ห่างกันเพียงน้อยนิด

เรื่องมันเกิดขึ้นตอนเข้าค่ายกีฬาเมื่อสองปีก่อนหลังไปเรียนที่กรุงเทพฯ ด้วยไปเรียนเมื่อออายุใกล้จะสามสิบมีนักศึกษาชายน้อยและรวมอยู่ในหอด้วยกัน จึงต้องลงซ้อมกีฬาด้วยกันไม่ว่าอายุเท่าไร ก็ต้องลงซ้อม ก๊ฬาที่เล่นก็มีวอลเลย์บอล บาสเกตบอลและแบดมินตัน ด้วยหอชายติดกับหอพักของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งและสนามวอลเลย์บอล ก็ติดหอนั้นบางวันบอลก็ลอยข้ามไปในหอพักต้องปีนเข้าไปเก็บ
วันนั้น ซ้อมกีฬาเสร็จมีบอลข้ามไปหอพักฝั่งติดสนามกีฬา จึงปีนข้ามไปเก็บระหว่างปีนไปกางเกงไปเกี่ยวกับลวดแหลมขาดตรงเป้า มองเห็นกางเกงในสีขาวซึ่งกางเกงกีฬาจะบางมากจะปีนกลับก็ไม่ได้แล้วจึงโยนบอล และตะโกนให้เพื่อนเก็บ ตัวเองเดินอ้อมไปทางประตูใต้หอ ฝนเจ้ากรรมดันมาตกอีกจึงวิ่งเข้าไปใต้ตึกนั่งให้ฝนหยุดก็จะกลับ มองซ้ายแลขวาไม่เห็นใครจึงถอดเสื้อออกมาบิดให้น้ำที่เปียกออกเพื่อลดความ หนาว พร้อมกับใส่เข้าใหม่ที่นีกางเกงก็เปียกอีกทำไงวะ ปวดฉี่ก็ปวดจึงเดินเลี่ยงเข้าไปในพุ่มไม้พร้อมถอดกางเกงดึงจู่มาเยี่ยวขณะ เยี่ยวเสือกแข็งขึ้นมา ต้องตกใจอย่างแรงเมื่อเห็นใครคนหนึ่งมองมาเต็มสองตา ด้วยความตกใจกลับลืมเก็บแต่หันไปหาอย่างเต็มๆ
เขาเองก็ตกใจมากและมองจู๋ เราตาไม่กระพริบ พอได้สติจีงเก็บเข้ากางเกงแต่กางเกงที่ใสก็ดันสีขาวบางๆ กางเกงในก็สีขาว มองแล้วเห็นถึงสัดส่วนชัดเจน พอมองเห็นเขา เป็นหนุ่มตี๋หน้าตาดีดูสะอาดมากสวมเสื้อกีฬาและไม้แบด หน้าแดงกล่ำมองมาที่เป้าอย่างเดียว เค้าบอกว่าขอโทษไม่ได้ตั้งใจเข้ามาขัดจังหวะหรอกผมก็มาหลบฝนเหมือนกันเพราะ วิ่งจะขึ้นหอพักเหมือนกัน จากนั้นเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อยจนทราบว่าเขาเป็นหมอที่มาเรียนเพิ่มเติม สาขา... ฝนก็ไม่หยุดตกซักที่เค้าจึงชวนผมขึ้นไปหลบฝนที่ห้องเค้าก่อน ผมบอกเกรงใจ เค้าบอกไม่เป็นไรหรอกฝนหยุดค่อยกลับก็ได้นั่งอยู่เดี๋ยวก็หนาวตายด้วยปอดบวม หรอก ผมจึงเดินตามเขาไปเขาเดินไปบอกยามคุยกันไปมาแล้วก็ชวนผมขึ้นไปบนห้อง