OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 52

tanya · โพสต์ 2012-9-5 09:19:27

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“...เพลง Canon In D ครับ..” อาจารยธีระบอกสั้นด้วยรอยยิ้ม..แต่พอผมฟังแล้วกลับชะงัก..รอยยิ้มเหมือนจะหยุดกึกไป “..เป็นเพลงที่ไม่ยากเท่าไหร่ สำหรับคนที่เรียนมา..คิดว่าคงได้..”
..แต่ไม่มีโน้ต !
ผมเม้มปากแน่น แม้จะแยกเขี้ยวขึ้นกัดลำคอของอาจารย์สอนดนตรีคนนี้ให้ขาดแหว่งเพลงที่ให้ผมเล่นไม่ใช่เพลงที่ยากเกินไปก็จริง แต่ไม่มีโน้ตดนตรีให้ดูแถมไม่ให้เวลาทำความคุ้นเคยกับเครื่องคนตรีในมือเนี่ย..มันหมายความว่ายังไง?
..จะแกล้งกันใช่มั้ยว่ะ !
ผมมองหน้าตาเรียบเฉยเหมือนไม่รู้สึกรู้สาของคนตรงหน้าแล้วชักจะเริ่มเข้าใจอารมณ์ของพวกที่กระทืบคนเพราะความโมโห โอเคมันเป็นแบนี้สิน่ะ..เพราะไอ้คนนั้นมันกวนตีนแบบนี้สิน่ะ..
ฮึ่ย...แต่คิดเหรอว่าผมจะยอม..
ผมหลับตาลง ๆไม่มองใบหน้ายียวนกวนประสาทนั่นให้เสียอารมณ์อีก.. สูดหายใจเข้าลึกๆ พ่นลมหายใจออกยาวๆ
ทำสมาธิสงจิตสงบใจจากความโมโหและความตื่นเต้นยินดีที่ประเดประดัง.. ในมือถือคันชักและไวโอลินไว้ สัมผัสผิวไม้เรียบลื่นช้าๆ...ปลายนิ้วลูบไล้..แตะตรงสายเอ็น..และกล่องไม้สีสวยอย่างทะนุถนอม...
..ในสมองนึกถึงโน้ตเพลง Canon In D ที่เคยฝึก..แม้มันจะนานมาแล้ว แต่มันก็เป็นอีกเพลงที่ผมมักจะหยิบมาเล่นเสมอ..เพลงที่มีเนื้อหาเศร้าสร้อย..เนิบช้า..ก่อนจะค่อยเปลี่ยนเป็นรื่นเริงกังวาน..ราวกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่องลงมาบนพื้นดินหลังจากเมฆครึ้มพัดผ่าน....เพลงที่ให้ความรู้สึกของความยินดี..เพลงที่เป็นดั่งฟ้าหลังฝน..
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ...รอยยิ้มประดับบนริมฝีปาก..ยามคิดทบทวนถึงเรื่องราวหลากหลายที่พบเจอ..เปรียบดังเมฆครึ้มที่พัดพาสายฝนแห่งความโศกเศร้าเสียใจเข้ามา..ก่อนทุกอย่างจะเริ่มกระจ่างแจ้ง..ด้วยแสงแห่งดวงอาทิตย์..เหมือนกับสิ่งที่ผมพบเจอตอนนี้.....ผมเบือนหน้าจากอาจารย์ธีระที่ยินมองอยู่..เปลี่ยนมาหันไปมองภาพต้นไม้สีเขียวและท้องฟ้าสดใสเบื้องนอก.....พาดตัวไวโอลินลงบนไหล่ขวา ขยับใบหน้าและมุมคางให้เหมาะเจาะกับที่วาง แล้วเหยียดแขนออกจนสุด...ก่อนจะงอเข้าหาตัวเล็กน้อย แตะปลายนิ้วลงบนเส้นเอ็นสีขาว ใช้อุ้งมือรับส่วนปลายยาวแกะสลักเป็นคันรับงอนงามเอาไว้..
  มือข้างซ้ายจับปลายคันชักให้มั่น ผมขยับนิ้วโป้งช้าๆรู้สึกโล่งใจที่อาการติดขัดหายไปจนแทบไม่รู้สึก ก่อนจะสอดปลายนิ้วลอดใต้สายชัก กุมคันไม้สีสวยให้มั่น...
หัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความยินดีปนเคยคุ้นค่อยสงบลงยามที่ผมผ่อนลมหายใจยาว..และค่อยๆหลับตาลงช้าๆ..ยามที่บรรเลงโน้ตเพลงตัวแรก ฟังเสียงใสกังวานให้ผ่านไปด้วยความยินดี....เปี่ยมด้วยความคาดหวัง...
หงุดหงิด..ยอมรับก็ได้ว่าเขารู้สึกหงุดหงิด..  โต ถอนใจเบาๆ สายตาจับจ้องพรรคพวกที่กำลังรดน้ำผักที่แปลงเกษตรหลังโรงฝึกงาน..ไม่ไกลจากหลังห้องพยาบาล..ไม่ห่างจากบ่อน้ำที่กลายเป็นแหล่งฝังวิญญาณไอ้นพสักท่าไหร่..
..สายตาของเขากวาดมองไปที่ไหน..มองหน้าไอ้พวกลูกน้องคนใด..ก็ได้แต่มองเห็นแววหม่นเศร้า..ไม่แน่ใจ..และ..
ไม่กล้าสบมองตาเขาเสียด้วยซ้ำ...
นัยน์ตาสีเข้มหรุบต่ำลงอย่างครุ่นคิด..รู้ดีว่าเรื่องที่เกิดไม่ใช่สิ่งที่จะยอมรับกันง่ายๆ นักโทษในคุก แม้ใครต่อใครจะด่าทอว่าจิตใจกร้านหยาบเปี่ยมไปด้วยความชั่วร้ายและกิเลสตัณหา..แต่..อย่างน้อย..ทุกคนก็ยังเป็นมนุษย์ ยังเป็นคน ที่มีความรู้สึก..ความรักใคร่และผูกพันในฐานะคนหนึ่งคนที่มีต่อกัน ไม่ใช่เรื่องที่จะลบไปง่ายๆ..และ..ให้มันหายไปได้เฉยๆ
...เหมือนกับการฆ่า..หรือกำจัดใครสักคนให้ไปจากโลกนี้ด้วยน้ำมือของตนไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายๆ...โดยเฉพาะหากรู้จัก..และ..เคยผูกพันกับคนๆนั้น..ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม..
แล้วการที่จู่ๆตัวเขามีคำสั่งให้ฆ่าไอ้นพ..ลูกน้องในกลุ่ม..ทำร้ายมันเสียเฉยๆโดยที่ไม่มีใครร่วมรับรู้สาเหตุที่แท้จริงที่เกิดขึ้น ไม่มีใครรู้ความผิดของมัน ไม่มีใครรู้ที่มาของความไม่พอใจหรือเหตุผลที่ต้องฆ่า......ไม่มีใครรู้เพราะไม่อาจจะให้รับรู้..  ดังนั้น ไม่แปลกที่ต่างคนต่างไม่สบายใจ..หลายคนมีสีหน้าหม่นซึมยามต้องสังหารเพื่อนในกลุ่ม..
...แต่...ยังไงก็ปล่อยมันไม่ได้อยู่ดี..แล้วยังเรื่องของ.. มัน.เรื่องของไอ้เจ้าคนที่เขาคิดว่ามันโง่เหมือนควายและซื่อสัตย์เหมือนหมาที่คอยตามเจ้าของต้อยๆ....คิดแบบนั้นมาตลอด..
แม้ตอนนี้จะไม่ใช่แบบนั้น..แต่เรื่องความไว้ใจที่มันมีให้..นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดว่ายังคงจะมีอยู่เช่นเดิม.....แต่นึกไม่ถึง..ว่ามันกลับหายไปเสียเฉยๆ..ยามที่เจ้าตัวออกปากถาม..แววตาที่มองมาทั้งคลางแคลงไม่แน่ใจ..และฉายแววหวาดหวั่น
..ไม่ใช่แววตาของคนที่เคยเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเช่นเดิม..ไม่ใช่แววตาของเด็กที่เคยไว้ใจเขานับแต่วันแรกที่พบหน้า..
มันไม่ใช่...ไม่ใช่...มันเปลี่ยนไป....หรืออาจะทั้งตัวเขา..และมัน..ที่เปลี่ยนไปจากเดิม..
   มือหนาแตะลงบนข้างเอวที่ผ้าพันแผลปะทับอยู่ สัมผัสอุ่นวาบย่ามที่เจ้าตัวแตะต้องยังไม่จางหายทั้งความเจ็บแปลบยามถูกทำร้าย หรือความรู้สึกหวานๆปนขมปะแล่มยามที่เจ้าตัวนั่งทำแผลให้.. การกระทำที่ขัดกัน..แต่...ก็ดูเข้ากันดีอย่างไม่น่าเชื่อ ยามที่ตัวมันได้ทำ..โดยเฉพาะ..เมื่อมันทำให้เขา..  เพราะอย่างนั้น..ทำไม..มันถึงได้..แตกต่าง..
ทำไม เพราะเป็นแค่ไอ้เนม..ควายตัวนึงที่เขาปรามาส หมาตัวนึงที่แคยเหยียบย่ำ..ทำไมมันถึงได้เปลี่ยนไปและการเปลี่ยนแปลงนั้นก็มีอิทธิพลกับตัวเขาอย่างไม่น่าเชื่อ..
  เสี้ยวหนึ่งเสียงกระซิบในหูบอกว่าดีแล้ว..ที่มันเปลี่ยนไป...เปลี่ยนเป็นคนใหม่ที่จะเชื่อฟังและทำประโยชน์ให้..
แต่อีกครึ่งหนึ่งในใจ กลับอยากให้มันเป็นเหมือนเดิม...
  เสียงอะไรบางอย่างดังกังวานทำให้ชะงักจากห้วงคิด นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังโรงฝึกงานอีกหลังที่อยู่ห่างกันไม่ไกล เสียงดนตรีที่เขาพอจะรู้ว่าไอ้เด็กคนนั้นมันรักนักหนาดังขึ้น.....แต่เสียงเพลงนั้นกลับทำให้เขาชะงัก.....เสียงแผ่วเบา..ราวกับลอยไหลระเรื่อยไปกับสายลม..จากกรีดแว่ว..บาดหู..เศร้าสร้อย..เนิบช้า...สิ้นหวัง..ค่อยถี่กระชั้น..เปลี่ยนเป็นรื่นเริง..หวานแผ่ว...
สัมผัสได้ถึงความสุขและความสบายใจของคนเล่น..สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ละเมียดละไมซึ่งสื่อออกมา..อะไรไม่รู้..ทำให้เขาเผลอคิดไปถึง..ใบหน้าของเจ้าเด็กคนนั้น.....และรอยยิ้ม...ที่จะปรากฏออกมาเมื่อฟังเพลงนี้...
นั่นทำให้ร่างสูงลุกพรวด..เดินก้าวยาวๆไปยังอาคารฝึกงานซึ่งเป็นที่อยู่ของพวกนักโทษที่มีพรสวรรค์ด้านดนตรี
และชื่นชอบด้านนี้จะไปฝึกซ้อมกันอยู่ที่นั่น....แค่คิดว่าอยากจะเห็นหน้าคนเล่น..และ..รู้สึกถึงบางอย่างที่แปลกออกไปจากที่เคยได้ยิน..เหมือนคุ้น..ทั้งที่ไม่เคยตั้งใจฟัง เหมือนอยากจะฟัง..ทั้งที่ไม่เคยสน........แปลกจริงน่ะ..
นัยน์ตาสีเข้มมองไปยังบานประตูของห้องฝึกงาน..มองไปยังร่างของใครสักคนที่ยืนอยู่กับไวโอลินสีน้ำตาลเงาวับ..
ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับหลับตาพริ้ม..ดวงหน้าระบายยิ้มสุขสม..
  มือขาวบางเคลื่อนที่ไปตามเส้นเอ็นสีขาว แตะพรมลงไปอย่างอ่อนโยนและว่องไว พอดีกับเส้นเอ็นอีกคู่ทาบลงไป
กดเสียดสี.. กลายเป็นจังหวะเพลงที่รื่นเริงมีความสุข..
  ..นัยน์ตาคู่นั้นหลับพริ้มลง..ไม่ได้มองสิ่งใดหรือใครที่ไหน รอยยิ้มนั้นช่างมีความสุข..สุขเสียจนมองแล้ว..
...อดจะยิ้ม...ให้กับอารมณ์ที่สื่อออกมาไม่ได้....กับความสุขที่ราวกับจะล่องลอยอยู่ในความฝันที่ต้องการ..
พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนหวานยินดี..ที่ส่งมาให้ยามโน้ตตัวสุดท้ายสิ้นสุดลง......สุข... อย่างที่ไม่เคยได้เห็นที่ไหน...
....สุข...เสียจนต้องยิ้มออกมา.....สุข...เสียจนไม่กล้าเอื้อมมือแตะต้อง..หรือทำลายมันอีกต่อไป..
แปะๆ...
  เสียงปรบมือดังขึ้นเบาๆ ราวกับจะทำลายบรรยากาศที่เปี่ยมด้วยมนต์สเน่ห์ให้หายไป...แววตาสองคู่ที่สบมองกันเงียบๆชะงักงัน ร่างเพรียวหันไปมองหน้าอาจารย์ธีระซึ่งละมือลงไปแล้ว..รอยยิ้มประดับบนริมฝีปากของชายคนนั้น เต็มไปด้วยความพอใจ..
“ครับ...เพราะมาก...ขอต้อนรับเข้าสู่วงดนตรีของเรือนจำเรา...พรุ่งนี้เป็นต้นไป..คุณจะเป็นหนึ่งในนี้..”
  “...อ่ะ...ขอบคุณครับ..” ผมเบิกตากว้าง..ยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อได้เข้าร่วมเล่นและฝึกซ้อมที่นี่ได้..
ดีใจที่ได้ทำตามความต้องการของตัวเองอีกครั้ง....ดีใจที่ทำได้...จนต้องหันไปยิ้มให้กับคนที่อยู่ข้างๆอย่างดีใจ..
ก่อนจะชะงักวูบ..หลบตาพร้อมกับแก้มที่ร้อนผ่าว.....ทำไมคนเรามันเขินกันได้รุนแรงขนาดนี้เนี่ย !
  ผมเม้มปากแน่น..หลังจากบอกลาและเดินออกจากเรือนฝึกงานด้วยความดีใจ..ดีใจสิที่ทำตามที่ตัวเองหวังได้แล้ว..แต่...แต่ในสมองกลับยังคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น..ผมที่กำลังล่องลอยอยู่ในความสุขของตัวเอง..และยินดีที่ทุกสิ่งเป็นไปตามที่คาดหวัง..ผมยิ้ม..ก่อนจะลืมตา..ได้เฝ้าของทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมพบกับสิ่งที่ดีขึ้น..พบกับอะไรดีๆ..
สิ่งที่ผมคาดหวังคือภาพของต้นไม้เขียวชอุ่ม..ท้องฟ้าสีสดใสทอประกายด้วยแสงแดด..ที่ผมมองเห็นก่อนจะหลับตา..
แต่ทว่า..ใครจะคิด.....พอลืมตาขึ้นมาแล้ว..กลับเจอคนๆหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น..ตาสบตา..พร้อมกับรอยยิ้มของเขา..ที่ผมไม่ได้พบเห็นบ่อยนัก..รอยยิ้มอ่อนบาง เต็มไปด้วยความสุขและเปี่ยมไปด้วยความสบาย..นั่น..เพราะดนตรีของผมรึไงกันน่ะ?..
“..เอ่อ... ” ผมเรียกขึ้นมาเบาๆ...เรียกพี่โตที่เดินนำอยู่ตรงหน้า..คนตัวสูงทำเหมือนไม่ได้ยิน เพราะแบบนั้นผมจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหา..คว้าฝ่ามือหนาตรงหน้าไว้.....นั่นทำให้คนตัวโตตรงหน้าชะงัก..หันมามองหน้าผมและตวัดสายตาลงไปมองฝ่ามือที่กุมกันไว้..ผมไม่ได้ปล่อยมือนั้นลง..ตรงข้ามกลับบีบมันแน่นขึ้นด้วยสองมือของตัวเอง..
..และมองสบดวงตาคู่นั้น..ที่ไม่ได้ฉาบฉายไปด้วยความโหดร้ายแข็งกร้าวเช่นที่เคยเป็นมาแล้ว..
“...อะไร..? ” ออกปากถามเจ้าคนที่คว้ามือเขาไว้ โตมองสบตาเจ้าคนตรงหน้า..ดวงตาสีนิลที่ยังคงสดใสและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาเช่นที่เคยเป็น..
“...ผมเล่นไวโอลินเพราะรึเปล่า..? ” คำถามนั่น...ดังออกมาจากปากของเจ้าตัวพร้อมๆกับรอยแดงข้างแก้มที่ชัดเจนขึ้น..
...เหมือนเด็กน้อย..ที่กำลังขัดเขิน..และ...ต้องการคำชม..
มือขาวบางทั้งสองข้างบีบกระชับมือของเขาแน่นขึ้นอีกอย่างไม่มั่นใจ เมื่อยังไม่มีคำตอบออกมาจากปากของเขา..โตมองเห็นสีหน้าที่เริ่มยุ่งยากของเจ้าตัว..และ..คิ้วที่ขมวดมุ่น..ท่าทีไม่มั่นใจปนลังเล..จนน่าขำ..
“...อืม....” ตัดสินใจเลิกคิ้วพร้อมกับทำท่าครุ่นคิด.. นั่นทำให้เจ้าตัวซึ่งมีท่าทีหงอยเหงาลงไปชะงัก..หันมาเงยหน้ามองสบตาเขาอีกครั้ง..ด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง..
“.....เพราะมั้ย?..ชอบมั้ย?..” คำถามนั่นยังดังขึ้นมาอีก เจ้าตัวดูกระตือรือร้นเหมือนเด็กๆพร้อมกับเขย่ามือเขาเบาๆ..ท่าทางนั้นทั้งน่ารักและน่าขำจนต้องกลั้นหัวเราะเสียด้วยซ้ำ..
“..นี่...ตอบหน่อยสิ..ผมเห็นพี่ยิ้ม..นั่นยิ้มเพราะฟังเพลงที่ผมเล่นรึเปล่า....” นั่นคงจะหมายถึงรอยยิ้มที่มีขึ้นยามได้เห็นท่าทีและใบหน้าอันเปี่ยมสุขของเจ้าตัว..โตแสยะยิ้ม..บอกออกมาสั้นๆ..
“..หลงตัวเอง...”
  “...อ่ะ....” ท่าทางคนฟังชะงักและคงจะบูดบึ้งด้วยความไม่พอใจ..โตยิ้มน้อยๆ..มองเจ้าตัวเล็กตรงหน้า..สมองคิดกระหวัดไปถึงยามที่มองเห็นเจ้าตัวกำลังเล่นไวโอลิน..ภาพที่เห็น..มันทำให้เขาได้รู้..รู้ในสิ่งที่ไม่เคยรู้มาก่อน..
...รู้..ว่าเด็กคนนี้ บริสุทธิ์ สะอาด..เพียงใด.....รู้...ว่าโลกของเด็กคนนี้..ยังคงสะอาดสดใสด้วยเสียงดนตรีที่คอยขับกล่อมอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน....และรู้..ว่าต่อให้ต้องพบเจออะไร..ข้างใน..ในหัวใจดวงนี้..ก็ยังจะงดงามอยู่เสมอ..
  ..ภาพของเจ้าคนตัวเล็กสูงแค่ไหล่กำลังกำมือเขาแน่นด้วยแววตากระเง้ากระงอดปนใจเสีย ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม สาดทอเข้ามาช้าๆ..นัยน์ตาคู่นั้นหันมามองยามที่ฝ่ามือของเขาข้างหนึ่งลูบไล้บนศรีษะเจ้าตัวเบาๆ..ริมฝีปากขยับเอ่ยด้วยรอยยิ้ม..
“..แต่ก็จริง..”
“...............” ใบหน้าตื่นๆ และดวงตากลมๆเบิกโตขึ้นยามที่ได้ยินทำให้โตอดหัวเราะหึออกมาไม่ได้ ยิ่งเมื่อแววตาฉงนสงสัยราวกับไม่แน่ใจในคำตอบมองตรงมา..นั่น..ทำให้ริมฝีปากหนาหยักยิ้ม..พร้อมๆกับมือหนาที่แตะลงบนปลายคางเจ้าตัวเบาๆ..
นัยน์ตาคู่หวานมองสบ..ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจแรงกระหน่ำอยู่ในหู..สมองแว้บไพล่ไปคิดถึงใบหน้าของหญิงสาวคนรัก..แต่..ก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว..เมื่อดวงตายังคงสบตา..มองเห็นใบหน้าตนเองอยู่ในแววตาของร่างตรงหน้า..
ริมฝีปากหนาหยักเอื้อนเอ่ย..ห่างจากใบหน้าของคนที่กุมมือไว้เพียงลมหายใจคั่น..
“...เพราะมาก...”
...พร้อมกับปิดพับลง..ยามที่ริมฝีปากแตะประทับแผ่วเบา..เพราะ...ไพเราะ..และ..น่าฟัง...น่าหลงใหล...จน..อยากจะเก็บไว้ฟังคนเดียว..
Imprison 43: ต่อรอง หรือ ต่อกร
นี่มัน....ผมเบิกตากว้างขึ้นโดยอัตโนมัติ...กับ...สิ่งที่พบอยู่ตรงนี้..ริมฝีปากที่เคยบิดเป็นรอยยิ้ม บัดนี้ถูกทาบทับ..เบาๆ...ช้าๆ...โดยคนที่...น่าจะเป็นคนสุดท้ายที่ผมจะนึกถึง..กับการกระทำแบบนี้..
...นัยน์ตาสีเข้มที่มองมา...มันดูแปลก...แปลกไปจากทุกที..นัยน์ตาหวานๆ...นัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูปนรักใคร่..
มันแปลก...ไปจน..แทบเป็นคนละคน..ผมหลับตาลงช้าๆ...เมื่อริมฝีปากถูกบดเบียดหนักขึ้น..พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น
มือของผมสั่นระริก..ไม่รู้จะเอาไปเกาะไว้ตรงไหน จึงได้แต่คว้าแขนเสื้อสีหม่นของคนตรงหน้าไว้..กำแน่นจนยับยู่...
ความรู้สึกแปลกๆเหมือนหัวใจหล่นวูบไปกองลงที่ปลายเท้ายังเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยามที่รู้สึกถึงแรงบดขยี้ที่แรงขึ้น..แล้วค่อยผ่อนลง..เบาลง..จนเคลิบเคลิ้ม..  ..รู้สึกถึงแขนแข็งแรงที่กอดรัดร่างของตัวเองไว้...แน่นขึ้น...แน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง..
รู้สึกแปลกๆจนหัวหมุน..ร้องครางออกมาเบาๆ..เหมือนคนละเมอ..แถมหัวใจมันยัง...เต้นแรง...แรงจนแทบทะลุออกมานอกอก..แรงพอๆกับเสียงเต้นในอกของคนอีกคน..ที่อยู่ตรงหน้า...นี่มัน...จูบ..ใช่ไหม?..จูบ..ไม่ใช่เอาปากกัด..ไม่ใช่เมื่อคราวนั้น..นี่คือจูบ...จูบหวานๆเบาๆ..จูบอย่างทะนุถนอม..เหมือนว่าเป็นสิ่งสำคัญ...
...พี่โต...กับ....ผม...มัน....  ผมรู้สึกว่าตัวเองหายใจหอบ..สั่นไปทั้งตัว..เหมือนขาดอากาศหายใจ..
ความรู้สึกวาบหวามแปลกๆในอกทำให้ผมแทบไม่กล้ามองหน้าคนทำ...ที่ยังคงกอดผมไว้แน่น..พร้อมกับนิ้วมือที่เกลี่ยไล้ใบหน้า...ทำให้รู้สึกแปลกๆระคนเขินอาย..

pkclub2146 · โพสต์ 2012-9-8 08:29:59

ขอบคุณครับ

asd · โพสต์ 2012-9-13 06:21:33

ขอบคุณครับผมม

manza555 · โพสต์ 2012-9-15 21:15:52

ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-6 03:51:35

ขอบคุณมากคับ

mario401 · โพสต์ 2012-10-20 08:45:48

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza · โพสต์ 2012-11-13 21:45:50

ขอบคุณมากนะครับ

sparkmankung · โพสต์ 2013-1-20 11:56:11

ขอบคุณครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-2-3 08:33:44

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong · โพสต์ 2013-4-17 13:35:37

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-4-27 16:55:59

ขอบใจมากมากครับ

KillTi · โพสต์ 2013-5-14 01:30:42

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-11-27 05:04:48

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 17:53:07

ขอบคุณครับ

Bigdor7 · โพสต์ 2015-7-9 00:15:14

คือฟินนนน

iamalegend · โพสต์ 2015-7-15 15:18:36

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-15 17:21:54

ขอบคุณครับ

mark2007 · โพสต์ 2015-9-15 17:50:45

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-24 00:43:13

ขอให้ความรักของโตกับเนม เป็นจริง ตลอดไป

4_NAY · โพสต์ 2016-5-24 10:16:07

หวานอะ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 52

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร