มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 6

tanya · โพสต์ 2013-4-21 08:55:17

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
                  งานนี้พี่ชายน้ำแข็งประกาศศึกเลยเหว้ยเฮ้ย!..แต่ไม่ได้นะ..คนนี้เค้าจองแล้ว..ขืนพี่จาลงสนาม...
เค้ามิแย่เหรอ..ไม่มั่นใจเลยว่าจะชนะเสียด้วยสิ..เสือยิ้มยากคนนั้น..ลองโปรยเสน่ห์...เค้าเองก็ไม่มั่นใจว่าท้าประชันได้....งานนี้ขึ้นอยู่กับทอมหล่อว่าจะหลอมละลายเพราะน้ำแข็งอย่างพี่ชายเค้าหรือจะเย็นจับขั้วหัวใจยังไม่รู้...รอเจ้าตัวตัดสินเองเถอะ...เพราะถ้าหากพี่จาพูดแบบนี้...แสดงว่าไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ
Part 6
รู้แล้วช๊อค!.....
                        พระลักษมณ์แต่งกายรัดกุมอำพรางตัว  สวมชุดสีดำของหน่วยคอมมานโดพิเศษ คืนนี้ตั้งใจสำรวจภายในบ้าน..เพื่อดูห้องต่างๆสักหน่อย...อยากรู้ว่าห้องเหล่านั้นไว้ทำอะไร...สามารถได้แปลนบ้านมายิ่งดี
แต่คงยากมาก...เพราะมีหลายส่วนที่น่าจะต่อเติมเพิ่มมาภายหลัง
                        มองนาฬิกาพรายน้ำบนข้อมือห้าทุ่มเศษ..เป็นเวลาที่เหมาะแก่การออกปฏิบัติการ....จัดการ
ปิดไฟในห้องให้เรียบร้อย ไม่ลืมสำรวจความพร้อมของตนเอง...ปืนสั้นคู่ใจในซองหนังรัดขา...มีดพับติดสปริงซ้อนในแขนเสื้อ..ลวดสะเดาะกุญแจ...ไฟฉายอันเล็กเท่าด้ามปากกา..แต่อานุภาพแสงสว่างที่เกิดจากแบตเตอร์รี่ชนิดจิ๋วให้ความสว่างมากกว่าไฟฉายปกติ...เครื่องมือทุกชนิดล้วนเป็นเทคโนโลยีล้ำสมัยของหน่วยพิเศษทั้งนั้น...ที่ขาดไม่ได้คือโทรศัพท์มือถือเครื่องบางสำหรับบันทึกภาพและเสียง..ซูมขยายใช้แทนกล้องส่องได้สบายมาก
                        เมื่อทุกอย่างพร้อม...ยามวิกาลที่เงียบสงบไร้แสงไฟมืดสนิท  อาศัยแสงสลัวจากดวงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาสลัวลางจนดูทะมึนทึนในบ้านเรือนไทยหลังใหญ่....แทนความสว่างจากไฟฟ้า..เพราะหลังสามทุ่มทุกชีวิตก็อยู่แต่ในห้องของใครของมันห้ามออกมาเพ่นพ่านเป็นอันขาดตามกฎเหล็กของที่นี่
                     ร่างสูงโปร่งปราดเปรียว...เร้นกายเงียบกริบลัดเลาะไปตามทางเดิน...จากโซนห้องพักฝั่งซ้าย
เพื่อมุ่งหน้าลงไปยังชั้นล่าง...จุดมุ่งหมายต้องการสำรวจส่วนต่างระดับว่ามีทางเชื่อมต่อกันยังไง...จากประสบการณ์ที่มีมาพระลักษมณ์คาดเดาไว้...ที่นี่น่าจะมีห้องใต้ดิน...เพียงแต่ทางลงอยู่ที่ไหน....เค้ากำลังเร้นกายแฝงกับความมืดเพื่อสืบหาเส้นทางดังกล่าว
                  แสงไฟสว่างวูบจากไฟฉายนิรนาม...ทำให้พระลักษณ์ต้องรีบหลบเข้าที่กำบังอย่างรวดเร็ว...
แทบไม่น่าเชื่อฝีมือระดับพระกาฬจริงๆ  ไม่เสียแรงที่อยู่แถวหน้ามือดีในหน่วยนี้ แค่สำเนียกถึงความเคลื่อนไหว...ก็สามารถใช่เวลาไม่ถึงสิบวิ..พาตัวเองโหนคานไม้ขึ้นไปแฝงกายกลมกลืนอยู่ด้านบนอย่างไร้ร่องรอย...พร้อมกับจ้องความเคลื่อนไหวด้านล่างดุจตาแมวนิ่งสงบ..
                  เบื้องล่างขณะนี้ปรากฎร่างของปาจา พร้อมไฟฉายเดินอย่างเงียบเชียบใบหน้านิ่งขรึม....
ก่อนจะหายไปยังส่วนห้องพักของธรรมตรัย..ไม่ผิดเท่าที่พระลักษมณ์รู้จากกายันต์...ทางนั้นคือห้องพัก
ของธรรมตรัยเลขาชาเย็นแน่นอน...
                  นายบ่าวสองคนนี้มีอะไรแปลกๆ  ปาจาต้องการเรียกใช้ธรรมตรัย  ทำไมไม่โทรเรียกให้ไปหา
ที่ห้อง...ลงทุนมาหาถึงห้องด้วยตัวเอง..น่าสนใจไม่น้อย...
                  คิดได้ดังนั้นพระลักษมณ์โรยตัวกลับลงมา  ก่อนจะย่องสะกดรอยตามหลังปาจาไปอย่างเงียบกริบ
ทันเห็นธรรมตรัยเปิดประตูให้ปาจาหายลับเข้าไปในห้องก่อนจะปิดตามหลัง...
                  พระลักษมณ์คิ้วขมวดมุ่น....เค้าต้องรู้ให้ได้ว่าปาจาเข้าไปในห้องธรรมตรัยยามวิกาลทำไม....แปลกพิลึก...ไม่รอช้าพระลักษมณ์ตรงดิ่งไปยืนอยู่หน้าบานประตู..ก่อนจะล้วงสายสีดำเส้นเล็กปานขดลวดออกมาแย่เข้าตรงรอยแยกกุญแจ....ปลายด้านในพรุบหายเข้าไปในห้อง..ในขณะที่ปลายด้านนอกพระลักษมณ์นำมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์เครื่องจิ๋ว...พร้อมกดปุ่มยิกยิกสักครู่...ภาพความเคลื่อนไหวภายในห้องปรากฎบนหน้าจอเครื่องสื่อสารชนิดพิเศษทันที
                  สรุปมันคือกล้องขนาดจิ๋วที่ส่วนปลายสามารถสอดแนมถ่ายภาพเคลื่อนไหววีดีโอปรากฎบนจอ
ให้พระลักษมณ์ดูภายในห้องได้อย่างสะดวก เครื่องมือชนิดนี้เหมาะสำหรับถ้ำมองพิลึก...ถ้าพระลักษมณ์ไม่ใช่หน่วยพิเศษคงเป็นไอ้พวกโรคจิต ที่ชอบถ้ำมองชาวบ้านยามวิกาลแน่ๆ
                  ขณะนี้ธรรมตรัยกำลังช่วยปาจาถอดเสื้อคลุม...ท่าทางปรนนิบัติเจ้านายใกล้ชิดจนพระลักษมณ์
รู้สึกแปลก...เผลอคิดอกุศลว่าสองคนนายบ่าวคงไม่ใช่คู่เกย์กันละมั้ง...แต่ภาพมันก็ชวนคิด...ถัดจากเสื้อคลุม
ตัวนอก...ปาจายังถอดเสื้อออกจนเปลือยช่วงบนที่มีกล้ามเนื้อตึงแน่น..โครงร่างใหญ่โต..หน้าท้องชิกแพ็คเรียงตัวเป็นลูกคลื่น....โอ้!..ซ้อนรูปโคด
                        พระลักษมณ์ไม่คิดว่ารูปร่างปาจาใต้อาภรณ์จะอุดมด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบอย่างคนออกกำลังกายหรือพวกฟิสเนสเป็นประจำขนาดนี้....เทียบกับตัวเค้าแล้ว...ใหญ่หนากว่าหลายเท่าเลยนะนั่น...แม้จะเคยคิดเหมือนกันว่าทั้งปาจากับกายันต์มีโครงร่างสูงใหญ่ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะดูบึกบึนแข็งแกร่งได้ปานนี้...พระลักษมณ์เองเสียอีก...ฝึกหนักมากมายถึงจะมีกล้ามเนื้อแน่นสวยงามแต่ยังไม่หนาเท่ากับทั้งคู่...ออกทางสูงโปร่งมากกว่า..ถึงจะไม่บอบบางแต่ก็ไม่ล้ำแมนขนาดนี้...อาศัยพระลักษมณ์ปราดเปรียวว่องไว..กอปรกับมีฝีมือไม่เป็นรองใครจึงทำให้เป็นที่ยอมรับ
                  จู่ๆ  ภาพก็ดำมืดไม่สามารถมองเห็นได้อีก..ธรรมตรัยคงเอาเสื้อคลุมใส่ไม้แขวนมาห้อยบังช่องประตูทำให้กล้องสอดแนมขนาดจิ๋วไม่สามารถเห็นอะไรภายในได้อีกต่อไป....ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดปิดอะไรสักอย่างแล้วเงียบหายไป
                  “แอดๆ!..ปัง!..” เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้..พระลักษมณ์เลยมองหาทำเลแฝงตัวดู
ความเคลื่อนไหวของสองคนในห้อง..รอดูว่าปาจาจะกลับออกมาตอนไหน...คิดได้ดังนั้นคานด้านบนเหมาะ
แก่การนั่งยามจับตาที่สุด..พระลักษมณ์ไม่รอช้า....เก็บเครื่องมือเรียบร้อย...จัดการโหนตัวขึ้นไปนอนเอกเขนกแฝงตัวเงียบกริบรออยู่ด้านบนอย่างเงียบๆ
                  ผ่านไปร่วมกว่าชั่วโมง...ดูนาฬิกาพรายน้ำบนข้อมือ...ตีหนึ่งเกือบตีสอง...ประตูห้องธรรมตรัย
เปิดออกอีกครั้ง...โดยธรรมตรัยยืนส่งปาจา...ปาจาเอามือไปบีบบ่าธรรมตรัยนิ่งๆ..ใบหน้าของทั้งคู่แดงก่ำ....
ที่น่าสนใจคือทั้งสองคนชุ่มไปด้วยเหงื่อ....พระลักษมณ์เห็นแล้วให้รู้สึกขนลุกพาลสรุปในใจว่า
                  ข่าวใหญ่แล้วกู...เจ้าคุ้มน้ำแข็งกับเลขาเย็นชาเป็นคู่เกย์กันซะงั้น...หึ..นี่คือเหตุผลที่ภรรยาของปาจา
ไร้ตัวตนหรือเปล่า...เหงื่อโทรมขนาดนั้นคงไม่ต้องเดานะว่าเข้าไปทำอะไรกันมาเป็นชั่วโมง...เฮ้อ!..ได้เค้าคดีมาบ้างหละ..คนร้ายแม่งตุ๋ยทั้งทวารล่อทั้งหญิงสาวก่อนจะฉีกกระชากฆ่าเหยื่อ..เริ่มคลำทางได้แล้วว่าหนึ่งในสองคนนี้ต้องคนใดคนหนึ่งอาจเป็นฆาตกร...พระลักษมณ์รอให้ปาจาเดินลับหายไปจากสายตา...หลังจากธรรมตรัยปิดประตูและไฟในห้องดับมืดสนิท...
            พระลักษมณ์แต่งกายรัดกุมอำพรางตัว สวมชุดสีดำของหน่วยคอมมานโดพิเศษ คืนนี้ตั้งใจสำรวจภายในบ้าน..เพื่อดูห้องต่างๆสักหน่อย...อยากรู้ว่าห้องเหล่านั้นไว้ทำอะไร...สามารถได้แปลนบ้านมายิ่งดีแต่คงยากมาก...เพราะมีหลายส่วนที่น่าจะต่อเติมเพิ่มมาภายหลัง
                        มองนาฬิกาพรายน้ำบนข้อมือห้าทุ่มเศษ..เป็นเวลาที่เหมาะแก่การออกปฏิบัติการ....จัดการปิดไฟในห้องให้เรียบร้อย ไม่ลืมสำรวจความพร้อมของตนเอง...ปืนสั้นคู่ใจในซองหนังรัดขา...มีดพับติดสปริงซ้อนในแขนเสื้อ..ลวดสะเดาะกุญแจ...ไฟฉายอันเล็กเท่าด้ามปากกา..แต่อานุภาพแสงสว่างที่เกิดจากแบตเตอร์รี่ชนิดจิ๋วให้ความสว่างมากกว่าไฟฉายปกติ...เครื่องมือทุกชนิดล้วนเป็นเทคโนโลยีล้ำสมัยของหน่วยพิเศษทั้งนั้น...ที่ขาดไม่ได้คือโทรศัพท์มือถือเครื่องบางสำหรับบันทึกภาพและเสียง..ซูมขยายใช้แทนกล้องส่องได้สบายมาก
                     เมื่อทุกอย่างพร้อม...ยามวิกาลที่เงียบสงบไร้แสงไฟมืดสนิท อาศัยแสงสลัวจากดวงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาสลัวลางจนดูทะมึนทึนในบ้านเรือนไทยหลังใหญ่....แทนความสว่างจากไฟฟ้า..เพราะหลังสามทุ่มทุกชีวิตก็อยู่แต่ในห้องของใครของมันห้ามออกมาเพ่นพ่านเป็นอันขาดตามกฎเหล็กของที่นี่
                     ร่างสูงโปร่งปราดเปรียว...เร้นกายเงียบกริบลัดเลาะไปตามทางเดิน...จากโซนห้องพักฝั่งซ้าย
เพื่อมุ่งหน้าลงไปยังชั้นล่าง...จุดมุ่งหมายต้องการสำรวจส่วนต่างระดับว่ามีทางเชื่อมต่อกันยังไง...จากประสบการณ์ที่มีมาพระลักษมณ์คาดเดาไว้...ที่นี่น่าจะมีห้องใต้ดิน...เพียงแต่ทางลงอยู่ที่ไหน....เค้ากำลังเร้นกายแฝงกับความมืดเพื่อสืบหาเส้นทางดังกล่าว
                  แสงไฟสว่างวูบจากไฟฉายนิรนาม...ทำให้พระลักษณ์ต้องรีบหลบเข้าที่กำบังอย่างรวดเร็ว...
แทบไม่น่าเชื่อฝีมือระดับพระกาฬจริงๆ  ไม่เสียแรงที่อยู่แถวหน้ามือดีในหน่วยนี้  แค่สำเนียกถึงความเคลื่อนไหว...ก็สามารถใช่เวลาไม่ถึงสิบวิ..พาตัวเองโหนคานไม้ขึ้นไปแฝงกายกลมกลืนอยู่ด้านบนอย่างไร้ร่องรอย...พร้อมกับจ้องความเคลื่อนไหวด้านล่างดุจตาแมวนิ่งสงบ..
                  เบื้องล่างขณะนี้ปรากฎร่างของปาจา พร้อมไฟฉายเดินอย่างเงียบเชียบใบหน้านิ่งขรึม....
ก่อนจะหายไปยังส่วนห้องพักของธรรมตรัย..ไม่ผิดเท่าที่พระลักษมณ์รู้จากกายันต์...ทางนั้นคือห้องพักของธรรมตรัยเลขาชาเย็นแน่นอน...
                  นายบ่าวสองคนนี้มีอะไรแปลกๆ  ปาจาต้องการเรียกใช้ธรรมตรัย ทำไมไม่โทรเรียกให้ไปหาที่ห้อง...ลงทุนมาหาถึงห้องด้วยตัวเอง..น่าสนใจไม่น้อย...
                  คิดได้ดังนั้นพระลักษมณ์โรยตัวกลับลงมา  ก่อนจะย่องสะกดรอยตามหลังปาจาไปอย่างเงียบกริบ
ทันเห็นธรรมตรัยเปิดประตูให้ปาจาหายลับเข้าไปในห้องก่อนจะปิดตามหลัง...
                  พระลักษมณ์คิ้วขมวดมุ่น....เค้าต้องรู้ให้ได้ว่าปาจาเข้าไปในห้องธรรมตรัยยามวิกาลทำไม....แปลกพิลึก...ไม่รอช้าพระลักษมณ์ตรงดิ่งไปยืนอยู่หน้าบานประตู..ก่อนจะล้วงสายสีดำเส้นเล็กปานขดลวดออกมาแย่เข้าตรงรอยแยกกุญแจ....ปลายด้านในพรุบหายเข้าไปในห้อง..ในขณะที่ปลายด้านนอกพระลักษมณ์นำมาเสียบเข้ากับโทรศัพท์เครื่องจิ๋ว...พร้อมกดปุ่มยิกยิกสักครู่...ภาพความเคลื่อนไหวภายในห้องปรากฎบนหน้าจอเครื่องสื่อสารชนิดพิเศษทันที
                  สรุปมันคือกล้องขนาดจิ๋วที่ส่วนปลายสามารถสอดแนมถ่ายภาพเคลื่อนไหววีดีโอปรากฎบนจอ
ให้พระลักษมณ์ดูภายในห้องได้อย่างสะดวก เครื่องมือชนิดนี้เหมาะสำหรับถ้ำมองพิลึก...ถ้าพระลักษมณ์ไม่ใช่หน่วยพิเศษคงเป็นไอ้พวกโรคจิต  ที่ชอบถ้ำมองชาวบ้านยามวิกาลแน่ๆ
                  ขณะนี้ธรรมตรัยกำลังช่วยปาจาถอดเสื้อคลุม...ท่าทางปรนนิบัติเจ้านายใกล้ชิดจนพระลักษมณ์
รู้สึกแปลก...เผลอคิดอกุศลว่าสองคนนายบ่าวคงไม่ใช่คู่เกย์กันละมั้ง...แต่ภาพมันก็ชวนคิด...ถัดจากเสื้อคลุมตัวนอก...ปาจายังถอดเสื้อออกจนเปลือยช่วงบนที่มีกล้ามเนื้อตึงแน่น..โครงร่างใหญ่โต..หน้าท้องชิกแพ็คเรียงตัวเป็นลูกคลื่น....โอ้!..ซ้อนรูปโคด
                     พระลักษมณ์ไม่คิดว่ารูปร่างปาจาใต้อาภรณ์จะอุดมด้วยกล้ามเนื้อสมบูรณ์แบบอย่างคนออกกำลังกายหรือพวกฟิสเนสเป็นประจำขนาดนี้....เทียบกับตัวเค้าแล้ว...ใหญ่หนากว่าหลายเท่าเลยนะนั่น...แม้จะเคยคิดเหมือนกันว่าทั้งปาจากับกายันต์มีโครงร่างสูงใหญ่  แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะดูบึกบึนแข็งแกร่งได้ปานนี้...พระลักษมณ์เองเสียอีก...ฝึกหนักมากมายถึงจะมีกล้ามเนื้อแน่นสวยงามแต่ยังไม่หนาเท่ากับทั้งคู่...ออกทางสูงโปร่งมากกว่า..ถึงจะไม่บอบบางแต่ก็ไม่ล้ำแมนขนาดนี้...อาศัยพระลักษมณ์ปราดเปรียวว่องไว..กอปรกับมีฝีมือไม่เป็นรองใครจึงทำให้เป็นที่ยอมรับ
                  จู่ๆ  ภาพก็ดำมืดไม่สามารถมองเห็นได้อีก..ธรรมตรัยคงเอาเสื้อคลุมใส่ไม้แขวนมาห้อยบังช่องประตูทำให้กล้องสอดแนมขนาดจิ๋วไม่สามารถเห็นอะไรภายในได้อีกต่อไป....ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดปิดอะไรสักอย่างแล้วเงียบหายไป
                  “แอดๆ!..ปัง!..” เมื่อไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้..พระลักษมณ์เลยมองหาทำเลแฝงตัวดู
ความเคลื่อนไหวของสองคนในห้อง..รอดูว่าปาจาจะกลับออกมาตอนไหน...คิดได้ดังนั้นคานด้านบนเหมาะแก่การนั่งยามจับตาที่สุด..พระลักษมณ์ไม่รอช้า....เก็บเครื่องมือเรียบร้อย...จัดการโหนตัวขึ้นไปนอนเอกเขนกแฝงตัวเงียบกริบรออยู่ด้านบนอย่างเงียบๆ
                  ผ่านไปร่วมกว่าชั่วโมง...ดูนาฬิกาพรายน้ำบนข้อมือ...ตีหนึ่งเกือบตีสอง...ประตูห้องธรรมตรัย
เปิดออกอีกครั้ง...โดยธรรมตรัยยืนส่งปาจา...ปาจาเอามือไปบีบบ่าธรรมตรัยนิ่งๆ..ใบหน้าของทั้งคู่แดงก่ำ....ที่น่าสนใจคือทั้งสองคนชุ่มไปด้วยเหงื่อ....พระลักษมณ์เห็นแล้วให้รู้สึกขนลุกพาลสรุปในใจว่า
                  ข่าวใหญ่แล้วกู...เจ้าคุ้มน้ำแข็งกับเลขาเย็นชาเป็นคู่เกย์กันซะงั้น...หึ..นี่คือเหตุผลที่ภรรยาของปาจา
ไร้ตัวตนหรือเปล่า...เหงื่อโทรมขนาดนั้นคงไม่ต้องเดานะว่าเข้าไปทำอะไรกันมาเป็นชั่วโมง...เฮ้อ!..ได้เค้าคดีมาบ้างหละ..คนร้ายแม่งตุ๋ยทั้งทวารล่อทั้งหญิงสาวก่อนจะฉีกกระชากฆ่าเหยื่อ..เริ่มคลำทางได้แล้วว่าหนึ่งในสองคนนี้ต้องคนใดคนหนึ่งอาจเป็นฆาตกร...พระลักษมณ์รอให้ปาจาเดินลับหายไปจากสายตา...หลังจากธรรมตรัยปิดประตูและไฟในห้องดับมืดสนิท...
                              เช้านี้พระลักษมณ์ตื่นเกือบเจ็ดโมงเหลือไม่ถึงสิบห้านาที ทำให้ต้องพรวดพราดรีบอาบน้ำ
ทำธุระอย่างเร็ว..เพราะเวลาอาหารเช้าเจ็ดโมงตรง
                           “ให้ตายเหอะ...-เอี้ย-จริงเรื่องเมื่อคืนพาลนอนไม่หลับกว่าจะข่มตาได้ล่อเอาเกือบตีสาม...
จะโทษก็ต้องโทษไอ้น้ำแข็งแม่งแหละ..ทำซะซ๊อคซีนีม่าเลยเว้ย!” พระลักษมณ์บ่นกับตัวเอง...ก่อนจะแต่งตัวลวกๆ  แล้วผลุนผลันออกประตูไปห้องอาหารด่วนจี๋
                           เข้ามาถึงทุกคนอยู่พร้อมหน้าครบแล้ว...ตนเองมาเป็นคนสุดท้าย  เหลือบดูนาฬิกา
เจ็ดโมงห้านาที..แม่งเลสจนได้..ปาจามองเหมือนตำหนิกลายๆ..ทำให้พระลักษมณ์ในคราบของรพินทร์ ต้องเอามือลูบผมปอยๆ  ก่อนจะเดินตัวเกร็งเข้าไปนั่งประจำที่...เลขาเย็นชาไม่เหลือบมองสักแอ๊ะ..รู้สึกกระดากชะมัด...สุดท้ายกายันต์ก็ช่วยชีวิตทำให้คลายความอึดอัดลงได้บ้างเมื่อถามขึ้นว่า
                        “รพินทร์ไม่สบายหรือเปล่า...หน้าตาดูเพลียๆ” นึกขอบใจกายันต์ซะจริง...ทำให้มีโอกาสพูด..
จะว่าแก้ตัวก็ยังดีกว่าไม่ได้พูดอะไรเลย
                        “นอนไม่ค่อยหลับค่ะ...สงสัยยังไม่คุ้นที่..กว่าจะหลับลงเกือบสว่าง..เลยตื่นสาย..ขอโทษทุกคนด้วยที่ให้รอ..”  พูดพร้อมยิ้มเจื่อนแจกไปทั่ว...ปาจาเหลือบตามามองแล้วถามขึ้นว่า
                        “ปวดหัวหรือเปล่า?”  อาห่ะ!..ท่าทางฝนจะตกหนัก..หรือเมื่อคืนสบายตัวกันแน่หวะ..ถึงกับอารมณ์ดีออกอาการเป็นห่วงซะด้วย..รพินทร์ส่งยิ้มอย่างจริงใจ...รอยยิ้มของรพินทร์ครั้งนี้...ทำให้ปาจาอึ้งไปเหมือนกัน...เผลอจ้องซะงั้น..
                        “นิดหน่อยค่ะ...กะว่าทานเสร็จจะขอตัวไปนอนพักสักหน่อยสายๆคงดีขึ้น..” คำตอบของรพินทร์  เล่นเอาคนใจร้อนถึงกับลุกจากเก้าอี้มาวัดไข้ด้วยตนเอง ถือวิสาสะเอาหลังมือสัมผัสหน้าผากรพินทร์  ต่อหน้าสายตาทุกคู่ที่มองมา....ให้ความรู้สึกแตกต่างกันออกไป
                        นมอ่อน....มองอย่างคนผ่านโลกมานาน พอดูออกว่าทายาทคนที่สองสนใจสาวทอมบอย
เป็นพิเศษเข้าแล้ว
                        สิตา...เขินแทนรพินทร์ที่เห็นกายันต์อ่อนโยนกับรพินทร์โดยไม่แคร์สายตาใครเลย
                        หนูผา...ยิ้มดีใจที่อายันต์ห่วงใยคนที่ตนเองชื่นชมอย่างออกนอกหน้า
                        ธรรมตรัย...ดวงตาไหววูบเหมือนไม่พอใจ..ก่อนเมินไม่สนใจมองภาพที่เห็นตรงหน้าปากบางเม้มเน้น
                        ปาจา...ไม่ชอบพฤติกรรมของกายันต์...รู้สึกหงุดหงิดกายันต์ที่แสดงความรู้สึกโจ่งแจ้งขนาดนั้น...และยิ่งไม่ชอบใจเข้าไปใหญ่เมื่อรพินทร์ไม่ปฏิเสธสักนิด
                     “ดีจังตัวคุณไม่ร้อน..ไม่งั้นต้องตามพี่หมอให้มาตรวจสักหน่อย” กายันต์พูดจบ...รพินทร์ตาโต
สั่นหัวปฏิเสธทันที
                     “โอ้ย!...ไม่ต้องคุณยันต์...ฉันไม่เป็นไรมากจะตามหมอให้ยุ่งยากทำไม..บอกแล้วนี่..ทานข้าวเสร็จกินยานอนพักก็หาย...ขอบใจมากที่เป็นห่วง กลับไปนั่งเก้าอี้คุณเถอะ”  ที่รพินทร์ปฏิเสธแข็งขันไม่ใช่อะไรหรอก...ขืนยอมให้หมอมาตรวจสิ..ได้ความลับแตกชัวร์...แท้จริงแล้วตนเองไม่ใช่ผู้หญิง..
                     “นายกลับมานั่งได้แล้วกายันต์...ตักข้าวต้มได้แล้วเสียเวลา..จะรออะไรอีก” จู่ๆ ปาจาสั่งคนรับใช้
เสียงห้วน...ทำให้ทุกคนเงียบกริบ  แม้แต่กายันต์จำต้องเดินกลับมานั่งอย่างหงอยๆ...ปาจานึกแปลกใจตัวเองไม่น้อยที่ไม่ควบคุมอารมณ์...รู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ
                     รพินทร์เม้มปากเน้นแต่ไม่ได้พูดอะไร...คิดในใจคนเดียว ‘เป็นบ้าไรอยู่ดีดีก็เหวี่ยงขึ้นมา’  เลือดจะไปลมจะมาไม่มีปี่มีขลุ่ย..ทำเป็นหญิงวัยทองไปได้พิลึกคนชะมัด
                     มื้อเช้าผ่านไปท่ามกลางบรรยากาศอึมครึม  รพินทร์อึดอัดเกินจะอยู่นาน  กินไปนิดหน่อยก็ขอตัวมานอนพัก...ทุกคนต่างคิดว่าเธอเพลียจัดจึงไม่มีใครเอ่ยรั้ง..
                  กลับมาถึงห้องรพินทร์ถือโอกาส...งีบหลับให้หายเพลีย..เดิมทีไม่ได้รู้สึกปวดหัวสักนิด..หลังกลับจากมื้อเช้าชักปวดขึ้นมาตะหงิดๆ คงเพราะบรรยากาศชวนอึดอัดมากกว่าทำให้ไมเกรนขึ้นมาดื้อๆซะงั้น..เลยซัดพาราฯไปสองเม็ดก่อนจะล้มตัวนอนหลับไปในที่สุด
                  เผลอหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้..ลืมตาตื่นขึ้นมา..ตกใจสะดุ้งโหย่งเมื่อเห็นปาจานั่งไขวห้าง
เยี่ยงปลายเตียงจ้องมานิ่งๆ...ตายห่าเข้ามาได้ไงหวะ...ล๊อคลูกบิดแล้วนี่หว่า?
                  “คุณเข้ามาได้ไง...ฉันจำได้ว่าล๊อคประตูแล้วนี่”  คำถามแรก..ให้หายสงสัยหลุดปากรพินทร์ทันที
                  “ในบ้านหลังนี้ผมสามารถเข้าออกได้ทุกที...ทำไม?คุณสงสัยอะไร?” อ้าว!..ทำไมพูดหมาๆ หน้าตาเฉย
                  “แสดงว่าไม่มีที่ไหนเป็นส่วนตัวเลยว่างั้น...แม้แต่ในห้องฉันเอง...มันไม่ไร้มารยาทไปหน่อยรึคุณจา.”  รพินทร์ตอกกลับอย่างแรง..คิดว่าคนฟังถ้าไม่ด้านเกินก็สุดเยียวยาแล้วเหอะ
                  “ถ้าคิดอย่างนั้น  ก็พูดได้คำเดียวว่าขอโทษ..แต่ก่อนที่ผมจะถือวิสาสะเข้ามา  ผมให้องุ่นมา
เรียกคุณแล้ว...แต่คุณไม่ตื่นเอง...ผมกลัวคุณเป็นอะไรมากหรอกถึงได้เข้ามาในนี้” ฟังแบบนี้รพินทร์เสียหน้าชะมัด  นี่ตนเองหลับเป็นตายเลยหรือไง..ถึงไม่ได้รู้ตัวว่าใครมาเรียก...ที่แย่ยิ่งกว่าเจ้าคุ้มน้ำแข็งพูดเหมือนจะทวงบุญคุณ..หวังดีเป็นห่วงกลับกลายไม่สำนึกบุญคุณซะอีก..รพินทร์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก....ผีดิบน้ำแข็งแม่งร้ายกาจชะมัด
                  “ช่างเหอะ...แล้วคุณมีธุระอะไร?” ถามแก้เก้อ
                  “นี่มันกี่โมงแล้วคุณ...เที่ยงไม่โผล่ไปที่โต๊ะอาหาร...ผมเลยให้คนมาตาม.” พอปาจาพูดจบ
รพินทร์ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
                  “ฉันขอโทษ...บ่ายโมงแล้วนี่อย่าบอกว่าคุณไม่ได้ทานข้าวมานั่งเฝ้าฉันหลับอยู่นะ.” รพินทร์ไม่อยากนึกเรื่องที่เป็นไปไม่ได้  แค่สงสัย
                  “ใช่....ผมมาตามด้วยตัวเองถึงรู้ว่าคุณหลับเป็นตาย..จะปลุกก็กลัวเสียมารยาท..เลยนั่งรอคุณตื่น”
ตายโหง...อุตส่าห์คิดว่าเป็นไปไม่ได้แล้วเสือกเป็นจริงซะงั้น
                  “แล้วคนอื่นๆ ไม่รอกันหรือไง..คุณจะมาเสียเวลานั่งเฝ้าฉันทำไม?” ทั้งรู้สึกผิด  ทั้งรู้สึกแย่...
สุดท้ายทั้งเขินทั้งอาย...แม่งเอ้ย..สารพัดความรู้สึกประเดประดังเข้ามาโจมตีรพินทร์อยู่ตอนนี้...พาลทำหน้าไม่ถูกเข้าไปใหญ่
                  “หึ...ผมสั่งให้พวกเค้าทานกันก่อนไม่ต้องรอ...เพราะฉะนั้นตอนนี้ผมหิว...คุณไปกินเป็นเพื่อนผมหน่อย”  ปัดโธ่เว้ย!..มีหน้ามาสั่งอีก อยากจะมุดดินหนีอยู่แล้ว  คงกล้าไปเสนอหน้านั่งกินกับคุณได้หรอก..
                  “ฉันไม่หิวเท่าไหร่..คุณไปทานคนเดียวเถอะ”  รพินทร์บอกปฏิเสธ
                  “ไม่ได้..ไม่หิวก็ต้องไป”  อ้าว!...นิสัย...เกิดเพี้ยน-เอี้ย-ไรขึ้นมาเนี่ยะ..ถึงได้มาบังคับกันอย่างนี้
ความจริงก็หิวเหมือนกัน...แต่ทำใจนั่งกินกับเจ้าคุ้มน้ำแข็งในสภาพที่รู้ว่าโดนมองตอนหลับนี่มันทำหน้าไม่ถูกจริงๆ
                  “เพื้ยนไรเนี่ยะคุณจา...คนเค้าถึงว่าพวกโฮโมเซ็กชวลนี่  อารมณ์ไม่ปกติจริงๆ”  เผลอพูด
ด้วยความโมโห...ตะครุบปากไว้ไม่ทันปากเร็วไปหน่อย
                  “หืม..เมื่อกี้คุณพูดว่าไงนะ..”  ปาจาถามย้ำ...รพินทร์แน่ใจว่านายนี่ได้ยินแต่ต้องการให้รพินทร์
ย้ำให้ฟังอีกครั้งตะหาก
                  “เปล่า?...ฉันพูดเรื่อยเปื่อย...คุณอย่าใส่ใจเลย..รอแป๊ปขอตัวไปล้างหน้าก่อน.” รพินทร์หาทางชิ่งทันที  มีหรือปาจาจะปล่อยไปง่ายๆ
                  “เดี๋ยว!..คุณยังพูดไม่เคลียร์...ผมถามว่าเมื่อกี้คุณพูดว่าไง.” รพินทร์ถูกปาจารั้งแขนไว้ไม่ให้ไป...
                  “อะไรเล่า...บอกไม่มีก็ไม่มีสิ...ปล่อย!..”  รพินทร์หงุดหงิดพยายามบิดให้หลุด  แต่มือปาจา
ยังกะปลอกเหล็กทำไงก็ไม่หลุด...จับแน่นชะมัด
                  “คุณว่าผมเป็นโฮโมฯ...ผมได้ยินเต็มสองหู...ที่ถามเพราะอยากจะรู้ว่าคุณคิดแบบนั้นได้ยังไง...
นึกว่าคนอื่นจะมีรสนิยมเหมือนคุณหรือไงกัน”  อ้าว!..-เอี้ย-แล้วไง...ดันย้อนรพินทร์ซะงั้น...แล้วนิสัยอย่างรพินทร์มีหรือจะยอม
                  “ไม่เป็นก็อย่าร้อนตัวสิ...รสนิยมฉันมันหนักหัวใครไม่ทราบ...อย่างน้อยถึงฉันจะเป็นทอมก็เป็นฝ่ายกระทำแหละหวะ...ไม่ได้วิ่งเร่ไปให้เค้าตุ๋ยเหมือนคนบางคนหรอก” ปาจาหรี่ตาจ้องรพินทร์...ซึ่งเธอก็จ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้...เอาสิเรื่องเมื่อคืนถึงจะไม่แน่ใจว่าใครตุ๋ยใครแต่จะเหมาเอาซะอย่างจะทำไม...ไม่เจ้านายตุ๋ยเลขาก็คงเลขาตุ๋ยเจ้านายแหละหว้า...หรือไม่อาจผลัดกันตุ๋ยใครจะไปรู้..
                     “หึ...ความจริงผมไม่มีรสนิยมอย่างคุณมาก่อนเลย...แต่เมื่อพูดขึ้นมาชักน่าสนใจไม่น้อย...
ผมไม่เคยมีประสบการณ์ตุ๋ยหรือให้ใครตุ๋ย..คงต้องลองกับคนปากดีแถวนี้เสียแล้ว...สนใจมาตอกเสาเข็มบนพุงผมดูไหมเล่า...เผื่อจะเป็นหญิงเต็มตัวขึ้นมาบ้าง” พูดจบ..กำปั้นหลุนๆ เสยเต็มคางปาจาจนหน้าสะบัดทันที
                  “พลั๊ก!..โอ๊ะ!”  ปาจาไม่ทันระวัง ไม่คิดว่ารพินทร์จะมือหนัก  เรียกเลือดมุมปากทันตาเห็น...
ชายหนุ่มยกมือปาดทิ้งจ้องรพินทร์ตาวาวโรจน์..ก่อนจะย่างสามขุมเข้าหา..งานนี้ไม่สั่งสอนยัยทอมจอมแสบให้สำนึกเสียบ้างไม่ได้แล้ว...ปาจาคิดจับไหล่รพินทร์กระชากเข้าหา..แต่ผิดคาดนอกจากยัยตัวแสบจะไหวตัวหลบยังส่งลูกถีบตามมาติดๆ..แต่ปาจาไม่ได้ประมาทเหมือนทีแรก..ลูกถีบของรพินทร์พลาดเป้า หนำซ้ำเจ้าตัวจะหลบได้แล้ว..ยังพลิ้วเข้าประชิดตัวรวบกอดรพินทร์อย่างคล่องแคล่วว่องไวไม่แพ้กัน
                           รพินทร์ก็ใช่ว่าฝีมือกระจอก..งอเข่าเตรียมกระแทกเท้าอัดหน้าแข็งคนร่างใหญ่ที่ได้เปรียบกว่าทันที....
                     “อึ๊บ!..”  พลาดอีกจนได้...เหมือนปาจาจะรู้ศิลปะการต่อสู้..แถมฝีมือไม่ธรรมดาอีกต่างหาก..
เบี่ยงขาหลบแล้วยังตวัดตัวรพินทร์เหวี่ยงล้มลงไปบนที่นอนพร้อมกดตัวล้มทับรพินทร์ไว้ใต้ร่างทันที...รพินทร์กำลังจะใช้หัวโขกหน้าผากปาจาให้เจ็บปวด..แต่ไม่ทันการเสียแล้ว..
                           แค่ตั้งท่าผงกศรีษะเท่าทัน...ปากหนาได้รูปก็ฉกจูบลงมาทันที...พร้อมกับลิ้นชื้นสอดเข้าตวัดต้อนไล่ดุนลิ้นนุ่มในปากบางของรพินทร์อย่างชำนาญ
                     “อุ๊บ!..อื้อ!..อือ”  รพินทร์เตรียมกัดลิ้นปาจา แต่ก็ไม่สามารถทำได้  เมื่อมือใหญ่ยังกะใบลาน
ขึ้นมาบีบคางเอาไว้ โดนปล้นจูบอย่างจาบจ้วงอ๊อกซิเจนเริ่มจะหร่อยหรอ...ตัวเริ่มหมดแรงต้านลงเรื่อยๆ...
ก่อนที่จะขาดอากาศหายใจ ปาจาก็ถอนปากออกให้อิสระรพินทร์สูดอากาศเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย
                     “ฮา...เฮือก!.แฮ่กๆ”  จนหายใจหอบ...ปาจาลุกขึ้นมองนิ่งๆ สายตาเยาะยันแกมสมเพช...
ทำให้รพินทร์หน้าชา
                     “เป็นไง..รู้สึกอย่างไรบ้าง  จูบผู้ชายได้รสชาติดีกว่าจูบกับผู้หญิงไหม?...ถึงคุณจะทำตัวกร่างแค่ไหน..ก็ยังเป็นหญิงอยู่ดี..ถึงหน้าอกจะแบนไปหน่อยก็เหอะ...ที่ผมทำอย่านึกว่าพิศวาสคุณนะ...ผมแค่อยากให้คุณสำนึกเสียบ้างอย่าอวดดีให้มาก...คุ้มนี้ผมเป็นเจ้าบ้าน...จะพูดจะจาหัดให้เกียรติผมหน่อย...ถ้ายังก้าวร้าวผมอีก...ผมจะจัดชุดใหญ่ให้แล้วอย่าหาว่าผมไม่เตือน”  ปาจาพูดจบเดินออกจากห้องไปหน้าตาเฉย...รพินทร์โกรธจนหน้าดำหน้าแดง...ตั้งแต่จำความได้...ไม่เคยมีใครทำทุเรศแบบนี้กับรพินทร์มาก่อน...โดยเฉพาะโดนผู้ชายด้วยกันจูบ...-เอี้ย-แล้ว...
                     รพินทร์นั่งหัวฟัดหัวเหวี่ยงสงบสติอารมณ์ตนเอง...ก่อนจะลุกไปปิดประตูลงกลอนแน่นหนา..
คราวนี้ล๊อคกลอนด้วย เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนกลับเข้ามาล๊อคแต่ลูกบิดประตู...มิน่าปาจาถึงเปิดเข้ามาได้
คงใช้กุญแจสำรองเปิดชัวร์
                     นั่งทบทวนเรื่องราวอย่างมีสติ....รพินทร์แปลกใจมากมาย...ปาจารู้ศิลปะการต่อสู้...
แถมฝีมือดีอีกตะหาก...แม้แต่ตนเองชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าสามารถรับมือปาจาได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ...ปาจาคล่องแคล่วว่องไวแถมอ่านทิศทางของรพินทร์ออกอีก...ที่รพินทร์วิตกคือปาจารู้หรือไม่ว่ารพินทร์ไม่ใช่ทอม...แต่ก็ไม่น่าจะรู้...เพราะคำพูดสุดท้ายก็ไม่ได้ส่อพิรุธว่าเจ้าตัวรู้ว่ารพินทร์เป็นชาย...คิดได้ดังนั้นค่อยโล่งอกหน่อย
                     ส่วนปาจา..หลังออกมาจากห้องรพินทร์ก็มาคลุกอยู่ในห้องหนังสือเงียบๆ คิ้วขมวดมุ่น..
รู้สึกสับสนพร้อมเกิดคำถามมากมายให้น่าสงสัย...
                        จากที่ให้องุ่นสาวต้นห้องของรพินทร์ไปตามมาทานกลางวัน กลับไม่มีสัญญาณตอบรับ กายันต์อาสาจะไปตามเอง...แต่ตนเห็นว่าไม่อยากให้กายันต์ใกล้ชิดรพินทร์เกินงาม จึงห้ามเอาไว้..บอกตนจะไปดูเอง..ไม่ต้องรอให้ทุกคนทานกันไปก่อนเลย
                        มาถึงหน้าห้องเคาะเรียกรพินทร์ไม่ขานตอบ...จึงตัดสินใจใช้กุญแจสำรองเปิดเข้าไป...
ทั้งโมโหปนขำ..ตัวสร้างปัญหากลับหลับเป็นตายไม่รู้เรื่องรู้ราว...ใบหน้าตอนหลับเหมือนเด็กไร้พิษสง...ทำให้ปาจาเพลินกับการนั่งสำรวจรูปหน้าที่หล่อใสแก้มออกชมพูเหรื่อ..ขนตายาว..จมูกโด่งแหลมเชิดนิดๆ..รับกับปากบาง..รูปหน้าของรพินทร์ดูไม่เบื่อยิ่งดูยิ่งมีเสน่ห์...จนละสายตาไม่ได้..ก่อนเจ้าตัวจะตื่นมาแผลงฤทธิ์กับเขาจนได้..
                        กล้าดียังไงมาว่าเค้าเป็นพวกโฮโมเซ็กชวล...ตั้งใจสั่งสอนให้หราบจำ..แต่ก็ต้องแปลกใจ
ฝีมือโต้ตอบของรพินทร์...ปาจามั่นใจว่ารพินทร์เรียนศิลปะการต่อสู้มาอย่างช่ำชอง...คนที่สามารถทำร้ายเขาได้
ต่อให้ไม่ระวังตัวก็เถอะมีน้อยคนนัก....
                        เป็นไปได้ยังไง...คนอย่างด๊อกเตอร์ปาจา...มือดีของตำรวจสากลระหว่างประเทศจากอังกฤษ...
ต้องมารับมือกับทอมบอยถึงกับต้องทุ่มทั้งตัวจึงกดเจ้าตัวลงได้...ตรงนี้ตะหากที่ปาจาเห็นทีต้องอาศัยเส้นสายในอดีตสืบข้อมูลญาติสาวของเค้าเสียแล้ว...
                           และที่ทำให้เจ้าคุ้มน้ำแข็งงงตัวเองที่สุด...คือหัวใจที่รัวกระหน่ำหลังได้จูบปากบางที่ชอบกัด
กับเขาประจำนั่นตะหาก...ทั้งที่ความรู้สึกนี้มันหายไปจากชีวิตของปาจามากว่า7 ปี...เป็นไปได้หรือที่เค้าจะรู้สึกแบบนี้กับทอมบอยหน้าใส...เขาท่าจะบ้า...นี่ตะหากที่ทำให้ปาจาสับสนอยู่ขณะนี้...

dung · โพสต์ 2013-5-24 15:58:57

ขอบคุณนะครับ

Klong · โพสต์ 2013-5-25 13:21:48

ขอบคุนครับ

Newest · โพสต์ 2013-5-25 14:56:49

ขอบคุณครับ

peemakung · โพสต์ 2013-6-26 00:19:20

ขอบคุณครับ

rubthai · โพสต์ 2013-7-11 12:52:22

ขอบคุนมากคับ

kamaji · โพสต์ 2013-12-7 16:55:41

ขอบคุนคราบ

mammal007 · โพสต์ 2013-12-8 14:46:59

มาๆเลยคับโผม

tarsii · โพสต์ 2013-12-14 13:49:40

ขอบคุณมากนะ

natapong · โพสต์ 2014-1-13 19:28:02

ขอบคุณครับ

manza555 · โพสต์ 2014-1-13 20:08:35

55555 สนุกจังเลย ขอบคุณนะ

rine_chan · โพสต์ 2014-1-15 06:46:41

Thanksssssssssssssssssss {:4_112:}

Ninemadx · โพสต์ 2014-1-17 21:22:21

ขอบคุณครับ

cawee · โพสต์ 2014-1-19 22:27:10

ขอบคุนคราฟ

wi2 · โพสต์ 2014-4-24 16:49:14

ขอบคุณครับ{:6_171:}

MissA · โพสต์ 2016-1-30 19:10:30

ขอบคุณครับ

kangped · โพสต์ 2016-1-30 23:11:34

ขอบคุณครับ

milon101 · โพสต์ 2016-1-30 23:47:57

ขอบคุณครับ

imboon · โพสต์ 2016-1-31 02:46:11

ขอบคุณครับ

tiffanyxo · โพสต์ 2016-1-31 10:23:21

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

มนต์มาร ปาจา เจ้าคุ้มสุดหล่อ VS พระลัก - 6

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร