OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 39

tanya · โพสต์ 2012-9-4 11:33:46

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
....แล้วทำไม..?...
“..เกลียด..ผมเกลียดพี่..เกลียดคนอย่างคุณที่สุดในโลก..ทำไมต้องเป็นผม..ทำไมต้องทำร้ายผม...ไม่สงสารผมบ้างเหรอ?...ไม่คิดจะสงสารผมซักนิดรึไง?...”
น้ำเสียงที่เจ็บปวด..และแววตารวดร้าวที่มองมายังชัดเจน..
..สงสาร..?..
คำถามของเจ้าเด็กที่กำลังร้องไห้ซบอกอยู่ตรงหน้ายังติดหู..
....โตก้มมองร่างที่กอดเขาแล้วร้องไห้ลั่นอีกครั้ง ภาพที่เห็นทำให้หัวใจที่แข็งกร้าวก็พลันอ่อนยวบลงอย่างไม่รู้ตัว..
ยิ่งเห็นมันร้องไห้เท่าไหร่ ยิ่งเห็นมันทุกข์ใจแค่ไหน ท่าทีที่แสดงออกมาก็ยิ่งย้ำ..ยิ่งถามให้คิด..
..ไม่คิดจะสงสาร...จริงๆหรือ...
ครั้งนี้เขาถามตัวเองแบบนั้น...
เพราะความสงสารเป็นที่มาของความใจอ่อนและความผิดพลาด..งานแต่ละอย่างที่เขาทำเกี่ยวพันกับชีวิตคน ต้องถือคติ “ถ้าไม่ทำมัน มันก็ทำเรา ถ้าไม่จัดการมัน มันก็จัดการเรา” เพราะฉะนั้น ความใจอ่อนสำหรับเขามันไม่จำเป็น..
แต่พอเห็นร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กอดเขาไว้แน่น และร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเจ็บปวด..ด้วยความทุกข์ที่เขาเป็นส่วนหนึ่ง ที่สร้างมันขึ้นมา....มันก็อดจะ..ถามตัวเองไม่ได้......แต่... โตถอนใจแรงๆ..ด้วยความกลัดกลุ้ม..
ถึงสงสาร ก็ช่วยอะไรไม่ได้..ถึงคิดไป..ก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว..เพราะทางของมันเขาไม่ได้เป็นคนกำหนด และทางของเขาเอง ก็กำหนดไม่ได้..ทุกอย่างมันอยู่ในกำมือของป๋า เพียงคนเดียวเท่านั้น..
คิดเท่าไหร่ก็ได้แต่สมเพชตัวเอง แถมยังมีแต่ความลังเล สับสน ไม่เข้าใจ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย โตถอนใจฟึดฟัดเขาไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ก้มมองเจ้าคนตรงหน้าที่ยังร้องไห้ไม่หยุด ความหงุดหงิดก็ทำให้เขาตัดสินใจจะแงะมันออกซักที
..เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้น ก็คงไม่เว้นจะต้องใจอ่อนและต้องถูกตำหนิอีก...
ยกมือขึ้น..ตัดสินใจจะแงะมันออก..แต่กลับง้างค้างไว้อยู่แบบนั้น..สมองสั่งให้ทำ แต่ร่างกายกลับไม่ขยับ..
มันชะงักกับเสียงเล็กๆน่ารำคาญในหัว..
...กระทั่งรู้สึกเย็นวูบตรงช่วงลำตัว..เขาก้มลงไปดู..เห็นเจ้าคนนั้นละมืออกจากเอวเขา..ใบหน้าแดงก่ำเปื้อนน้ำหูน้ำตาค่อยๆเงยขึ้นมา..
..เจ้าตัวชะงักไปกับมือที่กำลังง้างขึ้นของเขา..ชักสีหน้าเหยแล้วเดินกึ่งวิ่งหน้าเบี้ยวออกไป..โตนิ่ง..อ้าปากค้าง..นึกโมโหตัวเองเป็นครั้งแรก ที่ง้างมือไว้แล้วไม่ยอมทำอะไรเลย....ลังเล มันไม่ใช่นิสัยของเขา..และการลังเลแบบนี้..มันทำให้เขาโมโหตัวเองชอบกล....ทั้งที่อยู่ใกล้แค่นี้..จะเอมมือไปคว้าไว้ หรือจะผลักไสก็ได้ทั้งนั้น....แต่ไม่ทำ..
โตถอนใจแรงๆ..ก้มลงหยิบแปรงสีฟันและผ้าเช็ดตัวของไอ้เด็กโง่ที่ทำให้เขาว้าวุ่นหงุดหงิด ป่านนี้มันคงไปนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง..และลืมไปแล้วว่าทิ้งอะไรไว้..โตเดินตามทางที่คาดว่าเจ้าตัวจะไป..ถอนใจให้ใส่ตัวเองเป็นระยะ.....เพราะไม่ยอมเอื้อมมือไป..ต่อให้ใกล้แค่ไหน..ก็ไม่ถึง..
ผมเดินกึ่งวิ่งมาจากทางเดินแคบๆ โซเซกลับเข้าไปในห้องขัง ที่ตอนนี้ว่างเปล่าเพราะไม่มีคนอยู่ ยกแขนขึ้นปาดน้ำตาตัวเองที่ยังไหลเป็นสาย....สะอื้นออกมาเบาๆอย่างหยุดไม่ได้แล้วผมก็รีบอุดปากไว้..
หลังจากร้องไห้ซบอกพี่โตจนพอใจ ผมนึกว่าจะโดนดีอีกซักรอบ..แต่ก็เปล่า มีเพียงมือที่ง้างขึ้นและสีหน้าหงุดหงิด แต่แค่นั้นก็เกินพอแล้ว พอที่ผมจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ....ไม่พอใจที่มาร้องไห้แตะต้องตัวเขาอีก..
ผมเม้มปากแน่น ถลาไปอีกมุมของเรือนจำ ที่ใกล้ๆห้องน้ำ แม้จะเหม็น แต่ก็ไม่สนใจ ผมแหวกข้าวของเครื่องใช้ที่กองๆสุมกันอยู่ แล้วมองไปที่ผนังปูน..มองชอล์คสีขาวที่ขีดบอกวันที่ ..ผมก้มนับช้าๆด้วยนัยน์ตาแดงก่ำเปื้อนน้ำตาและร่างกายที่สั่นระริกไม่หาย....สองเดือน..กับอีกสามวัน......ผมก้มหน้าต่ำ..สะอื้นไห้ออกมาอีกรอบ..เดินโซเซกลับไปที่นอนตัวเอง..ก้มลงคว้าหาผ้าห่มที่แม่เย็บให้ คว้ามากอดแน่น.....อีกสามอาทิตย์..กว่าที่ผมจะพบแม่..แต่ตอนนี้ ผมอยากเจอแม่เหลือเกิน
   อยากจะร้องไห้บนตักไม่ ซบอกเหมือนเด็กๆและให้แม่ลูบหัวช้าๆปลุกปลอบเบาๆ..อยากให้แม่บอกว่าไม่เป็นไร อยากให้แม่บอกว่าเข้มแข็ง..อยากได้ยินเสียง..อยากอยู่ใกล้ๆ  ผมน้ำตาร่วง ยามคิดถึงเวลานั้น..
   กลิ่นหอมสะอาดของผ้าห่มเหมือนกลิ่นของแม่ มันไม่ได้มีกลิ่นสาบอับๆเหมือนผ้าห่มของคนที่นี่..แต่ถึงมี ผมก็ไม่สนใจ..ในเมื่อมันเป็นของแม่ มันก็คือกลิ่นของแม่ และมีแม่..อยู่ข้างกายผมเสมอ....เหมือนมีแม่อยู่ใกล้ๆ..เหมือนมีแม่คอยโอบกอดและให้กำลังใจอยู่ตลอกเวลา..และถ้าแม่อยู่ตรงนี้..บางที แม่อาจจะบอกผมได้..ว่าควรทำยังไง....แม่คงจะบอกได้ ว่าผมต้องเลือกทางไหน และจะบอกให้ผมเลือกทางที่ดีที่สุดเสมอ.....เพราะแม่ คือคนเดียวในโลกนี้..ที่หวังดีกับผม และรักผมมากกว่าตัวเอง....ผมกอดผ้าห่มผืนโตไว้แนบอก..ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น..ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาเป็นสาย..
..แต่ตอนนี้ไม่มีแม่...ไม่มีใครอยู่กับผม..ไม่มีใครอยู่ข้างๆผม..ไม่มีใครสามารถช่วยผมได้อีกแล้ว.......ผมจะทำยังไง...?..
Imprison 33: งูเห่า
ซุกหน้าลงกับผ้าห่มผืนเดิม หลับตาแน่น..ไม่อยากจะสนใจอะไร...
  เสียงสะอื้นในลำคอยังกลั้นไม่ไหว ก็ได้แต่ปล่อยมันไป หวังว่าคงจะหายไปเองถ้าหมดแรง..
  ผมนั่งนิ่งๆ อยู่ในมุมหนึ่งของห้องขัง ไม่สนใจจะไปอาบน้ำหรือกินข้าวอย่างคนอื่นเขา..ได้แต่กอดผ้าห่มผืนบางไว้แนบอก.. ในอกมันยังเจ็บปวดรวดร้าว..แต่เสียงร้องในลำคอกลับแผ่วหาย..ผมได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ..
และให้ผ้าห่มของแม่เป็นที่ซับน้ำตา ...
ตึก!
เสียงอะไรหนักๆกระทบพื้น ทำให้ผมชะงัก..แต่ก็ไม่คิดจะเงยหน้าขึ้นมามอง จะเป็นใครหรืออะไรก็ช่าง.. เสียงคล้ายลมหายใจดังแผ่วเบา..แต่เพราะไม่มีใครเลยยิ่งเด่นชัด..ผมขมวดคิ้วน้อยๆ..เมื่อได้ยิน....ได้ยินเสียงลมหายใจ..และรู้สึกเหมือนมีใคร..อยู่ข้างๆ...ในหัวพลันคิดถึงคนๆนั้นทันที..พี่โต..คนที่มอบอกให้ร้องไห้..มอบไหล่ให้พักพิง..
..แต่ภาพใบหน้าเครียดเขม็งของผู้ชายคนนั้นและมือที่ง้างขึ้นก็ทำให้ความคิดนี้ต้องล้มเลิกไป..พร้อมกับความรู้สึกเจ็บเสียดอันไม่มีที่มาเกิดขึ้นอีกครั้ง..ซึ่งผมก็ได้แต่กอดผ้าห่มผืนนี้แน่นขึ้นอีก และซุกหน้าลงไปแน่นขึ้นเรื่อยๆ..
...ซึมซุบเอาความรู้สึกดีๆของแม่..ของบ้าน..มาเยียวยาหัวใจ.....อยากหลับตาลง..แล้วไม่ลืมตาตื่นขึ้นมาพบความจริงเสียเลย..
แกร๊ง...
   เสียงพูดคุยและเปิดประตูห้องขังทำให้ผมลืมตาขึ้นมาทันที แต่ก็ยังนิ่ง ไม่ยอมขยับไปไหน ฟังเสียงพูดคุยปนเสียงหัวเราะของผู้คนในนี้แล้วรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเหล่านั้น เจ็บที่ตัวเองรู้สึกเจ็บปวดหดหู่อยู่คนเดียว..ท่ามกลางเสียงหัวเราะและความสุขของผู้คนโดยรอบ.....แต่ทว่า มันกลับดังเพียงไม่นาน..แล้วเงียบ..
..ความประหลาดใจเกิดขึ้นพร้อมกับความหวาดระแวงทันที..จู่ๆทำไมคนพวกนี้ถึงเงียบ..และทำไมถึงเป็นแบบนั้น....
..สังหรณ์ร้ายเกิดขึ้นทันควัน..หรือ..จะมีใครทำอะไรผม..
  กำลังคิดจะขยับตัวและโผล่หน้าขึ้นไป แต่กลับได้ยินเสียงเรียก..
“.....พี่โต..”..แล้วอะไรสักอย่างข้างกายผมก็ถอนใจแรง..ทำให้หัวใจแปลบวูบ..
คนที่อยู่ข้างๆ...คือ...
“..อะไร...”  เสียงนั่นยิ่งทำให้ผมมั่นใจ..นี่...เขามานั่งข้างๆผม..งั้นเหรอ?
“..เมื่อกี้เฮียวิทย์มาหา..บอกว่าจะคุยด้วย..”
“..มันรออยู่ไหน?”
“..ห้องพยาบาลว่ะ..”
ห้องพยาบาล...ผมที่นั่งเงียบฟังบทสนทนาของทั้งสองคนมาตลอดขมวดคิ้ว..เมื่อนึกถึงห้องพยาบาล..
...พี่กันย์..
“ ดูมันด้วย ห้ามใครมายุ่ง ! ”  เสียงตะโกนลั่นใกล้หู พร้อมกับความอบอุ่นที่ผละหาย ทำให้รู้ว่าคนข้างกายลุกไปแล้ว..
..ความหนาวเหน็บเข้ามาแทรกอย่างรวดเร็ว..พร้อมกับลางสังหรณ์...ร้าย..บางอย่าง..ที่มาพร้อมกับความหนาวเหน็บและโดนเดี๋ยวทันทีที่พี่โตออกไปจากห้องขัง.. ผมหลับตาลงช้าๆ..สะอื้นในลำคอแผ่วเบา.....ทั้งที่น่าจะรังเกียจและผลักไส..แต่ไม่ว่ายังไง..ผมก็เกลียดเขาไม่ได้..แต่ก็ไม่กล้าจะฉุดรั้ง..หรือพักพิงได้เลย.....ความหนาวเหน็บและวูบโหวงในอก เหมือนบางสิ่งขาดหายไป ทำให้ผมรู้ ว่าน้ำหนักการมีตัวตน.. แม้จะเป็นแค่ความคิด ของผู้ชายคนนั้น มันมากแต่ไหน..สำหรับผม....แต่.......ผมคงไม่มีตัวตนในความคิดของเขา..ผมขดตัวแน่นขึ้นอีก ใบหน้าจมลงกับผ้าห่มเท่าที่ทำได้จนแทบหายใจไม่ออก..ในสมองยังหวัง..ว่าจะมีคนมานั่งข้างๆและคอยให้ความอบอุ่นอีกครั้ง..ทั้งที่มันก็แค่ความหวังลมๆแล้งๆของตัวเอง..ถึงรู้ว่าคงไม่มีทางเป็นไปได้..แต่ก็อยากจะลองคิดดู..
ภายใต้กลุ่มอาคารที่กลายเป็นสีสลัวเลือนรางเพราะแสงอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้า ท้องฟ้าสีดำสนิทที่ดวงดาวเริ่มปรากฏประปรายภาพที่เห็นทำให้ผู้เฝ้ารออดจะอมยิ้มไม่ได้
  วิทย์ยืนนิ่งอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้อาคารพยาบาล เขากำลังรอเจ้าลูกน้องผู้โชคร้ายที่ใส้ติ่งดันกำเริบซะตอนนี้ มันเลยต้องถูกหามส่งห้องพยาบาลด้วยอาการร้องโอดโอยแทบเป็นแทบตาย..เพราะทางเรือนจำไม่ยอมส่งตัวนักโทษที่เป็นผู้ป่วยตอนกลางคืน..  ก็เลยมีแต่..ไอ้หมอเก๊คนเดียวที่พอช่วยได้..
แต่เขาก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเท่าไหร่..เพราะต้องการจะมาจับตาดูพฤติกรรมของหนึ่งในศัตรูของกลุ่ม และ..นัดพบกับเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ยังมาไม่ถึง....คนของเจ้าเพื่อนโง่ๆของเขาบอกว่า หายไปกับไอ้เด็กคนนั้น..โดยที่ยังไม่ทานข้าวเย็นด้วยซ้ำ..
วิทย์ แอบหน้ามุ่ย แล้วถอนใจแรง..มันเคยว่าเขาว่าไม่รู้จักแยกแยะ..งานนี้อยากด่านักว่าใครกันแน่ไม่รู้จักแยกแยะและ..ไม่รู้จักคิด.....เดี๋ยวใกล้ตายหมู่แล้วมึงจะรู้สึก..
แซ่ก...
เสียงย่ำด้านหลังทำให้ชายหนุ่่มชะงัก..หันขวับไปมองทันควัน..
“ มีอะไร? “ เขาถามเสียงแข็ง เมื่อพบว่าคนตรงหน้าคือใคร..กันย์หรือเจ้าหมอเก๊ที่เพิ่งโนนนินทาเดินมาใกล้ ในชุดเสื้อกาวน์สีขาวทับชุดนักโทษสีน้ำตาล..
  ถึงจะรู้ว่าคนตรงหน้าใส่เพื่อความสะอาดปลอดภัยหรืออะไรก็ตาม..แต่นักโทษในชุดเสื้อคลุมของหมอ..มันดูขัดกันชอบกล....แต่ก็...ไม่ถึงกับ..น่าเกลียดอะไร..
คิดแล้วเงยหน้าไปมองเจ้าคนหน้าเป็นที่ยังคงยิ้ม..แม้จะพูดประโยคไหนออกมาก็ตาม..
“..ใส้ติ่งแตกครับ...ตายแล้ว..”
“..ห๊ะ...หา!?  “ วิทย์อ้าปากค้าง มองหน้ายิ้มๆนั้นอย่างไม่เชื่อหู..
“..มึงว่าอะไรน่ะ ! ”
“...ผู้ชายคนนั้น...ใส้ติ่งแตกครับ..รักษาไม่ทัน.เลยตายไปแล้ว...”
“..อะ....อะ...ไอ้....”..วิทย์อ้าปากค้าง ใบหน้าซีดเซียว ฟังคำพูดที่ออกมาจากปากของผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เชื่อหู...
“..จริงๆน่ะครับ..ไม่เชื่อจะดู”ศพ” ของเขาก็ได้.. กำลังจะผ่าออกแต่....”
“หา ! มึงว่าไงน่ะ ผ่าออก..นี่....นี่มึงผ่าท้องมันแล้ว...แล้วไอ้น้ำเกลือ ยาชายาสลบอะไรพวกนั้นมึงเอามาจากไหน?...”วิทย์ท้วงลั่น มองหน้าไอ้คนตรงหน้าอย่างไม่ยอมเชื่อถือ ถึงจะเป็นหมอ แต่ไอ้เรื่องแบบนี้..ถ้าไม่มีอุปกรณ์ ไม่มีเครื่องมือ จะผ่าท้องคนหรืออะไรได้ยังไง เขาไม่มีวันเชื่อ..
“..ก็มันพอจะมีอยู่ในห้องพยาบาลบ้างน่ะครับ..ดูนี่ไง..ยังมีเลือดติดอยู่เลย...” เสียงบอกนั้นทำให้คนฟังชะงัก..เพราะเขามองแต่หน้าของหมอนี่และเพราะความมืด ทำให้เขาไม่เห็น..ไม่เห็นว่าชุดกาวน์สีขาวมีรอบเปื้อนของเลือด..และถุงมือยางพาราเปื้อนสีแดงฉานที่สวมทับมือหนาไว้..และปลายนิ้ว..ที่จับมีดขนาดเล็กปลายแหลม..ซึ่งเปื้อนไปด้วยรอยเลือด
สีสด...
ปึก !
   แผ่นหลังชนเข้ากับต้นไม้อย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อเผลอขยับตัวหนี สายตายังจับจ้องแต่ปลายมีดและใบหน้ายิ้มแย้ม
ไม่เปลี่ยนของคนตรงหน้า...วิทย์หัวใจเต้นแรง...ไม่ใช่เพราะคนตรงหน้าคือผู้ชายที่เขาชอบ..แต่สัญชาติญาณบางอย่าง
มันกรีดร้องก้องในสมอง.....มันบอกให้เขาหนี...มันบอกว่าการอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้มันอันตราย...
แต่...  วิทย์กลืนน้ำลายเอื้อก..ลมหายใจไม่สงบ..เขาเม้มปากแน่น
“..ยะ...อย่าเอาของแบบนี้มาขู่กูน่ะ..มึงทำอะไรมัน..บอกมาซะดีๆ !
“ เขาร้องลั่น มือคว้าปกเสื้อกาวน์มากำรวบไว้ ส่งสายตาแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้..แม้ในอกจะสั่นระรัวด้วยความหวาดหวั่นอันแปลกประหลาด..
“..ฮ่ะๆ...พูดอะไรแบบนั้นล่ะครับ..ผมพยายามจะช่วยน่ะ..แต่มันช้าไป.เลยทำได้แค่...” กันย์ยิ้มน้อยๆยังอธิบายอย่างใจเย็น ยกมือขึ้นเสมอหัวเมื่อเห็นท่าทีเอาเรื่องนั้น.....ทว่าแววตาที่จับจ้องคนตรงหน้ากลับเย็นยะเยียบผิดกัน...
“..อย่ามาตอแหล ! ให้ตายกูก็ไม่เชื่อ..ไอ้หมอเถื่อน ทำแบบนี้ตามใจชอบเหรอ คิดว่ากูโง่นักรึไง ! ” วิทย์เขย่าคอร่าง
ที่สูงกว่าตนแรงๆอย่างไม่พอใจ เขาหันซ้ายหันขวา มองหาผู้คุมหรือไม่ก็เพื่อนสนิทที่น่าจะมาถึงแล้วอย่างหงุดหงิด..
“..คอยดู..เดี๋ยวกูจะลากผู้คุมมาลากคอมึงไปเอง..ถือว่าตัวเองได้อภิสิทธิ์พิเศษเลยคิดจะทำอะไรก็ทำเหรอว่ะ ! ที่ไอ้ปากดีอย่างมึงต้องมาอยู่ในคุกนี่มันก็เพราะทำชาวบ้านเขาตายไม่ใช่รึไง ไอ้ ....อุ๊ก...”
มือหนาคว้าหมับตะปบลงบนริมฝีปาก ทำให้วิทย์สะดุ้งเฮือกหันขวับมามองหน้าผู้ชายที่ปิดปากเขาไว้ จะถลึงตาใส่ แต่เมื่อสบกับแววตาแข็งกร้าว..และปลายมีดที่จ่อบนลำคอ..ก็ทำให้ตัวเย็นวาบ...
“...ไม่ต้องมองหาหรอก ไม่มีใครอยู่แถวนี้...แน่นอน...”น้ำเสียงเย็นเยียบกระซิบแผ่วเบา..ทำเอาคนฟังขนลุกยะเยือก แววตาหวาดหวั่นมองปลายมีดที่ยังอยู่ที่เดิมสลับกันมองแววตาของชายตรงหน้าอย่างร้อนรน..

asd · โพสต์ 2012-9-13 01:46:38

ขอบคุณครับผม

manza555 · โพสต์ 2012-9-13 18:43:08

ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-5 07:30:56

ขอบคุณมากคับ

xiah01 · โพสต์ 2012-10-10 13:33:50

แต้งกิ๊วคับผม

mario401 · โพสต์ 2012-10-17 12:49:38

ขอบคุณมากมายครับผม

mario401 · โพสต์ 2012-10-17 13:02:01

ขอบคุณครับที่แบ่งปัน

poomza · โพสต์ 2012-11-11 00:04:35

ขอบคุณมากนะ

sparkmankung · โพสต์ 2013-1-20 09:39:47

ขอบคุณครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-1-30 19:23:58

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong · โพสต์ 2013-4-17 09:43:56

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-4-26 17:00:07

ขอบใจมากมากครับ

KillTi · โพสต์ 2013-5-14 00:09:42

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-11-26 23:19:37

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 16:30:04

ขอบคุณครับ

iamalegend · โพสต์ 2015-7-15 11:40:26

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-15 06:35:51

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-23 20:16:54

นึกว่าแค่แกล้ง เป็นจริงหรือนี่

pt200 · โพสต์ 2016-6-11 21:31:37

ขอบคุณครับ

freezz · โพสต์ 2016-11-20 06:57:34

อ่าวแย่แล้ว ตายไปคนนึง

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 39

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร