++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 16 ภาคสอง

tanya · โพสต์ 2013-1-31 09:03:28

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ปกติ พี่แป้งจะเป็นคนที่วางตัวเป็นผู้ใหญ่อ่ะคับทั้งๆที่อายุก็ยังไม่มากเท่าไหร่เลย ก็เท่าๆกะพี่เจสแหละ เพราะว่าหลังจากที่พี่เค้าเรียนจบแล้วต้องมาดูแลกิจการแทนคุณพ่อกะคุณแม่ของพี่เค้า  ลูกน้องก็เยอะด้วยพี่แป้งเค้า จะทำตัวเป็นเด็กก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะควบคุมบรรดาลูกน้องไม่ไหวจะไม่เชื่อฟังกัน
แต่ทุกครั้งเวลาที่พี่แป้งมาหาผม พี่เค้าจะดูผ่อนคลายลงเยอะ แบบหน้ามือเป็นหลังมือเลยอ่ะคับ  พี่แป้งจะชอบ แหย่ผม  แกล้งนั่นแกล้งนี่ ผมก็รู้สึกดีนะที่พี่แป้งเป็นแบบนี้  ขนาดตอนที่ผมไปเที่ยวที่บ้านพี่แป้งที่ไร่ส้มทางภาคเหนือ  พ่อกะแม่ของพี่แป้งยังพูดให้ผมฟังเลยว่า เวลาพี่แป้งคุยเล่นอยู่กะผม ไม่เหมือนเวลาที่พี่แป้งอยู่ที่นี่เลย  ผมถามว่าทำไม พ่อกะแม่ของพี่แป้งก็บอกว่า เวลาที่ผมไปหาพี่แป้ง พี่เค้าจะพูดคุยแหย่ผมเล่น แล้วหัวเราะมากมาย ซึ่งไม่เหมือนตอน ที่อยู่บ้าน  พี่แป้งจะไม่เล่นอะไรกับใคร จะพูดคุยเป็นผู้ใหญ่ เงียบๆเฉยๆ  แล้วพ่อกะแม่ของพี่แป้งก็บอกให้ผม ไปหาพี่แป้งบ่อยๆด้วยอ่ะคับ
            " นาวอิ่มแล้วเหรอ..."  พี่แป้งถามผม เมื่อผมหยุดหัวเราะแล้ว  แต่ผมก็ยังยิ้มอยู่น้า
            " คร้าบ...นาวอิ่มแย้วคร้าบ...ดูจิพุงกางเลยอ่ะ...แฮะแฮะ..."  ผมบอกพี่แป้ง แล้วเอามือจับท้องตัวเอง
            " เหรอ...พี่ก็อิ่มแล้ว งั้นพี่ว่าเราไปเล่นกันต่อดีกว่า เดี๋ยวจะหมดเวลาซะก่อน "  พี่แป้งพูด  ผมก็เห็นด้วยก็เลย รีบลุกขึ้น  แล้วก้าวขาออก แต่เพราะความไม่ระวังขาของผมเลยไปสะดุดขาโต๊ะ.......
            " โอ๊ย....."  ผมอุทานเพราะรู้สึกเจ็บที่ขา  ตรงแผลเก่าที่ยังไม่หายสนิทดี ผมจะล้ม ผมเซ แต่พี่แป้งเห็นก็เลย จับแขนผมไว้ไม่ให้ล้ม
ตอนที่ 28
                     " เรานี่น้า...ไม่ระวังเลย  ดูซิเจ็บตรงไหนหรือเปล่า..."  พี่แป้งถามผม หน้าตาตกใจ
            " ไม่เป็นไรคร้าบ...แค่เจ็บนิดเดียวเอง ตรงแผลเก่าอ่ะคับ..."  ผมบอก ก็รู้สึกเจ็บนิดนึง ตรงแผลที่ผมล้มไป กระแทกฟุตบาทตอนงานเลี้ยงเพื่อนพี่เจสอ่ะคับ
            " นาวนั่งลงก่อน.....ไหนดูซิ  "  พี่แป้งบอกให้ผมนั่ง  พอผมนั่งแล้ว  พี่แป้งก็คุกเข่าลงกับพื้น ตอนนั้นคนรอบๆ ข้างหันมามองดูเต็มเลยอ่ะคับ...ก็แหมลองนึกภาพดูสิคับ ผู้ชายตัวโตสูงใหญ่ หน้าตาหล่อ นั่งคุกเข่าลงกะพื้น แล้วถลกขา กางเกงของเด็กผู้ชายหน้าตาน่าร้าก ( อิอิ ขอชมตัวเองนี๊ดนึง )  มาสำรวจขาว่ามีแผลอะไรตรงไหนหรือเปล่า อ่ะคับ......พวกคนรอบข้างเค้าจะคิดยังไงกันบ้างนะเนี่ย....อิอิ....
            " นี่มันรอยอะไรเขียวๆชํ้าๆ เป็นทางเลยอ่ะ ใครมันทำอะไรเรา...บอกพี่มาซิ.."  พี่แป้งหน้าบึ้ง เมื่อเห็นที่ขาผม ยังมีร่องรอยจากเรื่องคราวนั้น  พี่แป้งเค้าไม่รู้อ่ะคับเรื่องนี้...
            " ก็...ไม่มีอารายแล้วคร้าบ..."  ผมบอก ก็ไม่อยากพูดอ่ะคับ เพราะรู้ว่าพี่แป้ง เค้าต้องโมโหมากแน่เลยอ่ะคับ
            " บอกพี่มาซิ..."  พี่แป้งไม่ยอมอ่ะ อยากรู้เรื่องให้ได้
            " เอ่อ...นาวว่าเราไปเล่นเครื่องเล่นอย่างอื่นกันก่อนเถอะน้า  แล้วนาวค่อยเล่าให้ฟังทีหลังอ่ะ..."  ผมบอก ก็ตอนนี้ขอให้ผ่านไปก่อน  แล้วค่อยหาทางเลี่ยงไม่บอกพี่แป้งอีกที  ที่ไม่อยากบอกก็เพราะว่า ผมกลัวว่าพี่แป้ง จะไปหา เรื่องทะเลาะกะพี่เจสอีกอ่ะ ที่ดูแลผมไม่ดี
            " อืม...เอาอย่างนั้นก็ได้ งั้นเราไปกันเถอะ แต่เราไม่เจ็บขาแล้วใช่มั้ย.."  พี่แป้งยังอดเป็นห่วงผมไม่ได้อีก
            " คร้าบ...ไม่เจ็บแล้วคร้าบ..."  ผมบอก เพื่อให้พี่แป้งสบายใจ แต่ที่จริงแล้ว ผมก็รู้สึกเจ็บอยู่อ่ะคับ  แต่ก็พอทนคับ
            แล้วพี่แป้งก็พาผมออกมาจากร้านอาหารที่นั่งกินกัน  พาผมเดินไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อน  พี่แป้งบอกว่าเดินย่อย อาหารสักพัก จะได้รู้สึกดีกับร่างกายด้วย  เราก็เดินกันไปเรื่อยๆ  ตอนนี้อากาศไม่ร้อนแล้ว ก็เริ่มจะคํ่าแล้วอ่ะ... แต่ที่นี่คนยังมากอยู่เลยอ่ะคับ  แล้วที่สวนสนุกที่นี่ เวลากลางคืนก็เปิดไฟสีสวยทั่วไปหมดเลยอ่ะคับ  เดินดูก็เพลินๆดีคับ...
            แล้วระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆอยู่นั้น อยู่ๆ พี่แป้งก็เอามือมาจูงมือผมเดินไป  ผมก็หันไปมองหน้าพี่แป้งอ่ะ  แต่ไม่ได้พูดอะไร ผมเห็นพี่เค้ายิ้มด้วย  ส่วนไอ้เรื่องอายนี่ ไม่ต้องห่วงผมเลยคับ  เพราะตอนนี้ผมเริ่ม จะหน้าหนา แย้วคร้าบ  ไม่ใช่ไม่อายสายตาคนทั่วไปนะ แต่มันเริ่มชินอ่ะ  ขี้เกียจต่อปากต่อคำกะพี่แป้งแล้วด้วย ก็เลยปล่อยเลย ตามเลย  คิดว่าพี่จูงมือน้องเดินเที่ยวแล้วกัน...อิอิ..แต่จะว่าไปมันก็รู้สึกอุ่นดีน้าา...แฮะแฮะ...
            " อุ๊ย...พี่แป้งคร้าบ...นั่นเรือไวกิ้งอ่ะ...นาวอยากเล่นจังเลยคร้าบ...พี่แป้งไปเล่นกันเถอะ....น้า.."  ผมบอกพี่แป้ง เมื่อเดินมาถึงเครื่องเล่นเรือไวกิ้งที่ ตัวเรือมันจะโล้ไปโล้มาอ่ะคับ  ผมเห็นตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่เคยได้เล่นซักที
            " ไม่เอาดีกว่า...พี่ไม่อยากเล่นไอ้เรือไวก้ง ไวกิ้งนี่หรอก..."  พี่แป้งบอกผม
            " ทำไมเหรอคับ ก็นาวอยากเล่นนี่ มาทีไรไม่เคยได้เล่นซ้ากที...พี่แป้งพานาวไปเล่นหน่อยน้า  "  ผมถามพี่แป้ง  แล้วก็อ้อนต่อ
            " ไม่เอาครับ ก็พี่เคยเล่นแล้ว  แต่...พี่..พี่ไม่ค่อยชอบ..พี่ว่าไปเล่นอย่างอื่นดีกว่าครับ "  พี่แป้งบอกผม
            " พี่แป้งอ่ะ...นาวอยากเล่นนี่คร้าบ...น้าครั้งเดียวเองคร้าบ..."  ผมอ้อนพี่แป้งใหญ่เลยคร้าบ... ก็มองดูแล้ว เหมือนพี่แป้งไม่ค่อยจะอยากเล่นไอ้ไวกิ้งนี่เลยอ่ะค้าบ เอ๊ะ...หรือว่าพี่แป้งไม่กล้าเล่น...ฮ่าฮ่า.... อย่างนี้ต้องแกล้งแย้ว คร้าบ...ถึงเวลาที่ไอ้มะนาวจะเอาคืนบ้างแย้ว...คิกคิก...
            " พี่ไม่อยากเล่นแล้วครับ..."  พี่แป้งยังปฎิเสธผมอีกอ่ะ
            " เล่นเป็นเพื่อนมะนาวหน่อยเถอะน้า...ถ้าพี่ไม่เล่นนาวจะไม่พูดกะพี่แป้งอีกแย้วอ่ะ...."  ผมบอก  แกล้งงอน ผมรู้ว่าพี่แป้งต้องยอมผม เพราะพี่แป้งกลัวผมโกรธพี่เค้าน่ะครับ
            " อืม...งั้นก็ได้...พี่ยอมเล่นเป็นเพื่อนนาวแล้ว..." พี่แป้งบอกผม  ต้องยอมจนได้แหละคร้าบ...ฮี่ฮี่...เห็นป่าวล่ะ....
            " จริงน้า....ปะ..ไปกันเร็วๆจิ..."  ผมดีใจ รีบดึงมือพี่แป้งให้รีบไปที่เครื่องเล่นเลยคร้าบ ก็จะแกล้งทั้งที พี่เค้าก็ ยอมแล้วด้วย ก็เลยต้องรีบ เดี๋ยวพี่เค้าเปลี่ยนใจล่ะก็แย่เลยอ่ะ
            แล้วพี่แป้งก็จัดการเรื่องบัตร  แล้วก็รอรอบที่จะเล่น  วันนั้นมีคนมารอเล่นกันเยอะแยะเลยอ่ะ  เสียงกรี๊ดกร๊าด ดังลั่นเลยคร้าบ  ผมเห็นก็รู้สึกสนุกมากอ่ะ แล้วยิ่งคิดว่าพี่แป้งเค้าคงจะไม่ค่อยกล้าเล่นไอ้เรือไวกิ้งนี้ด้วย  ยิ่งทำให้ผม อยากขึ้นไปเล่นเร็วๆอ่ะคับ  ผมหันมามองก็เห็นพี่แป้งมองผมยิ้มๆให้ด้วย  ก็งงนะ  ก็ตอนแรกคิดว่าพี่แป้งจะกลัว  แล้วทำไมตอนนี้กลับยิ้มให้ผมล่ะคับ  คิดไปก็ไม่เข้าใจเลยอ่ะ  เริ่มไม่แน่ใจแล้วอ่ะ
            แล้วรอไปได้สักพักก็มาถึงคิวที่จะเล่นแล้วอ่ะคับ  พี่แป้งพาผมขึ้นไปนั่ง  รอบนี้ที่ผมกะพี่แป้งได้เล่นก็มีคน มาเล่นเต็มลำเรือเลยอ่ะคับ  ผมกะพี่แป้งได้นั่งเกือบหัวเรืออ่ะ  แล้วพอเรือเริ่มแกว่งจากเริ่มแรก  ผมก็รู้สึกตื่นเต้นมาก  หันมามองก็เห็นพี่แป้งมองหน้าผมยิ้มๆ
            พี่แป้งบอกผมว่าจับให้แน่นๆ อยากร้อง ก็ให้ร้องออกมาเลย  ตอนนั้นนะ  ผมก็ยังงงอ่ะ  ไม่เข้าใจหรอกว่าที่ ี่พี่แป้งพูดหมายความว่ายังไง  แต่ก็ยังรู้สึกสนุกอยู่  ผมก็ยิ้มให้พี่แป้งด้วยคับ  แต่ไม่นานจากนั้น  ไอ้เรือไวกิ้งที่มันแกว่ง เบาๆตอนแรก  กลับเริ่มเปลี่ยนเป็นรุนแรงขึ้น
            " พี่แป้งอ่ะคร้าบ........"  ผมเริ่มร้องเรียกพี่แป้งแล้วคับ  เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วคับ
            " คร้าบ...ว่าไงครับ..."  ผมได้ยินเสียงพี่แป้งพูดไม่ค่อยดังมาก  ทั้งๆที่พี่แป้งเค้าคงจะตะโกนเลยอ่ะ  ก็ตอนนั้นเสียงเครื่องเล่นมันก็ดังมากอ่ะคับ  แต่ตอนนั้นถ้าผมตาไม่ฝาดผมว่าผมเห็นพี่แป้งยิ้มให้ผมอ่ะ
            " พี่แป้ง...นาวอยากลงแล้วคร้าบ..อ้า.........."  ผมร้อง รู้ว่าเสียงมันดังลั่นเลยค้าบ
            " อ้า......ไม่เอาแล้ว...พอแล้ว...อ้า..."  ผมร้องพูดอะไรนักก็ไม่รู้คับ...แต่รู้ว่าร้องดัง สุดเสียงเลยคับ
            ความรู้สึกตอนนั้นมันช่างเป็นอะไรที่หลุดไปเลยอ่ะคับ  รู้สึกแบบว่าเหมือนหัวใจมันหลุดออกนอกร่างไปอ่ะ  ตามแรงโล้ของตัวเรือ  พอเครื่องมันโล้สูงขึ้นไป หัวใจก็เหมือนหลุดแล้วตามตัวเรามาข้างหลัง  แต่พอเครื่องมันโล้ ไปสูงสุด แล้วมันจะมีช่วงนั้นที่เหมือนว่ามันจะอยู่ค้างไว้นิดนึง ตอนนั้นแหละที่ใจที่มันตามหลังเรามาจะ เข้าตัวเรา เหมือนเดิม  แต่ยังไม่ทันจะเข้าตัวเลย  เครื่องมันก็โล้ถอยกลับอีก  แล้วไอ้ใจที่มันจะเข้าตัวแล้ว มันก็กลายเป็นหลุด เลยออกไปอีกอ่ะคับ  แล้วมันก็เป็นเช่นนี้ไปตลอดอ่ะคร้าบ...
            " อ้า.....อ้า....ไม่เอาแล้ว  พี่แป้งพอแล้ว..."  ผมตะโกนเสียงดังลั่น  หลับตาปี๋เลยอ่ะ...ไม่กล้ามองอะไรเลย  ได้ยินแต่เสียงกรี๊ดของบรรดาผู้ที่มาเล่นพร้อมกันกะผม
            " ร้องไปเลยคร้าบ..."  ได้ยินเสียงพี่แป้งบอกผม  แต่ผมว่าไม่ได้ยินเสียงของพี่แป้งร้องเลยน้า  ผมไม่กล้าลืมตามามองดูอะไรเลยคับ
            " อ้า พี่เจสเอาลงที ไม่เอาแล้ว...อ้า...."  ผมร้องเรียกพี่เจสด้วย  ทั้งๆที่ไม่ได้มาด้วยซะหน่อย  แต่เวลานั้นมันพูดออกมาเองอ่ะอยากพูดอยากร้องอย่างเดียวเลย
            " .........ฮ่าฮ่า........ฮ่าฮ่า....... "  เสียงพี่แป้งคร้าบ...ผมได้ยิน แต่ไม่กล้ามองอ่ะ
            " อ้า....ไอ้เป้ง..พี่ก้อง...พี่แป้ง....จะลงแล้ว...ไม่เอา....ไม่เอาแล้ว..."  ผมร้องเรียกพี่ก้อง กะไอ้เป้งด้วย...ฮือฮือ...
            " ...ฮ่าฮ่า.....ร้องเลย...ร้องออกไปเลย.."  เสียงพี่แป้งคร้าบ..
            " หยุดคร้าบ...อ้า..จะลงแล้วพอแล้ว....อ้า...พี่เจสคร้าบ..ไม่เอาแล้ว.."  ผมร้องพูดออกมาเป็นชุด เลยคร้าบ..
            " ฮือ..ฮือ..อ้า....."  ผมร้องไห้ นํ้าตาไหลพรากเลยคับ  ไม่หนุกแล้วคร้าบ....
            ผมก็ร้องตะโกนดังลั่น  ร้องเรียกคนนั้นคนนี้มั่วไปหมด  ผมสติแตกไปเลยอ่ะคับ ไม่คิดว่าที่ผมยืนมองคน ืที่เค้าเล่นกันแล้วร้องออกมา  ที่ผมยืนมองแล้วก็หัวเราะพวกเค้า  แล้วก็คิดในใจว่า ทำไมขึ้นไปเล่นแล้วต้องร้อง กรี๊ดกร๊าดดังลั่นไปหมดอ่ะ  เห็นเป็นเรื่องตลก แต่พอตอนนี้ที่ผมเจอด้วยตัวเอง  ผมก็เข้าใจแล้วว่า เป็น เพราะอะไร  แล้วที่พี่แป้งบอกผมให้ร้องออกมาเลย มันเป็นเพราะอะไร
ผมเข้าใจแล้วคร้าบ
            ไม่นานจากนั้น  ไอ้เรือไวกิ้งมันก็ค่อยๆ โล้ช้าลงเรื่อยๆ  ความรู้สึกตอนนั้นมันก็คิดได้แต่ว่า เมื่อไหร่มันจะจอด สนิทซะที  เมื่อไหร่มันจะหยุด แล้วปล่อยผมให้ลงไปซักที  ร่างกายผมเบาโหวง ไม่รู้เหมือนกันว่าคนอื่นจะเป็นเหมือน ผมหรือเปล่า  แต่ที่รู้ผมเป็นอ่ะ  รู้สึกกลัวมากด้วย  ไม่น่าอวดเก่งตั้งแต่แรกเลย  ก็คิดว่ามันคงไม่น่ากลัวอะไรอ่ะคับ  แล้วในที่สุดความทรมานของผมก็สิ้นสุดลง เมื่อไอ้เรือไวกิ้งมันจอดสนิท  ผมรีบลุกขึ้นยืนทันที
            " อ๊ะ....โอ๊ย..."  ผมร้องออกมา
ตอนที่ 29
            " อ๊ะ....โอ๊ย..."  ผมเข่าอ่อน  ยืนไม่ไหวทรุดนั่งอยู่ที่เดิมแหละคับ
            " ไอ้น้องนาว...เป็นไรครับ..."  พี่แป้งพูดเมื่อเห็นผมทรุดนั่งลงกะพื้น  ผมเงยหน้ามองพี่แป้งแล้วฝืนยิ้ม
            " ............. "  ผมพูดไม่ออกคร้าบ
            " ทำไมเราหน้าซีดขนาดนี้ล่ะ...ยืนไหวมั้ยครับ..."  พี่แป้งพูด สีหน้าตกใจ เมื่อมองหน้าของผม
            " คร้าบ...พี่พาผมออกไปจากไอ้เครื่องนี่ก่อนคร้าบ...."  ผมบอก  อยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดอ่ะ
            " ได้ครับ......ส่งมือมาให้พี่สิครับ..."  พี่แป้งบอก  ผมก็ทำตามอย่างว่าง่ายเลยอ่ะคับ
            พอผมส่งมือให้พี่แป้ง  พี่เค้าก็พยุงผมให้ยืนขึ้น  ประคองพาผมให้เดินออกมาจากไอ้เรือไวกิ้ง  คนที่ยืนรอมอง ที่ผมกะพี่แป้งเป็นตาเดียวกันเลยอ่ะคับ  แต่ตอนนั้นผมไม่สนใจแล้วอ่ะ  ใครอยากมองอยากคิดอะไรก็ตามใจเค้า แหละคร้าบ...แล้วที่ผมรู้สึกเข่าอ่อนหมดแรงนี่จะมีใครเป็นเหมือนผมมั้ยเนี่ย  อยากรู้จังเลย
            พี่แป้งประคองพาผมเดินมานั่งพักที่ม้านั่งแถวนั้น  ผมก็รู้สึกเจ็บขาเพิ่มมากขึ้นด้วยอ่ะ  แต่ก็ฝืนทนเจ็บเอาไว้  ก็กลัวพี่แป้งคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ผมเลยไม่กล้าบอกออกไป
            " พี่แป้งคร้าบ...นาวอยากกินนํ้าอ่ะคร้าบ..."  ผมอ้อนบอก  รู้สึกคอมันแห้ง นํ้าลายเหนียวไปหมดอ่ะคับ
            " เหรอครับ...งั้นนาวรอพี่แป๊บนึงนะครับ พี่ไปซื้อนํ้ามาให้  "  พี่แป้งพูดจบก็เดินออกไปหาซื้อนํ้ามาให้ผม
            พอพี่แป้งเดินออกไปแล้ว  ผมก็เลยถลกขากางเกงขึ้นดู  ตรงบริเวณแผลเก่า มันเริ่มบวมชํ้า  แตะโดนมัน ก็รู้สึกปวดแล้วครับ  ผมรู้สึกโมโหตัวเอง  ไม่น่าซุ่มซ่ามเลย  แล้ววันนี้ก็เดินเที่ยวมากซะด้วย เจ็บจัง  แล้วผมก็เอาขา กางเกงลง  เอามือมาบีบนวดที่บริเวณน่อง  ใครที่เดินผ่านก็มองผมยิ้มให้ทุกคนเลยครับ  ผมก็ยิ้มตอบ  นั่งคอยสักพัก พี่แป้งก็เดินมาที่ผม  พร้อมแก้วนํ้าใหญ่แก้วนึง  พอพี่แป้งเดินมาถึงก็ยื่นแก้วนํ้าส่งมาให้ผม
            " คอยพี่นานหรือเปล่า..."  พี่แป้งถามยิ้มๆให้ผม
            " ไม่นานหรอกครับ..."  ผมตอบ  แล้วยกแก้วนํ้าขึ้นมาดื่มอย่างรวดเร็ว
            " ช้าๆสิครับ...เดี๋ยวก็สำลักหรอก..."  พี่แป้งบอกผม  แต่ช้าไปแล้วล่ะครับ
            " แค่ก...แค่ก...แค่ก..."  ผมสำลักนํ้า  ไอออกมาหน้าตาแดงเลยอ่ะคับ....
            " บอกแล้ว เห็นมั้ยล่ะ..."  พี่แป้งบอก  แล้วเอามือมาลูบหลังผมไปด้วย
            " แค่ก...แค่ก...อื้อ........อืม..."  ผมไอ และก็สูดอากาศหายใจ เพราะว่าผมหายใจไม่ทัน  รู้เลยว่าตัวเอง รู้สึกแย่มาก
            " ค่อยๆครับ..."  พี่แป้งยังคอยลูบหลังผมอยู่อีกอ่ะ
            " อืม......พี่แป้ง...คร้าบ..."  ผมเรียกพี่แป้งเสียงเบา
            " ว่าไงครับ...ดีขึ้นหรือเปล่า.."  พี่แป้งถามผม
            " คร้าบ...อืม...นาวดีขึ้นแล้วคร้าบ...พี่แป้งคร้าบ..."  ผมบอก
            " ว่าไงครับคนดี..."  พี่แป้งพูด แล้วหันมามองผม
            " คือ..มะนาวอยากกลับแล้วคร้าบ..."  ผมพูดแล้วยิ้มแหยๆอ่ะคับ  ตอนนั้นรู้สึกเจ็บขามากขึ้นด้วย
            " อืม..พี่ก็ว่าจะพาเรากลับแล้วเหมือนกัน...แต่ตอนนี้พี่ว่าเรานั่งพักตรงนี้อีกสักพักแล้วกัน  พี่ว่าสีหน้าเรา ไม่ดีเลยนะ  "  พี่แป้งพูด พร้อมกับเอามือมาลูบหัวผมด้วย
            " คร้าบ...นั่งอีกเดี๋ยวก็ได้ครับ  "  ผมบอก ก็เห็นด้วยแหละครับ รู้สึกแย่เหมือนกันอ่ะ
            ผมก็นั่งอยู่ตรงนั้นได้พักใหญ่เหมือนกัน  พี่แป้งก็ชวนผมคุยแหละครับ เรื่องนั้นเรื่องนี้  ถามถึงแม่กะพี่มะยม ด้วย  ว่าเป็นยังไง สบายดีหรือป่าว  ผมก็บอกว่าสบายดี ตอนนี้แม่อยู่ที่บ้านพี่มะยม  พี่แป้งบอกว่าพรุ่งนี้พี่แป้ง จะแวะ ไปหาแม่กะพี่มะยมที่บ้านอ่ะคับ
            ผมก็ถามถึงพ่อกะแม่ของพี่แป้งว่าสบายดีหรือเปล่า  พี่แป้งก็บอกว่าสบายดี  พ่อกะแม่ของพี่แป้งยังฝากมา บอกผมว่าคิดถึงมาก บอกให้ผมขึ้นไปเที่ยวหาท่านทั้งสองบ้าง  ผมก็เลยฝากพี่แป้งไปบอกว่า ไม่นานนี้จะขึ้นไปหา แล้วก็ฝากบอกว่าคิดถึงพ่อกะแม่มากด้วยครับ  พี่แป้งก็บอกว่าจะไปบอกให้ครับ  ตลอดเวลาที่ผมคุย ก็เอามือบีบๆขา ไปด้วย ก็รู้สึกปวดอ่ะคับ
            " พี่แป้งคร้าบ...นาวดีขึ้นแล้วคร้าบ  กลับกันเถอะคร้าบ..."  ผมบอก  รู้สึกเจ็บขามากขึ้น ผมอยากกลับ เร็วๆอ่ะคับ
            " ตี๊ด..ตะริดตี๊ด..ตี่..."  เสียงมือถือของผมดังขึ้น  ผมหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์ แล้วก็อมยิ้ม
            " คร้าบ...."  ผมกดรับแล้วพูดออกไปก่อนเลยคร้าบ...
            " ว่าไง..อยู่ไหนแล้ว..จะกลับหรือยัง  พี่คิดถึงนาวมากแล้วน้า..."  พี่เจสอ่ะคับ...พูดเป็นชุดเลยอ่ะ..
            " ยังอยู่ที่สวนสนุกอ่ะคับ  แต่กะลังจะกลับแย้วคร้าบ...นาวก็คิดถึงพี่เจสมากๆเลยคร้าบ "  ผมตอบ แล้วก็ยิ้ม ไปด้วย  เงยหน้าก็เห็นพี่แป้งมองผมอยู่
            " เหรอ...งั้นบอกไอ้แป้งว่าให้รีบกลับ แล้วขับรถระวังๆด้วย  "  พี่เจสบอก  ผมยิ้มแล้วเงยหน้าไปบอกพี่แป้ง
            " พี่แป้งคร้าบ...พี่เจสบอกว่าให้กลับได้แล้ว  แล้วให้พี่แป้งขับรถระมัดระวังด้วยคร้าบ...แฮะแฮะ.."  ผมพูดไป ก็ยิ้มให้พี่แป้งไปด้วย พี่แป้งพยักหน้าให้ผม  ตอนนี้ผมอารมณ์ดีคร้าบ ก็เพราะได้ยินเสียงพี่เจสแหละคร้าบ... คิดถึงพี่เจสจังเลยอ่ะ....
            " พี่เจส...นาวบอกพี่แป้งแย้วคร้าบ...พี่แป้งพยักหน้าให้อ่ะคับ.."  ผมบอกพี่เจสทางโทรศัพท์
            " อืม...ดีแล้ว...งั้นรีบกลับเลย  พี่จะรอที่บริษัทนะ..."  พี่เจสบอกผม
            " คร้าบ...จะกลับแย้วคร้าบ..."  ผมบอก
            " งั้นพี่วางสายแล้วนะ...เดี๋ยวเจอกัน..."  พี่เจสพูด
            " คร้าบ...รักพี่เจสน้า...บะบายคร้าบ..."  ผมบอก
            " ครับ..พี่ก็รักนาวมากครับ...บายครับ..."  พี่เจสพูดเพราะกะผม แล้วก็กดปิดครับ
            เมื่อเลิกคุยแล้ว ผมก็เก็บโทรศัพท์ แล้วหันไปบอกพี่แป้งว่ากลับกันได้แล้ว  ผมก็ลุกขึ้น  เริ่มรู้สึกว่าปวด ที่ขามาก เลยอ่ะคับ  หน้าแหยๆนิดนึง  พอทนไหว  แต่พอก้าวขาออกไป
            " โอีะ...โอ๊ย..."  ผมอุทาน  เข่าอ่อนแรงทรุดลงไปกองกะพื้น
            " นาว...เป็นไร เจ็บขาอีกแล้วเหรอ..."  พี่แป้งพูดเสียงตกใจเมื่อเห็นผมทรุดลงไปนั่งกะพื้น
            " อื้อ...นาวปวด...ปวดแล้วก็เจ็บขาด้วยคร้าบ...ฮือฮือ..."  ผมบอกพี่แป้ง เจ็บจนต้องร้องไห้ออกมาเลยอ่ะคับ
            " ไหนมาพี่ดูอีกทีซิ...ไหนว่าดีแล้วไง "  พี่แป้งถลกขากางเกงผมดูอีกครั้ง  แล้วก็หน้าเสียเลยอ่ะ
            " โอ๊ย.....ฮือฮือ...."  ผมร้องอุทานด้วยรู้สึกเจ็บ เมื่อพี่แป้งแตะที่บริเวณแผลที่ตอนนี้มันเขียวชํ้า บวมมากกว่า เดิมอีก
            " ดูสิ...เป็นมากขนาดนี้แล้วไม่ยอมบอกพี่  ยังมาฝืนเล่นอีก..."  พี่แป้งดุผม
            " ฮือฮือ.....ก็..ก็...นาวกลัวพี่แป้งว่านาวอ่ะ..."  ผมบอกแล้วก็ร้องไห้ไปด้วย  ดีนะที่ตอนนี้มันมืดมากแล้ว  ไฟก็ไม่ค่อยสว่างสักเท่าไหร่ด้วยอ่ะ  ตรงนี้เลยไม่ค่อยจะมีคนเดินมามากนัก
            " ไป...กลับบ้าน แล้วเดี๋ยวมาคุยกัน  "  พี่แป้งเอาขากางเกงผมลง แล้วพูดเสียงดุใส่ผม
            " คร้าบ...ฮึกฮึก..."  ผมกลั้นสะอื้น แล้วพยายามลุกขึ้นยืน
            " เดินไหวมั้ย..."  พี่แป้งถามผม เมื่อจับตัวผมพยุงขึ้นยืน
            " มะ...ไม่รู้คร้าบ..."  ผมพูดเสียงเบาๆ  ก็กลัวพี่แป้งมากเลยครับ  พี่แป้งพูดเสียงดุอ่ะคับ
            " งั้นมานี่...มาขี่หลังพี่..."  พี่แป้งบอกผม แล้วย่อขาหันหลังให้ผมขึ้นไปขี่หลัง
            " พี่แป้งคร้าบ..อย่าเลย  นาวหนัก แล้วอายเค้าด้วยอ่ะ..."  ผมบอก  ก็ตัวผมโตแล้ว ไม่ใช่เด็กซะหน่อย จะให้ขี่หลังพี่เค้าได้ยังไงล่ะคับ
            " ขึ้นมา...ตัวเราเล็กแค่นี้ พี่แบกสบายอยู่แล้ว  ส่วนคนจะมองก็ช่างเค้า...มาขึ้นมาเร็วๆ "  พี่แป้งบอก
ตอนที่ 30
            " ไม่เอา..ไม่ขึ้นอ่ะ.." ผมไม่กล้า
            " ถ้าไม่ขี่หลังพี่ งั้นพี่จะอุ้มเราไปนะ ..จะเอาแบบไหนเลือกเอา "  พี่แป้งบอกผม
            " อ่า...พี่แป้งอ่ะ...งั้นนาวขี่หลังพี่ก็ได้คร้าบ..." ผมบอก ก็มันน่าอายน้อยกว่า โดนอุ้มอ่ะคับ
            แล้วพี่แป้งก็นั่งยองๆลงกะพื้นให้ผมขี่หลัง พอผมขี่หลังเรียบร้อยแล้ว  พี่แป้งก็ลุกยืนขึ้นอย่างสบายเลยอ่ะคับ  พี่แป้งคงออกกำลังกายเป็นประจำแน่เลยอ่ะ ก็ลุกขึ้นยืนทั้งๆที่แบกผมอยู่บนหลังอย่างสบายเลยคับ  แข็งแรงจัง

GBOMK · โพสต์ 2013-3-25 23:21:37

ขอบคุณคับ

gigusa · โพสต์ 2013-3-26 12:06:40

ขอบคุงมากมายครับ

KillTi · โพสต์ 2013-3-26 23:32:13

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

cokebundit · โพสต์ 2013-9-17 16:23:12

ขอบคุนมากครับ

minone · โพสต์ 2014-12-19 15:53:50

ขอบคุนคับ

pt200 · โพสต์ 2015-10-19 13:11:47

ขอบคุณครับ

pearl9845 · โพสต์ 2019-10-18 23:50:56

ขอบคุนมากคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

++ " กว่าจะรักกันได้ของไอ้มะนาว "++ # 16 ภาคสอง

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร