|
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว “ไปดูกัน” พูดจบเจ้าคุ้มรูปงามลุกพรวดจากเก้าอี้ ก่อนจะก้าวเดินออกประตูพระลักษมณ์รีบร้องตามทันที
“ผมไปด้วย” ? Part 17
ตัวประกัน.
“ศพเพิ่งเสียชีวิตไม่ถึงสองชั่วโมง” สารวัตรคมสันบอกกับปาจา เมื่อเห็นเจ้าคุ้มรูปงาม
เดินเข้ามาพร้อมพระลักษมณ์และธรรมตรัย
“ขอผมดูหน่อยครับ” ปาจาพูดสั้นๆ ก่อนจะตรงดิ่งไปยังรถฮอนด้าซีวิกสีบรอนซ์เงิน
ที่จอดริมทาง พระลักษมณ์ตามไปติดๆ โดยมีธรรมตรัยเดินหน้านิ่งตามไปด้วย
สารวัตรหน้าเข้มส่งสัญญาณให้นายตำราจสองสามคน หนึ่งในนั้นมีจ่ายอดรวมอยู่ด้วย
กำลังเก็บพิสูจน์หลักฐาน ช่วยอำนวยความสะดวกให้ปาจาพร้อมคณะเข้าดูสภาพศพครูรัสสา ภาพที่เห็นทำเอาหดหู่ไม่น้อยหน้าสวยไร้สีเลือดดวงตาเบิกโพลง เหมือนก่อนสิ้นใจครูรัสสาเจอเรื่องน่ากลัวเข้าถึงกับซ็อก
สิ่งที่ทำให้ครูคนสวยจบชีวิตลงคือบาดแผลร่องลึกกลางอก เหมือนถูกของแหลมกระชากเนื้อ
บริเวณนั้นอย่างไร้ความปราณี แต่ไม่ใช่รอยมีดแน่นอนเพราะแผลเหวอะหวะน่าเวทนายิ่งนัก คนลงมืออำมหิตโหด-เอี้ย-มเหลือเกิน สันนิษฐานจากสภาพศพแล้ววิเคราะห์พฤติกรรมเอาเอง
“ไม่ใช่ฝีมือจิตมารเพราะตาย 9 โมงเช้านี่เอง จิตมารกลายร่างไม่ได้แน่ ที่สำคัญไม่มีร่องรอย
ทารุณทางเพศ” ปาจาเปรยให้พอได้ยินกันสามคน ก่อนจะเดินกลับมายังสารวัตรคมสัน แล้วถามขึ้นว่า
“สารวัตรต้องนำศพไปพิสูจน์หลักฐานสินะ?” สารวัตรคมสันสบตาปาจาก่อนพูดขึ้นว่า
“ใช่ครับ รบกวนแจ้งครอบครัวครูรัสสาให้ผมหน่อยสิครับ ถ้าไม่สะดวกขอเบอร์ติดต่อ
ก็ได้” ปาจาพยักหน้า ก่อนจะบอกธรรมตรัยซึ่งยืนข้างหลัง ให้ช่วยประสานงาน พร้อมกับให้ปากคำเบื้องต้นไปได้เลย
ธรรมตรัยให้ปากคำว่า ครูรัสสานัดกับสิตาจะไปเลือกผลไม้ในไร่เพื่อจัดกระเช้ามอบให้
ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งช่วงบ่าย ซึ่งสารวัตรคมสันรู้การนัดครั้งนี้เช่นกันเพราะเป็นการพูดคุยในวงสนทนามื้อค่ำที่ผ่านมาเมื่อเย็นวาน จึงไม่ต้องท้าวความกันมาก แต่ต้องไปนั่งหาสาเหตุว่าทำไมคุณครูถึงมาก่อนเวลา และมาเจอใครถึงได้ถูกฆาตกรรมในเขตคุ้มดงพญา ซึ่งระยะทางห่างเรือนไทยตั้ง 4 กิโลเมตร ไม่ใช่ใกล้สักนิด
ส่วนพระลักษมณ์ยังก้มๆเงยๆ ตรวจดูในรถอย่างสงสัย ปาจาขมวดคิ้วเมื่อเห็นแฟน
สุดหล่อหน้าใส ทำทีหาหลักฐานเกินตำรวจเสียอีก กลัวผิดสังเกตจนเป็นที่สงสัย จึงรีบมอบหมายงานให้
ธรรมตรัย
“ธรรมตรัย คุณอยู่อำนวยความสะดวกให้สารวัตร อย่าลืมแจ้งทางครอบครัวคุณครูด้วย
ส่วนพิธีศพช่วยรับเป็นเจ้าภาพในนามคุ้มดงพญาแล้วแต่เจ้าภาพเค้าสะดวกให้เรากี่คืน” พูดจบเจ้าคุ้มรูปงาม
ไม่รอคำตอบ สายตาคอยแต่ชำเลืองยังร่างโปร่งที่ยืนเท้าเอว มือลูบคางมนอย่างใช้ความคิด
จำต้องเดินย้อนกลับไปหาเจ้าตัว โดยปล่อยเลขาหน้านิ่งอยู่ประสานงานกับสารวัตรหนุ่ม
หน้าเข้มลำพังสองคน
“กลับก่อนเถอะพระลักษมณ์” พอไปถึง ปาจาชวนกลับเรือนไทยทันที ร่างโปร่งหันมามอง
ก่อนเดินตามไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย
นั่งในรถเรียบร้อยกันแล้ว เจ้าคุ้มให้ทองคำไปส่งตนกับพระลักษมณ์ แล้วค่อยย้อนกลับมารับ
ธรรมตรัยเอาทีหลัง สำหรับทองคำพระลักษมณ์คุ้นหน้าดี เพราะเป็นคนไปรับตนจากสนามบินในวันที่ย่าง
เท้าเหยียบคุ้มดงพญาวันแรก ทั้งคู่นั่งเงียบ ต่างคนต่างใช้ความคิด แต่แล้วจู่ๆ ปาจาก็เอ่ยปากเร่งทองคำอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“รีบหน่อย เหยียบมิดเลยทองคำ” สิ้นคำสั่งทองคำใส่ตีนผีเหยียบจมมิดจริงๆ ใช้เวลาไม่ถึง
ห้านาที รถยุโรปราคาแพงก็มาจอดหน้ามุขทางเข้าเรือนไทยเรียบร้อย เจ้าคุ้มหน้าคมไม่รอช้าเปิดประตูจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง ทำให้พระลักษมณ์ก้าวตามขาแทบขวิด นึกแปลกใจกับท่าทางร้อนรนของปีศาจรูปงามชะมัด
ปาจาดิ่งมายังห้องธรรมตรัย มือหนาจับลูกบิดก่อนจะเปิดออกง่ายดายเพราะห้องไม่ได้ล็อก
เจ้าคุ้มรูปหล่อพุ่งพรวดเข้าไปข้างในทันที โดยพระลักษมณ์ตามติดสถานการณ์ไม่ทิ้งห่าง ในห้องกายันต์กำลังพยายามงัดพื้นกระดานอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนใจผู้บุกรุก
“หยุด! แกทำอะไรกายันต์” เสียงทรงอำนาจตะคอกใส่ซะดัง ทำเอาร่างใหญ่ซึ่งกำลังงัดพื้น
หยุดมือทันที ก่อนเงยหน้าขึ้นมองปาจานิ่ง แววตาเลื่อนลอยแปลกๆไม่เหมือนคนปกติ ไม่ทันคาดคิดร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าชาร์ตปาจาอย่างรวดเร็วพร้อมเสียงคำรามประหลาดพิลึก
“อ๊าก!.” ยังกะคนคลุ้มคลั่งตรงเข้าทำร้ายปีศาจรูปงามทันที ในขณะที่เป้าหมายเบี่ยงตัวพริ้วหลบอย่างง่ายดาย แถมยกเข่าสวนเข้ากลางลำตัวกายันต์เต็มๆ เสียงดังฟังชัด
“บึ๊ก! โอ๊ก!” เล่นเอาอีกฝ่ายชะงักกึก แต่ยังไม่สามารถหยุดความบ้าคลั่งลงได้ กายันต์เปลี่ยน
เป้าหมายพุ่งเข้าใส่พระลักษมณ์แทน เจ้าตัวกำลังยืนขวางประตูอยู่
ร่างโปร่งรู้สถานการณ์พร้อมเตรียมรับมืออย่างไม่ประมาท ความรู้สึกบอกว่ากายันต์ควบคุมตนเองไม่ได้ อาจไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ สังเกตจากแววตาวาวโรจน์แข็งกระด้างไร้ชีวิตชีวาเหมือนไม่ใช่กายันต์
คนที่เคยรู้จัก
“ระวังตัวด้วย!” ปีศาจรูปงามตะโกนเตือนด้วยความเป็นห่วง พาเอาร่างโปร่งอดยิ้มตอบไม่ได้
ก่อนระดมทั้งหมัดทั้งเท้าเข้าสกัดกายันต์ได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว กายันต์ก็ตอบโต้อย่างคู่คี่สูสี ทักษะการต่อสู้ของกายันต์ไม่ด้อยเลยสักนิด แต่ก็ยังเทียบชั้นกับพระลักษมณ์ไม่ได้อยู่ดี
ร่างโปร่งลีลาพลิ้วไหวหลบหลีกสวยงาม แถมยังสามารถตอบโต้ต่อกรกับกายันต์ได้อย่างน่าทึ่ง
ปาจาซึ่งคอยระวังหลังให้กลัวพระลักษมณ์จะพลาดรู้สึกโล่งอกทันที จึงรวบรวมสมาธิยกมือขึ้นพนมทำปากขมุบขมิบบริกรรมคาถานิ่งๆ ปล่อยพระลักษมณ์รับมือกายันต์เพื่อต้านไว้ก่อน
ชั่วอึดใจปาจาลืมตาพ่นลมใส่กลางฝ่ามือ ก่อนจะพุ่งเข้าประกบด้านหลังของกายันต์แล้วใช้ฝามือ
ฟาดกลางกบาลเสียงดังสนั่นเลยทีเดียว
“ผลั๊ว!” ร่างสูงของกายันต์หยุดนิ่งทันที ก่อนจะเข่าอ่อนทรุดฮวบลงกับพื้นแต่ปาจารวบร่าง
น้องชายไว้ได้ทัน พระลักษมณ์รีบเข้าไปช่วยพยุงอีกแรง ต่างประคองร่างไร้สติของกายันต์วางลงบนเตียง
ของธรรมตรัย จากนั้นปาจารีบกลับไปปิดประตูล็อกกลอนเรียบร้อย แล้วจึงกลับมายืนตีคู่พระลักษมณ์ซึ่งยังเอาแต่จ้องกายันต์อย่างใช้ความคิด
“เกิดอะไรขึ้น อธิบายให้ฟังหน่อยสิ” คำถามแรก ในการเปิดปากของทั้งสองหลังกลับจากดูศพครูรัสสา
“กายันต์ถูกมนต์สะกด มันต้องการให้ทำบางอย่าง” ปาจาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง พระลักษมณ์จึงเงยหน้าขึ้นสบตาปีศาจรูปหล่อ ก่อนถามอีกว่า
“มันต้องการอะไร แล้วทำไมถึงถูกสะกดเอาได้”
“มันต้องการหัวใจมาร ที่มันสามารถสะกดกายันต์ได้คงเพราะจิตมารมีอำนาจเหนือกว่า
ยังไงล่ะ แต่มันไม่รู้หรอกว่ากายันต์คือร่างมารเหมือนกัน ตราบใดที่กายันต์อยู่ภายใต้หลังคาคุ้มดงพญาจะไม่มีใครสัมผัสจิตมารในตัวได้เลย เพราะในคุ้มฝังตะกุดสะกดอาถรรพ์มารเอาไว้
คนที่บังคับเจ้ายันต์ด้วยมนต์สะกด คงเป็นคนที่เจ้ายันต์เจอตัวมาแน่ ของที่มันต้องการคือ
หัวใจมารต้นแบบ” ปาจาพูดจบพระลักษมณ์ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะถามต่อ
“อย่าบอกว่ามันต้องการเอาไปกิน” ปาจาไม่ตอบแต่ใช้การพยักหน้ายืนยันแทน พระลักษมณ์ถึงกับหน้าเสีย
“แล้วคุณแน่ใจได้ยังไง?” ถามย้ำให้มั่นใจ
“ผมสัมผัสได้ ถึงบอกทองคำรีบเหยียบมาให้เร็ว คิดไว้ไม่ผิดโชคดีที่พวกเรามาทัน ไม่งั้นคงเลวร้ายเกินจะคาดเดา หากมันได้หัวใจมารไปจริงๆ” ปาจาตอบหน้านิ่ง แต่น้ำเสียงจริงจังตามที่พูด
“แล้วนี้..คุณยันต์จะฟื้นเมื่อไหร่?” คนช่างถามยังถามไม่หยุด ปาจาอดยิ้มขำกับอาการ
อยากรู้อยากเห็นของพระลักษมณ์ไม่ได้ ก่อนจะใจเย็นตอบไปว่า
“เดี๋ยวก็ฟื้นแต่คงจำอะไรไม่ได้ อย่าไปเค้นเอาความจริงกับเจ้ายันต์มันเลย เพราะมันจำไม่ได้หรอกเชื่อผมสิ” พูดยังไม่ทันขาดคำ กายันต์ก็ขยับตัวก่อนลืมตาตื่นเด้งตัวขึ้นนั่งบนเตียงอย่างเร็ว สายตากลับมีชีวิตชีวาอีกครั้ง ถามอย่างสงสัยขึ้นทันทีว่า
“เฮ้ย! พี่จากับพระลักษมณ์มาห้องผมทำไมกัน” เป็นตามที่ปาจาพูดไม่ผิด เจ้าตัวยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าอยู่ที่ไหน
“หืม! มองให้ดีก่อน ฉันเข้ามาห้องแกหรือแกอยู่ห้องใคร” ปาจาพูดนิ่งมาก เจ้าตัวเอะใจรีบมอง
โดยรอบ ก่อนหน้านิ่วแล้วพูดขึ้นว่า
“อ้าว! นี่มันห้องธรรมตรัยนี่หว่า? ผมมาทำไมที่นี่ แล้วพวกพี่มาทำอะไรกัน” ปาจามองสบตา
พระลักษมณ์ยืนยันว่า เห็นไหมเจ้าตัวจำอะไรไม่ได้หรอก แต่พระลักษมณ์ก็อยากพิสูจน์ให้แน่ใจ จึงถามไปว่า
“ก่อนหน้านี้คุณจำได้ไหม คือผมหมายถึงคุณเจอใครครั้งสุดท้ายนะ” กายันต์มองหน้า
พระลักษมณ์เหมือนไม่เข้าใจคำถาม แต่ปากก็ตอบอย่างไม่มีพิรุธว่า
“ก็ธรรมตรัยไง ก่อนเค้าจะรับโทรศัพท์จากสิงห์คำแล้วไปหาพี่ที่ห้องทำงาน ผมรู้สึกง่วงแล้วก็
งีบหลับไปแต่นั่นมันเป็นห้องผมนี่นา ไม่ใช่ห้องนี้สักหน่อย แล้วผมมานอนอยู่นี่ได้ยังไง” หมดคำถาม
เป็นอย่างที่ปาจาพูดไว้ไม่ผิด กายันต์จำอะไรไม่ได้ ไม่มีประโยชน์ที่จะไล่เบี้ยว่าเจอใครอีกนอกจาก
ธรรมตรัย ขานั้นตัดออกจากข่ายผู้ต้องสงสัยได้เลย ภักดีกับตระกูลนี้จนเข้าสายเลือด คงไม่ใช่จิตมารแน่นอนแล้วมันเป็นใครล่ะ?
ถ้าหากกายันต์บอกว่าหลับอยู่ในห้องตน ใครกันที่สามารถเข้าไปสะกดกายันต์ถึงในห้องนอน คนๆนั้นต้องเป็นคนในเรือนนี้ และต้องเป็นคนที่กายันต์คุ้นเคยด้วย ไม่งั้นไม่น่าจะเข้านอกออก
ในได้ ความคิดของพระลักษมณ์เหมือนจะใจตรงกันกับปาจา ยังไม่ทันได้พูดอะไรอีก นมอ่อนก็มาเคาะประตูเสียงดังราวเกิดเรื่องคอขาดบาดตายซะงั้น
“ก๊อกๆ! คุณจา คุณจาเปิดประตูให้นมหน่อย” ไม่ต้องรอให้เรียกรอบสอง ปาจารีบก้าวไปเปิด
ให้ทันที นมอ่อนหน้าซีดเผือดตัวสั่นเทาก่อนจะรีบยื่นกระดาษสีขาวให้ปาจา เจ้าตัวไม่รอช้าคลี่อ่านทันที
ก่อนจะกำมือแน่นจนกระดาษยับย่น พระลักษมณ์เห็นแบบนั้นตรงเข้าไปถามอย่างใคร่รู้
“เกิดอะไรขึ้น?”
“หนูผาค่ะ หนูผาถูกลักพาตัวไปแล้ว” คำตอบจากนมอ่อน ทำให้พระลักษมณ์ยอมเสียมารยาท
ยื่นมือไปดึงกระดาษจากปาจามาอ่านอย่างเร็ว
“จันทร์ผาอยู่ในมือกู ให้เอาหัวใจมารมาแลก โดยให้ไอ้พระลักษมณ์เป็นคนนำมาเพียงลำพัง
ให้มันมาพบกูที่ถ้ำ xxx ก่อนเที่ยงคืน ไม่งั้นอีเด็กนี่จะเหลือแต่ซาก” พระลักษมณ์อึ้งทันที ก่อนจะเงยหน้ามองปาจา ซึ่งตอนนี้ดวงตาวาวโรจน์กัดกรามแน่นไม่ยอมพูดจา กลายเป็นกายันต์รีบฉวยกระดาษจากมือ
พระลักษมณ์ไปอ่านต่อแล้วพูดเสียงสั่นขึ้นว่า
“พี่จา..มันเอาลูกผมไป ผมไม่ยอมเสียหนูผาเด็ดขาดนะพี่ นั่นลูกผมขอร้องล่ะช่วยลูกผมก่อน
ผมต้องไปช่วยลูกให้ได้” กายันต์เสียงสั่นระริก โดยไม่สนใจว่าพระลักษมณ์อยู่ด้วย กว่าจะนึกขึ้นได้หันมองพระลักษมณ์แล้วหน้าเสียหนักเข้าไปใหญ่ เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตนได้พลั้งปากพูดอะไรไปบ้าง พระลักษมณ์รีบบอกให้ทุกคนสบายใจ
“เรื่องของหนูผา ผมรู้มาก่อนแล้วว่าเป็นลูกคุณยันต์ ไม่ต้องกังวล ผมสัญญาไม่บอกใครหรอก”
คำตอบของพระลักษมณ์ นอกจากจะสร้างความสงสัยให้ทุกคนแล้วปาจาเองก็อึ้งเช่นกัน เท่าที่จำได้ตนไม่เคยไขความลับเรื่องหนูผาด้วยซ้ำ พระลักษมณ์มองออกถึงสายตาตั้งคำถามของเจ้าคุ้มรูปหล่อ จึงชิงพูดขึ้นก่อนว่า
“ข้อมูลนี้ผมทราบจากทางหน่วยฯ” ปาจาจึงพยักหน้ารับรู้ ส่วนกายันต์และนมอ่อนก็เข้าใจ
ความหมายในคำพูดเช่นกัน เจ้าคุ้มรูปหล่อตัดบทขึ้นว่า
“ไม่ต้องวิตกเรายังพอมีเวลา มันนัดเที่ยงคืนแสดงว่าคงยังไม่รู้คืนนี้แกกำลังจะเข้าพิธีชำระล้าง
จิตมาร เรามีเวลาทำพิธีให้เรียบร้อยเสียก่อน หลังจากนั้นพวกเราจะไปช่วยหนูผากัน
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง แกกับธรรมตรัยจัดการชำระจิตมารตามกำหนดเดิม
หัวใจมารหลังเสร็จพิธีฉันจะให้พระลักษมณ์เป็นคนนำไปอย่างที่มันต้องการ โดยมีพวกเราสะกดรอยตามไปห่างๆ ตราบใดที่มันยังไม่ได้หัวใจมาร เชื่อเถอะว่าหนูผายังคงปลอดภัยดี” คำพูดของปาจาฟังมีเหตุผล
พระลักษมณ์พยักหน้าเห็นด้วย ทุกคนสรุปใช้แผนของปาจา หลังจากนี้คงรอธรรมตรัยกลับมา เสียก่อน วันนี้ปาจาสั่งงดจัด
อาหารขึ้นโต๊ะ ทั้งพระลักษมณ์ ปาจา และกายันต์ นมอ่อนรับอาสาไปทำแซนวิชทูน่าพร้อมน้ำส้มคั้นมาให้
เพื่อจะได้ช่วยกันวางแผนอย่างรัดกุม ซึ่งใช้ห้องใต้ดินสำหรับใช้ประกอบพิธีชำระล้างหัวใจมารคืนนี้ และชุบลูกปืนตะกั่วที่สามารถสังหารจิตมารอีกด้วย ที่เหลือคงต้องรอเวลาเท่านั้น....?
| 
หวาดดีคราบบ หวัดดีปี 2017
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2013-4-24 07:36:49
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2013-5-24 18:26:48
โพสต์ 2013-5-25 18:38:06
โพสต์ 2013-12-8 00:00:31
โพสต์ 2014-4-24 17:06:16
โพสต์ 2016-2-8 22:00:41
