OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 73

tanya · โพสต์ 2012-9-13 09:42:39

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“..ว่าจะถามหลายครั้งแล้ว..จำได้ไหมที่บอกผม..ไอ้ที่บอกว่าขอให้อยู่ข้างๆในความหมายของพี่มันคืออะไร?..”
“....หือ?...” หน้าตาคนฟังมันคงออกแนว..มึงจะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บอะไรตอนนี้..ล่ะมั้ง..
“..บอกตามตรงน่ะ..จากการกระทำของพี่ที่ผ่านมา..”ผมหรี่ตาลงช้าๆ..อย่างครุ่นคิด..
“ ทำให้ผมคิดว่าไอ้การอยู่ข้างๆ..ที่พี่ทำ..มันก็แค่อยากได้ใครสักคนมานอนกก..ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากกว่านั้น...”
“..........”
“...แต่ที่ผมต้องการ..ไม่ใช่แบบนี้...ถึงปากพี่จะบอกว่าไม่ใช่ แต่การกระทำมันก็เป็นไปแล้ว..ไม่เห็นจะแตกต่างจากก่อนหน้านี้...ก็แค่มีสิทธิมาทำอะไรๆกับตัวผม..ตามใจชอบ...มันก็แค่นั้น...”
“..หมายความว่าจะเลิก...” พี่โตหรี่ตาลงช้าๆ มองหน้าผมด้วยดวงตาที่เข้มขึ้น..
“...จะเลิกได้ยังไง..” ผมฟังแล้วอยากหัวเราะ แต่ก็ขำไม่ออก
“ ผมกับพี่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันด้วยซ้ำ..พี่ก็ยังมีแฟนของตัวเอง...” ผมยิ้มออกมาอย่างเยาะหยันตัวเอง
“...และไม่ได้ทำให้ผมรู้สึก ว่าตัวเองสำคัญอะไรกับพี่เลย ........ถึงปากคุณจะบอกว่าผมสำคัญกับคุณ..แม้จะไม่รู้ว่าฐานะไหน แต่การกระทำของคุณน่ะ..ทำให้ผมคิดได้แต่...แค่ว่าผมไม่มีความสำคัญอะไรกับคุณเลย..”
“..........” พี่โตนิ่วหน้ากับสรรพนามที่เริ่มห่างเหินซึ่งผมหยิบยกมาใช้..นั่นทำให้ผมยิ้มออกมา..เมื่อรู้สึกว่าทำให้คนฟังได้รู้สึก...อะไรกับสิ่งที่ผมพูดเสียบ้าง..
“..มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรที่ผมจะหยิบมาเรียกร้องความสนใจหรือเอามาอ้างได้ใช่มั้ยล่ะ...แต่รู้ไหม? ที่คุณทำวันนี้น่ะ..มันทำให้ผมรู้สึกแย่ว่ะ..คนอื่นเขามองเห็นว่าเราอยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย..ไม่รู้หรอกน่ะว่าในคุกที่ผมเพิ่งจะได้เข้ามาเนี่ย..มันมีกฏเกณฑ์หรือข้อห้ามอะไรที่วางไว้ไม้ให้ลูกพี่อย่างคุณ..ทำอะไรกับลูกน้องได้บ้าง..”
  “...แต่ผมแค่อยากจะถามให้คุณได้ลองคิด...ว่าการที่คุณให้คนที่ไม่รู้อิดโหน่อิเหน่ ไม่รู้เรื่องอะไรเลยไปต่อสู้เพื่อคุณ หรือไปทำอะไรตามที่คุณสั่งจนบาดเจ็บ..หรืออาจจะตายเนี่ย..ค่าตอบแทนของพวกเขามีแค่การได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขท่ามกลางการอยู่ใต้เงาของคุณแค่นั้นเหรอ?..ไม่คิดว่าเขาจะอยากรู้หรืออยากมีส่วนร่วมอะไรบ้างรึไง?..ผมที่เพิ่งมาอยู่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะจะพูดอะไรได้มากหรอกน่ะ..แต่แค่อยากจะบอกว่า การที่คุณปิดไม่ให้เรารู้ แล้วให้เราไปรู้จากคนอื่นน่ะ ไม่ใช่เรื่องฉลาดเลย มันทำลายความเชื่อใจ..มันเหยียบลงไปบนความไว้ใจที่เรามอบให้..”
“..มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย....นอกจาก...รู้สึกแย่..และ..ไม่ไว้ใจคุณอีกต่อไป..”
“..ถ้านั่นเป็นความรู้สึกของเรา ที่มึงว่า..แล้วตัวมึงล่ะ..รู้สึกยังไง...” พี่โตออกปากถามผมหลังจากเงียบไปนาน...ผมหรี่ตาลง..ฟังคำถาม ก่อนจะถอนหายใจเฮือก
“..ก็รู้สึกว่าพี่ไม่ให้ความสำคัญกับผม และไม่สนใจจะบอกเล่าอะไรให้ผมเลย เป็นแค่ปลิงที่เกาะอยู่บนตัวควายโดย
ที่ไม่รู้เลยว่าควายตัวนั้นคิดยังไง..และสักวันก็อาจจะถูกสลัดลงไปโดยที่ไม่รู้อะไรเลยเหมือนกัน..”
“........... “ ไม่รู้ว่าพี่โตจะเข้าใจไอ้เรื่องที่ผมเปรียบเทียบรึเปล่า แต่รู้แน่ว่าไม่ได้ดีใจที่ถูกเปรียบเทียบว่าตัวเองเป็นควาย..
“..นั่นทำให้ผมคิด...ว่าผม...ไม่ได้มีความสำคัญอะไร...และไม่ต้องอยู่ข้างๆก็ได้...ไม่ใช่รึไง?..”
“...นั่นก็จริง...” พี่โตรับคำด้วยรอยยิ้ม.. ก่อนจะลุกพรวดขึ้นมาและกระชากแขนผมให้ถลามาแนบอกตัวเองแรงๆ..
“..แต่ช่วยไม่ได้...ที่ควายอย่างกูไม่คิดจะสลัดปลิงอย่างมึงไปไหน...”
“..นี่....ที่ผมพูดมันไม่ได้ซึมเข้าสมองเลยรึไง !” ผมตะโกนกรอกหูพี่โต ดิ้นกระแด่วๆอยู่ในอ้อมแขนที่รัดตัวเองแน่นๆ..
“..ไม่รู้สิ ..ยอมรับว่ามึงนี่ท่าจะไปฝึกพูดสุนทรพจน์มา..พูดจาสุภาพแต่บาดใจฉิบหาย..” พี่โตหัวเราะ แล้วออกแรงรัดผมแน่นขึ้นอีกจนกระดุกแทบหัก..
“..แต่ว่า..โทษน่ะเว้ย....นักโทษอย่างกูน่ะ ฟังภาษาแบบนั้นแล้วไม่ได้เข้าใจมากขึ้นไปกว่าคำพูดที่มึงบอกกูว่าเป็นปลิงติดอยู่บนตัวควายหรอก..”
“...นี่....ก็หัดคิดบ้างสิ..ผมไม่พอใจน่ะ ทุกคนก็ด้วย ทำไมทำเหมือนระ.... !” ผมพยายามบิดตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแกร่ง แต่ก็ทำได้แค่พยายามเพราะยังไงมันก็หลุดออกมาไม่ได้ซักนิด..
“...เหอะ...ก็แค่พูดว่างอนกูที่ไม่ยอมบอกอะไรเลย แค่นั้นก็จบแล้ว..” พี่โตหัวเราะ แล้วคลายอ้อมแขนที่เขย่าตัวผมไปๆมาๆได้ในที่สุด ก่อนจะผลักผมจนเซถลา
  ตุ๊บ !..
  ผมครางโอดโอย..มือกุมหลังตัวเองที่อาจจะหักได้เพราะทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างแรง ดีที่ไม่ใช่พื้นปูนแต่เป็นพื้นดินผสมกับแกลบดำและปูนขาว...มันเลยนุ่มกว่าที่คิด..
“...หึหึ..ไอ้ดอกเตอร์..นอนอยู่ตรงนั้นแหละ..เดี๋ยวนักโทษอย่างกูจะแถลงทุกความสงสัยของมึงให้กระจ่างเลย..” เอ่อ...ถ้อยคำแบบนั้นมันไม่ได้ช่วยให้ผมเข้าใจอะไรมากขึ้นเลยซักนิด เพราะตอนนี้...ร่างทั้งร่างของไอ้พี่โตก็กระโจนขึ้นมาคร่อม เอาเข่าทั้งสองข้างกักไว้ไม่ให้ผมขยับไปไหน..
“..เฮ้ย...นี่มันไม่ใช่...อื้อ...” ผมอ้าปากจะท้วง แต่พี่โตก็เอามือปิดปากผมไว้ และแสยะยิ้มทีทำเอาขนลุกวาบ..
“..เหอะๆ...ทำกูหงุดหงิดตั้งแต่ไอ้คุณๆผมๆนั่นแล้ว..แสลงหูจริงๆ...”เสียงกระซิบนั้นทำเอาเสียวสันหลังวาบ ผมหันไปมองซ้ายมองขวา พยายามมองหาคนหรืออะไรก็ได้ที่น่าจะอยู่แถวนี้..แต่เปล่าเลย..ไม่มีใครอยู่ซักคนเพราะตอนนี้ฝนตกหนักแบบนี้ จะมีก็แต่ไอ้บ้าเท่านั้นแหละที่จะโผล่ออกมาเดินท่อมๆอยู่...
“..อ๊าก..อย่าน่ะเว้ย เดี๋ยวก็ฟ้าผ่าหรอก พี่โต..หยู๊ด..” ผมร้องลั่นเสียงแต่พี่โตไม่ได้สนใจจะฟัง คนตัวโตเอามือปิดปากผมไว้อีกรอบ และเริ่มสาธยายความหงุดหงิดออกมาท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมากระทบใบหน้าผมและร่างกายที่ทาบทับอยู่..
“..อีกอย่างน่ะ...ตกปากรับคำว่าจะอยู่ข้างๆก็แล้ว...รอแค่ความตายมาพรากเท่านั้นล่ะ..มึงถึงจะหนีไปจากกูได้...
ไอ้เนม...”
  ถ้อยคำที่รู้เอาก็ตอนสายไปแล้วยิ่งชวนให้ผมช็อคมากกว่าเดิม สายตาที่เลือนรางเพราะหยดน้ำฝนที่ตกลงมาใส่หน้ามองเห็นพี่โตยิ้ม...และ...เริ่มปฏิบัติการล่อฟ้าผ่าทั้งกลางวันแสกๆอย่างรวดเร็ว...  อ้าก ผมจะไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว
Imprison 58: สายฝน
สิ่งที่ถืออยู่ในมือ..มันหนัก...หนักอย่างที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นได้ ราวกับรูปถ่ายเพียงรูปเดียวจะเป็นดั่ง..ก้อนหินก้อนใหญ่ๆสักก้อน..
ถ้าหากเป็นก้อนหิน..ได้จริงๆก็คงดี เพราะหากเป็นก้อนหิน ก็คงเขวี้ยงมันไปง่ายๆ ทิ้งมันไปเพราะมันไร้ค่า..เพราะมันไม่ใช่ของที่สำคัญ..ของสำคัญที่...
น้ำใสๆไหลกระทบกับฝ่ามือเย็นชืดและขาวซีดช้าๆ เสียงน้ำกระทบหลังคาดังขึ้นเบาๆ..เป็นจังหวะราวกับบทบรรเลงราวกับท่อวงทำนองดนตรี..ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน..และ...เสียงกลั้นสะอื้นในลำคอของ..คนที่อยู่ข้างกาย...
น้ำใสๆที่กระทบกับฝ่ามือไม่ได้เย็นจัดเช่นที่เคยสัมผัส ทว่ามันกลับอุ่นร้อน..เพราะมันไม่ใช่น้ำฝน.ไม่ใช่ของแบบนั้น แต่เป็นน้ำตา..ที่ไหลลงมาช้าๆ ตามร่องฝ่ามือที่พยายามจะ..ปิดมันไว้..
  ..เขาหลับตาลงช้าๆเหมือนไม่อยากเห็น ไม่อยากมองอะไร..ไม่อยากได้ยินเสียงสะอื้นไห้ เสียงหายใจที่ราวกับเป็นคำถาม หรือเสียงน้ำฝนที่ยังคงสาดกระทบหลังคา..ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น...
รูปใบเล็กๆนี่มันอะไรกัน..? วิทย์ได้แต่แสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน..เยาะเย้ยตัวเองที่ไม่รู้อะไรเอาเสียงเลย..ไม่รู้อะไรบ้างเลย..ไม่รู้..กระทั่งความจริงที่ควรจะรู้มาตั้งแต่ต้น..
...ความรัก...หรือจะเทียบกับความผูกพันและความเชื่อใจ..
ความรักของเขา..ที่เหมือนกับเงาที่สัมผัสไม่ได้ หรือจะสู้กับความผูกพันและความเชื่อใจที่คนสองคนมามาให้กันตลอดเวลา..
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของคนสองคนในภาพสีซีดจาง..เวลา...ที่ไม่มีเขา..ไม่มีใคร..นอกจากคนทั้งสองคนที่อยู่ตรงหน้าตนเองตอนนี้..
ยากจะปฏิเสธได้ว่า..คนที่เข้ามาแทรกกลาง..คือเขา...คือตัวเขาคนนี้..
ฝ่ามือที่บีบมือของเขาแน่นขึ้นทำให้เขาได้แต่ยิ้มหยัน..มองไปยังคนที่กุมมือเขาไว้..บีบมือ..ของเขาแน่นขึ้นราวกับจะวอนขอ..ให้อยู่แนบข้าง..ทั้งที่เจ้าตัวยังก้มหน้าร้องไห้ น้ำตาไหลทะลักออกมาจากฝ่ามือตัวเองหล่นมายังมือของเขา..
..กำลังพยายาม..จะทำอะไร?..จะยื้ออะไร?..จะ...ทำใจ..อยู่งั้นเหรอ?
รู้สึกว่าลมหายใจยามที่ตัวเขาสูดมันลึก..นั้นช่างสั้นไหว รู้..รู้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ รู้ว่ามันต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เรื่องที่พูดคุย ตกลงกันมาก่อนหน้านี้มันก็แค่คำเตือน ก็แค่ข้ออ้าง..แค่กล่าวถึงสิทธิ์ที่ตนพึงจะมี..สิทธิในตัวคนๆหนึ่ง..ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะสามารถตกลงกันได้ง่ายๆหรอก เพราะหากตกลงกันได้ง่ายๆ...หากจะลืม..หรือตัดใจกันได้ง่ายๆ...ตัวเขา...ก็น่าจะ..ทำ...มันไปได้แล้ว..
ที่ทำได้ก็แค่พยายามจับเชือกในมือของตนให้แน่น..โดยไม่สนใจว่ากองเชือกที่พันกันยุ่งเหยิงนั้นจะถูกดึงให้ตึงขึ้น..จนใกล้จะขมวดเป็นปม..
ก็แค่ทำเป็นหลับตาลงข้างหนึ่ง..มองเพียงเส้นเชือกที่ตนเองถือไว้ในมือ ไม่ได้มองกองเชือกที่กำลังขมวดเข้าหากันช้าๆ..กระตุกดึงให้พวกเขา..ทั้งสามคน ที่พยายามจะดึงมันมาหาตนเองต้องถูกดึงกลับ..และแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น จนกว่าจะแก้ปมเชือกที่ขมวดเข้าหากันได้..
  และตอนนี้..ที่ไม่มีทางให้ไปต่อ..เมื่อเส้นเชือกถูกขึงจนตึงร้าว สิ่งที่ทำได้ ก็คือ...ตัด....ทิ้งไปเสียหนึ่งข้าง..
....ถ้าไม่ทำแบบนั้น..ก็ไม่อาจจะไปต่อได้..ถ้าไม่ทำแบบนั้น เส้นเชือกที่ตนถือไว้..ปลายเชือกที่ตวัดเข้าหาตัว..จะพันรัดลำคอตนเองเสียจนขาดใจตาย..
“...ร้องไห้ทำไม..ร้องไปฝนก็ไม่ได้หยุดตกหรอก..” เขาก็แค่เอ่ยประโยคที่..งี่เง่าที่สุดออกมา วิทย์เงยหน้าขึ้นมาสายฝน ที่ตอนนี้ก็สาดกระหน่ำรุนแรงขึ้นทีละนิด...
“...ก็ไม่ได้อยากจะให้หยุดซักหน่อย..” เสียงพูดนั้นอู้อี้กับมือของตัวเอง ทำให้คนฟังยิ้มออกมา วิทย์อยากจะเอื้อมมือไปลูบเส้นผมนิ่มๆของเจ้าตัวเบาๆสักครั้งอย่างที่เคยทำ..แต่ก็ทำได้เพียงแค่คิด..เพราะเขาไม่อยากจะ..กระตุกปมเชือกที่อยู่ในมือตนเองให้รัดแน่นขึ้นอีก..
   “...งั้นก็หยุดร้องซะสิ...” วิทย์ตอบแล้วดึงมือข้างที่ถูกกุมไว้ออกเบาๆ...ได้ยินเสียงเจ้าตัวสะอื้นกระชั้นในลำคอถี่ขึ้นมาแล้วอดสงสารไม่ได้..
“...หยุดร้อง..แล้วมาคุยกัน..นะ..”
“...ผม....” เมฆพยายามปาดเช็ดน้ำตาบนใบหน้าตัวเอง มือข้างหนึ่งก็พยายามจับฝ่ามือที่เคยเกาะกุมไว้..แต่ที่คว้าได้..กลับเป็นฝ่ามือที่กำรูปนั้นไว้แน่นแทน..
ยอมรับว่าลมหายใจสะดุด..เมฆเบือนหน้าไปมองเจ้าของฝ่ามือที่ยิ้ม..ยิ้มมาให้อย่างเพลียๆ..อาจจะเพราะเหตุที่ร่วมทะเลาะวิวาทด้วยก็ใช่..หรืออาจจะเพราะเรื่องนี้มันช่างหนัก..และเหนื่อยหัวใจเหลือเกิน..
   อยากจะเข้าไปกอดแน่นๆแล้วบอกว่าให้มั่นใจ..มั่นใจในตัวเขาและสิ่งที่เขาจะทำ..แต่ทว่า เมื่อมองไปยังข้างกาย..ใบหน้าที่อาบเลือดและเปื้อนรอยยิ้ม...รอยยิ้มอันหม่นเศร้าก็ทำให้หัวใจกระตุกไหว..
ก้มมองกระดาษสีซีดในมือของคนที่เขารัก..ยอมรับว่ารูปนั้น...มันสั่นสะเทือนหัวใจตนไม่น้อย..รูปที่ตัวเขายืนเคียงข้างพี่ชายที่เพิ่งจบมัธยมต้น ด้วยใบหน้าแย้มยิ้มอันไร้เดียงสา..รอยยิ้ม ที่หายไปจากใบหน้าของเขานานแล้ว..
ภาพที่ทำให้ความรักและความทรงจำในหัวใจถูกกระตุ้นขึ้นมา..ภาพที่ทำให้ตัวเขาต้องร้องไห้...เพราะไม่อาจจะทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกว่านี้ไปได้..จะย้อนเวลากลับไปแก้ไข หรือจะกลับไปเปลี่ยนหัวใจตัวเองให้รักและผูกพันกับคนๆเดียว..ต่างก็เป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น..
“พี่ชาย” ของเขา..ทำมันลงไปเพื่อเอาตัวเขากลับไปอยู่ในอ้อมกอด...ผู้ชายที่เขารัก ได้เพียงแต่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนล้า..และหวังว่าทุกสิ่งมันจะจบลงตรงนี้เสียที..เมฆหลับตาลงช้าๆ..น้ำตาที่ถูกเช็ดจนแห้งเหือด ยังไม่วายกลิ้งหล่นออกมาจากหางตาจนได้..  ถามว่ารักใคร..คำตอบของเขายังคงเป็นเช่นเดิม..แต่ถ้าถามว่าใครสำคัญกว่า..เขาไม่อาจจะตอบได้เลย
   “ เช็ดน้ำตาสิ...” พี่ชาย..บอกเขาเบาๆ พลางเอื้อมมือเพื่อจะเช็ดหยดน้ำตาที่เอ่อไหล แต่ก็ชะงัก เพราะนึกได้ว่ามือของตนเองเปื้อนเลือด รังแต่จะทำให้หน้าเขาเปื้อนมากขึ้น..
“..ขี้แยเอ๊ย..” วิทย์หัวเราะขึ้นเบาๆพลางล้อเลียนเขา แม้เสียงหัวเราะที่ออกมาจะไม่ได้เต็มไปด้วยความสุขเช่นที่ควรเป็นก็ตาม..สายตาของวิทย์มองมาและเฝ้าบอกให้เขาเช็ดน้ำตาอยู่เงียบๆ..
นั่นอาจจะเป็นความแตกต่างของสองคนนี้ก็ได้..เมฆเอื้อมมือเช็ดน้ำตาตัวเองพลางคิดเงียบๆ..กับพี่ชาย..พี่ชายจะปกป้องและทำทุกอย่างให้กับเขาจนแทบไม่ต้องมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร..แต่กับวิทย์น่ะไม่ใช่..เขาก็ยังคงขี้แกล้ง
ชอบเย้าแหย่และปล่อยให้เขาทำอะไรด้วยตัวเองเสมอ.. มีเพียงสายตาที่คอยมองมาให้กำลังใจเงียบๆเท่านั้น..
..มันเป็นความแตกต่างของชายสองคนที่เขาต่างก็ขาดไม่ได้ทั้งคู่..
  เสียงขยับตัวและเสื้อผ้าที่เสียดสีข้างตัวดังขึ้นเบาๆในความเงียบ วิทย์หรี่ตาลงช้าๆ..ขณะที่วางรูปนั้นลงบนมือของเมฆ..มองแววตาและท่าทางของเจ้าตัวขณะที่รับมันมา..แล้วก็ได้แต่ถอนใจ..
...จะทำยังไง...ถึงจะตัดเชือกที่กำลังรัดลำคอของพวกเขาให้ขาดลงได้นะ..

หรุบตามองพื้นซีเมนต์เปื้อนฝุ่นผงและรอยฝ่าเท้า..ก่อนจะมองไปที่ชายอีกคน..ซึ่งกำลังจ้องมองเมฆตาไม่กระพริบ..
ดวงตาคู่นั้นก็ยังไม่มองมาที่เขาเหมือนเดิม..มันจับจ้องไปยังดวงตาของคนที่ข้างกายเขาเมฆก็กำลังจ้องภาพนั้น สลับกับใบหน้าของเจ้าตัวไปมา..  วิทย์ยิ้มออกมาอย่างเพลียๆ...ไม่มีใครมองมาที่ตัวเขา... ไม่มีใครเห็นแววตาของเขา..
   ไม่ต่างอะไรกับตอนนั้น...ยามที่เขาเจ็บปวดหัวใจแทบสลายเมื่อเห็นเพื่อนสนิทกับหญิงสาวที่ตนรักกำลังโอบกอดแสดงความรักกันอยู่..เขาจำได้ว่าตัวเองมองทั้งคู่อยู่ตรงนั้น..ทั้งคู่ที่ยังคงสบตากันและกันอยู่แม้จะเป็นห้วงสุดท้ายของชีวิต.....จะว่าไปแล้ว..มันอาจจะเป็นเวรกรรม

asd · โพสต์ 2012-9-15 00:21:56

ขอบคุณครับผม

pkclub2146 · โพสต์ 2012-9-16 13:28:09

ขอบคุณมากครับผม

manza555 · โพสต์ 2012-9-19 20:31:38

ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-6 09:01:11

ขอบคุณมากคับ

mario401 · โพสต์ 2012-10-20 15:50:57

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza · โพสต์ 2012-11-20 21:49:35

ขอบคุณมากนะครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-2-4 10:03:02

ขอบคุณมากครับผม

Klong · โพสต์ 2013-4-17 21:39:01

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-5-8 13:28:36

ขอบใจมากมากครับ

KillTi · โพสต์ 2013-5-14 13:44:01

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-11-27 18:12:29

ขอบคุณมากนะ

backsp · โพสต์ 2013-12-6 10:02:23

ขอบคุณครับ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 22:08:10

ขอบคุณมากครับ

iamalegend · โพสต์ 2015-7-16 08:33:20

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-16 07:25:02

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-24 16:52:23

ยากจะทำใจนะ เมฆ

pt200 · โพสต์ 2016-6-13 19:37:07

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2016-6-13 19:37:19

ขอบคุณครับ

freezz · โพสต์ 2016-11-21 07:21:12

ขอบคุณคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 73

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร