วิญญาณฝรั่ง จากสึนามิ.....copy
...แม้ว่าเหตุการณ์สึนามิจะผ่านมาแล้วหลายปี แต่ทุกๆความทรงจำยังมีให้รำลึก ผู้เขียนขอนำเรื่องวิญญาณที่ได้พบ ได้ยินเสียง มาเล่าให้ท่านผู้อ่านได้ทราบกัน ขอขอบคุณวิญญาณที่ผู้เขียนจะนำมาเล่า เรื่องราวมีดังนี้...ก่อนวันเกิดเหตุการณ์ ภัยธรรมชาติอันน่ากลัวที่สุดของประเทศไทยจะเกิดขึ้น ผู้เขียนยังคงขับรถวนเวียนรอบเกาะภูเก็ต ชมความงามของชายหาดรอบเกาะ หลังจากเยี่ยมญาติที่อาศัยอยู่ที่นั่น โดยปราศจากสังหรณ์ใดๆทั้งสิ้น
ว่าเกาะสวรรค์แห่งนี้ จะกลายเป็นเกาะนรกในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
วันที่ 24 ธันวาคม 2547 ผู้เขียนกลับมาถึงกรุงเทพเมื่อเวลาประมาณ 17.00 น. ใช้ชีวิตตามปกติ
จนกระทั่งวันอาทิตย์ที่ 26 ตอนสายๆวันนั้น เพื่อนรุ่นพี่ของผู้เขียนโทรมาถามว่า เธออยู่ที่ไหน รู้มั๊ยภูเก็ตมีคลื่นยักษ์คนตายเป็นเบือเลย ฝรั่งตายเพียบ ตายเป็นร้อยๆแล้วมั๊ง ....ผู้เขียนยังไม่เชื่อเพราะไม่มีข่าวอะไรให้ได้ยินเลย จนกระทั่งโทรไปหาญาติที่ภูเก็ตถึงทราบถึงหายนะอันยิ่งใหญ่ครั้งนั้น.....
พูดได้คำเดียวว่า หดหู่ ใจหาย เศร้า...........
เวลาผ่านไป 1 ปีกว่าๆหลังจากนั้น ผู้เขียนมีความจำเป็นต้องไปดูงานที่ภูเก็ตอีกครั้ง หลังจากปฏิบัติธุระกิจ และ เยี่ยมพี่น้องแล้ว ค่ำวันนั้น เวลาประมาณ 3 ทุ่มก็กลับเข้าที่พักเป็นรีสอร์ทแห่งหนึ่ง หน้าหาดราไวย์
...ผู้เขียนกำลังจะพักผ่อน เปิดทีวีดู สักครู่ ได้ยินเสียงฝรั่งเดินคุยกัน 2-3 คน เดินผ่านหน้าห้องที่ผู้เขียนพักอยู่ ซึ่งผู้เขียนก็ไม่ได้เอะใจแต่อย่างใด เพราะรีสอร์ทนี้บรรยากาศดีมาก มักจะมีฝรั่งมาพักเป็นประจำ เสียงเงียบไปสักครู่ เสียงฝรั่งพูดคุยหัวเราะกันก็ผ่านมาอีกครั้ง
..คราวนี้ดังกว่าเดิมนิดนึง เป็นเวลาเกือบๆ 23.00 น. ผู้เขียนกำลังจะหลับ จึงออกจะหงุดหงิด แล้วเสียงนั้นก็เลยผ่านไป ผู้เขียนโล่งหูไปอีกครั้ง พอกำลังจะหลับ เสียงเด็กฝรั่งวิ่งดัง ตั๊บ ๆ กระแทกเท้าหนักๆ พูดภาษาฝรั่งดังๆ
ผู้เขียนโมโหแล้ว จึงลุกขึ้นมาแอบแง้มม่านดู ปรากฏว่าบริเวณสนามหญ้าหน้าห้องพักว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เสียงแมลงกลางคืน แต่ก็ยังคิดว่าพวกฝรั่งคงเข้าห้องพัหกันหมดแล้ว จึงกลับหันหลังมาที่เตียงเพื่อจะนอน แต่ยังไม่ทันที่จะลงนั่ง ได้ยินเสียงเด็กฝรั่งวิ่งเรียก มัม มัม คัมมอน เฮรีย ( Common Here )
..ผู้เขียนรีบลุกขึ้นมาแง้มม่านหน้าต่างดูอีก ก็ยังคงพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่แถวนั้น ว่างเปล่า สนามหญ้ากว้างขนาดนั้น รีบวิ่งยังไงก็ต้องยังไม่พ้นบริเวณนั้นแน่ๆ ผู้เขียนนึกในใจ พอปิดม่านกำลังจะกลับไปที่เตียง
เสียงมาอีกแล้ว ผู้เขียนรีบเปิดประตูออกไปดูเลยทีนี้ คิดว่าเปิดพรวดแบบนี้ยังไงก็หลบไม่ทันชัวร์ ปรากฏว่ามีจริงท่านผู้อ่าน มีแต่ความว่างเปล่า คราวนี้ผู้เขียนหัวใจหล่นไปอยู่ที่หัวแม่เท้าเรียบร้อยทันที รู้ได้โดยกายหยาบว่า
เราเจอผี....แค่นี้ผู้เขียนรีบกลับเข้าห้องกระโดดขึ้นเตียงคลุมโปง คุณพระคุณเจ้าองค์ใดที่อาราธนาทัน ที่นึกออกได้เรียกชื่อหมด สวดมนต์ผิดๆถูกๆ แผ่เมตตา อะไรก็แล้วแต่ที่นึกได้ แต่ไม่มีผลใดๆเลย เสียงด้านนอกยังคงดังอยู่ เด็กฝรั่งยังวิ่ง เรียก มัม มัน อยู่ ได้ยินเสียงฝรั่งผู้หญิงส่งเสียงเอ็ดเด็กอยู่ นานที่เดียว
....คราวนี้จากกลัวเริ่มโมโห นอนไม่ได้เพราะผีฝรั่งมันวิ่งแหกปากอยู่ข้างนอก ตอนเช้าก็ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานอีก เลยต้องสปีคกับผีฝรั่ง แปลเป็นไทยได้ว่า พวกยูรู้มั๊ยว่าพวกยูตายไปเป็นปีแล้ว ตอนนี้ไอไม่รู้ว่ายูจะเอาอะไร
..พรุ่งนี้ไอต้องทำงานแต่เช้า ไม่ต้องมาหลอกแล้ว ไอรำคาญมาก ที่นี่ไม่มีอะไรของยูเหลืออีก ถ้ามีทางรีสอร์ทคงเอาไปบริจาคเป็นบุญกับพวกยูไปแล้ว ไปซะเถอะอย่ามารบกวนไออีก ไปในที่ที่พวกยูควรจะอยู่ กลับประเทศยูไปเลยก็ได้ กู๊ดไนท์ แอนด์ กู๊ดบาย ตลอดกาล โอ.เค๊. ......ไม่น่าเชื่อเสียงผีฝรั่งเงียบหายไปทันที หายไปจนกระทั่งผู้เขียนหลับไป และ ตื่นมาในตอนเช้า
...เช็คเอ้าท์ ทันที เปลี่ยนที่นอน เป็นความคิดที่เริ่ดที่สุด
ตอนเช็คเอ้าท์ที่เคาน์เตอร์ ถามน้องพนักงานที่สนิทกันว่า .....นุ้ย! ห้องนั้นมีอะไรหรือเปล่าวะ เมื่อคืนเพื่อนวิ่งแหกปากเรียกแม่มันตั้งนาน
ยัยแม่ก็ตะโกนด่าลูกอยู่นั่นแหละ คำตอบคือ....ก็ฝรั่งแม่ลูก เขามาเช่าห้องนั้น แล้ววันที่เกิดสึนามิเขาไปเที่ยวเกาะพี พี ไปค้างที่เกาะวันที่เกิดสึนามินั่นแหละค่ะ
สึนามิพาลงเลไปด้วยทั้งคู่ เสื้อผ้าของเขาอยู่ที่นี่ ทั้ง 2 คนเลย พอรู้ว่าแขกเสียแล้ว ก็เลยเอาไปบริจาคที่วัด
เพิ่งถึงบางอ้อ....ผีฝรั่งจะมาเอาเสื้อผ้า ผู้เขียนก็ดันไปนอนอยู่ห้องนั้น เขาเข้ามาเอาไม่ได้ เลยวิ่งบ้าอยู่นอกห้อง ดีนะที่ผู้เขียนพูดภาษาฝรั่งได้ ไม่งั้นไม่ต้องนอน.........ในคืนนั้น บรื๋อ ขนตั้ง
หน้า:
[1]