล้วก็ล้างชามเท่านั้นแหละ จากนั้นเราก็ทอดข้าวเกรียบเพื่อจะเอาไปนั่งทานกันตอนดูหนังแผ่นหน้าจอทีวี ปรากฏว่าเขาก็ยังทอดไหม้อีก ผมล่ะแทบจะจับเขาเข้าคอร์สเรียนทำครัวจริงๆ พอผมบ่นๆ มากๆ นพรัตน์ก็จะทำหน้าเจื่อนๆ แล้วช้อนตามองผมเหมือนไอ้ตุ๊กตาแมวที่เขาซื้อฝาก ซึ่งผมยังไม่มีเวลาเอามาหาที่วางข้างล่าง มันเลยยังสถิตอยู่บนหัวเตียงของผม
เจอแบบนี้ผมเลยคร้านจะบ่นต่อ ปากท้องใครปากท้องมัน เอาไว้เขาพึ่งมือผมไม่ได้ก่อน คงนึกถึงสิ่งที่ผมพร่ำสอนไปบ้างนั่นแหละ
ดูหนังจบไปเรื่อง พอกับข้าวเกรียบที่ทานเข้าไปอืดได้ที่ ผมเลยชวนเขาออกไปเดินเล่นย่อยอาหาร ดูนกดูคนจูงหมาเดินรอบหมู่บ้านในยามเย็น เพื่อนบ้านหลายคนทักอย่างสงสัย เพราะไม่เคยเห็นผมมีญาติมาเยี่ยมกับเขาสักที ผมเลยเนียนไปว่าเป็นลูกของพี่ชายซึ่งเป็นลูกของป้า นพรัตน์ทำหน้ามุ่ยๆ แล้วบ่นอุบอิบอะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่ชัด
เราเดินคุยนั่นคุยนี่ แวะทักเพื่อนบ้าน หยอกเด็กเล่นมาจนถึงสระว่ายน้ำ นพรัตน์เลยได้แผนการใหม่ของสัปดาห์หน้าทันที
“เสาร์หน้าผมมาว่ายน้ำกับคุณดีกว่า ว่ายคนเดียวเบื่อแล้ว” เขาว่า ผมทำหน้าขึงขัง
“ผมตื่นไปว่ายน้ำแต่เช้านะ จะมาทันเหรอ?”
“ผมก็มาค้างตั้งแต่วันศุกร์ไง” เขาตอบ
นั่น...รอบคอบเสียไม่มี
ผมชักสงสัยว่าท่าทางเขาจะได้ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกับผมวันใดวันหนึ่ง ดูจากการรุกคืบที่เป็นๆ อยู่ ผมมองหน้าเขา และคิดว่าถ้าเป็นงั้นจริงผมจะทำอย่างไรต่อดี
ซื้อเตียงใหม่สักหลัง หรือซื้อโซฟาแบบปรับเอนได้ดีนะ
ผมนึกขำกับความคิดตัวเอง ท่าทางผมจะเข้าสู่วัยกลางคนเต็มที่แล้ว เลยนึกอยากมีลูกๆ หลานๆ มาอยู่เป็นเพื่อนบ้าง
เจ้าหลานได้ฟรีคนนี้ก็น่ารักพอสมควร เสียแต่ว่าจะทนอยู่กับผมได้กี่น้ำเชียว
“นี่ คุณนพ” ผมเรียกเขา ซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากร้านขายไอศกรีม
“ครับ?”
“ถ้าคุณจะลาออก บอกผมสักเดือนสองเดือนนะ ผมจะได้หาคนมาแทน”
นพรัตน์กะพริบตาปริบๆ ค้างมือที่แกะห่อไอศกรีมไว้อย่างนั้น
“ผมไม่ให้ใครมาแทนที่ผมหรอก”
เขายังเด็ก อายุเพิ่งยี่สิบต้นๆ เรียกว่ารุ่นลูกรุ่นหลานผมแล้ว ถึงอย่างนั้น ผมกลับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นแรงอีก
แต่ก็เท่านั้นแหละ
เพราะผมจะไม่สั่นคลอนอีกเป็นครั้งที่สอง
บันไดขั้นที่5
พรายโพยมกลับไปอเมริกาหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น ผมซื้อของขวัญวันแต่งงานฝากเขา และบอกว่าคงไปร่วมไม่ได้ เพราะติดงานที่บริษัท เขาไม่ว่าอะไร บอกขอบอกขอบใจผมเหมือนเคย แล้วก็จากไปทั้งรอยยิ้ม
ผมมองเขา แล้วยิ้มให้ตัวเอง เหมือนเขากลับมาเพื่อกรีดแผลเก่ากลัดหนองของผม บ่งมันออก ในที่สุดมันก็หายเสียที
กิจวัตรประจำวันของผมที่บริษัทก็เหมือนเดิม แต่กิจกรรมที่บ้านช่วงสุดสัปดาห์ของผมดูจะเปลี่ยนไปเยอะเลยทีเดียว
พักนี้นพรัตน์มาค้างที่บ้านผมวันศุกร์ แล้วค่อยกลับเช้าวันอาทิตย์ สิริรวมแล้วสองคืนกับอีกหนึ่งวัน ดังนั้นพอเช้าวันเสาร์ สระว่ายน้ำเลยมีคนเพิ่มขึ้นอีก
ปกติผมจะว่ายน้ำคนเดียว เพราะวันหยุดไม่มีใครตื่นแต่ไก่โห่ไปว่ายน้ำหรอก แต่ผมรู้มาว่า ออกแรงมากๆ ตอนเย็นไม่ดี เลยไปแต่เช้านี่แหละ แถมคนไม่เยอะ แดดไม่ร้อน ได้ยึดสระว่ายคนเดียวสบายใจ แต่ตอนนี้เพิ่มนพรัตน์มาอีกคนหนึ่ง เอาน่ะ คนเดียวใช่ว่าจะทำให้สระแคบลงเสียหน่อย แถมนพรัตน์ก็ไม่ได้ส่งเสียงหนวกหูอะไร
แค่ร่างกายวัยหนุ่มของเขาทำเอาผมเสียความมั่นใจไปบางส่วนเท่านั้นแหละ
ผมมันอายุเยอะแล้ว เฟิร์มขนาดไหนก็ฟิตสู้ผู้ชายวัยรุ่นอายุยี่สิบกว่าๆ ไม่ไหวหรอก โชคยังดีที่นพรัตน์เป็นผู้ชายหุ่นนายแบบ ไม่ล่ำกล้ามแบบนักกีฬา มีกล้ามเนื้อพอสวย ดูแล้วก็ให้นึกสงสัยต่ออีกว่าทำไมหมอนี่ไม่ไปเอาดีด้านถ่ายแบบเสียเลย มาทำงานน่าเบื่อน่ารำคาญกับผมอยู่ได้
โชคดีที่ตอนเช้าไม่มีคน ผมขี้เกียจฟังข้อเปรียบเทียบว่าใครหุ่นดีกว่าใคร ถึงผมจะไม่ได้คิดมากก็เถอะ
ผมออกว่ายน้ำตามปกติ ส่วนเจ้านพรัตน์ว่ายบ้างไม่ว่ายบ้าง สงสัยจะมัวแต่จับผิดท่าว่ายน้ำของผมอยู่ ผมเลยชวนเขามาว่ายแข่ง แล้วพบว่าคนหนุ่มๆ แรงดีกว่าจริงๆ นั่นแหละ ถึงอย่างนั้น ผมก็สนุกอยู่พอสมควรทีเดียว
พวกเราว่ายน้ำกันจนพระอาทิตย์เริ่มขึ้นสูง จึงขึ้นจากสระ จากนั้นก็แวะไปทานอาหารเช้าง่ายๆ ตรงร้านค้าที่เปิดอยู่แถวนั้น แล้วค่อยเดินกลับมาบ้าน ผมอาบน้ำอีกครั้ง หลังจากยืนสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกพักหนึ่ง ถึงได้รู้ว่าต้องออกไป
ซื้อของบางอย่างมาเป็นการเร่งด่วนเสียแล้ว
“คุณนพ ผมจะออกไปซื้อของตรงร้านหน้าซอยสักแป๊บ ดูบ้านให้หน่อยนะ”
“ซื้ออะไรล่ะครับ ออกไปด้วยกันสิ” เขาว่า ผมทำหน้าอ้ำๆ อึ้งๆ เขามองผม สักพักก็หน้าแดงขึ้นมา
“ผมเข้าใจล่ะครับ ผมไม่แอบดูหรอกว่าไซต์ไหน”
ผมงงกับคำพูดเขาพักหนึ่ง ถึงค่อยนึกออก
“คิดว่าผมจะออกไปซื้ออะไรน่ะ?”
นพรัตน์หน้าแดงอย่างกับผู้หญิงเพิ่งพบรักใหม่ๆ
“ก็....มันมีอย่างเดียวไม่ใช่เหรอที่ผู้ชายแบบเราต้องซื้อโดยไม่ให้ใครรู้น่ะ”
ผมถลึงตาใส่เขา และเอ็ดขึ้น “จะบ้าเรอะ ผมแค่จะไปซื้อยาย้อมผม”
“อ้อ” เขาร้องอออกมา และมองด้วยสายตาสงสัย

ืnneess · โพสต์ 2012-7-22 12:49:21

ขอบคุณครับ ^^

Medmayom · โพสต์ 2012-7-22 21:51:07

อุ้ย นึกว่าจะมีเลิฟซีนซะแล้ว

joojubjub · โพสต์ 2012-11-25 11:40:43

ทำไมต้อง ชั่วโมงล่ะ 5 ตอนนน แอ้ยยย T^T

Badboys · โพสต์ 2012-11-28 17:44:02

ขอบคุณมากครับ

kiwwy · โพสต์ 2012-12-1 22:07:37

ขอบคุณขร๊า อิอิ {:sm-32:}

hunwei · โพสต์ 2012-12-19 16:50:07

ขอบคุณครับ

Klong · โพสต์ 2013-4-7 13:25:47

ขอบคุนครับ

phattdell · โพสต์ 2013-4-8 01:45:06

โอคเป็นที่สุดครับ

tarsii · โพสต์ 2013-12-17 20:00:23

ขอบคุณมากนะ

cawee · โพสต์ 2013-12-23 06:53:12

ขอบคุนคราห

wi2 · โพสต์ 2014-4-24 21:02:27

ขอบคุณครับ{:6_171:}{:6_171:}

ShangHai · โพสต์ 2015-2-20 00:30:28

ขอบคุณครับ

minone · โพสต์ 2015-2-20 00:58:01

ขอบคุนคับ

redboy · โพสต์ 2015-2-20 17:58:38

ตอนนี้มีความสุขจัง

imboon · โพสต์ 2015-10-18 00:30:48

ขอบคุณครับ

tajarak · โพสต์ 2015-10-19 19:42:58

ขอบคุณครับ

tazman · โพสต์ 2017-1-29 06:39:04

555 ยาย้อมผม

jatuAAA · โพสต์ 2017-1-30 04:49:22

ขอบคุณครับ

auto101 · โพสต์ 2017-1-30 16:43:42

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

Stair.ขยับรัก ข้ามขั้น : (รุ่นพ่อ?VSรุ่นลูก)+++ 15

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร