OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 104

tanya · โพสต์ 2012-10-15 09:45:26

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
         "....คุยๆกันอยู่แล้วมึงก็เสือกซุ่มซ่ามให้เขาจับได้" พูดแล้วคนทำก็ใช้ปลายนิ้วหนาบีบจมูกผมแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว
"จะแอบดูก็ยังทำไม่ได้เรื่องเลยนะมึง รอบที่แล้วก็ทีละ ไม่เนียนเลยมึงทำแบบนี้มันไม่ดีรู้ไหม? "
         "............" หมายถึงไม่ดีในแง่ไหน? ไม่ดีที่แอบดูหรือไม่ดีที่พลาดท่าให้เขาจับได้?
      "......ตอนนี้กูกำลังถูกเพ่งเล็ง
" พี่โตถอนหายใจเฮือก แล้วพูดออกมา
"ถูกเพ่งเล็งว่าคุมคนไม่ค่อยจะอยู่ ถูกมองว่าเริ่มขึ้นสนิม ไร้น้ำยา อะไรก็ว่าไป "คำพูดนั้นให้นึกถึงตอนที่ผมได้ยินพี่โตกับไอ้เป้คุยเรื่องประสิทธิภาพการทำงานของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองนั่นเอง
         " แล้วมึงลองคิดดูนะ ไอ้เนม ลองคิดดูด้วยมันสมองของคนฉลาดอย่างมึงน่ะ...ว่ากูโดนจ้องเล่นงานเรื่องคุมคนไม่ได้อยู่ แล้วพอกูเริ่มสั่งการคนนั้นคนนี้ให้ทำงาน กลับมีใครสักคนฝ่าฝืนคำสั่งมาแอบมองชาวบ้านเขาคุยกัน กูจะถูกมองยังไง หือ? "
      "....เรื่องนั้น..." ผมได้แต่พึมพัมเสียงอ่อย แม้จะนึกคัดค้านในใจว่าคนที่ไม่เคยสนใจว่าใครจะมองยังไงอย่างพี่โต
จะกลัวด้วยหรือกะอีแค่สายตาของคนภายนอกที่มองว่าตัวเองเป็นแบบนั้นแบบนี้
      " ถึงปกติกูตจะไม่สนว่าใครพูดยังไง แต่เนม....ตอนนี้เรามีเรื่องใหญ่ต้องทำ ความเชื่อมั่น ความเเข็งแกร่งที่แสดงออกไปน่ะมันจะทำให้เราได้พรรคพวกได้ความเชื่อใจเคารพนับถือได้ง่ายที่สุด...แล้วยังจากสายตาคนของไอ้ป๋า ...
" พี่โตถอนหายใจพรูเมื่อพูดถึงไอ้เป้ " กูเลยต้องทำทุกอย่างให้พวกมันเชื่อและไว้ใจ มองว่ากูเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด...
ให้พวกมันมองแบบนี้ให้มากที่สุด เข้าใจไหม? ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนนะมากกว่านี้หรือตอนนี้จะน้อยลงไป แต่เพราะกูต้องการมากที่สุด...กูเลยต้องทำให้พวกมันเห็นว่ากูแกร่งมากที่สุด....แล้วมึงมาทำแบบนี้...เฮ้อ....."
         "........." ไอ้เนมได้แต่นิ่งงัน เพราะเพิ่งรู้ ว่าผมการกระทำของตัวเองมัน....ส่งผลมาแบบไหน
         " เพราะงั้นจากนี้......"
         " เดี๋ยวสิ ! "ผมร้องเบรคเมื่อพี่โตจะเข้ารายการสั่งโดยไม่สนอะไรอีกแล้ว " แล้วเรื่องนี้ล่ะ ตกลงจะเล่าให้ฟังไหมว่าพี่จะทำอะไร? จะเกิดอะไรขึ้น ?ผมจะได้ทำตัวถูกไง "
      โตฟังแล้วนิ่ง เขาขมวดคิ้วจ้องมองสีหน้าและแววตาหมายมาดจากเจ้าตัวน้อยเบื้องหน้า จะบอกไปจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้น จะบอกไป...แล้วมันจะทำตัวได้ถูกแน่เหรอ?
  บอกว่าจะวางแผนทำอะไร แล้วมันจะยิ้ม...แล้วบอกว่าผมจะช่วย ผมจะเอาใจช่วย ผมจะไม่กวน อะไรแบบนั้นหรือไง?
จากประสบการณ์ที่ผ่านมาและจากเรื่องที่ทำ มันบ่งชัดว่าเป็นไปไม่ได้...เรื่องที่ถ้าเลี่ยงได้เขายังไม่อยากจะทำ
แล้วนับประสาอะไรกับมัน..
         ".....ไม่ได้....เล่าไม่ได้หรอก " คำปฏิเสธนั้นทำให้ผมหน้านิ่วอย่างไม่เข้าใจ และ ไม่พอใจ...
         " ทำไม? " ผมถามเสียงแข็ง ขมวดคิ้วแน่น..
         " แค่นี้มึงยังยุ่งจนเกิดเรื่อง ถ้ามึงรู้กูเดาไม่ออกว่าผลมันจะออกมายังไง
" โตเอื้อมมือจับไหล่ผอมบางทั้งสองข้างไว้แน่น สีหน้าเคร่งขรึม "ไม่ใช่ไม่พอใจ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจ แต่ว่านี่มันเป็นเรื่องใหญ่ กูต้องการคนมากแค่ไหน กูต้องการความสำเร็จของแผนนี้มากแค่ไหน กูก็ต้องกันมึงออกจากแผนให้ได้มากที่สุด ไม่ใช่เพราะมึงเป็นตัวยุ่ง ไม่ใช่เพราะมึงไม่มีปัญญาจะทำอะไรตามที่สั่ง....แต่เป็นเพราะเรื่องที่กำลังทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องดี กูไม่อยากให้มึงมาพัวพันกับเรื่องแย่ๆ เข้าใจไหม? "
         " แต่...." ใช่จะไม่เข้าใจ ไม่ใช่จะไม่รู้ว่าเรื่องที่ป๋าให้พี่โตแต่ละอย่างไม่ใช่อะไรที่เรียกได้ว่าดีเอาเสียเลย แต่ว่า ผมก็ยัง...
         " ....กูขอ นะ....เนม " พี่โตเอื้อมมือลูบหัวผมเบาๆ ขณะที่สายตาก็จ้องมองมาอย่างไม่หลบ
" อย่าพยายามสืบ อย่าพยายามตามหาเรื่องที่กูจะทำ...เรื่องนี้กูขอ กูสัญญาว่าจะเล่าให้ฟังทุกๆอย่างเมื่อมันจบลงแล้ว...
ได้ไหม? "
         "......."
         " สัญญา...ได้ไหม? " ทั้งดวงตาคู่นั้นที่มองมา ทั้งคำพูดที่ไม่ต่างจากคำอ้อนวอน และปลายนิ้ว...ที่ยืนมาหาราวกับจะขอคำมั่น...ทำให้ผมหน้าเสีย...
....หัวใจที่หนักอึ้งกำลังครุ่นคิดอย่างหนักว่าระหว่างจะอยู่เงียบๆไม่รู้ไม่เห็นอะไร หรือจะพยายามเข้าไปยุ่งย่ามวุ่นวายกับเรื่องรู้แล้วปวดหัว..ไม่ต่างกับพี่โต จะเลือกทางไหน..
....จะยอมโง่ไม่รู้อะไรเลยแล้วอยู่อย่างสบายใจ หรือว่าจะกระโดดลงไปคลุกคลีกับปัญหานี้ และต้องเครียดต้องคิดมากอย่างที่พี่โตเป็น...จะเลือกทางไหน?
      "...พี่ต้องเล่าให้ฟังนะ...." ผมถามเสียงอ่อย พยายามต่อรอง..พยายามคาดคั้นเอาคำมั่น...ทั้งที่รู้ว่าไม่เป็นผล
         "...อืม...ทุกอย่าง จะบอกทุกอย่าง...สัญญา..."โตรับคำ แม้จะนึกต่อในใจ ว่าถ้าหาก...เจ้าตัวไม่ได้โกรธเขาไปเสียก่อน......และ...หากเขาได้มีโอกาสมาคุยด้วย มีโอกาสจะกลับมางอนง้อหรือดุใส่เหมือนเดิม........ถ้ารอดพ้นจากเรื่องนี้มาได้ ยังไง ก็จะเล่าให้ฟังทุกอย่าง จะบอกทุกสิ่ง จะไม่ปิดบังอะไรอีกแล้ว...
         "...ก็ได้...." ที่สุดแล้วผมก็พยักหน้า หลับตาลงและยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับปลายนิ้วของพี่โตไว้ ใบหน้าซบลงกับไหล่หนาพยักหน้าหงึกๆอยู่แบบนั้น...จะยอมโง่ก็ได้ ถ้าพี่ขอจะยอมไม่รู้ก็ได้...ถ้า.....ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น...
         " แล้วอีกอย่าง..." คำเกริ่นเบาๆราวกับไม่แน่ใจอะไรสักอย่างทำให้ผมขมวดคิ้วน้อยๆ เงยหน้ามาจากไหล่อุ่นๆ
ของพี่โต มองปลายคางสากที่อยู่ไม่ห่างมากนัก...แล้วขมวดคิ้ว..
         " ครับ? "
         " ตั้งแต่พรุ่งนี้...ออกไปทำงานกับกลุ่มของไอ้วิทย์นะ "
         "พี่โต...? "ผมครางในลำคอด้วยความงวยงง ขณะมองใบหน้าของขาใหญ่แห่งแดนสิบสองด้วยแววตาไม่เข้าใจ หากแต่พี่โตเบือนหน้าหนี ไม่ยอมสบตา...ทำไม...ถึงต้องให้ผมไป?
      ".....เอาต้นนี้ขยับไปทางโน้นสิ...เออ...ใช่แล้ว ตรงนั้นนั่นล่ะ " เสียงสั่งการของพี่วิทย์ดังอยู่เหนือศรีษะของตัวเอง ขณะที่แดดร้อนเปรี้ยง
      "...เนม มึงขยับมันไปอีกนิด จะได้ใส่ได้เยอะๆ " ผมขยับถุงเพาะชำสีดำที่ปักกิ่งของต้นไม้ไว้เรียงในกระบะไม้ ให้ชิดกันยิ่งขึ้น ฝ่ามือเปื้อนดินด่างสีดำไปทั่ว หยาดหงื่อหยดไหลลงมาที่ลำคอ
      " เออๆ พอละ มึงลุกมาก่อน...." สิ้นคำสั่งการ ผมก็รีบผุดลุกขึ้นจากพื้นทันควัน แอบน้ามืดนิดๆเพราะลุกเร็วขึ้น ก่อนจะรีบเดินไปหาน้ำเย็นๆที่อยู่ในกระติกสีแดง ตามองหยีฝ่าเปลวแดดร้อนระอุไปยังที่ร่มไม้มะม่วงที่ดูจะไกลเหลือ
ในความรู้สึก
      " เอ๊า....นั่งดีๆ...." พี่วิทย์รุนไหล่ผมเบาๆให้ทรุดกายลงไม่ห่างจากตัว แดดที่ร้อนเปรี้ยงเบาบางลงบ้างเพราะกระชังสีเขียวที่ปูอยู่บนโครงไม้ของเรือนเพาะชำช่วยบังแสงแดดให้ แต่ถ้าเทียบกับไม้แล้ว มันก็ยังร้อนอยู่ดี...
      " หึ...ไงล่ะมึง เด็กพี่โตอยู่กลุ่มโน้นก็สบาย มาอยู่กลุ่มกูเหงื่อแตกเลยเห็นไหมล่ะ " พี่วิทย์สัพยอกใส่พลางหัวเราะหึๆ ทำเอาผมหน้ามุ่ย ไอ้แนมเเบะปากใส่คนพูดแล้วไหวไหล
      "  ทั้งที่ผมไม่ต้องทำก็ได้... "เพราะผมเล่นดนตรีเลยได้อภิสิทธิ์พิเศษไง หึ
"นี่แค่มาช่วยหรอก "
      " เหอะ อย่ามาอวดเก่ง  ให้ทำก็ต้องทำสิ " คนพูดตีไหล่ผมเบาๆเชิงหยอกล้อ สายตากวาดมองทั่วบริเวณที่มีกลุ่มของตัวเองประมาณยี่สิบกว่าคนกำลังจัดการขนย้ายต้นไม้และปักชำกิ่งต้นไม้หลายต้นใส่ในถุงเพราะกันอยู่อย่างเเข็งขัน
      "ว่าแต่....ทำไมไอ้โตถึงให้มึงมาอยู่กับกูล่ะ? "คำถามนั้นทำให้ผมเบ้หน้า....ก็อยากรู้เหมือนกันล่ะ
      " ไม่รู้สิ คงเพราะอยากลงโทษมั้งที่เสือกไม่เข้าที่ " ผมว่าพลางคิดถึงเมื่อวานที่ออกปากถามหาเหตุผล พี่โตแค่บอกว่าเพราะกลุ่มของตัวเองต้องทำเรื่องที่ป๋าสั่งโดยตรง ผมที่สัญญาว่าจะไม่ยุ่งน่ะ เห็นแบบนั้นแล้วต่อมอยากรู้มันจะทำงานเสียเปล่าๆ ให้มาอยู่กับพี่วิทย์นี่แหละดีแล้ว...อะไรแบบนั้น
ฟังผมพูดแล้วพี่วิทย์หันมามอง หัวเราะหึๆ ฝ่ามือตะปบเข้าที่ไหล่ผมแล้วออกแรงผลักเบาๆอย่างหยอกเย้า
      " วันนั้นน่ะเหรอ? ก็สมแล้ว ทำเสียเรื่องหมด ไอ้พวกนั้นก็นักโทษคนละแดน พวกมันได้ไม่เชื่องกันพอดี "
ว่าเหมือนพี่โตเป๊ะ....ผมฟังแล้วก็ได้แต่เบือนหน้าหนีอย่างเหนื่อยหน่าย
         "...แล้วเมฆล่ะ? " คำถามของผมทำให้คนข้างกายนิ่งไปทันควัน จนต้องหันไปมองอย่างงๆ เพราะปกติ ถึงเมฆมันจะไม่ได้อยู่กลุ่มกับพี่วิทย์ แต่มันก็จะไปๆมาๆเสมอ  และไม่มีใครว่ามันด้วย เพราะนี่ก็แฟน ส่วนกลุ่มที่มันอยู่ด้วยก็พี่กันย์ที่ทั้งรักทั้งหลงมันเสียจนโงหัวไม่ขึ้น..
         " มันไม่มาแล้วล่ะ " พี่วิทย์ยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆพลางถอนหายใจแผ่วเบา แต่ใจความนั้นทำให้ผมนิ่ง...
         " ทำไม? " ขมวดคิ้วถามออกไปเพราะไม่เข้าใจจริงๆ ก็ปกติเมฆมันทั้งรักทั้งหวงพี่วิทย์อย่างกับอะไรดี แล้วทำไมถึงไม่มา หรือมันเกิดอะไรขึ้น
         " .....ตอนนี้เหมือนจะย้ายคนเพื่อความสมดุลล่ะมั้ง ไอ้เป้ก็ไปอยู่กลุ่มไอ้โต มึงมาอยู่นี่ ใช่มั้ยล่ะคนก็เฉลี่ยกันจะได้พอดีๆ ไม่มีใครลำเอียงมากไปน้อยไป ฮ่ะๆ..." ไอ้ที่พูดมาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเมฆมันตรงไหน แถมพี่วิทย์ยังจงใจจะไม่เอ่ยถึงเสียด้วย นั่นทำให้ผมยิ่งขมวดคิ้วแน่น...ไม่อาจจะเข้าใจได้เลย
         "......แล้วเมฆ...."
         "....มันไม่มาแล้ว รู้แค่นั้นก็พอ " พี่วิทย์ตัดบทสั้นๆไม่บอกอะไรอีก นัยน์ตาคู่นั้นยังเสหลบเสียด้วย....
         " พี่ทะเลาะกับมัน " นี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมคิดออก
         " เปล่า....พอได้แล้วเนม มึงไม่ต้องถามแล้ว เซ้าซี้มากต่อให้เป็นเด็กไอ้โตกูก็กล้ากระทืบมึงนะ "นัยน์ตาคู่นั้นเริ่มขวางๆใส่พร้อมกับคำขุ่ชัดเจนทำให้ผมต้องยอมแพ้ แม้จะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แม้จะอยากรู้แค่ไหน แต่พอเจอแบบนี้
ก็ขอเงียบเพื่อความปลอดภัยของตัวเองดีกว่า
         "....อ้าว..เมฆ ..."
         " นี่ กูบอกว่าไม่ต้องถา....." พี่วิทย์ที่กำลังจะหันมาดูผมชะงักไปเมื่อมองเห็นว่า คนที่ผมออกปากพูดถึงและทักทายไปเมื่อครู่เดินมาใกล้ตรงนี้เงียบๆ ผมมองหน้าเมฆที่ก้มหน้าต่ำ สีหน้าเหมือนจะร้องไห้และก้ำกึ่งกับความสิ้นหวัง กับสีหน้าของพี่วิทย์ยามมองไปที่มันด้วยแววตาปวดร้าว หากใบหน้าขึงตึง แปลกตา...
      ...คงไม่พ้นมีเรื่องกันอีกแน่..
   สรุปไว้ในใจแบบนั้นแล้วผมก็ขยับตัวลุกจากที่นั่งของตัวเองไปสังเกตการณ์ห่างๆ แม้นักโทษที่อยู่ในเรือนเพราะชำจะไม่มีท่าทีสนใจทั้งสองคน ราวกับเห็นว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นปกติ แต่ผมก็แอบเห็นนะ ว่าหลายคนแอบๆมองเหมือนจะอยากรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีก นี่คงจะแสดงความสนใจอย่างออกนอกหน้าไปแล้ว ถ้าไม่โดนพี่วิทย์ห้ามไว้หรือกลัวจะเจอตีนอะไรซักอย่าง...
         " มีอะไร? "เพราะต่างยืนนิ่งอยู่กลางแดดแบบนั้นไม่มีอะไรคืบหน้า พี่วิทย์จึงถอนหายใจเฮือก เอ่ยปากถามออกไปสั้นๆ
         " ผม....." เมฆพึมพัมอะไรเบาๆในลำคอ...เงยหน้ามามองหน้าพี่วิทย์ด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำจนน่าสงสาร...ผมเห็น
พี่วิทย์จ้องมันแล้วหรี่ตาลงน้อยๆ
         "....ไปทำอะไรมา ทำไมตาแดงแบบนั้น นอนไม่หลับรึยังไง?  "ถ้อยคำถามไถ่ปกติ ไม่ต่างอะไรกับที่เคยผ่านมา เพียงแต่ว่าพี่วิทย์ไม่ได้ขยับไปใกล้ ก็เท่านั้น
         ".....อืม....." เมฆพยักหน้ารับเบาๆ สีหน้าเเช่มชื่นขึ้นเมื่อพี่วิทย์ออกปากถามอย่างห่วงใย มันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
พี่วิทย์ แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อพบว่ารายนั้นเสไปมองอย่างอื่นแทนเสียแล้ว
      "...ไปขอยาจากพี่มึงสิ....ตรงนี้ไม่มีหรอกนะ " พี่วิทย์ถอนใจอีกเฮือก
      "....พี่...ผมไม่ได้..... " ไม่รู้คำพูดนั้นมันไปกดสวิชต์อะไรตรงไหนของเมฆเข้า มันถึงแบะปากสีหน้าจะร้องไห้เต็มทน  ผมเห็นมันยืนตัวสั่นเหมือนลังเลแล้วก้าวยาวๆมาหาพี่วิทย์ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวราวกับจะร้องไห้อยู่รำไร...
         " อย่าน่า.....ปล่อย....." พี่วิทย์เอื้อมมือกำแขนเมฆไว้ไม่ให้มันเข้ามากอด และเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่ยอมสบตาเสียด้วยซ้ำ
      " พี่วิทย์... " เมฆมันหน้าเบ้ น้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ ดูน่าสงสารจนผมเห็นแล้วยังใจอ่อน
      ".....เดี๋ยวพี่มึงก็มาหา....เอ้อ....ไม่สิ เดี๋ยวแฟนมึงก็มาตาม....จะยุ่ง..." พี่วิทย์มีสีหน้าเศร้าหมองเมื่อเอ่ยคำนั้นออกมา แต่ก็ยังออกแรงผลักเมฆให้ห่างจากตัวไผอย่างอดทน " อย่ามาหากูอีก ถ้าไม่จำเป็น.....เดี๋ยวมันจะไม่พอใจ กูไม่อยากยุ่ง "
      " ทำไมพี่ไม่อยากยุ่งล่ะ กูไม่ได้เป็นอะไรกับพี่กันย์....ทำไมไม่ฟังกันบ้าง "คราวนี้เมฆมันร้องไห้ออกมาจริงๆแล้ว สะอึกสะอื้นออกมาไม่สนใจผู้คนที่ยืนตาค้างจ้องมองนักโทษชายสองคนที่กำลังยืนคุยกันกลางแดดจ้าเลยสักนิด
      "....พอแล้ว...มึงกลับไปได้แล้ว " พี่วิทย์ถอนใจอีกเฮือก ไม่มองหน้าไม่สบตา บ่งชัดว่าไม่อยากจะฟังเรื่องนี้อีก
      " ทำไมไม่เชื่อกู พี่วิทย์ ทำ....." เมฆส่ายหน้ามือพยายามจิกแขนพี่วิทย์แน่นไม่ยอมผละห่าง สีหน้าอ้อนวอนชวนสงสารยังคงมองไปที่พี่วิทย์อย่างไม่สดละ...แต่เสียดายอย่างเดียว ที่พี่วิทย์ไม่ยอมสบตาด้วย ก็เท่านั้น
      " กูบอกให้ไปไง...เมฆ....ไปได้แล้ว มีคนมาตามมึงแล้ว  " คำพูดนั้นทำให้ผมสังเกตเห็นร่างของพี่กันย์ที่เดินก้าวยาวๆมาด้วยท่าทีเร่งร้อนยิ่งฝ่ายนั้นเข้ามาใกล้พี่วิทย์ก็ยิ่งพยายามดึงมือเมฆออกจากแขนตัวเองและผลักมันออกไปอย่างยากเย็น

mario401 · โพสต์ 2012-10-22 15:46:35

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza · โพสต์ 2012-11-27 23:28:11

ขอบคุณมากครับ

manza555 · โพสต์ 2012-12-1 14:50:24

ขอบคุณครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-2-5 09:54:01

ขอบคุณมากนะครับ

Klong · โพสต์ 2013-4-19 11:27:57

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-5-14 22:19:32

ขอบใจมากมากเลยนะคับ

KillTi · โพสต์ 2013-5-15 17:13:30

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-12-22 16:59:32

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-5-4 07:25:11

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-17 22:05:27

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-25 13:28:09

เหนื่อยใจแทนเมฆ

pt200 · โพสต์ 2016-6-17 19:49:36

ขอบคุณครับ

Soyu · โพสต์ 2017-9-1 02:12:11

ขอบคุณนะครับ

Ohmkungz123 · โพสต์ 2021-4-4 05:04:42

ข่อมคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 104

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร