อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (14) (ตอนพิเศษ)

bosskrubza · โพสต์ 2013-4-17 18:42:53

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย bosskrubza เมื่อ 2013-4-17 18:43

ตอนพิเศษ เทวดาตัวน้อย

"พี่พลขา พี่จะไม่กลับมากรุงเทพบ้างหรอ ไปติดอกติดใจอะไรกันนักหนากับบ้านนอกคอกนาอย่างนั้นอะ ทุกคนที่นี้เป็นห่วงพี่นะ นานๆกลับมาเยี่ยมกันบ้างก็ได้นะพี่"
ผมถอนหายใจก่อนจะ ตอบรับเบาๆว่าจะกลับไปเยี่ยม พ่อกับแม่ น้องสาวและน้องชายที่อยู่กรุงเทพ ทำมัยผมถึงมาอยู่ที่คงเพราะผมเบื่อ เบื่อกับตัวตนของตนเอง
ที่ต้องปิดบังเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ ผมเลยมาอยู่ที่นี้ไกลจากคนรู้จักไกลจากบ้าน เพื่อที่จะได้เป็นตัวของตัวเอง ผมทำงานร้านคอมเล็กๆในตัวอำเภอซึ่งกิจการก็ถือว่าพออยู่รอด
รายได้แต่ละวันก็ไม่ได้มากมายอะไร จ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าพนักงานก็หมดพอดี เหลือนิดหน่อยไม่กี่พัน ความจริงนั่งๆนอนๆเฉยๆก็ได้ เพราะยังไง ก็มีรายได้จาก
หุ้นของบริษัทที่ผมถือครองอยู่โอนเข้าบัญชีเดือนละแสนกว่าบาทอยู่แล้ว  และผมก็ใช้เงินที่ได้ชื้อหุ้นเพิ่มเรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่รู้อะไรเป็นอะไร ชื้อไปแล้วมากเท่าไหรผมก็ไม่รู้
รู้แต่ว่าสิ้นปีมา ได้เงินปันผลมาแต่ละที ชื้อบ้านชื้อรถสักสองสามหลังได้สะบายๆ แต่ผมก็ไม่เคยได้ใช้เงินตรงส่วนนั้นเลย ผมได้มาก็พยายามชื้อหุ้นของบริษัทเพิ่ม ยังไงๆก็เป็นบริษัทที่บ้าน เป็นของคุณพ่อ มีน้องสาวและน้องชายคอยบริหารงานอยู่ และทั้งสองก็เก่งมากๆ ผมเลยไว้วางใจ เพราะที่นี้ ตอนนี้ผมมีความสุขมาก ผมได้ใช้ชีวิตอย่างที่ผมต้องการ เจอคนน่ารัก น่าฟัดก็เอ่ยแซวจีบเล่นไม่ต้องอายใครไม่ต้องแครสายตาของใคร และก็ไม่มีใครรังเกรียดตัวผมที่ผมเป็นอย่างนี้ (ลูกน้องในร้านคอมก็โดนผมฟัดมาหมดแล้ว ) เราคุยกันแค่สนุกๆจบแล้วก็แล้วกันไป ไม่ยึดติดผูกพันธ์กับใคร นั้นคือชีวิตของผมก่อนที่จะได้มาเจอกับเทวดาตัวน้อย ที่ทำให้ผมเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

ผมตัดสินใจเดินทางกลับกรุงเทพ ใช้เวลาอยู่กลับครอบครัวของผม พ่อแม่ น้องสาวน้องชาย ต่างก็ดีใจที่ผมกลับไป ความรักความอบอุ่นที่มีให้กัน ไม่ได้ลดน้อยถอยลงไปตามกาลเวลาเลยมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามเวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ผมยืนมองบ้านหลังโต ที่ครอบครัวผมอาสัยอยู่ กลับ บ้านหลังเล้กๆ ที่ผมอยู่คนเดียวและอาจมีเด็กหนุ่มๆมาค้างด้วยบางครั้งบางคราว ความสุขที่ได้รับ มันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน  พี่ชายคนโตของผม พี่ อาทิตย์ ผุ้ชายที่โชคร้ายที่เกิดมาในครอบครัวนี้ ที่แสดงตัวตนของตนเอง ว่าพี่เป็นเพศที่สาม  และถูกกดดันจากทางบ้าน จากพ่อ ผู้ซึ่งรับไม่ได้ที่ลูกชายคนโตเป็นอย่างนั้น พี่อาทิตย์ถูกตี ถูกขัง ถูกต่อว่าต่างๆนาๆเท่าที่พ่อจะทำได้แต่พี่อาทิตย์ก็ไม่เคยหวั่นเกรง พ่อ ยังท้าทายพ่อ จนพ่อโมโหแทบฆ่าพี่อาทิตย์ ให้ตายคามือ จนพี่อาทิตย์ อายุ 19 ปี ผมได้มีโอกาศเข้าไปคุยกับพี่อาทิตย์ในห้องนอนของพี่ชายของผม
ที่นอนไอแค๊กๆ อยู่บนเตียง เพราะโดนพ่อซ้อมเอา เพราะไปยืนจูบผู้ชายในร้านอาหารดัง และพ่อกับเพื่อนของพ่อผ่านไปเจอทำให้พ่ออับอายขายหน้าเพื่อนๆ พี่อาทิตย์จึงมีสภาพอย่างนี้ ผมเดินไปนั่งลงใกล้ๆพี่ชาย ยิ้มให้ พี่อาทิตยืก็ยิ้มตอบ

"ทรมานมัย " พี่ชายของผมถามผม ทำให้ผมแปลกใจ ผมจะไปทรมาณอะไรเมื่อผมสะบายดี
"ผมไม่ทรมานหรอกพี่ พี่นั้นแหละเจ็บมากมัย" ผมตอบพี่ชายของผมไป  พี่ชายผมยิ้มให้ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆให้ได้ยิน
"ทรมานมัย กับการที่ต้องปิดบังตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้แบบนั้นนะ" ผมอึ้ง นั่งมองหน้าพี่ชายเงียบๆ
"พี่นะ เห็นพลแล้วยังรู้สึกทรมานแทนเลย เชื่อพี่เป็นตัวของตัวเองนะพล อย่าทำร้ายตัวเองเลย เปิดใจยอมรับแล้วจะรู้ว่าความสุขที่ได้เป็นตัวของตัวเองนั้นมันดีขนาดไหน"
ผมรีบลุกขึ้น ยังสับสนกับคำพูดของพี่ ผมไม่เคยบอกใครว่าผมเป็นอะไรเป็นยังไง ผมปกปิดเอาไว้คนเดียวตลอดมา แต่พี่ชายผมรู้
"พี่ พูดอะไรนะ บ้าไปแล้วหรือไง ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผมเลย ผมไม่มีทางเป็นแบบพี่ ไม่เป็นหรอก " ผมพูดแล้วผละออกจากพี่ไปที่ประตูห้องของพี่
"แล้วเจ็บปวดมัยละชอบเขาซะขนาดนั้นแต่บอกให้เขารู้ไม่ได้ ถ้ากล้าบอกไป ก็อาจได้คบกันแล้วแท้ๆ" ผมหันมามองพี่ก่อนจะปิดประตูห้องและเดินจากไป
หัวใจผมเต้นแรงจนสั่นไปหมด ผมรู้สึกสับสน กับตัวเอง ทำมัยพี่ชายของผมถึงได้รู้เรื่องทุกอย่างที่ผมเป็น ผมนอนกระสับกระส่ายกังวลไปหมด ทุกวันผมอยู่ด้วยความกังวล ผมกลัวคนอื่นจะรู้จนไม่เป็นอันทำอะไร  ผมปกปิดทุกอย่างทำตัวปกติแต่พี่ก็รู้แล้วไปนานพ่อกับทุกคนในบ้านก็จะรู้ ยิ่งคิดยิ่งทำให้ผมกลัวมากยิ่งขึ้นจนแทบจะเหมือนคนบ้า
ได้ยินแต่เสียงของพี่คอยหลอกหลอน จนนอนไม่หลับ ผมตัดสินใจแต่งตัวออกจากบ้านตั้งแต่ตี 5 เพื่อไปโรงเรียนหลายๆคนยังคงนอนหลับสายอยู่ในเตียง และคืนนั้นที่ผมได้เข้าไปคุยกับพี่ กลับเป็นคืนสุดท้ายในชีวิตผมที่ผมได้เจอหน้าพี่ชายของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย ผมกลับมาถึงบ้านก็เย็นแล้ว เห็นรถราจอดเต้มหน้าบ้านเหมือนมีงานอะไรสักอย่างเสียงพระสวดมนต์ดังแว่วมา และผมก็ได้รู้ว่าพี่ชายของผม จากผมไปแล้วอย่างไม่มีวันกลับ เพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว พี่ชายโดนพ่อซ้อมจนบอบช้ำภายใน อวัยวะภายในบอบซ้ำจนปริแตกออก นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พี่ชายของผมจากครอบครัวของเราไปเพราะพี่เขาเป็นตัวของตัวเองยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น และจากไปอย่างที่ใครบางคนต้องการและด่าทอพี่ชายอยู่ทุกวัน แต่คนนั้นกลับร้องให้แทบขาดใจตายอยู่หน้าโลงศพของคนที่ตัวเองเกลียดนักเกลียดหนา

จนถึงตอนนี้ถ้าหากว่าผมบอกกลับคนที่บ้านว่าผมเป้นเหมือนพี่อาทิตย์ จะมีใครรับผมได้มัย ผมอยากรู้ยังจะมีใครรักผมอีกรึเปล่าโดยเฉพาะคนๆนั้น จะเป้นยังไงถ้ารู้ความจริง
หลังจากที่ครอบครัวผมเสียลูกชายคนโตของบ้านไปแล้วเกือบปีครึ่ง ผมก็เรียนจบ ม.6  ผมตัดสินใจเข้าเรียนต่อในมหาลัยในต่างจังหวัด นับจากวันนั้นมาถึงวันนี้
12 ปีที่ผมจากไป ผมเคยกลับมาที่นี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ผมหายไปจากชีวิตของใครหลายๆคน เพื่อนๆ คนรู้จักแม้แต่ครอบครัว ผมก้ไม่ได้ติดต่อกลับมา
อย่างน้อย ปล่อยให้ความลับของผมตายไปกลับผมพร้อมๆกลับกาลเวลาจะดีกว่า

"น้าพล น้าพล" เสียงเล็กๆสะกิดให้ผมรู้สึกตัว ก่อนจะพบกลับหลานตัวเล็ก อายุ5 ขวบ ลูกชายของน้องสาวผม น้องพลับ
"น้าพล แม่ให้เรียกน้าพลไปกินข้าวครับ" ผมยิ้มให้หลานตัวเล้ก ก่อนจะอุ้มน้องพลับเดินเข้าบ้าน ในหัวใจของผมรู้สึกหวั่นไหวกับร่างเล้กๆนี้ ผมรู้สึกว่าอยากมีครอบครัว
มีลูกชายที่น่ารัก เหมือนคนอื่นเขามันคงจะดีไม่น้อย

"น้าพล วันนี้น้องพลับจะไปทำบุญที่บ้านเด็กครับ นาพลไปด้วยมัย" น้องพลับพยายามจะให้ผมไปด้วย แต่วันนี้ผมต้องเดินทางกลับ ต่างจังหวัดเลยลังเลนิดหน่อย
จนทำให้เจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่ที่ตักผมหน้าจ๋อยลงทันตาเห็น

"ก็ได้ครับ น้าพลไปด้วยก็ด้าย" ผมพูดแล้วซุกหน้าหอมแก้มน้องพลับที่ดิ้นขลุกขลักในตักผม จนพอใจแล้วปล่อยไปหาแม่มัน - -

ผมเดินใจลอยๆ รอ น้องสาวกับคุณแม่ ที่เข้าไปร่วมทำบุญบริจาคสิ่งของ ผมซึ่งเบื่อๆและรู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้กำลังเดินเหม่อลอยถอนหายใจ เล่นๆเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆ
จนได้ลงไปนั่งนับดาวลอยวิ้งๆอยู่บนหัว หลายดวงเลยทั้งๆที่ยังสว่างโล่อย่างนี้ เหตุเพราะลูกบอลลอยมาอัดเข้าเต็มหัวเลย

เพียงไม่นาน ผมก็ต้องตกอยู่ในพวังกับภาพที่เห็น แม้จะดูผอมๆ เสื้อผ้าเลอะๆ ผมเฝ้าพูฟ่อง แต่ดวงตาที่สดใส ใบหน้าที่เข้ารูปผิวที่เกลี้ยงเกลา กับริมฝีปากที่อิ่มเอิ่ม
และลักยิ้มเล้กๆที่สองข้างแก้ม เสียงใสๆที่สกดผมเอาไว้นั้น ช่างน่ารักงดงามสะอาดบริสุทธิ์ยิ่งนัก

เมื่อผมได้สัมผัสอ้อมกอดที่ร่างเล้กมอบให้ หัวใจผมกลับพองโต ความคิดหนึ่งที่ผมรับรู้คือ คนนี้แหละ ใช่ เด้กคนนี้แหละที่ตามหามานาน เด็กคนนี้แหละที่ผมโหยหา
เพียงแค่ได้กอดเท่านี้ผมก็รับรู้แล้วว่า ผมรู้สึกเช่นไร ยิ่งได้เห้นรอยยิ้ม ยิ่งอยากปกป้อง ยิ่งได้ยินเสียง ยิ่งไม่อาจปล่อยให้หลุดมือไปได้
ผมหลงรักเด็กคนนี้เข้าให้แล้ว ...................
เพียงแค่ผมได้เห้นก็ทำให้ผมยิ้มได้ .................
เพียงแค่ผมได้ยินเสียง ก็ทำให้ผม อบอุ่นบาดลึกลงไปในหัวใจ .....

เพียงแค่ได้เจอ เทวดาตัวน้อยของผม ก็แทบทำให้ผมคลั้งรักจนหมดหัวใจ ............................................

sirisa · โพสต์ 2013-4-18 21:58:36

ขอบคุณมากครับ

waterboy · โพสต์ 2013-4-19 00:25:02

ขอบคุณครับ

Medmayom · โพสต์ 2013-4-19 09:03:20

อืม ที่มาที่ไปเป็นอย่างนี้เอง

killerd · โพสต์ 2013-4-20 18:33:44

ขอบใจมากครับ

imanaji · โพสต์ 2013-4-20 21:49:45

ขอบคุณมากๆนะครับ

dirrtyboyz · โพสต์ 2013-4-20 22:53:41

ขอบคุณครับ อ่านต่อๆ

zeptimus · โพสต์ 2013-4-25 05:51:23

ขอบคุงคราบ

leopard2531 · โพสต์ 2013-4-29 18:14:29

ขอบคุณมาก

gigusa · โพสต์ 2013-5-1 18:02:37

ขอบคุณมากครับ

kamaji · โพสต์ 2013-9-5 03:07:02

ขอบคุนคราบ

kiwwy · โพสต์ 2013-9-5 21:42:50

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ น่ารักมากๆอ่า {:sm-38:}

ton521 · โพสต์ 2013-9-6 20:45:47

ขอบคุนครับ

nunai · โพสต์ 2013-9-7 22:40:15

ขอบคุณครับ

phzaa · โพสต์ 2013-9-13 01:56:32

ขออ่านต่อนะ

phzaa · โพสต์ 2013-9-13 01:57:39

ขออ่านต่อนะ

kridty75 · โพสต์ 2013-9-16 23:39:17

ขอบคุณครับ

doltae · โพสต์ 2013-10-9 13:38:53

ขอบคุณนะครับ

hunwei · โพสต์ 2013-10-10 15:42:52

ขอบคุณครับ

bank0015 · โพสต์ 2013-10-28 21:25:54

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

อะไรกันว้ามีป๊ะป๋าบ้าSEX (14) (ตอนพิเศษ)

คะแนน

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับมงกุฎ