มัทนะพาธา...ตำนานที่ 3
3 ป้านมมองนาฬิกาเมื่อเห็นคุณมัทกลับมาพร้อมกลับเฝือกที่แขนป้านมรีบเข้าไปถามอาการแต่แทนที่จะได้คำตอบกลายเป็นคำสั่งแทน ‘ป้านมครับผมอยากพักผ่อนตอนสี่ทุ่มจะมีเพื่อนผมมารับผมไปงานวันเกิดมันเปิดประตูให้เขาด้วยนะครับ’ ‘ค่ะ’ นายน้อยของเธอพูดแค่นั้นแล้วเดินขึ้นห้องและเก็บตัวไม่ยอมลงมาทานอาหารป้านมมองไปที่นาฬิกาอีกครั้งพร้อมกับเสียงออดที่หน้าบ้านหญิงชราเดินไปดูก็เห็นชายหนุ่มในชุดสูทยืนอยู่ “สวัสดีครับ ผมมารับมัทครับ” “คุณคงเป็นเพื่อนคุณมัทเชิญเข้าไปข้างในก่อนค่ะ” หมอกัลป์พยักหน้าแล้วป้านมก็เปิดประตูชายหนุ่มเคลื่อนรถเข้าไปแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ป้านมปิดประตูแล้วเดินตามไปหญิงชรารู้สึกไม่ชอบเพื่อนคุณมัทคนนี้เลยดูก็รู้ว่าจะสร้างความเดือดร้อนมาให้นายน้อยของเธอหมอกัลป์เดินไปนั่งที่ห้องรับแขกตามที่ป้านมบอก แม่บ้านนำน้ำมาให้หมอกัลป์ขอบคุณตามมารยาทแล้วมองข้างนอกบ้านผ่านผนังกระจกใส “ที่นี่มีสวนกุหลาบด้วยหรือครับ” “ค่ะ” “มัทชอบกุหลาบเหรอครับ” “ค่ะ” “แปลกนะครับ ไม่เหมือนกับบุคลิกภาพเลย” “ค่ะ คุณมัทเป็นคนที่ไม่เหมือนใครชอบความสงบไม่ชอบทะเลาะกับใครและไม่ชอบให้ใครสร้างความเดือดร้อนด้วย” “ฟังดูแล้วมัทเป็นคนดีมากเลยนะครับ” “ใช่ค่ะ คุณมัทเป็นคนดีมาที่คนอย่าง...” “ป้านมครับ”มัทพูดห้ามป้านมเพราะฟังบทสนทนามานานแล้วดูก็รู้ว่าป้านมไม่ชอบหมอกัลป์มัทเดินลงมาหาหมอกัลป์แล้วบอกให้ไปรอที่รถก่อน ภายในห้องรับแขกเหลือแต่ป้านมและมัท “นมแค่เป็นห่วงนมก็รู้ว่าเพื่อนคนนี้ของคุณมัทจะสร้างปัญหาและความเดือดร้อนมาให้คุณมัท” “ครับ ผมรู้ว่าป้านมเป็นห่วงแต่ผมแค่ไปงานวันเกินเขาเองนะครับ ผมสัญญาว่าจะพยายามไปไม่ยุ่งกับเขาป้านมไม่ต้องเป็นห่วง” “แล้วถ้าเขามายุ่งกับคุณมัทล่ะค่ะ” “ถ้าเข้ามายุ่งกับผม ผมจะไล่เขาไปเองครับ” “ค่ะ” “ผมอาจจะกลับดึกหน่อยป้านมจะรอผมหรือไม่ก็ได้” “นมจะรอค่ะ” “งั้นผมไปนะครับ” ฟอด มัทเดินไปหอมแก้มป้านมเพื่อไม่ให้ป้านมไม่สบายใจและจะคลายความกังวลไปบ้านแต่หลังจากที่มัทเดินหายไปจากสายตาของป้านมความไม่สบายใจและความกังวลกลับปราฎกเด่นชัดในใบหน้าวัยชราเสียงล้อรถเคลื่อนออกไปเหมือนเสียงของชัยชนะที่บอกว่านายน้อยของเธอตกอยู่ในอันตรายแล้ว รถแล่นออกมาสักพักแล้ว หมอกัลป์ยิ้มมาตลอดทางแตกต่างจากมัทที่นั่งคิ้วขมวดมาตลอดทางเสียงเพลงที่เปิดเบาๆไม่ได้เข้าประสาทสัมผัสหูของมัทแม้แต่น้อย “มัทครับ” “...” “มัทคิดเรื่องอะไรอยู่ครับนั่งคิ้วขมวดตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วนะครับ” “เรื่องของป้านม ผมขอโทษด้วย” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ป้านมคงห่วงมัทนะครับ” “ถึงยังไงผมก็ต้องขอโทษ” “ครับ ผมรับคำขอโทษ เลิกคิดได้แล้วครับ” “ขอบคุณ” ไม่นานตัวรถก็เข้ามาในบ้านของหมอกัลป์มัทลงมาจากรถก็เห็นสินวิ่งมาไกลๆหมอกัลป์ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในจังหวะเดียวที่สินวิ่งมาถึงพอดี สินพามัทเดินเข้ามาในงานที่จัดด้านหลังบ้านบริเวณที่มีสระน้ำสินเดินไปเอาน้ำมาให้มัท มัทรับแก้วไวน์มา “ที่นี่มีที่เงียบไหมว่ะ” “มีดิเดินตรงไปทางนั้นเรื่อยๆจะมีสวนน้ำพุที่นั่นเงียบที่สุดแล้ว” “ขอบใจ” มัทเดินไปตามทางที่สินบอกไม่นานมัทก็มาถึงสวนน้ำพุที่มีรูปปั้นเป็นรูปนางฟ้ามัทนั่งลงที่เก้าอี้ลายสวยแล้วหยิบโทรศัพท์มาฟังเพลง ด้านหมอกัลป์ที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็มองไปที่งานเลี้ยงของตัวเองแล้วสายตาก็หันไปเห็นแขกรับเชิญพิเศษเดินออกไปทางสวนน้ำพุตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นกลับต้องตาต้องใจทั้งที่ร่างกายก็เหมือนกัน ไม่มีความน่ารักแต่กลับมีเสน่ห์อย่างแปลก ยิ่งรู้ว่าเป็นรุกเหมือนกันก็ยิ่งสร้างความสนใจ แม้เขาจะเคยรุกฝ่ายรุกมาก่อนแล้วแต่ก็ไม่มีใครสร้างความท้าทายเท่ามัทมาก่อน หมอกัลป์เดินลงจากบ้านแล้วตรงไปไปที่สวนน้ำพุเมื่อถึงก็มองมัทที่นั่งหลับตา ฟังเพลง แล้วยิ้มขำมัทได้ยินเสียงบางอย่างจึงถอดหูฟังออกแล้วหันไปมองก็เห็นหมอกัลป์ยืนยิ้มอยู่แล้ว “มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ” “หาที่เงียบๆ ผมไม่รู้จักใคร” “ก็รู้จักผมไง แล้วก็สินด้วย” “แค่สองคน” “ครับ ช่างมันเถอะครับถึงเวลาสำคัญแล้วนะครับ” มัทเดินไปที่งานพร้อมกับหมอกัลป์เมื่อมาถึงเค้กวันเกิดก็ถูกวางไว้ที่เวทีแล้วมัทเดินมาหาสินแล้วมองไปทางเวทีด้วยสายตานิ่งๆสินมองท่าท่างเพื่อนสลับกับพี่ตัวเองอย่างขำๆที่คิดจริงจังกับเพื่อนตนเองถ้ารู้คำพูดเมื่อตอนเย็นพี่หมดคนเก่งจะรู้สึกยังไงน่า เค้กวันเกิดถูกตัดหลังจากเพลงอวยพรวันเกิดจบลงขวดเหล้า ไวน์ยี่ห้อโด่งดังถูกเปิดต่างคนต่างดื่มฉลองเสียงเพลงเปิดและดีเจคนดังก็เริ่มสเต็ปดนตรี หนุ่มสาวต่างโยกย้าย บรรเลงลวดลายลีลาแล้วประเพณีที่เกิดจากความคิดบ้าๆก็เกิดขึ้น “เอาล่ะครับ ถึงเวลาของประเพณีของเราแล้วนะครับ” “ยู้ เย้” “เบาเสียงลงหน่อยครับ ประเพณีของเราถ้าใครไม่ทำจะต้องโดนลงโทษโดยเจ้าของวันเกิดนะครับอีก 10 วินาทีแล้วละครับ “10…9…8…” “เขาทำอะไรกันวะ ไอ้สิน” “…5…4…” “คิกๆ” “…2…1 เฮ้” พรึ่บ! มัทถามสินแต่กลับได้เสียงหัวเราะที่น่ารำคาญมาแทนแล้วคนในงานต่างถอดเสื้อออกหมดรวมทั้งสินด้วย มัทมองที่สินอย่างงงๆแล้วเสียงดีเจก็ดังขึ้น “โอะ โอ้ยย ไม่น่าเชื่อครับในปีนี่เรามีผู้โชคดีที่จะได้รับบทลงโทษจากเจ้าของวันเกิดด้วยครับ” “เฮ้!!!” สายตาของคนในงานต่างจับจ้องมาที่มัทแล้วหมอกับก็เดินไปหามัทด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้วางใจ “มัทครับ รู้ไหมคุณต้องถูกลงโทษนะ” “ก็คงรู้” “พูดคุยกันเสร็จหรือยังครับถึงเวลาลงโทษแล้วนะครับ เชิญทั้งสองขึ้นมาบนเวทีเลยนะครับบบบ!!” หมอกัลป์เดินนำไปที่เวทีตามด้วยมัท “บทลงโทษของเราคืออะไรครับ หมอกัลป์” “บทลงโทษของผมขอสัก 2 ข้อล่ะกันนะครับ ข้อแรกผมขอให้มัทถอดเสื้อก่อนนะครับและต้องบอกก่อนว่าผมเคยให้สัญญากับมัทถ้าเขายอมให้ผมรับเขามางานวันเกิดผมจะยอมรับเขาซึ่งผมก็ทำแล้วแต่จากบทลงโทษครั้งนี้ผมขอเปลี่ยนแปลงข้อตกลงหน่อยนะครับ” “เฮ้!” “ขอให้ทุกคนในที่นี่เป็นสักขีพยานบทลงโทษข้อที่2 ก็คือ...” “...” “ hot kiss” “เย้!!!” “ถ้าเขาทำให้ผมเข่าอ่อนได้ผมก็จะยอมรับเขา แต่ถ้าผมทำให้เขาเข่าอ่อนได้เขาก็ต้องยอมรับผมเหมือนกัน” หมอกัลป์มองไปมัทที่ถอดเสื้อแล้วสายตาหมอกัลป์มองไปที่ผิวเนียนขาวละเอียดที่น่าสัมผัสและน่าสร้างบาดแผลบนเรือนกายสีขาวเสียงดีเจพูดท้าทายมัท เสียงรบเร้าจากคนในงานและรอยยิ้มที่น่ารำคาญเหมือนของสินจากใบหน้าของหมอกัลป์ ‘เอาวะ ทำให้มันเสร็จไป’ มัทคิด มัทโอบคอหมอกัลป์แล้วจ้องนัยต์ตาที่มองมาอย่างสื่อความหมายหมอกัลป์ยกแก้วไวยจากเพื่อนสนิทขึ้นมาดื่มแล้วประกบปากกับมัททันทีรสไวน์ที่ไม่ร้อนแรงแต่กลับสร้างความอ่อนหวานนุ่มนวนผ่านลำคอมัทแล้วรสสัมผัสก็เปลี่ยนไปลิ้มร้อนเกี่ยวพันแลกเปลี่ยนอย่างไม่มีใครยอมใคร มือใหญ่ของหมอกัลป์กอดเอ็วที่เล็กกว่าตนให้ดึงให้แนบแน่นแขนเรียวเล็กของมัทดึงต้นคอหมอกัลป์ให้สัมผัสกับมากยิ่งขึ้นผิวกายที่เปลือยด้านบนสัมผัสกับมากขึ้น กล้ามเนี้อแน่นและกล้ามท้องที่เสียดสีกันเพราะการขยับกายสร้างความร้อนที่แผดเผาให้ร่างกายเป็นจุล ริมฝีปากห่างกันเพียงเสี่ยวนาทีก็เข้าหากันเหมือนเรียกร้องโหยหาเข้าหากันแต่เพียงครั้งนี้มัทกลับเห็นภาพในความคิด นิมิตที่มัทเห็นเป็นภาพขอป่าที่อุดมสมบูรณ์พันธ์ไม้งามต่างยืนต้นเชิดชู แล้วแต่เสียงพูดคุยตรงหน้าทำให้มัทเดินไปอยู่ภาพตรงหน้าเป็นร่างของหญิงงามเหมือนเทพอัปสร และบุรุษที่ใส่ชุดเปร่งประกายสีทองยืนหันหน้าเข้าหากันเสียงพูดคุยที่แปลกหูแต่มัทกลับฟังออกเป็นบางคำพูดหม่อมฉันนี้เปนผู้ถือ สัจจาหนึ่งคือว่าแม้มิรักจริงใจ ถึงแม้จะเปนชายใด
ขอสมพาศไซร้ ก็จะมิยอมพร้อมจิต พลันบุรุษนั้นก็ชี้มาที่หญิงงามแล้วร่างกายหญิงสาวก็เปร่งแสงสีขาวในจังหวะนั้นร่างกายของมัทก็รู้สึกว่าเปลี่ยนไปความเจ็บปวดแล่นทั่วร่างกายพร้อมกับความร้อนที่อยู่ภายในทำให้มัทลืมตาขึ้นมาก็เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียง “ตื่นแล้วเหรอครับ” “ทำไมผมมาที่นี่” “ก็อยู่มัทก็เป็นลมไปนะครับผมก็เลยมามัทมานอนที่ห้องผมก่อน” “เหรอ ขอบคุณผมก็ตัวกลับบ้านก่อน” “เดี๋ยวสิครับ นี่ก็เกือบตี 2 แล้วนะครับนอนที่นี่ก่อนก็ได้” “ไม่เป็นไร ผมหาทางกลับเองได้” “แล้วเรื่องของเราล่ะครับ” “ไม่มีเรื่องของเรา” “แต่มัทแพ้นะครับ มัทก็ต้องยอมรับผมสิ” มัทมองไปที่หมอกัลป์อย่างนิ่งและหันเดินออกไปจากห้องแต่หมอกัลป์กลับไวกว่าและป้องกันไว้ก่อนแล้วประตูที่ล็อกจากภายนอกจากกุญแจและร่างของหมอกัลป์ที่ยืนบังประตูทำให้มัทเริ่มหงุดหงิด “ปล่อยผม” “คิดว่าคุณเข้ามาในปากเสือแล้วเสือมันจะปล่อยเหยื่อไปง่ายเหรอครับมัท” “ผมไม่เล่นกับคุณ” “ผมก็ไม่เล่นครับ มัท” “...” “แม้อย่าทำสายตาเย็นชาอย่างนั่นสิครับ ผมแค่ต้องการให้คุณนั่งในห้องนี้สักครึ่งชั่วโมงเองผมไม่คิดจะทำอะไรคุณสักหน่อย” “สินอยู่ไหน” “นอนหลับอยู่ห้องข้างๆครับ” มัทได้ยินอย่างนั้นก็กลับไปนั่งที่โซฟาทั้งที่ไม่ได้โล่งใจที่อยู่สองต่อสองกันหมอกัลป์แต่ก็แทบจะอุ่นใจขึ้นมานิดๆเพราะสินอยู่ห้องข้างๆมัทนั่นไปสักพักรู้สึกว่าร่างกายตัวเองเริ่มแปลกใน ความร้อนจากภายในและเหงี่อที่พุดตามใบหน้าและผิวหนัง แล้วเสียงของหมอกัลป์ก็ดังขึ้น “ยา XEY 398 เป็นยาที่ปรับปรุงจากยาปลุกเซ็กส์ที่ผสมผสานยาที่ทำให้มึนงงและไม่มีแรงต่อต้านเป็นยาที่พัฒนาโดยผมและทดลองใช้มาหลายครั้งจนสำเร็จและมัทควรดีใจนะครับ คุณเป็นคนแรกที่ได้ริมรสชาติของยาตัวนี้...”เสียงของหมอกัลป์ค่อยเลื่อนลางและได้ยินเป็นบางคำมัทกำเสื้อตัวเองแล้วนอนขดตัวเพื่อลดความต้องการของตัวเอง หมอกัลป์ปิดหนังสือที่ตัวเองอ่านแล้วมองผลงานที่ภาคภูมิใจด้วยแววตาที่สนุก “...คุณจะมองภาพที่เบลอ แต่ไม่นานทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดินเมื่อนั่นร่างกายคุณจะเตรียมพร้อมและเรียกร้อง แต่คุณก็น่ารักเกินไปจนผมทนไม่ไหวผมก็ขอแกล้งให้คุณทรมาณเล็กๆก่อนนะครับ มัท” หมอกัลป์ลดเสื้อออกแล้วขึ้นไปคร่อมร่างมัทไว้มือหนาค่อยปลดเสื้อของมัทออกเผยให้เห็นร่างกายที่ขึ้นสีน่าหลงใหลเพราะฤทธิ์ยาริมฝีปากหนาครอบครองคนใต้อาณัติแล้วค่อยๆรุกเร้าให้ร่างเล็กเข้ามาเขาเองแม้ร่างกายจะอ่อนแรงแค่ไหนแต่ร่างกายกลับต้องการที่จะปลดปล่อยมากกว่าในสติที่ลดน้อยลงทุกทีมัทกลับได้ยินเสียงที่เบาแสนเบา ในจังหวะที่หมอกัลป์กำลังปลดกางเกงของร่างเล็กประตูที่ล๊อกไว้แล้วกลักถูกเปิดออกอย่างแรงปรากฏร่างของศัตรูคู่อริที่เถื่อนและไร้มารยาทมากในสายตาของหมอกัลป์ ปัง!! “ไอ้กัลป์ ไอ้เลว”
ขอบคุณครับ ขอบคุงคร้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆนะครับ ขอบคุนครัล ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมากๆค่ะ {:5_119:} ขอบคุณครับ เริ่มสนุกแล้วสิ หึหึหึ ขอบคุณครับ{:5_120:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอขอบคุณมา
หน้า:
[1]