OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 42

tanya · โพสต์ 2012-9-4 12:07:36

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “..ไอ้โต...กู...” ริมฝีปากของเขาสั่นระริก..พยายามจะพูด..จะอธิบายทั้งหมดเมื่อเห็นดวงตาที่ฉายแววผิดหวังของเพื่อน
..แต่เขาเห็นมันถอนใจเฮือก..บ่งบอกว่าพูดไปมันก็ไร้ความหมาย..
ปรี๊ด!
      เสียงนกหวีดทำเอาสะดุ้งเฮือก..วิทย์หันขวับไปมองทันทีเขาใจกระตุกยามเห็นผู้คุมหลายนายวิ่งมาหาอย่างรวดเร็วพร้อมกระบองใบมือ..และ..เบื้องหลัง..
คือร่างของนักโทษในชุดเสื้อกาวน์สีขาวแปลกตาที่ยืนยิ้มบางๆ..
Imprison 35: พังทลาย
   ปลายมีดแหลมคมสัมผัสลำคอเบาๆ..พอรู้สึก ทำให้ตัวเย็นวาบ...น้ำเสียงที่ดังขึ้นข้างหลังเรียบเรื่อย..ทว่า...เขาก็จำได้ดี
  โตแสยะยิ้ม..เย้ยหยัน..
คิดไว้แล้ว ว่าสักวันมันต้องก่อเรื่อง..รู้แล้ว..ว่าคนอย่างมันเลี้ยงไม่เชื่อง แค่สบตาก็รู้...รู้ว่ามันเป็นคนยังไง..
แต่ถึงรู้...เขาก็ยังทำพลาด..น่าสมเพชตัวเองจริงๆ...
“..เลี้ยงไม่เชื่อง..” เขากอดอก ยืนนิ่งตามที่มันต้องการ แต่ปากยังไม่หยุดพูด..วาจา...ยังเชือดเฉือน..ไม่ต้องหันไปมอง..
ก็รู้ได้เลย ว่าไอ้คนข้างหลังมันต้องกัดฟันกรอด ดวงตาวาววับด้วยความไม่พอใจ.. ....เพราะมันแพ้ไม่เป็น...เพราะมันอ่อนไหวกับไอ้คำเยาะหยันเสียดสี...พอกับๆ....
   “....เอาตัวไอ้วิทย์ไปทำไม..?... “ ถามเรียบๆ สายตายังจับจ้องมุมอาคารที่ร่างของเพื่อนสนิทลับหายไป แม้จะรู้ว่าอย่างไอ้วิทย์ก็ดูแลตัวเองได้...แต่กับคนที่มันเผชิญด้วย..เขาก็ชักไม่แน่ใจ...
   “..ก็แค่ไปดูอาการลูกน้อง..” น้ำเสียงตอบกลับปนเสียงหัวเราะหึเบาๆ...โตเลิกคิ้ว...
“..งั้นเหรอ..ถ้าอย่างนั้น..จะเอามีดมาจี้คอกูเพื่ออะไร?..”
“..คนที่ทำกับกูไว้ มันต้องได้รับผลตอบแทนที่สาสม ! ” เสียงตะโกนข้างหู ทำให้คนฟังชะงัก โตอยากจะหัวเราะให้ลั่น แต่ทำไปไอ้เด็กนี่น่าจะโมโหเขามากกว่าเดิม จึงตัดสินใจนิ่งแค่นเสียงตอบจากการกลั้นหัวเราะจนปวดท้อง..
“...กู..?...เข้าใจอะไรผิดไปแล้วมั้ง..”
“...พวกมึงสองคนนั่นแหละ...พวกมึงทั้งสองคนทำกู จะโดนบ้างมันก็สมควรแล้วนี่..ทั้งมึง..ทั้งไอ้วิทย์ ! ” เมฆตะโกนลั่น มองแผ่นหลังของผู้ชายตรงหน้า ความโกรธเกลียดเคียดแค้นที่เขามีมานับแต่เข้ามาอยู่ที่นี่เหมือนจะปะทุออกมาในวันนี้ ยิ่งมองเห็นท่าทางของผู้ชายที่เขาโกรธเกลียด.. ท่าทีไม่หยี่ระ ไม่สน ราวกับว่าคมมีดที่จ่อลำคอของตัวเองอยู่จะทำอะไรไม่ได้..
“..มึงทำตัวเองก่อนไม่ใช่รึไง?...อย่าพูดเหมือนตัวเองเป็นคนบริสุทธิ์ซะเต็มประดา...กูล่ะสะอิดสะเอียน..” โตแสยะยิ้ม.. ฝ่ายนั้นยืนอยู่ข้างหลัง มองไม่เห็นหน้าเขา เช่นเดียวกับเขาที่มองไม่เห็นหน้ามัน เพราะแบบนั้นจึงไม่จำเป็นต้องนั่งทำหน้านิ่งๆใส่..และไม่ว่าเขามีสีหน้าเยาะเย้ยแค่ไหน ไอ้คนข้างหลังก็ไม่อาจรู้ได้..
“..พวกมึง....พะ...พวกมึงนั่นแหละ.. ! ” เมฆตะโกนลั่น ทั้งที่เขาน่าจะยืนนิ่งๆทำตัวเหนือกว่าไอ้คนที่ ถูกเขาจะเอาชีวิต ทั้งที่ควรเป็นแบบนั้น กลับรู้สึกเหมือนถูกไล่ต้อน..เพราะกำลังพูดกันเรื่องนั้น..เรื่องร้ายๆที่เขาพบเจอ..
“..เหรอ...?...เหมือนมึงจะเป็นคนดีมากเลยน่ะ เข้ามาก็ซวยเลย..ไม่ได้ทำอะไรให้ใครเลย ไม่ได้หักหลังใคร ไม่ได้ทำให้ใครเกือบตาย...” โตแสยะยิ้ม เอ่ยเสียงห้วนทันควัน
“..มึงทำอะไรไว้..อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง..พูดอย่างกับกูอยากยุ่งกับมึงนัก....”
“..พวกมึงบังคับกู..” เมฆรู้สึกว่ามือของเขาสั่น...สั่นยามได้ยินคำพูดนั้นมาจากปากคนตรงหน้าอีกครั้ง เขาเกลียดช่วงเวลานั้นที่สุด..ช่วงที่เด็กใหม่อย่างเขาโดนรังแกสารพัด...  เมฆเม้มปากแน่น...สมองมันพาลไปคิดถึงช่วงเวลาสองปีกว่าๆที่ผ่านมา..
   นับแต่เขาก้าวเข้ามาในเรือนจำนี้ เขาก็เป็นที่ต้องการของกลุ่มต่างๆเพราะหน้าตาและรูปร่างที่เหมือนผู้หญิง เขามักจะถูกรังแกโดนลากไปมาเพื่อเอาตัวให้กับพวกเฒ่าหัวงูที่มีอำนาจทั้งหลาย
ไม่มีใครช่วยเขาเลย..ไม่มีสักคน ทุกคนดูจะสนุกสนานกับความทุกข์ของเขา พนันขันต่อกันเป็นที่สนุกสนาน..
ว่าสุดท้ายแล้ว..ใครจะได้เขาไป...
   เมื่อเขาเลือก..ที่จะอยู่กับกลุ่มคนที่แข็งแกร่งที่สุด..นั่น...ก็เหมือนจะเปิดทางสู่นรก..จำไม่ได้แล้วว่าทุกข์ทรมารแค่ไหน..รู้แต่ว่าช่วงเวลาที่เหมือนตกนรกนั้น..กลับมีคนๆหนึ่งยื่นมือมาช่วยเหลือ..
...ผู้ชายที่ปากเสียท่าทีขี้โมโห..แต่ความจริงแล้วใจดี...ใจดีมากกว่าใคร..เดินเข้ามาช่วยเหลือเขา พาเขาออกมาจากกลุ่มนั่น..ทำดีกับเขา..ที่ไม่คิดจะไว้ใจใครอีก...จนเขายอมติดตามเป็นลูกน้อง..จน....เขารู้สึกเหมือน...จะ....รัก....คนๆนั้น...
...วิทย์...คือคนที่ยื่นมือมาหา... แต่เขาไม่รู้เลย..ว่านั่น...จะมาจากคำสั่งของใครอีกคน..
   เมื่อใช้ประโยชน์จากเขา..โดยการพาไปสนองตัณหาไอ้โรคจิตนั่นจนพอใจ..ไอ้คนสองหน้านั่น..ก็ยังมาทำดี..มาขอโทษ..ทั้งที่เขาต้องพบเจอนรก..ที่พวกมันไม่มีทางเข้าใจ..
...บดขยี้ความเชื่อใจไม่เหลือ...แล้วจะมาขอโทษ..มาเว้าวอน...เพื่ออะไร..ความเชื่อใจ...ความรัก..หรือเกือบรัก..ที่มีให้...มันทำให้เขาโกรธเกลียด..เคียดแค้นมันมากกว่าอะไรทั้งหมด..เพราะฉะนั้น..จึงหักหลัง...จึงหลอกล่อ..ทำให้มันถูกทำร้ายจนเกือบตาย......ก็สาสมแล้ว...ที่ทรยศความรัก..ความไว้ใจที่เขามีให้...สิ่งที่ควรได้รับ..ก็ไม่ต่างกัน..
...และหลังจากนั้น..ทำให้เขามาอยู่กับไอ้คนตรงหน้า..อยู่กับคนที่เป็นเพื่อนสนิทของมัน...พวกมันไม่กล้าเขวี้ยงเขาทิ้ง..เพราะเขารู้เรื่องมากไป..พวกมันกำจัดเขาไม่ได้..เพราะ...ไอ้โรคจิต...มันห้ามไว้...เพราะอย่างนั้น...นี่..จึงเป็นทางที่เขาสามารถทำให้พวกมันกระอักเลือดได้อย่างสาใจ......ความแค้นที่พวกมันทำกับเขาไว้..ต่อให้ตายตกไป..ก็ไม่มีวันจางหาย..
“...คนที่ทำให้กูเจ็บ..ต้องเจ็บมากกว่ากูเป็นร้อยเท่า...” เมฆเค้นเสียงออกมาจากลำคอ`ตัวเงินตัวทอง`มๆ
“...โดยเฉพาะมัน..ไอ้วิทย์...มันทำให้กูเจอแบบไหน..มัน...ก็ต้องเจอแบบนั้น...”
...เขาตกลงไว้แล้ว..ตกลงกับพี่ชายแล้ว..ให้ทำร้ายมัน..ให้ทำอย่างที่เขาเคยเจอ..เขารู้...รู้ว่ามันรัก..รู้ว่ามันชอบพี่ชาย
ของเขา...มันรักทั้งที่ไม่รู้..ว่าพี่ไม่มีวันรักใครนอกจากเขา...    ..รัก...ทั้งที่ไม่รู้...ว่าเขา...รักมันแค่ไหน...
ดังนั้น...มันก็สาสมแล้ว..สำหรับสิ่งที่มันได้รับ..หลอกลวงเขา..ทำให้เขารัก...และทำร้ายเขา..หักหลัง.........มันสมควรเจอสิ่งเดียวกัน
“..หึ..ระวังพลาดทีหลังก็แล้วกัน..” โตยิ้มมุมปาก..แค่ฟังคำพูดจากปากไอ้เด็กนี่..เขาก็พอรู้..ว่าเพื่อนเขายังไม่เป็นอันตราย..และรู้..ว่าจุดอ่อนของไอ้เมฆ..ก็ยังคงเป็นอารมณ์ของมัน..ความรู้สึกของมัน.....ไม่ต่างกับไอ้วิทย์...เพื่อนของเขา
   แต่ถ้าจะถามถึงความต่าง..ก็คงเป็นไอ้เมฆ..ที่ปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองเป็นทางกำหนดทุกสิ่งทุกอย่างที่มันทำละมั้ง..
“..อย่ามาปากดี..จะตายอยู่แล้วยังมาเล่นลิ้น...”เมฆตวาดเสียงห้วน..คนฟังเพียงแต่ยักไหล่..ไม่สนใจ..
“..ก็ลองทำสิ...งานนี้ไอ้วิทย์ท่าจะได้ไล่ฆ่ามึงลูกเดียว..ชนิดที่ต่อให้อ้อนวอนยังไงก็ไม่รอดเลยล่ะ...” โตเปรยขึ้นมาเรียบๆ..แต่สัมผัสได้ว่ามือที่ถูกมีดจ่อคอเขากำลังสั่น...หึ...ถ้ามองเห็นหน้ามันเขาคงระเบิดหัวเราะแน่ๆ..
“..อย่างมันเหรอ..จะทำได้..” เมฆเค้นเสียงออกมาจากลำคอ...ถึงเขาจะทรยศ..พาคนๆนั้นไปถูกทำร้ายจนปางตาย..
แต่พอฟื้นขึ้นมา..วิทย์กลับไม่แม้แต่จะด่าว่าทำร้ายหรือเคืองโกรธเขา..เพียงแต่ถอนใจเบาๆ..รับคำจากโตที่เสนอว่าจะเอาตัวเขาไว้ในกลุ่ม..เพียงเท่านั้น..
“..หึ...มึงคงไม่เคยเห็นมันโกรธสิน่ะ...” โตแสยะยิ้ม..มือที่เคยยกขึ้นลดการ์ดลงช้าๆจนเกือบเท่าแขนเรียวที่จ่อมีดลงบนลำคอของเขา..ไอ้เมฆคงกำลังเหม่อ..เลยไม่รู้..ว่าเขากำลังทำอะไร..
“..เวลามันโกรธ..มันจะทำทุกอย่าง..”โตค่อยๆลดมือไปใกล้มือข้างที่ถือมีดไว้
“..จะฆ่าคนที่ทำให้มันโกรธแค้นจนหายไปจากโลก..ด้วยวิธีที่ทรมารที่สุด..มันฆ่าผู้หญิงที่มันรักที่สุด..ด้วยการเอาปืนยัดปากแล้วยิง..ฆ่าเพื่อนสนิทของมัน..ด้วยการยิงเข้าตรงหว่างขา..และยิงซ้ำๆ..จนพวกมันตายทั้งคู่...คนที่ทำให้มันโกรธเคืองจนขาดสติน่ะ..จะต้อง....”
พลั่ก ! กร๊อบ..
“ โอ้ย.... “ เมฆร้องลั่น..มือถูกบิดข้อมือจนกระดูกลั่นกร๊อบ..ร่างเล็กทิ้งตัวลงด้วยแรงถีบของร่างสูง..ใบหน้าซีดเผือก..เมื่อเห็นใบมีดที่ตนเคยถือ..ส่องประกายวาววับอยู่ในมือของร่างสูงใหญ่...
“..จะต้อง...ตาย...”
มือหนาง้างมีดเล็กคมขึ้นสูง..ดวงตาวาววับสบมองร่างเล็กที่นอนงอตัว..โดยมีฝ่าเท้าของเขาเหยียบท้องน้อยไว้โดยแรง..จนมันไม่มีทางหนี..
“...โทษที่มึงทรยศกู...ทั้งที่กูให้โอกาส...” ปลายมีดเงื้อขึ้นส่องประกายวาบในดวงตา...ร่างเล็กสั่นระริก..สำนึกว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนที่ควรจะลองดีด้วย..เพราะมันทำให้เขา...อาจต้องพบจุดจบ..
“...โทษที่มึงทรยศไอ้วิทย์...ทั้งที่มันให้โอกาสมึง อย่างที่ไม่สมควรจะให้...”
ฉั่วะ !
“ อ้าก...... “ ร่างเล็กสั่นระริก...มือขาวกุมแก้มซ้ายตัวเองแน่น...แต่เลือดยังไหลซึมชื้นเปรอะทะลักออกจากฝ่ามือ
ของเขา...
ฝ่าเท้าเหยียบลงบนมือที่กุมแผลบนหน้า..โตแสยะยิ้ม..มือข้างหนึ่งเขวี้ยงมีดเล็กๆในมือไปไกล ขณะที่ฝ่าเท้าขยี้ขย้ำบนฝ่ามือและรอยแผลที่ปรากฏอย่างเลือดเย็น.
แผลที่ยาวตั้งแต่ลำคอจรดหางตา แผลที่เขาจงใจกรีดลงบนหน้าของมัน ไอ้คนทรยศที่มีดีแค่หน้าตา ทั้งความคิดและสำนึกมีแต่ความแค้นเคืองและโกรธเกรี้ยว เอาแต่โทษคนอื่น ไม่เคยมองตัวเองและไม่เคยคิดจะให้อภัยใคร เอาแต่โยนความผิดให้คนอื่น เข้าข้างตัวเองซ้ำๆพร่ำพูดแต่ว่าสิ่งที่ตัวเองต้องพบเจอเพราะถูกคนอื่นทำร้าย...
....ในเมื่อหน้าสวยๆ..นี่มันสร้างความลำบากให้มันมากนัก..เขาก็จะกำจัดมันเอง..
“..พอใจมั้ยล่ะ..คราวนี้รับรอง..จะไม่มีใครสนใจมึงเพราะหน้าตาแบบนี้อีกแน่ ! ” โตคำรามในลำคอ ขยี้ฝ่าเท้าเน้นๆลงตรงลำคอขาว ได้ยินเสียงมันร้องลั่น..แต่เขาไม่สนใจ...
“..กล้าลองของกับกู...มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละ...แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีก..จะไปกกกับผัวที่ไหนก็ไป ! ” ฝ่าเท้าเหวี่ยงเปรี้ยงลงบนใบหน้าสวยอีกที จนมันกลิ้งโค่โร่..ใบหน้าข้างหนึ่งมีรอยกรีดยาวจากหางคิ้วไปจรดลำคอและเปื้อนไปด้วยรอยฝ่าเท้าของเขาจนเห็นได้ชัด ริมฝีปากถูกเตะอย่างแรงจนบวมออกมาให้เห็นภายในเวลาอันรวดเร็ว..โตยิ้มหยัน..รู้สึกเหมือนได้แก้แค้นให้เจ้าคนที่ถูกพาตัวไปและยังหายจ้อยไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง..
“..อ้อ... ” โตยิ้มน้อยๆ..เมื่อนึกบางอย่างได้
“..ไอ้วิทย์เอง..ก็เคยชอบมึงเหมือนกันน่ะ..”
“..........อะ...ไอ...” เมฆหันมามองคนพูดอย่างตกตะลึงไม่น้อย เค้นเสียงออกจากลำคออย่างยากลำบาก
“..แต่ก็แค่เคย..รับรองจากนี้..มันจะเกลียดมึงจนแค่เห็นหน้าก็ยังอยากจะฆ่าเลยล่ะ ! ” เขาเอ่ยแล้วเดินออกไปเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโวยวาย มองเห็นร่างเพื่อนไกลๆจึงรีบวิ่งไปหา.. ..โดยไม่รู้เลย..ว่ามีปัญหาใหญ่กว่านั้นรออยู่แล้ว..
“..หึ..... “ เมฆพยุงตัวขึ้นมาจากพื้นเงียบๆ..ก้มลงถ่มเอาเลือดปนน้ำลายที่ไหลออกจากปากลงพื้น ดวงตาพร่ามัวมองเห็นใบหญ้าสีสดได้พร่ามัวเต็มที...
น้ำตาหยดลงแล้วไหลอาบแก้มเงียบๆ..เมฆนิ่วหน้าเมื่อความเค็มมันสัมผัสบาดแผลจนเจ็บแปลบ..เขาพยายามพยุงตัวขึ้นเดินสะโหลสะเหลไปหาพี่ชายที่ตอนนี้เป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของเขา...
เขามองเห็นพี่ชายในชุดกาวน์ยืนอยู่ตรงประตูห้องพยาบาล..นัยน์ตาคู่นั้นมองทอดยาวไปยังใต้ร่มไม้ใหญ่...ที่มีร่าง
ของคนที่เขาเกลียดที่สุด...สองคน..ยืนอยู่ตรงนั้น.....ทั้งที่เกลียดที่สุด..แต่...เขาก็ยังเห็นลำคอที่เปื้อนเลือด..กับใบหน้าที่ทุกข์ทรมาร..
พี่ชายเดินเข้ามาหา โอบกอดไว้แล้วร้องถามอย่างตกอกตกใจ..เมฆพยักหน้าอย่างเลื่อนลอย..สายตาจับจ้องไปยังร่างของคนๆนั้น..ที่บัดนี้ถูกสวมกุญแจมือและเดินตามผู้คุม..ตรงมาทางนี้เรื่อยๆ...
  และ..ชั่วระยะที่เขาเดินผ่านไป..แววตาคู่นั้นหันมาสบมองเขา..และพี่ชาย..มันฉายแววเกลียดชังอย่างชัดเจน
....เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่พังครืน..ก้องสะท้อนในอก ดวงตาพร่าเลือน..และความเสียใจที่ออกมาเป็นน้ำตา ก็ทะลักทะลายในที่สุด...
   เสียงพูดคุยแซงแซ่ ทั้งที่เวลาใกล้จะสามทุ่ม ทำให้ผมชักจะหงุดหงิด ทั้งที่ปวดหัวและเครียดมาทั้งวันจนอยากนอน แต่เสียงพูดคุยรอบตัวก็ยังดังอยู่จนไม่อาจจะข่มตาหลับได้..และที่สำคัญ มันเป็นเรื่องที่ทุกคนพูด..เกี่ยวกับ..
พี่โต..และ..พี่วิทย์...เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...?
ผมค่อยๆเงยหน้าจากผ้าห่มของตัวเองเหลือบตาที่แดงก่ำและแสบร้อนของตัวเองมองไปโดยรอบ มองพี่ทินที่นั่งคุยอะไรกับพรรคพวกสีหน้าเครียดอยู่ก็ค่อยๆขยับเข้าไปหาช้าๆ...
“..พี่.. ” ผมเรียกออกไปเบาๆ..รู้สึกว้าเสียงตัวเองแหบเครือและแผ่วเบาเหลือเกิน
“..อะไร... ”พี่ทินรับคำและหันมามองหน้า ผมกวาดสายตามองคนในห้องขังแล้วถามออกไปอีก
“พี่โตล่ะ”
  “..ยังไม่มา... ”
“..เอ๋.... แต่ไหนเมื่อกี้ผู้คุมบอกจะสามทุ่มแล้ว..”ผมท้วงอย่างไม่เข้าใจ ก็ผู้คุมบอกว่าประตูจะปิดสองทุ่มแต่นี่สามทุ่มแล้วยังไม่มา..หรือว่ามีอะไร?...
“..ก็คิดอยู่นี่ไง..ว่าจะเกิดเรื่อง..” พี่แม้กบอกเบาๆ..พลางขมวดคิ้ว “..ได้ยินผู้คุมเขาคุยกันเรื่องนักโทษโดนแทงที่ห้องพยาบาล..ฟังแล้วน่าเป็นห่วงว่ะ...”

pkclub2146 · โพสต์ 2012-9-8 07:12:07

ขอบคุณมากคร้าบ

asd · โพสต์ 2012-9-13 02:00:02

ขอบคุณครับผม

asd · โพสต์ 2012-9-13 02:00:08

ขอบคุณครับผม

manza555 · โพสต์ 2012-9-13 19:04:07

น่ากลัวจังเลยย ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-5 08:35:01

ขอบคุณมากคับ

xiah01 · โพสต์ 2012-10-10 16:49:21

แต๊งกิ้วคับผม

mario401 · โพสต์ 2012-10-19 13:15:37

ขอบคุณมากมายครับผม

white_blue · โพสต์ 2012-10-19 20:04:14

ขออ่านหน่อยน๊า ขอบคุนครับ

poomza · โพสต์ 2012-11-13 00:30:23

ขอบคุณมากนะครับผม

sparkmankung · โพสต์ 2013-1-20 09:55:40

ขอบคุณครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-1-30 19:27:13

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong · โพสต์ 2013-4-17 10:48:52

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-4-26 20:26:13

ขอบใจมากมากคับ

tarsii · โพสต์ 2013-11-27 00:13:38

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 17:26:22

ขอบคุณครับ

iamalegend · โพสต์ 2015-7-15 12:15:28

ตื่นเต้นๆ

pt200 · โพสต์ 2015-9-15 09:54:23

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-23 20:38:31

สับสนวุ่นวายกันไปใหญ่

pt200 · โพสต์ 2016-6-11 21:54:42

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 42

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร