ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 35

tanya · โพสต์ 2013-4-9 08:36:55

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

               เขาจึงโยนปืนลงพื้นไถลออกไปไกล ก่อนจะแบมือชูสูงยกเว้นหงส์ฟ้าที่ถือกล่องดำด้วยมือข้างเดียว ส่วนอีกข้างยกขึ้นอย่างยอมจำนนแล้วสองพี่น้องค่อยโผล่ร่างออกไปจากหลังเสากลมที่ใช้กำบังตัว....?
Part 35
สะสางบัญชีแค้น
               “หลานไม่น่าสร้างปัญหา ไม่มีใครหนีรอดเงื้อมมืออาได้ ยกเว้นอาจะปราณีให้” หัวหน้าใช้น้ำเสียงทุ้มนุ่ม เจตนาแสดงอำนาจข่มขู่หงส์ฟ้ากับมังกรให้รับรู้บารมีของตัวเอง เหมือนลูกไก่ในกำมือ
                  “ถ้าหากอายอมฟังข้อเสนอหนูแต่แรก เรื่องคงไม่วุ่นวายแบบนี้ มันไม่ใช่ความผิดของหนู” หงส์ฟ้าต่อปากต่อคำไม่ลดละ อย่างน้อยเพื่อถ่วงเวลาไปด้วย
                  “นังนี่ไม่มีสัมมาคารวะ พ่อจะปล่อยให้มันจองหองแบบนี้ไม่ได้ หนูสั่งสอนมันเอง จะได้เจียมกะลาหัวเสียบ้าง” อัคนีพูดแทรก เมื่อสบจังหวะที่จัดการหงส์ฟ้า ความตั้งใจทำลายโฉมผู้หญิงที่แย่งผู้ชายที่เธอรักยังไม่หายไปจากความคิด หวังอาศัยจังหวะนี้ฉวยโอกาสลงมือ
                  “อยากสั่งสอนฉันย่อมได้ เรามาวัดตัวต่อตัวห้ามใช้อาวุธ สู้ด้วยหมัดเท้าล้วนๆ ตกลงไหม?” กลับเป็นหงส์ฟ้าท้าทายเสียเอง ดึงทุกสายตาที่อยู่รายรอบ หันมาจ้องใบหน้าสวย น้อยคนที่กล้าท้าดวลอัคนี
                  ต่อให้อีกฝ่ายไม่ใช้ไฟเป็นอาวุธ แค่ทักษะส่วนตัวก็ติดอันดับหนึ่งขององค์กรโดยไม่มีใครกล้าสู้ แล้วหงส์ฟ้ามั่นใจจากอะไรที่จะจัดการอัคนี ข้อสงสัยนี้พวกเขาต่างรอดูผลลัพธ์
               มังกรก็คิดไม่ถึงเช่นกัน ว่าพี่สาวจะท้าอัคนี เขาสบตาหงส์ฟ้าก่อนขยับเข้าไปกระซิบริมหูให้ได้ยินสองคน โดยที่มือยังคงชูเหนือหัวทั้งคู่
                  “พี่แน่ใจหรือครับ” ท่าทางกระซิบกระซาบของสองพี่น้อง สร้างความฉงนสงสัยไม่น้อยในสายตาพวกมัน
                  “ก็ดีกว่าเสียเปรียบ พี่ต้องถ่วงเวลาให้ได้นานที่สุด ขืนยอมให้พวกมันสำเร็จโทษเราเสียก่อน
ไม่ต้องนึกภาพกันเลยล่ะ” หงส์ฟ้ากระซิบตอบมังกรเบาๆ สายตายังจ้องจับใบหน้าอัคนีไม่วางตา
         “ฮ่ะฮาๆคิดอะไรของพวกแก หามุกตลกให้ฉันหัวเราะหรือไงนังโง่ ฝีมืออย่างแก สะกิดปลายเล็บฉันให้ได้ก่อนเถอะ” อัคนีหัวเราะลั่น หลังนิ่งคิดอยู่ครู่ช่วงที่กำลังประมวลคำพูดของหงส์ฟ้า ซึ่งนึกบ้าท้าเธอสู้
                  “ล้มฉันก่อนสิแล้วค่อยขำ ถ้าเห็นเป็นเรื่องตลกก็ยินดีน้อมรับ อย่างน้อยมันทำให้เธอหัวเราะได้ เผื่อจะช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดที่แอบรักสามีชาวบ้านแล้วไม่สมหวัง” วาจาเจ็บแสบถึงแม้ไม่หยาบคาย กลับทำให้อัคนีที่ยืนหัวเราะเปลี่ยนเป็นหน้านิ่งไปทันที เธอจ้องหงส์ฟ้าลูกตาแทบถลน กัดฟันกรอดเกร็งนิ้วจนเอ็นมือโปน นึกอยากป่นกระดูกของผู้หญิงปากเก่งตรงหน้าให้แหลกละเอียดคามือไปเลย
                  “ก็ได้..ฉันจะช่วยสงเคราะห์แกเอง เสี้ยนเจ็บตัวดีนักนังสารเลว” พูดจบขยับมาประจันหน้าหงส์ฟ้า ทิ้งระยะหกฟุตท่าทางเอาเรื่องเต็มที่  ไม่มีใครปริปากอีก รังสีอำมหิตเริ่มแผ่กระจายจากร่างอัคนี พวกที่ยืนระวังโดยรอบอึดอัดทันตา ความโกรธของเธอพุ่งจวนทะลุจุดเดือดแล้ว  หงส์ฟ้าลดมือลง ส่งกล่องดำให้มังกรถือแทน ก่อนพยักหน้าให้น้องชายถอยไปยืนคุมเชิง
อยู่ห่างๆ
                  “พี่หงส์ระวังตัวด้วย” มังกรอดห่วงไม่ได้แต่ไม่รู้จะทำยังไง ในเมื่อหงส์ฟ้าเป็นฝ่ายท้าดวลด้วยตัวเอง
                  “แกสิ้นชื่อแน่..สารเลวเอ้ย” พูดจบ ท่าร่างที่รวดเร็วมองแทบไม่ทันทะยานเข้าจู่โจมหงส์ฟ้าอย่างต่อเนื่อง ฝ่ายรับแทบไม่มีโอกาสตั้งตัวเลย
                  “ปึ๊ก!..ผลั๊วๆ...พลั๊ก!..อึก..อุ..โอย!..ปึก!” ใช้เวลาไม่ถึงอึดใจ ถึงแม้หงส์ฟ้ามีฝีมือไม่ใช่ชั่ว แต่ยังห่างชั้นของอัคนีไกลโข
                     เธอพยายามปัดป้องหมัดเท้าที่ประเคนใส่อย่างสุดความสามารถ กันไว้ได้บ้างไม่ได้บ้าง ที่แน่ๆเธอโดนเข้าไปเต็มๆหลายครั้ง ถึงกับเซถลาเหมือนนกปีกหัก จนมังกรต้องรีบพุ่งเข้าไปรับไว้ กันไม่ให้ล้มฮวบลงไปกองบนพื้น ท่าทางบาดเจ็บหนักเอาการ
                  “พี่หงส์..เป็นยังไงบ้าง” หน้าสวยบวมช้ำเลือดย้อยตรงมุมปาก รอยช้ำขึ้นเป็นปื้นแดงหลายจุด ไม่นับตามร่างกายที่รับฝ่าเท้าของอัคนีเข้าไปอีกเต็มๆ กระทั่งยืนยังขาสั่น แต่จิตใจที่เด็ดเดี่ยวก็ช่วยพยุงเธอไว้ไม่ยอมล้ม ทั้งที่อาศัยร่างของมังกรรับน้ำหนักให้ทั้งตัว แค่พูดตอบน้องชายเธอยังไม่สามารถเค้นเสียงออกมาได้ รู้สึกจุกแน่นหน้าอกจนตาลาย พยายามอดทนข่มกลืนก้อนลมบางอย่างที่ตีขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ ก่อนจะบังคับไม่ได้อีกต่อไป
                  “อ๊อก!..อ๊วก!” สาหัสถึงกับกระอักเป็นเลือด บอบช้ำภายในรุนแรงมากเลยทีเดียว มังกรหน้าเสียควบคุมสติแทบไม่อยู่  หลังหงส์ฟ้ากระอักเลือดออกมา ปากคางเสื้อเลอะไปหมด ดูน่ากลัวจนหน้าหล่อจืดเจื่อนออกอาการห่วงหงส์ฟ้าอย่างเห็นได้ชัด
                     “พี่หงส์..พี่หงส์..ทำใจดีๆเอาไว้” เขากอดร่างพี่สาวไว้จนกลายเป็นอุ้มไปแล้ว เมื่อเห็นว่าร่างในอ้อมแขนทิ้งน้ำหนักตัวอ่อนยวบ กระนั้นแววตากลับไม่ยอมสยบให้อัคนีที่มองอย่างสะใจ ถึงแม้เสียงจะไม่สามารถเค้นเป็นคำพูดได้ในตอนนี้ แต่เธอก็ยังอาศัยดวงตาจ้องตอบอย่างเด็ดเดี่ยว
                     “ปล่อยนังสารเลวนั่นมา...” อัคนีตะคอกสั่ง
                     “ผมขอยอมแพ้” มังกรเสียงห้วนใส่ เขาโมโหจนไม่เก็บความรู้สึก แถมยังตัดสินใจยอมรับความพ่ายแพ้แทนหงส์ฟ้าอย่าง
ฝืนทน
         “ไม่ได้..ต้องให้นังสารเลวนั่นกราบเท้าขอโทษฉันก่อน” พอได้ฟังประโยคนี้เข้า มังกรถึงกับคิ้วกระตุก กัดฟันจนโหนกแก้มเกร็งเป็นสัน
                  “มันไม่มากไปหน่อยหรือคุณ” แต่เขายังคงสะกดกลั้นปรามอย่างสุภาพ หวังให้อีกฝ่ายยกเลิกความคิด
                  “คุณอย่ายุ่งดีกว่า มันไม่เจียมตัวแพ้แล้วก็ต้องยอมรับสภาพ เผื่อฉันจะละเว้นไม่ทำถึงขั้นพิการ..หึหึ” มังกรถึงกับอยากตะบันหมัดกระแทกปากผู้หญิงคนนี้จริงๆ ทั้งที่เขาไม่เคยอยากทำร้ายผู้หญิงมาก่อน แต่กับอัคนีคงยกเว้น ไม่คิดว่าจิตใจจะโสโครกน่ารังเกียจขนาดนี้ หงส์ฟ้าทิ้งตัวอยู่ในอ้อมกอดของน้องชาย เธอเพียงกระตุกยิ้มมุมปากเหยียดๆ ยังไม่สามารถเค้นเสียงพูดได้ อาการจุกเจ็บยังไม่บรรเทาเลย
                  สายตาที่จ้องกันอย่างดุเดือดของทั้งสองฝ่าย แสดงออกชัดไม่มีใครยอมอ่อนข้อแน่ อัคนีไม่คิดจะปล่อยโอกาสเหยียบย่ำศักดิ์ศรีศัตรูหัวใจบี้ซ้ำให้จมดิน ในขณะที่มังกรก็ไม่ยอมให้หงส์ฟ้ากราบเท้าเธอเด็ดขาด
                  บรรยากาศกดดันพานหายใจลำบากครอบคลุมไปทั่วทั้งห้อง กลับถูกขัดขึ้นด้วยเสียงห้วนกระด้าง แต่สะกดทุกคนให้หันไปมองเป็นจุดเดียว
                  “ใครอยากให้แม่ผมกราบ คงต้องไปถามมัจจุราชที่นรกดูก่อน” ลูกแก้วเดินนำเข้ามา ตามด้วยรามูนในชุดดำปิดบังใบหน้ามิดชิดโผล่แต่ลูกตาคม รั้งท้ายคือคงคากับพยัคฆ์ กลายเป็นจุดสนใจไปทันที
               “รามูน..พี่ลม..จ้าวแห่งสายลม” ไม่มีใครสนใจเด็กหนุ่มร่างใหญ่หน้าตาคมเข้มที่เป็นคนส่งเสียง นอกจากครางชื่อคนที่เดินตามหลังอึงอล ร่างในชุดดำสะกดพวกเขามากกว่าคนอื่นๆ ก่อนจะขยับขึ้นเดินตีคู่ลูกแก้ว ตรงมาหยุดลงข้างกายมังกรที่ประคองหงส์ฟ้ากึ่งอุ้มกลายๆ
                  “แม่ครับ ผมขอโทษที่มาช้า” ลูกแก้วเข้ามารวบกอดอุ้มเอาร่างหงส์ฟ้าจากอ้อมแขนของมังกรทันที ทำเหมือนพวกในห้องเป็นอากาศธาตุไม่มีตัวตนอย่างหน้าตาเฉย
                  “แค่กๆ!..แม่ยังไหว” หงส์ฟ้าไอไล่เสลดกับเลือดที่คั่งค้างในหลอดคอ ก่อนจะเค้นเสียงพูดกับลูกแก้ว พยายามฝืนยิ้มยืนยันว่ายังไหว เธอรู้สึกโล่งอก ถือว่าการถ่วงเวลาของเธอสำเร็จ ปล่อยลูกแก้วจัดการต่อ สายตาสองแม่ลูกที่จ้องสบกันนั้น สื่อความหมายแทนคำพูดทั้งหมด
                  “อาครับผมฝากดูแลแม่ด้วย” ลูกแก้วพูดจบส่งร่างหงส์ฟ้าเข้าสู่อ้อมแขนของมังกรเหมือนเดิม
คนรับรีบยื่นกล่องดำให้พยัคฆ์ถือแทน แล้วรับร่างหงส์ฟ้ามาประคองกอดไว้อย่างเดิมโดยไม่พูดอะไร นอกจากรู้สึกมีกำลังใจทันที หลังเห็นรามูน ลูกแก้ว และคนสนิทซ้ายขวามายืนข้างๆ
                  หลานร่างยักษ์จับไหล่มังกรบีบเบาๆ ส่งสายตารู้กันสองคน เขาไม่เพียงแค่ฝากแม่ไว้กับคนที่เขารัก แต่เป็นการฝากดวงใจทั้งดวงให้มังกรดูแล หงส์ฟ้าคือดวงใจของลูกแก้ว แม่คือคนสำคัญของเขาที่สุด เหมือนมังกรจะเข้าใจความหมายที่ลูกแก้วถ่ายทอดผ่านลูกตาคมเข้ม เอ่ยขึ้นเบาๆว่า
                  “พี่หงส์คือพี่สาวของอา ขอโทษที่ปล่อยให้เธอบาดเจ็บ” มังกรสีหน้าสลดแววตาเศร้านึกตำหนิตัวเอง
            “อย่าโทษตัวเอง ไม่ใช่ความผิดของเธอ..มังกร” หงส์ฟ้าจำต้องบีบมือน้องชายเบาๆ พร้อมกับพูดไม่ให้เขาคิดมาก
                  “ซึ้งกันพอหรือยัง ครอบครัวพร้อมหน้า แต่ดูแปลกที่พี่ลมไม่เห็นจะห่วงใยนังสารเลวเท่าไหร่
หรือเบื่อมันแล้ว” คำพูดของอัคนีสะกิดให้ทุกคนคิดตามและก็เห็นด้วยกับเธอ เพราะรามูนยังคงยืนนิ่งเฉยไม่พูดสักคำ
               “พ่อไม่จำเป็นต้องแสดงความรู้สึกต่อหน้าศัตรูหรอก” เป็นลูกแก้วที่ออกหน้าสวนกลับเสียเอง
         “ศัตรูงั้นเหรอ..ไม่ลองถามพ่อเธอดูล่ะ ไม่ใช่เพราะศัตรูหรือไงเธอถึงมีตัวตนมายืนพูดปาวๆอยู่ตรงนี้
ลืมข้าวแดงแกงร้อนไปแล้วหรือค่ะพี่ลม คนเนรคุณดีกว่าคนที่เธอเรียกว่าศัตรูตรงไหนห่ะ!” อัคนีแผดเสียงลั่นเธอกำลังโมโหสุดขีด อุตส่าห์เจาะจงว่าแดกรามูนเพื่อดึงความสนใจจากเขา หลังเห็นไม่ออกอาการเป็นห่วงหงส์ฟ้าเช่นคนรักพึงกระทำต่อกัน พลอยทำให้เธอคาดหวังอยู่ลึกๆ ว่าเธอยังมีโอกาสที่จะเอาเขากลับมาเป็นของเธอ
         แต่การไม่ได้รับความสนใจจากบุรุษชุดดำที่ยังคงนิ่งเฉย เย็นชาจนไม่แม้แต่จะชายตาแลเธอด้วยซ้ำ
แล้วยังมาโดนเด็กรุ่นลูกซึ่งเกิดจากศัตรูหัวใจว่าใส่หน้าเธออีก ความอดทนของเธอจึงระเบิดขึ้นจนได้
         “ยังกล้าใช้คำว่าเนรคุณอีกหรือ พวกคุณไม่สมควรเอ่ยถึงด้วยซ้ำ นอกจากไม่ละอายใจที่กอบโกยผลประโยชน์จากชีวิตผู้อื่นแล้ว ยังมีหน้ามาทวงบุญคุณอีกนี่สิ ด้านได้เหลือเชื่อสุดๆ” ลูกแก้วกับย้อนด้วยคำพูดที่ใครฟังถึงกับควันออกหู กระทั่งหัวหน้าที่นิ่งมาตลอด ยังต้องปริปากจนได้
               “ไอ้หนุ่มฐานะเธอคือเหลนฉัน หัดสำรวมวาจาไว้บ้าง ต่อให้พ่อเธอยืนคุมเป็นเกราะหรือมีคนมามากกว่านี้อีกสิบเท่า ใช่จะสามารถโอหังจนลืมไปว่าเธอกำลังยืนพูดต่อหน้าใครอยู่ ปากแบบนี้คงมาจากสายเลือดทางแม่สินะ แรงได้ใจทีเดียว ว่าไงเจ้าลมแกยังจำอาจารย์ได้ไหม” ประโยคยาวเหยียดที่บังคับสุ่มเสียงทรงพลัง แฝงอำนาจข่มขวัญไปด้วย
            ทิ้งท้ายหันไปเอ่ยกับรามูนอย่างเจาะจง สายตาคมปราบอย่างคนผ่านโลกมามาก จ้องสำรวจอย่างจะเอ็กซเรย์ไปถึงหัวใจกันเลยทีเดียว แต่รามูนก็ยังคงนิ่งเฉย ไม่หือไม่อือไม่ตอบโต้ ที่สำคัญไม่หลบตาอีกต่างหาก
            “อาจารย์พ่อ ตายไปตั้งแต่วันที่สั่งฆ่าลูกศิษย์พร้อมครอบครัวเมื่อหกปีก่อนแล้ว” เป็นลูกแก้วที่ชิงตอบอีกตามเคย รามูนยังคงนิ่งเฉยยากแก่การคาดเดาความรู้สึกเป็นอย่างมาก ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ พาให้แต่ละคนกดดันอย่างไม่น่าเชื่อ
            “ตกลงพ่อเธอลืมเอาปากมาสินะ ฉันพึ่งรู้บุรุษในตำนานพูดเองไม่เป็นเสียแล้ว ต้องให้ลูกชายออกหน้าแทน” คำพูดแดกดันเจาะจงทำลายตบะของรามูนกลับไม่ส่งผลเช่นเคย เปรียบเหมือนลมที่พัดผ่านไป ร่างสูงใหญ่ในชุดดำยังคงนิ่ง ตาคมดุจ้องตอบหัวหน้าเช่นเดิม ทำให้ฝ่ายตรงข้ามชักหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ
            “เข้าใจผิดแล้ว พวกคุณไม่คู่ควรที่พ่อผมจะพูดด้วยต่างหาก..หึหึ”เสียงหัวเราะตบท้ายหลังวาทะคมกริบสวนกลับอีกฝ่ายจนหน้าหงาย ถึงกับทำลายความอดทนของหัวหน้าจนเป็นฝ่ายตบะแตกเสียเอง
            “ปัง!..บัดซบ..โอหังทั้งพ่อทั้งลูก คนทรยศเนรคุณสมควรขุดรากถอนโคนให้สิ้นซาก รนหาที่ตายกันเอง พวกแกได้สมใจแน่” เสียงตบโต๊ะดังสนั่น โต๊ะไม้เนื้อแข็งถึงกับบุบเป็นรอยมือ บ่งบอกพลังฝีมือคนทุบที่กำลังโมโหจนหางตากระตุกว่าแข็งแกร่งเพียงไหน แต่หาได้ข่มขวัญพวกลูกแก้วอย่างที่คิด หางตายังไม่กะพริบให้เห็นเลยด้วยซ้ำ
                  “ขุดรากถอนโคนฟังดูดี เป็นผมที่มีสิทธิ์ใช้คำนี้ อย่ามัวเสียเวลายืดเยื้อ ผมมาทวงความยุติธรรมที่คุณทำกับครอบครัวผมตลอดยี่สิบกว่าปี รวมถึงวงศาคณาญาติทุกคนที่คุณสั่งฆ่าทั้งหมด ผมมาคิดบัญชี พวกคุณต้องชดใช้อย่างเท่าเทียมที่สุด ชีวิตแลกด้วยชีวิต” ลูกแก้วที่มังกรเคยมองว่าเป็นเด็กไม่รู้จักโต กลับยืนอย่างสง่าจนดูน่าเกรงขาม ไม่ต่างกับรามูนที่ยืนเป็นแบคอัพอยู่ข้างหลัง เชื่อไม่ทิ้งแถวลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆอะไรก็ไม่น่าทึ้งเท่ากับน้ำเสียงที่กังวานมีพลังข่มขวัญคนฟังให้หวาดเกรงไปด้วย เหนือความคาดหมายจนไม่เห็นกับตาแทบไม่อยากเชื่อ
               “ไอ้หาญ เอ็งจัดการไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนี้ที ตบปากมันให้กรามหลุดหมดปากได้ยิ่งดี”  สิ้นเสียงสั่ง คนชื่อหาญฝีมือแถวหน้าองค์กร ก็พาร่างสูงใหญ่พอกับลูกแก้ว ออกมาจากกลุ่มที่ยืนรอบทันที
               “ผมรับมือเอง” คงคาอาสา ก่อนก้าวออกไปประจันนักฆ่าชื่อหาญ
      “แกเสนอหน้าหรือไอ้น้ำ..ที่ลูกน้องฉันไม่มีใครส่งข่าวเข้ามา เป็นฝีมือแกกับเจ้าลมสินะ อาศัยคุ้นเคยที่นี่จนเหลิงไปแล้ว” หัวหน้าเสียงแข็ง
               “ผมรับความดีความชอบคนเดียวคงไม่ได้ ยกให้พี่ลมกับสหายร่วมอุดมการณ์ดีกว่า หัวหน้าประมาทเองต่างหาก น่าจะรู้ว่าพี่ลมต้องมาตามภรรยากับลูกชายเขากลับ ทำไมถึงให้มือดีมาดูโชว์ขั้นเวลาที่ห้องนี่ล่ะ” คงคาก็ฝีปากกล้าพอกัน หัวหน้าถึงกับกำหมัดแน่น
               “เก่งกันหมด..ปากแบบนี้คงคิดว่ามีเจ้าลมแล้วพวกแกจะรอดสินะ คิดผิดแล้วไอ้พวกเนรคุณ ไอ้ลิง..ไอ้โคน..ไอ้ครุฑ พวกแกช่วยกันจัดการกำราบไอ้คนอวดดีแทนฉันที”  สิ้นเสียงสั่ง อีกสามคนที่มีรูปร่างไม่แตกต่างก็ก้าวออกมาตีวงล้อมคงคาเอาไว้ พยัคฆ์รู้สึกร้อนรุ่มใจเมื่อเห็นคนรักตกอยู่ในวงล้อมหนึ่งต่อสี่ ถ้าแค่สองหรือสามยังพอไหว แต่มากถึงสี่คนตึงมือจนเกินไป คงคามีสิทธิ์พลาดบาดเจ็บเอาได้
               “นายครับผมห่วงน้ำ ขอผมเข้าไปช่วย นายเก็บกล่องดำไว้ก่อน” พูดพร้อมกับยืนกล่องดำคืนให้มังกร ฝ่ายหลังเข้าใจความรู้สึกของพยัคฆ์ดี จึงรับเอามาถือไว้เอง พร้อมกับพยักหน้าอนุญาต จากนั้นพยัคฆ์ก็เข้าไปยืนหันหลังชนคงคาท่ามกลางวงล้อมของนักฆ่าทั้งสี่อย่างองอาจ
               “ว่าแล้วคุณต้องไม่ดูดาย” คงคาแอบแหย่ กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ
         “ไม่ได้หรอก..เมียใครๆก็ห่วง” คำพูดสวนกลับของพยัคฆ์ ทำเอาคนฟังแทบสำลัก ดีที่เขาสองคนกระซิบกัน แต่ก็ทำให้คงคาหน้าแดงจนได้
         “ระวัง!” เสียงเตือนของคงคา พร้อมแส้สีขาวสะบัดขึ้นรับดาบคู่ที่ลอยตัวจู่โจมเข้าใส่ อีกคนตวัดลูก
ตุ้มเหล็ก ส่วนอีกคนใช้เคียวรูปจันทร์เสี้ยว คนสุดท้ายควงกระบองสามท่อน สี่นักฆ่าโถมเข้ามาแต่ละทิศ ชิงลงมือกับสองหนุ่มกลางวงล้อมของพวกมัน เพื่อฉวยโอกาสได้เปรียบ
               “เฟี้ยว!..เกร้งๆ!..ชิ้ว...ปึก!..สวบ..พลั๊ก!..ปึก..โอย” การต่อสู้ระทึกขวัญตรงหน้า ดึงดูดทุกสายตาไว้อย่างคาดหวังให้คนของตนชนะ ท่าทางรับรุกตื่นตาตื่นใจผู้ชมโดยรอบ น่าทึ่งที่พยัคฆ์กลับใช้มือเปล่าและท่วงท่าที่แคล่วคล่องหลบหลีกคู่ต่อสู้อย่างไม่หนักแรง หากสังเกตดีๆเป็นเพราะคงคาคอยสะบัดแส้พริ้วดุจน้ำเป็นระลอกคลื่นแต่มีพลังแฝงตามติดอย่างรุนแรง ทั้งรุกและรับแต่ละครั้งเฉือนเอาเนื้อหนังคนที่ปะทะจนเลือดสาดไปตามกัน  ช่วยให้พยัคฆ์ออกหมัดและลูกแตะได้อย่างลื่นไหล อัดใส่ร่างนักฆ่าเคราะห์ร้ายจนเซถลา
                  “ปึ๊ก!..พลั๊ก!..อร๊าก!..กร๊อบ!” เสียงร้องเจ็บปวดเพราะซี่โครงหักของพวกมัน เห็นชัดถึงผลการต่อสู้ วัดกันตามฝีมือคงคาลำพัง อาจจะรับมือนักฆ่าระดับมือดีสี่คนไม่ไหว แต่เมื่อพยัคฆ์เข้าไปช่วย สี่คนนี้เป็นรองพวกเขาเห็นๆ
                  “ไอ้พวกที่เหลือเข้าไปช่วยจัดการพวกมันทีสิ” หัวหน้าตวาดสั่งเสียงลั่นขึ้นมา พวกที่เหลือสิบกว่าคนหวังเข้ารุม แต่กลับชะงักอยู่กับที่ เมื่อรามูนขยับออกมายืนตระหง่านนิ่ง ขู่ขวัญกลายๆ ใครขยับเขาลงมือแน่
                  “ใครขืนขยับ ได้ไปพบพญายมก่อนเพื่อน” ลูกแก้วขู่สำทับ
                  “ไม่ต้องไปฟังมัน แค่ไอ้ลมเดี๋ยวฉันให้เจ้าไฟกับพสุธาจัดการเอง พวกแกรับคำสั่งฉันหรือจะเชื่อฟังมัน” เสียงหัวหน้ายังคงตะเบ็งใส่อารมณ์เขาโมโหจนหน้าแดงก่ำแล้ว เมื่อเห็นแววตาลังเลของนักฆ่าที่ฝึกมากับมือ
                  “พวกนายอย่ายอมให้เขาสนตะพายอีกเลย กลับตัวตอนนี้ยังทันผมรับปากจะหางานดีๆให้ทำ
ไม่ต้องฟังคำสั่งคนที่สร้างพวกนายเป็นนักฆ่าเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองอีกต่อไป ถ้าใครเชื่อผมให้ถอยออกไปยืนอยู่ฝั่งนั้นให้หมด” เสียงตะโกนสวนดังสนั่น แถมชัดแจ๋วของลูกแก้ว สร้างความลังเลขึ้นอีกครั้ง มังกรแทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าเด็กหนุ่มร่างใหญ่จะต่อกรกับหัวหน้าองค์กรนักฆ่าอย่างไม่เกรงกลัว แถมหนักแน่นชี้นิ้วไปยังด้านขวามือตรงเสากลมที่หงส์ฟ้ากับเขาเคยใช้หลบอีก ดูน่าเกรงขามพิลึก
                  “ผมรับปากจะให้ทำงานกับวิริยะทรัพย์ แค่พวกคุณเชื่อที่ลูกแก้วบอกแล้วทำตาม” มังกรรีบสนับสนุนคำพูดลูกแก้วไปอีกแรง หวังว่าชื่อเสียงของเขาคงการันตีได้บ้าง มั่นใจว่าพวกนี้ต้องรู้ว่าเขาคือใคร
                  อาการลังเลที่เกิดตอนแรก เริ่มมีคนกล้าขยับออกไปยืนยังจุดที่ลูกแก้วชี้นิ้วแล้ว ตอนแรกมีแค่คนเดียวก่อนจะตามเป็นสองและสาม กระทั่งเพิ่มเป็นหกเจ็ดคน
                  ส่วนที่ยังไม่ขยับคงยังไม่มั่นใจ อาศัยยืนอยู่กับที่ไม่โดดเข้าร่วมการต่อสู้ของพยัคฆ์และคงคา ซ้ำไม่เลือกทำตามลูกแก้วด้วย รอตัดสินใจอย่างฉลาดแกมโกงแบบคนเอาตัวรอดที่มักเห็นกันประจำ ในวงต่อสู้เริ่มเห็นผลชัด เมื่อสี่นักฆ่ากลุ่มแรกสะบักสะบอมนอนหมอบหมดสภาพ สลบเหมือดไม่เป็นท่าไปเรียบร้อยแล้ว
         “หึหึ..แน่มากไอ้หนุ่ม พวกที่ทรยศหักหลัง ฉันจะส่งไปลงนรกให้หมด ไอ้พวกที่ลังเลจงดูเป็นตัวอย่าง
จะได้จำใส่สมองไว้ นักฆ่าขององค์กร ไม่ควรขี้ขลาดลังเล” พูดจบพยักหน้าให้พสุธา เป็นอันรู้กันว่าให้สังหารเจ็ดคนที่ยืนอยู่ในตำแหน่งแปรพรรคเป็นฝ่ายลูกแก้ว หวังเชือดไก่ให้ลิงดู
                  “ไม่ง่ายหรอกพี่ดิน” คงคาก้าวมาขวางพสุธาทันที เขารู้ฝีมือพสุธาดีว่าจัดการได้ไม่ยาก ส่วนพสุธาพอเห็นท่าทางไม่เกรงกลัวของคงคาถึงกับขบกรามจนเป็นสันนูน สะกดกลั้นอารมณ์โกรธอย่างเต็มที่
                  เขาเคยพลาดท่าเสียหน้าแพ้คงคามาแล้ว ทั้งแค้นทั้งเจ็บปวดใจ หากไม่เพราะปะทะฝีมือกับรามูนในครั้งนั้น ส่งผลให้ฝีมือของเขาถดถอยหายไปกว่าครึ่งละก็ คงคาที่มีฝีมือด้อยที่สุดในจตุรเทพคงไม่โอหังใส่แบบนี้
                  “แก..ไอ้น้ำ” เสียงกรนด่ารอดไรฟันอย่างโกรธเคือง เพราะไม่เหลือทางเลือก เขารู้ดีว่าสู้คงคาไม่ได้แน่ ถอยก็เสียหน้าและอายพวกที่ดูอยู่ มองแล้วไม่เหลือทางเลือกที่ดีสักทาง จังหวะคิดจนหัวหมุนอยู่นั้น
               “อวดดีนักเจ้าน้ำ..พี่ดินไม่ต้องลงมือหรอก ขอไฟจัดการสั่งสอนรุ่นน้องปีนเกลียวเสียเองดีกว่า คนผยองไม่เห็นหัวพี่น้อง
แบบมัน ต้องเจอเผาไม่ให้เหลือเถ้ากระดูกถึงจะสาสม” เหมือนเสียงสวรรค์เมื่ออัคนียื่นมือเข้ารักษาหน้าเขาไว้
                  ทำไมอัคนีจะไม่รู้ถึงความอึดอัดใจของพสุธา เธอรู้ว่าพสุธาสู้คงคาไม่ได้อีกแล้ว จึงเลือกออกหน้าให้ ยังไงพสุธาคือคู่ขา
ที่มอบความรู้สึกพิเศษให้เธออย่างไม่มีเงื่อนไข เธอรู้อยู่เต็มอกว่าพสุธาหลงรักเธอมานานแล้ว อะไรที่ตอบแทนเขาได้
เธอสมควรชดเชยให้เขาบ้าง
         ความลำบากใจตกเป็นของคงคาบ้างแล้ว ถ้าหากอัคนีออกหน้าลงมือเอง ผลแพ้ชนะคงไม่ต้องถาม อัคนีไม่เคยหยั่งมือให้ใคร ดูหงส์ฟ้าเป็นตัวอย่าง ถึงจะฉลาดที่ถ่วงเวลาไว้ได้ ยังบาดเจ็บสาหัสไม่น้อย ส่วนเขาต้องใช้ชีวิตเป็นเดิมพันไม่ใช่การท้าดวล ผลลัพธ์มีตายกับรอดเท่านั้น ซึ่งเขากลับมองไม่เห็นทางรอดเลยนี่สิ
   “พี่คงคาไม่ต้อง ผมรับมือเธอเอง ขอผมได้แก้แค้นให้แม่บ้าง เธอเป็นคนทำให้แม่ผมบาดเจ็บ ผมจะเอาคืนทบต้นทบดอก”
กลับเป็นลูกแก้ว ที่ก้าวออกมายืนตีคู่คงคาแล้วออกหน้ารับศึกด้วยมาดพระเอกหน้าตาเฉย
               “ลูกแก้ว...คุณลูกแก้ว” เสียงเรียกชื่อทักท้วงจากมังกรและพยัคฆ์ที่ดังตามกันมาติดๆ ไม่ได้ทำให้หนุ่มร่างยักษ์เปลี่ยนความตั้งใจ
            “ฮ่ะฮ่าๆ สองแม่ลูกนี่ชอบโชว์ตลกให้คนหัวเราะเสียจริง ฉันควรยินดีกับพี่ลมดีไหม ลูกชายไม่ได้เลือดพ่อมาเลยถ้าไม่นับรูปร่างหน้าตา นิสัยส่วนตัวของแม่ล้วนๆ อวดดีไม่เจียมกะลา อย่านึกว่ามีพ่อให้ท้ายแล้วฉันจะออมมือให้แกนะ คิดผิดแล้วละหนุ่มน้อย ฮ่ะฮ่าๆ”  พูดจบหัวเราะอย่างมีความสุข  ช่างเป็นเรื่องตลกสำหรับเธอที่ลูกแก้วกล้าปะทะฝีมือด้วย แถมพูดเสียเต็มปากว่าจะแก้แค้นแทนแม่ จะไม่ให้เธอขำได้อย่างไร
               “หัวเราะปิดปากบ้างสิป้า แบบนี้นี่เองพ่อผมถึงไม่เอา” วาจาของลูกแก้วที่ย้อนใส่ สามารถทำให้เธอกรี๊ดลั่นขึ้นทันที
               “กรี๊ด!ไอ้เด็กนรก ฉันจะตัดลิ้นโสโครกของแกออกมาให้หนูแทะ จะได้ไม่ต้องพร่ำเพ้อปากเสียอีกต่อไป” พูดจบท่าร่างที่รวดเร็วก็ทะยานเข้าใส่ลูกแก้วโดยที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน คงคารีบสะบัดแส้เข้าสกัดไว้เพื่อป้องกันลูกแก้วสุดกำลัง
                  “เฟี้ยว!..ลูกแก้วหลบไป”  เสียงคงคาตะโกนสั่งให้หลบดังลั่น แส้ของเขากับติดไฟลุกพรึ่บ แถมลามไหม้อย่างรวดเร็วจนต้องตัดใจโยนทิ้ง ขืนปล่อยให้ไฟเพลิงของอัคนีลามโดนตัว รับรองไม่เหลือแม้แต่กระดูก
         แต่ทุกคนถึงกับอึ้งตะลึงตาค้างไปแล้ว แทนที่ลูกแก้วจะหลบอย่างที่คงคาบอก กลับกระโดดเข้าไปรับมืออัคนีท่ามกลางสายตาทุกคนที่จ้องมองเหตุการณ์อย่างตื่นระทึก ไม่มีใครคาดคิดว่าเด็กหนุ่มร่างยักษ์จะเข้าปะทะอัคนีตรงๆ แถมยังสามารถออกหมัดเท้าได้อย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ บวกกับท่าร่างที่คล่องแคล่วพลิ้วไหวดุจสายลมของรามูนด้วย เป็นอะไรที่ใครต่อใครต้องปากอ้าตาค้างตามกันเป็นแถว
         “ผลั๊ว!..ปึ๊ก..ปัก..บบ..ตุ๊บ..พลั๊ก!”  ท่าหมัดท่าเตะที่สองฝ่ายต่างห่ำหั่นใส่กันนั้นรวดเร็วจนมองตามแทบไม่ทัน นักฆ่าองค์กรแม้จะอึ้ง ไม่เว้นแม้กระทั่งหัวหน้าถึงกับแววตาสั่นระริก เมื่อเห็นท่าร่างของลูกแก้วและฝีมือที่รุกไล่อัคนีจนเป็นฝ่ายต้านรับอย่างอุตลุดแต่อีกฝ่ายสิถึงกับตาโต อึ้งจนละสายตาออกไม่ได้ไม่มีเวลากะพริบตาด้วยซ้ำ เหมือนโดนสะกดด้วยฉากการต่อสู้ขั้นเทพที่น้อยครั้งจะได้เห็นอย่างฉากตรงหน้า มังกร คงคา พยัคฆ์ งงฝีมือการต่อสู้ระดับเทพของลูกแก้วที่สำแดงเดชอยู่อย่างอึ้งกิมกี๋ไปแล้วเรียบร้อย
            เจ้านายกับลูกน้องวิริยะทรัพย์ ถึงกับสบตากันอย่างไม่นัดหมาย พวกเขาเข้าใจมาโดยตลอดว่าลูกแก้วไม่มีทักษะการต่อสู้ กระทั่งมังกรเองยังเคยพิสูจน์แอบเล่นทีเผลออัดดั้งโด่งของลูกแก้วมาแล้วด้วย
         ไม่เคยสักครั้งที่ลูกแก้วจะหลุดเผยไต๋ให้จับได้ ว่าเก็บงำฝีมือเอาไว้ ที่แน่ๆแม้แต่อาคม เจ้าสัวไกรสิงห์หรือใครต่อใคร รวมถึงหัวหน้าองค์กรมหาหิงค์ยังโดนต้มจนเปื่อย ใครจะเชื่อไอ้เด็กที่เห็นเลือดแล้วเป็นลมจะคือคนๆเดียวกับไอ้คนที่สู้กับอัคนีจนอีกฝ่ายเริ่มเพลี่ยงพล้ำอย่างเห็นๆร่างสูงใหญ่ล่ำสันปล่อยหมัดเท้าเข้าจู่โจมใช่ลูกแก้วจริงหรือ มังกรแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาทั้งประหลาดใจและตกตะลึงไปพร้อมกันด้วย
                     นึกโมโหที่โดนหลอกอีกต่างหากแต่ยังแอบดีใจที่ลูกแก้วสามารถควบคุมการต่อสู้ไว้ได้หมดเขาคิดว่าอีกไม่นานคนที่ต้องพลาดท่าเจ็บตัวต้องเป็นอัคนีแน่นอนแม้ทั้งคู่จะสู้กันด้วยท่าร่างที่รวดเร็วจนตาลายไปหมดแต่ยังพอดูรู้ว่าคนที่ถอยร่นตกเป็นรองคืออัคนีขณะที่ลูกแก้วยังพริ้วร่างไปมาอย่างคล่องแคล่วเหมือนกับไม่ต้องใช่แรงเลยด้วยซ้ำให้ตายนี่คือลูกแก้วหลานจอมแสบจริงๆใช่ไหมเนี่ย...?

dung · โพสต์ 2013-5-24 09:09:14

ขอบคุณครับผม

Klong · โพสต์ 2013-5-29 12:36:04

ขอบคุนครับ

peemakung · โพสต์ 2013-6-11 16:45:12

ขอบคุณครับ

kamaji · โพสต์ 2013-12-9 21:36:14

ขอบคุนคราบ

cawee · โพสต์ 2013-12-14 17:45:07

ขอบคุนคราฟผม{:sm-52:}{:sm-28:}

tarsii · โพสต์ 2013-12-17 07:26:42

ขอบคุณมากนะ

auto101 · โพสต์ 2016-1-14 15:12:14

ขอบคุณครับ

mcga · โพสต์ 2016-1-14 19:12:31

ขอบคึณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-21 22:06:07

แสบจริงๆ ลูกแก้ว

Soyu · โพสต์ 2017-8-21 01:05:05

ขอบคุณนะครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ลูกแก้วมังกร รามูนจ้าวแห่งสายลม ??? 35

แสดงความคิดเห็น

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร